Το παιχνίδι του τραγουδιού, της ταινίας, της εικόνας, του βιβλίου που με συγκίνησαν πολύ;
Το εύκολό μου! Καθ' ότι homo sentimentalious! H γλυκειά αρτίστα (http://roadartist.blogspot.com/) με προσκάλεσε και ευκολότατα παραθέτω μερικά απ' αυτά που μ' έκαναν να δακρύσω κατα καιρούς:
To τραγούδι, που όσες φορές κι' άν το ακούσω πάντα το ίδιο με συγκινεί, ίσως γιατί η μνήμη μου ανακαλεί ένα πρόσωπο που τιμονεύει σε μόνιμη νηνεμία πιά:
Μy immortal
object width="425" height="344">
Η ταινία που εκτός απο μένα θα πρέπει να συγκίνησε και άλλα 50000000 κόσμου:
Είμαι ο Σαμ!
Μιά είκόνα που με συγκίνησε πολύ:
O μικρούλης Παναγιώτης Βασιλέλλης, και δυό μάτια γεμάτα άγνοια και αθωότητα, αλλά συγχρόνως και μιά ματιά "κεραυνός" γι' αυτούς που τον καταδίκασαν σε θάνατο!
Τέλος, ένα βιβλίο που διαβασμένο χρόνια πριν, κρατάει ακόμα ανεξίτηλα τα χρώματα μιάς σκληρής εποχής , δοσμένα μέσα απο τη ρομαντική και φευγάτη μετιά του Marquez, που με τρόπο μοναδικό και ιδιαίτερο περιγράφει το θάνατο της ωραίας Ρεμέδιος σκηνή θεατρική και αέρινη, αυτή που άρμοζε στην ηρωίδα του, αυτή που μόνο η φαντασία του μεγάλου αυτού συγγραφέα θα μπορούσε να γεννήσει:
100 χρόνια μοναξιά
"Η ωραία Ρεμέδιος περιπλανιόταν στην έρημο της μοναξιάς, χωρίς να χρειάζεται να κουβαλάει το σταυρό της, ωριμάζοντας μέσα σε όνειρα χωρίς εφιάλτες, με τ' ατέλειωτα μπάνια της, τα ακανόνιστα γεύματά της, τις βαθιές και παρατεταμένες σιωπές της χωρίς αναμνήσεις, ώς ένα απόγευμα του Μάρτη που η Φερνάντα θέλησε να διπλώσει τα λινά της σεντόνια και ζήτησε βοήθεια απ' τις γυναίκες του σπιτιού. Είχαν μόλις αρχίσει, όταν η Αμαράντα πρόσεξε πως η ωραία Ρεμέδιος είχε γίνει διάφανη απο μιά έντονη χλωμάδα.
-Δεν αισθάνεσαι καλά; τη ρώτησε.
Η ωραία Ρεμέδιος που κρατούσε το σεντόνι απο την άλλη άκρη, της χαμογέλασε συμπονετικά.
-Αντίθετα, είπε, ποτέ δεν αισθάνθηκα καλύτερα.
Δε πρόλαβε να το πεί κι' η Φερνάντα ένιωσε ένα ελαφρό αεράκι να της παίρνει τα σεντόνια απ' τα χέρια και να τα ξεδιπλώνει ολότελα. Η Αμαράντα ένιωσε ένα μυστηριώδες τρέμουλο στις δαντέλες των μισοφοριών της και προσπάθησε να πιαστεί απ' το σεντόνι για να μη πέσει, τη στιγμή που η ωραία Ρεμέδιος άρχισε ν' ανυψώνεται. Η Ούρσουλα, σχεδόν τυφλή πιά, ήταν η μόνη που είχε τη ψυχραιμία ν' αναγνωρίσει τη φύση εκείνου του ανεπανόρθωτου ανέμου κι' άφησε τα σεντόνια στο έλεος του φωτός, κοιτάζοντας την ωραία Ρεμέδιος, που την αποχαιρετούσε κουνώντας το χέρι της, μες στο εκθαμβωτικό φτερούγισμα των σεντονιών που υψώνονταν μαζί της, που εγκατέλειπαν μαζί της τα σκαθάρια και τις ντάλιες και διέσχιζαν μαζί της τον αέρα όταν ήταν πιά τέσσερεις τ' απόγευμα, και χάθηκαν μαζί της για πάντα ψηλά στην ατμόσφαιρα, εκεί που δεν μπορούσαν να τη φτάσουν ούτε τα πιό υψιπετή πουλιά της μνήμης....
Αν η ντοματούλαhttp://http://miadomatadenferneitinanoixi.blogspot.com/, ο Spyhttp://spy-innerscapes.blogspot.com/, και το κοριτσάκι η Beth http://jet-beth.blogspot.com/, δε βαριούνται αυτού του είδους τη συγκινησιακή φόρτιση, καλούνται να παίξουν ....
