18 Νοε 2009

Παράθυρα χωρίς θέα.


Με διακατέχει το σύνδρομο "παράθυρα χωρίς θέα".
Κάποιοι, μπορεί να τ' ονομάζουν θλίψη. Η, απογοήτευση. Η, απελπισία. Η, απαισιοδοξία, οι πιό αισιόδοξοι.
Είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος.
Μπορώ να γίνω ευτυχισμένη με τα πιό απλά πράγματα. Και με τα πιό μικρά. Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών. Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε  Χριστούγεννα για το τέλος τους. Που τα καλοκαίρια έχουν νησιά. Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια. Που ξέρω ν' ανακαλύπτω τα κρυμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ' αγαπάνε τέσσερεις άνθρωποι, πολύ. Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερεις ανθρώπους, πολύ. Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι' αυτούς. Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι. Που δε με νοιάζει να με θυμούνται. Που μπορώ και κλαίω ακόμα. Και που τραγουδάω, μερικές φορές. Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν. Και ευωδιές που με γοητεύουν.
Μου φτάνουν οι στίχοι του Καββαδία. Ο Μικρός Πρίγκηπας του Σαιντ Εξυπερύ. Οι μουσικές του Μάνου Χατζιδάκη. Το χρώμα στους πίνακες του Βάν Γκόνγκ. Και των πεσμένων φύλλων στο κήπο μου.
Το αναμένο τζάκι. Το χουρ-χουρ της γάτας μου. Ο καφές με άρωμα φουντούκι. Το κρασί.
Είμαι ένας απλός, καθημερινός, αισιόδοξος άνθρωπος.
Αλλά, δεν αντέχω τα παράθυρα χωρίς θέα.
Τα παράθυρα βρίσκονται εκεί για να ταξιδεύουν τη ματιά. Για ν' αποκαλύπτουν ορίζοντες. Για να υπόσχονται το "παραπέρα". Για να λούζουν στο αληθινό φώς τ' άδεια δωμάτια. Για να φτιάχνουν σκιές με χρώμα πάνω στούς λευκούς τοίχους. Για να δίνουν πνοή στη φαντασία. Για να οριοθετούν το "διαφορετικό". Για να μας κάνουν να καβαλάμε περβάζια. Για όπου...
Το σπίτι που ζώ το λένε Ελλάδα και κάθε μέρα χτίζεται κι' απο μιά σειρά τούβλα στα παράθυρά του. Οι άνθρωποι προσπαθούν να ψηλώσουν λίγο παραπάνω απ' τη τελευταία αράδα πόυ έχει χτιστεί. Στέκονται στις μύτες των παπουτσιών και παλεύουν για λίγη θέα. Τα μιστριά όμως, δουλεύουν γρήγορα. Το βλέμμα ποτέ δεν τα προλαβαίνει. Ο αέρας που μπαίνει στο σπίτι μυρίζει τσιμέντο και μούχλα. Κάθε πρωί, άλλη μιά σειρά απο τούβλα έχει προστεθεί πάνω στη προηγούμενη. Οι άνθρωποι τότε, παίρνουν σκαμνιά. Μέσα απο χαραμάδες βλέπουν πιά. Τα δωμάτια σκοτεινιάζουν όλο και πιό πολύ. Μπαίνουν τα όρια. Μέχρι εδώ η ζωή μας. Εκεί έξω υπάρχει το "αύριο". Οι άνθρωποι κοντεύουν να πιστέψουν πως αυτό το "εκειέξω" ονομάζεται "μή-ζωή". Χτίζουν τα παράθυρα για να μη το βλέπουμε, να μη το επιθυμούμε. Να μη το υποψιαζόμαστε.  