30 Απρ 2008

Ενα "γειά" στο Μάριο Τόκα


Στον ταπεινό άνθρωπο με την "περήφανη" μουσική έκφραση , στέλνω ένα "γειά".
Αποχαιρετώ ένα "μεγάλο μικρό ανθρωπάκι" ΄με θαυμάσια μουσική ευαισθησία και ευγένεια ψυχής.Ο Μάριος πρόλαβε να φύγει νωρίς. Για να μη πάψει να χαμογελάει... Για να μη πάψει να κλαίει... Για να μπορεί να ατενίζει με μάτια καθαρά τις νότες του...
Νότες υπέροχες, γεμάτες δύναμη, αλλά και απλότητα, χρωματισμένες άλλοτε τρυφερά κι άλλοτε αδρά, χωρίς την επίφαση της τέχνης που σίγουρα αυτός κατείχε, παρά μόνο χτισμένες έτσι, που να κάνουν την ψυχή μας να ακούει και να ονειρεύεται...
Ελπίζω, "πάντα να επιστρέφει εδώ", κατ'επιλογήν έστω, και χωρίς ίχνος νοσταλγίας , να υπενθυμίζει, σε όσους απο μάς το επιζητούμε, πως το αυθεντικό παραμένει άφθαρτο και αναλλοίωτο.
Και σαν τρελλό φορτηγό, να μας παρασέρνει για χρόνια ακόμα πολλά, στους μουσικούς του δρόμους...
Γειά σου Μάριε! Εύχομαι να μη μας λείψεις!

22 Απρ 2008

Το παρελθόν έρχεται και σε βρίσκει

Τελικά, love-love, το παρελθόν, πάντα έρχεται και σε βρίσκει! Με αεροπλάνα, με βαπόρια με τα πόδια , με το κινητό ή με μιά ξεχασμένη φωτογραφία, πάντα το παρελθόν, έρχεται και σε βρίσκει...
Και το πιό τρελό είναι, love-love, ότι το Ράδιο Σίτυ αναβιώνει μέσα σου ξαφνικά, τόσο έντονα και βασανιστικά, που νομίζεις ότι νοιώθεις στα ρουθούνια σου τη μυρωδιά της "σινεμαδίλας" , ¨οπως τότε, 38 χρόνια πριν!
Και θυμάσαι, ρε γαμώτο, ακόμα και τι χρώμα είχε το καρώ στο "συνολάκι" το ραμμένο απ'τη μαμά, και ανακαλείς λίγο-λίγο και τα συναισθήματα που έκρυβες κάτω απο το "συνολάκι", ίδιο χρώμα κι αυτά, απαλό γαλάζιο, σαν τη ντροπή, σαν την ελπίδα, σαν το όνειρο, love-love...
Και το πιό σπουδαίο, love-love, είναι, πώς έτσι αντιλαμβάνεσαι ότι μπορεί και να μη γερνάς ακόμη, ¨οπως πίστευες, μπορεί και να σε παρασύρει στη νιότη πάλι ένα συναίσθημα γαλάζιο, ξεχασμένο κι απο σένα την ίδια, αλλά και τόσο επίμονο το άτιμο, που έρχεται και σε βρίσκει, απο το πουθενά, και σε παίρνει από το χέρι, και σε περπατάει σε αίθουσες σχολικές που μυρίζουν θρανίο, και σε σκοτεινές πίστες που χορεύουν στο "house of the rising sun", και ξανανιώνεις γιατί μπορείς και θυμάσαι πόσο έλαμπαν τα μάτια σου love-love, από γαλάζια συναισθήματα!
Κι άν νομίζεις, ότι εσύ είσαι αυτή που "θυμήθηκες " το παρελθόν, μπά, μάλλον λάθος κάνεις...
Το παρελθόν λαγοκοιμάται στα συρτάρια σου, και σου την έχει στημένη για τα καλά!
Μόλις κάνεις να ψαχουλέψεις λιγάκι, να σκαλίσεις, ν'αφουγκραστείς, σηκώνεται στις μύτες τών ποδιών , το σκάει με τρόπο, και σε περιμένει στη γωνία... Γωνία Βασιλίσης Σοφίας και Κουμπάρη.
Ευτυχώς, δηλαδή, love-love! Που μοιραστήκαμε το ίδιο παρελθόν, το οποίο παρελθόν, ήπιε τον καφέ του στο Μουσείο Μπενάκη, σωστή ώρα, σωστή στιγμή! 38 χρόνια αργότερα απο τότε που μοιραστήκαμε το ίδιο θρανίο!
Κι'άς του είχαμε ψιλογυρίσει και την πλάτη...