22 Απρ 2009

Αφήστε με να κάνω λάθος


Η Μαρίκα.

85 τα χρόνια της ζωής της που κατάφεραν μονάχα να λευκάνουν τα μαλιά της, αλλά δεν βρώμισαν καθόλου το λευκό της ψυχής της.

Κάθεται απέναντί μου στον κόκκινο καναπέ και τραγουδάει. Το σώμα της καταλαμβάνει τον ελαχιστότατο χώρο. Η φωνή της καταλαμβάνει όλο το σύμπαν μέσα μου.

" Πήρανε το λαγιαρνί".... διηγούνται οι νότες και μιά φωνή καθαρή και διάφανη σαν δροσερό βοριαδάκι έρχεται και εξαγνίζει κάθε ήχο περιττό στο σπίτι μου, έρχεται κι' εξαφανίζει τα διλήμματα και τη θλίψη μου, νικά κατα κράτος η Μαρίκα την προσωπική της κόλαση με όπλο ένα λαρύγγι θεϊκό και την αθωότητα των "πτωχών τω πνεύματι" ανθρώπων.

-Κοίτα! μου λέει ο Γιώργος. -Κλείνει τα μάτια και το ζεί!

Εγώ νομίζω πως κλείνει τα μάτια και ζεί...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Η Μαρίκα είναι θεία μου.

Στα πρώτα παιδικά μου χρόνια ήταν απλά μιά φιγούρα συνδεδεμένη στο μυαλό μου με τέσσερα πράγματα :

Τον κινηματογράφο.

Τα θαλάσσια μπάνια.

Τα αστεία παραμύθια.

Και τη ζήλια μου για τα άπειρα ταξίδια της στο εξωτερικό.

Η Μαρίκα ήταν λάτρης της ζωής σε όλες της τις εκφάνσεις. Μετά τη δουλειά, έπαιρνε εμένα και την κόρη της την Αμαλία και σχεδόν δυό-τρείς φορές την εβδομάδα μας πήγαινε σινεμά.

Κυρίως θερινά. Και μερικές φορές και σε διπλές παραστάσεις! Τις μισές ταινίες της ζωής μου πρέπει να τις είχα δεί με τη Μαρίκα και την Αμαλία. Ταινίες ιστορικές, κοινωνικές, δακρύβρεχτες κατα κύριο λόγο, αλλά και κωμωδίες και μιούζικαλς και καουμπόϊκες και φυσικά όλες τις ταινίες του Ελβις που λάτρευε, και όλες τις ταινίες του Αλ Μπάνο και της Ρομίνας που επίσης λάτρευε.

Τα ζεστά καλοκαιρινά απογεύματα μας πήγαινε για μπάνιο στην Κινέττα και στον Ορωπό με τα πούλμαν που φεύγαν απο κεντρικό σημείο της Αθήνας και αρκετές φορές είχα τη μοναδική ευκαιρία για εβδομαδιαίες διακοπές μαζί της και με την Αμαλία, στην Αίγινα και στον Πόρο. Υπέροχοι προορισμοί εκείνη την εποχή, υπέροχες ανέμελες διακοπές με έναν ανέμελο άνθρωπο που δεν χόρταινε να διασκεδάζει, και έκλεινε τα βράδυα μας με σινεμά και λουκουμάδες ή σουβλάκια χωρίς περιορισμό στη ποσότητα που τα οικονομικά της δικής μου οικογένειας επέβαλλαν. Είχε πολύ περισσότερη οικονομική άνεση απο εμάς, βλέπετε...

Το καλύτερό μου ήταν όμως τα αστεία παραμύθια!

Τα παραμύθια της Μαρίκας δεν ήταν απ' αυτά που θα μας έκαναν να κοιμηθούμε. Είχε την ικανότητα να παραποιεί γνωστά παραμύθια με τρόπο τέτοιο που η Αμαλία κι' εγώ κατουριόμασταν απ' τα γέλια, "έφτιαχνε" αστείους διαλόγους με διαφορετικές φωνές και γελειοποιούσε τους ήρωες, έδινε δικό της τέλος στην ιστορία τους που κατέληγε πάντα σε τραβήγματα απο τη φούστα και σε επίμονες φωνές "Κι' άλλο, κι' άλλο!", μέχρι να μας κάνει τελικά το χατήρι και να τελειώσει τις διηγήσεις με το καθιερωμένο "Η πεντάμορφη και το Τέρας" που ήταν και το καλύτερό μας! Το μισό γέλιο της ζωής μου προέρχεται απο τα παραμύθια της Μαρίκας...

Τα ταξίδια της Μαρίκας ανήκαν στη σκοτεινή πλευρά του φθόνου μου.

Μέλος μεγάλου χορωδιακού συγκροτήματος και σολίστ, είχε την ευκαιρία να ταξιδεύει για μέρες στις μεγαλύτερες πόλεις της Ευρώπης, απο τις οποίες επέστρεφε πάντα με ακριβές κούκλες για την Αμαλία και λεπτομερείς αφηγήσεις γεμάτες χλιδή.

