8 Ιουλ 2008

Ταγκό στο "Νικόλ"


Το "Νικόλ" και ο καπετάνιος του, εισέβαλλαν στη ζωή μου, το ίδιο αναπάντεχα, όπως έφυγαν.


Το "Νικόλ", σκαρί φίνο, ντελικάτο, προορισμένο αποκλειστικά γιά τη χαρά τής περιπέτειας, περιβεβλημένο όμως συγχρόνως, απο πολύ διακριτική πατίνα πολυτέλειας, αθέατη σχεδόν με τη πρώτη ματιά.


Φερμένο από τη Γένοβα, υποχρεώθηκε απο τα γεννοφάσκια του, να συμφιλιωθεί με τη προσωπικότητα του καπετάνιου του, ανθρώπου κάθε άλλο παρά φίνου και ντελικάτου, περιβεβλημένου όμως συγχρόνως, απο πολύ διακριτική πατίνα ευζωϊας, αθέατης σχεδόν με τη πρώτη ματιά.


Το "Νικόλ" ήταν λευκό, με μιά όμορφη μπλέ ρίγα στα πλευρά του. Τα βιτζιρέλα του γυαλίζαν ακόμη, και τα σχοινιά του ήταν αφράτα και καθαρά. Τα μπαλόνια του μονάχα ήταν παράταιρα, άλλα μικρά, άλλα μεγάλα, διαφορετικά μεταξύ τους, άλλα καινούργια, άλλα παλιά. Η πρώτη απάντηση στην απορία μου, ήταν : "για το μάτι!". Η δεύτερη, αρκετά αργότερα, ήταν ότι ο σκανταλιάρης καπετάνιος του, συχνά τσούρνευε και κανα μπαλονάκι από άλλα σκάφη, όταν εύρισκε την ευκαιρία, και την εύρισκε συχνά.


Ο καπετάνιος, ήταν μαυριδερός, με δυό κάρβουνα στα μάτια, που όταν δεν ήταν βλοσυρά, σ'αφήνανε να διακρίνεις εύκολα, τη παιδικότητα της ψυχής του. Μαύρα σγουρά μαλιά, σπανίως χτενισμένα, με μπούκλες ατίθασες να πέφτουν στο πρόσωπο, και το πιό πλατύ κι'εγκάρδιο χαμόγελο που έχω γνωρίσει ποτέ, (όταν δεν ήταν βλοσυρός).


Φωνή βραχνή κι'ιδιαίτερη, καθόλου εύηχη, θα έλεγα, όμως γέλιο γάργαρο κι'αβίαστο, με τα δόντια να μοιάζουν το μόνο λευκό σημείο στο απόλυτα μελαχροινό του προσώπου του.


Διαπίστωσα με έκπληξη, πώς μπορεί να "δέσει" τόσο αρμονικά, ένα τόσο αταίριαστο φαινομενικά ζευγάρι. Το φίνο, ντελικάτο "Νικόλ", με το "χύμα" του καπετάνιου του!


Σαν το "Νικόλ" κι'εγώ, ταξίδεψα προς το καινούργιο, χωρίς κανόνες και περιορισμούς, έτσι όπως αρμόζει στο καινούργιο, για να παραμένει καινούργιο.


Σαν το "Νικόλ"κι'εγώ, έμαθα ν'αγνοώ το "όρτσα", για ν'απολαμβάνω το "πρίμα".


Σαν το "Νικόλ" κι'εγώ, αποποιήθηκα τη φίνα και ντελικάτη καταγωγή μου, και με σχισμένα τζήν κι'αλατισμένα μπλουζάκια, χάλασα κατ'επανάληψιν τα νύχια μου, παλεύοντας με τη λαγουδέρα.


Σαν το "Νικόλ", και τα δικά μου τα πανιά φουσκώσανε απ'αγάπη, και "πρόσω ολοταχώς" για όπου μας περιμένει ένα ποτήρι παγωμένο λευκό κρασί και το "Τανγκό" της Αλεξίου.


Μόνο με την άγκυρα δε τα πήγαινε καλά, ο καπετάνιος του "Νικόλ", ο καπετάνιος μου.


Σημάδι του φευγάτου που τον χαρακτήριζε; Ισως! Πάντως, ποτέ δε τα κατάφερε να "πιάσει" καλά η άγκυρά του. Βασάνιζε τον εαυτό του, με τόση απόλαυση, βουτώντας και ξαναβουτώντας σε νερά άλλοτε καθαρά κι'άλλοτε βρώμικα, προσπαθώντας να διαπιστώσει άν ο βυθός ήταν κατάλληλος, άν η άγκυρα είχε μπλέξει με άλλες, ή αν είχε ξεσύρει...


Το σίγουρο ήταν, πως τις περισσότερες φορές, βρισκόμαστε μεσοβραδίς, μεσοπέλαγα, ούριοι ν'αρμενίζουμε, με την άγκυρά μας ξεσυρμένη, εγώ αλλόφρων και φοβισμένη, εκείνος γελώντας "μη φοβάσαι, ματάκια μου"...


Να γιατί φοβόμουν, ματάκια μου....


Να γιατί ζήταγα διπλές πριμάτσες...


