29 Ιαν 2009

Μή προσπερνάς.


Καλώς σε βρήκα μπαμπά μου!


35 χρόνια ήθελα να τα πούμε.


Εσύ δεν άκουγες. Εγώ δεν μίλαγα.


Εσύ δεν μ' έβλεπες. Εγώ δεν σ' έψαχνα.


Εσύ δεν μ' έμαθες. Εγώ δεν πρόλαβα.


Ε, και;


Θα σήκωνες τους ώμους αδιάφορα, και το βλέμμα σου θα με προσπερνούσε. Οπως πάντα.


Ε, καί;


Εκτός απ' το βλέμμα σου, με προσπέρασαν και τα χρόνια, μπαμπά. Με προσπέρασαν οι μνήμες σου, έφυγαν βιαστικές και άχρωμες, που σημαίνει, πέθαναν, μπαμπά. Δεν ξέρω άν το ξέρεις, αλλά οι μνήμες χωρίς χρώμα είναι καταδικασμένες σε θάνατο.

35 χρόνια αναρωτιόμουν μπαμπά. Υπάρχουν πεθαμένοι χωρίς χρωματιστά χνάρια;

Τα δικά σου είναι διάφανα, αθόρυβα, άοσμα σαν ζελέ και δεν πρόλαβα κάν να δοκιμάσω άν έχουν γεύση. Εχουν;

Με εκδικήθηκες μπαμπά;

Με ήθελες αγόρι, παρέα σου στο γήπεδο με ήθελες, με κιτρινόμαυρα κασκόλ και σκούφο με ήθελες, ούτε χάδια ούτε αγκαλιές θα μου χρωστούσες τότε, αγόρι μ' ήθελες, δεν χώραγε δεύτερη γυναίκα στην καρδιά σου, μπαμπά, και κάτι πρέπει να κατάλαβε το κοριτσάκι σου, αρνιότανε να παίξει με τις κούκλες, μόνο μ' αγόρια έκανε παρέα, πρωτοπαλήκαρο στις παιδικές "συμμορίες", αθόρυβη σκιά στο σπίτι, μήπως και σε μπερδέψει και γελαστείς πως είχες κάνει γυιό, μήπως και της χαμογελάσεις ένα βράδυ.

35 χρόνια προσπαθώ να ζωντανέψω το βλέμμα σου, μπαμπά. Ας μην ζωντανέψεις ολόκληρος. Το βλέμμα σου μόνο προσπαθώ. Να σταματήσει μιά στιγμή στο δικό μου. Να με βρεί. Κι' ας μη μου μιλήσεις. Νά ζωντανέψει το βλέμμα σου μόνο. Να δώ μιά σπίθα έστω απ' τη φλόγα που σε καίει. Πώς την κρύβεις μπαμπά; Πώς τα καταφέρνεις πάντα να καταπίνεις πυρκαγιές και τα μάτια σου να ταξιδεύουν σε θάλασσες ακύμαντες; Βαρκούλα πύρινη τη φτιάχνεις τη ψυχή σου, φωτιά και νερό, νερό και φωτιά να αλληλοσπαράζονται αθόρυβα κι'αυτή να ταξιδεύει χωρίς ήχο, να μη καίγεται, να μη βουλιάζει, να μη πεθαίνει, να μη ζεί.

Να μη μ' ακούει. Να μη με βλέπει.

Γιατί δεν μ' άφησες να μαντέψω τις τρικυμίες σου μπαμπά;

Θα σ' είχα αγαπήσει, ίσως.

Μπορεί και να σου φίλαγα τα μαλακά σου χέρια, αθόρυβα κι' ανυποψίαστα θα σφράγιζα το μελαμψό σου δέρμα με τα χείλη μου, για μιά φορά θα μ' άφηνες να νοιώσω πώς μυρίζεις, δεν πεθαίνουν ποτέ οι μυρωδιές μπαμπά, άς πέθαινες όσο ήθελες εσύ, η αριστερή γωνίτσα των χειλιών μου μπορεί κι' ανακαλεί τις μυρωδιές, κι' έτσι έρχεται το χρώμα, έτσι έρχεται η γεύση, έτσι έρχεται το βλέμμα κι' εστιάζει. Με βλέπεις μπαμπά;

Αλλά, όχι!

Δεν μ' άφησες να μαντέψω τις τρικυμίες σου.

Ούτε τις πυρκαγιές που σε κατέτρωγαν.

