Ξύπνα επιτέλους!

Ξύπνα! 
Τρέξε!
Φύγε!
Αλλα πάλι.......
Ξύπνα!
Τρέξε!
Ζήσε!
Αλλα πάλι....
Ξύπνα!
Ξύπνα!
Ξύπνα!
Η μήπως...
Ξύπνα!
Μείνε!

Ζήσε ρε γαμώτο!

Δειλά χαμόγελα...

Χρόνος : Νύχτα.
Τόπος: Ενα βουνό στη Πάρο.
Συναισθηματικό status: Εν υπνώσει.
Ψυχολογικό status: Απορυθμισμένο.
Σωματικό status: Aπορυθμισμένο.

Επιρροές:  Μου αχνοχαμογελάει η Σίφνος απ' απέναντι, με δυό λακκάκια στις άκρες των χειλιών....

Το Αίμα.

Ναί, είμαι καλά.
Κουλουριασμένη σε στάση εμβρυϊκή.
Μιά φλέβα στο λαιμό μου μόνο ακούω. Εχει τον ήχο απο δεκάδες τύμπανα. Σε επικίνδυνο κρεσέντο. Τρρρρρρρρρρπαμ! Τρρρρρρρπάμ! Τρρρρρπαμπαμπαμ!
Δεν μιλάω. Μόνο οσμίζομαι. Το Αίμα. 
Κουλουριασμένη σε στάση εμβρυϊκή βλέπω τα νύχια μου να μεγαλώνουν σαν του θηρίο. Τρρρρρρρπαμ! Τρρρρρρρπαμ! Τρρρρρπαμπαμπαμ!
Δεν ζώ. Μόνο ακούω, οσμίζομαι και περιμένω. Το Αίμα.
Δεν σκέφτομαι.. Δεν ελπίζω. Δεν φοβάμαι.
Γλύφω μόνο τα χείλη μου τα στεγνά και περισυλλέγω τη πίκρα. Αυτή που θα εμποτίσει τα νύχια του θηρίου. Μόλις σιγήσουν τα τύμπανα.
Μόλις νικήσει το Αίμα.

Η πιό επικίνδυνη κατάθλιψη είναι αυτή που τρέφεται απο τ' άδικο.
Και που χορταίνεται μονάχα με Αίμα.

Κατα τ' άλλα....
Είμαι καλά.

Κύκνειο άσθμα...

Εξω, μιά άνοιξη που οργιάζει αδιαφορώντας για τους ανθρώπινους πόνους...
Μέσα, μέσα στα μέσα μου, χαρές ρηχές, επισφαλείς και αναλώσιμες κι' ακόμα πιό παράμεσα, στις δίπλες της ψυχής, αυτές τις πιό ανήλιαγες και ντροπαλές, αναδιπλώνεται και μεγαλώνει αθόρυβα και σταθερά το σιχαμένο, κοντόχοντρο, λευκό σκουλήκι του θανάτου . Των άλλων... Οχι, του δικού μου...
Εξω, μιά άνοιξη που βγάζει τη γλώσσα προκλητικά στα σημάδια των καιρών...
Μέσα, μέσα στα μέσα μου, κάνω ασκήσεις εντατικές να θυμηθώ πώς είναι τα χαμόγελα των ματιών, όχι αυτά του στόματος, εκείνα, τα μακρινά, τ' αληθινά των ματιών που στάζουν χαρά αντί για δάκρυ... Των άλλων... Οχι, των δικών μου...
Εξω, εδώ τριγύρω, εδώ πιό πέρα, το χώμα ντύνεται πράσινο, το πράσινο ασπροκίτρινο, το ασπροκίτρινο φοράει τα κόκκινα, τα κόκκινα φορούν φτερά απο πεταλούδες κι' οι πεταλούδες πασπαλισμένες με πορτοκαλί και το χρυσό του ήλιου, ξεγελούν το εφήμερο της ύπαρξής τους, σε αθανασία το μεταλλάσσουν και πεθαίνουν ευτυχισμένες...
Μέσα, μέσα στα μέσα μου, ντύνομαι με γνήσιο δέρμα Αλβανικό και περήφανα παρελαύνω στο "Πράσινο Μίλι" προς την αιωνιότητα, περπατάω σε κόκκινα αυτοκρατορικά χαλιά, βαμμένα με το αίμα μικρών Αφγανών και κραυγάζοντας παιάνες των προγόνων μου, σκορπίζω χαμόγελα και μυαλά στον αέρα... Οχι των άλλων... Τα δικά μου...

Με ανάσες κοντές, ασθματικές εύχομαι....
Τη μόνη ευχή που μου μοιάζει αληθινή φέτος:
Kαλή Σταύρωση, φίλοι μου!
Αν δε νοιώσουμε τα καρφιά για τα καλά μες στη ψυχή μας, πώς θ΄αναστηθούμε ρε γαμώτο;