8 Ιουλ 2010

Δειλά χαμόγελα...

Χρόνος : Νύχτα.
Τόπος: Ενα βουνό στη Πάρο.
Συναισθηματικό status: Εν υπνώσει.
Ψυχολογικό status: Απορυθμισμένο.
Σωματικό status: Aπορυθμισμένο.
Επιρροές:  Μου αχνοχαμογελάει η Σίφνος απ' απέναντι, με δυό λακκάκια στις άκρες των χειλιών....

26 Μαΐ 2010

Το Αίμα.


Ναί, είμαι καλά.
Κουλουριασμένη σε στάση εμβρυϊκή.
Μιά φλέβα στο λαιμό μου μόνο ακούω. Εχει τον ήχο απο δεκάδες τύμπανα. Σε επικίνδυνο κρεσέντο. Τρρρρρρρρρρπαμ! Τρρρρρρρπάμ! Τρρρρρπαμπαμπαμ!
Δεν μιλάω. Μόνο οσμίζομαι. Το Αίμα. 
Κουλουριασμένη σε στάση εμβρυϊκή βλέπω τα νύχια μου να μεγαλώνουν σαν του θηρίο. Τρρρρρρρπαμ! Τρρρρρρρπαμ! Τρρρρρπαμπαμπαμ!
Δεν ζώ. Μόνο ακούω, οσμίζομαι και περιμένω. Το Αίμα.
Δεν σκέφτομαι.. Δεν ελπίζω. Δεν φοβάμαι.
Γλύφω μόνο τα χείλη μου τα στεγνά και περισυλλέγω τη πίκρα. Αυτή που θα εμποτίσει τα νύχια του θηρίου. Μόλις σιγήσουν τα τύμπανα.
Μόλις νικήσει το Αίμα.

Η πιό επικίνδυνη κατάθλιψη είναι αυτή που τρέφεται απο τ' άδικο.
Και που χορταίνεται μονάχα με Αίμα.

Κατα τ' άλλα....
Είμαι καλά.

31 Μαρ 2010

Κύκνειο άσθμα...

Εξω, μιά άνοιξη που οργιάζει αδιαφορώντας για τους ανθρώπινους πόνους...
Μέσα, μέσα στα μέσα μου, χαρές ρηχές, επισφαλείς και αναλώσιμες κι' ακόμα πιό παράμεσα, στις δίπλες της ψυχής, αυτές τις πιό ανήλιαγες και ντροπαλές, αναδιπλώνεται και μεγαλώνει αθόρυβα και σταθερά το σιχαμένο, κοντόχοντρο, λευκό σκουλήκι του θανάτου . Των άλλων... Οχι, του δικού μου...
Εξω, μιά άνοιξη που βγάζει τη γλώσσα προκλητικά στα σημάδια των καιρών...
Μέσα, μέσα στα μέσα μου, κάνω ασκήσεις εντατικές να θυμηθώ πώς είναι τα χαμόγελα των ματιών, όχι αυτά του στόματος, εκείνα, τα μακρινά, τ' αληθινά των ματιών που στάζουν χαρά αντί για δάκρυ... Των άλλων... Οχι, των δικών μου...
Εξω, εδώ τριγύρω, εδώ πιό πέρα, το χώμα ντύνεται πράσινο, το πράσινο ασπροκίτρινο, το ασπροκίτρινο φοράει τα κόκκινα, τα κόκκινα φορούν φτερά απο πεταλούδες κι' οι πεταλούδες πασπαλισμένες με πορτοκαλί και το χρυσό του ήλιου, ξεγελούν το εφήμερο της ύπαρξής τους, σε αθανασία το μεταλλάσσουν και πεθαίνουν ευτυχισμένες...
Μέσα, μέσα στα μέσα μου, ντύνομαι με γνήσιο δέρμα Αλβανικό και περήφανα παρελαύνω στο "Πράσινο Μίλι" προς την αιωνιότητα, περπατάω σε κόκκινα αυτοκρατορικά χαλιά, βαμμένα με το αίμα μικρών Αφγανών και κραυγάζοντας παιάνες των προγόνων μου, σκορπίζω χαμόγελα και μυαλά στον αέρα... Οχι των άλλων... Τα δικά μου...

Με ανάσες κοντές, ασθματικές εύχομαι....
Τη μόνη ευχή που μου μοιάζει αληθινή φέτος:
Kαλή Σταύρωση, φίλοι μου!
Αν δε νοιώσουμε τα καρφιά για τα καλά μες στη ψυχή μας, πώς θ΄αναστηθούμε ρε γαμώτο;

