Τη ζωή, έχουμε δυό τρόπους να τη ζήσουμε....
Η μία, είναι σα να μη τη προλαβαίνουμε....
Η άλλη, είναι σα να μη μας προλαβαίνει...
Εγώ, το "δε με προλαβαίνει" διάλεξα!
Σιγά μη διάλεγα το "δε τη προλαβαίνω"!
Τη ζωή σου τη "βάφεις" ή κόκκινη...
Η, την αφήνεις λευκή, να βάλει αυτή το χρώμα που γουστάρει....
Εγώ, διαλέγω το κόκκινο!
Σιγά, μη την άφηνα να μου επιβάλλει το χρώμα!
Τη ζωή σου, έχεις δυό τρόπους να τη ντύσεις....
Ο ένας, είναι να της φορέσεις φανταχτερά και πανάκριβα ρούχα, αυτά της "επιτυχίας"....
Ο άλλος, είναι να την αφήσεις γυμνή να ερωτεύεται τον πρώτο τυχόντα , να την ερωτεύεται ο πρώτος τυχόντας, με λύσσα, με πάθος, με αλήθεια, με αμεσότητα...Την αφήνεις γυμνή κι' αυτή "ενδύεται" την αλήθεια , άγραφο χαρτί παραδίδεται προς γραφήν, εκπλήσσεται, εκστασιάζεται, αναλώνεται, αναγεννάται, γιατί το γυμνό δεν πεθαίνει ποτέ, αναγεννάται μόνο, ανανεώνεται, αναπλάθεται, αναβαπτίζεται, αναδύεται, αναδεύεται και "αποτυγχάνει", ξανά...και ξανά...και ξανά...Τί χαρά, η "αποτυχία"! Τί χαρά!
Εγώ, διαλέγω να τη ντύσω με τη γύμνια της!
Σιγά μην αφήσω τη ζωή μου να υποφέρει μέσα σε ξύλινα ρούχα!
Τη ζωή σου, έχεις δυό τρόπους να την αποχαιρετίσεις...
Ο ένας, είναι να της κουνάς το μαντήλι καθώς φεύγει, απο τη πολυθρόνα σου.....
Ο άλλος είναι....
Να τη πετάξεις στο κρεβάτι, να δαγκώσεις τα χείλη της με απόγνωση κι' όταν νοιώσεις
πως οι ανάσες σου τελειώνουν να σκύψεις στο αυτί και να της πείς:
-Ψόφα τώρα! Αφού σ' έκανα δική μου στο κόκκινο, δε σε χρειάζομαι πιά!
Υ.Γ. Γι' αυτό κι' εγώ, σ' απαγάγω απ' τη δουλειά, και σ' εξακοντίζω στο κόκκινο μιάς εκδρομής που φαινομενικά είναι ντυμένη στα λευκά του χιονιού, αλλά στο βάθος σιγοβράζει ένα στρώμα απο πηχτά απαγορευμένα χρώματα, εύοσμα, μα δηλητηριώδη...Θα επιστρέψουμε πιό άφραγκοι απο ποτέ, αλλά και πιό ζωντανοί απο ποτέ!
Α! Και το κυριότερο! Πάλι δε θα μας προλάβει η πουτάνα η ζωή!
Στο υπόσχομαι!
Υ.Γ.2 Επειδή δεν μπορώ ν'αποφασίσω ποιο τραγούδι θα βάλω πρώτο στην ανάρτηση, επειδή μου αρέσουν και τα τρία πολύ και με διαφορετικό τρόπο, κι' επειδή εσείς τελικά μόνο το πρώτο θ' ακούσετε στη καλύτερη, διαλέγω την "Εχθρα", το πιό άσχετο ως προς τη θεματολογία μου, το πλησιέστερο όμως προς τους ρυθμούς που "παίζουν" εντός μου... Διαλέγω σαν δεύτερο το "Δεν έχω χρόνο", που λατρεύω και μισώ όπως όλες τις κραυγές απόγνωσης, και τρίτο βάζω την "Δουλειά" το σχετικότερο με το ποστ μου, λίγο μελό και προζάτο για τα γούστα μου, "σωσμένο" εντούτοις απο τη μαγική επέμβαση του Κραουνάκη και την αξεπέραστη τεχνική της Αλκηστης.
Υ.Γ 3 Αλήθεια λέω! Πάω πενταήμερη στα βόριοδυτικά της Μακεδονίας!