22 Οκτ 2009

H μπαλάντα της Στιγμής

Η δύναμη της εικόνας;
Η, η δύναμη της μουσικής;

Πώς διαλύεται ο χρόνος στιγμιαία, χίλια κομμάτια γίνονται τα χρόνια που πέρασαν και σαν σε έκρηξη εκσφενδονίζονται βίαια και μές στο άπειρο της στιγμής έρχονται εικόνες μαζί με νότες και καρφώνονται αναίμακτα στο μυαλό...
Δεν πονάει. Εκπλήσσει.
Ενας Νοέμβρης μακρινός, πίσω αφημένος στα χρόνια, πάντα τρυφερός αυτός ο μήνας, ερωτικός και μυστήριος, υπόσχεται κι' αποκαλύπτει, με κινήσεις αργές, απολαυστικές, πετάει τα ρούχα του, δεν βιάζεται καθόλου, σφυρίζει μελωδίες ξεχασμένες, ίσως λιγάκι ντεμοντέ, καί πάντα καταφέρνει να ιδρώνει τα κορμιά των ανθρώπων χαμογελώντας, να παίρνει μετά ένα σφουγγάρι απο βρύα και λειχήνες και να τα σκουπίζει στοργικά.
Ενας Νοέμβρης μακρινός κι' ερωτευμένος με τον έρωτα, ν' απλώνει ομίχλες που κρύβουν τίς ντροπές, να λούζει στην ώχρα το κόκκινο της ηδονής, να προσγειώνει και ν' απογειώνει συνάμα την υπόσχεση, την προσδοκία, τον πόθο, τη φυγή, το τέλος...
Οτι τελειώνει... Οτι δεν τελειώνει ποτέ... Τούς φευγάτους έρωτες του παρελθόντος, όλα τα ά-μορφα που πρέπει να πραγματωθούν, όλα τ' αθάνατα που αναπνέουν μέσα μας, μα δεν τα νοιώθουμε...
Ενας Νοέμβρης μακρινός λοιπόν, χαμένος στο "τότε", και μιά μουσική! Σε μιά στάση του χρόνου, που μερικές φορές μοιάζει αιώνια και ώ! του θαύματος, παραμένει αιώνια! Σε πείσμα τών καιρών και μιάς μνήμης ισοπεδωτικής, μιά εικόνα και μιά μουσική πιάνουν στα χέρια τους το καλέμι και σμιλεύουν τίς θύμησες τις μακρινές "ξεσκαρτάροντας" επιδέξια το περιττό και το ανώφελο, την ουσία μόνο κρατώντας, την απόλυτη αξία της στιγμής, χωρίς τα "πρίν" και τα "μετά", χωρίς στολίσματα και εξηγήσεις, χωρίς "γιατί" και "επειδή", εικόνα μόνο κι' ήχος, χρειάζεται "γιατί" η εικόνα; Χρειάζεται "επειδή" ο ήχος;
Στροφές ανάβασης μέσα σε τοπίο φθινοπωρινό, ανυποψίαστος ο νούς σιγοτραγουδάει ευτυχισμένος για την ομορφιά εκεί γύρω, για την ομορφιά εκεί μέσα του... Ρουφάνε τα μάτια το χρυσό ολόγυρα, μαζεύουνε το κόκκινο απ' τα δέντρα, το κάνουν ένα με το κόκκινο της καρδιάς, αναβλύζει η ψυχή το χρυσό του έρωτα, το κόκκινο της προσμονής, το χλωμό καφεκίτρινο του φόβου που δεν αντέχει τα μεγάλα φορτία ευτυχίας...
Εκεί, σε μιά στροφή, ξεπροβάλλει η Δημητσάνα. Ακουμπισμένη με τό'να χέρι στη μέση και τ' άλλο απλωμένο στα υψώματα πίσω της, σα να στηρίζεται νωχελικά κι' αγέρωχα στα χώματά της, με τα πόδια ανοιχτά και τα μάτια μισόκλειστα, με πεντακάθαρη ποδιά και μπούστο κεντημένο...
Καλύπτει ομίχλη τα κεραμίδια των σπιτιών, μόνο κομμάτια αποκαλύπτονται σιγά-σιγά, "θέλει υπομονή η ομορφιά", σα να σου λέει χαμογελώντας με σιγουριά, σκορπίζει κάπνα στον ουρανό και ευωδιά καμμένου ξύλου στα ρουθούνια, κι' ύστερα παίρνει τις σκιές απ' τα σύννεφα και τις φοράει τσεμπέρι, μισό να φαίνεται το πρόσωπο, "έλα κοντά" φωνάζει ,"μέσα στις πέτρες των σπιτιών μου, έχω φυλαγμένες αγκαλιές και χάδια", υπόσχεται, και υποδέχεται...
Και μιά κασέττα στο αυτοκίνητο σα να σταμάτησε στο χρόνο.... "Think twice, it's another day for you and me in Paradise"....
Πώς γίνεται αλήθεια, ένα απλό, σχεδόν παιδικό τραγουδάκι να χωρέσει έναν ολόκληρο Παράδεισο; Να δυναμώνει η φωνή του Phil Collins, ν'αγκαλιάζει την εικόνα κι' η εικόνα να επιστρέφει τη φωνή;
Να γίνεται αυτό το μαγικό ταίριασμα, χωρίς πεντάγραμμα, χωρίς φίλτρα, μόνο με την αδιαφιλονίκητη εξουσία της στιγμής, που έρχεται απρόβλεπτα και απρόβλεπτα φεύγει;
Είναι αυτά τα ελάχιστα λεπτά που καθορίζουν τις μνήμες, που διαχωρίζουν το "ζώ" απ' το "βιώνω", που συμπυκνώνονται οι μουσικές όλου του κόσμου με τις μουσικές της καρδιάς, που ανακαλύπτεις ένα κρυφό παράθυρο στη έκσταση, είναι το "τίκ" του ρολογιού που μοιάζει να διαρκεί αιώνια, είναι το "τάκ" του ρολογιού, που μοιάζει να μην ήρθε ποτέ στ' αυτιά , να το πήρε ο Λούσιος στα νερά του, μόνο την ώρα του θανάτου θ' ακουστεί ξανά...
Γίνεται...
Οταν, η εικόνα σφραγίζει τη μνήμη με νότες....
Οταν οι νότες έχουν το χρώμα του έρωτα...
Οταν οι έρωτες βάφουν με τ' άλικο χρώμα της Κνωσσού τη Στιγμή....
Οταν η Στιγμή, πνίγει τους φόβους και την άρνηση...
Οταν η μνήμη δεν σκέφτεται ποτέ δυό φορές....
Δρασκελίζει μεμιάς κοιμισμένους αιώνες και χρόνια, χωρίς δισταγμό, χωρίς ντροπή, χωρίς θλίψη, ψάχνει και βρίσκει αυτό το "τίκ", φρέσκο κι' ανέγγιχτο απ' τον καιρό, το "ρετουσάρει" ελαφρά με λίγο ρόζ και Νοεμβριάτικη ομίχλη, και το σερβίρει σε δίσκο μπακιρένιο, Δημητσάνικο.
Το ράδιο παίζει το "Another day in Paradise" και η Αυτής Μεγαλειότης η Στιγμή, γιορτάζει τις αιώνιες επετείους της αθανασίας της

