Είχα πούχα τα νεύρα μου, με τούς τρακόσιους που σεμνά και ταπεινά, θέλανε βόλτα στων Αλπεων τα βουνά, με το διφραγκάκι που φάγαμε απ' τους Σουηδούς χθές βράδυ, ήρθε και το πολύ ωραίο σχόλιο του ανώνυμου Γ. σε προηγούμενο ποστ μου ("10 λόγοι για να μασάω"), κι'έγινα χώμα.
Και μούρθε στο μυαλό, εκείνο το φανταστικό ποίημα-τραγούδι, των Γκάτσου-Χατζηδάκη:"Κεμάλ"!
Που με γαλούχησε, αυτό και πολλά άλλα, σ'εποχές που δε κότευα στη φωτιά και στο μαχαίρι, που ΠΙΣΤΕΥΑ πως ο κόσμος μπορεί να προχωρήσει, ν'αλλάξει, να γίνει καλύτερος!
Τότε, που τα τραγούδια είχαν νόημα.
Και στόχο.
Και αποτέλεσμα, πολλές φορές.
Τότε που πίστευα σ'έναν "Κεμάλ"!
Τότε που πιστεύαμε, γενικά!
Αφιερωμένο σε όσους απο μάς έχουμε τον Κεμάλ, κοιμισμένο μέσα μας!
Πριν από 1 ημέρα
17 σχόλια:
ΛΑΤΡΕΥΩ τον Χατζιδάκη, λατρεύω αυτο το τραγούδι!! Να εισαι καλα! Ευχαριστώ για την ευκαιρια να το ξανα ακουσω :-)
Ρε συ, θα λείπουν όντως οι 300????
Οργανώνουμε κάτι??(πλακίτσα!)
Ο Κεμάλ υπήρξε, ήταν πραγματικός, και πιθανότατα να ζει ακόμα.
Το πραγματικό όνομα του Κεμάλ μπορεί να είναι Αχμέτ ή Ονούρ ή Μουσταφά (κάτι σε μουσουλμανικό πάντως) αλλ’ αυτός ο άθλιος χωρίς κανένα δισταγμό γύρισε την πλάτη στον αείμνηστο Μάνο όταν τον γνώρισε στη Νέα Υόρκη γιατί αυτός ο άσχετος δεν μπόρεσε να διακρίνει το μεγαλείο του Μάνου _ τρόμαξε με το απ’ έξω και δεν έκανε τον κόπο ν’ ασχοληθεί περισσότερο.
Η πληγή του συνθέτη έγινε μουσική και ντύθηκε με στίχο διαφορετικό ή αν θέλετε συμβολικό.
Τότε γράφανε μουσική με στίχο γιατί έτσι τους άρεσε και έτσι είχανε μάθει, τώρα περιμένουν τον Φοίβο και τον Καρβέλα να κάνουν την πλάκα τους κι οι υπόλοιποι τον χαβαλέ τους.
Πείτε με απαισιόδοξο, δεν θα το αρνηθώ. Είναι τόση η παρακμή που βιώνουμε είτε το παραδεχτείτε είτε όχι που όση ελπίδα και να τρέφει κανείς, δύσκολα μπορεί να αισιοδοξήσει.
Και για να μην το πάω μακριά ας μείνω στη μουσική/ τραγούδι.
Το ’60 & ’70 ακούγαμε (τους αναφέρω με τυχαία σειρά) Χατζηδάκη, Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Μαρκόπουλο, Μούτση, Λοΐζο, Λεοντή, Σαββόπουλο, Ανδριόπουλο, Πλέσα, Χατζηνάσιο, Olympians, idols κλπ, αλλά και Τσιτσάνη, Βαμβακάρη και χίλιους μύριους άλλους ανάλογα με τα γούστα και τη διάθεση. Ήταν όλοι του αυθεντικοί και υπηρετούσαν ο καθένας το είδος του.
Επίσης ακούγαμε Μαρία Κάλλας (ή έστω τη γνωρίζαμε και καμαρώναμε γι’ αυτήν) ‘νέο κύμα’ Μελίνα, Ειρήνη Παπά (ναι ναι τραγούδησαν _ μάλλον ερμήνευσαν τραγούδια κι αυτές) Φ. Νταντωνάκη, Μούσχουρη, Βάνου, Μαρινέλλα Καζαντζίδη, Μπέλλου κ.α.
Η Κάλλας, ο Δ. Μητρόπουλος, ο Ιάνης Ξενάκης, η Μπάλτσα, οι Afrodite’s children – Ρούσος Παπαθανασίου, η Μούσχουρη, η Μελίνα, η Παπά, ο Χατζηδάκης, ο Θεοδωράκης μας έκαναν να νιώθουμε περήφανοι που ήμασταν Έλληνες γιατί είχαν λάμψη, ταλέντο και ειδικές/ μαγικές ικανότητες. Τώρα τι καινούργιο έχουμε?
