30 Σεπ 2009

Ποιός τη ζωή μου, ποιός τη κυνηγά;



Θέλει να ματώσει ξανά...Να μείνουν τούφες απο τα μαλλιά της στα χέρια του "μυστικού" της αστυνομίας, αλλά να μη τη νοιάζει...Να τρώει τις γροθιές στα μούτρα και να γελάει μέσα της...Να παραπαίει, με σκισμένο τζήν και αίμα στα χείλη, αλλά να νοιώθει δυνατή....Ν' ακούει βρισιές που φτύναν μίσος, αλλά να μη νοιώθει ταπείνωση... Θέλει να ξαναζήσει την απόλαυση της αδρεναλίνης, πεταμένη κάτω, στη κλούβα, με μιά μπότα πάνω στο πρόσωπο κι' ένα "θα σε λοιώσω μωρή κουφάλα"να σφυρίζει απειλητικά, να αιωρείται ανάμεσα σ' εκείνη και στούς "άλλους", και να ψιθυρίζει αχνά "ρουφιάνοι, ρουφιάνοι, ρουφιάνοι", το αιώνιο πείσμα της, η ανίκητη αντίδραση, η βεβαιότητα, το θράσσος, όλα ασπίδα αόρατη που ήξερε, ήταν σίγουρη, πως θα την κρατούσαν ζωντανή...
Στο ασανσέρ, στην Ασφάλεια, έξι ορόφους, έτρωγε χτυπήματα στο στομάχι, τα χέρια του "μυστικού" σαν τανάλιες, κοντός, θεόκοντος αλλά με δύναμη ταύρου, πόναγε παντού, όμως, όχι μέσα της.
Φωτογραφίες, ανφάς, προφίλ, αποτυπώματα, ερωτήσεις που δεν περίμεναν απάντηση, ειρωνία στο βλέμμα τους, ειρωνία στο βλέμμα της...Ούτε αμφιβολία, ούτε ανασφάλειες, ούτε φόβος... Νικητές ανακυρήσσονταν το δίκιο και τα νιάτα της...
Πόσο θέλει να ματώσει ξανά... Το κελλί, μιά σταλιά. Οι τοίχοι χιλιογραμμένοι. Δεν είχε μολύβι, να γράψει κι' αυτή....Δεν είχε νύχια να χαράξει το τσιμέντο.... Μόνο φωνή είχε, που σιγανά, τραγούδαγε όλη τη νύχτα Θεοδωράκη.... Σιγανά,πολύ σιγανά, όχι με φωνή, με θυμό, με σφιγμένη γροθιά....
Φλεβάρης ήταν... Μέσα εκεί, ήταν ακόμα πιό Φλεβάρης....¨Ηθελε να στρώσει κάτι χάμω, να ξαπλώσει, έτρεμε απο κρύο, έτρεμε απο πόνο, το αμπέχωνο είχε μείνει εκεί, στην Ακαδημίας, πεταμένο στο πεζοδρόμιο, ούτε θυμάται πώς γλύστρισε απο πάνω της.... Τα χτυπήματα μόνο θυμάται, το σύρσιμο πάνω στις τσιμεντόπλακες, απ' τα μαλλιά, τίς κλωτσιές στα καλάμια, στα πλευρά, κάτι σαν γκλόμπ στούς ώμους, στο πάνω μέρος της παλάμης, στον αυχένα, και τίς στάλες απ' το αίμα , τα δόντια τα σπασμένα στη γλώσσα της, κι' ένα πόνο πού'μοιαζε να μην είναι δικός της, να μη προέρχεται απ' το σώμα της, αλλά ούτε απ' τη ψυχή της...Μάτια πολλά, μαζεμένα γύρω κοίταζαν σα να ντρέπονταν για το φόβο τους, εκείνη μόνο ντρεπόταν που τούς έκανε και ντρέπονταν...
Βημάτιζε όλη νύχτα, πάνω κάτω, πάνω κάτω, πέρναγε το χέρι στο κεφάλι που τό'νοιωθε μουδιασμένο και στη παλάμη έμεναν τρίχες, μακριές, καστανές και ίσιες... Το ένα πόδι σχεδόν γυμνό, το τζήν είχε ανοίξει στη ραφή, αυτό την ενοχλούσε πιό πολύ, την έκανε να νοιώθει ευάλωτη, γυμνή...Τα σαγόνια της χτυπούσαν, καλύτερα να τραγουδάει, βάσταγε το ρυθμό με το κροτάλισμα...
                                 Το μεσημέρι χτυπάνε στο γραφείο
                                 μετρώ τούς χτύπους, το πόνο μετρώ
                                είμαι θρεφτάρι, μ' έχουν κλείσει στο σφαγείο,
                                σήμερα εσύ, αύριο εγώ.....
Σκεφτόταν τους γονείς της.... Δεν ήξεραν τίποτα. Ισως να τούς ειδοποιούσε η Αννα....Ηταν Σάββατο, δε θάβγαινε πριν τη Δευτέρα....Μα ούτε που την ένοιαζε....
Οσο πέρναγε η ώρα, πονούσε περισσότερο. Καθόταν για λίγο, με πλάτη στο τοίχο, θυμόταν συνθήματα, γροθιές υψωμένες, μάτια λαμπερά, φωνές βραχνές, παντελόνια καμπάνα, χακί αμπέχωνα, μάγουλα κόκκινα, και τόσες καρδιές ολόγυρα, απόλυτα συντονισμένες μεταξύ τους, στον ίδιο παλμό, στον ίδιο ρυθμό, στο ίδιο όραμα, ξέχναγε τον πόνο, ξέχναγε το κρύο, ψήλωνε πολύ ξαφνικά, ούτε το κελί της δεν τη χώραγε...