34 σχόλια:
θυμάμαι μόλις είχε έρθει το Ραφάκι στη ζωή μας.
ξυπνούσα τη νύχτα και το χάραμα, την έπαιρνα στο κρεββάτι και τη θήλαζα.
εκεί, καποια χαράματα, ειχα το μωρό στην αγκαλιά μου κοιμισμενο, χορτασμένο, όταν άκουσα απο την τηλεόραση για τον μικρό Παναγιώτη που μολις είχε φυγει.
έκλαιγα, εσφιγγα το μωρό ΄και κουνιόμουν μπρος πίσω..
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Και στα τρία όμως. Εκπληκτικά ευαίσθητη βιολίστρια...τα σέβη μου και τις καλησπέρες μου!
θα το κάνω γιά χάρη σου το τέστ.Αλλά περίμενε λίγο να ξεφορτώσω.
φιλιά
Μαριλένα: Mακριά απ' όλα τα Ραφάκια του κόσμου τέτοιες αδικίες!
Δε ντρέπομαι να το πώ, έκλαιγα απο λύπη και απο θυμό τρείς μέρες. Κι' αυτά τα μάτια δεν θα τα ξεχάσω ποτέ...
Cinderella: Ποιό αφήνεις έξω;
(Σου πέρασε το κρυολόγημα κοριτσάκι μου;)
Πολλά φιλιά
Demetrat: Α, δε με παίζεις έ; Καλά σου!
σε ευχαριστώ πολύ... θα το κάνω
βρε συ αυτό το βιβλίο σε συγκίνησε? έμενα με κούρασε πολύ μέχρι να με ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΙ... γενικά παρότι ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες είναι τρομερός στις αφηγήσεις του έμενα με κουράζει.. πάντως μου χε μείνει πολύ το κορίτσι που έτρωγε τους τοίχους ..
δεν εχουμε καθόλου κοινα σημεια συγκίνησης χαχα
πραγματικά. θα το δεις και με το δικό μου ποστ. καλη μερα
΄Ολα μς άησαν μια γλυκιά γεύση και ανάμνηση.
Αυτό το βλέμμα όμως του μικρου Παναγιώτη... θα ήθελα να γίνει εφιάλτης για όσους στέρησαν την ελπίδα στους γονείς του...
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Δυστυχώς μικροί μου μπλόγκερς μου φαίνεται πως μόνο κάτι τελευταίοι αισθηματίες σαν και'μας μασάνε ακόμη με το βλέμμα του μικρού Παναγιώτη...
Δε μπορώ να σχολιάσω κάτι άλλο αυτή τη στιγμη (αν και πάνω κάτω στα ίδια είμαστε)
Βeth: Καθόλου εντύπωση δεν μου κάνει που το βιβλίο σε κούρασε. Πολλά πρόσωπα, πάρα πολλά πρόσωπα, και βέβαια, εγώ το διάβασα στα 40 μου, εσύ στα 17, στα 18; Πολύφυσικό να σε κούρασε. Και νομίζω, ότι ειδικά το βιβλίο, είναι κάτι που αγγίζει με πολύ διαφορετικό τρόπο τον καθένα μας.
Κι'αυτή η διαφορετικότητα είναι που κάνει το παιχνίδι ενδιαφέρον...
Φιλούρες!
Φύρδην-μίγδην: Εφιάλτες τα παχύδερμα δεν έχουν...Τακτοποιούν τις ενοχές τους μιά χαρά...
Καλό σου βράδυ!
Πατσιούρι: Κι' όμως Πατσιούρι μου, το τεράστιο ποσό που μαζεύτηκε απο τον απλό κοσμάκη τότε, δείχνει πως μασάνε πολλοί. Ευτυχώς!
Υπέροχη εικόνα της ωραίας Ρεμέδιος που αναλήφθηκε στους ουρανούς τυλιγμένη στα λινά σεντόνια που φτερούγιζαν ολόγυρά της, αλλά ακόμα καλύτερη μια άλλη εικόνα από το ίδιο βιβλίο, τότε που 'έφυγε' ο Μπουενδία _ Αρκάδιο ή Αουρελιάνο, δεν θυμάμαι πια _ που όλη νύχτα έβρεχε κίτρινα και άσπρα λουλουδάκια και την άλλη μέρα χρειάστηκαν φτυάρια και δικράνια για ν'
ανοίξουν δρόμο να περάσει το ξόδι.
Διαβασμένο σε ένα κρεβάτι του Ερυθρού τότε που λίγο έλειψε να πρωταγωνιστήσω στο δικό μου ξόδι.
Γ.
