28 Ιαν 2010

Απαγωγή...



Τη ζωή, έχουμε δυό τρόπους να τη ζήσουμε....
Η μία, είναι σα να μη τη προλαβαίνουμε....
Η άλλη, είναι σα να μη μας προλαβαίνει...
Εγώ, το "δε με προλαβαίνει" διάλεξα!
Σιγά μη διάλεγα το "δε τη προλαβαίνω"!
                         Τη ζωή σου τη "βάφεις" ή κόκκινη...
                         Η, την αφήνεις λευκή, να βάλει αυτή το χρώμα που γουστάρει....
                         Εγώ, διαλέγω το κόκκινο!
                         Σιγά, μη την άφηνα να μου επιβάλλει το χρώμα!
Τη ζωή σου, έχεις δυό τρόπους να τη ντύσεις....
Ο ένας, είναι να της φορέσεις φανταχτερά και πανάκριβα ρούχα,  αυτά της "επιτυχίας"....
Ο άλλος, είναι να την αφήσεις γυμνή να ερωτεύεται τον πρώτο τυχόντα , να την ερωτεύεται ο πρώτος τυχόντας, με λύσσα, με πάθος, με αλήθεια, με αμεσότητα...Την αφήνεις γυμνή κι' αυτή "ενδύεται" την αλήθεια , άγραφο χαρτί παραδίδεται προς γραφήν, εκπλήσσεται, εκστασιάζεται, αναλώνεται, αναγεννάται, γιατί το γυμνό δεν πεθαίνει ποτέ, αναγεννάται μόνο, ανανεώνεται, αναπλάθεται, αναβαπτίζεται, αναδύεται, αναδεύεται και "αποτυγχάνει", ξανά...και ξανά...και ξανά...Τί χαρά, η "αποτυχία"! Τί χαρά!
Εγώ, διαλέγω να τη ντύσω  με τη γύμνια της!
Σιγά μην αφήσω τη ζωή μου να υποφέρει μέσα σε ξύλινα ρούχα!
                           Τη ζωή σου, έχεις δυό τρόπους να την αποχαιρετίσεις...
                           Ο ένας, είναι να της κουνάς το μαντήλι καθώς φεύγει, απο τη πολυθρόνα σου.....
                           Ο άλλος είναι....
                           Να τη πετάξεις στο κρεβάτι, να δαγκώσεις τα χείλη της με απόγνωση κι' όταν νοιώσεις
                           πως οι ανάσες σου τελειώνουν να σκύψεις στο αυτί και να της πείς:
-Ψόφα τώρα! Αφού σ' έκανα δική μου στο κόκκινο, δε σε χρειάζομαι πιά!

Υ.Γ. Γι' αυτό κι' εγώ, σ' απαγάγω απ' τη δουλειά, και σ' εξακοντίζω στο κόκκινο μιάς εκδρομής που φαινομενικά είναι ντυμένη στα λευκά του χιονιού, αλλά στο βάθος σιγοβράζει ένα στρώμα απο πηχτά απαγορευμένα χρώματα, εύοσμα, μα δηλητηριώδη...Θα επιστρέψουμε πιό άφραγκοι απο ποτέ, αλλά και  πιό ζωντανοί απο ποτέ! 
Α! Και το κυριότερο! Πάλι δε θα μας προλάβει η πουτάνα η ζωή!
Στο υπόσχομαι!
Υ.Γ.2 Επειδή δεν μπορώ ν'αποφασίσω ποιο τραγούδι θα βάλω πρώτο στην ανάρτηση, επειδή μου αρέσουν και τα τρία πολύ και με διαφορετικό τρόπο, κι' επειδή εσείς τελικά μόνο το πρώτο θ' ακούσετε στη καλύτερη, διαλέγω την "Εχθρα", το πιό άσχετο ως προς τη θεματολογία μου, το πλησιέστερο όμως προς τους ρυθμούς που "παίζουν" εντός μου... Διαλέγω σαν δεύτερο το "Δεν έχω χρόνο", που λατρεύω και μισώ όπως όλες τις κραυγές απόγνωσης, και τρίτο βάζω την "Δουλειά" το σχετικότερο με το ποστ μου, λίγο μελό και προζάτο για τα γούστα μου, "σωσμένο" εντούτοις απο τη μαγική επέμβαση του Κραουνάκη και την αξεπέραστη τεχνική της Αλκηστης.
Υ.Γ 3 Αλήθεια λέω! Πάω πενταήμερη στα βόριοδυτικά της Μακεδονίας!
                          
