6 Αυγ 2008

Mιά ανάρτηση που ψάχνει το νόημά της...

Η σκέψη μου σκόρπια, και τα ερεθίσματα αναιρούν το ένα, το άλλο. Πώς εκφράζονται οι λέξεις που ξεπηδούν απο συναισθήματα ανάμικτα και παραζαλισμένα; Ποιές φωνές είναι οι πιό δυνατές, οι πιό αποφασισμένες να κατακλύσουν ένα χώρο ήδη "κατειλλημένο"; Και ποιές οι εικόνες που "κλέβουν" το μερτικό τους απ'τη ψυχή, και πανηγυρίζουν αδιάντροπα μπροστά στα μάτια μου;
Τα μαζεύω διστακτικά όλ'αυτά, και τα τσουβαλιάζω άτσαλα μέσα στο κενό λευκό χώρο, που υποδέχεται αυτό που ονομάζεται "νέα ανάρτηση", και που πολύ θα ήθελα καμιά φορά, σαν σήμερα, να γράφει "ανάρτηση χωρίς νόημα", ή ακόμα καλύτερα "αδιέξοδη ανάρτηση", 'η ακόμα πιό καλύτερα "ανάρτηση που ψάχνει το νόημά της".
Κι'εναποθέτω αυθόρμητα, όλον αυτό τον αχταρμά απο σκέψεις, φόβους, προσδοκίες και ελπίδα, στην απόλυτη ασφάλεια της απόστασης , όχι όμως και της αποστασιοποίησης.
Εναποθέτω και παραθέτω τα μοχθηρά καλικαντζάρια του μυαλού μου, σε μιά προσπάθεια να τα στοιχίσω όμορφα-όμορφα, να τα ιεραρχήσω, να τα υποτάξω, να τα εξηγήσω.
Μα όχι, δεν είναι δά και τόσο εύκολο!
Γι'αυτό, όση ώρα γράφω, μηχανικά σχεδόν, καταβάλλω προσπάθεια να μη δώσω στις σκέψεις μου παραληρηματικό χαρακτήρα, πράγμα που πολύ θα τόθελα, αφού παραληρούν τα τερατάκια του μυαλού μου, παραληρούν τα ερωτήματα τα δικά μου, και νοιώθω ότι κινούμαι μέσα σ'ένα κόσμο που παραληρεί κι'αυτός, και παραπαίει, πότε σε μονοπάτια σκοτεινά, πότε στο φώς.
Δε ξέρω τελικά, αν βρίσκω τις απαντήσεις μόνη μου, με το ένστινκτό μου οδηγό, ή άν το παραλήρημα που έρχεται και με βρίσκει στο γνώριμο και ασφαλή κόσμο της "νέας ανάρτησης", με παίρνει απο το χέρι και με οδηγεί αυθόρμητα στο θαυμαστό κόσμο της νομοτέλειας. Σ'ένα κόσμο, όπου τα πάντα διέπονται απο το νόμο του "αιτίου και του αιτιατού", και όπου τίποτα δε μένει αναπάντητο.
Μήνες ολόκληρους απέφευγα επιμελώς να μπώ στο μπλογκ του μπαμπά της Λυδίας, πολλές, αμέτρητες φορές, ψιθύριζα στον εαυτό μου "σήμερα πρέπει να επισκεφτώ αυτό το μπλογκ", και την επόμενη στιγμή, απλά το "ξεχνούσα". Ηταν ο τρόμος της απελπισίας που θα συναντούσα; Ηταν η γνώση του ότι η απελπισία βιώνεται στις πραγματικές της διαστάσεις, μόνο απ'αυτόν που αισθάνεται τη γεύση της στο στόμα του; Ηταν ο φόβος του "και τώρα, τί;", η φρίκη της κάποιας στιγμής, που μπορεί να τη προφτασει τη Λυδία, μπορεί και όχι, ίσως, όμως, πώς, ρε γαμώτο, πώς διαχειρίζεσαι μετά τα λόγια, τις ανεκπλήρωτες ελπίδες που τρέφεις και προσφέρεις, ή νομίζεις πως προσφέρεις, πώς μεταλλάσσεις την αισιοδοξία σε παρηγοριά, πώς αναιρείς τα ευχολόγια και τις καλοπροαίρετες παραινέσεις, για να δώσεις τη θέση τους στη σιωπή, στη ντροπή, στο πένθος, που είναι μόνο δικό τους, να πάρει η ευχή να πάρει, μόνο δικό τους!
Παραληρώ, δε τη γλυτώνω...
Η νομοτέλεια όμως, φαίνεται ότι έκανε τη δουλειά της.
Μπήκα χθές. Συγκινήθηκα, έκλαψα, τρόμαξα. Οπως και όλοι όσοι το επισκέπτονται, φαντάζομαι. Δεν είναι αυτό πρωτότυπα, δεν είναι παράξενο, δε κατέχω καν τα πρωτεία στη συγκινησιακή φόρτιση που εκπέμπει η περίπτωση της Λυδίας.