Παρα μέσα απο τοίχους περνάς και χάνεσαι. Κουνάς τα χείλη σου, δεν βγαίνει ήχος. Τα μάτια σου είναι υγρά, στάζουνε μέλι, αλλά όχι δάκρυα. Αλαφροπατάς μές στα δωμάτια. Τρέχω να προλάβω τη σκιά σου. Μάταια.

Δεν έχεις σκιά, μπαμπά. Το ξέρεις, ότι δεν έχεις σκιά;

Αν είχα διαβάσει τη βιογραφία του Βαν Γκογκ, απ' τα μικράτα μου μπαμπά, σίγουρα θα κράταγα το δάχτυλό μου πάνω στη φλόγα του κεριού όσο να σε κάνει η μυρωδιά της καμμένης σάρκας να τρέξεις πάνω μου.

Κι' άν δεν ερχόσουν, ούτε τότε, μπορεί και νά'κοβα το ένα μου αυτί, ναρθεί το αίμα μέχρι τα πόδια σου, να ζωγραφίσει μιά κόκκινη σκιά, μιάν ολοζώντανη πορφυρή σκιά να σου χαρίσει.

Δεν προσπερνιούνται οι άνθρωποι με κόκκινη σκιά, μπαμπά.

Και τελικά, αναρωτιέμαι ακόμα.

Τί τό'κανες όλο αυτό το κόκκινο που έπλεε μέσα σου, μπαμπά;

Εκοβες ένα φύλλο απο τον ημεροδείκτη σου και σκούπιζες μ' αυτό το αίμα της καρδιάς σου;

Περίμενες υπομονετικά 35 χρόνια για να μου συστηθείς;

Με αθώο χαμόγελο μου παρέδωσες το αποτύπωμά σου, με πνεύματα, με οξείες και περισπωμένες, πρόχειρα και βιαστικά ενσαρκωμένα όλα τα λόγια που μ' αρνιόσουν, σταγόνες απ' τα κύματα που βούϊζαν μέσα σου, σπίθες ανήμπορες απ' τη φωτιά σου, σκέψη, λόγος, αγάπη, απαντοχή, αγάπη, πάθος, αγάπη, σοφία, αγάπη.

Και γι' άλλη μιά φορά, με προσπέρασες, μπαμπά.

Και προσπερνώντας με, μου πέρασες στο χέρι το φύλλο του ημεροδείκτη σου.

Μίλησες στην μαμά. Κι' εγώ σε άκουσα.

Για μιά και μοναδική φορά, μπαμπά.

Αυτήν κοιτούσες. Εγώ, σ' ανακάλυπτα.

Για πάντα, μπαμπά.

"3 Απριλίου 1971.

Χίμαιρες...

Μαράθηκε η νιότη σου, κι' η ομορφιά σου, επίσης

(γιά μένα ήταν λυτρωμός, κι' η μόνη ίσως λύσις)

και σ' εγκατέλειψαν σκληρά οι θαυμαστές σου τώρα,

που σβύσαν πιά τα πάθη τους, σαν μιά στιγμιαία μπόρα.


Μπρός στο καθρέφτη σου κοιτάς μέ δέος μιά ρυτίδα,

(σκληρό σημάδι γηρατειών, που σβύνει κάθε ελπίδα).

Προχθές ακόμη σέρνονταν στα πόδια σου καθένας,

μα σήμερα, δε σε κοιτά με πόθο πιά, κανένας...


Κι' άν τώρα κλαίς για τα παλιά, δεν ζείς πιά με το σήμερα,

και ονειροβατείς ξανά, για μιά χαμένη χίμαιρα,

κι' ούτε στιγμή δε νοιάστηκες για τον δικό μου πόνο,

ενώ σε πίστεψα Θεά, ήσουν γυναίκα, μόνο!


Μαράθηκε η νιότη σου κι' η ομορφιά σου, επίσης...

Κι' ήταν αυτό για μένα ίσως, αλλοίμονο, η λύσις!

Μ' άν μ' αγαπήσεις πάλι εσύ, θάχω κρυφήν ελπίδα

να σου φιλήσω τρυφερά την όμορφη ρυτίδα....

Γ.Κ.


Αυτό είναι το χνάρι σου, μπαμπά!

Η απέραντη αγάπη για τη γυναίκα που παντρεύτηκες.

Ομορφο χνάρι! Κατακόκκινο και ολοζώντανο!

Εχει πιά ήχο, έχει μορφή, έχει Βλέμμα που βλέπει, έχει ευωδιά απο έρωτα, έχει και μιά πορφυρή σκιά, μεγάλη όσο το μπόϊ σου!

