Violence

Πάντα με τρόμαζε πολύ η αγριότητα των ανθρώπων.

Η αγριότητα των ανθρώπων όμως, ειδικά πάνω σε παιδιά και ζώα με απελπίζει...

Το τελευταίο περιστατικό, που το πληροφορήθηκα αρχικά απο το μπλόγκ του Πατσουριού, μ' έκανε να βλέπω εφιάλτες στον ύπνο μου δυό νύχτες τώρα.

Μιλάω για το άτυχο σκυλάκι που τού έκοψε τ' αυτιά με το προβατοψάλιδο και χωρίς νάρκωση φυσικά, ο κρετίνος ιδιοκτήτης του, επιδεικνύοντας τη "μαγκιά" του με φωτογραφίες του αιμόφυρτου ζώου στο ιντερνετ, και με δηλώσεις πως το επόμενό του βήμα θα είναι "να φάει ο σκύλος τα μπαλίδια του", να τον πυροβολήσει προφανώς με αεροβόλο, έτσι, απλά γιατί "σκύλος είναι, δε παθαίνει τίποτα ορέ" ...

Ευτυχώς που το ατροφικό έως κι' ανύπαρκτο μυαλό του, δεν ήταν σε θέση να υπολογίσει ότι οι φωτογραφίες στο Facebook και οι "περήφανες" δηλώσεις ήταν λόγος επαρκής να κινητοποιηθούν φιλοζωϊκές οργανώσεις στην Κρήτη και να παραπεμφθεί το θέμα στον Εισαγγελέα, απ' όπου και θέλω να ελπίζω ότι θα πάρει το δρόμο του...

Δεν θέλω ν' αναλύσω τέτοιες συμπεριφορές, δεν είμαι σε θέση να τις αναλύσω γιατί η λογική μου είναι παντελώς ανίκανη να συλλάβει την ίδια τη λογική που υπαγορεύει τέτοιες πράξεις..

Οπότε θα μιλήσω και πάλι με συναίσθημα. Και το συναίσθημά μου είναι κακοποιημένο αυτή τη στιγμή. Και το κακοποιημένο συναίσθημα βγάζει οργή. Κι' επειδή χορταίνουμε απο οργή στην απλή καθημερινότητά μας, προτιμώ να την αφήνω έξω απο τούτο εδώ το μπλόγκ....

Προσπαθώ να σκέφτομαι με πικρία, πως άνθρωποι και ζώα, έχουν όλοι τις ίδιες πιθανότητες να είναι θύματα κακοποίησης και τις ίδιες επίσης πιθανότητες να ζήσουν με αγάπη και ασφάλεια...

Ξέρω πως δεν θα λείψουνε ποτέ οι διεστραμένες κι' άρωστες ψυχές που δηλώνουν την ύπαρξή τους εξουσιάζοντας τούς πιό αδύναμους κι' ανήμπορους απ' αυτούς...

Οπως ξέρω, πως υπάρχουν ευτυχώς, άνθρωποι που νοιάζονται και συμπονούν και σέβονται το κάθε δημιούργημα της φύσης, είτε έχει δύο πόδια, είτε τέσσερα, είτε φτερά, είτε πτερύγια....

Οπως αυτοί, στην περιοχή της Αττικής Οδού, στην έξοδο προς τα Βριλήσσια...

Οπου ένας καημένος πελαργός, νεαρό πουλί στην ηλικία, και που προφανώς έχασε την φωλιά του και ίσως την οικογένειά του στις φωτιές της Ανατολικής Αττικής, ήρθε κι' εγκαταστάθηκε πάνω σε μιά κολώνα φωτισμού, κι' εδώ και μέρες προσπαθεί να ανιχνεύσει τις κατάλληλες συνθήκες για να εγκατασταθεί. Είναι φιλικός πρός τους κατοίκους, που τον πλησιάζουν μέχρι την απόσταση του ενός μέτρου περίπου, τον ταϊζουν και έχουν όλη τη καλή διάθεση να του παρέχουν ασφάλεια και προστασία μέσα στη μοναξιά του, στην άγνοιά του, στο βίαιο ξερίζωμά του απο το "σπίτι" του...

Ναί, ευτυχώς υπάρχουν κι' αυτοί οι άνθρωποι. Η "άλλη" πλευρά της ανθρώπινης φύσης...

Και τις φορές που απελπίζομαι απο άρρωστες συμπεριφορές , αγκαλιάζω τα σκυλιά μου τρυφερά, τα κοιτάω μές στα μάτια και "διαβάζω" εμπιστοσύνη, αφοσίωση, αγάπη και αθωότητα... Και ξαλαφρώνω λίγο.

Και προσπαθώ να πάρω απόφαση πως πάντα κάποιοι ανισσόροποι θα κρατάν τις ισορροπίες μεταξύ "τυχερών" και "άτυχων", ανθρώπων και ζώων. Τουλάχιστον δεν είναι οι περισσότεροι...