Να το ξεχάσουμε σιγά-σιγά. Να συνηθίσουμε την ασφάλεια των τεσσάρων τοίχων. Να βάφουμε τα όνειρά μας στις αποχρώσεις του Νεοπάλ. Χρώμα πλαστικό καλής ποιότητας. Με μεγάλη ποικιλία αποχρώσεων, για όλα τα γούστα.
Μόλις τελειώσει το χτίσιμο, οι άνθρωποι θα πάψουν να ψηλώνουν. Δεν θά'χει νόημα πιά. Αντιθέτως, θα μάθουν να ζούν σκυφτοί για να μοιάζει ψηλότερο το ταβάνι. Λίγο-λίγο, θα συνηθίσουν να περπατούν καμπουριαστοί, να κάθονται ανακούρκουδα, να καταλαμβάνουν όλο και λιγότερο απ' το χώρο που τους αναλογεί μες στα δωμάτια. Θα μάθουν να έρπουν με ευκολία ανάμεσα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και να προσανατολίζονται θαυμάσια προς τον τοίχο του βορά, προς την ανατολή του προσκέφαλού τους, προς τη δύση της οθόνης της τηλεόρασης, προς το νότο της πόρτας που οδηγεί σε διάδρομο τυφλό.
Θα προσαρμοστούν γρήγορα στο ν' αγκαλιάζουν τα ξύλινα πατώματα και να μετρούν τις σκλήθρες, και θα ταϊζουν το σαράκι που μοιράζεται το χώρο τους. Και το χρόνο τους.
Σιγα-σιγά θ' αποκοιμιούνται κουλουριασμένοι και το τικ-τακ των ρολογιών θα γίνει οι εποχές τους, η μέρα και η νύχτα τους, θα γίνει σύντροφος κι' εχθρός συγχρόνως, ενώ τα ξυπνητήρια θα σιγήσουν, για ν' αποδυναμώσουν τη μνήμη, να ξεχαστεί εκείνο το "εκεί έξω", να σβύσουν τα χρώματα τ' αληθινά και μαζί τους η λέξη "ελπίδα"...
Είμαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος. Που δεν αντέχει τα παράθυρα χωρίς θέα. Τη ζωή χωρίς "αύριο". Τα μαυρόασπρα όνειρα. Τα μή-όνειρα. Τα σκοτεινά δωμάτια. Τα μάτια που ξέχασαν να χαμογελούν. Τις εβδομάδες χωρίς Κυριακές. Το νεκρό χρόνο. Τα πλαστικά χρώματα. Το "μέχρι εδώ".
Θέλω να κουλουριαστώ σαν έμβρυο πάνω στο κρεβάτι μου. Να βάλω τρυφερές μουσικές να παίζουν. Να μετρήσω μέχρι τα εκατό. Να πώ "φτού και βγαίνω". Και να βγώ απ' το σπίτι που το λένε Ελλάδα, μέσα απ' τη τελευταία χαραμάδα που δε προλάβανε να χτίσουν ακόμη.
Να τρέξω έξω, στον καθαρό αέρα, να συναντήσω όλα τα "θά" που μου ανήκουν και δικαιούμαι, και κοιτώντας πίσω μου να ψιθυρίσω με ραγισμένη φωνή:   Φτού ξελευθερία!