5 Μαρ 2010

Ο κυρ Σταύρος ο Τίποτας

Τον είδε χθές, πρώτη φορά μετά απο τρείς περίπου μήνες. Μπροστά στο κάδο σκουπιδιών, με σκούφο πλεκτό, ριγέ και βρώμικο, αδύνατος πολύ της φάνηκε σε σχέση με παλιά, τη κοίταξε αδιάκριτα όπως πάντα άλλωστε, λίγο αδιάκριτα αλλά και λίγο αδιάφορα συγχρόνως, έτσι όπως αντικρύζουν τον πάνω κόσμο τα πλάσματα της αβύσσου,  και συνέχισε να ψάχνει τα σκουπίδια...Με ενδιαφέρον και προσήλωση, συνομιλούσε  μέ τα σάπια  υπολείμματα ,έτσι όπως καθορίζουν την ύπαρξή τους οι αθέατοι και τα χωρίς όνομα πλάσματα της αβύσσου. 
Πριν εφτά χρόνια, τον πρωτόδε. Σε μιά απο τις πρώτες της εξερευνήσεις στο χωριό .Με την αθωότητα της άγνοιας η ψυχή της τότε, με λευκό ποινικό μητρώο η πρώτη της ματιά, με χαμόγελο χωρίς απορίες και υπονοούμενα η επαφή, με σκέψη απερίσκεπτη ο λόγος της, με μιά "καλημέρα" που μοσχομύριζε μάραθο και μισανοιγμένους λεμονανθούς...
Ρώτησε πώς τον λέγανε. Ο" κυρ-Σταύρος ο Τίποτας", της είπανε και γείωσαν τη φαντασία της βίαια.
"Μη πιάνεις κουβέντες μαζί του. Είναι επικίνδυνος. Κι' αυτός και τα παιδιά του."
Μόλις κατάφεραν το φόβο να φωλιάσει μέσα της, πήρε απάντηση στα ερωτήματά της.
Ο κυρ Σταύρος ο Τίποτας, εξήντα πέντε χρόνων περίπου, με μιά ματιά αρπαχτικού που κυνηγά σ' ανύπαρκτα λημέρια, έχει γυναίκα τη θιαΚούλα, κάτι σαν αντικείμενο πάσης χρήσεως για το σπίτι και τις ορέξεις των σερνικών της οικογένειας. Η θιαΚούλα κι' ο κυρ Σταύρος ο Τίποτας, έχουν τρείς γυιούς, μιά κόρη, μιά κατσίκα, ένα σκύλο, και τέσσερεις κότες χωρίς κόκορα.
Ο κυρ Σταύρος ο Τίποτας, όπως λένε εδώ στο χωριό, πηδάει ταχτικά τη κόρη, τη κατσίκα και καμιά φορά τη θιάΚούλα.
Οι γυιοί είναι δεκαοχτώ, εικοσπέντε και τριάντα. Και πηδάνε ταχτικά τη κόρη και τη κατσίκα, και καμιά φορά και τη μάνα τους, όπως λέγεται ψιθυριστά, εδώ στο χωριό.
Η κόρη, που δε ρώτησε τ' όνομα,( μάλλον θα είναι κάτι σαν "η Ελένη η Χαλασμένη"άν είχε βαφτιστεί με παρατσούκλι), έχει γεννήσει μερικά παιδιά, κανείς δε ξέρει πόσα, κανείς δε ξέρει απο ποιόν, και τώρα πλέον ζεί κάπου αλλού, κανείς δε ξέρει άν, κανείς δεν ξέρει πού...
Μένουν σε  τρώγλη, στο εμπα του χωριού, τέσσερεις τοίχοι με τσιμεντόλιθους, χωρίς παράθυρο, χωρίς αποχωρητήριο, χωρίς καν πόρτα. Το "σπίτι" χάσκει σα στόμα χωρίς μασέλα, η κατσίκα μπαινοβγαίνει σα να μπερδεύει ποιό είναι μαντρί, ποιό σπίτι, η μπόχα φτάνει μέχρι έξω στο δρόμο, ανάκατη η ανθρώπινη κοπριά μ' αυτή των ζώων, ανάκατα τα ένστικτα με τα αισθήματα, ανάκατος ο θάνατος κι' η επιβίωση, ένα θολό τοπίο συγκεντρωμένο μόνο μέσα σε μιά αυλή, πενήντα τετραγωνικά, κι' ένας "ερωτας" απαξιωμένος  κι' άρωστος να σέρνεται σε στρώματα ξεκοιλιασμένα μόνο απ' ανάγκη, μόνο απο εκδίκηση...
Ετσι, ύπουλα, ψιθυριστά και αμετάκλητα, οι καθημερινές, υπέροχες πεζοπορίες της στα περίχωρα του χωριού άρχισαν να καθορίζονται απο σκιές και αρρωστημένες σκέψεις.
Αλλαζε διαδρομή, κάθε που διαφαίνονταν στο βάθος του δρόμου οι φιγούρες του κυρ Σταύρου του Τίποτα, ή κάποιου απ' τους γυιούς του. Ειδικά, ο μεγάλος, ο Γιώργης ο Κανένας, άρχισε επίμονα να τη φοβίζει, καθώς, όποτε διασταυρώνονταν τα βήματά τους τη διαπερνούσε με βλέμμα λαίμαργο και λέξεις ακατανόμαστες που μάντευε πως παραμονεύουν πίσω απ' τα σάπια του δόντια.
