Mιά ανάρτηση που ψάχνει το νόημά της...

Η σκέψη μου σκόρπια, και τα ερεθίσματα αναιρούν το ένα, το άλλο. Πώς εκφράζονται οι λέξεις που ξεπηδούν απο συναισθήματα ανάμικτα και παραζαλισμένα; Ποιές φωνές είναι οι πιό δυνατές, οι πιό αποφασισμένες να κατακλύσουν ένα χώρο ήδη "κατειλλημένο"; Και ποιές οι εικόνες που "κλέβουν" το μερτικό τους απ'τη ψυχή, και πανηγυρίζουν αδιάντροπα μπροστά στα μάτια μου;
Τα μαζεύω διστακτικά όλ'αυτά, και τα τσουβαλιάζω άτσαλα μέσα στο κενό λευκό χώρο, που υποδέχεται αυτό που ονομάζεται "νέα ανάρτηση", και που πολύ θα ήθελα καμιά φορά, σαν σήμερα, να γράφει "ανάρτηση χωρίς νόημα", ή ακόμα καλύτερα "αδιέξοδη ανάρτηση", 'η ακόμα πιό καλύτερα "ανάρτηση που ψάχνει το νόημά της".
Κι'εναποθέτω αυθόρμητα, όλον αυτό τον αχταρμά απο σκέψεις, φόβους, προσδοκίες και ελπίδα, στην απόλυτη ασφάλεια της απόστασης , όχι όμως και της αποστασιοποίησης.
Εναποθέτω και παραθέτω τα μοχθηρά καλικαντζάρια του μυαλού μου, σε μιά προσπάθεια να τα στοιχίσω όμορφα-όμορφα, να τα ιεραρχήσω, να τα υποτάξω, να τα εξηγήσω.
Μα όχι, δεν είναι δά και τόσο εύκολο!
Γι'αυτό, όση ώρα γράφω, μηχανικά σχεδόν, καταβάλλω προσπάθεια να μη δώσω στις σκέψεις μου παραληρηματικό χαρακτήρα, πράγμα που πολύ θα τόθελα, αφού παραληρούν τα τερατάκια του μυαλού μου, παραληρούν τα ερωτήματα τα δικά μου, και νοιώθω ότι κινούμαι μέσα σ'ένα κόσμο που παραληρεί κι'αυτός, και παραπαίει, πότε σε μονοπάτια σκοτεινά, πότε στο φώς.
Δε ξέρω τελικά, αν βρίσκω τις απαντήσεις μόνη μου, με το ένστινκτό μου οδηγό, ή άν το παραλήρημα που έρχεται και με βρίσκει στο γνώριμο και ασφαλή κόσμο της "νέας ανάρτησης", με παίρνει απο το χέρι και με οδηγεί αυθόρμητα στο θαυμαστό κόσμο της νομοτέλειας. Σ'ένα κόσμο, όπου τα πάντα διέπονται απο το νόμο του "αιτίου και του αιτιατού", και όπου τίποτα δε μένει αναπάντητο.
Μήνες ολόκληρους απέφευγα επιμελώς να μπώ στο μπλογκ του μπαμπά της Λυδίας, πολλές, αμέτρητες φορές, ψιθύριζα στον εαυτό μου "σήμερα πρέπει να επισκεφτώ αυτό το μπλογκ", και την επόμενη στιγμή, απλά το "ξεχνούσα". Ηταν ο τρόμος της απελπισίας που θα συναντούσα; Ηταν η γνώση του ότι η απελπισία βιώνεται στις πραγματικές της διαστάσεις, μόνο απ'αυτόν που αισθάνεται τη γεύση της στο στόμα του; Ηταν ο φόβος του "και τώρα, τί;", η φρίκη της κάποιας στιγμής, που μπορεί να τη προφτασει τη Λυδία, μπορεί και όχι, ίσως, όμως, πώς, ρε γαμώτο, πώς διαχειρίζεσαι μετά τα λόγια, τις ανεκπλήρωτες ελπίδες που τρέφεις και προσφέρεις, ή νομίζεις πως προσφέρεις, πώς μεταλλάσσεις την αισιοδοξία σε παρηγοριά, πώς αναιρείς τα ευχολόγια και τις καλοπροαίρετες παραινέσεις, για να δώσεις τη θέση τους στη σιωπή, στη ντροπή, στο πένθος, που είναι μόνο δικό τους, να πάρει η ευχή να πάρει, μόνο δικό τους!
Παραληρώ, δε τη γλυτώνω...
Η νομοτέλεια όμως, φαίνεται ότι έκανε τη δουλειά της.
Μπήκα χθές. Συγκινήθηκα, έκλαψα, τρόμαξα. Οπως και όλοι όσοι το επισκέπτονται, φαντάζομαι. Δεν είναι αυτό πρωτότυπα, δεν είναι παράξενο, δε κατέχω καν τα πρωτεία στη συγκινησιακή φόρτιση που εκπέμπει η περίπτωση της Λυδίας.
