30 Δεκ 2009

Stand by me!

Καλή Χρονιά είναι αυτή που υπάρχει κάποιος να "στέκεται" πραγματικά πλάϊ μας!
Σας το αφιερώνω με την αγάπη μου...

http://vimeo.com/moogaloop.swf?clip_id=2539741

24 Δεκ 2009

Δεν προλαβαίνω να σας διαβάσω...
Ούτε και εορταστική ανάρτηση να ανεβάσω...
Εχω στηθεί πίσω απ' τη πόρτα και περιμένω απεγνωσμένα το Πνεύμα των Χριστουγέννων...
Είπε ότι θα περάσει...
Αλλά, ακόμα...
Μέχρι τότε....
Χίλιες ευχές σε όσους δεν μπόρεσα να στείλω τη καρτούλα μου...
Κι' ευχαριστώ σ' όσους μου έστειλαν...
Κι' απ' τις χίλιες...
Κρατήστε μία....
Την πιό σημαντική....
Ας περιφρουρήσουμε την ψυχική μας γαλήνη...
Και την ανθρωπιά μας...
Αυτό σημαίνει υγεία ψυχής!
Αυτό σημαίνει Ευτυχία!
Να είστε όλοι καλά!
Να είμαστε όλοι καλά!

Μιά αλυσίδα είμαστε, εξ' άλλου....

20 Δεκ 2009

H λογική του παραλόγου!

Αναπαράγω απο το ιστολόγιο της Nelly's :
ΚΡΙΣΕΙΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΩΝ Β/ΒΑΘΜΙΑΣ Α' ΑΘΗΝΑΣ




ΜΕΡΟΣ Β'





Προς την Υπουργό Παιδείας δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων

Κυρία Άννα Διαμαντοπούλου





Προς τον Περιφερειακό Διευθυντή Α/βάθμιας και Β/βάθμιας Εκπαίδευσης Αττικής

Κύριο Παρασκευά Γιαλούρη





Προς την Διευθύντρια του Α' ΠΥΣΔΕ Αττικής

Κυρία Πολυξένη Ζαβού-Ράδου





Προς όλα τα μέλη του ΠΥΣΔΕ





Προς όλους τους Συλλόγους και τις Ομοσπονδίες των Καθηγητών

Προς όλους τους Εκπαιδευτικούς

Προς όλους τους Γονείς

Προς όλους τους Μαθητές

Προς κάθε ενδιαφερόμενο





Έχω την χαρά και την τιμή να είμαι Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 3ου Γυμν. Ν. Φιλαδέλφειας.





Παίρνω το θάρρος να σας γράψω ζητώντας τη βοήθειά σας για ένα θέμα, που μας καίει όλους πολύ, τις κρίσεις των διευθυντών.

Στο καταταλαιπωρημένο σχολείο μας που υπέφερε από δεινά τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία είχαμε την τύχη, μετά τις κρίσεις του 2007, να έρθει μια Διευθύντρια, η κυρία Μαρία Χατζηιωάννου, που κατάφερε το ακατόρθωτο: Από αχούρι, με μορφή εγκαταλελειμμένου, ξεχαρβαλωμένου αναμορφωτηρίου να το μετατρέψει σε σχολείο- αγκαλιά για όλα τα παιδιά.

Το σχολείο μας δεν είχε τίποτα σωστό. Ηταν όλα ξεχαρβαλωμένα, δεν παρείχε ούτε τα στοιχειώδη και επιπλέον λειτουργούσε και υπό ένα καθεστώς τρομοκρατίας και χαφιεδισμού. Τα παιδιά έκαναν συνεχώς καταλήψεις διεκδικώντας τα αυτονόητα. Μέχρι και το βάψιμο των αιθουσών το κάναμε οι γονείς κάποιες Κυριακές.

Και ήρθε αυτή η γυναίκα και έβαλε τάξη σε όλα, μα κυρίως έβαλε αγάπη.

Και το σχολείο μας έγινε αυτό, που έπρεπε να είναι τα σχολεία όλου του κόσμου.

Μια κυψέλη δημιουργίας και αγάπης.

Τέρμα τα προβλήματα, τέρμα η παραβατικότητα, τέρμα οι καταλήψεις.

Τα παιδιά ξεκίνησαν δράσεις και προγράμματα, που θα ζήλευε και το καλύτερο ιδιωτικό σχολείο.

Τα παιδιά αγάπησαν αυτήν, αγάπησαν τα μαθήματα, αγάπησαν το σχολείο τους σαν το σπίτι τους.

Το φροντίζουν. Το προσέχουν.