Tη μάνα τους, τη θιαΚούλα, μονάχα καναδυό φορές την είχε δεί να ψάχνει στα σκουπίδια με τους γυιούς της. Ηταν τετράπαχη εντούτοις, χαμηλοκώλα, με πεσμένα στήθη, γκρίζα λιγδιάρικα και μακριά μαλιά και το ίδιο σχεδόν, αρπαχτικό βλέμμα που έχουνε τα πεινασμένα αγρίμια...Ενα κρυφό χαμόγελο πάντως, έμοιαζε να παραμονεύει στις άκρες των βλεφάρων, το μάντευες περισσότερο, παρα το διέκρινες, άν άντεχες να συναντήσεις αυτό το άδειο, αρπαχτικό, γυάλινο βλέμμα...
Οταν ρωτούσε τί τρώγανε, της λέγανε πως τους τάϊζε η εκκλησία φαγητό και η κατσίκα γάλα.
Τη μάνα τους τη βρήκε ένα μεσημέρι ο Γιώργης ο Κανένας, τ' ανάσκελα πάνω στο ξεκοιλιασμένο στρώμα, μ' αφρούς στο στόμα και τα μάτια ανάποδα, τα μέσα της σκοτάδια να κοιτάει. Ο σκύλος κι' η κατσίκα τη μοιρολόγησαν μονάχα, μέχρι να παγώσει εντελώς... Οταν ρώτησε "απο τί πέθανε;" μπορεί απο επιληψία, μπορεί απ' το κρύο..." της είπαν σηκώνοντας τους ώμους...
Αναρωτιέται, άν χτύπησε εκείνη τη μέρα η καμπάνα, ή το ξέχασε ο παπάς.
Δυό μήνες πάνε, που βγαίνοντας απ' το χωριό για τους μακρινούς της περιπάτους είδε σε  μιά κολώνα της ΔΕΗ το όνομα του Γιώργη του Κανένα. "Θανόντα αιφνιδίως...μπλα μπλα μπλα, ετών 30, μπλα μπλα, κηδεύομεν μπλα μπλα μπλα..."
"Γιατί πέθανε;" ρώτησε. Κανείς δεν ήξερε ακριβώς. Μόνο ένας , "Aπο αιμομιξία! Aφού πηδιούνται αναμετάξυ τους, κοπέλα μου..." της είπε...
Αναρωτιέται άν χτύπησε εκείνη τη μέρα η καμπάνα, ή το ξέχασε ο παπάς.
Ο κυρ Σταύρος ο Τίποτας, είχε χάσει κιλά, χθες που τον είδε. Τα φρύδια του σα να μάκρυναν πολύ, μισοσκεπάσαν τ' αρπαχτικά του μάτια. Σα να της φάνηκε πως τώρα είχε λίγο απο βλέμμα ανθρώπινο η ματιά του και μπόλικη παραίτηση στο βήμα του...
Βγήκε στα μονοπάτια με τ' αγριόσκορδα και τις ανεμώνες, αλλά το βήμα της σα νάγινε πιό αργό. Στο πίσω μέρος του μυαλού της μετάλλαζε το φόβο μου σε θλίψη ανεπαίσθητη. Ισως και λίγο σε ντροπή.
Αλλαξε απότομα αζιμούθιο. Πήρε το δρόμο που περνάει μπροστά απ' το "σπίτι" τους. Η μαύρη τρύπα αντί για πόρτα έχασκε ακόμα, το ίδιο απεχθής. Η κατσίκα έλλειπε. Ο σκύλος όχι. Καθόταν σ΄ένα ξεσκισμένο καναπέ, σε μιά γωνιά της αυλής. Οι κότες ήταν μόνο δυό. Τα μάτια τους ήταν το ίδιο αρπαχτικά αλλά κι' αδιάφορα σαν των άλλων δυό παιδιών, που κάθονταν στο κατώφλι του "σπιτιού" και κάναν διαλογή σε σακούλες σκουπιδιών. Ο σκύλος κούναγε βαριεστημένα την ουρά του ευελπιστώντας σε κανα "τυχερό" κι' έξυνε με μανία τα πλευρά του. Μπορούσες εύκολα να τα μετρήσεις...
Τη μύρισε και γύρισε προς το μέρος της για μιά στιγμή. Τη κοίταξε με χαμηλωμένο το κεφάλι, το βλέμμα αρπαχτικό αλλά κι' αδιάφορο, ίδιο μ' αυτό του κυρ Σταύρου του Τίποτα.
Εκανε γρήγορο το βηματισμό της. Ανάμεσα σε πεταμένα πλαστικά, σακούλες και σκουπίδια οι άσπρες μαργαρίτες στην αυλή αντιμάχονταν πίσω της τη μπόχα και τα γυάλινα, σκοτεινά, αρπαχτικά μάτια ανθρώπων και ζώων.
Η νοσηρή της φαντασία αντιμαχόταν με το δικό της τρόπο την άρνηση, την αποστροφή και την απόρριψη.
Αναψε τους πιό εκτυφλωτικούς προβολείς του μυαλού της, σώριασε τον άλλο της εαυτό σε μιά άβολη καρέκλα απέναντι και σφύριξε ερωτήσεις σα βρισιές.
Θ' ανακατεύαν άραγε το αίμα με το σπέρμα τους, ο κυρ Σταύρος ο Τίποτας, ο Γιώργης ο Κανένας, η Ελένη η Χαλασμένη, και η θιαΚούλα, αν είχαν όνομα αληθινό;