Να γιατί ξενύχταγα όρθια στο ντέκ, ¨οταν φυσούσε...


Δεν έπιανε, η γαμημένη η άγκυρά σου, κι'αυτό φοβόμουν...




Κάποια μέρα, ο καπετάνιος του "Νικόλ", ξέσυρε για τα καλά.


Και το "Νικόλ", παραδόθηκε αμαχητί.


Κι'εγώ παραδόθηκα, αμαχητί.


Τί να σου κάνουμε αφού ήθελες να "φύγεις"...


Χόρεψέ το το "Ταγκό" μόνος σου...


Εκεί πάνω.


17 σχόλια:

Unknown είπε...

Κάθε λιμάνι και καημός...

patsiouri είπε...

Φιάσκο.
(Το τέλος)'
Η Καρυστιάνη εντωμεταξύ τρώει τη σκόνη σου...

Ανώνυμος είπε...

Γιατί ξύνεις τέτοιες πληγές ματάκια;

Πόρος, Τσιλιβίνια, Ύδρα, Δοκός, Σπέτσες, Χινίτσα, Πέρδικα και ξανά Πέρδικα και πάλι Πέρδικα κλπ κλπ.
«Όχι εδώ, όχι εδώ … μαύρα είναι τα νερά. Πιο έξω που ξασπρίζουν!
Η ρέντα του πρωτάρη στο τάβλι.
Κάτι άλογα που έτρωγαν τα ξινισμένα γεμιστά.
Μια αξέχαστη αστακομακαρονάδα.
Κερατέα - Δοκός και κάτι παγιδάκια στα κάρβουνα …
Κάποια ψυχή που την πήγαινε το ντίνγκι όπου ήθελε.
Η τριήρης!
Αίγινα Γλυφάδα 6 ώρες και κάτι!

Όσο για το ταγκό, it takes two to Tango! …. κι είναι κι οι δυο εξίσου μαυριδεροί!

Όταν έρθει η ώρα για το δικό μου Tango, σας παρακαλώ οι υπόλοιποι να το ρίξετε στο ζεϊμπέκικο, κι αυτό δεν είναι απλή παράκληση, είναι παρακαταθήκη.

Γ.

demetrat είπε...

θα μπορούσε να το χορέψει πάντως με τη μαντάμ ντε μποβαρύ άν του το επέτρεπε!
Που παρόλη την ατσαλιά, έχω την εντύπωση πως θα του το χάριζε το τανγκό!.
Ανώνυμε, άσε τις ώρες σου εσύ!
Εγώ πάντως καλού κακού θα ουρλιάζω , ά-ε-κ !! ά-ε-κ.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Πατσιουράκι: Πάντα το "τέλος" είναι και φιάσκο (για μένα).
Αυτό ήταν κι'επώδυνο.
Ανώνυμε: To "ζειμπέκικο τής Ευδοκίας", σου προορίζω, που ώς γνωστόν, είναι και το καλύτερό μου.
Δημητρούλα μου: Αν θα του τό χάριζε; Ολο τσιριμόνιες του έκανε, το πουταναριό!

scarface είπε...

Έτσι είναι η θάλασσα , με τις κάλμες και τις φουρτούνες της, just like life.

Κι αν βράχηκες λίγο , μη φοβάσαι, θα στεγνώσεις.

kelly alamanou είπε...

Εξοχη αφήγηση!
Τη βαρύτητα του βιώματος πάντως είσαι η μόνη που μπορεί να την "ακούσει"

Την καλησπέρα μου

kelly alamanou είπε...

Εξοχη αφήγηση!
Τη βαρύτητα του βιώματος πάντως είσαι η μόνη που μπορεί να την "ακούσει"

Την καλησπέρα μου

βιολιστης στη στεγη είπε...

Scarface: Συμφωνώ μαζί σου. Ασε που μετά από 12 χρόνια, στέγνωσα για τα καλά.
Επ'ευκαιρία: Το : "Μπλογκς και στρατιωτική θητεία", είναι από τα πιό έξυπνα κείμενα που διάβασα.
Υ.Γ. (Θέλω να πιστεύω, ότι δεν είμαι μπλόγκερ γλύφτης!)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ροδούλα: Πάντα έτσι δεν είναι;

βιολιστης στη στεγη είπε...

Καμηλιέρη: Τόσο μελό βγήκε;

scarface είπε...

σε ευχαριστώ

beth είπε...

omorfo
poianou einai??

βιολιστης στη στεγη είπε...

beth: Τί εννοείς ποιανού είναι;
Τό σκάφος ή το κείμενο;
Το σκάφος ήταν του καπετάνιου.
Το κείμενο, δικό μου.

beth είπε...

εσύ γράφεις τόσο όμορφα
και γω είμαι υποχρεωμένη να σου πω όχι μπράβο..
αλλά συγχαρητήρια γιατί... σπανίζεις.

φχαριστώ για το πορτοκάλι

βιολιστης στη στεγη είπε...

beth: Βρέ κοριτσάκι, δεν έφυγες διακοπές;

Unknown είπε...

Όχι, όχι μελό, δε σχολίασα το συναίσθμα. Την ιδιοσυγκρασίας, ορισμένοι άνθρωποι έχουν τέτοιο τρόπο ζωής..