Αληθινές Κυριακές

Υπέροχο πράγμα οι Κυριακές!

Απ'όλες όμως τις Κυριακές, πιό υπέροχες είναι οι αληθινές Κυριακές!

Εδώ και πολλά χρόνια, έχω συνδέσει τις Κυριακές με όλα αυτά τα συναισθήματα που βίωνα από μικρό παιδάκι, όταν πολύ συχνά, κάθε βδομάδα σχεδόν, τα κυριακάτικα πρωϊνά, μαζί με τούς γονείς μου, καβαλάγαμε το λεωφορείο της γραμμής (πλατεία Κάνινγγος-Χαλάνδρι), και μετά απο μιά θαυμαστή και γεμάτη ενδιαφέροντα διαδρομή, καταλήγαμε στο σπίτι της γιαγιάς, στο Χαλάνδρι. Η διαδρομή ήταν θαυμαστή , γιατί περνούσαμε από τις φυλακές Αβέρωφ, τις οποίες συχνά είχα επισκεφτεί για να δώ τον θείο μου που "παραθέριζε" επί 10 χρόνια εκεί, και οι οποίες κατα την εξήγηση της μαμάς, ήταν το σπίτι του θείου του Λουκά!

Επανειλλημένα, άρχιζα να ξεφωνίζω με χαρά, την ώρα που το λεωφορείο πέρναγε απο μπροστά, μη μπορώντας να κρύψω την περηφάνεια μου που είχα θείο με τόσο μεγάλο κι'επιβλητικό σπίτι, "μαμά, μπαμπά, το σπίτι του θείου του Λουκά, το σπίτι του θείου του Λουκά!", θέλοντας να κάνω τόση φασαρία, που αν ήταν δυνατό, όλοι οι επιβάτες να προλάβαιναν να δούν κι'αυτοί πόσο πλούσιο θείο είχα... Τράβηγμα απ'το χέρι, φυσικά, τσιμπηματάκι στο μπράτσο, μπας και το βουλώσω, "σσσσσ, σταμάτα παιδί μου, μη φωνάζεις!"

κι'ένα τεράστιο "γιατί" στα "κρεμασμένα" μούτρα μου, να αιωρείται αναπάντητο, μέχρι και αρκετά χρόνια μετά.

Στο Χαλάνδρι, το σπίτι της γιαγιάς ήταν ένα άλλόκοτο θαύμα για μένα.

Σπίτι διώροφο, νεοκλασσικό, με πανύψηλες μπαλκονόπορτες, γαλλικά παντζούρια, πολυκαιρισμένα, αλλά επιβλητικά, σκάλα ξύλινη με όμορφη κουπαστή, και σκαλοπάτια που τρίζαν σε κάθε πάτημα.

Ταβάνια τόσο ψηλά, που ένοιωθα ακόμα μικρότερη απ'όσο ήμουν, τζάκι στο σαλόνι, τεράστιο στα μάτια μου, μέ πράσινα γυαλιστερά πλακάκια επενδεδυμένο, και πάνω απ'όλα, ο κήπος!

Ο κήπος ήταν το μεγαλύτερο θαύμα που μου χάριζε η γιαγιά, σχεδόν κάθε Κυριακή, θαύμα που δε χόρτασα ποτέ, μιά αίσθηση μαγική ενός χώρου που με καλούσε να τον ανακαλύπτω ξανά και ξανά, πάντα με την ίδια έξαψη, με την ίδια ανυπομονησία!

Με το που πλησιάζαμε, το Πολύδροσο, το δικό μου παραμύθι άρχιζε!

Το σπίτι της γιαγιάς, ήταν το παλάτι μου.

Η ξύλινη σκάλα, αποκτούσε διαστάσεις εξωπραγματικές, καθώς με τη φαντασία μου, τουαλέττα με ουρά, σερνότανε αργά κι'επιβλητικά στα σκαλοπάτια, καθώς τ'ανέβαινα.

Τα πράσινα πλακάκια στο τζάκι, ήταν φτιαγμένα απο σμαράγδια, γι'αυτό και λάμπανε τόσο πολύ.

Κι'ο κήπος....

Ο κήπος ήταν γεμάτος απο πεύκα πανύψηλα, ασβεστωμένοι οι κορμοί τους, θυμάμαι ακόμα σαν τώρα, τις κάμπιες να προχωράνε στις πλάκες της βεράντας κολλημένες η μία στην ουρά της άλλης, αργά -αργά, σε μιά διαδρομή χωρίς προορισμό, χωρίς κατάληξη.

Πεύκα και γεράνια, πευκοβελόνες που έκαναν τα κυριακάτικα λουστρίνια μου να γλυστράνε, μιά κούνια κρεμασμένη απο ένα χοντρό κλαδί, κι'εγώ στον αιώνιο τσακωμό με τη ξαδέρφη μου, ποιά έκανε περισσότερη ώρα κούνια και ποιανής ήταν η σειρά.

Υπήρχε και πηγάδι μες στο κήπο. Πηγάδι κανονικό, με μαγγάνι και τσίγγινο κουβά δεμένο με σκοινί, πηγάδι με νερό, φόβος και τρόμος το νερό που λαμπύριζε στα βάθη του, ένοιωθα να παραμονεύει να μ'αρπάξει έτσι κι'έσκυβα απο πάνω του! (Η ακροφοβία που δε μ'έχει εγκαταλείψει ακόμα).

Ο κήπος του παλατιού, ποτέ δεν εξερευνήθηκε εντελώς.

Η κάθε Κυριακή, ήταν σίγουρο πώς θα μου επιφύλαττε και μιά καινούργια έκπληξη, μιά νέα ανακάλυψη!