Την φανταζόμουνα να μένει σε παλάτια, να φοράει μαύρες τουαλέττες όταν τραγουδούσε και τα βράδυα να περιφέρεται σε δεξιώσεις μ' ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι.

Και το χειρότερο: Η κούκλα της Αμαλίας ήτανε πάντοτε καλύτερη απο την δικιά μου! Κι' άς μη συμπαθούσα ιδιαίτερα τις κούκλες...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Της χτενίζω τα μαλιά κάθε πρωϊ. Της τα πιάνω με κοκαλάκι και μοιάζει σαν κοριτσάκι με λευκό κεφάλι. Της βάζω μπροστά της το πρωϊνό της και το τρώει όλο το φαί της, σαν τα παιδάκια που απολαμβάνουν λιχουδιές. Κάνει "άααχ!" απο ευχαρίστηση όποτε φάει, όποτε ξαπλώσει για ύπνο και όποτε πάει στην τουαλέττα. Και όποτε τη κάνω μπάνιο, ακόμα πιό πολύ! Χρειάζεται το ελάχιστο για να γίνει ευτυχισμένη. Οταν τη βάζω για ύπνο κάνει τη προσευχή της. Ευχαριστεί τον Θεό της για τον Γολγοθά της. Δεν αναρωτιέται. Δεν αμφισβητεί. Δεν μετανειώνει. Δεν κρίνει. Δεν αναλύει. Δεν μεμψιμοιρεί. Δεν τιμωρεί. Δεν μισεί. Δεν αγαπά.

Κάτι σαν άγια...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Οταν ήταν νέα, είχε όμορφο, καλοφτιαγμένο, λεπτό και μικροκαμωμένο κορμί, και υπέροχα μάτια μπιρμπιλωτά. Δεν διέθετε την εντυπωσιακή ομορφιά της αδερφής της, της μητέρας μου, ούτε το ανήσυχο και φιλάρεσκο πνεύμα της. Είχε μιά φυσική ροπή προς τον αισθησιασμό μ' ένα τρόπο πρωτόγονο και καθαρό, έτσι όπως πίνει το νερό κάποιος που διψάει πολύ. Φαντάζομαι πως θα έβγαζε το ίδιο "άααχ" όταν έκανε έρωτα, όπως όταν απολαμβάνει το γάλα της το πρωϊνό και την πρωϊνή αφόδευση. Δεν διεκδικούσε. Δεν έψαχνε. Δεν σύγκρινε. Δεν ένειωθε ενοχές. Δεν ηθικολογούσε. Δεν πρόσβαλλε.

Κάτι σαν Ανθρωπος...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Μιλάει τρείς φορές την ημέρα με την Αμαλία. Ανησυχεί γι' αυτήν. Ανησυχεί σχεδόν το ίδιο και για τις γάτες της. "Εχει λεφτά να ψωνίσει για να φάει;" αναρωτιέται. "Τίς έχει ταϊσει τις γάτες, άραγε;" Την άλλη στιγμή, μιλάει με μερικές απο τις δεκάδες υπέργηρες φίλες της και γελάει. Την προηγούμενη στιγμή ανησυχεί. Την επόμενη, το έχει ξεχάσει. Τη μεθεπόμενη πιάνει πάλι το τραγούδι "Ποιό θέλεις να πούμε τώρα;" με ρωτάει.

Τα βράδυα, λίγο πριν κοιμηθεί, κλαίει κάπου-κάπου. Είναι τότε που σκέφτεται "Τί θα γίνει άν πεθάνω;"

Τα πρωϊνά, όταν το χέρι της το σπασμένο πονάει λιγότερο, ξεχνάει το ζοφερό μέλλον που προδιαγράφεται στον ορίζοντα και ψιθυρίζει "Εχει ο Θεός"....