Μη προσπερνάς, μπαμπά!

Μόλις σε γνώρισα!






92 σχόλια:

Unknown είπε...

ότι και να πω θα είναι λίγο μπροστά σ' αυτή σου την κατάθεση. το μόνο που θα πω είναι πως σε κοιτώ βαθειά στο βλέμμα και σου χαμογελώ. ακίνητη.

φιλιά βρόχινα...

ILive2LoveMe είπε...

Δεν έχω να πω τίποτα. Όχι πως αλήθεια δεν έχω. Ίσως και να έχω να πω πολλά. Βεβήλωση θα ήταν.
Καλό βράδυ γλυκιά μου, πολλά φιλιά.

Xνούδι είπε...

Δεν θα τον άλλαζα, ούτε για εκατό μαμάδες...

Βιολιστή μου.

Xνούδι είπε...

Kαι το τραγούδι θεικό. ΘΕΙΚΟ.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Θα συμφωνήσω με την Ilive2loveme και σεβομένη τις μύχιες και ιερές σου σκέψεις, δε θα προσθέσω τίποτε, πέραν αό ο ότι γράφεις μοναδικά.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιες

b|a|s|n\i/a είπε...

είναι αυτές οι στιγμές που θολώνει η ματιά, είναι αυτές οι στιγμές που σχηματίζεται ένα χαμόγελο ζεστό τρυφερό κοιτώντας σε στα μάτια, είναι αυτές οι στιγμές που ακουμπάς το δοξάρι στις χορδές της ψυχής σου, είναι αυτές οι στιγμές που ακούς ήχους ψυχής. είναι αυτή η στιγμή εδώ, τώρα, που δεν προσπερνιέται με τίποτα και ποτέ.
είναι αυτή η στιγμή έτσι απλά, αληθινά, συγκλονιστικά.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Νεράϊδα της βροχής: Kι' εγώ σε βλέπω!
Κατάλαβες;

βιολιστης στη στεγη είπε...

I live2 love me: Τίποτα αληθινό δεν είναι βέβηλο...
Σε φιλώ πολύ!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Χνούδι: Ισως κι' εγώ...
Τώρα πιά...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Χνούδι: Portishead.
Aλμπουμ Roseland NYC.
Φιλί ζεστό!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Φύρδην-μίγδην: Δεν γράφω εγώ.
Η ψυχή μου γράφει...
Νά έχεις μιάν ακόμα όμορφη μέρα, Γλαρένια μου!

βιολιστης στη στεγη είπε...

b/a/s/n/i/a: Είναι αυτές οι στιγμές, που απο κάτι αναπάντεχο, ξυπνά απότομα κάποιο κοιμισμένο κομάτι της ψυχής σου και σε παίρνει απ' το χέρι και σε πάει στο θρανίο ξανά....
Για να ξαναμαθητεύσεις...

leondokardos είπε...

Ειλικρινά με συγκίνησε βαθύτατα το κείμενό σου. Δε μπορώ να πω τίποτα άλλο. Συμπτωματικά, μόλις προχθές,σε μια στιγμή συναισθηματικής φόρτησης, έβγαλα αυθόρμητα τη δική μου κραυγή για τη μάνα μου. Σε νιώθω απόλυτα.

Τάσος είπε...

..διαβάζοντας, πονάω γιατί δεν θέλεις να παίξεις, να κρυφτείς πίσω απ' τις λέξεις σαν το κακομαθημένο παιδί που κάνει τη ζημιά και κρύβεται στα στενά του δρόμου περιμένοντας να΄ρθεί κάποιο άλλο να την "πληρώσει".. βγαίνεις μπροστά.. και στραβός να ήμουν, τόσο φώς και πόνο που αναδύεις, θα σ'έβλεπα..
πόνεσα, και χάρηκα που σε είδα

------ είπε...

Καλά....δεν μου βγαινει λέξη....
εισαι άφθαστη καλή μου Θάλεια.....
Χιλια φιλιά σου δίνω

Roadartist είπε...

Ούτε εμένα μου βγαίνει λέξη. Ένα φιλί και μια αγκαλιά σου στέλνω..

Ανώνυμος είπε...

οι μνημες μας ειναι τελικα το σεντουκι του θυσαυρου μας. Εκει αλλοι μαζευουν πολλα και αλλοι λιγοτερα, αλλα ολοι μας το ανοιγουμε με προσοχη: μπορει να κρυβει χαρες, μπορει και πονο...