Ας ήταν πάλι να ματώσει....
Ξημερώματα, άκουσε φασαρία... Σε κάποιο κελί, δίπλα της, παρακάτω ίσως, μιά γυναίκα φώναζε ακατάληπτα. Μόνο "Παναγιά μου, Παναγιά μου" άκουγε, κάτι ανάμεσα σε κλάμα, σε απόγνωση, σε υστερία... "Αχ, Νίκο, άχ Νίκο, άααααχ!", κάτι τέτοιο, μιά απελπισία, λίγα μέτρα μακριά της.... Δεν ήξερε... Δεν φανταζόταν.... Μιά γυναίκα. Μιά αντάρα. Εκεί, λίγο παραδίπλα... Μιά δυστυχία, μιά ανατροπή, τόσο διαφορετικό συναίσθημα απ' το δικό της...Εκείνη ένοιωθε προστατευμένη, απ' τ' όραμά της...Η άλλη, αυτή πιό κάτω, έμοιαζε ν' αντιστέκεται στη μοίρα, να χάνεται μέσα στο πεπρωμένο της, χτυπημένη απ' το πεπρωμένο της.... Αυτή, πονούσε με το σώμα της... Η άλλη, πονούσε με την καρδιά της...Τό'νοιωθε, κι' άς μη την έβλεπε... "Αχ, Νίκο μου..." σα ν' αποχαιρετούσε τη ζωή της....
Φίλη, αρραβωνιαστικιά, έμαθε μετά. Κάποιου Κοεμτζή. Νίκου Κοεμτζή. Σκότωσε τρείς για μιά παραγγελιά. Τρείς μπάτσους, για μερικές βεργούλες.... Το τραγούδι που της άρεσε να χορεύει στα ρεμπετάδικα...Δεν τον καταδίκασε ποτέ . Δεν τον λυπήθηκε ποτέ. Πάντα πίστευε πως δεν είναι άξιοι λύπησης οι άνθρωποι που υποκύπτουν στα πάθη τους. Αρκεί να τα πλρώνουν. Ας ζήσουν... Ας πεθάνουν... Αρκεί να τη ξοδέψουν τη ζωή που τούς αναλογεί. Αρκεί να γδάρουν το πετσί τους ζωντανοί, άν αντέξουν, άντεξαν... Αν όχι... Ενας λιγότερος... Ζωντανός; Να παλεύει με τις αμαρτίες του.... Πεθαμένος; Αχρηστος, αχρείαστος, ατιμώρητος, αμάτωτος.... Το χειρότερο! Αμάτωτος...Και το ακόμα πιό χειρότερο, ζωντανός αξόδευτος, πεθαμένος αξόδευτος....Σε θάνατο! Σαν το Κοεμτζή. Ισόβια σα τον Κοεμτζή. Αλλά αξόδευτος; Οχι! Ποτέ! 
Αναδεύεται στο καναπέ, να ταχτοποιήσει τις μνήμες.... Να ζωντανέψει το αίμα... Να αναβιώσει τον πόνο....
                                 Ποιός τη ζωή μου, ποιός τη κυνηγά
                                 να τη ξεμοναχιάσει μές στη νύχτα,
                                 ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
                                 σαν ψάρι μ' έχουν πιάσει μές στα δίχτυα...
                                 Για κάποιον μές στο κόσμο είν' αργά...
                                 Ποιός, τη ζωή μου, ποιός τη κυνηγά;
                                 Ποιός τη ζωή μου, ποιός παραφυλά
                                 στου κόσμου τα στενά ποιός σημαδεύει;
                                 Πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά
                                 που ξέρει πιό πολύ και να πιστεύει;
Ας μάτωνε λίγο και τώρα... Ας πίστευε.... Ας μέτραγε βήματα, πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, άς κρύωνε, ας φοβότανε έστω λίγο... Ο φόβος κρύβει ελπίδα.... Ενα κελί 2 επι 3, κρύβει πολύ ελευθερία μαζεμένη, συμπυκνωμένη πάνω σε γραμμένους τοίχους, σε ματωμένα αποτυπώματα.... Ας ένοιωθε για λίγο το συναίσθημα του φυλακισμένου που κρατά ελεύθερο το μυαλό του, του θύματος που δεν είναι θύμα, του "ήρωα", που δεν είναι ήρωας, παρα μόνο ψυχή με όραμα και με μάτια που λάμπουν...
                                  Που πάει να πεί
                                  σ' αυτή τη γλώσσα τη βουβή,
                                  -βαστάω γερά, κρατάω καλά-....
Να μάτωνε λίγο...
Να πίστευε λίγο...
Θα ψήλωνε λίγο... Θα βάσταγε γερά.... Θα κράταγε καλά....