Προσπαθώ να την πείσω. Πόσο καλύτερη θα γίνει η ζωή της, άν η Αμαλία μπεί σε ίδρυμα. Σε ψυχιατρική κλινική. Και πόσο ίσως καλύτερα θα είναι και για την ίδια την Αμαλία που παλεύει καθημερινά με τα σκοτάδια του μυαλού της. Είναι ανένδοτη. "Οχι, δεν μπορώ να το κάνω αυτό στο παιδί μου" λέει συνέχεια. "Οταν εσύ φύγεις απ' τη ζωή, Μαρίκα, τί θα κάνει αυτή η γυναίκα;" προσπαθώ να κινητοποιήσω τους μηχανισμούς της λογικής της. Μου απαντάει αόριστα. Για ανέφικτες προοπτικές. Για ουτοπικές λύσεις. Δεν αγγίζει το πρόβλημα. Δεν θέλει. Δεν μπορεί. Δεν αντέχει.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Η Μαρίκα παντρεύτηκε τον Ηλία και χώρισε μετά απο τρία χρόνια. Εκαναν την Αμαλία, την ξαδέρφη μου, ένα κοριτσάκι όμορφο, μελαχροινό με τεράστια κατάμαυρα μάτια και λαμπερά τσίνορα. Η Αμαλία μεγάλωσε περισσότερο με την γιαγιά παρά με τη Μαρίκα. Η Μαρίκα εργαζόταν, τραγουδούσε επαγγελματικά και ταξίδευε. Ο πατέρας της, ο Ηλίας, δεν είχε και πολλές επαφές μαζί της. Μετά απο κάποια χρόνια ξαναπαντρεύτηκε κι' έκανε άλλα δύο παιδιά. Η Αμαλία είχε ταλέντο στον χορό, την θυμάμαι σαν μιά χαριτωμένη μπαλαρίνα σε θεατρικές σκηνές και ήταν αριστούχος στο σχολείο. Ερωτεύτηκε πολύ νωρίς και όταν εκείνη είχε σεξουαλικές σχέσεις με τον φίλο της, εγώ δεν ήξερα ακόμα απο πού βγαίνουν τα παιδιά, άν και μεγαλύτερη. Στα εικοσιέξι της χώρισε. Στα εικοσιεφτά της, άρχισαν πολύ ανεπαίσθητα ίσως, να εκδηλώνονται τα πρώτα σημάδια ψυχολογικής αστάθειας. Στα τριανταπέντε της, παράτησε τη δουλειά της. Στα τριανταεφτά της, κάποιος γιατρός, διέγνωσε σχιζοφρένεια. Δεν νοσηλεύτηκε ποτέ. Δεν πήρε φάρμακα ποτέ. Αρνιόταν το πρόβλημα και η ίδια και η Μαρίκα. Η υπόλοιπη οικογένεια προσπαθούσε να πείσει διακριτικά τη Μαρίκα. Κάποιοι και την Αμαλία. Τοίχος. Και τείχη γύρω.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Το σπασμένο χέρι της Μαρίκας είναι πολύ καλύτερα . Μπορεί και αυτοεξυπηρετείται πιά, έστω και με προσπάθεια.

Ταξιδεύουμε προς την Αθήνα. Την πάμε σπίτι της. Και την παραδίδουμε στο κολαστήριό της. Στην διαδρομή κρύβω το βλέμμα μου γιατί στάζει θλίψη. "Σαν όνειρο θα το θυμάμαι το σπίτι σας" μου είπε το τελευταίο βράδυ. Σαν παιδάκι χαμογελούσε. "Θα θυμάμαι και το Μήτσο και τη Μαριγούλα. Και το τζάκι που μου άναβες κάθε απόγευμα, θα θυμάμαι..."

Ο διάδρομος της πολυκατοικίας μυρίζει. Η μυρωδιά έρχεται απο το διαμέρισμα της Μαρίκας. Δυό δωμάτια, δυό άνθρωποι και πέντε γάτες. Η Αμαλία πλένεται πολύ σπάνια. Δεν αντέχει να βλέπει σώμα γυμνό. Ούτε το δικό της. Οταν πλένεται φοράει μαγιώ. Δεν άντεχε να καθαρίζει τη Μαρίκα τις πρώτες μέρες μετά το πέσιμο που της στοίχισε ένα σπασμένο ώμο. Την έπλυνα εγώ για πρώτη φορά μόλις την έφερα στο σπίτι μου. Για μιά εβδομάδα, μετά τον τραυματισμό της η Μαρίκα ήταν ανήμπορη να σηκωθεί. Χρειαζόταν βοήθεια. Η Αμαλία είχε βυθιστεί ακόμα περισσότερο στους εφιάλτες της ψυχής της και δεν μπορούσε να προσφέρει το ελάχιστο. Η Μαρίκα πάλευε μόνη της να φορέσει τα μπέϊμπυλίνο, κι' όταν έπεσε απ' το κρεβάτι ένα βράδυ, έμεινε κάτω όλη τη νύχτα μέχρι να έρθει μιά γειτόνισσα να την βοηθήσει να σηκωθεί το πρωί. Εκεί ούρησε, εκεί αφόδευσε και σίγουρα το βράδυ στην προσευχή της ψιθύρισε όπως πάντα "Δόξα τω Θεώ"...

