18 Μαΐ 2009

Γράμμα στον Ευγένιο...



Πού ταξιδεύεις άραγε Ευγένιε;

Θάλασσες ακύμαντες διασχίζει το βαρκάκι σου, υποθέτω... Ευγενικές θάναι οι θάλασσες μαζί σου, έτσι όπως σου αξίζει, υποθέτω... Στεριές δεν βλέπεις, υποθέτω...Μόνο θαλασσοπούλια που κουβαλούν τα χαιρετίσματα απο τον κάτω κόσμο, υποθέτω... Φωνές και φασαρίες δεν ακούς. Μονάχα γέλια παιδικά που γίναν άχνα αρμυρή ήρθανε και σφραγίσανε τ' αυτιά σου, υποθέτω...

Η βάρκα σου ξέρει καλά το δρόμο, υποθέτω...Ούτε κουπιά, ούτε μηχανή, μονάχα χνάρια υδάτινα που σηματοδοτούν το πέρασμά σου, που αιχμαλωτίζουν τις μνήμες, μετρούν τα χρόνια με κύκλους και τις αναμνήσεις τις παιδικές με δίνες μικρές που στροβιλίζονται και χάνονται, αλλά δεν σβύνονται... Υποθέτω...

Εφυγες, για να μας υπενθυμίζεις πως υπήρξες, υποθέτω... Κοίμησες τον Καραγκιόζη σου μέσα σε μνήμα χάρτινο, έσβυσες τα φώτα πίσω απ' το μπερντέ και μπάρκαρες για να μη προλάβεις να ξεχάσεις, υποθέτω...

Μήν ανησυχείς Ευγένιε...

Εγώ, όποτε μυρίζω μαρμελάδα βερύκοκο, σε θυμάμαι! Ετρωγα πολύ μαρμελάδα βερύκοκο, στη κατασκήνωση, στον Αγιο Ανδρεά!Κι' όποτε κάνει ζέστη τα βράδυα και μυρίζει το ρετσίνι απ' τα πεύκα, εγώ σε θυμάμαι! Είχε πολλά πεύκα στη κατασκήνωση, στον Αγιο Ανδρέα! Και πολύ ζέστη! Και πολλή αναμονή για τη βραδινή σου παράσταση! Καραγκιόζης, μέρα παρα μέρα... "Ο Καραγκιόζης γιατρός", "ο Καραγκιόζης αστροναύτης", "ο Καραγκιόζης γραμματικός", "ο Καραγκιόζης φούρναρης"... Κι' όποτε ακούω τη λέξη "ρομάντζα", εγώ σε θυμάμαι! Να ξεκαρδίζομαι με την ατάκα σου "Αααααχ! Ας ξαπλώσω εδώ, έξω απ' τη παράγκα μου, που έχει και ωραία βρρρρωμάντζα!..."

Μου γνώρισες τον κόσμο των σκιών, κι' έζησες λουσμένος στο εσωτερικό σου φώς, υποθέτω...

Με φωνή βραχνή και σπασμένη, εκμαίευσες το πιό γάργαρο και καθαρό μου γέλιο. Μου αποκάλυψες τους πονηρούς και τους απατεώνες, τους γλειώδεις και τους κουτούς, μέσα σ' ένα ξεφάντωμα κωμικό, τόσο αυθεντικό και αναπόφευκτο συνάμα, που έμοιαζε να μη χωράει η πίκρα, ούτε ο θυμός, παρα μονάχα γέλια, χωρίς επίκριση, γέλια, χωρίς προβληματισμό, γέλια, χωρίς ειρωνεία, γέλια, έτσι όπως θάπρεπε να είναι όλα μας τα γέλια: Χαρά!