33 σχόλια:

logia είπε...

η μουσική
η εικόνα
η στιγμή

ένας κύκλος

τρία στοιχεία πιασμένα χέρι-χέρι σφιχτά

το ένα συνεπάγεται το άλλο

το ένα ανασύρει το άλλο

από το ντουλαπάκι της μνήμης

κάτι σαν τον κύκλο της ζωής...

b|a|s|n\i/a είπε...

όλα αυτά σε όλα αυτά με όλα αυτά.
μα κυρίως κάποιοι βιολιστές στις στέγες που έχουν το χάρισμα του παρατηρώ και του βυθίζω τα συναισθήματα σε συναισθήματα κάνοντας τις εικόνες και τις στιγμές μαγεμένες μαγικά αθάνατες.
πολύ καλό σου βράδυ!

Μαριλένα είπε...

μόνο μια "καλημέρα" να πω
κι ένα φιλί, ν' αφήσω

φτάνει;
..

ξωτικό είπε...

πως τα κατάφερες και άδραξες όλα αυτά τα αέρινα και αόρατα και τους φόρεσες τις λέξεις τις ιδανικές...

εγώ σ'αυτές τις ονειρικές στιγμές που έχω αξιωθεί ο μόνος τρόπος να πω στον εαυτό μου οτι αγγίζω την αίσθηση του παραδείσου είναι :
εντάξει μπορώ και να πεθάνω χωρίς παράπονο...
είναι ακριβώς γιατί ένοιωσα το "ΖΩ"

(και η λατρεμένη μου Δημητσάνα
μου έχει χαρίσει τόση γλύκα που χοροπήδησε η καρδιά μου ...να σε είχα να σου κάνω μια τεράστια αγκαλιά)

Unknown είπε...