Τώρα μπαίνει χαμογελαστή στο σπίτι, περήφανη που μπορεί και περπατάει, φιλάει την εικόνα της Παναγίας που βρίσκεται σε περίοπτη θέση μέσα στο χώλ, στολισμένη με ψεύτικα αλλά κι' αληθινά λουλούδια. "Δόξα τω Θεώ" λέει και πάλι. Το σπίτι είναι θεόκλειστο και μυρίζει γατίλα και λιβάνι. Η Αμαλία δεν αντέχει το φώς. Το φώς κάνει τους διαβόλους του μυαλού της να χορεύουν άγρια. Μας φτιάχνει καφέ. Σιχαινόμαστε, αλλά τον πίνουμε. Παντού υπάρχουν βρώμικα πιατάκια με υπολείματα γατοτροφών, σακούλες πλαστικές με ρούχα και σκουπίδια, βρώμικα στρωσίδια και άπλυτα πιάτα. Παρακάλεσα ν' ανοίξουν για λίγο τα παραθυρόφυλλα και τα τζάμια. "Να ξεμυρίσει" της είπα. "Πάλι θα σου κάνουν έξωση." Εχει δεχτεί τρείς εξώσεις μέσα σε δυό χρόνια. Για τη μυρωδιά και τις κατσαρίδες απο τα σκουπίδια που συλλέγει η Αμαλία. Δεν δέχεται με τίποτα να αποχωριστεί τις γάτες της. Ούτε την Αμαλία. Την οδηγώ στο μπάνιο. Κάτω το μωσαϊκό είναι γεμάτο μουχλιασμένα νεράντζια. "Τα μαζεύει η Αμαλία", μου λέει χαμογελώντας κάπως ενοχικά. Προσπαθώ να καταλάβω τί μπορεί να σημαίνει αυτό για τη ψυχή ενός σχιζοφρενούς. Δεν μπορώ. Δεν είμαι σχιζοφρενής. Είμαι μόνο ένας γαμημένος "λογικός" άνθρωπος που θυμώνω πολύ που ένα άρωστο μυαλό κάνει πράγματα που δεν μπορεί να τα καταννοήσει η γαμημένη η λογική μου. Και αναλώνομαι σε ανούσιες νουθεσίες που είναι τόσο ανώφελες και ανόητες όσο ανώφελα και ανόητα είναι τα μουχλιασμένα νεράντζια στο δάπεδο του μπάνιου.

Ντρέπομαι ξαφνικά.

Τόσα χρόνια θύμωνα που δεν λειτουργεί η Μαρίκα με τη δική μου λογική. Εχει μιά πάρα πολύ καλή σύνταξη απο την οποία δεν μένει τίποτα τις πρώτες δέκα μέρες του μήνα, γιατί η Αμαλία παραγγέλνει ντελίβερυ καθημερινά και ψωνίζει ακριβά ρούχα και παπούτσια που μετά τα παραχώνει σε σακούλες, μέχρι να γεμίσουν κατσαρίδες, ή τα χαρίζει απο δώ κι' απο κεί. Οι γάτες ταϊζονται με τις ακριβότερες τροφές, αλλά το ρεύμα μένει απλήρωτο. Στις απανωτές μετακομίσεις τους έχουν κλέψει πάνω απο τα μισά τους πράγματα, γιατί δεν είναι κανείς στο σπίτι να επιβλέπει. Η Αμαλία φεύγει για καφέ και η Μαρίκα μεταφέρει τις γάτες σε κλουβιά με ειδικά ναυλωμένο ταξί. Η Μαρίκα φέρνει συνεργεία να κάνουν απολύμανση και η Αμαλία ουρλιάζει γιατί δεν θέλει να σκοτώσουν τις κατσαρίδες. Πηγαίνω τις γάτες για στείρωση και σε λίγο, κάποια καινούργια γάτα έχει μαζέψει η Αμαλία απο το δρόμο. "Οι γάτες της κάνουν καλό" είναι η απόλυτη πεποίθηση της Μαρίκας. Η Μαρίκα είναι απόλυτα σίγουρη πως οι γάτες αντικαθιστούν τη θεραπευτική αγωγή. Αν υπάρχει θεραπευτική αγωγή...

Τόλμώ με δυσκολία να παρατηρήσω την Αμαλία λίγο πριν φύγουμε. Πρόσωπο βγαλμένο απο ταινία φρίκης. Τα δόντια λείπουν όλα. Είχε τα χρήματα για τον οδοντογιατρό, τα έδωσε σε ρούχα, που μπήκαν σε σακούλες. Τα μαλιά της είναι καμένα, γιατί τά βάφει με διάφορα χρώματα καθημερινά σχεδόν. Φοράει περούκες που έχουν γίνει ράστα απο τη βρώμα. Τα μισά απο τα καμένα μαλιά προεξέχουν κάτω απ' τη περούκα. Κρύβει το σώμα της κάτω απο πολλά στρώματα ανάμικτα κομπιναιζόν και μακριές φούστες. Φοράει κάλτσες σοσόνια με σαγιονάρες. Μερικές φορές ξεθάβει μέσα απ' τις σακούλες ένα πανωφόρι φανταχτερό ή φτερά και τα φοράει πάνω απο σκισμένα πουλόβερ. Εχει καμπουριάσει. Κοιμήθηκε με ψόφιο γατί πέντε μέρες στο κρεβάτι. Μιλάει χαμηλόφωνα και σχεδόν λογικά. Μπορεί να ξεγελαστείς άν την ακούς, αλλά δεν τη βλέπεις.

Ντρέπομαι για τις φορές που την επικρίνω στο τηλέφωνο.

Ντρέπομαι για τη σκληρότητά μου.