                          
                                

56 σχόλια:

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

δεν ξερω τι να πω...
συγκινηθηκα παρα πολυ με αυτη την αναρτηση...

η ελευθερια του να πιστευεις...
να εισαι ελευθερος μεσα σε ενα κελι 2 επι 3...

τιποτα δεν θα πω...

τα νεραιδενια μου φιλια αφηνω εδω!!!

Μαριλένα είπε...

μου επιτρέπεις να σου αφήσω καποιο τραγουδι;

Σφυρίζει στην ταράτσα η ζωστήρα
σε παίρνουν και σε πάνε στην αυλή
ξωκλήσια και νησιά χωρίς αρμύρα
δε θα θυμάσαι πια μεσ' τη ζωή

Κλειστό και χαμηλό το καμαράκι
πριν από χρόνια θα 'ταν πλυσταριό
μα συ μικρό παιδί, παλικαράκι,
φαρμάκωσες ετούτο τον καιρό
μ' ένα καρφί και μ' ένα καθρεφτάκι
τις φλέβες όταν έκοψες θαρρώ

Μιλώ στη Παναγιά και τον Κριτή σου
τα χρόνια σου μετρώ με τον καημό
μα πες μου αν έχει ο βασανιστής σου
αν έχει μάτια, στόμα και λαιμό

Κλειστό και χαμηλό το καμαράκι
πριν από χρόνια θα 'ταν πλυσταριό
μα συ μικρό παιδί, παλικαράκι,
φαρμάκωσες ετούτο τον καιρό
μ' ένα καρφί και μ' ένα καθρεφτάκι
τις φλέβες όταν έκοψες θαρρώ




σε φιλώ βιολιστή μου..

anima είπε...

Οι ψυχές και οι αλήθειες
ποτέ δεν φυλακίζονται
ούτε υποτάσσονται
γιατί έμαθαν λεύτερες να είναι
και για αυτό να αγωνίζονται...

b|a|s|n\i/a είπε...

ο φόβος κρύβει ελπίδα. η ελπίδα κρύβει χαμόγελο. το χαμόγελο ελευθερία συναισθημάτων.
δεν έχω άλλα λόγια να αφήσω. παρά μόνο ένα χαμόγελο. έστω και αμήχανο. μπροστά σε αυτή την συγκίνηση της αλήθειας.
καλό σου βράδυ!!

jacki είπε...

Τι ιστορία; Κι όμως νιώθει τόσο ελεύθερη και ζωντανή.
Γιατί η ψυχή της είναι ελεύθερη.
Βιολιστή μου.. μελωδίες υπερκόσμιες και συγκινητικές σήμερα με το βιολάκι σου έπαιξες..
Αλλά νιώθω μια τέτοια περηφάνια γι αυτήν.. Γι αυτήν που περιγράφεις..
Και μια ζήλια για τη δύναμη της καρδιάς της.
Σε φιλώ.

Talisker είπε...

Τι σκληρο κειμενο ..
μιλαει για αιμα και πονο
και φοβο και βια..
λες κι αυτα συμβαινουν σε καποιον αλλον πλανητη για μας τους βολεμενους κι ομως ειναι παντου γυρω μας ..
ναι η μεγαλυτερη ελευθερια ειναι να πονα το σωμα και η ψυχη να βγαινει απο αυτο και να υπεριπταται ελευθερη
να βγαινει απο τον πονο και την ασχημια

και θελει πολυ δυναμη αυτο..
αλλωστε ποιος μπορει να μετρησει τη δυναμη ενος ανθρωπου που θελει να ζησει και να φωναξει την αδικια

γινεται θεριο ο ανθρωπος και ολα τα αντεχει στο τελος
-σε φιλω Βιολιστη μου!

