14 Ιουλ 2008

Τά "ευχαριστώ" και τα "συγνώμη"


<

Με το χρόνο, τα πηγαίνω αρκετά καλά.


Εκτός, απο κάθε είδους ελλειπτικές μετρήσεις. Κλεψύδρες, αντίστροφες μετρήσεις κ.λ.π.


Μάλλον, έχω πρόβλημα με την έννοια : χρόνος που τελειώνει, χρόνος που υπολείπεται.


Η χρονική στιγμή που σηματοδοτεί κάποιο τέλος, μου δημιουργεί πανικό. Τού τύπου: θα προλάβω; Δεν προλαβαίνω!


Δε ξέρω ακριβώς τί θέλω να προλάβω. Πάντα έχω το συναίσθημα, ότι κάτι πρέπει να προλάβω. Σαν να πρόκειται, αν προλάβω, να καθυστερήσω μιά απόφαση θανατικής καταδίκης, να μου δοθεί η χάρη, να ζήσω.


Οτι μετράει αντίστροφα, ελλειπτικά, μου δημιουργεί την αίσθηση ότι είμαι δεμένη χειροπόδαρα, ακούω το τικ-τακ μιά ωρολογιακής βόμβας κάπου κοντά μου, και πρέπει να τα καταφέρω να λυθώ, πριν αυτή εκραγεί.


Οχι, κατά τ'άλλα, με το χρόνο τα πάω περίφημα. Δεν αργώ ποτέ στα ραντεβού μου, οργανώνω το χρόνο μου, πολύ εργονομικά, έχω πάντα τη σωστή εκτίμηση του τί ώρα είναι, χωρίςνα έχω κοιτάξει ρολόϊ σχεδόν ολόκληρη μέρα, θαυμάσια τα πάω με το χρόνο!


Μόνο, να μη μου τελειώνει.


Εδώ που τα λέμε, υπάρχει θέμα.


Οταν υπάρχουν εκκρεμότητες.


Κι'εγώ, όσο διανύω ανάποδα το χρόνο, το χρόνο μου, αγωνιώ όλο και περισσότερο αν θα προλάβω τη "τακτοποίηση".


Οχι, καμία πρόθεση να πεθάνω δεν έχω. Παρ'όλα αυτά, όμως, η διαδρομή μου στο χρόνο, αναπόφευκτα, έχει μπεί σ'ελλειπτική πορεία. Και υπάρχουν αυτές οι εκκρεμότητες!


Εκκρεμότητες αδυσώπητες, ενοχλητικές και επίμονες.


Που δεν υπάρχει μέρα να κυλήσει, χωρίς να μου χτυπήσουν ελαφρά με το δάχτυλο τον ώμο,


και να μου υπενθυμίσουν: "θα προλάβεις; Δεν προλαβαίνεις!"


Ε! Δεν είναι και λίγο!


Να κουβαλάω μέσα μου, χίλιες συγνώμες κι'άλλα τόσα ευχαριστώ, ανείπωτα!


Η χειρότερη εκκρεμότητα απ'όλες!


Γιατί, καλά, εγώ, ίσως και να προλάβω. Αυτοί που τούς τα χρωστάω όμως, θα προλάβουν τη παραλαβή;


Οχι, δεν είναι καθόλου λίγο!


Και δε ξέρω κάν, πώς να τα ιεραρχήσω!


Τίς συγνώμες πρώτες, ή τα ευχαριστώ;


Τί με βαραίνει πιό πολύ; Ειλικρινά, δε ξέρω.


Σίγουρα, οι συγνώμες που δεν άρθρωσα, είναι περσότερες, απ'τα ευχαριστώ που δεν δώρισα.