Κάπως έτσι θα θυμάσαι τον κόσμο αυτόν, εδώ κάτω, Ευγένιε, υποθέτω...Σαν ένα προχειροστημένο μπερντέ, ζωντανεμένο με σκιές, χωρίς διαστάσεις, χωρίς έκταση, χωρίς σκηνικά... Κομπάρσοι δεν χώρεσαν στις παραστάσεις σου... Κάθονταν κάτω, σε καρέκλες και μαθαίναιν τη ζωή γελώντας... Τους εκπαίδευες, τον καθένα χωριστά, για πρωταγωνιστές... Γελώντας... Μοίραζες ρόλους κι' αυτοί διάλεγαν. Αλλος τον Πασά, άλλος τον Χατζατζάρη, άλλος τον μπαρμπα-Γιώργο, άλλος τον Μορφονιό... Τον μίκρυνες τον κόσμο Ευγένιε! Μικρό κι' οικείο τον έκανες για να χωρέσει στα παιδικά μου μάτια... Γνώριμο και διασκεδαστικό. Οριοθέτησες τους χαρακτήρες με σαφήνεια. Τούς έφτιαξες αναγνωρίσημους και προβλέψιμους, μας δίδαξες, δεν μας τρόμαξες! Μας έπαιξες, δεν μας ενέπαιξες!

Κι' όταν ο κόσμος του Καραγκιόζη σου άρχισε να μεγαλώνει ανεξέλεγκτα, όταν αρχίσαν οι κομπάρσοι να παρεισφρύουν στη σκηνή και οι σκιές να είναι περισσότερες απ' τις φιγούρες, τότε, μ' ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη, υποθέτω, έσβυσες φώτα, για να πεθάνουν οι σκιές, έκανες τον μπερντέ σου ναυτικό πανί και σάλπαρες...

Οι μνήμες μου, Ευγένιε, θα είναι τ' αεράκι που θα σε πάει μακριά πολύ απο ένα κόσμο γεμάτο Χατζηεβάτηδες... Και τον Καραγκιόζη σου, τον κοιμισμένο μέσα στο χάρτινό του μνήμα, ελπίζω να θυμήθηκες να τονε πάρεις μαζί. Αφού, το ξέρεις! Εμείς, δεν τον χρειαζόμαστε πιά ...

Εχουμε πολλούς εδώ κάτω...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Σε λιγότερο απο ένα μήνα, θα μαζέψω τα πρώτα μου βερύκοκα... Κι' όταν το άρωμά τους γίνει γεύση μές στα χείλη μου, μ' ένα γλυκό χαμόγελο θα σε κατευοδώσω άλλη μιά φορά....

38 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μνήμη, μνήμα, μνημόσυνο.
Καλά κάνεις και τα σαλαγάς.
Καλό του ταξίδι κι ας γίναμε φτωχότεροι.

Γ.

Χαρ. Αλβερτος είπε...

ΥΠΕΡΟΧΟ!

b|a|s|n\i/a είπε...

δεν έφυγε. απλά περπατά προς άλλες διαδρομές. με την ίδια πάντα ευγένεια. και όλο εδώ γύρω μας θα είναι.

Spy είπε...

Διάβασα πολλά αυτές τις μέρες για τον υπέροχο αυτόν άνθρωπο. Αλλά αυτό το γράμμα είναι το μόνο στο οποίο θα ήθελα να προσθέσω την υπογραφή μου από κάτω...

Ιωάννα είπε...

Λοιπόν αυτή τη φορά αποφάσισα να σας μιλήσω.
Την πρώτη φορά που το αισθάνθηκα το ίδιο έντονα ήταν στο :"Μην προσπερνάς".Το τύπωσα μάλιστα και το΄δωσα να το διαβάσουν και οι κόρες μου.
Τα συναισθήματα σας για τον πατέρα και μετά εκείνο το ποιημά του γραμμένο για τη μαμά σας!!!...

Μετά το "Αφήστε με να κάνω λάθος" με την κ.Μαρίκα και την Αμαλία, μετά "Με λένε Νίνα! θέλεις να
παίξουμε;" και άλλα και άλλα...