Ούτε η Φαραντούρη, ούτε η Γαλάνη ούτε η Αρβανιτάκη, ούτε η Πασπαλά ούτε ο Λέκκας _ που έτσι κι αλλιώς είναι αρκετά παλιοί _ αρκούν, μιας κι επισκιάζονται από την lady Άντζελα, Καλομοίρα, Βανδή, Κοκκίνου και τις τρομερές φωνάρες των talent shows.
Ένας Κραουνάκης και μια Ρεμπούτσικα δεν φέρνουν την άνοιξη!
Ας απολαύσουμε την παρακμή μας λοιπόν.
Υ/γ Για να μην παρεξηγηθώ:
Δεν αγνοώ τη Μαρινέλλα που ακόμα τραγουδά ή τους Νταλάρα, Παπακωνσταντίνου, αλλά ακούστε σας παρακαλώ το O Mare e Tu με Andrea Bocelli & Dulce Pontes και κάντε τις συγκρίσεις σας. http://www.youtube.com/watch?v=OwfbTVzN-fc
Επίσης ακούστε το ι giardini di Marzo" (πριν το τέλος) με Mina (δεν το βρήκα στο u tube) αλλά μπορείτε να πάρετε μια ιδέα σχετικά με Μίνα στο http://www.youtube.com/watch?v=_kpSjxVyEAg&feature=related
Είναι ΠΙΑ ΚΑΙΡΟΣ να ξεφύγουμε από την έκφραση ‘για τα Ελληνικά δεδομένα’. Το νι νανα νι νανα της Μαρινέλλας δεν μου αρκεί.
Βρήκα καταπληκτικό το σχόλιο του "ανώνυμου" παραπάνω( σε σχέση με το εύρος της γνώσης του) και λέω να πω και γω το κάτι τις μου.
Μια πρώτη παρατήρηση είναι ότι η διατύπωση "ακούγαμε" γενικεύει ωραιοποιώντας την τότε εποχή.
Και μια δεύτερη παρατήρηση είναι ότι η τέχνη εκτός από το να αυτοεπιβεβαιώνεται πρέπει να παράγει και πολιτισμό.
Ποιος λοιπόν ο πολιτισμός που παράχθηκε μέσα στην Ελληνική κοινωνία όλα αυτά τα χρόνια με όλους αυτούς τους "εξέχοντες καλλιτέχνες"?
( για το ποιόν μερικών από δαύτους, διατηρώ ΜΕΓΑΛΕΣ αμφιβολίες)
Η μουσική και ο στίχος του "Κεμάλ"
μου αρέσει ( έπεσες και στην περίπτωση βιολιστή μιας και το ακούω από την κόρη μου -στο πιάνο- κάθε μέρα :))
(α και που σε
δες και εδώ :)
Καλησπέρα
Ο ανώνυμος είναι και αφηρημένος, ξέχασε να υπογράψει το προηγούμενο σχόλιό του με το Γ.
Επιστρέφοντας λοιπόν στο blog για να συμπληρώσω το Γ. της ανωνυμίας μου βρήκα ένα σχόλιο για το σχόλιό μου.
‘Φίλε’ καπετάνιε κάτι πήγες να πεις αλλά το έκανες πυροτέχνημα και το άφησες μετέωρο να αιωρείται.
Από τη μια βρήκες το σχόλιο μου καταπληκτικό κι από την άλλη αυτό το καταπληκτικό το παίρνεις πίσω συμπληρώνοντας ‘σε σχέση με το εύρος της γνώσης του’.
Δεν δήλωσα μουσικολόγος ούτε υπογράφω σαν Λάμπρος Λιάβας, αλλά εσύ πως μπορείς να γνωρίζεις το εύρος μου γενικότερα?
Η διατύπωση ακούγαμε σημαίνει ότι ακούγαμε στο παρελθόν. Ούτε ωραιοποιεί ούτε κακοποιεί. Απ’ ότι γνωρίζω το ρήμα ακούω είναι το καταλληλότερο σε ότι αφορά το τραγούδι και τη μουσική εκτός αν κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι βλέπει, πιάνει, γεύεται, ή μυρίζει τη μουσική (κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά βέβαια).
Στη δεύτερη παρατήρηση θα πρέπει να παραδεχτώ ότι έσφαλα κι ότι πρέπει να παραδεχτώ πως τώρα παράγεται πραγματικός πολιτισμός από το Καλομοιράκι, την Άντζελα, το Πάνο Κιάμο τη Μπεζεντάκου, και τη Βέρα Λάμπρου.