Μαριλένα είπε...

εμένα πάλι, μου βγαίνουν πολλές λέξεις.
για το κοριτσάκι που ήξερε πως δεν ήταν το παιδί που επιθυμουσε ο πατερας
που υπήρξαν φορές που γινόταν αόρατο
που θα 'θελε να γινει ακτίνα φωτός γι' αυτον τον πατέρα και ποτε δεν της δοθηκε η ευκαιρία

σκληρός ο παιδικός σου κοσμος
αλλά ίσως χρειάστηκε κι αυτό, για να γινεις εσύ, η καλύτερη μητέρα.

σε φιλώ και σε καλησπεριζω βιολιστή μου :)

anima είπε...

Σιωπή

Το μόνο που μπορώ

Για να νιώσω.Τα πίσω από τις λέξεις...

Τίποτε άλλο

Μόνο ένα φιλί
[αν μου επιτρέπεις]

ολα θα πανε καλα... είπε...

Πολύ όμορφο και πολύ ιδιωτικό για να το σχολιάσω...Μερικές φορές μια σιωπή είναι το καλύτερο σχόλιο.Σου στέλνω την καλημέρα μου με μια ατάκα που βρίσκω εκπληκτική από την ταινία Μανόλια(αν δεν την έχεις δει στη συστήνω ανεπιφύλακτα):"εμείς μπορεί να λέμε ότι έχουμε τελειώσει με το παρελθόν αλλά το παρελθόν δεν τελείωσε μαζί μας"...
Σε φιλώ.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Λεοντόκαρδος: Aυτές οι κραυγές βγαίνουν για να τις ακούμε εμείς οι ίδιοι πρωτίστως.
Και μετά, για να τις μοιραζόμαστε...
Καλημέρα...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Aετός: Kι' εγώ χάρηκα που με "ΕΙΔΕΣ" Αετέ!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Νανά Τσούμα: Ευχαριστώ Νανά.
Τό ίδιο λέω κι' εγώ διαβάζοντας κάποια άλλα μπλόγκς. :)
Kαλό και ξεκούραστο Σαββατοκύριακο να έχεις!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Roadartist: Κι' εγώ, γλυκό χαμόγελο...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Exofthalmi: Ναί! Ετσι είναι οι μνήμες.
Και μάθηση, που γίνεται γνώση.
Και η γνώση, κάποτε είναι γλυκειά, κάποτε κατάπικρη.....
Φιλιά!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Μαριλένα: Δεν ξέρω Μαριλένα άν ήταν σκληρός ο παιδικός μου κόσμος...
Ούτε άν έγινα καλύτερη μητέρα...
Ξέρω σίγουρα όμως πως δεν ήταν εύκολος...
Κι' έτσι απόκτησα την πολύτιμη δεξιοτεχνία νά κυνηγώ, ν' ανακαλύπτω και να χαίρομαι με πάθος και την πιό μικρή χαρά της ζωής!
Καλημέρα γλυκειά μου...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ανιμα : Μπορεί και να μη χρειάζεται να δείς...
Μόνο ν' ακούσεις...
Μιά κραυγή, πολύ καθυστερημένη...
Στο επιβάλλω!
(Το φιλί)! :))

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ολα θα πάνε καλά: Πώς να τελειώσει κάτι που είναι κομάτι απο εμάς;
Μόνο με τον επιθανάτιο ρόγχο τελειώνει...
Φιλιά καλή μου!

demetrat είπε...

Αχ , αχ!
πραγματικά δεν ξέρω τι να σου πω.
Μόνο θάθελα να χουχουλιάζαμε με το λεύκωμα στα χέρια.Και μιά αγκαλιά ζεστή ζεστή.Τελικά , οι συναντήσεις δεν γίνονται τυχαία.

(Αν το ποίημα είναι απ αυτόν που κατάλαβα,δεν θα μπορούσε ποτέ ο έρμος να χωρέσει άλλη)

adaeus είπε...

... ελπίδα γνώρισες, ελπίδα να έχεις να πορεύεσαι!
... στιχάκια, μουσικές, μνήμες να μπορείς να ψαχουλέψεις στην ψυχή του, στην ψυχή σου!
.... με αγάπη, επιείκεια κι ελπίδα!
Καλό σου βράδυ!
Portishead rulz :)

Ανώνυμος είπε...