Ο Μήτσος μου και η Μαριγούλα δεν γεννήθηκαν κάτω απο τις ιδανικές συνθήκες. Τον Μήτσο, τον πήραμε κουτάβι ενός μηνός, απο έναν αμφίβολων ζωοφιλικών αισθημάτων ιδιοκτήτη των γονέων του, μιάς λυκοσκυλίνας κι' ενός ντοπερμαν. Μάλλον, γλύτωσε!

Τη Μαριγούλα, τη μάζεψε ο γυός του άντρα μου απο το δρόμο που περιπλανιότανε κουταβάκι κι' αυτό, ανάμεσα σ' αυτοκίνητα κι' ανθρώπους που οι περισσότεροι πιστεύουν πως ακόμα και τα κουτάβια "τρώνε ανθρώπους"! Η απο αυτοκίνητο θα πήγαινε, ή απο κλωτσιά....

Ευτυχώς "έπεσαν" σε μάς. Θα μπορούσαν να έχουν την απίστευτη "τύχη" να πέσουν σε γύφτους που τα χρησιμοποιούν για να μαζεύουν σκαντζόχοιρους (ναί, άν δεν το ξέρετε, οι γύφτοι τρελλαίνονται για το κρέας των σκαντζόχοιρων-άλλα κακόμοιρα και πολύπαθα ζωντανά-).

Ο Μήτσος και η Μαριγούλα στάθηκαν τυχερά ζώα. Ο Μήτσος έχει διαγνωσμένο καλαζάρ εδώ και δύο χρόνια. Αν ήταν αδέσποτος, θα είχε πεθάνει. Αν είχε παραμείνει στον προηγούμενο ιδιοκτήτη στην καλύτερη θα του είχε γίνει ευθανασία, στην χειρότερη και πιό πιθανή, θα είχε εγκαταλειφθεί στη τύχη του, να υποστεί ένα θάνατο αργό. Τώρα, χαπακώνεται δυό φορές τη μέρα, κάθεται υπάκουα κι' ανοίγει το στόμα να μπεί το χάπι βαθειά στο λαιμό του, και καμιά φορά μάλιστα, άν τύχει και του πέσει, το μαζεύει και το μασάει μόνος του, ο γλυκός μου! Και είναι προς το παρόν μιά χαρά, γεμάτος ενέργεια και σκυλίσιο ενδιαφέρον για τη ζωή. Η οποία του "κλήρωσε" ένα καλό κομάτι. Ακόμα κι' αν κάποια στιγμή αρρωστήσει και πεθάνει, θα έχει ζήσει ευτυχισμένος! Αυτό το κακόμοιρο σκυλάκι, το πιτ-μπούλ με τα κατακρεουργημένα αυτιά και τη βάναυση συμπεριφορά του κομπλεξικού ιδιοκτήτη του, θα μπορέσει ποτέ να εμπιστευτεί τούς ανθρώπους; Δεν ξέρω... Διαβάζοντας τα τρομαγμένα μάτια του, φοβάμαι πως όχι... Του "κλήρωσε" κακό κομάτι στην αρχή της ζωής του....

Και το χειρότερο είναι πως οι βάναυσες συμπεριφορές των ανθρώπων, κυοφορούνται μέσα τους απο πολύ νωρίς, εκεί εδραιώνονται και θεριεύουν με τις κατάλληλες συνθήκες, γίνονται τρόπος ζωής και -λυπάμαι που το λέω- δεν πιστεύω πως αλλάζουνε ποτέ. Ακόμα και με τιμωρία. Σε κάθε στιγμή τής μίζερης ζωής τους, άνθρωποι σαν τον Γιάννη Καντίρο, θα βρίσκουν την ευκαιρία να διοχετεύουν το μίσος τους για τούς ανθρώπους, στα πιό αδύναμα απ' αυτούς πλάσματα.

Γιατί, μη μου πείτε πως πιστεύετε το γνωστό σλόγκαν: " κοίτα ν'αγαπήσεις πρώτα τούς ανθρώπους και μετά ασχολήσου με τα ζώα"!

Ο άνθρωπος που μπορεί να βασανίζει, στερείται παντελώς και του τελευταίου ψήγματος αγάπης για οποιονδήποτε. Ακόμα και του ίδιου του του εαυτού!

Για να μπορείς να προκαλείς συνειδητά πόνο σ' ένα παιδί ή σ' ένα ζώο, σημαίνει ότι δεν συμπονείς. Κι' όπου δεν υπάρχει συμπόνια, δεν υπάρχει συναίσθημα.

Και η αγάπη είναι μόνο συναίσθημα...

Υ.Γ. Δεν έχω όρεξη ν' αλλάξω μουσική σ΄αυτή την ανάρτηση. Το Violence της πάει κουτί!