Ντρέπομαι που ήρθα σ' επαφή με τη Πρόνοια, κρυφά απ' τη Μαρίκα. Να κάνουν κάτι. Να πάρουν την Αμαλία σε ψυχιατρείο με εισαγγελική παρέμβαση. Ντρέπομαι που σκέφτηκα με τη δική μου λογική κι' αγνόησα τη λογική της Μαρίκας. Τη λογική της αγάπης. Τη λογική των "πτωχών τω πνεύματι" ανθρώπων.

Στην επόμενη τηλεφωνική μου επικοινωνία με τις υπηρεσίες της Πρόνοιας είχα ήδη αποφασίσει να κάνω λάθος.

"Σας παρακαλώ πολύ να μην επέμβετε. Οταν η θεία μου πεθάνει, ίσως, τότε..."

"Ανακυκλώνετε το πρόβλημα, έτσι" μου είπαν.

Το ξέρω.

Αποφάσισα όμως να χειριστώ το θέμα με τον μοναδικό τρόπο που συνήθως χρησιμοποιώ για να χτίζω το τείχος των λαθών μου: με τη λογική της καρδιάς μου, και όχι του μυαλού μου.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Επιστρέφουμε. Περίλυπος εστι η ψυχή μου έως θανάτου... Οχι, δεν το έλυσα το πρόβλημα. Απλά, το έζησα το πρόβλημα. Εκ των έσω...

Η Μαρίκα θα συνεχίσει τη ζωή που της απομένει ζυγίζοντας χαρές και λύπες με τα δικά της ζύγια. Δεν θ' αλλάξω εγώ αυτά τα ζύγια. Δεν θ' αλλάξω εγώ τα ζύγια σ' ένα πλάσμα που καταφέρνει να ευτυχεί όταν τραγουδά, όταν χαϊδεύει τις γάτες της κι' όταν πιστεύει πως ξεπληρώνει τα χρέη της στην Αμαλία κρατώντας το δυστυχισμένο αυτό πλάσμα σφιχτά-σφιχτά κοντά της...

Και μετά....

Ολα θα πάρουν το δρόμο τους. Η, ίσως , θα μου φανερωθούν καινούργιοι δρόμοι, που μπορεί να μη τους φαντάζομαι τώρα κάν.

Μέχρι τότε, ένα πράγμα μπορώ να πώ με σιγουριά.

Την Μαρίκα, μόλις τώρα, τη γνώρισα. Και μόλις τώρα την αγάπησα βαθειά.

Και την Αμαλία, μόλις τώρα άρχισα να προσπαθώ να την καταννοώ. Προσπαθώ και θα προσπαθώ όλο και περισσότερο να κοιτάξω τον κόσμο μέσα απο την αγριότητα των ματιών της. Με πονάει αφάνταστα, αλλά θα προσπαθήσω να το κάνω. Και, ίσως, άν καταφέρω να την αγαπήσω, να καταφέρω και να τη βοηθήσω...

Ισως...

49 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

...................
Κάθε σχόλιο περιττό!
...................
Γ.

Ανώνυμος είπε...

πονεσα που το διαβασα. Κολαση και για τις δυο γυνακες, κολαση και για εσενα να τις βλεπεις να υποφερουν εστω και ξεχωρα η μια απο την αλλη...

b|a|s|n\i/a είπε...

προσπαθώ ώρα να γράψω κάτι. δεν ξέρω τι θα μπορούσα να γράψω. και τι ίσως θα μπορούσα να κάνω. πέρα από την ουσιαστική αγάπη και φροντίδα. ίσως χρειάζεται και επιστημονική βοήθεια. ίσως τα απλά να είναι τα πιο ουσιαστικά. θέλει δύναμη. να πονάς. να κοιτάς. να πράττεις. καλό σου απόγευμα. όλα καλά να πάνε. ολόψυχα!

fpboy είπε...

Όλα αυτά θέλουν χρόνο ....

Μαριλένα είπε...

καλά κάνεις και δεν τους αλλάζεις τη ζωή.
να στέκεσαι μονο δίπλα να βλεπεις
να βοηθας μοναχα έτσι..

Nikos Lioliopoulos είπε...

μας έλειψες...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ανώνυμος: Μπορεί και ναί...
Μπορεί και όχι...

βιολιστης στη στεγη είπε...

exofthalmi: Ξέρεις τί είναι το χειρότερο;
Οτι, πολλές φορές οι άνθρωποι που βιώνουν τέτοιες καταστάσεις φτάνουν να συνηθίζουν τόσο πολύ τη κόλασή τους που τρέμουν τον παράδεισο...
Υ.Γ. Παρεπιπτόντως, δε θα μαλώσουμε γιά άντρα! Εγώ ψηφίζω Γκάρυ Ολντμαν! :))

βιολιστης στη στεγη είπε...

b/a/s/n/i/a : Θα κρατήσω αυτό το "μερικές φορές τα απλά είναι και τα πιό ουσιαστικά"...
Σ' ευχαριστώ γλυκέ μου bas!