Ότι κι αν διάβασα με σφυροκόπησε. Για το τελευταίο δεν έχω να πω κάτι. Μοιάζεις πολύ σοφή για να μην το έχεις "τακτοποιήσει" μέσα σου.
Χαίρομαι που σε βρήκα.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Adaeus: Επιείκεια πάνω απ'όλα! Επιείκεια που έρχεται μαζί με την ωριμότητα....
Καλώς ήρθες ποιητή μου!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Pandora: Τα συναισθήματα δεν γνωρίζουν σοφία καλή μου!
Σ'ευχαριστώ που με βρήκες!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Demetrat: Πότε κλάψαμε μαζί τελευταία φορά, λαβ λαβ; Αιώνες πρίν,έ;
Πράγματι είχε λαμπερή αύρα η Μανταμ ντε Μποβαρύ!
Και εκτόπισμα σαρωτικό!

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

TA ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΑ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΨΥΧΗΣ.
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ.

Ανώνυμος είπε...

Είναι στιγμές που αναρωτιέσαι γιατί να χρειαστεί να χυθεί τόσος χρόνος τόσος πόνος τόση αγωνία;

Γιατί να μην αφήνουμε το κόκκινο να εκφραστεί; Γιατί να το κρύβουμε στην σιωπηλή δήθεν αδιαφορία;

Μία καλημέρα

Κοντολάμπρος Ηλίας είπε...

Αναρτήσεις σαν κι αυτή δε σηκώνουν σχόλια.
Έχουν να κάνουν με αναμνήσεις που
ίσως σημάδεψαν την καρδούλα και
τον ψυχισμό ενός παιδιού.
Δηλώνω όμως παρών και σιωπώ
σε ένδειξη διακριτικότητας και σεβασμού.
Ελπίζω να απολαμβάνεις στιγμές ηρεμίας
μετά τα τελευταία ταρακουνήματα.
Καλό μήνα

Κοντολάμπρος Ηλίας είπε...

Αναρτήσεις σαν κι αυτή δε σηκώνουν σχόλια.
Έχουν να κάνουν με αναμνήσεις που
ίσως σημάδεψαν την καρδούλα και
τον ψυχισμό ενός παιδιού.
Δηλώνω όμως παρών και σιωπώ
σε ένδειξη διακριτικότητας και σεβασμού.
Ελπίζω να απολαμβάνεις στιγμές ηρεμίας
μετά τα τελευταία ταρακουνήματα.
Καλό μήνα

βιολιστης στη στεγη είπε...

Σκρουτζάκος: Σε καλωσορίζω, και σ' ευχαριστώ Σκρουτζάκο!
Ναί, άς έχουμε ένα καλό μήνα!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Odiporos: Πάντα υπάρχει μιά αιτία για κάθε "γιατί", Οδοιπόρε...
Μερικές φορές προλαβαίνουμε τις απαντήσεις...
Μερικές φορές, μας προλαβαίνουν αυτές...
Μερικές φορές πάλι, φοβόμαστε και να ρωτήσουμε...
Καλό βράδυ νά ΄'εχεις...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ηλίας Κοντολάμπρος:Εχω ταλέντο ν' απομονώνω τ' άσχημα και τετελεσμένα Ηλία.
Οπως και ν' ανακαλώ μερικές φορές τα ουσιώδη, τα χρωστούμενα και τα πραγματικά βασανιστικά.
Είμαι καλά.
Καλό βράδυ !

marianaonice είπε...

Απέραντα αληθινό και συγκλονιστικό!!
Όσοι το ένοιωσαν καταλαβαίνουν...

Υποκλίνομαι βιολίστριά μου σ' αυτή την κατάθεση ψυχής!!

Φιλιά!!

aKanonisti είπε...

Μπορώ να καταλάβω το κείμενο σου μόνο από το κενό... που νιώθω... από την απωλεια.. του δικού μου πατέρα...
Δεν θα σου άφηνα σχόλιο... αλλά η ειλικρίνεια σου.. με συγκίνησε...
Καμιά φορά... δεν είναι κακό να εκφράζεται και η αμηχανία...
:-)))

Albus Genius είπε...

Πανέμορφο,η απώλεια ποτέ δεν είναι απώλεια όταν μας δίνει τις μορφές των βιωμάτων μας. Ακριβά αποκτημένες οι σκέψεις σου και με τόση ευαισθησία.

Χαρά είπε...

καλησπέρα. συγκινητικό κείμενο....

fpboy είπε...

Mεγάλο κείμενο.
Και επειδή είχα πάντα απο περίεργη μέχρι κακή σχέση με τον πατέρα μου,
με αγγίζει περισσότερο.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Mariannaonice:Φιλιά κι' απο μένα, γλυκειά Μαριάννα....