Χαρ. Αλβερτος είπε...

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ!

Nikos Lioliopoulos είπε...

περασα να ακουσω το συγκλονιστκο audiance και επεσα σε αλλη μια συγγλονιστικη ανάρτηση...

aKanonisti είπε...

Εγώ κόλησα στο τραγούδι....
"πάντα στην Ελλάδα τουφεκίζεται..."

:-))

Ανώνυμος είπε...

Στροφή... και μάλιστα απότομο... γροθιά στο στομάχι... αναγκαίο για τις μέρες που έρχονται...

Το τραγούδι πολύ αγαπημένο... το έψαχνα ... thanks...

Μνήμη, συνείδηση, επιλογή...

Mentoras είπε...

Πολλή ζωντανή και ρεαλίστική περιγραφή. Μας έβαλες και μας για λίγο να πάρουμε μια "μυρωδιά" από όλα αυτά. Καλό ξημέρωμα.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ναϊάδα: Αντίθετα με τον Καζαντζάκη, πιστεύω πώς όταν πιστεύεις ζείς... Αν δεν πιστεύεις και δεν ελπίζεις, είναι κάτι σαν θάνατος της ψυχής... Πώς μπορεί μιά νεκρή ψυχή να νοιώσει την ελευθερία;
Καλημέρα νεράϊδα μου!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Μαριλένα: Μαριλένα μου, σ' ευχαριστώ για τους συγκλονιστικούς στίχους!
Καλύτερο κι' απο σχόλιο!
:)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Anima : Οι αλήθειες...
Πού πήγαν οι αλήθειες, αλήθεια, Ψυχή μου;

βιολιστης στη στεγη είπε...

B/a/s/n/i/a: Στ' αλήθεια...
Τίποτ' άλλο δεν χρειάζεται...
Αυτό, το αμήχανο χαμόγελο...
Αρκετό είναι...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Jacki: Αυτό είναι η θλίψη, παπί μου...
Να μοιάζουν υπερκόσμια τα συναισθήματα που πηγάζουν απ' τα οράματα της ψυχής μας...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Talisker : Μα σε άλλο πλανήτη γινόντουσαν αυτά, μάτια μου...
Σ' ένα πλανήτη, που το αίμα των ανθρώπων, έρεε καυτό, στις φλέβες τους...
Πολύυυυυ μακριά απo δώ... :)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Παντοτινός Ταξιδευτής: Το πιό συγκλονιστικό Ταξιδευτή μου, είναι που ανασαίνουν ακόμα οι μνήμες....
Καλημέρα σου!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Νίκος Λιολιόπουλος: Και σε πρόλαβε μιά άλλη συγκλονιστική ερμηνεία! Της Δημητριάδη!
Σ' ευχαριστώ!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Akanoniston: Ξέρεις που κολλάς εσύ!
Στις αλήθειες! :)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Οδοιπόρος: Πιό "μέσα", δεν θα μπορούσες να είσαι!
Αυτό!
Μνήμη, συνείδηση, επιλογή!
Νάσαι καλά, Οδοιπόρε!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Mentoras : Πόσο μ' αρέσει αυτό το "νέο αίμα" στο μπλόγκ μου!
Το μόνο που θέλω να σου πώ, είναι πως η "μυρωδιά" φτάνει σ' αυτούς που θέλουν να κρατούν τις αισθήσεις τους ζωντανές... Σε όποια εποχή κι' άν ζούνε...
Κι' απο μιά μικρή γεύση σου που πήρα, είσαι ένας απ' αυτούς.
Καλώς ήρθες!

foteini είπε...

@
καλημερίζω :)

τι καλά, όταν βρίσκονται οι άνθρωποι !

μου επιτρέπεις ; :


Καθώς το παιδί,
που σημαδεύεται απ' την πρώτη γνώση της μοναξιάς,
ο καιρός κι η απαντοχή θα κάνουνε συντρίμμια την καρδιά μου
και θα 'χω χάσει για πάντα τους δρόμους,
τους δρόμους μου, σα θα μ' αφήσουνε να βγω από δω.