Δεν ξέρω τελικά, αν αυτή η ιδιότητα του χρόνου είναι ευεργετική, ή καταστροφική :/

Ανώνυμος είπε...

... ε να ... πέρασα κι εγώ....
Καλημέρα σας.
Γ.

kalo paidi alla... είπε...

τι ωραία μέρη αυτά εκεί πάνω, Δημητσάνα, Στεμνίτσα...σε ταξιδεύουν σε άλλη διάσταση

fpboy είπε...

Αρκαδία, ο επόμενος στόχος !

βιολιστης στη στεγη είπε...

Logia: Το αιώνιο παιχνίδι της ζωής Logia μου, όλα χωράνε εκεί μέσα...
Τίποτα δεν περισσεύει...
Μ' αρέσει ο τρόπος που το "είδες"!

βιολιστης στη στεγη είπε...

b/a/s/n/i/a: Mα, είναι αθάνατα Βασίλη, δεν είναι;
Αν μπορούμε να αναπαράγουμε τη στιγμή, μετά απο χρόνια, τί πιό αθάνατο απ' αυτό;

βιολιστης στη στεγη είπε...

Μαριλένα: Και φτάνει...
Και δεν περισσεύει...
Περισσεύουν ποτέ τα φιλιά; :))
Καλησπέρα απο μένα !

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ξωτικό : Τίποτα δεν άδραξα εγώ! Οι στιγμές μας αδράχνουν και μας ταρακουνάνε, σα να λένε: "Ζήσε το!"
Ομορφη η Δημητσάνα, έ;

βιολιστης στη στεγη είπε...

Καμηλιέρης: Αμφισβητία μου, εσύ!
Ναί! Μπορεί και να μην είναι ευεργετική...
Εξαρτάται...
Απο την επεξεργασία που της κάνουμε....
Οπως και νά'ναι, μας ανήκει....

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ανώνυμος: Τί μουγγαμάρα είν' αυτή;
Καλημέρα, πάντως... :)

βιολιστης στη στεγη είπε...

fpboy: Ο τυχερός! Που συνδυάζει δουλειά και αποδράσεις!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Καλό παιδί, αλλά: Eχει κρυφές μαγείες η Πελοπόννησος! Ελα απ' τα μέρη μας, καλό παιδί, αλλά! Οχι μόνο , χυλόπιτες και πίτσες στην Αθήνα! Χυλοπίτες πάντως, έχουμε!
:))

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Μιλάνε οι μουσικές...ΜΙΛΑΝΕ!!!

Αυτές οι άφθαρτες στο χρόνο πολύτιμες αναμνησεις
Και το κεντίδι της πενας σου (πένα είναι η ψυχή μας και η δική σου είναι "ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ") πόσο με άγγιξε
Καλό σου Σ/Κ!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

demetrat είπε...

δεν ξέρω γιατί , αλλά με μελαγχόλησες , και χρειάζομαι επειγόντως τη Μαριγούλα να με κοιτάει στα μάτια.Ενώ την ίδια στιγμή θα έχει βρεί το κενό που θα χωθεί ,δίπλα μου.
:)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ωραία είναι ν' αγγίζονται οι άνθρωποι!
Πόσο μας λείπει...
Σε φιλώ Γλαρένια μου!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Demetrat: Είδες πώς ξέρει το σκυλίσιο ένστινκτο , ν' ανακαλύπτει κενά;
Ωραία ήταν! Απλά κι' ωραία...Αλλά λίγο, ρε love-love....λίγο...

marianaonice είπε...

Είναι αυτά τα ελάχιστα λεπτά που καθορίζουν τις μνήμες, που διαχωρίζουν το "ζώ" απ' το "βιώνω", που συμπυκνώνονται οι μουσικές όλου του κόσμου με τις μουσικές της καρδιάς, που ανακαλύπτεις ένα κρυφό παράθυρο στη έκσταση, είναι το "τίκ" του ρολογιού που μοιάζει να διαρκεί αιώνια, είναι το "τάκ" του ρολογιού, που μοιάζει να μην ήρθε ποτέ στ' αυτιά , να το πήρε ο Λούσιος στα νερά του, μόνο την ώρα του θανάτου θ' ακουστεί ξανά..

Έχω μείνει άφωνη!!
Απίστευτα λόγια, απίστευτη μουσική και τα ζωάκια σου στο πλάι όλα τα λεφτά...

Μ' αρέσει πολύ αυτό το μπλογκ!!!
:)))

leondokardos είπε...