Ξαλαφραίνει άραγε η ψυχή, με καθυστερημένες συγνώμες; Τα δάκρυα πού χύνονται προς τα μέσα, είναι λιγότερο αρμυρά; Αργούν να στεγνώσουν; Ξορκίζεται το όποιο κακό έχω κάνει ηθελημένα ή αθέλητα όταν τρέφεται με ενοχές; Είναι η σιωπή η μόνη δίκαιη τιμωρία; Υπάρχει, άραγε, το "αργά", το σημείο μηδέν, που οριοθετεί το σημείο χωρίς επιστροφή; Η μήπως, η έκφανση του λόγου είναι η μόνη που αποκαλύπτει, που "ξεβρακώνει", που ξεφτιλίζει, και τελικά λυτρώνει;


Ναί, τα ευχαριστώ βγαίνουν πιό εύκολα. Ισως γι'αυτό, τα καθυστερώ περισσότερο. Κι'έτσι χάνονται κι'οι παραλήπτες, από εγκληματική αμέλεια, δικιά μου. Δεν προλαβαίνω, δεν προλαβαίνουν, μένουν τα ευχαριστώ, να αιωρούνται, ουδέποτε ειπωμένα, να καταλαμβάνουν το χώρο στο σκληρό μου δίσκο, να καταλήγουν φορτίο βαρύ, ασήκωτο, παρατημένο στά αζήτητα, χωρίς αξία πιά, χωρίς νόημα...


Εγώ, η δειλή, θα βάλω μιά τεράστια κλεψύδρα μες στο σπίτι.


Να τη βλέπω και να φοβάμαι.


Να τη βλέπω και να θυμάμαι.


Κι'όταν με πιάσει ο πανικός, τί άλλο θα μπορώ να κάνω;


Από το να μοιράσω τα ευχαριστώ και τίς συγνώμες μου "to whom it may concern".


Εστω και λίγο πρίν απ'το σημείο μηδέν.




Θά προλάβω να μπορέσω;




14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Με τσάκισες. Και δεν έχω λόγο να πω παραπάνω. Μόνο μια συγνώμη για αυτό.
Και με ερέθισες. Ερέθισες το κριτίριο της ανάγνωσης. Και για αυτό δεν μου μένει λόγος αλλά χρόνος φαινομενικά πολύς. γι αυτό πριν τελειώσει θα σου πω ευχαριστώ.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Island: Κι'εγώ σ'ευχαριστώ για το σχόλιο.
Μ'ένα "ευχαριστώ", από τα "εύκολα".
Ειλικρινέστατο, εντούτοις!

Nikos Lioliopoulos είπε...

Αυπνος και πέφτω στο κείμενο σου ... Μάλλον δεν θα με πάρει και απόψε ο ύπνος.
Πολυ δυνατο κείμενο.

ILive2LoveMe είπε...

Κουβαλάμε όλοι συγνώμμες κι ευχαριστώ που δεν είπαμε. Και κάποιοι άλλοι τα δικά τους. Δεν ξέρω να σου πω τι θα προλάβεις, δεν ξέρω καν για τον εαυτό μου. Κάνε μόνο αυτό που νιώθεις. Γιατί οι απαντήσεις δεν είναι δωσμένες από κανέναν. Κι ο μόνος που μπορεί να σου πει είναι ο εαυτός σου. Κάποιοι ξέρουν πως τους ευχαριστείς ίσως, και κάποιοι ξέρουν πως ίσως θες να ζητήσεις μια συγγνώμη... Ξεκίνα από αυτούς που νομίζεις πως το αγνοούν. Κράτα όμως μια συγγνώμη κι ένα ευχαριστώ και για τον εαυτό σου.
φιλιά καληνύχτας.

Unknown είπε...

Τρέχει που τρέχει σαν παλαβός και δεν τον προφταίνουμε (ήμαρτον πια, μια στασούλα δεν μπορεί να κάνει;) μην κρατάμε και τις συγνώμες, περιττά βάρη, και δεν πηγαίνουμε ακόμα πιό αργά...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Νίκος: Αυτά παθαίνει, όποιος κάνει μπλόγκινγκ νυχτιάτικα!
Σ'ευχαριστώ για το σχόλιο!
Ilive2loveme: Δικά μας τα χρέη, μόνο δικά μας.
Καμηλιέρης: Ναι, πρέπει επειγόντως ν'αρχίσει το ξεφόρτωμα...

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

Εγω ωστόσο θα ξεκινήσω με ενα μεγαλο
ευχαριστώ σε σένα που περνασες απο έμενα και ετσι σ ανακάλυψα.
Ήρθα για να συναντήσω έναν όμορφο χώρο κι ενα υπέροχο κείμενο
Ξέρεις νομίζω πως υπάρχει κάποιος κοινός προβληματισμός
σε αυτά που έγραψες εσύ εδω άλλα κι εγώ στην τελευταία μου αναρτιση(είδες και συ αν και δεν μου είπες τιποτα)
Αυτό ειναι που λένε:"Great minds think alike"?
Δεν ξέρω εσύ?