Ωστόσο Oscar μουσικής πήρε ο Μάνος για τα παιδιά του Πειραιά ενώ ο Μίκης έκανε το Ζορμπά του συνώνυμο με τον Έλληνα. Όσο για την έρμη την Κάλλας ποιος τη θυμάται σαν υψίφωνο, σαν κοσμική κυριούλα και σαν πρώην γκόμενα του Ωνάση είναι πλέον γνωστή (για ορισμένους πάντα).
Φίλε καπετάνιε ή είσαι πολύ νέος σε ηλικία ή απλά αντιδραστικός για το τίποτα. Άκου να μαθαίνεις λοιπόν.
Τότε, και σε ηλικίες από 20 και πάνω διαβάζαμε κάνα βιβλίο. Αν μας ρωτούσανε ξέραμε να αναφέρουμε 2-3 έλληνες λογοτέχνες κι άλλους τόσους ξένους. Ακούγαμε ραδιόφωνο κι επειδή είχαμε όλους κι όλους 3 σταθμούς για να επιλέξουμε, καμιά φορά ακούγαμε τρίτο πρόγραμμα. Τη δε Μεγάλη Βδομάδα οι μανάδες μας (με το ζόρι) έπλεναν, μαγείρευαν, σιδέρωναν και σκούπιζαν ακούγοντας Verdi, Wagner και Smetana.
Τότε εκτός από τα μελό της Μάρθας Βούρτση, βλέπαμε σε ταινίες τραγωδίες όπως την Ηλέκτρα και την Αντιγόνη. Βλέπαμε και Φίνος φιλμ όπως και τώρα βέβαια αφού η tv, δημόσια και ιδιωτική, δεν έχει να δείξει κάτι καλύτερο.
Τότε μπορούσαμε να αναφέρουμε 5-6 αρχαίους τραγωδούς. Μπορεί να μη ξέραμε τι ακριβώς έγραψε ο Σοφοκλής και ο Αισχύλος αλλά ξέραμε τουλάχιστον τι ήταν.
Τότε μιλούσαμε και χρησιμοποιούσαμε ένα ευρύτατο λεξιλόγιο.
Για βγες σήμερα στο δρόμο και ρώτα κάνα 30άρη να σου πει αν μπορεί να χρησιμοποιήσει περισσότερες από 200 λέξεις. Ρώτα τον να σου πει ποια ήταν η Μήδεια, ο Ευριπίδης, η Μπάλτσα, ο Καζαντζάκης και ο Μεγάλος Ερωτικός. Τέλος ρώτα τον που βρίσκεται η Σλοβενία και ποια είναι η πρωτεύουσα της Ελβετίας και μετά τα συζητάμε ξανά.
Όσο για το ποιόν ορισμένων καλλιτεχνών στο οποίο αναφέρθηκες και δεν ξέρω ποιο ποιόν ακριβώς εννοείς, έχω να προσθέσω ότι κανονικά δεν θα έπρεπε να σε αφορά, ειδικά αν αφορά την προσωπική/ ιδιωτική τους ζωή. Είναι ρατσισμός και αγένεια να εισβάλουμε σε ξένες κρεβατοκάμαρες, αλλά και σε σαλόνια κουζίνες κλπ.
Κλείνοντας θα προσθέσω, ειδικά για το τραγούδι, ότι το μην το ρωτάς τον ουρανό γράφτηκε τότε κι ακόμα τραγουδιέται. Το πες μου μια λέξη επίσης τότε γράφτηκε κι ακόμα το ακούμε ευχάριστα, όπως και τόσα άλλα. Η δε Τσαλιγοπούλου στήριξε ολόκληρη παράσταση σε τραγούδια του τότε κι ευτυχώς βρήκε μεγάλη ανταπόκριση.
Όσο για το σινεμά, Δαλιανίδη βλέπαμε πριν 40 χρόνια, Δαλιανίδη βλέπουμε και σήμερα. Ο πολιτισμός έχει διάρκεια και αντέχει στο χρόνο.
Φίλε καπετάνιε βγες στο εξωτερικό και τραγούδα το υποφέρω, υποφέρω, υποφέρω πολύ και μετά τραγούδα τα παιδιά του Πειραιά ή το Ζορμπά και πες μου πότε θα αναγνωρίσουν την ταυτότητά σου.
Ο πολιτισμός είναι η ταυτότητά μας και δυστυχώς τη χάσαμε. Τώρα κυκλοφορούμε με διαβατήριο μάλλον!
Δεν θα ζω μετά από 40 χρόνια αλλά είμαι περίεργος αν το everything της Βίσση ή οποιοδήποτε άλλο σημερινό τραγουδάκι θα αντέξει στο χρόνο.
Γιατί όμως είμαι απόλυτα βέβαιος πως το χαμόγελο της Τζοκόντα θα ακούγεται ως τότε?
Γ.
Ανώνυμε Γ
Πάμε να το χαλάσουμε το θέμα χωρίς λόγο!
Κατ αρχήν ασφαλώς και είμαι πολύ νέος στην ηλικία :)
Δυο παρατηρησούλες έκανα και εξηγούμαι. στην μια ( στην άλλη δεν θα μπω στον κόπο γιατί με αυτά που μου προσάπτεις θα γίνω αγενής και δεν θέλω)
Το "ακούγαμε" γενικεύει, έγραψα και γενικεύοντας, ωραιοποιεί περισσότερο απ ότι θα έπρεπε την εποχή εκείνη σε ότι έχει να κάνει με τα ακούσματα της ( τα οποία σε καμία περίπτωση δεν ήταν , στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον , αυτά που περιγράφεις) Η ποιοτική μουσική αφορούσε και αφορά ΠΑΝΤΑ λίγους.
Οι περισσότεροι ακούνε «τι το θες το κουταλάκι» της κάθε εποχής.
Δεν νομίζω να χρειάζεται περισσότερο ανάλυση η πρώτη παρατήρηση.
Θεωρώ φρόνιμο να επαναλάβω ότι το σχόλιο σου ήταν καταπληκτικό ( χωρίς ίχνος ειρωνείας) σε ότι έχει να κάνει με το εύρος της γνώσης που ΑΥΤΟ , το σχόλιο δηλαδή, αφήνει να εννοηθεί.
Δεν βάζω και στοίχημα βέβαια οπότε δεν χρειάζεται να αποδείξω με κάποιον τρόπο από που συμπεραίνω το εύρος της όποιας γνώσης σου.
Χαλάρωσε ανώνυμε Γ και μην αρπάζεσαι με το τίποτα.( όχι τίποτε άλλο αλλά είμαστε σε ξένο σπίτι ;)
Καλησπέρα σου
Φίλε ανώνυμε λυπάμαι αλλά θα συμφωνήσω με τον καπετάνιο. Έτσι όπως τα γράφεις είναι σαν να λες ότι εκείνα τα χρόνια όλα ήταν ωραία και όλα ρόδινα, όλα ήταν "ποιοτικά"(έκφραση που απεχθάνομαι όταν χρησιμοποιείται για τέχνες), και οι άνθρωποι όλοι είχαν πνεύμα ανυπέρβλητο. Εντάξει υπήρχαν όλοι αυτοί που αναφέρεις, αλλά ήταν μόνοι αυτοί; Σίγουρα από ότι κατάλαβα είμαι αρκετά μικρότερός σου αλλά κάποια πράγματα τα ξέρω. Και σίγουρα υπήρχε και η άλλη πλευρά. Για παράδειγμα ο Γαβαλάς και ο Αγγελόπουλος δεν ήταν οι κατά κάποιο τρόπο σκυλάδες της εποχής; Όλα αυτά τα μαγαζιά στα οποία τα σπασμένα πιάτα σχημάτιζαν βουνά και υπήρχαν ήδη από τη δεκαετία του '70, τι ήτανε; Δηλαδή τι το ωραίο έχουνε οι στίχοι του Γαβαλά ας πούμε(δεν μου 'ρχεται και κανένα να το γράψω); Και δεν ήτανε μόνο αυτοί, υπήρχαν ένα σωρό από τέτοιους που δεν ξέρω τα ονόματά τους και που εμφανίζονταν συνέχεια στις ελληνικές ταινίες.
Και εκτός από αυτούς, για να πιάσουμε και αυτούς που αναφέρεις, που είναι η ομορφιά, η λάμψη, το ταλέντο, οι ειδικές μαγικές ικανότητες και η τεράστια έμπνευση στο "μη βροντοχτυπάς τις χάντρες, η δουλειά κάνει τους άντρες, το γιαπί το πηλοφόρι το μιστρι" για παράδειγμα; Και τόσα άλλα που βαριέμαι να τα γράψω!
Και επιτέλους φτάνει αυτή η μιζέρια και η γκρίνια! Αν θες΄τη γνώμη μου αυτή η μιζέρια και η γκρίνια φταίει για όλα. Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε κολλήσει στα παλιά και αντί να ανοίγουμε λίγο το μυαλό μας για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε νέα πράγματα, αναλωνόμαστε στο να γκρινιάζουμε.
Και να σου πω και κάτι ακόμα; Ε ναι θυμώνω πάρα πολύ που οι ξένοι μας ξέρουν από το ζορμπά (oh zorbas, oh mousaka, oh ouzo... έλεος!) και δεν είμαι και πολύ περήφανος που κάτι τύποι σαν το θεοδωράκη ή τη μούσχουρη θεωρούνται απαστράπτουσες προσωπικότητες και νο1 παραγωγοί πολιτισμού στην ελλάδα!
(μπορώ να γράφω ώρες για αυτό το θέμα αλλά ήδη είπα αρκετά για ένα σχόλιο)
Σόρυ ρε βιολιστά, το τραγούδι που αναφέρεις είναι και στην αγγλική και στην ελληνική έκδοση υπέροχο!
αποτέτοιε ( είχαν δεν είχαν μερικές σου άλλαξαν το όνομα:)
η τέχνη δεν έχει σύνορα και αλί στον λαό που θα επιχειρήσει να αυτοπροσδιοριστεί συνδέοντας τον πολιτισμό του , την κουλτούρα του την υπόσταση του, με την εμπορική επιτυχία ενός καλλιτέχνη, ή ακόμη χειρότερα, με την επιτυχία ενός τραγουδιού!
Υπό αυτή την έννοια καλά κάνεις και θυμώνεις (αληθεύει ότι η Μούσχουρη θεωρεί τον "Σάκης" πνευματικό της παιδί και σαν τον μόνο άξιο και ικανό να αντιπροσωπεύσει την Ελλάδα , όπως έκανε κι αυτή -μη χέσω- στα σαλόνια της Ευρώπης?)
Και λίγες πληροφορίες για "εκείνη" την εποχή ( και εγώ νέος είμαι αλλά εσύ γμτ είσαι πιο νέος από εμένα :((
Ο Χατζηδάκης άδειασε πολλές φορές την αίθουσα των παραστάσεων του θεωρώντας το κοινό που την παρακολουθούσε "άχρηστο"
( έδωσε και μπόλικες συνεντεύξεις γύρω απ αυτήν του την αίσθηση για το φιλοθεάμον κοινό της εποχής)
Για την πολιτική του δράση και την στήριξη της δικτατορίας εκ μέρους του δεν θα γράψω περισσότερα σεβόμενος την καλλιτεχνική του φλέβα
Θα μπορούσα να γράψω πολλά για όλους όσους αναφέρθηκαν αλλά είναι η ώρα του καφέ και σ αφήνω :)
Καλημέρα σου
Όπα παλικάρια …….
Εγώ ένα σχόλιο έγραψα χωρίς να κριτικάρω κανένα και χωρίς να θίξω εύρος, ποιόν και ποιότητα κανενός.
Αποτέτοιε και καπετάνιε έχω να δηλώσω ότι εγώ την μουσική την ακούω, την άκουγα και θα την ακούω. Αν εσείς στο ρήμα ακούω βρίσκεται διαφορετικές ερμηνείες από αυτές που σχετίζονται με την ακοή, τι να πω; Μαγκιά σας.
Σύμφωνα με το λεξικό Τεγόπουλου Φυτράκη στο λήμμα ακούω δίδεται η παρακάτω ερμηνεία: έχω την αίσθηση της ακοής, αντιλαμβάνομαι, νιώθω με την ακοή.
Πάμε παρακάτω.
Δεν γενίκεψα και δεν ωραιοποίησα τίποτα απολύτως, μίλησα με ονόματα και γεγονότα. Επίσης δεν χρησιμοποίησα πουθενά τη λέξη ποιότητα, αλλά χαίρομαι που το επισημάνατε εσείς γιατί φαίνεται πως διακρίνατε κάποια διαφορά στο τότε με το τώρα.
Σαβούρες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα, το ποσοστό είναι αυτό που μετρά. Τι το θες το κουταλάκι, το παπόρι απ’ την Περσία κα, καθώς και Γ. Κοινούσης, Γ. Σαλαμπάσης και Γ. Φλωρινιώτης ήταν μερικά από τα νούμερα της εποχής αλλά σε τι ποσοστό και με τι κοινό όμως;
Στα σχετικά με τον πολιτισμό που έθιξες φίλε καπετάνιε, αν κι έχω ήδη απαντήσει, να επαναλάβω ξανά.
Δύο Oscar όλα κι όλα κέρδισαν Έλληνες συνθέτες. Ένα ο Χατζηδάκης το ‘ 60 κι ένα ο Vangelis το ’81.
Το never on Sunday το περιέλαβαν σε δισκογραφικές παρουσιάσεις οι: Doris Day, Connie Francis, Petula Clark, Lale Andersen, και The Chordettes στα Αγγλικά.
Dalida και Milva στα Γαλλικά και Ιταλικά αντίστοιχα. Lale Andersen, Lys Assia, Nana Mouskouri στα Γερμανικά και ξανά από τη Dalida στα Ισπανικά.
Live το έχουνε πει άπειροι καλλιτέχνες.
Η ίδια σύνθεση χρησιμοποιήθηκε στην ταινία Munich το 2005.
Το Ilia darling κι ο Ζορμπάς είναι τα μοναδικά Ελληνικά μιούζικαλ που ανέβηκαν ποτέ στο Broadway.
Η Μελίνα βραβεύτηκε στις Κάννες το ’60 αν δεν κάνω λάθος στη χρονολογία.
Η Θεώνη Βαχλιώτη πήρε ένα Oscar και 3 Tony.
Τα κόκκινα φανάρια και το χώμα βάφτηκε κόκκινο ήταν υποψήφιες για Oscar.
Στις ταινίες In the cool of the day, Serpico κ.α. τη μουσική υπογράφουν ο Χατζηδάκης κι ο Θεοδωράκης. Στο serial Who pays the ferryman ο Μαρκόπουλος, κλπ κλπ
Στο μεγάλο ερωτικό ο Μάνος Χατζιδάκις μελοποιεί ποίηση: Ελύτη, Μυρτιώτισσας, Καβάφη, Σαραντάρη, Γκάτσου, Σολωμού, Σαπφώς, Ευριπίδη, Χορτάτζη, Σολομώντα.
Πείτε μου ρε παλικάρια, αν αυτά δεν είναι πολιτισμός τότε τι είναι, μήπως εννοείτε πολιτισμό τη Ναταλία Γερμανού;
Πείτε μου ακόμα, από τότε ως σήμερα πότε ακούστηκε η Ελλάδα στο εξωτερικό για τα καλλιτεχνικά της; Μια Μυθωδία όλη κι όλη κι όλη το 2001.
Δεν είμαι περήφανος για το παρελθόν, αλλά απογοητευμένος από το παρόν αν αυτό σας κάνει να νιώσετε καλύτερα. Και στο κάτω-κάτω είναι δικαίωμα μου να νιώθω έτσι, όπως είναι δικαίωμά σας να έχετε διαφορετική άποψη.
Ειδικά για σένα αποτέτοιε μου, αν ακόμα δεν βλέπεις τη λάμψη και τις μαγικές ικανότητες στους τότε, πολύ φοβάμαι πως δεν θα την δεις ποτέ. Εύχομαι βέβαια να διαψευστώ.
Έχεις δίκιο για τη γκρίνια και τη μιζέρια αλλά μην ξεχνάς την ανικανότητα και το βόλεμα της εποχής μας.
Ούτε κι εμένα μ’ αρέσει να μας ξέρουν μόνο από την Ακρόπολη, το Ζορμπά και το ούζο, αλλά το προτιμώ από το να μας ξέρουν μόνο από τη διαφθορά και τις πολιτικές ρεμούλες. Μη ξεχνάς ότι στη λίστα της διαφθοράς βρισκόμαστε στην ίδια θέση με τη Ghana και τη Guatemala. The 3G όπως μας λένε.
Φιλενάδα κομμωτήριο στο κάναμε το Blog σου. Τι τον ήθελες κι εσύ τον Κεμάλ, τις φωτιές και τα μαχαίρια;
Τέλος.-
Γ.
Άγνωστε Γ.
Πρώτα πρώτα να σε διαβεβαιώσω πως ο καπετάνιος λόγω του νεαρού της ηλικίας του ,είναι γνωστό ταραχοποιό στοιχείο, φέρνοντας ανακατωσούρα ,γιατί το χρυσό μου, δε μπορεί σε γαλανά ήρεμα νερά θέλει τρικυμία καλά και σώνει.
Ύστερα να σου πω, πως και συ είσαι πολύ παραξηγιάρης αδερφάκι μου.Αυτό το :
"Από τη μια βρήκες το σχόλιο μου καταπληκτικό κι από την άλλη αυτό το καταπληκτικό το παίρνεις πίσω συμπληρώνοντας ‘σε σχέση με το εύρος της γνώσης του’.
Δεν δήλωσα μουσικολόγος ούτε υπογράφω σαν Λάμπρος Λιάβας, αλλά εσύ πως μπορείς να γνωρίζεις το εύρος μου γενικότερα? "
το παραξήγησες εντελώς.Σε παίνεψε παιδάκι μου , δε σε ειρωνεύτηκε.
Πολλά απ αυτά που λες είναι σωστά.
Τώρα γιά τα άλλα,και γω θυμάμαι τη σνομπαρία που μας πάταγε ο κατά τα άλλα αγαπητός Μάνος,όταν ακόμα καμμιά φορά ,φύσαγε δυνατά ο αέρας,και η φύση δεν τούκανε τη χάρη ,του θεού ,να κάνει ησυχία στο υπαίθριο χώρο (που ο ίδιος είχε διαλέξει) να μας χαρίσει την ευτυχία της της παρουσίας του.
Βέβαια, άν ζούσε, ακόμα θα το θυμόταν το γιουχάρισμα που άρπαξε.
Γιά τη μουσική του;
Ναί είναι πάρα πολύ καλός.Λίγο κλαψιάρης γιά τα γούστα μου,και κολλημένος.Και δηλώνω πως η γνώση μου περι μουσικής,περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στη συγκίνησι που μου προκαλεί.