Το ξύλινο καρότσι της γιαγιάς, γινότανε μεμιάς η άμαξα που θα με περιηγούσε, εμένα τη πριγκήπισα, στούς μαγικούς κήπους της γιαγιάς.

Η ξαδέρφη μου συνήθως, σα μικρότερη, ύποχρεωνόταν απο τον αυταρχισμό μου να υποδύεται το άλογο, και να σέρνει το καροτσάκι στα δρομάκια του τεράστιου κήπου, αλλιώς η μοίρα της της επιφύλαττε το ρόλο της σκλάβας, πράγμα που συνήθως δε το προτιμούσε, γιατί τότε θα έπρεπε να κάνει οποιαδήποτε δουλειά σκαρφιζόταν το μυαλό της απαιτητικής πριγκηπέσας, από το να μου φέρνει βυσινάδες και γκαζόζες απο την κουζίνα, να με κουνάει ατελείωτη ώρα στη κούνια, μέχρι και να μου κάνει αέρα με κλαδια απο τους φοίνικες που συνυπήρχαν με τα πεύκα ειρηνικά.

Η ώρα του μεσημεριανού φαγητού, ήταν το καλύτερό μου!

Πάνω στις πλάκες της βεράντας (μαυρόασπρες τις θυμάμαι) έβγαιναν οι πάνινες σαιζλονγκ, κι'ένα τεράστιο ξύλινο τραπέζι, στρωνόταν στα γρήγορα απ'όλους.

Μαζευόμασταν όλοι εκεί, κι'αυτό ήταν το πιό ευτυχισμένο κομάτι της Κυριακής μου.

Γιαγιά και παπούς, μαμά και μπαμπάς, θεία και ξαδέρφη, η άλλη αγαπημένη μου θεία, η γυναίκα του Λουκά, που ερχόταν μόνη της λόγω τής μακριάς "παραθεριστικής" περιόδου που αυτός εκτελούσε στις φυλακές Αβέρωφ, το "δωράκι" που του αναλογούσε λόγω της εμπλοκής του στην περίφημη "υπόθεση Μπελογιάννη", καμιά φορά και κάποιοι οικογενειακοί φίλοι απο την περιοχή.

Γυάλινη καράφα με κρασί, υπέροχα γιαγιαδίστικα φαγητά, γλυκά του κουταλιού και κέϊκ, κι'όλ'αυτά συνοδευμένα από έντονες συζητήσεις , πειράγματα και καλαμπούρια, ψιλοτσακωμούς μεταξύ εμένα και της ξαδέρφης, ψεύτικα μαλώματα απο τη γιαγιά μαζί με μπόλικη δόση τρυφεράδας και κανακέματος, πράγματα παντελώς απόντα απο τη ζωή μου, τις σκληρές καθημερινές.

Κι'όταν οι μεγάλοι, μετά το φαγητό, αποσύρονταν στο στρογγυλό τραπέζι για κουμ-καν, ήταν κι'αυτό μιά απόλαυση, γιατί χωρίς την προσοχή τους επικεντρωμένη σε μάς, τα μικρά, βρίσκαμε όλο το χρόνο να επιδοθούμε με μανία, στο άλλο λατρεμένο μου παιχνίδι, το σκαρφάλωμα στα δέντρα!

Η επιστροφή στο σπίτι, αργά τη νύχτα συνήθως, έκλεινε με μιά ξεχωριστή, σχεδόν απαγορευμένη για μένα, γευστική απόλαυση.

Σουβλάκι με πίτα, απο σουβλατζίδικο της πλατείας Κάνινγγος! Προσπαθώ να θυμηθώ το όνομα του σουβλατζίδικου, όμως χάνεται στα βάθη των αιώνων, και το μόνο που παραμένει ζωντανό στη μνήμη μου, είναι η φωτεινή του επιγραφή, με έντονα, πολύχρωμα γράμματα, πόλος έλξης στα μάτια και στη γλώσσα μου, και μ'ένα βλέμμα σχεδόν ικετευτικό, περίμενα την κατάφαση απο το στόμα της μητέρας μου: "εντάξει, αυτή τη Κυριακή, ας πάρουμε ένα σουβλάκι!"

Αυτή η Κυριακή που τέλειωνε με το σουβλάκι της πλατείας Κάνινγγος, ήταν και μιά από τις πολλές αληθινές μου Κυριακές!

Απο τότε, και μέχρι τώρα, αυτή η ζεστή ατμόσφαιρα στο σπίτι της γιαγιάς, με όλους τους στενούς συγγενείς και φίλους μαζεμένους, με το ανέμελο παιχνίδι στους διαδρόμους της φαντασίας μου, με αυτή τη μοναδική αίσθηση της "μεγάλης" οικογένειας που με κυνηγά μέχρι

τώρα, η Κυριακή είχε πάρει τη θέση της στο μυαλό μου, με διπλή υπόσταση.

Οι Κυριακές.

Και οι αληθινές Κυριακές!

Ακόμα και τώρα, κοτζάμ γαϊδούρα, απολαμβάνω με τρελή χαρά τα Κυριακάτικα μεσημέρια που καταφέρνω να ταιριάξω γύρω μου, όλους μου τους αγαπημένους.

Χαίρομαι να λειώνω στη κουζίνα μαγειρεύοντας απ'το πρωί, τα φαγητά που αγαπάνε.

Ευτυχισμένη μέχρι τα βάθη της ψυχής μου, εξασκώ τ'αυτί μου στους χιλιάδες διαφορετικούς ήχους που ξεπηδούν απο κάθε γωνιά του σπιτιού, και μου υπενθυμίζουν ότι βρίσκονται εδώ, κοντά μου.

Συγχωρώ την ακαταστασία.

Αδιαφορώ για τη φασαρία.