βιολιστης στη στεγη είπε...

Mariannaonice:Φιλιά κι' απο μένα, γλυκειά Μαριάννα....

βιολιστης στη στεγη είπε...

Mariannaonice:Φιλιά κι' απο μένα, γλυκειά Μαριάννα....

βιολιστης στη στεγη είπε...

Aκανόνιστη: Οχι, δεν είναι κακό...
Αντιθέτως, είναι ειλικρινές και επικοινωνιακό..
Και το χρειάζομαι....

βιολιστης στη στεγη είπε...

Albus genius: Σοφή σκέψη Albus!
Σ' ευχαριστώ!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Χαρά: Και ίσως βαρύ κείμενο για ένα τόσο νέο κορίτσι...
Σ' ευχαριστώ μικρή μου...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Fp boy: Ολοι κάτι κουβαλάμε στη πλάτη απο τους γονείς μας...
Ας είμαστε επιεικείς.
Σκέφτομαι πως ίσως τα παιδιά μας θα κουβαλάνε κι' αυτά κάποιο φορτίο που θα τους έχουμε εναποθέσει..
Συγχωρώ=ωριμάζω.

Leviathan είπε...

poli poli dinato kai siginitiko to keimeno sou..na sai kala..filia!

ολα θα πανε καλα... είπε...

Πέρασα να δω αν έχεις γράψει κάτι νεώτερο και να σου αφήσω μια καλησπέρα!Να σαι καλά!

ολα θα πανε καλα... είπε...

Πέρασα να δω αν έχεις γράψει κάτι νεώτερο και να σου αφήσω μια καλησπέρα!Να σαι καλά!

ολα θα πανε καλα... είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
βιολιστης στη στεγη είπε...

Συγχωρήστε μου την απουσία απο τις αναρτήσεις.
Συγχωρήστε μου το ότι δεν μπορώ να απαντήσω σε όλα τα σχόλιά σας.
Απο την Κυριακή 1 Φλεβάρη, είμαι χωρίς ιντερνετ, και χωρίς τηλέφωνο!
Κατάφερα να επικοινωνήσω μαζί σας με δανεικό p.c. ελπίζοντας πως το πρόβλημα είναι προσωρινό, αλλά δυστυχώς "επτωχεύσαμεν" θα ήταν μάλλον η απάντηση της εταιρίας με την οποία είχα την ατυχία να είμαι συμβεβλημένη!
Κι' έτσι, θα κάνω υπομονή μέχρι να ενεργοποιηθεί η καινούργια μου σύνδεση.
Κι' έτσι, θα κάνω υπομονή μέχρι να μπορέσω να σας διαβάσω με την ησυχία μου.
Κι' έτσι, θα κάνω υπομονή μέχρι να αποκαταστήσω την επικοινωνία μας που μου λέιπει πραγματικά.
Γαμώ τη Λαννέτ μου, γαμώ!!!

katerina είπε...

Σιγουρα ακουμπαμε ο ένας τον αλλον σε αυτό το χωριό που όλο και μεγαλώνει. Ε, καμιά φορά αγγιζόμαστε κιόλας...

Ανώνυμος είπε...

Μμμμμμ σε βλέπω να τη βγάζεις σε internet café μέχρι νεωτέρας.

Άντε βρε, conn-x talk και ξερό ψωμί!!!!

Γ.

jacki είπε...

Ανατρίχιασα.. Συγκλονηστικό κείμενο. Σιωπώ. Δε θα χαλάσω το συναίσθημα που ένιωσα με αυτή σου την ανάρτηση.. Να τον χαίρεσαι το μπαμπά σου.. Κι εκείνος εσένα που έχει τέτοια κόρη.

faraona είπε...

Mπράβο Θάλεια!!!
Εγραψες της ψυχής σου το απόσταγμα στο κείμενο αυτο!!!

πολλα φιλια.

patsiouri είπε...

Στο 'χω ξαναπεί, εσύ είσαι αξιωματικα ευτυχισμένος άνθρωπος....
Γαμώ τη λανέτ σου γαμώ!!!
Τι απογίνονται αλήθεια οι πελάτες της Λανέτ???

Αλεξάνδρα είπε...

Τα καλύτερα κείμενα είναι αυτά της ψυχής.

Δυνατά και αληθινά!

Δεν ξέρω για την μαμά και τον μπαμπά η κόρη-αγοροκόριτσο είναι καταπληκτική πάντως.