65 σχόλια:

Μαριλένα είπε...

βιολιστή μου κι αυτά χρειάζονται όμως.
κι αυτά ειναι απαραίτητα.

νομίζω πως το ξέρεις ήδη.
πως το 'χουμε μάθει πια, ε;

σε φιλώ!
(και φτου ξελευτερία)

demetrat είπε...

Εμένα μου φτάνει το φτού και βγαίνω. Φτου και βγαίνω ρε.
φιλιά πολλά.
:)

aKanonisti είπε...

Υπάρχει και άλλη λύση...πιο "προχώ"!!

Να πάρεις γυαλιά με ακτίνες Χ... που βλέπουν έξω από τα τούβλα... οπότε να μην μπορεί κανείς να κλεισει τη θέα σου...ποτέ!!!!

(τόσα χρόνια.. μόνο ο σουρεαλισμός με έχει βοηθήσει....)

Φτου να μη σε ματιάσω.....

Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Ανώνυμος είπε...

Εμένα μου φτάνει το φτου γενικά, είναι κι αυτό μια μορφή διαμαρτυρίας !!!
Όσο για πλαστικό, προτιμώ τα χρώματα Benjamin Moore, έχουν μεγαλύτερη χρωματική παλέτα ! :-)
Γ.

Roadartist είπε...

Νομίζω πως μόλις διάβασα τις σκέψεις μου.. αλήθεια.. Μόλις δημοσίευσες τις σκέψεις του εαυτού μου.

faraona είπε...

Ευτυχως που εχεις τους ανθρώπους σου που σ αγαπάνε...ολα τα αλλά τα ζοφερά ειναι ΚΑΙ κοινά για ολους μας.Τα αντιπαρερχόμαστε οσο μπορούμε με στηριγμα την αγάπη των δικών μας ....για φαντάσου τους ανθρώπους που δεν τόχουν αυτό?

βιολιστης στη στεγη είπε...

Μαριλένα: Ποιά; Τα παράθυρα χωρίς θέα; Ευτυχώς Μαριλένα μου, εγώ δεν τάχω συνηθίσει... Και μάλλον...δεν...
:)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Demetrat: Μέτρα μέχρι το 10000 και βγές! Εχω βρεί φοβερή κρυψώνα, κάπου στον Ινδικό!
Φιλιά love-love μου!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Αν το μπορέσεις ...ΜΑΖΙ ΣΟΥ

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Χαρ. Αλβερτος είπε...

ΤΙ ΥΠΕΡΟΧΟΙ,
ΑΠΟΚΡΥΦΟΙ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Akanonisti: Γιατί, εμένα τί νομίζεις ότι με σώζει;
Ομως...
Οταν κάνει focus το ρημάδι το μυαλό, τότε...δεν τη παλεύω...
(Εκτός απο ακτίνες Χ, υπάρχει κι' ο διακτινισμός! Δε'ν κακός...δε'ν κακός...)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ανώνυμος: Benjamin Moore; Φτού! Είναι ακριβά...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Roadartist: Ναί, αρτίστα μου, το ξέρω...
Είμαστε πολλοί χτισμένοι...
Τουλάχιστον, πολλοί μαζί, γκρεμίζουν ευκολότερα...:)

Unknown είπε...

είναι στιγμές που νιώθουμε "έτσι". στιγμές που νιώθουμε "αλλιώς". εναλλαγές. φως και σκοτάδι. ήλιος και βροχή. βροχή...

...ζωή...

φιλιά βρόχινα...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Faraona: Ολα απ' την αγάπη ξεκινούν... Και μόνο προς τα κεί οδεύουν...
"Βυθός-ρήγμα-αγάπη"...Εχεις το τρόπο σου να φωνάξεις "Φτού ξελεφτερία!"
Δεν "χτίζεσαι" εύκολα εσύ!
Ευχαριστώ για το χαμόγελο που μου χάρισες...:)

leondokardos είπε...

Ναι, να είσαι τόσο ευτυχισμένη, εσύ, ένας φυσιολογικός αισιόδοξος άνθρωπος, που χαίρεταικαι νιώθει ευτυχισμένος με τα απλά, τα καθημερινά...
Και όμως, στην Ελλάδα μας κτίζουν τοίχους, μας κρατούν θεόκλειστα τα παράθυρα, σκοτάδι να μαυρίζει τις ψυχές μας.
Έχεις τόσο δίκαιο Βιολίστριά μου. τόσο δίκαιο....

DaisyCrazy είπε...

Αχ ναι... έξω τα σφαλιστά παράθυρα, έξω τα όνειρα που έγιναν εφιάλτες!

Μέσα ο καθαρός αέρας, τα όνειρα τα παιδικά, η χαρά, η γαλήνη!

ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

logia είπε...

σκέφτηκα πολύ πριν να σου γράψω
γιατί εμένα τουλάχιστον αυτή την εποχή, τα παράθυρά μου έχουν "θέα", έχουν "φως", έχουν "ζωή"
μα τι λέω; εγώ σχεδόν δεν έχω πια παράθυρα... και μάλλον είμαι μια παραφωνία...
ίσως δεν θά 'πρεπε να αφήσω αυτό το σχόλιο...\το έκανα μόνο και μόνο γιατί εσύ είσαι αισιόδοξος άνθρωπος και θα με καταλάβεις...