Λές νάταν πόνος αυτό που ανθρώπεψε λιγάκι τη ματιά του κυρ Σταύρου του Τίποτα;
Λές νάταν απο ντροπή που αλλαξοδρόμιζε όταν τους συναντούσε, τόσα χρόνια τώρα;

Αναπαύονται άραγε ποτέ οι ψυχές των πλασμάτων της αβύσσου, σαν τις μοιρολογήσουν μιά κατσίκα κι' ένας σκύλος;
                                                                                  Λές νa'ναι απο ντροπή;

21 Φεβ 2010

Κτηνώδης Δύναμη-Ογκώδης Αγνοια...

Κάποιες φορές σιωπάς, επειδή δεν έχεις τίποτε να πείς...
Κάποιες άλλες, επειδή αυτά που θέλεις να πείς είναι τόσα πολλά, που στο τέλος μοιάζουν με θόρυβο, απ' αυτούς τους θορύβους που κανένας δεν προσέχει...
 Και κάποιες άλλες φορές, ευτυχώς, υπάρχουν ψίθυροι τόσο ηχηροί που καταφέρνουν να σκεπάσουν τις ανόητες φωνές και να δώσουν νόημα στις δειλές σιωπές σου...
Σιωπηλά με συγκλόνισε το ακόλουθο κείμενο....Με "σκότωσε" αθόρυβα, έτσι όπως αθόρυβα σκοτώνουν οι αλήθειες...Οταν τις κοιτάς καταπρόσωπο... Κι' αυτές σου χαμογελούν με άσχημο χαμόγελο...Χωρίς δόντια....Και χωρίς οίκτο....
"Μεσημέρι, Κολωνάκι, καφέ στην πλατεία.


Είναι αποκλεισμένο περιμετρικά, μπράβοι σε σχήμα Π, περαστικοί κοιτάζουν περίεργοι το θέαμα.

Στη μέση αυτός, μαύρο κοστούμι, μαύρο πουκάμισο, όρθιος μιλάει στο κινητό. Πίσω του άλλος μπράβος, κρατάει στα χέρια ευλαβικά το πούρο.

Γυρνάει, τραβάει μια ρουφηξιά, συνεχίζει, ο κολαούζος το κρατάει, περιμένει την επόμενη ρουφηξιά. Μπράβος πούρου, επαγγέλματα του μέλλοντος.

Φθινοπωρινό μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, η δημόσια επίδειξη της αήττητης ηλιθιότητας. Είναι πλούσιος. Έχει πολλά λεφτά, από πού, απροσδιόριστο.

Οι πλούσιοι αυτής της χώρας δεν κάνουν, έχουν.

Κάτι γενικώς, καράβια, προμήθειες, λαθρεμπόριο πετρελαίου, πλαστά τιμολόγια, ποδοσφαιρικές ομάδες-πλυντήρια, αγοραπωλησίες παικτών, εικονικά συμβόλαια, πουλάει φάρμακα στα νοσοκομεία στην τριπλάσια τιμή, εισαγωγή από την Κύπρο, εκμεταλλεύεται εμπορικά ακίνητα της εκκλησίας, καταπατάει δημόσιες εκτάσεις, χτίζει στη Μύκονο συγκρότημα κατοικιών με συνέταιρο γνωστό πολιτικό, αλλαγές συντελεστή δόμησης μόνο για την περίπτωσή του, έχει αναλάβει τη διαφημιστική καμπάνια υπουργείων, διαχειρίζεται τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, πουλάει τηλεοπτικά κανάλια που του χαρίζει το κράτος, αύξηση κεφαλαίου, τραπεζική εγγύηση, δάνεια, offshore εταιρείες, κωδικοί, μπράβοι. Πούρα. Χοντρός σβέρκος.

Οι περαστικοί απολαμβάνουν το θέαμα.. Κουνάνε το κεφάλι ειρωνικά.

Το θέμα είναι τα λεφτά, αυτό μου είπε κι ο μπαμπάς.

Μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και έχει τόσους πολλούς πλούσιους.

Δεν δημιουργούν αλλά έχουν διασυνδέσεις. Σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις. Βιτρίνες. Ταμίες. Μεταφορά χρήματος, όχι δημιουργία πλούτου.

Δεν βγάζουν χρήματα, υπεξαιρούν.

Οι πλούσιοι ξέρουν πολύ καλά από πού προέρχονται τα χρήματά τους..