Και τώρα έρχεται το Α' ΠΥΣΔΕ, μ΄αυτήν την παράνομη, όπως διαβάζω, διαδικασία και τα ακυρώνει όλα.

Θέλει να μας πάρει την Διευθύντρια, παρόλο που η ίδια δήλωσε ότι δεν θέλει να μετακινηθεί, άλλωστε σε λίγο μπορεί να συνταξιοδοτηθεί, αν θέλει.





Και ερωτώ, μήπως τηρώντας τους τύπους χάνουμε την ουσία;

Ποιός ο ρόλος του εκπαιδευτικού;

Ποιός ο ρόλος του σχολείου;

Ποιός ο ρόλος όλων αυτών, που διορίζονται ή εκλέγονται για να καλύψουν θέσεις καίριες, όπως αυτές των ΠΥΣΔΕ;

Πώς τιμάται ένας επιτυχημένος Διευθυντής; Με το να τον αλλάζετε πόστο παρά τη θέλησή του;





Προσπάθησα να επικοινωνήσω με την Διευθύντρια του ΠΥΣΔΕ και τηλεφωνικά, να της εκφράσω την αγωνία μας και την επιθυμία μας, όμως αν και κατανοώ την έντασή της και τις πιέσεις που δέχεται πανταχόθεν, δεν μπορώ να κατανοήσω την αντίληψή της, πως "οι γονείς δεν έχουν κανένα λόγο για τα παιδιά τους και ουδείς αναντικατάστατος"!!!!

Πώς μπορεί κάποιος που ασχολείται με την εκπαίδευση, να γελοιοποιεί την αγωνία ενός γονιού, εκλεγμένου στη θέση του Προέδρου του ΔΣ του Συλλόγου μας κλείνοντάς του το τηλέφωνο;





Ουδείς αναντικατάστατος, μου είπε! Μα, είμαστε όλοι ίδιοι; Δεν υπάρχουν καλοί, καλύτεροι και χειρότεροι;

Η ίδια η διαδικασία των κρίσεων δεν το αποδεικνύει αυτό;





Και αν εμείς οι γονείς δεν έχουμε λόγο για το καλό των παιδιών μας, τότε ποιός έχει;





Το άρθρο 3 της χάρτας για τα δικαιώματα και τα καθήκοντα των γονέων της ευρωπαϊκής κοινότητας, ορίζει πως:

"ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΛΗΡΟΥΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΣΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ, ΔΕΞΙΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΑΞΙΩΝ ΤΟΥΣ.

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΘΗΚΟΝ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΩΣ ΕΤΑΙΡΟΙ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥΣ."

Και το άρθρο 8:

"ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΑ ΠΑΡΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΨΉ ΤΟΥΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΖΗΤΑΤΑΙ ΕΝΕΡΓΑ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΒΑΘΜΙΔΕΣ."





Και ναι, η Διευθύντριά μας είναι αναντικατάστατη!!!





Μα και όλα τα σχολεία θα αναστατωθούν με τις μετακινήσεις στη μέση της χρονιάς. Από τη μια η γρίπη, από την άλλη οι καταλήψεις, τώρα συμβαίνει και αυτό, τί θα πάρουν τα παιδιά από τη φετινή χρονιά; Γιατί δεν έγιναν οι κρίσεις το καλοκαίρι, που μας πέρασε ή γιατί δεν γίνονται το καλοκαίρι που θα έρθει;





Γιατί δεν ζητάτε εκ νέου δηλώσεις προτίμησης σχολείων;

Οι προτιμήσεις των υποψηφίων είναι φυσικό να έχουν αλλάξει σε αυτά τα δυο χρόνια. Γιατί έγινε καταμέτρηση μορίων χωρίς δηλώσεις; Και οι συνεντεύξεις τι νόημα είχαν;





Σας παρακαλώ λοιπόν θερμά, βοηθήστε μας να κρατήσουμε τη Διευθύντριά μας!

Μην αφήσετε να αναστατωθούν τόσα σχολειά στο μέσον της χρονιάς!

Αφουγκραστείτε τις αγωνίες των γονιών!

Τις επιθυμίες των παιδιών!

Αυτά είναι το μέλλον της Ελλάδας.

Πάρτε τα στα σοβαρά!





Ας μην χάνουμε την ουσία και ας δούμε το θέμα προς όφελος των παιδιών μας.





Με εκτίμηση





Η Πρόεδρος του ΔΣ του Συλλόγου Γονέων και Kηδεμόνων του 3ου Γυμν. Ν. Φιλαδέλφειας

Σχόλια δεν χρειάζονται εδώ.
Μόνο ευχές για το επιθυμητό αποτέλεσμα....
Καλή επιτυχία Νelly!