βιολιστης στη στεγη είπε...

fpboy : Χρόνος!....
Πόσο αόριστη έννοια!
Αλλά και πόσο καταλυτική!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Μαριλένα : Αυτό θα κάνω καλό μου.
Εύχομαι να μη νοιώσω αργότερα ενοχές γι' αυτό....

βιολιστης στη στεγη είπε...

Νίκος Λιολιόπουλος: Οσο εμένα εσείς;

Ανώνυμος είπε...

ειδες ποσο δυνατη ειναι η συνηθεια? καταραμενη σχεδον...

Appelsinpigen είπε...

με συγκινησες πολυ, για ακομη μια φορά...

Βιολιστή μου, δεν εχω λογια...

demetrat είπε...

άστο έτσι ρε συ Θάλεια.
Δε γίνεται αλλιώς.
Έτσι όπως τόκανες είναι το καλύτερο, γιατί θα βουβαθεί η Μαρίκα άμα χάσει την κόρη της που τη βλέπει ακόμα σαν τη μπαλαρίνα με τα μεγάλα μαύρα μάτια.
Και γώ έτσι τη θυμάμαι και μου ήταν αδύνατο να παρακολουθήσω την περιγραφή σου.
Και θα σου πω και κάτι.
Και γώ τη ζήλευα τη ζωή που έκαναν τότε.
Οσο πρόλαβα να δω δηλαδή και θυμάμαι ακόμα μιά φορά που με είχατε πάρει και μένα μαζί σας σ' ένα τραπέζι στη θεία.

elf είπε...

Μου έλειψες, βιολιστή μου. Θέλω να σου πω πολλά - εγώ είμαι πάντα υπέρ της άμεσης λύσης των προβλημάτων - αλλά ξέρω καλά πως εσύ τις αγαπάς, για μένα είναι απλώς υπέροχες λέξεις στην οθόνη. Μακάρι να μην έρχονταν ποτέ αυτά που δεν περιμένουμε. Σε φιλώ.

Κοντολάμπρος Ηλίας είπε...

Θάλεια μου
καλώς μας όρισες.
Κάθε άνθρωπος κουβαλάει τον δικό του
ή τους δικούς του σταυρούς
που δυστυχώς ούτε τους επιλέγει,
ούτε τους αντέχει.
Και τότε έρχεται ένας
Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ
Να απαρνηθεί για λίγο τη δική του ζωή
και να βοηθήσει ( για λίγο έστω) στο σταυρό
του συνανθρώπου του.
Του δικού του ανθρώπου.
Σ αγαπάμε Ηλίας-Ντίνα

kanenas είπε...

Όσο κι αν διαφωνούμε, όσο κι αν είναι έξω από τα πρότυπα της κοινωνίας μας, νομίζω πως οφείλουμε να αποδεχόμαστε τον τρόπο που ο καθ’ ένας νιώθει ευτυχισμένος.
Αυτή είναι η λογική προσέγγιση.
Η συναισθηματική, όμως είναι η δύσκολη κι αυτή είναι μόνο δική σου.

Σου εύχομαι ολόψυχα καλό κουράγιο…

patsiouri είπε...

Γιατί ν'αλλάξουν τη ζωή τους τώρα??
Δεν ωφελεί.
Πιάστης μόνο σφιχτά το χέρι και υποσχέσου της πως όταν φύγει το κορίτσι της δε θα είναι μόνο του στον κόσμο, κάποιος θα νοιάζεται...
Καλωσήρθες Θάλεια μου.

βιολιστης στη στεγη είπε...

exofthalmi: Αλλά και λυτρωτική καμιά φορά...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Christine the Elf: Οι παρουσίες και η συγκίνηση, αξίζουν περισσότερο κι' απ' τα λόγια, πολλές φορές...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Demetrat : Αυτό είναι που πονάει ακόμα πιό πολύ. Τό "τότε", σε σύγκριση με το "τώρα"...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Elf : Κι' εγώ υπέρ των άμεσων λύσεων είμαι. Μόνο που μερικές φορές αμφισβητώ την έννοια της λέξης "λύση"... Και μπερδεύομαι...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Κοντολάμπρος Ηλίας : Μόνο αυτό Ηλία μου:
" Zωή που δεν μοιράζεται
είναι ζωή χαμένη"...
Νάστε καλά!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Kanenas : Ξέρω μόνο αυτό: Tα περισσότερα λάθη στη ζωή μου τα έχω κάνει όποτε προσπάθησα ν' ακολουθήσω τη λογική μου χωρίς συναίσθημα και το συναίσθημά μου χωρίς λογική...
Το κουράγιο, το χρειάζεται περισσότερο η Μαρίκα, απο μένα...
Νάσαι καλά!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Patsiouri: Γι' αυτές τις αποφάσεις που θα πρέπει να πάρω μετά... Γι' αυτές τρέμω...
Καλώς σε βρήκα κοριτσάκι μου!

patsiouri είπε...

Αυτές θα είναι και οι σωστές.
Γιατί τότε είναι που δε θα γίνεται αλλιώς...

Spy είπε...