Τα αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι ως προϊόν εγκλήματος.

Τα τρώνε γρήγορα και επιδεικτικά. Όπως οι γκάνγκστερ.

Σε ολόκληρο τον κόσμο μόνο δύο άρχουσες τάξεις έχουν υιοθετήσει ως τρόπο ζωής το lifestyle της κολομβιάνικης μαφίας.

Οι Ρώσοι ολιγάρχες και οι Έλληνες πλούσιοι.

Θηριώδη τζιπ στα στενά δρομάκια, παρκαρισμένες πόρσε στα κλαμπ, αστυνομική προστασία, γουόκι τόκι, μπράβοι, ημίγυμνες ξανθιές, χοντροί σβέρκοι.

ΚΔΟΑ. Κτηνώδης δύναμη ογκώδης άγνοια.

Στον υπόλοιπο κόσμο οι πραγματικοί πλούσιοι μοιάζουν με φοιτητές στα Εξάρχεια. Σνίκερς, φούτερ και κουκούλες.

Ανακάλυψαν ένα τσιπάκι, έστησαν τη Microsoft, την Apple, έφτιαξαν ένα πρόγραμμα, φαντάστηκαν μια κοινότητα, το FaceBook, βάζουν την εταιρεία τους στο χρηματιστήριο έναντι 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων φορώντας τζιν, στο υπόγειο γκαράζ παίζουν ακόμα Nirvana με τις φοιτητικές τους κιθάρες.

Εδώ δεν υπάρχουν κιθάρες.

Ούτε πανεπιστήμια. Ελληνικός ληστρικός μικροκαπιταλισμός, κλοπιμαία.

Ξαπλώστρες 3..000 ευρώ στην παραλία, ο ένας δίπλα στον άλλον..

Πάνω στον άλλον. Όλοι μαζί.

Δεν θέλουν να κρυφτούν, θέλουν να φανούν.

Ποιος έχει το πιο μεγάλο, σπίτι, το πιο μεγάλο, κότερο.

Αγωνιούν για μια φωτογραφία τους σε φτηνές κίτρινες φυλλάδες που λερώνεσαι άμα τις ξεφυλλίσεις..

Αγοράζουν παρέα, δημοσιότητα, σεξ, σταρ, μις, θεές, απόλυτες, υπέρλαμπρες, δίμετρες. Ξανθιές με μαύρη ρίζα.

Από τη μαζική παραγωγή των καλλιστείων. Μια δυο γυμνές φωτογραφίες και μετά στον αγώνα.

Στο ανελέητο κυνήγι στη σκληρή ζούγκλα της ζωής.

Η ανεργία στις νεαρές γυναίκες μέχρι τα 30 φτάνει στο 40%.

Πιράνχας, κόβουν βόλτες από φωτογράφιση σε κότερα, από πασαρέλα σε επισκέψεις κατ' οίκον.

Το ίδιο παμπάλαιο συγκινητικό όνειρο. Μια μέρα ο πελάτης θα ερωτευτεί και θα την κάνει κυρία.

Ένας γάμος, τώρα πριν να 'ναι αργά, τα χρόνια περνάνε γρήγορα, νέο εμπόρευμα βγαίνει στην αγορά κάθε σεζόν.

Τα πούρα διαλέγουν. Επιλέγουν την επόμενη trophy wife.

Επιλέγουν και επιλέγονται. Ε9 κυκλοφορούν σε φωτοτυπίες, αγοραπωλησίες, ντιλ κλείνονται..

Τα κοσμικά περιοδικά γράφουν για πανέμορφα μοντέλα που φωτογραφίζονται σε ακριβά μαγαζιά με νεαρούς ζεν πρεμιέ της αθηναϊκής νύχτας. Εννοούν escort συναντάνε γιους πλουσίων με την ελπίδα να «κατακτηθούν». Νέες ιδιότητεςτης κοσμικής ζωής. Κληρονόμοι.

Γιοι εισηγμένων. Πολύφερνοι γαμπροί με πολλές κατακτήσεις. Οι βίζιτες της πρώτης σελίδας.

Ο πλανήτης μπαίνει στον τρίτο χρόνο της οικονομικής κρίσης. Ο δύσκολος χειμώνας. Οι ελληνικές πολιτικές εφημερίδες, αυτιστικές πάντα, στο πιο βαθύ τούνελ της κρίσης, εισάγουν στην ύλη τους κοσμικά ένθετα.

Χρώματα πολύχρωμα, γυαλιστερές φωτογραφίες. Δες το 16χρονο ζάπλουτο ξέκωλο πώς διασκεδάζει στα μπουζούκια.

Ζηλεύεις; Δες το νεαρό πάμπλουτο κληρονόμο αγκαλιά με τη θεά, την προκλητική miss young. Θα κάνουν προγαμιαίο συμβόλαιο;

Η Ελένη ρίχνει με νάζι το τιραντάκι να φανεί η ρόγα, πέφτει η τηλεθέαση.

5.000 άτομα στο γάμο, τραγούδησε ο Ρέμος, εσύ δεν ήσουν εκεί;

Εσένα ο μπαμπάς σου δεν έκανε λαθρεμπόριο πετρελαίου; Η μαμά σου δεν ήταν συμβολαιογράφος στα μεγάλα ντιλ ακίνητης περιουσίας;

Δεν ξέρεις ούτε ένα γενικό γραμματέα υπουργείου, έναν ταμία κόμματος έστω; Τι άτυχος που ήσουν.

Όλα διορθώνονται όμως, άρχισε τώρα, κάνε κοιλιακούς, κάνε προσθετικές στήθους, κάνε κάτι. Αν δεν είσαι αγοραστής, γίνε τουλάχιστον εμπόρευμα. Η Ελλάδα, αδιόριστη πτυχιούχος, κλείνει τα μάτια, πέφτει στο κρεβάτι για μια μονιμοποίηση στο δημόσιο, υπέρβαρη πηδάει απ? το μπαλκόνι.

Γυρνάει το ρολόι μια ώρα πίσω μεσάνυχτα Κυριακής, ετοιμάζεται για τον πιο βαρύ χειμώνα. Μπερδεμένη, πεινασμένη, εν πλήρει συγχύσει, δηλώνει αθώα.

Ήταν ωραίο το έργο, εύκολο, χωρίς κόπο, θεαματικό σαν μεταμεσονύχτια κολομβιάνικη σαπουνόπερα του Άλφα με βαρόνους κοκαΐνης, μπράβους και μικρά κοριτσάκια που πάνε στον πλαστικό χειρούργο με παιδιάστικη αφέλεια για να πιάσουν την καλή, να τις διαλέξει ο αρχηγός της συμμορίας. Κρατάει 45 λεπτά.