Πηγαινοέρχομαι αδιάκοπα γύρω-γύρω στο σπίτι, στο κήπο, παντού, σα να θέλω να επιβεβαιώσω τη παρουσία τους, να διαπιστώσω τη καλή τους διάθεση, να τους χαρίσω κι'εγώ μιά αληθινή Κυριακή, να τους χορτάσω...

Μπορεί να λείπει απ'αυτές τις Κυριακές η Μανταμ ντε Μποβαρύ.

Και ο μπαμπάς.

Και οι παπούδες, και οι γιαγιάδες...

Παρίστανται άλλοι, στη θέση τους όμως.

Και η χαρά αναπαράγεται.

Κρατάω θέσεις κενές για καινούργια πρόσωπα αγαπημένα.

Συχνά αντικαθιστώ τα ποτήρια που έσπασαν, μέ άλλα.

Τα γεμίζω χαρά, και τα προσφέρω.

Τσουγκρίζουμε με την ευχή: "Ετσι νάναι πάντα οι χειρότερές μας μέρες", και πίνουμε.

Κοιτάω πονηρά στα μάτια τούς γυιούς μου, και τους ψιθυρίζω το κρυφό μας κώδικα, που μόνο εμείς οι τέσσερεις γνωρίζουμε: " Αυτή είναι μιά αληθινή Κυριακή!"

Και είμαι ευτυχισμένη!

Δέσποινα

H μέρα που είδα τη Δέσποινα, ξεκίνησε με γκρίνια.

Η πρωϊνή επιθεώρηση στο μποστάνι μου, μου επιφύλασσε αρκετές ντοματιές με εγκάυματα από τον ήλιο, και κολοκυθιές με "ουρά", που μόνο κάτι χλεμπονιάρικα κολοκυθάκια ήταν σε θέση να μου προσφέρουν.

Και το τραγικό επίσης γεγονός, τα σπουργίτια είχαν ήδη αρχίσει συντονισμένες επιθέσεις στη σταφίδα μου, που παρότι πράσινη και ξινή ακόμα, είναι πολύ, μα πολύ του γούστου τους.

Η άλλη φοβερή κακοτυχία που με βρήκε εκείνο το πρωί, ήταν η άδεια καφετιέρα, που ο ακατανόμαστος ο άντρας μου , μου φύλαγε για πρωϊνό ξύπνημα, καθότι προφανώς είχε ξεχάσει τα συμφωνηθέντα εδώ και 6 χρόνια! Πώς θα περιμένω 10 ολόκληρα λεπτά χωρίς καφέ;

Νεύρα...

Ο Μήτσος, ο ένας εκ των τριών σκυλιών μου και αρχηγός τής αγέλης (7 μαζί με τίς γάτες μου), την είχε κάνει μ'ελαφρά, καθ'ότι αιώνια καψούρης με τη σκύλα του τσοπάνη, λίγο πιό πάνω, και δυστυχώς για μένα, αλλά ευτυχώς γι'αυτόν, η τύπισα αυτές τίς μέρες "τραβάει".

Αγωνία για τίς φόλες και για τα αφροδίσια. Αλλο δράμα κι'αυτό!

Πολλά νεύρα...

Και μες στα νεύρα, περίμενα τη Δέσποινα.

Η Δέσποινα, είναι μιά κοπέλα, 24 χρονών, μανικιουρίστρα στο επάγγελμα.

Η προσωπική μου αντίληψη περί νυχιών, είναι, ότι τα νύχια , μοναδικό λόγο ύπαρξης έχουν το να ξεβοτανίζεις επιτυχώς, να τρίβεις αποτελεσματικά τις κατσαρόλες, να ξύνεσαι με μανία όταν σ'έχουν τσιμπήσει κουνούπια, και φυσικά να αμύνεσαι κατά παντός κακόβουλου, επίδοξου βιαστή (λέμε, τώρα).

Ενίοτε, οι άτιμες οι περιπτώσεις, τέτοιες όπως, γάμοι, βαφτίσια, συνεστιάσεις(!)κ.λ.π., με ρίχνουν στην ανάγκη της μανικιουρίστρας.

Κι'όταν λέμε ενίοτε, εννοούμε 2 άντε 3 φορές το χρόνο.

Ετσι, τη Δέσποινα, είχα να τη δώ περίπου ένα χρόνο.

Η Δέσποινα του "πριν ένα χρόνο", ήταν ένα κορίτσι έντονα κι'ωραία μελαχροινό, με μαλιά μακριά και μάτια μαύρα και υγρά. Ομορφη σκουρόχρωμη επιδερμίδα, το χρώμα της κρεολής, και θηλυκό, καλοφτιαγμένο κορμί, αλλά χωρίς να μεταφέρει στο βλέμμα της, την επίγνωση της ομορφιάς της.

Ομορφο, ζωντανό πλάσμα και συνεσταλμένο επίσης, στη σωστή ακριβώς δόση.

Ηρθε ακριβώς στην ώρα της, όπως πάντα.

Ανοίγοντας τη πόρτα, έσκυψε να σηκώσει το βαλιτσάκι της, και καθώς ανασηκώθηκε μου χαμογέλασε κάπως αμήχανα.

Το γιατί, το κατάλαβα τα αμέσως επόμενα δευτερόλεπτα.

Μπροστά μου βρισκόταν ένα πλάσμα "άλλο".

Ενα κορμί αποστεωμένο, με το σορτσάκι του ωστόσο, με δυό χεράκια αδύναμα σαν καλαμάκια, μ'ένα πρόσωπο μπλαβί στο χρώμα και τεράστιους κατάμαυρους κύκλους κάτω απ'τα μάτια που χαμογελούσαν σα κουρασμένα.

Εκανα γαργάρα την άσχημη έκπληξη, μα φοβάμαι ότι το βλέμμα μου τη πρόδωσε.