Θα γυρίζω γυρεύοντάς σε παντού,
στα ισοπεδωμένα τοπία,
στα κομματάκια εκείνου του καθρέφτη,
στις σπαταλημένες ματιές,
να βρω ξανά το πρόσωπό σου, την καρδιά μου γυρεύοντας


και θα μιλώ και θα μιλώ τούτη τη γλώσσα,
που ήταν κάποτε δική μας,
που ήταν κάποτε το μόνο δικό μας που μας είχε απομείνει
μέσα στους ίσκιους των νεκρών χρωμάτων
των νεκρών εικόνων
όταν οι νύχτες μας ήταν απλά επεισόδια
της μεγάλης νύχτας που άρχισε πριν - πόσον καιρό;


Πώς να μετρήσω τον καιρό εδώ μέσα,
τις σεληνιακές σου διαλείψεις,
τ' αστρικά σου πηδήματα.
Πώς να μετρήσω την πορεία μου τεθλασμένη,
την απρόβλεπτη τροχιά της απουσίας σου,
μέσα σε τούτο το αμείλικτο διαστημόπλοιο,
μες στην καρδιά της πόλης που ήταν κάποτε δική μου
και τώρα την διαγουμίζουνε τα τανκς;

Εφτάπυλο το χάος, στεγανό
πολιορκημένο μέσα κι έξω από το φόβο με τα χίλια πρόσωπα.
Οι φωνές των ανιάτων κοπάζουν κάθε βράδυ στις πεντέμισι.
Οι σειρήνες λεηλατούν κάθε βράδυ τη σιωπή.
Οι κοιμισμένοι κάθε βράδυ ανεξιχνίαστοι νεκροί.
Και πάλι, πάντα πού είναι τα χέρια σου;
Η φωνή σου πού;
Θ' αντέξουν και απόψε τα τοιχώματα; Ή θα χιμήξει το σκοτάδι; Πώς να μετρήσω;


Καθώς η πρώτη γνώση της μοναξιάς
που σημαδεύει -έφηβο κιόλας το παιδί
η απουσία σου καρφώθηκε μαχαίρι κατακόρυφο στο χωροχρόνο μου
άνοιξε από παντού ξετρελαμένα στόματα η ασχήμια,
που ενεδρεύει να με καταβροχθίσει,
ο πληγωμένος χρόνος σπαρταράει,
μ' αφύσικα τινάγματα η μελλοθάνατη ειμ' εγώ


Και γύρω μου παντού, καταμεσίς κατάστηθα, στο χάος, στην καρδιά μου,
αιμόσυρτες οι τροχιές από την αθωότητα στο φόνο,
κι απ' το φόνο στην τύψη, στο μοιρολόι κι από κει στον άλλο φόνο.


Πώς να σου τραγουδήσω;
Κι η φωνή μου, π' αγαπούσες, μαχαιρωμένη.
Φύκια των ουρανών μες την αγρύπνια τα μαλλιά μου π' αγαπούσες,
τα χέρια μου πλοκάμια απελπισμένα
κι όπου κι αν ψάξω δε σε βρίσκω πια.


Τετράγωνα κομμάτια σκοταδιού πίσω απ' τα σίδερα.
Η ρωμιοσύνη προδομένη, η προδοσία μαχαίρι στην καρδιά.
Το πληγωμένο φως μετά τις δέκα, οι θόρυβοι ανεξήγητοι, οι ανάσες.
Η δίχως νόημα θυσία,
η πολιορκία,
η απουσία
το τσιγάρο του φρουρού.


...................................


Θα στείλω τα όνειρά μου
να ταράξουν το νοικοκυρεμένο ύπνο τους,
θα στείλω το φόβο μου
να φωλιάσει στις ανύποπτες καρδιές τους
κι όταν θα ’ρθει η υπάλληλος για καταμέτρηση
«δραπέτευσε», θα λεν οι άλλοι, παρεξηγώντας το θάνατό μου.


Και μόνο εσύ θα ξέρεις !
μόνο εσύ θα θυμάσαι τα χέρια μου,
το θολό παράπονο του σκυλιού έξω από τη φυλακή,
τις κραυγές των παιδιών πάνω στην ταράτσα,
την απόγνωση του κινέζικου πορτρέτου,
τα ελληνικά αινίγματα – τι είν’ αυτό που ανεβαίνει με τα πόδια
και το κατεβάζουνε με κουβέρτα...

Και μόνο εσύ θα ξέρεις
πώς,
πού χάθηκε το κορμί μου,
τι έγινε η φωνή μου,
τι η αγρύπνια μου,
τι ήχους έχει ο φόβος
κι η απόγνωση τι πρόσωπο

....................