Δεν ξέρω αν παίζετε βιολί.
Αν παίζατε όμως σχεδόν είμαι σίγουρη ότι οι μελωδίες σας θα ήταν τόσο τρυφερές και μελωδικές όσο και οι ιστορίες που γράφετε!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ανώνυμος : Και σιγά-σιγά βαδίζουμε και προς την ολοκληρωτική πτώχευση....

βιολιστης στη στεγη είπε...

Παντοτινός ταξιδευτής: Σε καλωσορίζω και σ' ευχαριστώ!
Αν και νομίζω πως οι υπέροχοι άνθρωποι είναι το πραγματικό ερέθισμα για τις λέξεις...
Καλό βράδυ να έχεις...

βιολιστης στη στεγη είπε...

b/a/s/n/i/a: Προτιμώ να τον φαντάζομαι σ' έναν άλλο γαλαξία, κάπου που οι άνθρωποι παραμένουν πάντα παιδιά....
Αυτός να παίζει...
Αυτά να γελούν...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Spy : Aν μου μεταγγίσετε και λίγη απ' τη φαντασία σας μαζί με την υπογραφή σας, ευχαρίστως να την βάλετε...
Υ.Γ. ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΣΑΤΕ ΑΚΟΜΗ; :))

Μαριλένα είπε...

να προσθέσεις και το δικό μου κατευόδιο δίπλα στο δικό σου βιολιστή μου
έτσι..

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ιωάννα : Πάντα πίστευα Ιωάννα μου, ότι αυτές οι γεμάτες δισταγμό πρώτες απόπειρες επικοινωνίας, είναι και αυτές που λειτουργούν καλύτερα...
Ισως, γιατί έτσι νοιώθω κι' εγώ τις περισσότερες φορές...
Ντρέπομαι, διστάζω, φοβάμαι...
Και μετά...δίνομαι...
Δυστυχώς, δεν παίζω βιολί.
Ομως, λατρεύω τον ήχο του!
Σ' ευχαριστώ που πέρασες!
Αφήνω την πόρτα ξεκλείδωτη...
Καλό σου βράδυ!

anepidoti είπε...

αντιπαθώ επετείους και μνημόσυνα, τ' αποφεύγω...
αυτό όμως, καρδούλα μου είναι το παιδί που ζήσαμε όλοι, γεμάτο αγκαλιές και μυρωδιές που τόσο τρυφερά κρύβουμε μέσα μας...
σ' ευχαριστώ, και για τις μουσικές!
φιλί!

kanenas είπε...

Είμαι σίγουρος πως το βαρκάκι δεν θα φύγει παρά μόνο όταν φύγει και η τελευταία παιδική ψυχή που ταξίδεψε μαζί του.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Μαριλένα : Του το παρέδωσε κιόλας ένα θαλασσοπούλι... :)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Anepidoti : Κι' εγώ σ' ευχαριστώ που "είδες" το παιδί...
Καλημέρα γλυκειά μου...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Kanenas : Λές; Μπορεί και να μας περιμένει; Ε ρε γλέντια που θα κάνουμε εκεί πάνω...:)

Ανώνυμος είπε...

σσσσσσσσ...μην τον ταραζεις...Αφησε πισω του τους Καραγκιοζηδες-απομιμισεις της κακιας ζωης...

Talisker είπε...

νομιζω αυτη εναι η υστατη τιμη για εναν αυθεντικο καλλιτεχνη
απλοι ανθρωποι
που δεν γνωρισε ποτε
να του αφιερωνουν λογια
που ποτε διεκδικησε..

ολη του η ζωη ηταν μια διακριτικη παρουσια
και μια πληθωρικη προσφορα

-ετσι ειναι οι πραγματικοι καλλιτεχνες...

Talisker είπε...

λογια που ποτε δ ε ν διεκδικησε ηθελα να πω...

So_Far είπε...

Ταξιδεύει κάπου καλύτερα έτσι γενικά την καλησπέρα μου

fpboy είπε...

R.I.P

βιολιστης στη στεγη είπε...