οι τέσσερις που σ' αγαπούν και αγαπάς κι οι τέσσερις που μ΄αγαπούν και αγαπώ είναι το φως κι η δύναμη για να γκρεμίσουμε όσα παράθυρα τυφλά μπορούμε...

καλό βράδυ

Κοντολάμπρος Ηλίας είπε...

Αχ βρε φιλενάδα, δε μας χτίσανε μόνο τη θέα και την προοπτική στη ζωή. Μας θάψανε το αύριο, μας ψαλιδίσανε τα φτερά καιτο κουράγιο να πετάξουμε ψηλά σαν περιστέρια προς τη λευθεριά. Μας θάψανε την περιφάνια που είχαμε να πετάξουμε ψηλά σαν τον αετό, και κείνο το γερακίσιο βλέμα μας μας το κλέψανε
μας τύφλωσαν φιλενάδα
μας τύφλωσαν.Δε βέπουμε πιά ούτε πόσες αράδες τούβλα μας χτίζουνε.
Κι η νύχτα θάνε μακριά όλο σκοτάδι.
Φιλιά Ηλίας-Ντίνα

βιολιστης στη στεγη είπε...

Φύρδην-μίγδην: Μαζί μου; Ωραία!
98, 99, 100! Φτού και βγαίνω Γλαρένια! :))

βιολιστης στη στεγη είπε...

Παντοτινός Ταξιδευτής: Πώς αλλιώς να εκφράσω το συναίσθημα της παρατεταμένης, ασφυκτικής αγωνίας, τόσων ανθρώπων γύρω μας Ταξιδευτή μου;

βιολιστης στη στεγη είπε...

Νεράϊδα της βροχής: Μόνο, που και στο "αλλιώς" ακόμα, τα αληθινά, βαθιά χαμόγελα των ανθρώπων, όλο και λιγοστεύουν, Νεράϊδα μου...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Λεοντόκαρδος: Λεοντόκαρδέ μου, το θέμα είναι πως η συλλογική δυστυχία, κάνει πολύ εύθραυστη τη προσωπική ευτυχία...
Κι' έτσι πρέπει να γίνεται...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Daisy Crazy: Ποιά τρελλή μαργαρίτα μπορεί να ζήσει μέσα σε χτισμένα παράθυρα; Καμιά!
Φτού ξελεφτερία, λοιπόν κοριτσάκι μου!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Logia : Η τέχνη, και ειδικά αυτή που υπηρετείς, είναι απο μόνη της ΦΩΣ! Και απο μόνη της δημιουργεί ορίζοντες και ψυχική ελευθερία...
Αγάπη. Τέχνη. Φύση.
Τρείς διαχρονικές και αθάνατες αξίες που τροφοδοτούν με νόημα τη ζωή μας!
Πάντα με θέα τα παράθυρά σου, Logia μου!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ηλίας Κοντολάμπρος: Πάντα πέρναγε η ανθρωπότητα τις σκοτεινές της εποχές Ηλία μου.
Δημιουργημένες απο τον ίδιο τον άνθρωπο...
Ισως, επειδή...
"Γιά να γυρίσει ο ήλιος
θέλει δουλειά πολύ..." :)

k είπε...

Περνάω πρώτη φορά μετά από προτροπή της roadartist. οι σκέψεις σου με άγγιξαν πολύ. συγκινημένη, αναζητώντας λίγη θέα και μιαν ανάσα, καλημερίζω.

ξωτικό είπε...

Τουλάχιστον, πολλοί μαζί, γκρεμίζουν ευκολότερα...:) όπως είπες !!!!
(και αν δεν βαρυέσαι διάβασε το σχόλειό μου στην roadartiste για λίγο χαμόγελο ...)

αυτά για τώρα θα ξανάρθω....

b|a|s|n\i/a είπε...