"Θεέ μου τι να γίνηκαν του κόσμου οι αντρειωμένοι;"



ελπίζω ότι δεν έκανα κατάχρηση χώρου...

καλημερίζω ξανά :)

Albus Genius είπε...

Τότε η αντίθεση ήταν μπροστά σου και την έβλεπες, μεγάλο πράμμα. Πολλοί την πούλησαν θα πείς, ε! δεν βαριέσαι και λοιπόν; Σήμερα κρύβεται και το αίμα χύνεται χωρίς να ξέρεις ποιός τελικά θα το μαζέψει και που θα το πουλήσει.Πολύ στεναχωρέθηκα με αυτό το κείμενο που βέβαια είναι πολύ καλό.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Foteini: Τί καλά να βρίσκονται οι άνθρωποι!
Και, επίσης, να σου πώ Φωτεινή, πως αυτό δεν είναι κατάχρηση....
Είναι κατάθεση....
Με πολύ μεγάλο ειδικό βάρος...
Με συγκίνησες....
Σ' ευχαριστώ!
(Πές μου, ποιός τό'γραψε....σε παρακαλώ...)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Albus Genius: Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που με τη διεισδυτική τους ματιά, αγγίζουν τον ρεαλισμό, χωρίς να φτάνουν στον κυνισμό...
Πόσο δίκιο έχεις Αlbus!

leondokardos είπε...

Η ψυχική δύναμη παραμένει ελεύθερη, όσο κιαν φυλακίζεται σε στενά κελιά. Και τα οράματα δε σβήνουν μέσα στο σκοτάδι του κελιού.

foteini είπε...

@
καταννοώ πολύ καλά,
την κατάθεση σε τρίτο πρόσωπο...


το ποίημα είναι η
"ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ",
που έγραψε μέσα στις φυλακές Αβέρωφ,
η πολιτική κρατούμενη - ποιήτρια Ρένα Χατζηδάκη ( κόρη της Λιλής Ζωγράφου )το 1968 -25 ετών-, ως «Μαρίνα».


κάποιοι στίχοι, μέσα στις εποχές, σε σημαδεύουν...
- θα πολιορκώ
το "κοίταζε τη δουλειά σου",
με την αγωνία μου !


να είστε καλά :)

demetrat είπε...

α ρε Love-love , μιά ταράτσα μπήκε ανάμεσά μας , και συναντηθήκαμε μετά από χρόνια.Μη κυνηγάς άλλο τη ζωή σου πουλί μου.Εσύ την κυνηγάς, οι άλλοι ούτε που καταδέχονται πιά να να κυνηγήσουν ή να κυνηγηθούν.
(τσώπα, το άλλο σαββατοκύριακο,θα βάλουμε την "ασφάλεια" γιά κερκίδα, και θα κυνηγιόμαστε στον κήπο εναλλάξ)
:)
και καλημέρα
δ

ξωτικό είπε...

δεν το πιστεύω πως χάθηκε το σχόλιό μου.θα επανέλθω δεν έχω κουράγιο να το ξαναγράψω αυτή τη στιγμή

βιολιστης στη στεγη είπε...

Foteini: Σ' ευχαριστώ!
Τόσο "ζωντανό", ακόμα κι' άν διαβάζεται σε μιά εποχή νεκρή...
Και, να συμπληρώσω, ίσως δεν ήμουν αρκετά κατανοητή, αλλά, "κατάθεση" εννοούσα το δικό σου σχόλιο...
Νάσαι καλά!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Leontokardos: Ετσι είναι Λεοντοκαρδέ μου!
Σε σκοτεινές, άδειες εποχές, πεθαίνουν μόνο τα οράματα...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Demetrat: Ναί! Και μη ξεχάσεις να φέρεις το κίτρινο βινύλ αδιάβροχο, κι' εγώ να πάω να ξεθάψω κανα ξεχασμένο αμπέχωνο απ' το Μοναστηράκι! Ντάξ; :))

demetrat είπε...

νταξ μαρή ,θα το ψάξω, άν και δεν ξέρω ουτε καν που βρισκεται γιατρέ.
.................
Να δει κι αυτή την εικόνα η ασφάλεια μαλάκα, μιά τρελλή σαν γυαλιστερός τουίτης να κυνηγάει μιά τρελλή με αμπέχωνο ......
:))))))
δ

ξωτικό είπε...

έλεγα λοιπόν : τι χαστούκι ήταν αυτό βιολιστή μου !!
τόσο μαύρα λές που να νοσταλγούμε τα ....κατάμαυρα;

και θυμόμουν που έπιασα κάποτε τον εαυτό μου να λυπάμαι την κόρη μου που δεν θα ανατριχιάσει και δεν θα βουρκώσει (μάλλον) ποτέ μ'αυτά τα τραγούδια και μετά ντράπηκα πάρα πολύ....