Τη καλωσόρισα όσο πιό φυσιολογικά μπορούσα, της έκανα ένα σωρό ανόητες κι'ανούσιες ερωτήσεις, πιστεύοντας ότι απασχολώ τη σκέψη της αλλού, να μη προλάβει να επεξεργαστεί

την αντίδρασή μου, να μη μπορέσει να μαντέψει τη φρίκη που ένοιωθα, να μην αναγκαστεί να μου δώσει εξηγήσεις.

Επρεπε να κάθομαι ακριβώς απέναντί της, ήμουν υποχρεωμένη να την περιεργάζομαι, όσο αυτή ετοίμαζε τα σύνεργα του καλωπισμού μου, μη χέσω.

Παρατηρώντας πιό προσεκτικά, είδα τη φίστουλα στο πάνω αριστερό μέρος του στέρνου, δεν είχα ξαναδεί τέτοιο πράγμα, δεν ήμουν κάν σίγουρη τί είναι, δεν είχα καμία πρόθεση να ρωτήσω.

-Βάλτε μου τα ποδαράκια εδώ.

Είπε και μ'έβαλε να στηρίξω τα πόδια μου πάνω στα γόνατά της.

Δεν ήθελα να μεταφέρω το βάρος των ποδιών μου πάνω της, δεν ήθελα να της προσθέσω κούραση παραπάνω απ'αυτή που μου μαρτυρούσαν οι κινήσεις της, δεν ήθελα το πεντικιούρ ρε γαμώτο, ήθελα μόνο να τη πληρώσω και να της πώ ότι μετάνοιωσα, δε το θέλω το γαμημένο το πεντικιούρ, ούτε το μανικιούρ θέλω, να πάει στο διάλο ο γάμος, κι'άμα τους αρέσουνε τα νύχια μου, χέστηκα...

-Εχεις αδυνατίσει, έ;

Ηταν αυτό που ψέλισα, τελικά.

-Ναί, έχω χάσει 10 κιλά. Είχα χάσει περισσότερα, αλλά τώρα έχω πάρει κανα δυό.

-Να κοιτάξεις να τα ξαναπάρεις. Μιά χαρά ήσουν πέρσυ.

-Ναί, άμα ανοίξει η όρεξή μου, σίγουρα θα τα ξαναπάρω.

Είπε.

Τότε πρόσεξα τα νύχια των χεριών της.

Ηταν μελανά, σχεδόν μαύρα, ανασηκωμένα από τη ρίζα, παραμορφωμένα, έτοιμα σχεδόν ν'αποκολληθούν απο τ'ακροδάχτυλά της.

Θυμήθηκα, τα χεράκια της, πέρσυ το καλοκαίρι. Τα είχε βαμμένα κόκκινα, και στολισμένα με κάτι χρωματιστά λουλουδάκια από πάνω. Τί πάθαν τα νυχάκια σου; Ηθελα να ρωτήσω.

Δε ρώτησα.

Λές και παρακολουθούσε το βλέμμα μου, σήκωσε αργά το κεφάλι της:

- Τον Αύγουστο γίνομαι κουμπάρα. Λέτε να έχουν φτιάξει τα νύχια μου μέχρι τότε;

-Ναί, αλήθεια, τί πάθαν τα νύχια σου;

(Με απολύτως φυσιολογική χροιά φωνής, εγώ, η ανόητη).

΄-Είναι φυσιολογική αντίδραση, λόγω της μεταμόσχευσης.

Σιωπή. Δε τολμώ να ρωτήσω.

-Εκανα μεταμόσχευση μυελού, πριν από 6 μήνες.

Δε μπορώ να ξεφύγω. Δε μπορώ να μη βουρκώσω. Δε μπορώ να κρυφτώ.

-Τί συμβαίνει Δέσποινα; Πές μου, αν θέλεις.

Και δε τη κοιτάω. Κοιτάω τα νυχοπόδαρά μου.

-Εκανα μεταμόσχευση μυελού, απο την αδερφή μου.

.................

-Για τη νόσο του Χόσκινς, ξέρετε.

-Α! Ναί.

-Δεν είδατε τα σημάδια στο δέρμα μου;

-Α! Ναί!

Παντού, τα χεράκια της, τα μπράτσα της, τα πόδια της και κυρίως ο λαιμός της, ήταν γεμάτα με κάτι κιτρινόμαυρα σημάδια, σα μελανιές, πολυκαιρισμένες.

Και όταν τόλμησα να τη κοιτάξω καταπρόσωπο, είδα τα ίδια σημάδια κι'εκεί. Και κάτω απ'τα μάτια. Αυτό που το νόμισα για κύκλους.

-Αλλά το χειρότερο είναι τα νύχια μου. Θα φύγουν όλα, μου είπαν στο νοσοκομείο.

-Ησουν στο νοσοκομείο;

-Μα βέβαια, κάνω και χημειοθεραπεία. Νά εδώ είναι η φίστουλα.

Μα βέβαια. Η φίστουλα. Ο καρκίνος μπροστά μου. Διασκεδάζει τη κυριαρχία του πάνω σ'ένα κοριτσάκι 24 χρονών!

-Εντάξει Δεσποινάκι, χέστα τα νύχια. Θα ξαναβγούν.

Τρέμει ελαφρά η φωνή μου. Θα γίνω ρεζίλι. Θα με δεί βουρκωμένη. Θα τη κάνω να νοιώσει άσχημα.

-Ναι, αλλά πώς θα γίνω κουμπάρα; Μ'αυτά τα νύχια;

-Τα μαλάκια σου, όμως, είναι πολύ όμορφα έτσι κοντά!

-Είναι τα καινούργια που βγαίνουν. Τα μακριά, ήταν περούκα.