Το πιό απροσδόκητο γεγονός, είναι πως μέσα απ'αυτό το μπλογκ, μέσα απ'τη φαινομενικά άδικη και σκληρή πλευρά της ζωής που αυτοί οι άνθρωποι βιώνουν, εγώ εισέπνευσα βαθιά, το καθαρό και ζωογόνο αέρα της αγάπης, κι'ένοιωσα το χάϊδεμα δεκάδων ανθρώπων, να περιβάλλει τη μικρή Λυδία και τους γονείς της, ένοιωσα τη θετική ενέργεια να λειτουργεί σα το πιό ισχυρό παυσίπονο, σα τη πιό αποτελεσματική μάσκα οξυγόνου, όχι μόνο γι'αυτούς που έχουν το πρόβλημα, αλλά ακόμα και για μένα, που απέχω απ'το πλάϊ τους αλλοίμονο, ακόμα και για μένα, που πιάνω τις τελευταίες μέρες το μυαλό μου να τρέχει να κρυφτεί απο τα τερατάκια που το κατατρέχουν, που εισπράττω τις χαρές, τις προσδοκίες, άχαρα αναμεμιγμένες με το φόβο, με τα "πώς" και τα "γιατί" μου.
Οχι, δεν έβαλα σε τάξη τη σκόρπια σκέψη μου, ούτε αράδιασα τακτικά-τακτικά τις απαντήσεις, δε τις ιεράρχησα, τις άφησα να πλανιώνται χορεύοντας στα βάθη του μυαλού μου, αλλά νομίζω πως κατάφερα κάτι πιό σημαντικό: να τις εμποδίσω να με καννιβαλίσουν.
Σκέφτηκα πως, αφού υπάρχει τόση αγάπη γύρω μας, τόση συμπόνοια, η νομοτέλεια επιτάσσει πως στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς, ζυγιάζεται η δυστυχία, η αγριότητα, ο πόνος.
Κατάλαβα, ή έτσι ίσως ήθελα να καταλάβω, πως τ'άρρωστα, δυστυχισμένα μυαλά που περιπλανιώνται τυφλά στα πιό σκοτεινά μονοπάτια του κόσμου αυτού, είναι το αντίβαρο του φορτίου που λέγεται ψυχική ισσοροπία, ανθρωπιά, αγάπη, δηλαδή ευτυχία.
Να μη ρωτάμε το γιατί. Η φύση δεν ασχολείται ν'αναλύει. Ούτε να εξηγεί. Τα πάντα όσα συμβαίνουν γύρω μας είναι εξηγήσιμα, αλλά μόνο με τη δική της λογική: τη νομοτέλεια.
Να μη κρίνουμε. Η φύση δε κρίνει, δεν ηθικολογεί, δε συμβουλεύει. Απλά λειτουργεί, με τους δικούς της νόμους.
Να μη θυμώνουμε. Δε μπορείς να θυμώσεις όταν ένα κύμα καταπίνει ένα σπίτι, ένα κύμα διαθέτει δύναμη, χωρίς να χρειάζεται να εξασκηθεί σ'αυτό, υπάρχει απλά, επειδή πρέπει να υπάρχει, και υπακούει μόνο στούς νόμους περι συμπίεσης των υγρών στοιχείων, πουθενά αλλού.
Να μπορέσει ίσως το μυαλό μας να καταννοήσει έστω και στο ελάχιστο, πως στο κόσμο αυτό που μόνος κυρίαρχος θεός είναι η "φύση", όλα συμβαίνουν στη διττή τους διάσταση: το καλό και το κακό (τί ουτοπική έννοια, αλήθεια), η ευτυχία και η δυστυχία (λιγότερο ουτοπική έννοια, αλλά ουτοπική), η δημιουργία και η καταστροφή (ουδόλως ουτοπική έννοια).
Ετσι, σα μιά αυτόκλητη, μυστική άμυνα, η συναισθηματική μου νοημοσύνη, πήρε τ'όπλο της και αντιπαρατάχθηκε γενναία στα τερατάκια που είχαν στήσει άγριο χορό στα "μέσα μου", διαβάζοντας το μπλογκ του μπαμπά της Λυδίας, και μη αποφεύγοντας τελικά το παραλήρημα, στέλνω τα βόλια μου ενάντια στο φόβο, και ξορκίζω το πανικό μου για το άδηλο μέλλον της μικρούλας.
Προσπαθώ να δω πιό καθαρά την αναγκαιότητα της ύπαρξης ανθρώπων ψυχωσικών, ανθρώπων "καννίβαλων", και να μπορέσω τελικά ν'αγγίξω όσο πατάει η γάτα, τη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης, που χωρίς να ρωτάει, χωρίς ν'αμφισβητεί, απλά υπάρχει και οφείλει να μας το υπενθυμίζει κάθε τόσο, γιατί;, γιατί έτσι!
Πάντα θα χάνονται παιδάκια, πάντα θα ταξιδεύουν μακριά, αυτά που δεν είναι "ταγμένα" να προφτάσουν τις απαντήσεις, να τα προλάβει η γνώση.
Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι με μοιρασμένο ένα ρόλο αποτρόπαιο και φριχτό για να παίξουν, ένα ρόλο που τους δόθηκε ερρήμην τους...
Αρρωστα, βασανισμένα κορμιά.
Αρρωστα, βασανισμένα μυαλά.
Κι'απ'την άλλη μεριά της πλάστιγγας,
Ανθρώπινη αγάπη και συμπαράσταση, χάδι και τρυφερότητα και πράξεις μεγάλες και θαυμαστές, υπομονή κι'εγκαρτέρηση, και χαρά και έρωτας, στοργή και δόσιμο.