16 Δεκ 2009

Ενα τετραγωνικό χιλιόμετρο Παράδεισος...



Εκεί λοιπόν, οι άνθρωποι περιφέρονται μ' αυτό το αποχαυνωμένο χαμόγελο ευτυχίας στα πρόσωπα, ευτυχία, απ' αυτήν, τη γνήσια, την πρωτογενή, την αφτιασίδωτη, αυτήν που "χτίζεται" απο χρώματα και ευωδιές κι' απο άμμο "πούδρα" ολόλευκη, κι' απο νερά φιλόξενα και ζεστά κι' απο ίσκιους διάφανους και φυλλωσιές που αναπνέουν αβίαστα κι' απο βυθούς υποσχόμενους εκπλήξεις, κι' απο ημεράδα και γλύκα στις κόρες των ματιών ανθρώπων μελαμψών με κελαρυστή ομιλία κι' εσωτερική ευγένεια....
Εκεί, ξυπνούν λοιπόν οι άνθρωποι χωρίς να ονειρεύονται... Απλά και μόνο γιατί ξυπνούν μές στ' όνειρο, εκεί παύουν να προσδοκούν το μερτικό τους στον Παράδεισο, απλά και μόνο γιατί τους παραδίδεται ο Παράδεισος απλόχερα, απλά και μόνο γιατί είτε το θέλουν είτε όχι, "μπολιάζονται" με ηρεμία κι' αντί να μιλούν, ψιθυρίζουν, κι' αντί να γελούν γουργουρίζουν σαν περιστέρια, κι' αντί να σκέπτονται, δέχονται, κι' αντί ν' αναζητούν το ερέθισμα των αισθήσεων, βουλιάζουν στις αισθήσεις τους σαν πρώτη φορά να τις αναγνωρίζουν και να τις συναντούν και να ενώνονται μαζί τους....
Ενα άγγιγμα ψυχής η Kuda Huraa, ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο Παράδεισος, δημιουργημένο απο κοράλλια κι' απ' το αέναο πάρε-δώσε του πλαγκτόν με τα ψάρια, των ψαριών με τις αποικίες των κοραλλιών, των κοραλλιών με την άμμο, της άμμου με τα καβούρια και τα ολοζώντανα κοχύλια, ένα πάρε-δώσε με φόντο το τυρκουάζ, το πράσινο, το γαλάζιο, το λευκό και το χρυσό-πορτοκαλί του ήλιου...

Ενας τόπος που μαλακώνει τη ψυχή, έτσι όπως
μόνο η αίσθηση της πληρότητας το καταφέρνει...

Οπου όλα είναι απαλά σαν χλιαρή κομπρέσσα με άρωμα μέντας. Οπου, οι νύχτες δεν είναι παρα ένα διάλειμμα για να κοιμηθεί το φώς και τα μεσημέρια συμπεριφέρονται ευγενικά στο σώμα και στα μάτια προσφέροντας σκιές που ζωγραφίζουν μακρόστενες φιγούρες στην άμμο, κι' όπου τα δειλινά μοιάζουν ν' απομυζούν το μεδούλι της ψυχής απολαυστικά και το εναποθέτουν τρυφερά στο μαβί και στο πορτοκαλί, να ποτιστεί με χρώμα, ν' ανθίσει, να ζωντανέψει, να μεταλλαχτεί...
Εκεί λοιπόν, οι ανθρώπινες κατασκευές επιλέγουν τη φινέτσα της λιτότητας για να εκφραστούν, τα φυσικά στοιχεία γίνονται χρήσιμα και λειτουργικά, απεκδύονται την περιττή πολυτέλεια και φανερώνουν τον πλούτο της καλόγουστης απλότητας και την ομορφιά της διακριτικότητας....