Τα μαλάκια της... Ομορφα και κοντά, κατάμαυρα και στιλπνά, τα μόνα ανέγγιχτα...

-Πές μου για τη μεταμόσχευση. Πέτυχε, έτσι;

-Υπάρχουν πολλές πιθανότητες, αυτή τη φορά. Τις προηγούμενες δεν έγινε τίποτα. Τώρα έχω ελπίδες, γιατί αντέδρασε ο οργανισμός μου.

Να κάτι καλό, κάτι ελπιδοφόρο.

-Αντέδρασε;

-Τα σημάδια που βλέπετε είναι αντίδραση του οργανισμού στα καινούργια κύταρα. Και τα νύχια που φεύγουν. Και οι πόνοι.

-Πονάς Δέσποινα;

-Τώρα λιγότερο. Εκεί, γύρω στο Πάσχα δεν άντεχα τούς πόνους. Δε μπορούσα να σηκωθώ απ'το κρεβάτι, να δουλέψω, να φάω.. Γι'αυτό έχασα τα κιλά.

Και πόνους!

-Τώρα όμως, είσαι καλύτερα, δεν είσαι;

-Μα ναι, πολύ καλύτερα! Κι'άν πετύχει η μεταμόσχευση, θα είμαι ακόμα καλύτερα!

Αυτό το αν. Αυτό το αν! Αγωνία, και αβεβαιότητα, και προσδοκία, κι'ελπίδα, και μόνο 24 χρονών!

Χτύπησε το τηλέφωνό μου. Μιά φίλη. Συγχισμένη γιατί δε μπόρεσε να κλείσει ραντεβού στο κομμωτήριο τη συγκεκριμένη μέρα. Ο γάμος βλέπετε! "Θ'αναγκαστώ να πάω απ'τη Παρασκευή τώρα, με τους μαλάκες και τα ραντεβού τους. Και στο γάμο θα έχουν γίνει σκατά!"

(Τα μαλιά της. Αυτά που αυτή, ακόμα έχει.)

"Και τα νύχια από τη Παρασκευή μέχρι το Σάββατο, δε θάχουν χαλάσει; Θάχουν χαλάσει!"

(Τα νύχια της. Αυτά που αυτή, ακόμα έχει.)

Εκλεισα, αφού τη παρηγόρησα, αρκούντως.

Η Δέσποινα χαμογελούσε.

-Τί έπαθε η φίλη σας;

-Δεν της κλείνανε ραντεβού για κομμωτήριο και νύχια, για το Σάββατο το πρωί, και θ'αναγκαστεί να τα φτιάξει από τη Παρασκευή, και είναι όλο νεύρα...

Η Δέσποινα χαμογελούσε ακόμα.

-Γελάς, έ;

Είπα.

Σήκωσε το κεφάλι της για λίγο, ενώ λιμάριζε ένα νύχι με προσοχή:

-Ξέρετε πώς μου φαίνονται εμένα αυτά;

Ξέρω.

-Μετά απ'όλα όσα έχω περάσει, ξέρετε πώς μου φαίνονται αυτά;

-Γελοία προβλήματα, έτσι;

-Μόνο γελοία; Ανύπαρκτα!

-Ετσι είναι, Δέσποινα.

Ετσι είναι Δέσποινα.

Που παλεύεις το καρκίνο απ' τα 24 σου, και χαίρεσαι που θα γίνεις κουμπάρα, έστω και χωρίς νύχια.

Που πηγαίνεις στη θάλασσα για μπάνιο, και κάποιοι κοιτάζουν τη φίστουλα με περιέργεια.

Που σχεδιάζεις τίς διακοπές σου, άγνωστο πώς θα τις περάσεις, με πόνο, ή χωρίς, με τα μελανά σημάδια σ'όλο σου το σώμα, με τη κούραση, με την αγωνία, με τη προσμονή, με τη προσήλωση του ακροβάτη, που προσπαθεί να ισσοροπήσει πάνω στο τεντωμένο σχοινί.

Με το χάος απο κάτω.

Ετσι είναι Δέσποινα.

Που απαγορεύεις στον εαυτό σου να ερωτευτεί.

Πόυ διστάζεις να κοιτάξεις πολύ μακριά στο μέλλον.

Που φοβάσαι σίγουρα.

Το λευκό των νοσοκομείων και το κόκκινο του αίματος.

......................................................................................................

Η Δέσποινα μάζεψε ήσυχα ήσυχα το βαλιτσάκι της, με χαιρέτησε με το γλυκό, κουρασμένο της χαμόγελο, κι'έφυγε.

Ο Μήτσος δεν έχει γυρίσει ακόμα.

Εκοψα μερικές ντομάτες απο τις καμένες, για σαλάτα.

Ηταν πεντανόστιμες.

Τα νεύρα του πρωϊνού, έμειναν μετέωρα στη κουζίνα, να μου θυμίζουν και να μου υπενθυμίζουν πόσο ανόητη είμαι.

Ο Κορινθιακός, απο το παράθυρο, μου φάνηκε πιό μπλέ από ποτέ....

Περί "ανθρώπων" και άλλων δαιμονίων!

Δεν είναι ανάρτηση. Είναι θυμός και βρίσιμο, και πόνος.

Δείτε το σας παρακαλώ.:http://tolimeri.blogspot.com/2008/07/blog-post_6339.html

Και, όχι, δεν θέλω σχόλια που να προσπαθούν να δικαιολογήσουν.

Ούτε σχόλια που να προσπαθούν να πείσουν περί τού : " υπάρχουν και άνθρωποι κακοποιημένοι" και τέτοιου είδους αρχιδιές.

Ούτε σχόλια περί "αρωστημένης ζωοφιλίας" κ.λ.π.

Θέλω να το δείτε, να θυμώσετε, να βοηθήσετε, όσοι μπορείτε.