Η νομοτέλεια έκανε τη δουλειά της.
Το παραλήρημα έκανε τη δουλειά του.
Συγνώμη αν σας ζάλισα καλοκαιριάτικα....
Εκανα κι'εγώ τη δουλειά μου...

20 σχόλια:

Spyros Vlahos είπε...

χείμαρρος.
Με πολλές επαναλήψεις της λέξης "αγάπη".
Είναι το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, στον κόσμο τούτο;
Ξέρεις η αγάπη δίνεται και παίρνεται.
Αν δεν υπάρχει κάποιος να δώσει;

Unknown είπε...

Ισορροπία και αιτιατότητα είν' η φύση...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Spyros Vlahos: Πάντα υπάρχει κάποιος να δώσει. Αρκεί να έχουμε τα μάτια ανοιχτά...
Καμηλιέρης: Αυτό νομίζω κι'εγώ...

Μαριλένα είπε...

μια από τα ίδια αρχικά.
κι εγώ απέφευγα, κι εγώ "ξεχνούσα" για καιρό.
μέχρι, που καποια στιγμή, πηρα βαθιά ανάσα και βούτηξα.
να σου πω, πως εχω ένα μονιμο σφίξιμο στην καρδια, στο στομαχι εδώ και μηνες.
να σου πω πως ο Ναυτίλος ειναι μονιμα στη σκέψη μου.
να σου πω, πως αγκαλιάζω τα παιδιά μου και σκέφτομαι τη μικρούλα Λυδία.
να σου πω, πως όταν παω να γκρινιάξω, τρωω ένα χαστουκι και συνέρχομαι.

τι να σου πω
τα ξερεις ηδη..

βιολιστης στη στεγη είπε...

Μαριλένα: Καλώς ήρθες και περαστικά!
Κάτι τέτοια είναι μαθήματα ζωής, αλλά φοβάμαι πως πάντα "στην ίδια τάξη μαθητές" θα μένουμε!

So_Far είπε...

Ένα από τα πράγματα που δεν αντέχω είναι μικρά παιδιά να υποφέρουν
Στο μπλογκ της Λυδίας δεν αντέχω να μπω ακόμα.
Όμως έχω μια δική μου Λυδία εδώ και λίγο καιρό , είναι το ποστ που ακόμα δεν έχω βρει το κουράγιο να γράψω
Καλώς βρεθήκαμε βιολίστρια της στέγης

βιολιστης στη στεγη είπε...

so far : Καλώστην!
Τί να πώ; Πόσοι άνθρωποι είναι "ταγμένοι" ν'ανεβαίνουν τέτοιες δύσκολες ανηφόρες!
Εύχομαι ότι καλύτερο και στη δική σου Λυδία, και στην άλλη Λυδία, και σε όλες τις Λυδίες του κόσμου!

Spy είπε...