Εγώ ένα θα σας πω μόνο και πάρτε το όπως θέλετε: Είστε πιο δυνατός άνθρωπος από μένα (κι από τους περισσότερους εδώ γύρω...)

Τι καλά που επιστρέψατε!
Κάτι μου είχε λείψει απ' αυτή τη γλυκειά μελαγχολία σας...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Patsiouri : Ναι. Ετσι είναι. Η έλλειψη επιλογών είναι λυτρωτική πολλές φορές...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Spy : Τί καλά που υπάρχετε όλοι εσείς, να μου θυμίζετε πως είμαι δυνατή (;)...

fotini είπε...

χμ, σε ανακάλυψα μα δε σε βρισκω να σε βαλω στα αγαπημένα μου για να μπορώ να σε παρακολουθώ τακτικά!!
ρίξε μια δοξαρια να με βοηθήσεις σε παρακαλω...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Ω, θεέ μου...υπάρχει τόσος πόνος;

Κάτι σαν αγία...
Κάτι σαν ΄Ανθρωπος...
Κάτι σαν ΜΑΝΑ ΠΟΥ ΠΟΝΑΕΙ και θα φύγει με αυτόν τον πόνο...

Κοινωνική Πρόνοια τελικά, μόνο στα χαρτιά και στους τίτλους υπάρχει.
Ντρέπομαι για τη χώρα μας....

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

katerina είπε...

Καλή μου καλως μας γύρισες.
Τι να πω; Ίσως μόνο ότι η Μαρίκα ζει, για να "προσέχει" την Αμαλία.
Ποιος μπορεί να μπει στον κόσμο της Αμαλίας; Ποιος μπορεί να ξερει ποιο ειναι το σωστό; Ποιος μπορεί να το αντεξει όλο αυτό...
Κι όμως... μπορουμε, μπορουμε γλυκεια μου.
Κουράγιο και την αγάπη μου.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Fotini: Καλώς ήρθες Φωτεινή με το υπέροχο nickname! Για να με βρίσκεις απλά πατάς επάνω στη γραμμή εργαλείων "Αγαπημένα" και στο παράθυρο που θα βγεί πατάς "Προσθήκη" και "ΟΚ".
Μιά πολυ καλή Κυριακή να έχεις!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Φύρδην-μίγδην: Υπάρχει Γλαρένια μου και ακόμα περισσότερος... Πίσω απο κλειστές πόρτες, λίγα μέτρα ίσως μακρύτερα απο εμάς...Μερικές φορές απλώνουμε το χέρι, πολλές φορές όχι...
Οσο για τον ρόλο της Πρόνοιας στη χώρα μας σταματάει ακριβώς στα όρια του δημοσιοϋπαλληλικού καθήκοντος. Πρόνοια με οκτάωρο δηλαδή.
Νάσαι καλά γλυκειά μου!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Κατερίνα: Υπάρχει μιά φράση Κατερινιώ μου που τα λέει όλα:
"Θεέ μου, μη μου δώσεις, σε παρακαλώ, όσα μπορώ ν' αντέξω"!
Φιλιά κοριτσάκι μου!

Talisker είπε...

miso!!


εδω εγω εχω σχολιασει
ειμαι σιγουρη
ηρθα δυο φορες για να το διαβασω ολο
σχολιασα και τη μουσικη
και το ποσο χαρηκα που γυρισες..

θα παω να δω απο κατω..
κανω κατι χαζα ωρες ωρες..
-μηπως πατησα τα κατω σχολια!

Talisker είπε...

-τσου!

το εχασα το σχολιο ..

η μουσικη ειναι υπεροχη

υπεροχη ..

και να ξερεις
βοηθας κι εμας οταν υπαρχεις γυρω μας
εμενα μου ειχε λειψει
το χιουμορ σου
και η αισθαντικοτητα που αποπνεουν τα γραπτα σου



-και η ανθρωπια..

ομορφη στη ψυχη βιολιστρια μου.

ΕΥΟΙ! είπε...

[εξυπνάδες κομψότητες αφορισμοί ευχολόγια ποινολόγια κλειστά κουτιά της Πανδώρας αποδείξεις πληροφορίες παρεμβάσεις πισωγυρίσματα Το Σωστό να κάνεις...]

...καμιά άποψη για τη σκληρή Αλήθεια
...κανένα σχέδιο για το Αναπόφευκτο
...δεν έχουμε σε όλα τον έλεγχο
ας λυγίζουμε λοιπόν κάτω απ' το βάρος
αντί να σπάμε...

καλωσήρθες ξανά!!!

jacki είπε...

........ απόλυτα αληθινό......

βιολιστης στη στεγη είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
βιολιστης στη στεγη είπε...