καλό σου βράδυ

τσίου!!!

demetrat είπε...

επειδή σε βλέπω που σε βασανίζει το θέμα,και γιαυτό πιστεύω έχεις και ενοχές,πρέπει πρώτα πρώτα να πας να πιείς ένα κρασί μαζί με την συμμαθήτριά σου ,που την έφτυσες δύο φοράς,με διαφορά μιάς ζωής η μία από την άλλη.
Τριτη με το ρυθμο που πας ;
Λες να το προλάβουμε κιαυτό;
(ξεκινα απ τα χαλαρά, και θα τους προλαβεις τους ζωντανούς ,μη φοβάσαι )

Ανώνυμος είπε...

Στην αγκαλιά μου κι απόψε σαν άστρο κοιμήσου
δεν απομένει στον κόσμο ελπίδα καμιά

τώρα που η νύχτα κεντά με φιλιά το κορμί σου
μέτρα τον πόνο κι άσε με μόνο στην ερημιά

Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου
σε περιμένω να 'ρθεις
μ' ένα τραγούδι του δρόμου να ‘ρθεις όνειρό μου
το καλοκαίρι που λάμπει τ' αστέρι με φως να ντυθείς.

Νίκος Γκάτσος

δια χειρός
Γ.

βιολιστης στη στεγη είπε...

demetrat: δε πίνει κρασί, ρε γαμώτο!
Κότσυφα: Εγώ μάλλον θα έλεγα : Similar minds think alike. And that's great!
Ανώνυμος: Κάτι θές να πείς, αλλά δε το πιάνει το ακατοίκητο!

kelly alamanou είπε...

Να προλάβουμε...Και "αυτό που είναι" της κάθε στιγμής, πόσες φορές το προσπερνάμε ;;
Η ζωή που περνάει και χάνεται που λέει και το έξοχο τραγούδι του Σπανουδάκη.
Χρόνος είναι η σκέψη.

Γιατί έχω τη αίσθηση πως ουσιαστικότερα πράγμα τα στη ζωή συμβαίνουν εκτός χρόνου;;;
Πέρα από τη σκέψη δηλαδή..

Καλή σου μέρα.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Αμέτρητες φορές το προσπερνάμε!
Συνήθως ζούμε "εν υπνώσει".
Θέλει πολύ δουλειά, για να τιθασέψουμε το άτιμο το μυαλό!

ολα θα πανε καλα... είπε...

Πολύ όμορφη ανάρτηση,χαίρομαι πραγματικά που σε γνώρισα.
Εγώ θα άρχιζα από τις συγγνώμες,νομίζω πως αυτές θα με βοηθούσαν στην ταπείνωση του εγώ που ορισμένες φορές χρειάζεται για να λεγόμαστε Άνθρωποι.
Το "ταπείνωση" εντός εισαγωγικών.
Θα έλεγα το χαμήλωμα του εγώ μήπως και δούμε λίγο τον άλλον,αλλιώς μόνο τον εαυτό μας θα βλέπουμε και θα λατρεύουμε.
Μετά έρχονται τα ευχαριστώ,γενναιόδωρα και όμορφα.Είχα κάποτε διαβάσει μια φράση που πολύ μου άρεσε:εκείνος,έλεγε που δίνει, πρέπει να γονατίζει και να λέει ευχαριστώ στον παραλήπτη γιατί,εκείνος,ο δεύτερος,έγινε η αφορμή,το μέσον που επέτρεψε στον άλλον να χαρίσει,να δώσει κάτι.
Σε όλα αυτά,τις συγγνώμες και τα ευχαριστώ,για να μην πάνε στο βρόντο,σημασία έχει να τις νιώθουν και οι δύο πλευρές.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Oλα θα πάνε καλά:
Αν καταφέρουμε να καταθέσουμε τα σώψυχά μας, άσχετα με τον παραλήπτη, πιστεύω ότι τίποτε δε πάει στο βρόντο...