Kαλησπέρα αγαπητή μου.
Δεν έχω λόγια να περιγράψω τα συναισθήματά μου για το ποστ σας, και για αυτό δεν θα το "βρωμίσω" λέγοντας κοινοτυπιές.
Eπειδή κι εγώ απέφευγα την επίσκεψη εκεί, εδώ και πολύ καιρό, και πρόσφατα μπήκα, διάβασα, έκλαψα, λύισα κι εγώ και ξανασηκώθηκα (πράγμα που εύχομαι ολόψυχα να κάνει και ο ήρωας Nαυτίλος), επειδή... επειδή...
θα ήθελα να γράψω κι εγώ κάτι για το θέμα, κάποια ανάρτηση μέσα στην εβδομάδα, κα θα ήθελα να μου επιτρέψετε να κάνω και μια παραπομπή με link στο δικό σας κείμενο, που τόσο με άγγιξε και που το βρίσκω "εφιαλτικά" καταπληκτικό!

Kαλό βράδυ.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Spy: H αλήθεια είναι πως ανεβάσατε για άλλη μία φορά το ηθικό μου, καλέ μου Spy!
Είμαι σίγουρη, ότι η ανάρτηση σας θα "σπάσει κόκαλα"!
Ελπίζω να προλάβω να τη διαβάσω, γιατί: λα λα λα λα λα λο, σε τρεις μερούλες "τη κάνω"...

elf είπε...

Νομίζω πως το βρήκε το νόημά της αυτή η ανάρτηση, νομοτελειακά άλλωστε αυτό θα γινόταν.
Κι εγώ το ξεχνάω το μπλογκ για τη Λυδία - είδες το ασυνείδητο; σε προστατεύει από το να κυκλοφορείς με έναν κόμπο στο λαιμό κι άλλον έναν στο στομάχι.
Κυρίως γι αυτό: τρέμω τη στιγμή που θα μας πει οριστικό αντίο. Κι ας πεθαίνουν τόσα παιδάκια στον κόσμο κάθε μέρα, χαίρω πολύ!
Καλό ΣΚ, βιολιστή. Σε καταλαβαίνω.

βιολιστης στη στεγη είπε...

elf: Πράγματι, τόσα παιδάκια!
Το καθένα, ιδιαίτερη και μοναδική περίπτωση. Και ο πόνος των γονιών τους, ιδιαίτερος και μοναδικός κι'αυτός.
Νάσαι καλά, καλο Σαββατοκύριακο και σε σένα!

Spy είπε...

H ανάρτησή μου δε σπάει κόκκαλα τελικά. Έσπασε εμένα υπό το βάρος της αλήθειας και του φορτίου. H δική σας είναι αιώνες καλύτερη. Eμένα τουλάχιστον μου χάρισε μια λυτωτική εξομολόγηση (η δική σας) που σπάνια συναντάς.
Tουλάχιστον, έστω και με άτσαλο τρόπο τα 'πα κι εγώ, μπας και δε μ' επισκεφτούν τα φαντάσματα σήμερα...

Kαλό βράδυ.

Ανώνυμος είπε...

Ας ενώσουμε όλοι μας τις θετικές μας σκέψεις, για να περάσει κι αυτή τη δυσκολία, η μικρούλα.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Spy: ...........

Σωτήρης: Ναι. Μόνο που σκέφτομαι πως είναι αμφίβολο, αυτή η μικρούλα να έχει την ευκαιρία να περάσει ΚΑΙ άλλες δυσκολίες....

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

- Τη σελίδα την επισκέπτομαι ανελλιπώς. Από ένα σημείο και μετά, τί να πει κανείς σ' αυτόν τον ταλαίπωρο πατέρα;
Τέσσερα ολόκληρα χρόνια..."Υπομονή και οι καλύτερες ευχές μας μαζί σας"...
Το μπλογκ του Ναυτίλου είναι κάτι σαν τις 10 εντολές για όλους ΜΑΣ....

- "...που μόνος κυρίαρχος θεός είναι η "φύση"
Και πώς να της θυμώσεις, πώς να της κάνεις αντίλογο, να την κρίνεις, να την κατανοήσεις. Δεν έχει "πρόσωπο", λογική, συναίσθημα...

Η Λυδία είναι η ΜΙΑ ου έτυχε να γνωρίζουμε....

Και εν τέλει να την εμπιστευτείς;
Είναι απρόβλεπτη...
Σήμερα εκείνος...αύριο εγώ... μεθαύριο ο άλλος....