Talisker: Ακόμα κι' όταν δεν σχολιάζεις, την παίρνω πρέφα την αύρα σου, όποτε περνάς μικρή μου Τάλι! :))
(Απο κάτω σχολίασες και μάλιστα στα κόκκινα)
Σ'ευχαριστώ και για τα μπλέ και για τα κόκκινα τα λόγια, Μεγαλειοτάτη!
Φιλιά πρωϊνά!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ευοί : Αποδοχή, λοιπόν. Το μυστικό όπλο των δυνατών.
Δεν θα πάψω ποτέ να μαθητεύω!
Καλημέρα Ευοί!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Jacki: Και απόλυτα πικρό...

DaisyCrazy είπε...

πολύ συγκινητικό και αφανταστα τρυφερο το κειμενο σου. οι περισσοτεροι ξερουμε απο μια Αμαλια που ζει καπως ετσι οπως περιγραφεις. κι εσυ οτι κι αν εκανες το εκανες γιατι προσπαθουσες να βοηθησεις. με το μονο τροπο που γνωριζες.

αναρωτιεμαι ομως γιατι τοσο ταμπου στα ψυχικα νοσηματα; μια μανα αν το παιδι της πονα δεν θα του δωσει παυσιπονο για να του απαλυνει τον πονο; αν το παιδι της υποφερει δε θα υποφερει μαζι του; αρα γιατι οταν συμβει καποιες φορες να πασχει το παιδι απο ψυχικη ασθενεια γιατι ολοι εθελοτυφλουμε; μηπως νομιζουμε οτι αυτοι οι ανθρωποι δεν πονουν; δεν καταλαβαινουν; κι ομως και πονουν και καταλαβαινουν. ισως και πολυ περισσοτερο απο μας τους "φυσιολογικους".

δεν εχω απαντησεις. δεν ξερω αν τα φαρμακα θα βοηθουσαν ή μαλλον πως θα βοηθουσαν. αλλωστε οι σχιζοφρενεις ειναι οι ψυχικα ασθενεις με τις περισσοτερες αυτοκτονιες κι ας νομιζουμε οτι ειναι επικινδυνοι και δολοφονοι.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Dorothea: Καλώς ήρθες Δωροθέα!
Το πρόβλημα στην προκείμενη περίπτωση δεν είναι τα ταμπού. Απλά, η Μαρίκα δεν συναινεί στη λύση του ψυχιατρικού ιδρύματος, γιατί πιστεύω ότι κατα βάθος, πληρώνει τις ενοχές της για τα λάθη που έκανε με την Αμαλία όταν ήταν νέα.
Και η Αμαλία δεν συναινεί ούτε κάν για να πάει σε γιατρό, γιατί πιστεύει ότι το πρόβλημα το έχουν οι άλλοι κι' όχι αυτή.
Οπως και νάναι οι όποιες λύσεις θα έπρεπε να έχουν δοθεί πολύ νωρίτερα. Τώρα, έχουν βγάλει ρίζες η μία μέσα στην άλλη, όποια και να αποκόψεις φοβάμαι πως η πληγή θα είναι θανατηφόρα.
Σ' ευχαριστώ για τον χρόνο σου.
Ενα καλό βράδυ νάχεις!

ολα θα πανε καλα... είπε...

χαίρομαι που επέστρεψες!Το κείμενό σου το διάβασα όλο,με μεγάλη προσοχή.Όλα σου τα κείμενα,αν και μεγάλα στο σύνολό τους,με κερδίζουν και με τραβάνε να τα διαβάσω μέχρι τέλους.Η ιστορία μου θύμισε μια μακρινή εξαδέλφη της γιαγιάς μου,ολομόναχη,που ζητούσε στο τέλος της ζωής της να έρθει να μείνει κοντά μας.Αλλά η μητέρα μου δε μπορούσε να τη δεχτεί στο σπίτι.Τη λυπόμουν γιατί έκλαιγε και μονολογούσε αλλά δεν ήμουν σε θέση να κάνω κάτι,πήγαινα στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού.Είχε χάσει τον άντρα της και τα δυό της αγόρια από νωρίς.
Η θεία Μαρίκα λοιπόν.Είναι μάλλον πρόβλημα οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει,μαζί με την άρρωστη κόρη της,αλλά νομίζω πως σε καταλαβαίνω όταν διστάζεις να διασαλεύσεις τη δική τους "τάξη",να παρέμβεις στη ζωή τους και να την αλλάξεις.Δεν ξέρω,πρόκειται σαφώς για πολύ δύσκολη περίπτωση - το μόνο που ξέρω είναι ότι σίγουρα έχουν ανάγκη την αγάπη σου.

kelly alamanou είπε...

Eίναι από κείνες τις μαρτυρίες που βρίσκουν κατ΄ευθείαν το δρόμο για την καρδιά.

Και μία ανοιχτή καρδιά σαν τη δική σου έχει πάντα τη δική της εσωτερική πυξίδα για ότι κάνει

Σε φιλώ
κελλυ

mamma είπε...

Πιστεύω πως καθένας από εμάς έχει δικαίωμα να ζει και να πεθαίνει με τον τρόπο του.
Και θα συμφωνήσω με τον σπαι. Είστε δυνατός άνθρωπος.

Καλή Πρωτομαγία να έχετε :)