                          
                            
                          

                                                                                    

19 Ιαν 2010

Σκόρπια!



Εντωμεταξύ, κι' ενώ υποτίθεται ότι είμαι αρκετά ισορροπημένο άτομο, σήμερα νοιώθω μιά τεράστια λαχτάρα να "σκορπίσω¨τις σκέψεις μου στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, να γράψω "σκόρπια" ανάρτηση, να στριμώξω στα σχοινιά του ρίνγκ τον σκόρπιο μου εαυτό (όλοι οι "ισορροπημένοι" άνθρωποι χρειάζονται κι' έναν "σκόρπιο" εαυτό για να μη πεθάνουν απο πλήξη), να βάλω στο μπλέντερ του μυαλού μου τα "σωστά" και τα "λάθη" μου και να δημιουργήσω το τέλειο κοκτέϊλ, αυτό δηλαδή που :
Εκλογικεύει τα παράλογα....
Καταλύει τα λογικά...
Αποκοιμίζει τη συνείδηση...
Αφυπνίζει τα ένστινκτα...
Ερωτεύεται τα επικίνδυνα...
Στραγγαλίζει τα συμβατικά...
Και γαργαλάει ηδονικά το μυαλό και την ψυχή...
Κάτι σαν μέθη, δηλαδή...
Κάτι σαν απόγνωση...
Κάτι σαν Γνώση...
Σκόρπια λοιπόν, άλλη μιά φορά! Ξυπνάω τον κοιμισμένο μου εαυτό που συνήθως κραδαίνει ένα γιαταγάνι και παίρνει κεφάλια. Σιχαίνομαι αφάνταστα τους απολογισμούς, αλλά λόγω των ημερών, ο συμβατικός μου εαυτός οφείλει να κάνει τον απολογισμό του.... Πόσα κεφάλια έχεις πάρει μέχρι τώρα "βιολίστρια";
....-Πολλά! Μα....όλα δικά μου!
-Ετσι μπράβο Λερναία μου Υδρα! Δε χρωστάς, δηλαδή...
-Κάνεις λάθος! Και βέβαια χρωστάω!
-Ολα δικά σου είπες...
-Ολα δικά μου είπα. Αρα, χρωστάω σε μένα.
-Τί μπορεί να χρωστά κανείς στον εαυτό του;
-Κάτσε να το σκεφτώ....
-.................................
-Συγχώρεση, νομίζω.... Συγχώρεση νομίζω πως χρωστάει ο καθένας στον εαυτό του...
-Συγχώρεση για τί;
-Που δεν αφήνουμε τη ψυχή μας να "σκορπίσει" λίγο....Να ψάξει τα υλικά της... Να τ' αναγνωρίσει. Να τ' αγαπήσει, Να τα μοιραστεί με τα βαθειά κρυμμένα "μέσα" μας, να τα μοιραστεί, να τα εκθέσει, να τ' αποδεχτεί, να τ΄απορρίψει, να τα γευτεί γαμώτο ...να τα γ ε υ τ ε ί...
..........................................................................................................................
Πάει, πέθανε ο αντίλογος..... Τ' ανάσκελα έπεσε, παραδομένος στη λογική της τρέλλας και του "σκόρπιου" μου μυαλού.... Πάντα νικάει το ένστικτο το αρχέγονο! Πάντα νικάει το πρωτόγονο, τ' αυθεντικό, το ακατέργαστο, το αφιλτράριστο, το επιθετικό....
Απολογισμός λοιπόν.....