Το πιό απροσδόκητο γεγονός, είναι πως μέσα απ'αυτό το μπλογκ, μέσα απ'τη φαινομενικά άδικη και σκληρή πλευρά της ζωής που αυτοί οι άνθρωποι βιώνουν, εγώ εισέπνευσα βαθιά, το καθαρό και ζωογόνο αέρα της αγάπης, κι'ένοιωσα το χάϊδεμα δεκάδων ανθρώπων, να περιβάλλει τη μικρή Λυδία και τους γονείς της, ένοιωσα τη θετική ενέργεια να λειτουργεί σα το πιό ισχυρό παυσίπονο, σα τη πιό αποτελεσματική μάσκα οξυγόνου, όχι μόνο γι'αυτούς που έχουν το πρόβλημα, αλλά ακόμα και για μένα, που απέχω απ'το πλάϊ τους αλλοίμονο, ακόμα και για μένα, που πιάνω τις τελευταίες μέρες το μυαλό μου να τρέχει να κρυφτεί απο τα τερατάκια που το κατατρέχουν, που εισπράττω τις χαρές, τις προσδοκίες, άχαρα αναμεμιγμένες με το φόβο, με τα "πώς" και τα "γιατί" μου.
Οχι, δεν έβαλα σε τάξη τη σκόρπια σκέψη μου, ούτε αράδιασα τακτικά-τακτικά τις απαντήσεις, δε τις ιεράρχησα, τις άφησα να πλανιώνται χορεύοντας στα βάθη του μυαλού μου, αλλά νομίζω πως κατάφερα κάτι πιό σημαντικό: να τις εμποδίσω να με καννιβαλίσουν.
Σκέφτηκα πως, αφού υπάρχει τόση αγάπη γύρω μας, τόση συμπόνοια, η νομοτέλεια επιτάσσει πως στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς, ζυγιάζεται η δυστυχία, η αγριότητα, ο πόνος.
Κατάλαβα, ή έτσι ίσως ήθελα να καταλάβω, πως τ'άρρωστα, δυστυχισμένα μυαλά που περιπλανιώνται τυφλά στα πιό σκοτεινά μονοπάτια του κόσμου αυτού, είναι το αντίβαρο του φορτίου που λέγεται ψυχική ισσοροπία, ανθρωπιά, αγάπη, δηλαδή ευτυχία.
Να μη ρωτάμε το γιατί. Η φύση δεν ασχολείται ν'αναλύει. Ούτε να εξηγεί. Τα πάντα όσα συμβαίνουν γύρω μας είναι εξηγήσιμα, αλλά μόνο με τη δική της λογική: τη νομοτέλεια.
Να μη κρίνουμε. Η φύση δε κρίνει, δεν ηθικολογεί, δε συμβουλεύει. Απλά λειτουργεί, με τους δικούς της νόμους.
Να μη θυμώνουμε. Δε μπορείς να θυμώσεις όταν ένα κύμα καταπίνει ένα σπίτι, ένα κύμα διαθέτει δύναμη, χωρίς να χρειάζεται να εξασκηθεί σ'αυτό, υπάρχει απλά, επειδή πρέπει να υπάρχει, και υπακούει μόνο στούς νόμους περι συμπίεσης των υγρών στοιχείων, πουθενά αλλού.
Να μπορέσει ίσως το μυαλό μας να καταννοήσει έστω και στο ελάχιστο, πως στο κόσμο αυτό που μόνος κυρίαρχος θεός είναι η "φύση", όλα συμβαίνουν στη διττή τους διάσταση: το καλό και το κακό (τί ουτοπική έννοια, αλήθεια), η ευτυχία και η δυστυχία (λιγότερο ουτοπική έννοια, αλλά ουτοπική), η δημιουργία και η καταστροφή (ουδόλως ουτοπική έννοια).
Ετσι, σα μιά αυτόκλητη, μυστική άμυνα, η συναισθηματική μου νοημοσύνη, πήρε τ'όπλο της και αντιπαρατάχθηκε γενναία στα τερατάκια που είχαν στήσει άγριο χορό στα "μέσα μου", διαβάζοντας το μπλογκ του μπαμπά της Λυδίας, και μη αποφεύγοντας τελικά το παραλήρημα, στέλνω τα βόλια μου ενάντια στο φόβο, και ξορκίζω το πανικό μου για το άδηλο μέλλον της μικρούλας.
Προσπαθώ να δω πιό καθαρά την αναγκαιότητα της ύπαρξης ανθρώπων ψυχωσικών, ανθρώπων "καννίβαλων", και να μπορέσω τελικά ν'αγγίξω όσο πατάει η γάτα, τη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης, που χωρίς να ρωτάει, χωρίς ν'αμφισβητεί, απλά υπάρχει και οφείλει να μας το υπενθυμίζει κάθε τόσο, γιατί;, γιατί έτσι!
Πάντα θα χάνονται παιδάκια, πάντα θα ταξιδεύουν μακριά, αυτά που δεν είναι "ταγμένα" να προφτάσουν τις απαντήσεις, να τα προλάβει η γνώση.
Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι με μοιρασμένο ένα ρόλο αποτρόπαιο και φριχτό για να παίξουν, ένα ρόλο που τους δόθηκε ερρήμην τους...
Αρρωστα, βασανισμένα κορμιά.
Αρρωστα, βασανισμένα μυαλά.
Κι'απ'την άλλη μεριά της πλάστιγγας,
Ανθρώπινη αγάπη και συμπαράσταση, χάδι και τρυφερότητα και πράξεις μεγάλες και θαυμαστές, υπομονή κι'εγκαρτέρηση, και χαρά και έρωτας, στοργή και δόσιμο.

Η νομοτέλεια έκανε τη δουλειά της.
Το παραλήρημα έκανε τη δουλειά του.
Συγνώμη αν σας ζάλισα καλοκαιριάτικα....
Εκανα κι'εγώ τη δουλειά μου...