οι τοίχοι (οι περισσότεροι) είναι μέσα μας. το φως (το περισσότερο) είναι μέσα μας. σε όλα τα υπόλοιπα τα λιγότερα τις περισσότερες φορές αρκεί η αλήθεια ενός συναισθήματος. και ενός χαμόγελου. :)
καλησπέρα σου.

Thalassenia είπε...

Πολύ μαυρίλα, γκρίνια και θλίψη βρήκα σήμερα στην περιήγηση.
Όχι εδώ, έρχομαι φτιαγμένη.

Δεν αντέχω τα παράθυρα χωρίς θέα και φως. Ούτε τα ψηλά τείχη.
Ζω στη φύση, κοντά στη γη και τη θάλασσα. Βλέπω κάθε μέρα να κάνει το κύκλο της.
Την ανατολή και τη δύση του ήλιου.
Αυτό μου δίνει δύναμη και ελπίδα για αύριο.

Καλώς σε βρήκα.

ΦΛΕΓΟΜΕΝΟΣ είπε...

ειμαι εδώ ειμαι εδώ

δεν μπορώ να ειμαι κάπου αλλού

kalo paidi alla είπε...

όλο πάμε να ξεφύγουμε και όλο μας γυρνάνε πίσω

mamma είπε...

Τι καταπληκτικό κείμενο!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Kayadesigner: Καλώς ήρθες Kaya!
Ψάχνεις ανάσες κι' έπεσες σε χτισμένα παράθυρα!
Ολα στο πρόγραμμα είναι στο παιχνίδι που λέγεται ζωή...
Μοιράζοντας τις αγωνίες μας, γίνεται ευκολότερο να τις νικήσουμε...
Ζεστή καλημέρα σου στέλνω!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ξωτικό : Και το διάβασα...
Και χαμογέλασα...
Και το χρειαζόμουν...
Σ' ευχαριστώ!

βιολιστης στη στεγη είπε...

B/a/s/n/i/a : Τί ωραίο αντικαταθλιπτικό!
Αυτή, η τρυφερή σου αισιοδοξία, τόσο συγκρατημένη, αλλά σταθερή και καθόλου κραυγαλέα...
Τί ωραίο αντικαταθλιπτικό!
Νά το χαμόγελο! Το σκάω! :)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Θαλασσένια: Καλώς την!
Ζωή όμορφη, λοιπόν!
Μαζί σου είμαι...
Μιά κρίση πανικού είναι...
Θα περάσει. Πού θα πάει; :)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Φλεγόμενος: Φυσικά και δεν μπορείς!
Αφού..
Το "εδώ" και το "αλλού"
είναι επινόηση του νού...
Τυχαία η ρίμα, πίστεψέ με!
(Εμένα πάλι, αυτές οι δυσνόητες αλληγορίες σου, γιατί δεν με κουράζουν;)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Καλό παιδί αλλά...: Μα φυσικά!
Πώς θα ταίζουμε το σύστημα, άν ξεφύγουμε;

βιολιστης στη στεγη είπε...

Mamma : Τώρα μάλιστα!
Για κοίτα ποιός μιλάει για κείμενα!
(Μη με πιστεύεις! Μ' αρέσει! :))

Unidentified είπε...

Έτσι είναι... Έτσι είναι ο κόσμος γύρω μας... Όσο έχουμε όμως αθρώπους δίπλα μας, μπορούμε να προχωράμε και να τα βλέπουμε όλα λίγο πιο όμορφα, σωστά;
Καλώς σε βρήκα...

Margo είπε...

Διάβασα για το κείμενο αυτό σε σχόλια άλλων blog και ήρθα.. για το κείμενό σου θα σου πω μόνο ότι με συγκίνησε πάρα πολύ, τίποτε παραπάνω για την ώρα. Θέλω να το διαβάσω ξανά...
Να σαι καλά και καλώς σε βρήκα βιολιστή στη στέγη!

Ανώνυμος είπε...

@
εξαίρετο το κείμενο, καθρεφτίζει την αλήθεια !
σαν παραμύθι για μεγάλους...

σε ευχαριστώ πολύ, που είσαι "εκεί", στην ερημία :)
πολύτιμος ο ήχος των βιολιών !
(και μας τιμά !)


toumikroumozart

βιολιστης στη στεγη είπε...