και μου ήρθε μια σκέψη τρελλή καθώς έγραφα και άκουγα το πληκτρολόγιο σαν.."τακ τακ εγώ τακ τακ εσύ"

και αναρωτιόμουν αν δεν μπορούμε να παίξουμε υπέροχα να το σπάσουμε το βιολί μας καλύτερα;
(η να το αφήσουμε μήπως οι επόμενοι βρούν την τέχνη...)

και ότι και να εννοούσες το χαστούκι ήταν πολύ χρήσιμο.

(δεν θυμάμαι άλλα μέσα στις χίλλιες σκέψεις που είχα)

καλό μήνα καλή μου

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ξωτικό: Πόσο χαίρομαι που βρήκες το σχόλιό σου!
Πόσο χαίρομαι που αυτό το "τακ τακ εσύ-τακ τακ εγώ" μπορεί ακόμα να σημαίνει κάτι...
Για κάποιους...

Φιλί γλυκό!

Roadartist είπε...

Κυνηγημένοι..
Πήρα πολλά απόψε τόσο από το ποστ σου όσο και από τα σχόλια.. (τα διάβασα όλα αν και δε το κάνω ποτέ σχεδόν)
Μένω και στην φράση "Τί καλά να βρίσκονται οι άνθρωποι!"
και την κατανοώ.. σε μια τόσο σκληρή και διπρόσωπη εποχή να διακρίνεις αισθάνθηματα.., ευαισθησία, αλήθεια.
Τη καλησπέρα μου και πολλά φιλάκια!

foteini είπε...

@
τι καλά !
σα να μου φαίνεται ότι βρήκα την κλάσση μου !

κι εγώ, όταν έλεγα
"καταννοώ πολύ καλά,
την κατάθεση σε τρίτο πρόσωπο..."
ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΦΥΣΙΚΑ ΕΝΝΟΟΥΣΑ !

:)


κι επειδή
κι εγώ "κράτησα τη ζωή μου",
αν θέλεις μπες :


http://bougepas.blogspot.com/2008_11_01_archive.html


(ημερομηνία 17/Νοέμβρη 2008)


φιλώ σας :)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Roadartist: Σ' ευχαριστώ!
Για την προσοχή...
Και για το "μοίρασμα"....
Για το "μοίρασμα", πάνω απ' όλα...

logia είπε...

έχω περάσει από δω τόσες φορές...
και έχω κλάψει άλλες τόσες...
συγχώρεσε με που δεν μπορώ να καταθέσω τίποτε άλλο από αυτό το δάκρυ...
να'ξερες....
δεν υπάρχουν λόγια...
δεν υπάρχουν...
μόνο το δάκρυ...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Foteini: Μπήκα...
Είδα...
Διάβασα...
Περπάτησα...
Σ' ένα μπλόγκ λεπτής αισθητικής...
Και λουλούδια μάζεψα...
Και πορτοκάλια...
"Καταλαβαινόμαστε τώρα, καταλαβαινόμαστε τώρα...
Δεν χρειάζονται περισσότερα..."
όπως λέει κι' ο Ρίτσος...
Καλή σου μέρα!

Unknown είπε...

απόλυτη ελευθερία πουθενά...

...η ψυχή περιμένει να πετάξει...

υπέροχα τα λόγια σου, μάτια μου...

φιλιά βρόχινα...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Logia: Μόνο;
Χίλιες λέξεις διαβάζονται μέσα σ' ένα δάκρυ...
Να σ' ευχαριστήσω;
Μόνο, αυτό μπορώ...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Νεράϊδα της βροχής: Κι' όταν τα καταφέρνει να πετάξει, τί όμορφο αίσθημα ελευθερίας!
Φιλιά κοριτσάρα μου!

fpboy είπε...

ωραίο κείμενο!

patsiouri είπε...

"Τότε η αντίθεση ήταν μπροστά σου και την έβλεπες, μεγάλο πράμμα. Πολλοί την πούλησαν θα πείς, ε! δεν βαριέσαι και λοιπόν; Σήμερα κρύβεται και το αίμα χύνεται χωρίς να ξέρεις ποιός τελικά θα το μαζέψει και που θα το πουλήσει."

Albus Genius τα σέβη μου...

ΥΓ: Περί Κοεμτζή ας μη συζητήσουμε...
Είχα ανεβάσει ανάλογο πόστ για τον Ακη Πάνου...