Ανώνυμος: Aυτές οι εικόνες δεν είναι ο ορισμός της λέξης "λογοτεχνία";
O Spy δε βαριέται καθόλου, απλά είναι δηλωμένος εχθρός των μπλογκοπαίχνιδων, όσο καλλιτεχνική χροιά κι αν έχουν αυτά.
Να με συγχωρείτε.
Σε κάθε περίπτωση σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση.
(οι επιλογές σας βεβαίως δεν θα μπορούσαν να ήταν λιγότερο συγκινησιακά φορτισμένες...)
Spy: Περι συγχωρήσεως ούτε να το συζητάτε! Σας έχω αδυναμία. Διατί να το κρύψωμεν άλλωστε;
(Η συγκινησιακή΄φόρτιση μου υπενθυμίζει συχνά το ότι είμαι ακόμα ζωντανή!
Τις ίδιες προσλαμβάνουσες έχουμε λίγο-πολύ. Λογικό είναι, μια γενιά είμαστε. Με τον Μαρκές κλαίω ακόμα. Καλημέρα, βιολιστή μου.
elf:Είμαστε μιά γενιά; Παίρνω τ' απάνω μου!
Ε μα φυσικά.
Ετυμολογικά και μόνο, η λογοτεχνία κάνει τη διαφορά. Λόγος συν τέχνη.
Πεζογραφία μπορεί να κάνει (γράψει) ο καθένας … μέχρι κι εγώ!
Γ.
Χριστε μου τι ειναι αυτο που ακουμε?
-το θελω!(τον τιτλο και καλλιτεχνη να τα παρω απο το limewire)
κι αφησα κι εγω κατι να βρεις ..
αλλα καμια σχεση
μη πας !
(συμφωνω σε ολα για τον Παναγιωτακη)
-πηρα και μια χρησιμη πληροφορια.
Ο spy δεν παιζει ..
ευτυχως γιατι ειχα σκοπο να τον καλεσω
κι αν αρνιοταν ..νο νο θα χαλουσαμε τις καρδιες μας !
ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ
εκπληκτικό κομμάτι αυτό που ακούμε,συμφωνώ με την talisker.Με ταξίδεψε,με μελαγχόλησε,με έκανε να χορέψω.
Πόσο ''μάστορας'' ο Marquez,στις αφηγήσεις του και στις περιγραφές του...
talisker: Υποθέτω ότι εννοείς το Alice με τον Tom Waits. Πρόσεχε το Lime Wire, είναι τίγκα στους ιούς. Προτίμησε το e-mule, αν το έχεις.
Σιγά, που δε θα πάω! Ηδη πήγα, και θα γράψω οσονούπω(!)
Ολα θα πάνε καλά: Κομάτι για χειμωνιάτικες νύχτες, με τζάκι και κεριά και κόκκινα κρασιά και με αγκαλιές αγαπησιάρικες...
Και... πω πω, τώρα κι' εγώ ταξιδεύω...
Είσαι γλύκα!!!
Μελαγχολικά όμορφα όλα. Καλό απόγευμα! Φιλιά
Κωλόγρια: Kαλώστην μου την απίστευτη!
I live2 love me: Σε μελαγχόλησα κι' εσένα, έ;
-καποιος να με συνεφερει!
κολησα ασχημα εγω με αυτο το τραγουδι!
θα το ανεβασω στο μαυρο μου στην επομενη αναρτηση
-στο λεω!!!
-δεν θελω να το κλεισω!!!!
είμαι και εγώ φορτισμένος, είστε και εσείς, να δούμε που θα πάει αυτό..
το τραγουδι το βάλατε για να με κάνετε χειρότερα;
(επίσης αυτό το βιβλίο πότε επιτέλους θα αξιωθώ να το διαβάσω..)
Πάντως καλέ μου, εγώ όποτε είμαι στις κακές μου, μα στις πολύ κακές μου, εφαρμόζω τη θεραπεία δια της ομοιοπαθητικής. Κλάμα; Περισσότερο κλάμα! Θλίψη; Περισσότερη θλίψη! Μελαγχολία απλά; Ακόμα πιό πολύ μελαγχολία με ανάλογη μουσική και τέτοια.
Για κάντε και μιά δοκιμή...
Αμα πιάσετε πάτο...θα ξαναβγείτε στην επιφάνεια. Ετσι δε γίνεται συνήθως;
Δεν έπρεπε να διαβάσω τις επιλογές σου το βράδυ μιας φθινοπωρινης Κυριακής.....
Συναισθηματικά αβάσταχτες, αισθητικά μαγευτικες......
Κατερίνα: Κοίτα ποιός μιλάει!
μα η θεραπεία είναι αυτή! αυτή και μόνο αυτή!
Δημοσίευση σχολίου