Χίλια χρόνια με λάθη. Χίλια, κι' άλλα χίλια κατανάλωση στο πάθος και στον παραλογισμό....Χίλια κι' άλλα τόσα, με τα χέρια ανοιχτά, το στήθος ακάλυπτο, τα μάτια υγρά ,την περιέργεια για δόρυ, την περιπέτεια για πυξίδα, το άγνωστο για πρόκληση, το "εγώ" για επιβεβαίωση, το ίδιο "εγώ" για θυσία αιματηρή κι' επώδυνη...Σκόρπια ήρθα στη ζωή ετούτη, σκόρπια οφείλω να προσφέρω τα κομμάτια μου για ανάλωση... Να τραφώ απ' αυτά. Να θρέψω μ' αυτά....
Ενας απολογισμός που παραπατάει ανάμεσα στο λογικό και στο παράλογο, αυτός που μου ταιριάζει, αυτός, που μπορεί να είναι εξίσου κατανοητός κι' ακατανόητος, εκμαυλιστικός κι' επικριτικός, ναρκισσιστής και σαδιστής, θανατηφόροςμ και ζωογόνος, ζωή, μ' άλλα λόγια, μ' άλλα λόγια ΖΩΗ!
Ποτέ δεν αγάπησα τις ακατανόητες γραφές. Και νά, που νοιώθω αυτή τη τεράστια λαχτάρα να με μπερδέψω, να μπερδευτώ και να σιχτιρίσω τους λαβύρινθους του μυαλού μου, να παραδώσω κόλλα λευκή, χωρίς ενοχές για την άγνοια που με δέρνει, χωρίς φόβο για την ανεπάρκειά μου, να τιμωρήσω την δεξιότητα της γραφής μου με περιφρόνηση, ν' αναθεωρήσω τα κεκτημένα μου, ν' αμφισβητήσω τις εμπειρίες μου, να "χτίσω" απ' την αρχή ένα κόσμο σκόρπιο, φρέσκο, αναρχικό και πρωτόγνωρα ερεθιστικό!
Να! Ο απολογισμός μιάς αιωνιότητας, συνοψισμένος σε λίγες γραμμές, βαρετές  ή συναρπαστικές, γραφή άναρχη, σαν την ζωή μου, ατίθαση μα και προστατευμένη απο την καλή της τύχη, τη νεράϊδα της, ζωή-αιωνιότητα, που βγάζει αυθάδικα τη γλώσσα στη λογική, που κοροϊδεύει τις ευθείες γραμμές, που τρελλαίνεται να τρελλαίνεται, που γουστάρει να γουστάρει, που φοβάται να τρομάζει, αλλά τρομάζει, ξανά ...και ξανά...και ξανά....
Εξω, βρέχει τρελλά.... Και στο μυαλό μου βρέχει τρέλλα....Με δύο λάμδα, ή με ένα... Σκορπίζω κομμάτια ψυχής σαν χαλάζι, κεφάλια ν' ανοίξουν, και ψυχές ν' ανοιχτούν, ο απολογισμός μου είναι έκρηξη, τί σόι απολογισμός αξίζει στον καθένα μας, αν δεν είναι έκρηξη, φωτοβολίδα, στη χειρότερη;
Εξω βρέχει τρελλά!
Μέσα μου, βρέχει τρέλλα και χίλιες σκόρπιες μικρές ευτυχίες!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Αφιερωμένο, στούς "ιδιαίτερους" μπλογκοφίλους μου:
Kayadesigner, Π...ξωτικό, Θαλασσένια, Χνούδι, Βasnia, Φλεγόμενος,Λένα-Zip, Μargo, Talisker με κόκκινα ή με μαύρα, Ακανόνιστη, Εκτη αίσθηση, Foteini, Αποτέτοιος,Jacki, Anima,Madame de la luna, Faraona, και Ανεπίδοτη...
Είναι αυτοί, που διαβάζοντάς τους , κατα καιρούς, βοήθησαν άθελά τους σ΄αυτό το υπέροχο, λυτρωτικό, σημερινό μου "σκόρπισμα"....