Exofthalmi: Σωστή!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Talisker: Αυτή είναι και η δύναμη των αυθεντικών ανθρώπων. Να επιβάλλουν την αξία τους χωρίς να τη διεκδικούν με πάταγο...

βιολιστης στη στεγη είπε...

So Far : Kαλώστην! Σ' έχασα κάπου στα ταξίδια σου... Εγώ φταίω...
Καλή σου μέρα!

βιολιστης στη στεγη είπε...

fp boy : ? ? ?

leondokardos είπε...

Πόσο όμορφη είναι η γραφή σου για αυτόν τον μοναδικό άνθρωπο που με τη τέχνη του ανέθρεψε γενιές και γενιές....

Unknown είπε...

υπέροχα λόγια για έναν άνθρωπο που μιλούσε για τη ζωή...

οι σκιές του είναι πάντα εδώ. σκιές μας...

φιλιά βρόχινα...

σταγόνα είπε...

Eιναι σαν μαζί μ εκείνον να έφυγε ένα κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας.. πολύ όμορφο γεμάτο ευαισθησία το αφιερωμένο σου..
χαίρομαι που σε βρίσκω..

Ανώνυμος είπε...

Ευγένιος όχι μόνο ως όνομα αλλά και ως ψυχή και έργο... θα μας λείψει καθώς θα νιώθουμε ακόμη ποιο μόνοι... από αυτούς που πραγματικά σήκωσαν τη ζωή λίγο ψηλότερα...

Την καλημέρα μου

βιολιστης στη στεγη είπε...

Λεοντόκαρδος : Οι όμορφοι άνθρωποι μπορούν να εμπνέυσουν όμορφες γραφές...
Καλό απόγευμα Λιονταρόκαρδε...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Νεράϊδα της βροχής: Μόνο που αυτές οι σκιές, οι δικές του, ήταν σκιές λουσμένες στο φώς...
Σε φιλώ ΝεράΙδα μου...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ψιχάλα : Σ' ευχαριστώ που ήρθες. Της αρέσουν οι ψιχάλες της στέγης μου...:)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Oδοιπόρος : "Σήκωσαν τη ζωή λίγο ψηλότερα"....
Δεν χρειάζεται κάν να το σχολιάσω...
Νάσαι καλά!

elf είπε...

"Γύρισες" για τα καλά, κορίτσι μου! Να 'σαι καλά να μου θυμίζεις τα σημαντικά. Και να μας χωράει η ψυχή μας.

Καλή καλή σου μέρα!

logia είπε...

όμορφα αποχαιρετάς τον άνθρωπο που μπήκε σαν άνεμος στα παιδικά μας χρόνια και μας συντρόφευσε ως τα σήμερα.
Νά σαι καλά!
Υ.Γ. Αν παίζεις βιολί και οδηγείς μηχανή βρήκα το δίδυμό μου....

βιολιστης στη στεγη είπε...

Elf : Kαι πρώτα απ' όλα, τα θυμίζω στον εαυτό μου elf μου. Για να επιβιώνω....
Σε φιλώ πολύ κοριτσάκι μου!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Logia : Σε καλωσορίζω και σ' ευχαριστώ καλή μου... και τί κρίμα, ούτε τη μηχανή την οδηγώ, ούτε βιολί παίζω! Στην επόμενη ζωή μου...ίσως... :))
Kαλή σου μέρα!

ολα θα πανε καλα... είπε...

Πολύ ωραίο,γλυκό κατευόδιο!Είναι πολύ καλύτερα τέτοια λόγια,όπως η δική σου ανάρτηση εδώ,που έχει μέσα της το βίωμα,από μεγάλα λόγια στους επικήδειους.Ήταν ένας πολύ συγκινητικός επικήδειος λόγος από το μέσα σου παιδί προς τον Ευγένιο Σπαθάρη.Έχω κι εγώ όμορφες αναμνήσεις γιατί με πήγαινε καμιά φορά η γιαγιά να τον δω.Καλό του ταξίδι...