Unidentified: Ετσι είναι! Γιατί νομίζεις καταγράφω τις "μαύρες" μου;
Για να ξορκίζονται με κάποια αισιόδοξα σχόλια, σαν το δικό σου!
Καλό Σαββατοκύριακο να έχεις!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Margo : Καλώς ήρθες Margo! Πρώτη μέρα "σπίτι" μου και με πέτυχες στα "κάτω" μου...
Υπόσχομαι και δωμάτια με θέα πάντως...
Στα "προσεχώς"...
Σ΄ευχαριστώ για τα καλά λόγια.
Και για την περιέργεια...
Μιά καλή μέρα νά'χεις!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Toumikroumozart: Μικρέ μου Μότσαρτ, εμένα με τιμά η ντελικάτη σου σκέψη και γραφή.
Παρ'ότι δεν ζώ στην "ερημία", εντούτοις απολαμβάνω ηρεμία...:)
Nά'σαι καλά!

Ιάκωβος είπε...

συμφωνούμε φυσικά. Το σύνδρομο αυτό χτυπάει πολλούς.
(αν θέλεις δες εδω: www.alexiptoto.net - εξίσου παραμυθένιο)

Ανώνυμος είπε...

@
μήτε εγώ,
ζω σε ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ερημία !
ακριβώς το αντίθετο, θα έλεγα... :)

t.m.M

fotini είπε...

σα να διαβασα τις σκέψεις μου!
σα να ακουσα την ψυχη μου να ουρλιαζει : θελω αερα!!

να χεις μια υπεροχη κυριακη!
ειναι ηλιολουστη!

Ανώνυμος είπε...

Και εγώ θα πω "Φτου ξελευθερία" και θα βγω... Μα δε θα φωνάξω, δε θα βρίσω, δε θα ζυγίσω τα "θα" τους που έμειναν "θα"... Θα σιγοψιθυρίσω ένα τραγούδι...

"Οπωσδήποτε παράθυρο
Να βλέπω έξω
Να χαμογελώ
Οπωσδήποτε παράθυρο
Και ποιον δεν πήρα εγώ με το καλό
Οπωσδήποτε παράθυρο
Για να πιστέψω πάλι
απ' την αρχή
Οπωσδήποτε παράθυρο
Μπροστά σε μένα αλλάζει
μια εποχή..."
Σπάθας - Νικολακοπούλου

Καλώς ζύγωσα στο σπίτι σου... Καλώς σε βρήκα!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ιάκωβος : Καλημέρα Ιάκωβε! Ομορφη δουλειά απ' το λίγο που είδα! Θα το ψάξω περισσότερο μόλις βρώ το χρόνο.
Τέτοιου είδους αλεξή-πτωτα χρειάζεται ο νούς όταν κινδυνεύει να συντριβεί απο τα άγχη! :)
Νά'σαι καλά!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Toumikroumotzart: Kαταλαβαινόμαστε τώρα!
Οπως λέει κι' ο Ρίτσος! :)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Fotini : Και την χάρηκα στ' αλήθεια!
Δεν θέλει και πολλά ο νούς για να πάρει δυό ανάσες...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Auctor ignotus: Πόσο καίριοι στίχοι, αλήθεια!
Τελικά, οι ίδιοι φόβοι, οι ίδιες αγωνίες, οι ίδιες ανάγκες ταλανίζουν τους ανθρώπους...
Και οι ίδιες ελπίδες σιγοκαίνε εντός μας...
Καλώς ήρθες σπίτι μου, κορίτσι με το παράξενο nickname!
(Προσπάθησα να βρώ την ερμηνεία, αλλά δεν τα κατάφερα...)

Τάσος είπε...