  Δεν κραυγάζει τίποτα, όλα είναι έκπληξη μα και χρησιμότητα μαζί. Τίποτα δεν περισσεύει, μα και τίποτα δεν είναι αναμενόμενα συνηθισμένο...Ολα υπάρχουν για να υπενθυμίζουν πως πάντα αυτή, η μικρή διαφορά της λεπτομέρειας, μπορεί ν' αποτελεί την έκπληξη, κι' η έκπληξη ένα ακόμα ευτυχισμένο χαμόγελο στα χείλη των ανθρώπων...
Φτάνουν να γίνονται αυτονόητες οι ανέσεις  χωρίς να χορταίνονται... Η φύση διδάσκει τους ανθρώπους όλα τα ξεχασμένα. Τους μαθαίνει την αληθινή έννοια της "καλημέρας" που προδιαθέτει για μιά πραγματικά καλή μέρα, αιχμαλωτίζει τ' αφηρημένα βλέμματα με φούξια και λαμπερό πράσινο, αφυπνίζει το κοιμισμένο ένστικτο της εξερεύνησης και την χαμένη περιπέτεια της ανακάλυψης. Οι άκρες των δαχτύλων γίνονται απαλές κι' ευαίσθητες στ'αγγίγματα, κι' ο ωκεανός που απλώνεται γύρω απ' τις ατόλες σηματοδοτεί την αίσθηση της φυγής αλλά συγχρόνως και τη βεβαιότητα πως πάντα υπάρχει αυτό το "παραπέρα" που έχουμε ξεχάσει να αναζητούμε με πείσμα...


Ο  βυθός αποκαλύπτει τη μαγεία της σιωπής, την γοητεία της έννοιας "εσωτερικότητα" και την τελειότητα ενός κόσμου που διυλίζει το φώς, απορροφά τους ήχους και κάνει κάθε κίνηση να μοιάζει χορευτική. Παρατηρώντας τα τεράστια σαλάχια ν' αποτινάζουν την άμμο απ' τη πλάτη τους και ν' αναδύονται απ' τις κρυψώνες τους με την απόλυτη παραλλαγή, νόμιζα πως έβλεπα μιά χορεύτρια να γλιστράει στη σκηνή αέρινα, κρατώντας τον μανδύα της στις άκρες των δαχτύλων και να στροβιλίζεται με απόλυτη χάρη καθώς απομακρύνεται και χάνεται στο διάφανο τυρκουάζ.
Τα  ψάρια δείχνουν ν' αδιαφορούν για τη παρουσία των ανθρώπων κοντά τους, ή μάλλον την αποδέχονται σαν κάτι φυσικό, μέρος του βυθού και τα όντα τα δίποδα με τα χρωματιστά πτερύγια στα πόδια και τις χρωματιστές προβοσκίδες... Εκεί γίνεται στ' αλήθεια καταννοητό αυτό το λησμονημένο απο τον ανθρώπινο εγωϊσμό γεγονός, πως αποτελούμε μέρος του "όλου" κι' όχι κορυφή...Εμπράκτως μου το διαβεβαίωσε και το πολύχρωμο ψάρι που περιεργάστηκε για μερικά δευτερόλεπτα επίμονα αυτό που κρυβόταν πίσω απ' το γυαλί της μάσκας μου....
Αφέθηκα στο πειρασμό να πιστέψω πως μπορώ να μεταφέρω στις αποσκευές μου τα πειστήρια της ευτυχίας. Κουβάλησα άμμο μέσα σε σακουλάκι και ξεβρασμένα κοχύλια και νεκρά κοράλλια κι' αποτυπώματα γυμνών ποδιών στο μυαλό μου, κι' αύρα θαλασσινή στις χούφτες μου και ίσκιους απο κοκοφοίνικες που πλαγιάζαν δίπλα μου προστατευτικά κι' όλη τη τρυφεράδα του τόπου αυτού, κλειδωμένη τριπλά μές στη ψυχή μου για πάντα....
Ξέπλυνα τις αγωνίες μου με γλυκό νερό κι' αφέθηκα ν' ανασαίνω άρωμα Παράδεισου με γεύση καρύδας. Φεύγοντας, επανέλαβα πολλές φορές στον εαυτό μου πως, αφού αξιώθηκα ν' αγγίξω ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο απο τον Κήπο της Εδέμ, πρέπει να είμαι ένας πολύ ευτυχισμένος άνθρωπος. Κι' αφού η ευτυχία δεν ορίζεται σε βάθος χρόνου, παρα μόνο σε βάθος αίσθησης και συνειδητότητας, υποσχέθηκα στο Παντοδύναμο Μέλλον να διαφυλάξω αυτό το πολύτιμο κομμάτι παρελθόντος στη μνήμη μου, τόσο αληθινό και αναλλοίωτο όσο και το κάθε συνειδητό λεπτό του παρόντος μου...
Κι' αφού μόνο η ανάμνηση της ευτυχίας αναπαράγεται, κι' όχι αυτή καθαυτή η ευτυχία, μη έχοντας κι' άλλη επιλογή, με έπεισα, χωρίς μεγάλες αντιστάσεις, πως πάντα κρυμμένα κάπου γύρω μας, μακριά ή κοντινά, βρίσκονται μονοπάτια λουσμένα στο φώς και στα χρώματα, φτάνει η μνήμη να ανακαλέσει την επιθυμία της επανάληψης, ν' ανασύρει τη γλύκα των στιγμών και να τη κάνει πρόσκληση... Και υπόσχεση....
Κι' άν μετανοιώνω για κάτι, είναι που χάραξα στην άμμο τη λέξη "τέλος", σε κρίση θλίψης για την επιστροφή, σε μιά στιγμή παρανόησης της αλήθειας, που πάντοτε διαψεύδεται απο την ίδια τη ζωή. Οπως οι ατόλλες των Μαλδίβων, οριοθετούν τα όριά τους με τον ωκεανό στεφανωμένες απο μιά μακριά γραμμή κυμάτων, παρ' όλα αυτά όμως, συνδέονται μαζί του άρρηκτα μές στο βυθό, μοιράζονται τον ίδιο ήλιο, το ίδιο φεγγάρι, τον ίδιο υποθαλάσσιο πλούτο, έτσι και οι ευτυχισμένες σελίδες της ζωής μας, υπάρχουν εκεί, στα βάθη του μυαλού, έτοιμες πάντα για να εμπλουτιστούν ακόμα περισσότερο με προσμονή κι' ελπίδα, και πίστη και όνειρα και λαχτάρα. Και γίνονται ένα με το ανείδωτο ακόμη, με το άγνωστο, με το διαφορετικό και τ' ονειρεμένο...
Και το κύμα που ξέρει πολλά περισσότερα απο μένα, θα'ρθεί και θα σβύσει το "τέλος" που αυθάδικα θέλησα να δώσω εγώ, η ανόητη. Θα περπατήσουν για λίγο τα καβούρια επάνω του, επιδεικτικά αγνοώντας τις ανθρώπινες έννοιες, κι' ύστερα η θάλασσα με χέρι τρυφερό και συγκαταβατικό χαμόγελο, θα πάρει το δικό της σφουγγάρι και θα εξαφανίσει ότι βάζει όριο στην ομορφιά... Που ξέρει να περιμένει να την εξερευνήσουμε.... Να την ανακαλύψουμε.... Και να τη ζήσουμε... Οπου... Και όποτε....