Θέλω απλά, να μοιραστώ το "γιατί".

Αυτή τη πλευρά της ανθρώπινης υπόστασης θέλω να γνωρίσω.

Τήν "άλλη", τη φοβάμαι.

Τη μισώ.

Τά "ευχαριστώ" και τα "συγνώμη"

<

Με το χρόνο, τα πηγαίνω αρκετά καλά.

Εκτός, απο κάθε είδους ελλειπτικές μετρήσεις. Κλεψύδρες, αντίστροφες μετρήσεις κ.λ.π.

Μάλλον, έχω πρόβλημα με την έννοια : χρόνος που τελειώνει, χρόνος που υπολείπεται.

Η χρονική στιγμή που σηματοδοτεί κάποιο τέλος, μου δημιουργεί πανικό. Τού τύπου: θα προλάβω; Δεν προλαβαίνω!

Δε ξέρω ακριβώς τί θέλω να προλάβω. Πάντα έχω το συναίσθημα, ότι κάτι πρέπει να προλάβω. Σαν να πρόκειται, αν προλάβω, να καθυστερήσω μιά απόφαση θανατικής καταδίκης, να μου δοθεί η χάρη, να ζήσω.

Οτι μετράει αντίστροφα, ελλειπτικά, μου δημιουργεί την αίσθηση ότι είμαι δεμένη χειροπόδαρα, ακούω το τικ-τακ μιά ωρολογιακής βόμβας κάπου κοντά μου, και πρέπει να τα καταφέρω να λυθώ, πριν αυτή εκραγεί.

Οχι, κατά τ'άλλα, με το χρόνο τα πάω περίφημα. Δεν αργώ ποτέ στα ραντεβού μου, οργανώνω το χρόνο μου, πολύ εργονομικά, έχω πάντα τη σωστή εκτίμηση του τί ώρα είναι, χωρίςνα έχω κοιτάξει ρολόϊ σχεδόν ολόκληρη μέρα, θαυμάσια τα πάω με το χρόνο!

Μόνο, να μη μου τελειώνει.

Εδώ που τα λέμε, υπάρχει θέμα.

Οταν υπάρχουν εκκρεμότητες.

Κι'εγώ, όσο διανύω ανάποδα το χρόνο, το χρόνο μου, αγωνιώ όλο και περισσότερο αν θα προλάβω τη "τακτοποίηση".

Οχι, καμία πρόθεση να πεθάνω δεν έχω. Παρ'όλα αυτά, όμως, η διαδρομή μου στο χρόνο, αναπόφευκτα, έχει μπεί σ'ελλειπτική πορεία. Και υπάρχουν αυτές οι εκκρεμότητες!

Εκκρεμότητες αδυσώπητες, ενοχλητικές και επίμονες.

Που δεν υπάρχει μέρα να κυλήσει, χωρίς να μου χτυπήσουν ελαφρά με το δάχτυλο τον ώμο,

και να μου υπενθυμίσουν: "θα προλάβεις; Δεν προλαβαίνεις!"

Ε! Δεν είναι και λίγο!

Να κουβαλάω μέσα μου, χίλιες συγνώμες κι'άλλα τόσα ευχαριστώ, ανείπωτα!

Η χειρότερη εκκρεμότητα απ'όλες!

Γιατί, καλά, εγώ, ίσως και να προλάβω. Αυτοί που τούς τα χρωστάω όμως, θα προλάβουν τη παραλαβή;

Οχι, δεν είναι καθόλου λίγο!

Και δε ξέρω κάν, πώς να τα ιεραρχήσω!

Τίς συγνώμες πρώτες, ή τα ευχαριστώ;

Τί με βαραίνει πιό πολύ; Ειλικρινά, δε ξέρω.

Σίγουρα, οι συγνώμες που δεν άρθρωσα, είναι περσότερες, απ'τα ευχαριστώ που δεν δώρισα.

Ξαλαφραίνει άραγε η ψυχή, με καθυστερημένες συγνώμες; Τα δάκρυα πού χύνονται προς τα μέσα, είναι λιγότερο αρμυρά; Αργούν να στεγνώσουν; Ξορκίζεται το όποιο κακό έχω κάνει ηθελημένα ή αθέλητα όταν τρέφεται με ενοχές; Είναι η σιωπή η μόνη δίκαιη τιμωρία; Υπάρχει, άραγε, το "αργά", το σημείο μηδέν, που οριοθετεί το σημείο χωρίς επιστροφή; Η μήπως, η έκφανση του λόγου είναι η μόνη που αποκαλύπτει, που "ξεβρακώνει", που ξεφτιλίζει, και τελικά λυτρώνει;

Ναί, τα ευχαριστώ βγαίνουν πιό εύκολα. Ισως γι'αυτό, τα καθυστερώ περισσότερο. Κι'έτσι χάνονται κι'οι παραλήπτες, από εγκληματική αμέλεια, δικιά μου. Δεν προλαβαίνω, δεν προλαβαίνουν, μένουν τα ευχαριστώ, να αιωρούνται, ουδέποτε ειπωμένα, να καταλαμβάνουν το χώρο στο σκληρό μου δίσκο, να καταλήγουν φορτίο βαρύ, ασήκωτο, παρατημένο στά αζήτητα, χωρίς αξία πιά, χωρίς νόημα...

Εγώ, η δειλή, θα βάλω μιά τεράστια κλεψύδρα μες στο σπίτι.

Να τη βλέπω και να φοβάμαι.

Να τη βλέπω και να θυμάμαι.

Κι'όταν με πιάσει ο πανικός, τί άλλο θα μπορώ να κάνω;

Από το να μοιράσω τα ευχαριστώ και τίς συγνώμες μου "to whom it may concern".