Καλό Σ/Κ

roadartist είπε...

Ti na graphw? Alitheia de jerw.. Ena fili sou afinw, mia agkalia..kai ena dakru.. kalo soy brady..

patsiouri είπε...

Τι θα γίνει γαμώ τη Λανέτ μέσα????????/

ολα θα πανε καλα... είπε...

βιολιστή,
διαβάζω την τελευταία φράση,από το τελευταίο σου σχόλιο εδώ "γαμώ τη Λανέτ μου,γαμώ",και μετά,ακριβώς από κάτω που γράφεις:"κι όποιος βρίσει...πιπέρι στη γλώσσα!"και γελάω μόνη μου!
Ελπίζω γρήγορα να σου λυθούν τα προβλήματα στη σύνδεση!Καλή επιστροφή!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Κατερίνα: Αυτή η "ζέστη" του αγγίγματος είναι η ομορφιά του μπλόγκινγκ Κατερινιώ...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ανώνυμος: Ούφ! Την έβγαλα χωρίς ιντερνετ καφέ! Είμαι εκπαιδευμένη στα στερητικά καλό μου!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Jacki: Σ' ευχαριστώ. Τότε που μπορούσα ίσως να τον χαρώ, δεν ξέραμε τον τρόπο!
Τώρα που ίσως να ξέρω τον τρόπο, δεν έχω την ευκαιρία να του τον δείξω.
Μας χωρίζει ένας ουρανός!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Faraona: Γλυκόπικρο, έ;
Σε φιλώ πολύ!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Πατσιούρι: Οι πελάτες της Λαννέτ Πατσιουράκι μου, ένα πρωί, ανιλήφθηκαν ότι δεν είχαν ούτε τηλέφωνο, ούτε ιντερνετ, και την προηγουμένη ακριβώς τους διαβεβαίωναν ότι η.... βλάβη θα αντιμετωπιστεί άμεσα!!! απο τους τεχνικούς της!!!
Πιό πολύ σκέφτομαι αυτούς τους καημένους που δούλευαν εκεί και βρέθηκαν στο δρόμο, ενώ ο Λαναράς "χωνεύει" τα λεφτά που έφαγε!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Αλεξάνδρα: Καλώστην μου! Κι' ευχαριστώ!
Προσωπικά, μόνο με κείμενα ψυχής μπορώ και εκφράζομαι...
Κι' αυτό με ισορροπεί...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Roadartist: Αχόρταγα τα μαζεύω όλα!
Και τα κρατάω!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ολα θα πάνε καλά: Γι' αυτό κι' εγώ, σαν συνεπής μπλόγκερ που σέβεται τον εαυτό του, ...τό άλλαξα καλό μου!
(Μεταξύ μας, ξέρεις πόσο αθυρόστομη είμαι;)

Appelsinpigen είπε...

απίστευτο.............

Καλό μεσημέρι...

patsiouri είπε...

Α, γι'αυτό δε σου έρχονατι τα mail...
Σου έστειλα πόσες φορές γιατί διάβασα τα κάτω πόστ και ανησύχησα και μου έρχεται αδυναμία παράδοσης...όντως, κι'εγώ τους λυπάμαι.
Για το Λαναρά δεν έλεγαν πως ήταν ο πιο έντιμος επιχειρηματίας κάποτε?

------ είπε...

Καλημερα κούκλα μου...τι κανεις;;;
προβλημα με τη συνδεση έχεις;;;
Και το πατσιουρακι το ίδιο;;;;
Εγω παιδια την παρατησα την Τελλας και γυρισα μετανοιωμενη στον ΟΤΕ ...πάλι....διότι ήμουν στη Φορθνετ και ξαναγυρισα στον ΟΤΕ...μετά ειχα παει στη Λανετ....φανταστειτε ότι η ψιλικατζου στο ψιλικατζιδικο της οποίας μου ειπαν ότι μπορω να πληρωνω το λογαριασμο, μου δήλωσε ότι έχει κοψει να παιρνει λογαριασμους από τη Λανετ εδω και τρια χρονια...μετά Τελλας και τωρα παλι ΟΤΕ!!!!!χαχαχαχα!!!ειμαστε για γελια και για κλαματα!!!
Σε φιλώ και περιμένω πως και πως να γραψεις νεα αναρτηση

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

Άσχετο αλλά τα γατιά που έχεις στην αρχική σου σελίδα είναι πανέμορφα και η ιστορία σου πολύ καλή.

