Στη Σαντορίνη, πήγαινα πάντα με το καράβι. Η πιό δυνατή εικόνα στο μυαλό μου εδώ και 25 χρόνια, είναι το φως του ήλιου στη δύση του, να λούζει με ώχρα τα βράχια της Οίας, και οι ψαρόβαρκες στο Αμμούδι να χοροπηδάνε απ'τη χαρά τους που επέστρεψα.
Οχι, αυτό δεν είναι μόνο εικόνα. Είναι και αίμα που κυλάει στις φλέβες ανυπόμονα.
Είναι και χτύπημα καρδιάς που συναντιέται με το κάθε κύμα χωριστά και παίρνει κάτι απ'τ'αρμυρό του.
Είναι και δάκρυα χαράς, -πάντα το ίδιο, πάντα το ίδιο- που μυρίζουνε ιώδιο, και στεγνώνουνε ανακατεμένα με τ'αλάτι.
Είναι και μάτια διάπλατα ανοιχτά, σαν τη πρώτη φορά, να ψάχνουνε στούς βράχους του Μεροβιγλιού, μιά πινελιά μώβ, το δικό μου μώβ, το μώβ που με περιμένει ένα χρόνο!
Αλλοτε τόβρισκα. Αλλοτε όχι.
Το καλωσόρισμα μου το προλάβαινε ο Σκάρος, με την αδιαπραγμάτευτη κυριαρχία του στο τοπίο. Αλλά και τα θαλασσοπούλια. Τα φετινά, τα περσινά, τα προπέρσινα.
Η μαγεία του γνώριμου! Που μεταλλάσσεται τόσο κρυφά, που δεν μπορείς να το αντιληφθείς.Που αλλάζει τα ρούχα που του φόρεσες, με τόση χάρη, που δεν το βλέπεις κάν! Η που δε θέλεις να το δεις.
Φτάνει, που υπάρχει. Το Φηροστεφάνι στη θέση του. Το Μεροβίγλι πρόσφατη ανακάλυψη για τους πολλούς. Η χαρά, η ίδια. Γιατί έχεις τη τύχη να είσαι ο περιούσιος! Γιατί το μώβ το ανακάλυψες εσύ πρώτος, κι όχι οι άλλοι, οι πολλοί!
Η πόρτα τρίζει όταν ανοίγει. Η μαγεία του γνώριμου! Η άμμος στο κατώφλι, το γεράνι ξεράθηκε, θα βάλω άλλο. Και μετά το σπίτι σου δίνεται! Σου παραδίδεται με τη μυρουδιά της μούχλας, ΑΥΤΗΣ της μούχλας, που έχει τη ταυτότητα της¨Σαντορίνη εδώ!
Θα πάρεις το δώρο του καλωσορίσματος απ' το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας, το ίδιο δώρο όπως και πέρσυ, όπως και πάντα. Η Θηρασιά σε κοιτάει κατάματα και σου χαρίζει τα πρώτα φώτα της! Μαζεύεις σε μιά αγκαλιά το μαύρο της Παλιάς Καμμένης, το λευκό της Θηρασιάς και το αχνό ροδί της Οίας, κι'αν είσαι τυχερός "κοίτα λαδιά η θάλασσα, η Σίκινος φαίνεται καθαρά, αλλά και τα φωτάκια της Φολέγανδρου, εκεί κάτω! Κοίτα!"
Κοιμάσαι με τη προσμονή του αύριο που θα βάψει με διαφορετικά χρώματα τον ίδιο πίνακα.Πάντα ο ίδιος πίνακας. Και πάντα τόσο διαφορετικός!
Στις 18 Δεκέμβρη του 2006, συνειδητοποίησα πως αποφάσισα να γεράσω...Αποφάσισα να γεράσω μεσοπέλαγα στο Αιγαίο, με τα χαρτιά του συμβολαίου στις αποσκευές μου, και μιά επιταγή στη τσάντα μου." Επιασε καλή τιμή. Ναι μωρέ, είναι μακριά, τι να λέει!
Και η Σαντορίνη άλλαξε πολύ όλ'αυτά τα χρόνια. Γέμισε το Μεροβίγλι τζακούζι και πισίνες"
Κι εγώ άλλαξα. Προσπαθώ ν'ανακαλύψω καινούργιους πίνακες. Οτι και να κάνω όμως, η είκόνα μένει η ίδια. Λές και μ'εκδικείται, μπήγει τα νύχια της στο μυαλό μου όλο και πιό βαθιά, κάθε μέρα που περνάει με πονάει πιό πολύ.
Ας είναι...
Αυτά τα δάκρυα τα σημερινά, της τα χρωστάω της Σαντορίνης μου. Δεν είναι δάκρυα χαράς για την επιστροφή. Είναι αποχαιρετισμός. Μπας και τη ξορκίσω επιτέλους!