Εστω και λίγο πρίν απ'το σημείο μηδέν.

Θά προλάβω να μπορέσω;

Ταγκό στο "Νικόλ"

Το "Νικόλ" και ο καπετάνιος του, εισέβαλλαν στη ζωή μου, το ίδιο αναπάντεχα, όπως έφυγαν.

Το "Νικόλ", σκαρί φίνο, ντελικάτο, προορισμένο αποκλειστικά γιά τη χαρά τής περιπέτειας, περιβεβλημένο όμως συγχρόνως, απο πολύ διακριτική πατίνα πολυτέλειας, αθέατη σχεδόν με τη πρώτη ματιά.

Φερμένο από τη Γένοβα, υποχρεώθηκε απο τα γεννοφάσκια του, να συμφιλιωθεί με τη προσωπικότητα του καπετάνιου του, ανθρώπου κάθε άλλο παρά φίνου και ντελικάτου, περιβεβλημένου όμως συγχρόνως, απο πολύ διακριτική πατίνα ευζωϊας, αθέατης σχεδόν με τη πρώτη ματιά.

Το "Νικόλ" ήταν λευκό, με μιά όμορφη μπλέ ρίγα στα πλευρά του. Τα βιτζιρέλα του γυαλίζαν ακόμη, και τα σχοινιά του ήταν αφράτα και καθαρά. Τα μπαλόνια του μονάχα ήταν παράταιρα, άλλα μικρά, άλλα μεγάλα, διαφορετικά μεταξύ τους, άλλα καινούργια, άλλα παλιά. Η πρώτη απάντηση στην απορία μου, ήταν : "για το μάτι!". Η δεύτερη, αρκετά αργότερα, ήταν ότι ο σκανταλιάρης καπετάνιος του, συχνά τσούρνευε και κανα μπαλονάκι από άλλα σκάφη, όταν εύρισκε την ευκαιρία, και την εύρισκε συχνά.

Ο καπετάνιος, ήταν μαυριδερός, με δυό κάρβουνα στα μάτια, που όταν δεν ήταν βλοσυρά, σ'αφήνανε να διακρίνεις εύκολα, τη παιδικότητα της ψυχής του. Μαύρα σγουρά μαλιά, σπανίως χτενισμένα, με μπούκλες ατίθασες να πέφτουν στο πρόσωπο, και το πιό πλατύ κι'εγκάρδιο χαμόγελο που έχω γνωρίσει ποτέ, (όταν δεν ήταν βλοσυρός).

Φωνή βραχνή κι'ιδιαίτερη, καθόλου εύηχη, θα έλεγα, όμως γέλιο γάργαρο κι'αβίαστο, με τα δόντια να μοιάζουν το μόνο λευκό σημείο στο απόλυτα μελαχροινό του προσώπου του.

Διαπίστωσα με έκπληξη, πώς μπορεί να "δέσει" τόσο αρμονικά, ένα τόσο αταίριαστο φαινομενικά ζευγάρι. Το φίνο, ντελικάτο "Νικόλ", με το "χύμα" του καπετάνιου του!

Σαν το "Νικόλ" κι'εγώ, ταξίδεψα προς το καινούργιο, χωρίς κανόνες και περιορισμούς, έτσι όπως αρμόζει στο καινούργιο, για να παραμένει καινούργιο.

Σαν το "Νικόλ"κι'εγώ, έμαθα ν'αγνοώ το "όρτσα", για ν'απολαμβάνω το "πρίμα".

Σαν το "Νικόλ" κι'εγώ, αποποιήθηκα τη φίνα και ντελικάτη καταγωγή μου, και με σχισμένα τζήν κι'αλατισμένα μπλουζάκια, χάλασα κατ'επανάληψιν τα νύχια μου, παλεύοντας με τη λαγουδέρα.

Σαν το "Νικόλ", και τα δικά μου τα πανιά φουσκώσανε απ'αγάπη, και "πρόσω ολοταχώς" για όπου μας περιμένει ένα ποτήρι παγωμένο λευκό κρασί και το "Τανγκό" της Αλεξίου.

Μόνο με την άγκυρα δε τα πήγαινε καλά, ο καπετάνιος του "Νικόλ", ο καπετάνιος μου.

Σημάδι του φευγάτου που τον χαρακτήριζε; Ισως! Πάντως, ποτέ δε τα κατάφερε να "πιάσει" καλά η άγκυρά του. Βασάνιζε τον εαυτό του, με τόση απόλαυση, βουτώντας και ξαναβουτώντας σε νερά άλλοτε καθαρά κι'άλλοτε βρώμικα, προσπαθώντας να διαπιστώσει άν ο βυθός ήταν κατάλληλος, άν η άγκυρα είχε μπλέξει με άλλες, ή αν είχε ξεσύρει...

Το σίγουρο ήταν, πως τις περισσότερες φορές, βρισκόμαστε μεσοβραδίς, μεσοπέλαγα, ούριοι ν'αρμενίζουμε, με την άγκυρά μας ξεσυρμένη, εγώ αλλόφρων και φοβισμένη, εκείνος γελώντας "μη φοβάσαι, ματάκια μου"...

Να γιατί φοβόμουν, ματάκια μου....

Να γιατί ζήταγα διπλές πριμάτσες...

Να γιατί ξενύχταγα όρθια στο ντέκ, ¨οταν φυσούσε...

Δεν έπιανε, η γαμημένη η άγκυρά σου, κι'αυτό φοβόμουν...

Κάποια μέρα, ο καπετάνιος του "Νικόλ", ξέσυρε για τα καλά.

Και το "Νικόλ", παραδόθηκε αμαχητί.

Κι'εγώ παραδόθηκα, αμαχητί.

Τί να σου κάνουμε αφού ήθελες να "φύγεις"...