Μετά ακολουθεί τελεμάρκετινγκ.

Κατσαρόλες, στρώματα και όργανα γυμναστικής, 29,99 ευρώ σε 6 δόσεις.

Συμπληρώνω:

Πού είναι η άλλη Έλλάδα; Η Ελλάδα του 5%. Η Ελλάδα της γνώσης, της επιστήμης και της έρευνας. Η Ελλάδα της τέχνης, του πολιτισμού και του πνεύματος. Η Ελλάδα του (αντοπάριστου (βλέπετε χρειαζόμαστε επεξηγήσεις γιατί κινδυνεύουμε να παρεξηγηθούμε!!!)) αθλητισμού, της ευγενούς αμίλλης και του θαυμασμού του καλού καγαθού. Η Ελλάδα της δουλειάς, της προκοπής και της εξέλιξης. Η Ελλάδα του μέτρου. της μετριοφροσύνης και της σύνεσης. Κι όμως υπάρχει η Ελλάδα αυτή, υπάρχει, αναπνέει και λειτουργεί.

Μόνο που είναι χαμένη στο υπόλοιπο 95% όπως περιγράφεται στο παραπάνω κείμενο. Αυτό το 95% χρεωκόπησε την Ελλάδα. Η διάσωσή της είναι το 5%.

Ανακαλύψτε το, αποκαλύψτε το, διαδόστε το, ενισχύστε το, συμπληρώστε το....

Ίσως τότε φανεί η αρχή της ελπίδας..............................

Αφιερωμένο στους φίλους μου"

Κι' απο μένα, αφιερωμένο σ' όλους αυτούς που μπορεί να υπήρξαν λίγο απο 5% έστω και για μιά ελάχιστη στιγμή στη ζωή τους...
Υ.Γ. Συγχωρήστε μου τις απουσίες... Μιά συνηθισμένη κρίση αγοραφοβίας είναι...Η, απλά και μόνο, φοβίας!

12 Φεβ 2010

Ομορφη και παράξενη πατρίδα...

Για κάποιες πόλεις...
        


Για κάποια χωριά....                                              
                                                                        
Για κάποιες μαγικές γωνιές της Ελλάδας...                                                                           
όπου, το νερό γίνεται ανάσα...
Και ζωή...
κι' όπου η παράδοση ξεπερνάει τους ανθρώπους....
Τους προκαλεί...
Τους πληγώνει...Τους παραπλανά...Κεντάει τις μνήμες επώδυνα...Και παραβγαίνει μαζί τους...
Κερδίζοντας πάντα...Για ότι "βαραίνει" απο την Ιστορία...
                                                                         
                                                                          
                                                                       
                                                                          
                                                                            
                                                                           
και "πατινάρεται" απ' τον πολιτισμό...
Για ότι θαυμαστό...
 Θεϊκό ...                                                                    
Η, ανθρώπινο...
.
                                                                    
 φτιάχνει την "έννοια" Ελλάδα... 
                                                                                                                                        
Την εγκατάλειψη...                                                  
Τη γλύκα.....
Την απαξίωση....Τ
Τη χαρά....
Την απογοήτευση...
 Το χαμόγελο...Τη τρυφεράδα...Την έκπληξη....Την ελπίδα....
                                                                       
                                                                            
                                                                              
                                                                                 Τη ανάταση ψυχής....
                                                            
Το θυμό...
                                                                      
Τη λύτρωση...                                                      
Για όλα τα υπέροχα και θλιβερά, τα μοναδικά κι' ανεπανάληπτα και αντιφατικά εξ' ίσου, που οριοθετούν τη χώρα που λέγεται Ελλάδα,
δεν μπορώ να καταθέσω λέξεις... Μόνο συναίσθημα.... Φιλτραρισμένο μέσα απο χρώματα, διυλισμένο απ' την καταλυτική παρουσία του νερού, εξωραϊσμένο απο τη διαφορετικότητα του τοπίου, συναίσθημα ανάμικτο και ζωογόνο! Σαν όλες τις αντιφάσεις της ζωής μας....Σαν το τόπο μας...Σαν την αμφιλεγόμενη, αμφιρρεπή, αμφισβητίσημη, αμφίσημη και αμφίπλευρη ψυχή του μέσου Ελληνα....
Που αναγεννάται και τρέφεται απο μιά Φύση-Μάνα, εταίρα και ιέρεια...
Και μιά ψυχή διπρόσωπη κι' αθάνατη...

28 Ιαν 2010

Απαγωγή...



Τη ζωή, έχουμε δυό τρόπους να τη ζήσουμε....
Η μία, είναι σα να μη τη προλαβαίνουμε....
Η άλλη, είναι σα να μη μας προλαβαίνει...
Εγώ, το "δε με προλαβαίνει" διάλεξα!
Σιγά μη διάλεγα το "δε τη προλαβαίνω"!
                         Τη ζωή σου τη "βάφεις" ή κόκκινη...
                         Η, την αφήνεις λευκή, να βάλει αυτή το χρώμα που γουστάρει....
                         Εγώ, διαλέγω το κόκκινο!
                         Σιγά, μη την άφηνα να μου επιβάλλει το χρώμα!
Τη ζωή σου, έχεις δυό τρόπους να τη ντύσεις....
Ο ένας, είναι να της φορέσεις φανταχτερά και πανάκριβα ρούχα,  αυτά της "επιτυχίας"....
Ο άλλος, είναι να την αφήσεις γυμνή να ερωτεύεται τον πρώτο τυχόντα , να την ερωτεύεται ο πρώτος τυχόντας, με λύσσα, με πάθος, με αλήθεια, με αμεσότητα...Την αφήνεις γυμνή κι' αυτή "ενδύεται" την αλήθεια , άγραφο χαρτί παραδίδεται προς γραφήν, εκπλήσσεται, εκστασιάζεται, αναλώνεται, αναγεννάται, γιατί το γυμνό δεν πεθαίνει ποτέ, αναγεννάται μόνο, ανανεώνεται, αναπλάθεται, αναβαπτίζεται, αναδύεται, αναδεύεται και "αποτυγχάνει", ξανά...και ξανά...και ξανά...Τί χαρά, η "αποτυχία"! Τί χαρά!
Εγώ, διαλέγω να τη ντύσω  με τη γύμνια της!
Σιγά μην αφήσω τη ζωή μου να υποφέρει μέσα σε ξύλινα ρούχα!
                           Τη ζωή σου, έχεις δυό τρόπους να την αποχαιρετίσεις...
                           Ο ένας, είναι να της κουνάς το μαντήλι καθώς φεύγει, απο τη πολυθρόνα σου.....
                           Ο άλλος είναι....
                           Να τη πετάξεις στο κρεβάτι, να δαγκώσεις τα χείλη της με απόγνωση κι' όταν νοιώσεις
                           πως οι ανάσες σου τελειώνουν να σκύψεις στο αυτί και να της πείς:
-Ψόφα τώρα! Αφού σ' έκανα δική μου στο κόκκινο, δε σε χρειάζομαι πιά!