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ!!!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

wilma είπε...

Αυτές τις ημέρες έπεσα συχνά σε αναρτήσεις για τη Λυδία. Μπαίνω κατά διαστήματα στο site της και διαβάζω νέα για την πορεία της.
κι εμένα με φοβίζει η ιστορία της, αλλά με φοβίζει τελικά το αποτέλεσμα : στεκόμαστε παγωμένοι.
Με χιλιάδες ερωτήματα.
Να σώσουμε δεν μπορούμε (άσχετο με το αν η ίδια σωθεί, απλά εμείς δεν μπόρούμε να το κάνουμε).

Να κάνουμε κάτι μπορούμε?
Να προσευχηθούμε όσοι πιστεύουμε.
Να στείλουμε θετική ενέργεια όσοι θεωρούμε ότι έτσι θα βοηθησουμε.
Να δούμε ότι η Λυδία όπως αναφέρεται και πιο πάνω είναι μια περίπτωση από τις πολλές (και δύο να ήταν μόνο οι περιπτώσεις πολλές θα ήταν) δυστυχώς παιδιών με καρκίνο ή άλλες ασθένεις ιάσιμες και ανίατες.
Και καταλήγω: να σκεφτούμε και τη δύσκολη περίπτωση (για εμάς) μήπως τελικά οι γονείς αυτοί χρειάζονται κάτι που λέγεται ανθρώπινη επαφή.
Εμείς έχουμε αποθέματα να δώσουμε σε αυτούς τους ανθρώπους?
φανταστείτε τη ζωή τους! όλη μέρα σε ένα νοσοκομείο. περνούν μέρες, εβδομάδες, μήνες. και δεν έχουν δικαίωμα ούτε σε έναν καφέ. μήπως χρειάζονται ένα περιοδικό? μια κουβέντα να πουν μια χαζομάρα? το ξέρετε πόσο δυσβάσταχτο γίνεται να σου λείπουν τα απλά πράγματα?
λέω ...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Φύρδην-μίγδην: "To μπλογκ του Ναυτίλου, είναι κάτι σαν τις 10 εντολές για όλους μας"!
Τα είπες όλα!

Wilma: Δε ξέρω καλή μου, αλλά φοβάμαι πως απο τις εκατοντάδες ανθρώπων που συμπαραστέκονται στούς γονείς μέσα απο το μπλογκ τους, πολύ λίγοι είναι ίσως αυτοί που είναι σε θέση να παρέχουν μιά βοήθεια ουσιαστική. Οι πιό πολλοί απο μας, ίσως και και να βομβαρδίζουν το μυαλό αυτού του πατέρα, με πράγματα που να μη θέλει, ή να μη μπορεί ν'ακούσει αυτή τη στιγμή. Ξέρεις πόσο μπερδεύει το μυαλό ο πόνος!
Αυτό που είναι το χειρότερο, είναι το "μετά", η φάση της συνειδητοποίησης κάποιας κατάστασης...

ολα θα πανε καλα... είπε...

Είναι πολλά και ποικίλα τα φαντάσματα που επισκέπτονται τους ανθρώπους στη ζωή τους.Σκέπτομαι ότι το μόνο φάρμακο θα είναι πάντα η αγάπη.

Sophey-Franny είπε...

Διαβασα πολλες αναρτησεις... Δεν ξερω... Οχι δεν ειμαι απο τους δυνατους ανθρωπους, ουτε αντεχω τον πονο γυρω μου... Στους δικους μου λεω οτι αμα αρρωστησει κανεις τους θα φυγω μακρια γτ δεν θα αντεχα να τους βλεπω να σβηνουν μερα τ μερα... Να φανταστω μοναχα μπορω τι περναει αυτος ο πατερας.. Μα απο την αλλη αντεχουμε δεν αντεχουμε (ειτε διαδικτυακα-ειτε στην καθημερινοτητα μας) πρεπει να ειμαστε εκει μ' οποιον τροπο μπορουμε. Γιατι για μας που δεν το ζουμε, παρα πολυ απ' εξω, ειναι φυγοπνια να κλεινουμε τα ματια [χωρις να ειμαι καταδικαστικη ή επικριτικη σ' αυτο το σημειο λεγοντας το]... ελπιζω να μην ακουγομαι καπως... και "ναι"... συμφωνω με τον απο πανω.. αγαπη, αγαπη, αγαπη ..

Spyros Vlahos είπε...

Θα φανώ αγενής, ίσως, αλλά ο πληθυντικός μας χωρίζει, δε μας ενώνει