2 Δεκ 2009

Λιποτακτώ επειγόντως!



Ενας Σκρούτζ Μακ Ντακ, πρέπει να κρύβεται καλά κάπου μες στο μυαλό μου...
Μαζεύει με μανία ομορφιές που δείχνουν μακρινές κι' απρόσιτες, και τις αποθηκεύει σε ντάνες, σε σεντούκια με την επιγραφή "Προς διεκπεραίωση".
Είναι παρατηρημένο πως, όταν τα τρέχοντα αρχίζουν να με στραγγαλίζουν, ανοίγω τα "προς διεκπεραίωση" μπαουλάκια και διαλέγω την πιό θεραπευτική διεκπεραίωση που υπάρχει εκεί μέσα...
Στην προκείμενη περίπτωση, χρειάζομαι επειγόντως : Ανάσες - Φώς - Απόσταση - Χαλάρωση...
Με άλλα λόγια:  Ζεστή θαλασσινή αύρα - Ηλιο καυτό, για να στεγνώσει τις υγρασίες της ψυχής - Την αίσθηση του "Είμ' αλλού" - Παρέα μόνο με τις αισθήσεις. Στην ανάγκη, και με τις ψευδαισθήσεις...
Με άλλα λόγια: Λιποτακτώ για λίγες μέρες...
Εχω προς διεκπεραίωση ένα όνειρο παλιό, καλά φυλαγμένο στη καβάντζα απ' τον Σκρούτζ Μακ Ντακ του μυαλού μου. Μιά απεγνωσμένη απόδραση στο διάφανο γαλάζιο, στους διαυγείς, ολοζώντανους βυθούς, στους ολάνοιχτους ορίζοντες, στο πορτοκαλί των κοραλλιών, στο λευκό-κατάλευκο της άμμου...
Με άλλα λόγια...
Γίνομαι μιά απειροελάχιστη τελίτσα, κάπου σ' ένα απειροελάχιστα μικρό νησί, κάπου στον Ινδικό, κάπου στο χάρτη...
Κι' ύστερα....
Λίγα κοχύλια μόνο νά'φερνα, θέλω, να ευωδιάζουν άρμη και φύκια κι' όταν τα βάζω στο αυτί, να ανασαίνουν τόσο δυνατά που όλα τα στενάχωρα της σκέψης μου να γίνονται καπνός!
Σας το υπόσχομαι!  Μ' ένα χαμόγελο θα επιστρέψω!