Υ.Γ. Γι' αυτό κι' εγώ, σ' απαγάγω απ' τη δουλειά, και σ' εξακοντίζω στο κόκκινο μιάς εκδρομής που φαινομενικά είναι ντυμένη στα λευκά του χιονιού, αλλά στο βάθος σιγοβράζει ένα στρώμα απο πηχτά απαγορευμένα χρώματα, εύοσμα, μα δηλητηριώδη...Θα επιστρέψουμε πιό άφραγκοι απο ποτέ, αλλά και  πιό ζωντανοί απο ποτέ! 
Α! Και το κυριότερο! Πάλι δε θα μας προλάβει η πουτάνα η ζωή!
Στο υπόσχομαι!
Υ.Γ.2 Επειδή δεν μπορώ ν'αποφασίσω ποιο τραγούδι θα βάλω πρώτο στην ανάρτηση, επειδή μου αρέσουν και τα τρία πολύ και με διαφορετικό τρόπο, κι' επειδή εσείς τελικά μόνο το πρώτο θ' ακούσετε στη καλύτερη, διαλέγω την "Εχθρα", το πιό άσχετο ως προς τη θεματολογία μου, το πλησιέστερο όμως προς τους ρυθμούς που "παίζουν" εντός μου... Διαλέγω σαν δεύτερο το "Δεν έχω χρόνο", που λατρεύω και μισώ όπως όλες τις κραυγές απόγνωσης, και τρίτο βάζω την "Δουλειά" το σχετικότερο με το ποστ μου, λίγο μελό και προζάτο για τα γούστα μου, "σωσμένο" εντούτοις απο τη μαγική επέμβαση του Κραουνάκη και την αξεπέραστη τεχνική της Αλκηστης.
Υ.Γ 3 Αλήθεια λέω! Πάω πενταήμερη στα βόριοδυτικά της Μακεδονίας!
                          
                          
                            
                          

                                                                                    

19 Ιαν 2010

Σκόρπια!



Εντωμεταξύ, κι' ενώ υποτίθεται ότι είμαι αρκετά ισορροπημένο άτομο, σήμερα νοιώθω μιά τεράστια λαχτάρα να "σκορπίσω¨τις σκέψεις μου στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, να γράψω "σκόρπια" ανάρτηση, να στριμώξω στα σχοινιά του ρίνγκ τον σκόρπιο μου εαυτό (όλοι οι "ισορροπημένοι" άνθρωποι χρειάζονται κι' έναν "σκόρπιο" εαυτό για να μη πεθάνουν απο πλήξη), να βάλω στο μπλέντερ του μυαλού μου τα "σωστά" και τα "λάθη" μου και να δημιουργήσω το τέλειο κοκτέϊλ, αυτό δηλαδή που :
Εκλογικεύει τα παράλογα....
Καταλύει τα λογικά...
Αποκοιμίζει τη συνείδηση...
Αφυπνίζει τα ένστινκτα...
Ερωτεύεται τα επικίνδυνα...
Στραγγαλίζει τα συμβατικά...
Και γαργαλάει ηδονικά το μυαλό και την ψυχή...
Κάτι σαν μέθη, δηλαδή...
Κάτι σαν απόγνωση...
Κάτι σαν Γνώση...
Σκόρπια λοιπόν, άλλη μιά φορά! Ξυπνάω τον κοιμισμένο μου εαυτό που συνήθως κραδαίνει ένα γιαταγάνι και παίρνει κεφάλια. Σιχαίνομαι αφάνταστα τους απολογισμούς, αλλά λόγω των ημερών, ο συμβατικός μου εαυτός οφείλει να κάνει τον απολογισμό του.... Πόσα κεφάλια έχεις πάρει μέχρι τώρα "βιολίστρια";
....-Πολλά! Μα....όλα δικά μου!
-Ετσι μπράβο Λερναία μου Υδρα! Δε χρωστάς, δηλαδή...
-Κάνεις λάθος! Και βέβαια χρωστάω!
-Ολα δικά σου είπες...
-Ολα δικά μου είπα. Αρα, χρωστάω σε μένα.
-Τί μπορεί να χρωστά κανείς στον εαυτό του;
-Κάτσε να το σκεφτώ....
-.................................
-Συγχώρεση, νομίζω.... Συγχώρεση νομίζω πως χρωστάει ο καθένας στον εαυτό του...
-Συγχώρεση για τί;
-Που δεν αφήνουμε τη ψυχή μας να "σκορπίσει" λίγο....Να ψάξει τα υλικά της... Να τ' αναγνωρίσει. Να τ' αγαπήσει, Να τα μοιραστεί με τα βαθειά κρυμμένα "μέσα" μας, να τα μοιραστεί, να τα εκθέσει, να τ' αποδεχτεί, να τ΄απορρίψει, να τα γευτεί γαμώτο ...να τα γ ε υ τ ε ί...
..........................................................................................................................
Πάει, πέθανε ο αντίλογος..... Τ' ανάσκελα έπεσε, παραδομένος στη λογική της τρέλλας και του "σκόρπιου" μου μυαλού.... Πάντα νικάει το ένστικτο το αρχέγονο! Πάντα νικάει το πρωτόγονο, τ' αυθεντικό, το ακατέργαστο, το αφιλτράριστο, το επιθετικό....
Απολογισμός λοιπόν.....
Χίλια χρόνια με λάθη. Χίλια, κι' άλλα χίλια κατανάλωση στο πάθος και στον παραλογισμό....Χίλια κι' άλλα τόσα, με τα χέρια ανοιχτά, το στήθος ακάλυπτο, τα μάτια υγρά ,την περιέργεια για δόρυ, την περιπέτεια για πυξίδα, το άγνωστο για πρόκληση, το "εγώ" για επιβεβαίωση, το ίδιο "εγώ" για θυσία αιματηρή κι' επώδυνη...Σκόρπια ήρθα στη ζωή ετούτη, σκόρπια οφείλω να προσφέρω τα κομμάτια μου για ανάλωση... Να τραφώ απ' αυτά. Να θρέψω μ' αυτά....
Ενας απολογισμός που παραπατάει ανάμεσα στο λογικό και στο παράλογο, αυτός που μου ταιριάζει, αυτός, που μπορεί να είναι εξίσου κατανοητός κι' ακατανόητος, εκμαυλιστικός κι' επικριτικός, ναρκισσιστής και σαδιστής, θανατηφόροςμ και ζωογόνος, ζωή, μ' άλλα λόγια, μ' άλλα λόγια ΖΩΗ!
Ποτέ δεν αγάπησα τις ακατανόητες γραφές. Και νά, που νοιώθω αυτή τη τεράστια λαχτάρα να με μπερδέψω, να μπερδευτώ και να σιχτιρίσω τους λαβύρινθους του μυαλού μου, να παραδώσω κόλλα λευκή, χωρίς ενοχές για την άγνοια που με δέρνει, χωρίς φόβο για την ανεπάρκειά μου, να τιμωρήσω την δεξιότητα της γραφής μου με περιφρόνηση, ν' αναθεωρήσω τα κεκτημένα μου, ν' αμφισβητήσω τις εμπειρίες μου, να "χτίσω" απ' την αρχή ένα κόσμο σκόρπιο, φρέσκο, αναρχικό και πρωτόγνωρα ερεθιστικό!
Να! Ο απολογισμός μιάς αιωνιότητας, συνοψισμένος σε λίγες γραμμές, βαρετές  ή συναρπαστικές, γραφή άναρχη, σαν την ζωή μου, ατίθαση μα και προστατευμένη απο την καλή της τύχη, τη νεράϊδα της, ζωή-αιωνιότητα, που βγάζει αυθάδικα τη γλώσσα στη λογική, που κοροϊδεύει τις ευθείες γραμμές, που τρελλαίνεται να τρελλαίνεται, που γουστάρει να γουστάρει, που φοβάται να τρομάζει, αλλά τρομάζει, ξανά ...και ξανά...και ξανά....
Εξω, βρέχει τρελλά.... Και στο μυαλό μου βρέχει τρέλλα....Με δύο λάμδα, ή με ένα... Σκορπίζω κομμάτια ψυχής σαν χαλάζι, κεφάλια ν' ανοίξουν, και ψυχές ν' ανοιχτούν, ο απολογισμός μου είναι έκρηξη, τί σόι απολογισμός αξίζει στον καθένα μας, αν δεν είναι έκρηξη, φωτοβολίδα, στη χειρότερη;
Εξω βρέχει τρελλά!
Μέσα μου, βρέχει τρέλλα και χίλιες σκόρπιες μικρές ευτυχίες!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Αφιερωμένο, στούς "ιδιαίτερους" μπλογκοφίλους μου:
Kayadesigner, Π...ξωτικό, Θαλασσένια, Χνούδι, Βasnia, Φλεγόμενος,Λένα-Zip, Μargo, Talisker με κόκκινα ή με μαύρα, Ακανόνιστη, Εκτη αίσθηση, Foteini, Αποτέτοιος,Jacki, Anima,Madame de la luna, Faraona, και Ανεπίδοτη...
Είναι αυτοί, που διαβάζοντάς τους , κατα καιρούς, βοήθησαν άθελά τους σ΄αυτό το υπέροχο, λυτρωτικό, σημερινό μου "σκόρπισμα"....