βιολιστης στη στεγη είπε...

fp boy: Μνημόσυνο! Οχι κείμενο...
Καλημέρα κι' ευχαριστώ...

βιολιστης στη στεγη είπε...

patsiouri: Τρέφω μιά ανεξήγητη (;) συμπάθεια για τους ανθρώπους με τις τρικυμιώδεις ψυχές, που κατφέρνουν να λυτρωθούν απ' τα πάθη τους, μέσα απο την αυτοκαταστροφή τους...΄
Θα την ψάξω την ανάρτησή σου για τον Πάνου...
Φιλιά κοριτσάκι μου!

Xνούδι είπε...

η ελευθερία είναι στις σόλες των αλήτικων παπουτσιών μου, έλεγε η Κατερίνα. Η κάθε Κατερίνα, που γελάνε μαζί της γιατί διαφέρει από τους άλλους, η κάθε Κατερίνα που γελά με τους άλλους επειδή είναι όλοι ίδιοι.

σε φιλώ καλό μου βιολί.

marianaonice είπε...

Εκπληκτικόοο!!
Η φυλακή δεν είναι για όλους ...φυλακή!!
Είναι ο δρόμος για τη λεφτεριά του νου και της καρδιάς τους!
Είναι η λύτρωση!

Λες και το έζησες εσύ...
:))

βιολιστης στη στεγη είπε...

H ελευθερία είναι να τα "βρείς" με τη φυλακή σου....
Καλημέρα Χνούδι μου!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Marianaonice: Λές και το έζησα, πράγματι! :))
Kαλημέρα!

marianaonice είπε...

Το φαντάστηκα...
;))

quartier libre είπε...

@
ναι, λες κι ήταν αληθινό !...
κι εγώ φυσικά το φαντάστηκα...


:)

ολα θα πανε καλα... είπε...

πολύ ωραία πράγματι,αυτή η ανάρτηση,πολύ δυνατή!Κι ακόμα κι αν νιώθει κανείς σήμερα την προδοσία,ακόμα κι αν νιώθει πως αγωνίστηκε για το τίποτα,δεν είναι αλήθεια.Μπορεί να μην άλλαξε ο κόσμος,όπως μας είχαν υποσχεθεί,όπως υποσχεθήκαμε εμείς στους εαυτούς μας,όμως σίγουρα γίναμε καλύτεροι μέσα από αυτό.Και ακόμα πιο σίγουρα,δε μπορούσαμε να κάνουμε και αλλιώς - το πρώτο πληθυντικό αναφέρεται όχι σε μένα φυσικά,εννοώ στους ανθρώπους που αγωνίστηκαν...

Silia είπε...

Ενεός , καλή μου φίλη ... Ενεός .
Επέτρεψέ μου :
"Θεσσαλονικη , Οκτωβρης του 1970 ….φοιτηταριό…..Με αρπαξαν στα καλα καθουμενα εξω απο την πορτα της πολυκατοικιας μας , και με …συραν ως το Μεταγωγών , ενα τετραγωνο πιο πανω . Μεσα σε ενα γραφειο (!) δερναν εναν νεαρο…Πρωτη μου φορα τον εβλεπα . “Τον ξέρεις ;” Μονο το κεφαλι μου κουνησα αρνητικα …και αρπαξα την πρωτη μου μπάτσα . Μετα απο ενα τεταρτο και καμμια 10ρια μπάτσες , πηραν τον νεαρο αλλου και βαλανε μπρος τις δυο μοτοσυκλεττες εξω απο το Τμημα…..Ακουσα τον νεαρο να ουρλιαζει καπου στο βαθος .Ουρλιαξα κι εγω , οχι απο συμπαρασταση , αλλα γιατι ενας φανταρος μου εσπασε με μια αποτομη κινηση τον αντιχειρα του δεξιου μου χεριου . Δεν μας ….ακουσε κανεις….(ο θόρυβος απο τις μοτοσυκλεττες βλέπεις) ……..Μετα απο την μεταπολιτευση , ακουσα για πρωτη φορα το τραγουδι “Χτυπάν απόψε στην ταράτσα τον Αντρέα”. Δεν γυρεψα ποτε ,να αποχτησω αυτο το τραγουδι….Καθε που βρεχει και λογω ηλικιας πονουν τα κοκκαλά μου , ακουμπω το σπασμενο μου χερι στο δεξι μου αυτί και ακουω να μου το τραγουδάει καποιος …Μαλλον ο νεαρος του Μεταγωγών θα ειναι……Μαλλον , Αντρέα θα τον ελεγαν …"
------------------------
Είναι ένα κομμάτι από ένα παλιό μου ποστ (ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠ' ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ)