Αληθινά Ψέμματα

Το παιχνίδι που πρότεινε ο Καπετάνιος, φαίνεται εύκολο, αλλά με δυσκόλεψε πολύ.
Πώς περιγράφεις τον εαυτό σου άραγε; Πόσο αληθινή είναι η εικόνα που έχω εγώ για μένα, άν αυτή είναι εντελώς διαφορετική γιά τούς άλλους; Και ποιά είναι η πραγματική;
Κι'επίσης, ποιός μπορεί να πεί με βεβαιότητα, ότι αυτό που εγώ θεωρώ "ψέμμα" στο παιχνιδάκι αυτό, δεν είναι ελαφρώς ανακατεμένο και με αρκετή δόση αλήθειας;
Εξακολουθώ να δηλώνω άγνοια, για το άν είμαι αυτό που νοιώθω, αυτό που σκέφτομαι, ή αυτό που λέω.
Και δεν είμαι καθόλου σίγουρη, για το πότε, αυτό που νοιώθω, σκέφτομαι και λέω, δεν είναι παρά η αντανάκλαση της εικόνας που οι άλλοι προσλαμβάνουν από μένα.
Αυτό πάντως που σίγουρα ξέρω, είναι ο τρόπος που επεξεργάζομαι συμπεριφορές και καταστάσεις. Αυτό τουλάχιστον, το κατέχω.
Γι'αυτό...-Ας παίξουμε, λοιπόν! Αλλά με μιά διαφορετική προσέγγιση. Αυτή, που μου ταιριάζει καλύτερα:
1. "Ηταν μιά φορά η Ανοιξη εδώ.
Τώρα βρέχει, βρέχει..
Τ'άνθη πάω στον κήπο μας να δώ
και δέν έχει.
Κ'ήτανε οι επιθυμίες πολλές,
κι'όλο λέγαμε όχι.
-Αχ! καρδιά, την άρνησή σου κλαίς
σε μιά κόχη!..."
2. "Εμείς τη λέμε τη ζωή, τη πιάνουμε απ'τα χέρια,
κοιτάζουμε τα μάτια της που μας ξανακοιτάζουν!
Κι'άν είν'αυτό που μάς μεθάει μαγνήτης, το γνωρίζουμε.
Κι'άν είν'αυτό που μας πονάει κακό, τόχουμε νιώσει.
Εμείς τη λέμε τη ζωή, πηγαίνουμε μπροστά,
και χαιρετούμε τα πουλιά της που μισεύουνε.
Είμαστε από καλή γενιά."
3. "Κάθε πρωί θε να με βρεί με σμόκιν,
ξενύχτη μιάς οργιώδικης νυχτιάς,
τα λόγια μου θα είν'ελαφρώς σόκιν,
με ξέθωρο το χρώμα της ψευτιάς.
Τη ζωή ευγενικά θα σχεδιάζω
με μολυβιές αργές και τραβηχτές.
Της κάθε μέρας το ποτήρι θε ν'αδειάζω,
δεν θα θυμούμαι τίποτ'απο χτές."
4. "Ολ'η καρδιά μου καλοσύνη,
στο κλάμα σας πονώ,
κ'η κάθε σας χαρά μου δίνει
νέα φτερά.
Τίποτα δε ζητώ δικό μου,
μου φτάνει να θωρώ
το δέντρο στη γωνιά του δρόμου,
τον ουρανό!"
5. "Μας έχουν γοητέψει οι ταπεινοί και καλοί άνθρωποι,
τώρα που σκοτείνιασε η μοίρα τους τόσο,
τώρα που κρέμουνται στον άνεμο τα όνειρα.
Μας έχουν συγκινήσει οι μικροί και καλοί ανθρώποι,
που στρώνουν στη γή το τραπέζι τους,
που κοιμούνται στα χαγιάτια, κοντά-κοντά με τα ζώα,
και τα μικρά παιδιά τους το βράδυ, μετά τη προσευχή
για το πατέρα που λείπει απο κοντά τους,
ψιθυρίζουν: -Kαληνύχτα, πατερούλη..."
Το παιχνιδάκι παίχτηκε "χρησιμοποιώντας" την όμορφη γλώσσα τών: Μ. Δημάκη, Ο. Ελύτη,
Ν. Νικολαϊδη, Γ. Δημάκου, Ν. Παππά.
Αποτέτοιε, Θαλασσομπερδεμένη, Roadartist, θέλετε να παίξετε;