13 Ιαν 2010

Ο "δυνάστης" μου κι' εγώ...


 "Σιγά τα ωά", θα πείτε και δικαιολογημένα!
Παρ' όλ' αυτά, τρίτη μέρα χωρίς τσιγάρο στα δάχτυλα, χωρίς καπνό στα πνευμόνια, χωρίς την αυτόματη κίνηση του στριψίματος (και με τα μάτια κλειστά μπορώ, και οδηγώντας με το ένα χέρι μπορώ, και γράφοντας τις αναρτήσεις μου μπορώ) και σήμερα ίσως είναι η πρώτη μέρα που αρχίζει να ξεθολώνει λίιιιγο, τόσο δα λιγάκι το μυαλό, να επιχειρήσει να συγκεντρωθεί στην οθόνη, μεγάλη δοκιμασία, πιστέψτε με!
Οσο έγραφα, μέχρι τώρα, λές και ξεπηδούσαν μέσα απ' τους καπνούς οι σκέψεις! Λές, κι' άν δεν βασίλευε ομιχλώδης κατάσταση στο μισό μέτρο περιμετρικά γύρω μου, θα στέρευαν οι λέξεις μου κι' οι ιδέες... Λές και ξεπήδαγε η κάθε πρόταση που κατέθετα με το "τσάκ" του αναπτήρα μου. Λές κι' άν δεν "έλουζα" με στάχτες το πληκτρολόγιο μπροστά μου, αυτό θα πέτρωνε εκεί ακίνητο, θ' αρνιότανε να υπακούσει στις άκρες των δαχτύλων μου.
Τέτοια εξάρτηση...
Καλά! Τί κάνω τώρα; Προσπαθώ να μεταφέρω τί αισθάνεται ένας "βαρύς" καπνιστής, όταν επιχειρεί να κόψει το τσιγάρο; Γιατί; Κάποιοι θα το καταλάβουν.... Κάποιοι όχι.... Κάποιοι θα γελάσουν.... Κάποιοι θα το αμφισβητήσουν... (Εγώ, πρώτη και καλύτερη!)
Ε, λοιπόν, μιά πρόβα κάνω! Να δώ πώς είναι να γράφω και να καταγράφω χωρίς τον δυνάστη μου εδώ δίπλα! Αλλά, επειδή τον φοβάμαι ακόμα πολύ, με μέτρο ακουμπάω τα συναισθήματα, λίγο καλυμμένα και κρυφά, μη τα πάρει χαμπάρι και με φέρει τούμπα το κάθαρμα!
Και μη νομίζετε πως δεν τον πολεμάω! Δώδεκα φορές μέχρι τώρα τα χαλάσαμε, πέταξα τα πράγματά του στο δρόμο, μέχρι τασάκια έσπασα, να μη τα βλέπω μπροστά μου, έβγαζα τις φωτογραφίες μου με το αιώνιο τσιγάρο κολλημένο θαρρείς ανάμεσα στα δάχτυλα, τίς κρέμαγα με μαγνητάκια στο ψυγείο και κάθε φορά που έπεφτε το μάτι μου εκεί "φτού σου ξεφτίλα" μου πέταγα στα μούτρα, με την απόλυτη περιφρόνηση και αηδία...
Δέκατη τρίτη προσπάθεια! Αυτή η σχέση πάθους με το δυνάστη μου, πάντα νικάει μέχρι τώρα! Κατεργάζομαι καινούργιους τρόπους για να τον ξεπεράσω. Κατέβασα απ' το You Tube ότι πιό φρικιαστικό κι' αποτρόπαιο υπάρχει σχετικά με το κάπνισμα. Καθόμαστε με τον Γιώργο και τα βλέπουμε με έκφραση τρόμου στα μάτια όταν μας πιάνουν τα στερητικά! Κάτι γίνεται... Στο σπίτι κυκλοφορούμε με κράνη! Νεύρα! Μα πολλά νεύρα! Αρχίζουμε και φωνάζουμε με το παραμικρό, οι φλέβες στο λαιμό μας λές και θα σπάσουν... Ο δυνάστης γελάει.... Του τη σπάμε όμως κι' εμείς ... Μετά τη κρίση, ξεσπάμε σε γέλια.... Παλιές καραβάνες στο "κόψιμο"! Τα γνωρίζουμε καλά τα συμπτώματα της πρώτης εβδομάδας.... Μακριά απο "άραγμα" σε καναπέδες και τέτοια... Το μεσημέρι, μετά το φαί, πεζοπορία με μανία, ανηφόρες, κατηφόρες, ο χρόνος να περνάει να μη το σκέφτομαι το ρημάδι, όσο είμαι έξω είναι καλά, μετά, στο σπίτι ζόρια και πάλι....
Κάθε φορά και πιό δύσκολο! Χθές, είχα και συμπτώματα αϋπνίας... Απο τις τέσσερεις το ξημέρωμα, το μάτι γαρίδα... Πολλά χρόνια σχέση, ρε γαμώτο! Τριάντα χρόνια , που να πάρει... Εχει γίνει ένα ο δυνάστης  με το δέρμα μου, με τα χείλη μου, με τη γεύση μου, με τη κάθε μου κίνηση, με όλα τα έντονα συναισθήματά μου...
Βρήκα και το κομπολόϊ απο το προηγούμενο "κόψιμο"! Απασχολεί τα χέρια μου τις ήρεμες στιγμές...Ανακάλυψα και κάτι σιχαμένες τσίχλες, που μου καίνε τον λαιμό... Τις πιπιλάω απολαυστικά όμως, όταν η γεύση μου ζητάει τσιγάρο...
Στις δέκα μέρες όλα θά'ναι καλύτερα.... Στο μήνα, έρχεται η πρώτη κρίση... Αρχίζουν και πέφτουν οι άμυνες. Αν τη ξεπεράσω, η επόμενη κρίση έρχεται στους τρείς μήνες περίπου. Αρχίζω και αμφισβητώ τους φόβους μου, αρχίζω και συνηθίζω τα ωφέλη... Εκεί μου χρειάζεται ένα γερό ταρακούνημα. Ενα χαστούκι, να συνέλθω.... Εχω φτάσει και τεσσεράμισυ μήνες χωρισμένη απ' τον δυνάστη μου....Στο τέλος πάντα με νικάει....Νά, τώρα αρχίζω και θυμώνω πραγματικά! Και η στέρηση γίνεται πολύ βασανιστική. Οσο αναδεύονται τα συναισθήματα μέσα μου, τόσο μου αναδεύει το μυαλό αυτός! Είναι νωρίς ακόμη για να με φοβηθώ... Γύρω στο μήνα πρέπει να μεθοδεύσω τις πιό επιθετικές μου στρατηγικές... Πόσο να τον μισήσω πιά; Αφού ποτέ μου δεν μπόρεσα να διατηρήσω μίσος ζωντανό , πώς θα καταφέρω να του σπάσω τα μούτρα αυτού του αγύρτη, να ξεχάσω, ρε παιδί μου, τις ψεύτικες του υποσχέσεις, αυτήν την τόσο γνώριμη κι' εκμαυλιστική του μυρωδιά, την αιώνια παρουσία του κάπου κοντά μου, την απόλαυση της πρώτης ρουφηξιάς;
Ρητορικό το ερώτημα, μη παιδεύεστε! Δικό μου και το πρόβλημα... Δώδεκα προσπάθεις αποτυχημένες, δείχνουν ήδη κάποια πράγματα...
Η, ότι δεν έχω πείσμα αρκετό....
Η, ότι έχω πολύ, πάρα πολύ!
Θα δείξει...
Συγχωρείστε μου το "αλαλούμ" της ανάρτησης! Τα εγκεφαλικά μου κύτταρα τα έχουν "παίξει" προσωρινά! Εσείς, παρακαλώ, κάντε πως δεν το καταλάβατε, χτυπήστε μου φιλικά την πλάτη, δώστε μου όποια συμβουλή γουστάρετε, με όποιο τρόπο γουστάρετε, βρίστε με ή χαϊδέψτε με, κάντε με να πιστέψω όμως, γι' αυτήν την 13η φορά, πως αξίζει το κόπο να κωλοχτυπιέμαι όπως τώρα, πως αξίζει τον κόπο να ζήσω χωρίς δυνάστη τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου, το κερατό μου, χωρίς τρύπες απο κάψιμο στα μπλουζάκια, χωρίς βρώμικα τασάκια όπου κοιτάξω γύρω μου, χωρίς τον γνωστο πανικό τύπου "Καπνό πήραμε; Χαρτάκια έχουμε; Ωχ! Τα φιλτράκια τελειώσανε...Φτού!"
Και, αλήθεια σας λέω, θα εκτιμήσω πάρα μα πάρα πολύ όσους δεν φοβηθούν να μου επιβεβαιώσουν τό πόσο "ανάπηρη" ψυχολογικά πρέπει τελικά να είμαι, άν "υποκύψω" σ' αυτή την άρρωστη αγάπης-μίσους σχέση, για 13η φορά! Μιλάμε για φοβερή αναπηρία, η βιολίστρια!
Δεν υπόσχομαι τίποτε στον εαυτό μου. Μόνο, ότι θα προσπαθήσω με όλη μου τη δύναμη να τον μισήσω αληθινά τον βρωμιάρη! 
Να τον πατήσω κάτω !
Να τον λειώσω!
(Εσείς, καλού-κακού, φυλάξτε σάλιο για να με φτύσετε, όταν σας πώ....Εντάξει;)
Ρε σείς! Τέλειωσα μιά έστω και "αλαλούμ" ανάρτηση χωρίς τσιγάρο!
Γουστάρω τρελλά!

12 Ιαν 2010

Και σήμερα ο δυνάστης με νικάει κατα κράτος...
Αντιστέκομαι....

11 Ιαν 2010

Οχι!
Σήμερα, δεν είναι η κατάλληλη μέρα...
Αύριο ίσως...