"Ζω-βιώνω". Πόσες φορές δεν μπλέκονται μέσα μας.Οι στιγμές όμως που βιώνουμε, αλησμόνητες,γεμάτες χαρά ή πόνο, αυτές οι στιγμές είναι που αξίζουν και αυτές αποτελούν το παράδεισό μας.
Σαν αυτή που περιγράφεις....η θέα,η μουσική, ίσως και η ανάμνηση.....

faraona είπε...

Οι αναμνήσεις ειναι το καλύτερο εφαλτήριο για να εχεις εναν φετινό λαμπρό Νοέμβριο με λιακάδα και καινούργιες μουσικιές ,φρέσκες και γεμάτες απ την τρέλλα της ζωής...ε?
Πες ναι.
Αμέσως.
Φιλιά!

Madame de la Luna είπε...

Και σε τέτοιες περιπτώσεις τι να τα κάνεις τα "γιατί" και τα "επειδή";

Αχ αυτές οι στιγμές κι οι νότες που μας ανυψώνουν..

Φιλί!

ΥΓ: Κάθε φορά που σε διαβάζω σκέφτομαι τι όμορφο βλέμμα έχεις για τον κόσμο.

demetrat είπε...

Η επόμενη φορά θάναι γιά πολύ love-love .Αφού τίποτα δεν προλάβαμε ούτε να πιούμε ,ούτε να πούμε.Μόνο τα οικογενειακά προκαταρτικά.:))
Και μένα μου λείπετε.
δ

elf είπε...

Εγώ πάλι, τον Οκτώβρη έχω για τέτοιο. Εκεί στα τέλη του. Κάθε χρόνο - φέτος στη Βυτίνα. Με πολλές βροχές, ομίχλες, μουσικές και στιγμές. Αλλά μ' έφτιαξες και για τον Νοέμβρη! Φιλιά, βιολιστή μου, καλώς να μας έρθει ο μήνας!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Η ζωή μας στο μικροσκόπιο είναι απίστευτη πραγματικά! Ακόμα και τα πιό ασήμαντα λεπτά στη ζωή μας, μπορούν να γίνουν σημαντικά, άν τούς δώσουμε λίγο απ' τη ψυχή μας...
Νάσαι καλά Μαριάννα μου! Μ' αρέσει που σ' αρέσει αυτό το μπλόγκ! :))

βιολιστης στη στεγη είπε...

Leontokardos: Οι αναμνήσεις "φτιάχνονται" απο την ουσία της στιγμής... Απο την αύρα της...Και απο το πόσο στοργικά την διατηρούμε μέσα μας....
Αυτή δεν είναι η ζωή μας, εξ' άλλου Λεοντόκαρδέ μου;

βιολιστης στη στεγη είπε...

Faraona : Στις αναμνήσεις, λέμε ναί!
Στα καινούρια, λέμε ναί!
Στούς Νοέμβρηδες, ηλιόλουστους, ή συννεφιασμένους, λέμε ναί!
Στη ζωή λέμε πάντα ναί, Φαραώνα μου...
Καλό Νοέμβρη μήνα!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Madame de la luna: Aν δεν κοιτάξω τον κόσμο μ' όμορφο βλέμμα, σε ποιόν κόσμο τότε θα μπορέσω να ζήσω; Αφού, δεν έχουμε άλλον!
Πολλά φιλιά Φεγγαροκυρά μου και καλό μήνα!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Μακάρι! Και το τηλέφωνο το βρήκα κλειστό όσες φορές πήρα για χρόνια πολλά...
Και δεν το ξέχασα, άμα θές και να ξέρεις...
Σμούτς!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Elf : Μα τί σημασία έχει άν είν' Οχτώβρης, άν ειν' Νοεμβρης...Σημασία έχει μόνο να μιλάει μέσα σου το τοπίο... Οι ομίχλες... Οι μουσικές... Ο έρωτας... Οι στιγμές...
(Πάλι τόσκασες βρε σιχαμένο, πάλι ζηλεύω τρελλά... Με τη καλή την έννοια!....)
Καλό μήνα ελφάκι μου!

demetrat είπε...

μπουμπουνοταγαρο!!!!!!!
εμ βέβαια το βρήκες κλειστό ρέι.
Αφού εκείνη την ημέρα ήμουνα στα αεροδρόμια και στα φτου αεροπλάνα.
Και μετά άνοιξα το τσιπρέικο.Θα σε πάρω εγώ να μου τα πεις! :))
Και βέβαια ξέρω πως έπαιρνες, και το σκέφτηκα κάποια στιγμή να σε πάρω εγώ αλλά το τσέχασα :(
φιλιά πολλά σε άπαντες.
δ