Φτάνει η μουσική εκεί πάνω;

Αφιερωμένο στην Mαντάμ ντε Μποβαρύ μου που σαν σήμερα, πριν 3 χρόνια, "έφυγε" χωρίς να προλάβω να την κάνω ν' αγαπήσει δυό υπέροχα πράγματα: Την ρόκ και το κλαρίνο!


Μαμά! Ακου!
oπbject width="425" height="344">

Αγονη γραμμή...

Στην άγονη γραμμή ταξιδεύει ήδη η σκέψη και το μυαλό άκόμα πιό άγονο....

Οι λέξεις γίνονται παρανάλωμα σε πύρινα ηλιοβασιλέματα και τα καλοκαιρινά φεγγάρια προλαβαίνουν και τις καταπίνουν πρίν καταγραφούν...

Το νερό έχει γίνει ένα με το σώμα, τα συναισθήματα μουλιάζουν εκεί ηδονικά, λές και βαριούνται να πάρουν μορφή, ένα ζελέ φράουλα νοιώθω ολόκληρη και η οθόνη του υπολογιστή μυστικά συνομωτεί με τη θερινή ραστώνη που με κατακλύζει και "τρώω πόρτα" όποτε κάνω να την πλησιάσω...

Μαζεύω το κόκκινο και το μπλέ στις αποθήκες των αναμνήσεών μου λές και κάποτε θα τελειώσουν. Τελειώνει άραγε το κόκκινο, το μπλέ, άν το φυλακίσεις κάτω απο τα βλέφαρά σου;

Σε 27 μέρες θ' αρχίσω να συλλέγω το λευκό . Και το ξανθό της άμμου. Και το αλμυρό κυκλαδίτικο αεράκι ασημένιο θα το βάψω, να λαμπυρίζει στα μαλιά μου όταν επιστρέψω.

Θάθελα να φτιάξω μπομπονιέρες με βότσαλα, άμμο, αέρα και νερό και να μπορούσα να σας τις στείλω. Δωρίζονται οι στιγμές;

Μόνο σ' όποιον τις ζεί.

Γι'αυτό κι' εγώ, ερήμην σας θα ραδιουργήσω.

Οι μορφές σας, απο την φαντασία μου σχηματισμένες, θα τοποθετηθούν σε μυστικά σημεία, στα δάχτυλα, στα μάτια, στους ώμους, στα χαμόγελά μου, στα χνάρια των ποδιών μου πάνω στις αμμουδιές....

Αθελά σας θα συμμετέχετε στις στιγμές που δεν δωρίζονται. Ο καθένας σας σύμφωνα με την αύρα που μου στέλνει. Κι' επειδή, ακράδαντα πιστεύω πως είμαστε ότι ζούμε, θερμά παρακαλώ να παραμείνετε στις θέσεις που μοιράζω και κοινωνοί να γίνετε μ' εμπιστοσύνη και ασφάλεια, όλων αυτών που δεν γυρίζουν πίσω... Των ανεκτίμητων "τώρα"μου, των ανεκπλήρωτων "ίσως" μου, των άγνωστων, αμφίβολων και προσδοκώμενων "αύριο" μου.

Οι αναρτήσεις και τα σχόλια είναι μόνο μικροί καθρέφτες απο ένα σύνολο άυλο και υλικό, ιδωμένα πάντα με την μοναδικότητα και το συναίσθημα του καθενός που τα διαβάζει, επεξεργασμένα και αναμεμειγμένα με το προσωπικό του αποτύπωμα, ένα συνονθύλευμα του "εγώ" και του "εσύ", είναι αλφαβήτες διαβασμένες σε γλώσσες διαφορετικές, εξισώσεις με πολλές λύσεις.

Γι'αυτό, όσο τα "υπαρξιακά" μου γίνονται "υπάρχω", απλή, μοναδική και υπέροχη εμπειρία αλήθεια, θα προσπαθώ πού και πού εγγράφως να σιωπώ, θ' αφήνω τις λέξεις να ωριμάζουν με αργούς ρυθμούς στο δέντρο της αυτογνωσίας και ακούραστα θα κυνηγώ, θα χρωματίζω και θ' αποθηκεύω όλα τα θαυμαστά κι' αόρατα του κόσμου αυτού στις τούλινες μπομπονιέρες μου, να τα "βλέπω", να τα "μυρίζω", να τα "μεταλαμβάνω" και να "χτίζω" τον καθρέφτη μου μεγάλο και τρισδιάστατο.

Γαλήνη το λένε αυτό, νομίζω;