Εντωμεταξύ, το καλοκαίρι μεταγγίστηκε για τα καλά στις φλέβες μου. Εγώ, η λάτρις του χειμώνα, αρχίζω ν' αλλαξοπιστώ ανενδοίαστα και να προσφέρω σπονδή το σώμα μου στο νερό, στον ήλιο, στο χώμα, στα μώβ ηλιοβασιλέματα, στις βραδυνές ευωδιές...Ευχαριστώ Καλοκαίρι!
Εντωμεταξύ, έτσι ξαφνικά, έδωσα μιά και τραβώντας απότομα τον ντούμπλ φάς εαυτό μου στο φώς παρέδωσα τούς φόβους και τις παιδικές μου ανασφάλειες στην εκτυφλωτική λάμψη των καλοκαιριάτικων μεσημεριών και ηδονικά παρακολουθώντας τα να στεγνώνουν στο αλάτι, τούς φτύνω κατάμουτρα τα κουκούτσια απ' το καρπούζι που μασουλάω. Ευχαριστώ Ηλιε!
Εντωμεταξύ, ο υπέροχος μετεωρίτης της 12ης του Ιούνη καταδέχτηκε να μου χαρίσει μερικά δευτερόλεπτα θαύματος, αρκετά όμως για να προλάβω να φυλακίσω ένα μικρό κομμάτι σύμπαντος στο σεντουκάκι των σημαντικών μου αναμνήσεων. Ευχαριστώ Σύμπαν!
Εντωμεταξύ, αφήνω τις μουσικές να με ζαλίζουν μεθυστικά και παρασύρομαι να τραγουδάω ανάλαφρα, καλοκαιρινά τραγουδάκια με την ταλαίπωρη απ' το τσιγάρο φωνή μου και καταφέρνω να κάνω τα πρώτα τζιτζίκια να σιωπούν αγανακτισμένα και τούς φλώρους απο το δίπλα κτήμα να με συναγωνίζονται πεισματικά. Ευχαριστώ φλώρια!
Εντωμεταξύ, επιτρέπω και πάλι στο κοριτσάκι που χορεύει κρυφά στην καρδιά μου να σχεδιάσει ταξίδι μακρινό, κάτι σαν όνειρο ξεχασμένο απο καιρό, ταξίδι "ολαστοφως", ταϊζω την φαντασία μου με αλάτι και ήλιο τροπικό, πασαλείβομαι με αντηλιακά καρύδας και μούρχεται να δαγκώσω το μπράτσο μου απο τη μυρωδιά και την ανελέητη προσμονή. Ευχαριστώ Κοριτσάκι της καρδιάς μου!
Εντωμεταξύ, θυμάμαι πού και πού εκείνον τον κακό Κινέζο γέρο στη Σιγκαπούρη που διαβάζοντας το χέρι μου, περιχαρής μου ανακοίνωσε πως θα πεθάνω "vely old, madame, vely old!" και όταν τον ρώτησα "How old, δηλαδή;" μου απάντησε μες στη χαρά " sixty-two, madame, sixty-two!"
Θάχει προλάβει να στεγνώσει καλά η μέσα πλευρά του ντούμπλ φας εαυτού μου μέχρι τότε; (Δεν είναι και πάρα πολύ μακριά το sixty-two, φτού!!!)
Θάχω προλάβει να φάω πολλά κόκκινα καρπούζια; Θα προλάβει να ζαρώσει το δέρμα μου απ' τον ήλιο και τ' αλάτι; Να φτάσω τους 500 κοιλιακούς και το 1 χιλιόμετρο κολύμπι; Να γίνει δέντρο ο ιβίσκος της Μαντάμ ντε Μποβαρύ;
Εντωμεταξύ, απαγορεύω στον εαυτό μου ν' αφήσει έστω και μιά σταγόνα χυμού ζωής άπιωτη, χορεύοντας και τραγουδώντας σε ελιξήριο το μεταλλάσω, ερωτεύομαι τα βαμμένα φούξια νύχια των ποδιών μου και ορκίζομαι κρυφά πως δεν θα μου επιτρέψω ποτέ να γεράσω, όσο θα υπάρχουν καλοκαίρια ξεδιάντροπα απολαυστικά και χειμώνες που θα με ταξιδέψουν στα "ολαστοφως" νησιά των ονείρων μου, όσο θα ζουζουνίζουνε οι μέλισσες γύρω απ' τις λεβάντες μου, όσο το το νερό στο πρωίνό πηγαδήσιο πότισμα των λεμονιών θα μου τραγουδάει "φςςςςςςςςς" μές στην ησυχία, όσο τα δάχτυλά μου θα μυρίζουνε ροδάκινο και τα μαλλιά μου δεντρολίβανο.
Sixty-two καλοκαίρια, μάλλον μου υποσχέθηκε ο γερο-Κινέζος.... Ευχαριστώ γερο-Κινέζε!