Όμως βοήθησε τη μουσική κουλτούρα μας, όσο τη βοήθησε κι Άκης Πάνου, ας πούμε ,και δεκάδες άλλοι αποτελώντας απλώς το κομματάκι στο πάζλ που λέγεται μουσική.
Γιατί άν ο Χατζιδάκης, ήταν μεγάλος για μιά μερίδα του ελληνικού λαού,σε βεβαιώνω πως ο Ακης και κάποιοι σαν αυτόν ,είναι επίσης μεγάλοι γιά δύο μερίδες .
(φοντανάκι και καφέ;)
δ.
αποτέτοιε μου
(αυτό κιάν είναι προσφώνηση
Το θέμα είναι πως τον Αγγελόπουλο ,και τον Γαβαλά (παρεπιπτόντως ο κύριος ουδέποτε υπήρξε σκυλέ)δεν μας τον φόρεσε κανένας τσεμπέρι και χαλινάρι.Όποιος ήθελε τον έψαχνε και τον άκουγε,όποιος πάλι δεν ήθελε, δεν τον έψαχνε.
Ας πούμε πως συμφωνώ πως το "ποιοτικό" της εποχής εκείνης είναι ακριβώς της ίδιας τάξης με το σημερινό "ποιοτικό".
Η χυδαιότητα όμως η σημερινή δεν είναι συγκρίσιμη με καμμία εποχή. Και αυτή είναι που κάνει τη διαφορά.
Δεν είναι κλάψα ,ούτε κόλλημα.
Αλήθεια είναι.Τώρα ποιός φταίει γιαυτό;Το συζητάμε με τη σειρά του αργότερα αργότερα που φάνηκαν δυό κόττερα.
(το ένα ήταν του καπετάνιου)
δημητρατ όταν λέω "σκυλέ" δεν το εννοώ με τα σημερινά δεδομένα αλλά με τα δεδομένα της τότε εποχής. Έβαλα αυτά τα ονόματα γιατί μου ήρθαν πρόχειρα στο μυαλό. Υπήρχαν ένα σωρό παρόμοιοι και πιο "σκυλέ" απλώς δεν ξέρω τα ονόματά τους. Και για μένα όλοι αυτοί -άλλος λίγο άλλος πολύ- αποτελούσαν μια μορφή σκυλάδικου της εποχής.
Επίσης δε νομίζω ότι τους σημερινούς μας τους φοράει κάποιος τσεμπέρι. Δεν μπορεί κανένας να με υποχρεώσει να τους ακούσω εκτός αν είμαι πρόβατο και κάνω ότι μου λένε. Σίγουρα το μέσο προβολής (δηλ η τηλεόραση΄) είναι πιο δυνατό από ποτέ, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχουμε προσωπικότητα. Και επίσης σίγουρα λόγω του μέσου και η χυδαιότητα που λες είναι πιο έντονη.
Και επιπλέον εγώ δε λέω ότι τα πράγματα πηγαίνουν προς το καλύτερο, αλλά να με χαλάει αυτή η μίρλα βρε παιδί μου!
Πάντως για να ολοκληρώσω (ε χμμμ.. κατάλαβες τι θέλω να πω), πιστεύω ότι η ασχήμια και η χυδαιότητα συγκριτικά σε κάθε εποχή (δεδομένων των εκάστοτε συνθηκών κτλ) παραμένουν πάνω κάτω οι ίδιες με μια ελαφρά άνοδο. Ενώ στα καλά πράγματα δυστυχώς υπάρχει κάθοδος. Αλλά εγώ πιστεύω ότι αυτά κάνουν κύκλο. Τα πράγματα ποτέ δε μένουν σταθερά μια είναι έτσι μια αλλιώς, άλλοτε πέφτουν, μετά επανακάμπτουν.
(Το άλλο κότερο ποιανού ήταν;)
Δικό μου ήτανε! -Εχω και κότερο, πάμε μιά βόλτα;
Για να τσακωθώ κι'εγώ λιγάκι, με παίζετε;
Λοιπόν, όσον αφορά Γαβαλά, Αγγελόπουλο, Καζαντζίδη, Στράτο, και άλλους πολλούς, νομίζω ότι είχαν τη πολυτέλεια να τραγουδάνε ακόμα και σκουπίδια, από στιχουργική άποψη, γιατί διαθέτανε ΦΩΝΗ.
Ο Τσιτσάνης πάλι, δεν διέθετε φωνητική τεχνική, αλλά είχε την πολυτέλεια να τραγουδάει με τη φωνή αυτή, τραγούδια μοναδικά, σφραγισμένα με τη στάμπα της γνησιότητας και του ταλέντου του.