13 Ιαν 2010

Ο "δυνάστης" μου κι' εγώ...


 "Σιγά τα ωά", θα πείτε και δικαιολογημένα!
Παρ' όλ' αυτά, τρίτη μέρα χωρίς τσιγάρο στα δάχτυλα, χωρίς καπνό στα πνευμόνια, χωρίς την αυτόματη κίνηση του στριψίματος (και με τα μάτια κλειστά μπορώ, και οδηγώντας με το ένα χέρι μπορώ, και γράφοντας τις αναρτήσεις μου μπορώ) και σήμερα ίσως είναι η πρώτη μέρα που αρχίζει να ξεθολώνει λίιιιγο, τόσο δα λιγάκι το μυαλό, να επιχειρήσει να συγκεντρωθεί στην οθόνη, μεγάλη δοκιμασία, πιστέψτε με!
Οσο έγραφα, μέχρι τώρα, λές και ξεπηδούσαν μέσα απ' τους καπνούς οι σκέψεις! Λές, κι' άν δεν βασίλευε ομιχλώδης κατάσταση στο μισό μέτρο περιμετρικά γύρω μου, θα στέρευαν οι λέξεις μου κι' οι ιδέες... Λές και ξεπήδαγε η κάθε πρόταση που κατέθετα με το "τσάκ" του αναπτήρα μου. Λές κι' άν δεν "έλουζα" με στάχτες το πληκτρολόγιο μπροστά μου, αυτό θα πέτρωνε εκεί ακίνητο, θ' αρνιότανε να υπακούσει στις άκρες των δαχτύλων μου.
Τέτοια εξάρτηση...
Καλά! Τί κάνω τώρα; Προσπαθώ να μεταφέρω τί αισθάνεται ένας "βαρύς" καπνιστής, όταν επιχειρεί να κόψει το τσιγάρο; Γιατί; Κάποιοι θα το καταλάβουν.... Κάποιοι όχι.... Κάποιοι θα γελάσουν.... Κάποιοι θα το αμφισβητήσουν... (Εγώ, πρώτη και καλύτερη!)
Ε, λοιπόν, μιά πρόβα κάνω! Να δώ πώς είναι να γράφω και να καταγράφω χωρίς τον δυνάστη μου εδώ δίπλα! Αλλά, επειδή τον φοβάμαι ακόμα πολύ, με μέτρο ακουμπάω τα συναισθήματα, λίγο καλυμμένα και κρυφά, μη τα πάρει χαμπάρι και με φέρει τούμπα το κάθαρμα!
Και μη νομίζετε πως δεν τον πολεμάω! Δώδεκα φορές μέχρι τώρα τα χαλάσαμε, πέταξα τα πράγματά του στο δρόμο, μέχρι τασάκια έσπασα, να μη τα βλέπω μπροστά μου, έβγαζα τις φωτογραφίες μου με το αιώνιο τσιγάρο κολλημένο θαρρείς ανάμεσα στα δάχτυλα, τίς κρέμαγα με μαγνητάκια στο ψυγείο και κάθε φορά που έπεφτε το μάτι μου εκεί "φτού σου ξεφτίλα" μου πέταγα στα μούτρα, με την απόλυτη περιφρόνηση και αηδία...
Δέκατη τρίτη προσπάθεια! Αυτή η σχέση πάθους με το δυνάστη μου, πάντα νικάει μέχρι τώρα! Κατεργάζομαι καινούργιους τρόπους για να τον ξεπεράσω. Κατέβασα απ' το You Tube ότι πιό φρικιαστικό κι' αποτρόπαιο υπάρχει σχετικά με το κάπνισμα. Καθόμαστε με τον Γιώργο και τα βλέπουμε με έκφραση τρόμου στα μάτια όταν μας πιάνουν τα στερητικά! Κάτι γίνεται... Στο σπίτι κυκλοφορούμε με κράνη! Νεύρα! Μα πολλά νεύρα! Αρχίζουμε και φωνάζουμε με το παραμικρό, οι φλέβες στο λαιμό μας λές και θα σπάσουν... Ο δυνάστης γελάει.... Του τη σπάμε όμως κι' εμείς ... Μετά τη κρίση, ξεσπάμε σε γέλια.... Παλιές καραβάνες στο "κόψιμο"! Τα γνωρίζουμε καλά τα συμπτώματα της πρώτης εβδομάδας.... Μακριά απο "άραγμα" σε καναπέδες και τέτοια... Το μεσημέρι, μετά το φαί, πεζοπορία με μανία, ανηφόρες, κατηφόρες, ο χρόνος να περνάει να μη το σκέφτομαι το ρημάδι, όσο είμαι έξω είναι καλά, μετά, στο σπίτι ζόρια και πάλι....
Κάθε φορά και πιό δύσκολο! Χθές, είχα και συμπτώματα αϋπνίας... Απο τις τέσσερεις το ξημέρωμα, το μάτι γαρίδα... Πολλά χρόνια σχέση, ρε γαμώτο! Τριάντα χρόνια , που να πάρει... Εχει γίνει ένα ο δυνάστης  με το δέρμα μου, με τα χείλη μου, με τη γεύση μου, με τη κάθε μου κίνηση, με όλα τα έντονα συναισθήματά μου...