Χόρεψέ το το "Ταγκό" μόνος σου...

Εκεί πάνω.

Απλά, ενημέρωση

Έξωση σε καρκινογόνο συντηρητικό από αναψυκτικά
Προκαλεί και υπερκινητικότητα στα παιδιά

Για πρώτη φορά η παγκόσμια βιομηχανία ανθρακούχων αναψυκτικών λαμβάνει μέτρα για την κατάργηση της χρήσης συντηρητικού που ενοχοποιείται για βλάβες στο DNA και υπερκινητικότητα στα παιδιά.

Η Coca Cola, η μεγαλύτερη εταιρεία αναψυκτικών στον κόσμο, ανακοίνωσε ότι μέχρι τον Αύγουστο δεν θα κυκλοφορούν στο εμπόριο κουτάκια του αναψυκτικού Diet Coke, που εμπεριέχουν βενζοϊκό νάτριο, αναφέρει η βρετανική εφημερίδα «Ιντιπέντεντ».

Τόνισε όμως, ότι η κατάργηση της χρήσης του συντηρητικού θα γίνει «όπου είναι τεχνικά εφικτό». Η ουσία, που ενοχοποιείται για βλάβες στο DNA, που συνδέονται με τη γήρανση και με εκφυλιστικές παθήσεις (όπως Πάρκινσον) αλλά και υπερκινητικότητα στα παιδιά, θα παραμείνει στα ανταγωνιστικά προϊόντα των Coca Cola - Pepsi Max και Irn-Bru και στο ενεργειακό ποτό Lucozade.

Σύμφωνα με εκπρόσωπο της εταιρείας, στόχος είναι η κατάργηση της χρήσης του συντηρητικού και σε άλλα αναψυκτικά, όπως της Fanta και του Dr Pepper, όμως δεν έχει βρεθεί ικανοποιητική λύση για την αντικατάστασή του.

Το βενζοϊκό νάτριο (Ε211) χρησιμοποιείται επί δεκαετίες από την παγκόσμια βιομηχανία ανθρακούχων αναψυκτικών, η οποία έχει τζίρο ετησίως 107 δισεκατομμύρια ευρώ. Προέρχεται από το βενζοϊκό οξύ και χρησιμοποιείται σε μεγάλες ποσότητες, προκειμένου να εμποδίσει την εμφάνιση μούχλας στα αναψυκτικά. Προστίθεται επίσης σε πίκλες και σάλτσες.

Τους τελευταίους μήνες βρίσκεται στο επίκεντρο των συζητήσεων, με αφορμή τα ανησυχητικά πορίσματα ερευνών των Πανεπιστημίων Σαουθάμπτον και Σέφιλντ, σύμφωνα με τα οποία ενοχοποιείται για πρόκληση καρκίνου.

Γιούουργιααα!

Οι αντεξουσιαστές «Ρομπέν των Δασών» χτυπούν σε σούπερ μάρκετ του Αγ. Παντελεήμονα Δεύτερη φορά σε διάστημα δύο εβδομάδων χτύπησαν ξανά οι κουκουλοφόροι - αντεξιουσιαστές, που αδειάζουν τα ράφια σούπερ μάρκετ και στη συνέχεια μοιράζουν τα προϊόντα στον κόσμο
Οι «Ρομπέν των Δασών» χτύπησαν αυτή τη φορά στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμοναν Αχαρνών. Στις 14:00 το μεσημέρι εισέβαλαν περίπου είκοσι άτομα στα σούπερ μάρκετ Dia και Βερόπουλος στις οδούς Περγάμου και Ρεϋμούνδου και αφού γέμισαν τα καρότσια με τρόφιμα, άρχισαν να τα μοιράζουν στους περαστικούς και στον κόσμο που ψώνιζε εκείνη την ώρα από τη λαϊκή αγορά στην οδό Μιχαήλ Βόδα.
Οι αντεξουσιαστές πέταξαν στη συνέχεια φέιγ βολάν με συνθήματα κατά της ακρίβειας και στη συνέχεια, εξαφανίστηκαν μόλις αντιλήφθηκαν την άφιξη αστυνομικών δυνάμεων, από το παρακείμενο Αστυνομικό Τμήμα.
Η ομάδα έδρασε για πρώτη φορά στην 31 Μαΐου, όταν εισέβαλαν στο σούπερ μάρκετ Σκλαβενίτης στα Εξάρχεια και μοίρασαν τρόφιμα στους περαστικούς.
http://www.kathimerini.gr/

Ε, λοιπόν, αυτή η σκανταλιά πολύ μου γουστάρει!

Δε δίνει λύσεις, δεν κάνει την ανατροπή, αλλά μου φαίνεται σα να βγάζει τη γλώσσα στο σινάφι των μεγαλεμπόρων και όλου του κυκλώματος που τούς περιβάλει.

Νομίζω ότι κινήσεις σαν κι'αυτή, χαρακτηρισμένες απο χιούμορ, και έστω και στο ελάχιστο αποτελεσματικές, δηλώνουν μιά πιό light μορφή διαμαρτυρίας, συμβολική και κοροϊδευτική συγχρόνως, διαμαρτυρία που δημιουργεί χαμόγελα ικανοποίησης στον απλό πολίτη, και ξεφτιλίζει απροκάλυπτα το "ξύλινο" λόγο των αρμοδίων αρχών, που την ώρα που προτείνουν λύσεις για την ακρίβεια, ξύνουν τ'αρχίδια τους επιμελώς, και το κεφάλι τους επιμελέστερα, προκειμένου να μη κακοκαρδίσουν τους φίλους τους τούς μεγαλοϊδιοκτήτες σούπερ-μαρκετ.

Αντε παιδιά, περάστε κι'απ'τη γειτονιά! Γιούουργιααα!