(Κάποιοι ίσως θα βρεθούν να πούνε ότι ο Τσιτσάνης είχε "κλέψει" το τάδε τραγούδι κι'άλλες τέτοιες παπαριές, αλλά, συγνώμη κιόλας, μέσα ΄'ένα τεράστιο σύνολο δουλειάς, εγώ αυτό, το βλέπω αμφισβήτηση του κώλου.)
Οσον αφορά, το ποιόν διαφόρων "ονομάτων" στο χώρο, πιστεύω πάλι, ότι άνθρωποι που έχουν προσφέρει ουσιαστικά στη μουσική παιδεία του τόπου τους, έχουν και πάλι τη πολυτέλεια της ιδιορυθμίας, των πολιτικών τους επιλογών, και του "σνομπισμού" ακόμα, άν θέλετε. Δε θα τους κρίνω με κανένα άλλο τρόπο, παρά μόνο για ότι προσφέρουν στη τέχνη τους.
(Εκτός άν τους είχα παντρευτεί.)
Γιατί όταν κάποιοι τρώνε στη μάπα, το σνομπισμό του Καρβέλα, ή του Καραφώτη, ακόμα καλύτερα,και τη κάνουνε γαργάρα
, έ, μη τρελαθούμε κιόλας, δικαιούται ένας Χατζηδάκης, ή ένας Θεοδωράκης, ή μιά Μπέλλου, να
στραβώνουν ενίοτε!
Τώρα, το άν το "ποιοτικό" της σημερινής εποχής (που σίγουρα υπάρχει) είναι ακριβώς το ίδιο μ'έκείνο το αλλοτινό, αυτό θα φανεί, αν τα εγγόνια μας, κι'όταν εμείς θάχουμε γίνει λίπασμα, τραγουδάνε, ακούνε, ή απλά συγκινούνται έστω, με μουσικές και στίχους φυλαγμένες στα ντουλάπια των παπούδων τους.
Γιατί, εμένα οι γυιοί μου, με μεγάλη μου χαρά βλέπω να τη καταβρίσκουν με τους Τζέθρο Ταλ, τους Σκόρπιονς, Ρόλινγκ Στοουνς,Τζίμυ Χέντριξ, Πινκ Φλόϊντ, και χαίρομαι επίσης πολύ, που μπορούν και διακρίνουν ακόμα και τη μαγεία του κλαρίνου (που η αλήθεια είναι, ότι κουράστηκα πολύ να τους το κάνω "κλύσμα")!
Με λίγα λόγια, το διαχρονικό, καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τη ποιότητα των μουσικών ακουσμάτων, και καθαρίζει το μουσικό τοπίο από το εφήμερο σουξεδάκι, κατά συρροή παραγόμενο στις μέρες μας.
Η μουσική, εκφράζει συναίσθημα.
Το συναίσθημα, οφείλει να συγκινεί.
Κι'άν αυτό που συγκινεί, με τον οποιοδήποτε τρόπο, εξακολουθεί να συγκινεί, με τον οποιοδήποτε τρόπο, πά να πεί, ότι είναι τέχνη.
Τέλος, Ανώνυμε Γ., σίγουρα ο ευγενέστατος Καπετάνιος, σε παίνεψε, αλλά μάλλον, το γκρί των ματιών σου, δε σ'άφησε να το "διαβάσεις"...
Ούφ! Τσακώθηκα κι'εγώ!
Πατσιούρι, άσε τα οργανωτικά, σήκω το κεφάλι γιά λίγο απ'τη δουλειά, κι'έλα να παίξουμε κοριτσάκι!
αποτέτοιε
ακόμα και με τα δεδομένα εκείνης της εποχής, ο Αγγελόπουλος ήταν λούμπεν του κερατά, αλλά ουδέποτε ξεκολωχυδαίο,και ο Γαβαλάς ,ουδέποτε σκύλος,μάλλον το αντίθετο θάλεγα.
Τυχαία στα λέω και γω τα ονόματα μιά και τα ανάφερες εσύ.
Βεβαίως και μας τα φοράνε καπέλλο,αφού τα ακούμε συνεχώς από τηλεοράσεις και ραδιόφωνα.Και μη μου λες τώρα το δεύτερο;ή τη νετ;Μιλάμε γιαυτό που πετάγεται στη μάπα του πολύ κόσμου.
Και συνεχίζω η επίμονη να επιμένω.
Η ξεκωλιά η σημερινή δεν παίζεται με τίποτα.
Αγαπητή βιολίστρια,
Το γκρι των ματιών μου είναι λαδί προς καστανό (χωρίς καταρράκτη προς το παρόν) κι είναι ακόμα σε θέση να διαβάζει σωστά.
Το γκρι των μαλλιών που απόμειναν με προβληματίζει, λες να τα βάψω κάτι σε λουλακί ή κομοδινί, ή να πάω ντουγρού για περουκίνι;
Γ.
Δημοσίευση σχολίου