Βρήκα και το κομπολόϊ απο το προηγούμενο "κόψιμο"! Απασχολεί τα χέρια μου τις ήρεμες στιγμές...Ανακάλυψα και κάτι σιχαμένες τσίχλες, που μου καίνε τον λαιμό... Τις πιπιλάω απολαυστικά όμως, όταν η γεύση μου ζητάει τσιγάρο...
Στις δέκα μέρες όλα θά'ναι καλύτερα.... Στο μήνα, έρχεται η πρώτη κρίση... Αρχίζουν και πέφτουν οι άμυνες. Αν τη ξεπεράσω, η επόμενη κρίση έρχεται στους τρείς μήνες περίπου. Αρχίζω και αμφισβητώ τους φόβους μου, αρχίζω και συνηθίζω τα ωφέλη... Εκεί μου χρειάζεται ένα γερό ταρακούνημα. Ενα χαστούκι, να συνέλθω.... Εχω φτάσει και τεσσεράμισυ μήνες χωρισμένη απ' τον δυνάστη μου....Στο τέλος πάντα με νικάει....Νά, τώρα αρχίζω και θυμώνω πραγματικά! Και η στέρηση γίνεται πολύ βασανιστική. Οσο αναδεύονται τα συναισθήματα μέσα μου, τόσο μου αναδεύει το μυαλό αυτός! Είναι νωρίς ακόμη για να με φοβηθώ... Γύρω στο μήνα πρέπει να μεθοδεύσω τις πιό επιθετικές μου στρατηγικές... Πόσο να τον μισήσω πιά; Αφού ποτέ μου δεν μπόρεσα να διατηρήσω μίσος ζωντανό , πώς θα καταφέρω να του σπάσω τα μούτρα αυτού του αγύρτη, να ξεχάσω, ρε παιδί μου, τις ψεύτικες του υποσχέσεις, αυτήν την τόσο γνώριμη κι' εκμαυλιστική του μυρωδιά, την αιώνια παρουσία του κάπου κοντά μου, την απόλαυση της πρώτης ρουφηξιάς;
Ρητορικό το ερώτημα, μη παιδεύεστε! Δικό μου και το πρόβλημα... Δώδεκα προσπάθεις αποτυχημένες, δείχνουν ήδη κάποια πράγματα...
Η, ότι δεν έχω πείσμα αρκετό....
Η, ότι έχω πολύ, πάρα πολύ!
Θα δείξει...
Συγχωρείστε μου το "αλαλούμ" της ανάρτησης! Τα εγκεφαλικά μου κύτταρα τα έχουν "παίξει" προσωρινά! Εσείς, παρακαλώ, κάντε πως δεν το καταλάβατε, χτυπήστε μου φιλικά την πλάτη, δώστε μου όποια συμβουλή γουστάρετε, με όποιο τρόπο γουστάρετε, βρίστε με ή χαϊδέψτε με, κάντε με να πιστέψω όμως, γι' αυτήν την 13η φορά, πως αξίζει το κόπο να κωλοχτυπιέμαι όπως τώρα, πως αξίζει τον κόπο να ζήσω χωρίς δυνάστη τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου, το κερατό μου, χωρίς τρύπες απο κάψιμο στα μπλουζάκια, χωρίς βρώμικα τασάκια όπου κοιτάξω γύρω μου, χωρίς τον γνωστο πανικό τύπου "Καπνό πήραμε; Χαρτάκια έχουμε; Ωχ! Τα φιλτράκια τελειώσανε...Φτού!"
Και, αλήθεια σας λέω, θα εκτιμήσω πάρα μα πάρα πολύ όσους δεν φοβηθούν να μου επιβεβαιώσουν τό πόσο "ανάπηρη" ψυχολογικά πρέπει τελικά να είμαι, άν "υποκύψω" σ' αυτή την άρρωστη αγάπης-μίσους σχέση, για 13η φορά! Μιλάμε για φοβερή αναπηρία, η βιολίστρια!
Δεν υπόσχομαι τίποτε στον εαυτό μου. Μόνο, ότι θα προσπαθήσω με όλη μου τη δύναμη να τον μισήσω αληθινά τον βρωμιάρη! 
Να τον πατήσω κάτω !
Να τον λειώσω!
(Εσείς, καλού-κακού, φυλάξτε σάλιο για να με φτύσετε, όταν σας πώ....Εντάξει;)
Ρε σείς! Τέλειωσα μιά έστω και "αλαλούμ" ανάρτηση χωρίς τσιγάρο!
Γουστάρω τρελλά!

12 Ιαν 2010

Και σήμερα ο δυνάστης με νικάει κατα κράτος...
Αντιστέκομαι....

11 Ιαν 2010

Οχι!
Σήμερα, δεν είναι η κατάλληλη μέρα...
Αύριο ίσως...