Κι εμένα, τα αγαπημένο μου σημείο είναι το παράθυρο..Όχι για να το κοιτάζω συνέχεια, αλλά για να είναι εκεί όταν το θέλω.. Πολύ όμορφο.. Σε βλέπω να "ψηλώνεις" αδιάκοπα..
Καλό απόγευμα.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Θεέ μου τι υπέροχο κείμενο, ήταν σαν να περιέγραφες τη ψυχή μου και όλα όσα νοιώθω ..όμως εγώ έχω το ...χάρισμα να βλέπω πάντα την αχτίδα φωτός απο τις γρίλλιες του παραθύρου γιατί η ελπίδα σε μένα πεθαίνει τελευταία και γιατί προσπαθω΄να να νοιώθω τα πάντα μέσα απο τα μάτια αυτών που αγαπώ για να μου " ρίχνουν" τα χτιστά παράθυρα και να δίνουν νόημα σε όσα με πείσμα κυνηγώ.Καλή σου μέρα, με χαμόγελο και πίστη για το καλύτερο καλή μου!

faraona είπε...

¨:))

βιολιστης στη στεγη είπε...

Αχτίδα : Αυτή κι' άν είναι αχτίδα!
Απ' αυτές που καταφέρνουν και γλιστρούν ανάμεσα κι' απο τις χαραμάδες, και πέφτοντας στους τοίχους τους κάνουν να μοιάζουν σα να χαμογελούν!
Απο τις φωτογραφίες σου φαίνεται πόσο θετικός άνθρωπος είσαι!
Ακόμα κι' άν δεν τρέξει η χαρά προς το μέρος σου, την προσκαλεί το γέλιο σου!
Καλώς ήρθες!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Τάσος : Μόνο ψηλώνω;
Εχω κάνει τη ψυχή μου βαριοπούλα και τη σκέψη μου καλέμι!
Πού θα πάει;
Θα πέσει... :)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Faraona : Χμμμμ!
Μου μύρισε μοσχοβολιστό ζυμάρι! :)

Μαριλένα είπε...

μα, δεν συνηθίζονται.
εννοούσα, πως ειναι απαραίτητα γιατι σε κανουν αυτο που εισαι.
και τα καλα και τα κακα και τα στραβά και τα ισια, όλα μαζι, άλλα αρνείσαι, αλλα αποδέχεσαι, αλλά χωρις αυτά, θα ήσουν αλλος ανθρωπος.

φτου φιλοσοφία βραδιατικα :))

Νικόλας αν και το σχόλιο σύντομα θα εξαφανιστεί. είπε...

Το κείμενο σου, αν είσαι η πηγή, (συγγνώμη που το γράφω αλλά σήμερα έχω σαστίσει μ αυτά που βλέπω πράγματι είναι ωραίο. Το έχουν δημοσιεύσει με προσωπικές αναρτήσεις στο facebook 37 άτομα από το σημείο: Είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος έως και ευωδιές που με γοητεύουν, αποδίδοντάς το στο Οδ. Ελύτη. Ίσως το έχεις διαπιστώσει. Αυτό βέβαια σε εξαφανίζει αλλά από την άλλη σε τιμά. Δεν είμαι σχολαστικός, αλλά τέτοιο ποίημα στον Ελύτη δεν έχω δει. Έτσι το έψαξα στο Google και κατέληξα σε σένα. Μου έκανε εντύπωση πόση ανάγκη έχουν να προβληθούν, και πόσο άκριτα αναπαράγουν ένα κείμενο αποδίδοντας στον Ελύτη. Όταν έχω καιρό θα προσέξω το blog σου.
Νίκος Βαρδάκης

Unknown είπε...

Σε ποιον ανήκει αυτό το ποίημα τελικά ;

Ανώνυμος είπε...

Αξιοθαύμαστο! Ειναι τελικά δικό σας, μετά την δημοσιοποίηση από τη ανάγνωση μέρος αυτού από τον κ. Τσιόδρα αλλά αποδιδόμενο από τα κανάλια στον Ο. Ελύτη;;

Γιώργος από Κύπρο είπε...

Αξιοθαύμαστο! Ειναι τελικά δικό σας, μετά την δημοσιοποίηση από τη ανάγνωση μέρος αυτού από τον κ. Τσιόδρα αλλά αποδιδόμενο από τα κανάλια στον Ο. Ελύτη;;