Ο άλλος είπε...

Σκληρή η αγάπη, τρομαγμένη από την διαρκή απειλή του αυτονόητου. Σκληρή και ας την έχεις νοιώσει σε μαλακά χέρια. Σκληρή σαν τις αλήθειες που ανακαλύπτουμε μετά από χρόνια. Το κείμενό σου; Το κείμενό σου αυτή ακριβώς η αγάπη. Μετά από χρόνια

outcast poetry είπε...

οι άντρες δεν αγαπάνε τα παιδιά τους παρά μόνο όταν δεν έχουν κάτι άλλο να αγαπήσουν...το γιατί είναι μεγάλη ιστορία...θα την πούμε μια άλλη φορά...ωραίο κειμενάκι...μου θύμισε το "γράμμα στον πατέρα" του Κάφκα...

βασίλης

outcast poetry είπε...

α έχω έναν ίδιο γάτο...ευνούχο...δυστυχώς

βιολιστης στη στεγη είπε...

Christine the Elf: Γειά σου και σένα, ξωτικό των θαλασσών!
Αναρωτιέμαι, πώς είναι να μη σε περιμένει πουθενά η στεριά;
Απομόνωση, ή πραγματική ελευθερία;

βιολιστης στη στεγη είπε...

Patsiouri: Σκωτσέζικο ντούς με τα νεύρα μου κάνει ο ΟΤΕ! Μιά μέρα με ιντερνετ, δυό χωρίς, απο τη μέρα που ενεργοποιήθηκε η σύνδεσή μου!
Θέλω να γράψω και το κεφάλι μου κουδουνίζει απο νεύρα! Σήμερα πάλι πάλευα στα τηλέφωνα μιά ώρα απο το πρωί για τεχνική βοήθεια...Τελικά συνδέθηκα πάλι. Μέχρι πότε;
Θα δούμε...
Φιλιά πολλά κοριτσάρα μου.
(Δεν μπορώ ν' αλλάξω την διεύθυνση e-mail στο μπλογκ. Πάντως το καινούριο μου είναι tkel78@otenet.gr)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Νανά Τσούμα: Αστα Νανά! Πήγα κι' έπεσα στο χειρότερο που μπορούσα! Και ειδικά, εδώ στην επαρχία που και ο ΟΤΕ έχει πρόβλημα, εγώ η έξυπνη έκανα σύνδεση στη Λαννέτ! Δοξάστε με! Και τώρα που είμαι στον ΟΤΕ ακόμα πρόβλημα με τη σύνδεσή μου έχω. Ελπίζω να ηρεμήσω κάποια στιγμή.
Καλή μέρα νάχεις!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ιωάννης Κ: Σ' ευχαριστώ και εκ μέρους των γατιών μου! :-))

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ο άλλος: Ακόμα και μές στα έγκατα της ψυχής, τα αισθήματα ζούν και ελοχεύουν. Πολλά χρόνια μετά...
Καλημέρα ευτυχισμένε!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Outcast poetry: Σ' ευχαριστώ που βόλταρες εδώ Βασίλη. Με προβλημάτισε πολύ το συμπέρασμά σου. Και με τρόμαξε λίγο.
Ισως, γιατί μυρίζομαι μιά δόση αλήθειας;

Appelsinpigen είπε...

Βιολιστή μου,

να ταξιδεύεις βάζοντας εσύ τα όρια, να διαλέγεις εσύ πότε φεύγουν τα τρένα, πότε γίνονται ιπτάμενες οι ομπρέλες, πότε βγάζεις ο ίδιος φτερά!!!

αυτή είναι η ελευθερία για μένα!!

ελπίζω να σε βλέπω στο Καταγώγι μου, που προς το παρόν το επενδύεις εσύ μουσικά...
Έχουμε, βλέπεις, τα ίδια γούστα...

Σ ευχαριστώ πολύ !!
Καλό απόγευμα!!

ο αποτέτοιος είπε...

λανέτ;

μα που τη βρήκατε..

Σπύρος είπε...

Moυ αρέσει αυτό το ύφος των προσωπικών καταθέσεων ψυχής ! να εισαι καλα :)!

Elena είπε...

Όπως έγραψες πιο πάνω, δεν γράφεις εσύ μα η ψυχή σου. Κι αυτό είναι προφανές. Κι ας μην σε γνωρίζω, ας είναι μόλις η πρώτη φορά που επισκέπτομαι την σελίδα σου, διαβάζοντάς το ένιωθα πως διαβάζω την ψυχή σου...