23 Ιουλ 2008

Δέσποινα


H μέρα που είδα τη Δέσποινα, ξεκίνησε με γκρίνια.
Η πρωϊνή επιθεώρηση στο μποστάνι μου, μου επιφύλασσε αρκετές ντοματιές με εγκάυματα από τον ήλιο, και κολοκυθιές με "ουρά", που μόνο κάτι χλεμπονιάρικα κολοκυθάκια ήταν σε θέση να μου προσφέρουν.
Και το τραγικό επίσης γεγονός, τα σπουργίτια είχαν ήδη αρχίσει συντονισμένες επιθέσεις στη σταφίδα μου, που παρότι πράσινη και ξινή ακόμα, είναι πολύ, μα πολύ του γούστου τους.
Η άλλη φοβερή κακοτυχία που με βρήκε εκείνο το πρωί, ήταν η άδεια καφετιέρα, που ο ακατανόμαστος ο άντρας μου , μου φύλαγε για πρωϊνό ξύπνημα, καθότι προφανώς είχε ξεχάσει τα συμφωνηθέντα εδώ και 6 χρόνια! Πώς θα περιμένω 10 ολόκληρα λεπτά χωρίς καφέ;
Νεύρα...
Ο Μήτσος, ο ένας εκ των τριών σκυλιών μου και αρχηγός τής αγέλης (7 μαζί με τίς γάτες μου), την είχε κάνει μ'ελαφρά, καθ'ότι αιώνια καψούρης με τη σκύλα του τσοπάνη, λίγο πιό πάνω, και δυστυχώς για μένα, αλλά ευτυχώς γι'αυτόν, η τύπισα αυτές τίς μέρες "τραβάει".
Αγωνία για τίς φόλες και για τα αφροδίσια. Αλλο δράμα κι'αυτό!
Πολλά νεύρα...
Και μες στα νεύρα, περίμενα τη Δέσποινα.
Η Δέσποινα, είναι μιά κοπέλα, 24 χρονών, μανικιουρίστρα στο επάγγελμα.
Η προσωπική μου αντίληψη περί νυχιών, είναι, ότι τα νύχια , μοναδικό λόγο ύπαρξης έχουν το να ξεβοτανίζεις επιτυχώς, να τρίβεις αποτελεσματικά τις κατσαρόλες, να ξύνεσαι με μανία όταν σ'έχουν τσιμπήσει κουνούπια, και φυσικά να αμύνεσαι κατά παντός κακόβουλου, επίδοξου βιαστή (λέμε, τώρα).
Ενίοτε, οι άτιμες οι περιπτώσεις, τέτοιες όπως, γάμοι, βαφτίσια, συνεστιάσεις(!)κ.λ.π., με ρίχνουν στην ανάγκη της μανικιουρίστρας.
Κι'όταν λέμε ενίοτε, εννοούμε 2 άντε 3 φορές το χρόνο.
Ετσι, τη Δέσποινα, είχα να τη δώ περίπου ένα χρόνο.
Η Δέσποινα του "πριν ένα χρόνο", ήταν ένα κορίτσι έντονα κι'ωραία μελαχροινό, με μαλιά μακριά και μάτια μαύρα και υγρά. Ομορφη σκουρόχρωμη επιδερμίδα, το χρώμα της κρεολής, και θηλυκό, καλοφτιαγμένο κορμί, αλλά χωρίς να μεταφέρει στο βλέμμα της, την επίγνωση της ομορφιάς της.
Ομορφο, ζωντανό πλάσμα και συνεσταλμένο επίσης, στη σωστή ακριβώς δόση.
Ηρθε ακριβώς στην ώρα της, όπως πάντα.
Ανοίγοντας τη πόρτα, έσκυψε να σηκώσει το βαλιτσάκι της, και καθώς ανασηκώθηκε μου χαμογέλασε κάπως αμήχανα.
Το γιατί, το κατάλαβα τα αμέσως επόμενα δευτερόλεπτα.
Μπροστά μου βρισκόταν ένα πλάσμα "άλλο".
Ενα κορμί αποστεωμένο, με το σορτσάκι του ωστόσο, με δυό χεράκια αδύναμα σαν καλαμάκια, μ'ένα πρόσωπο μπλαβί στο χρώμα και τεράστιους κατάμαυρους κύκλους κάτω απ'τα μάτια που χαμογελούσαν σα κουρασμένα.
Εκανα γαργάρα την άσχημη έκπληξη, μα φοβάμαι ότι το βλέμμα μου τη πρόδωσε.
Τη καλωσόρισα όσο πιό φυσιολογικά μπορούσα, της έκανα ένα σωρό ανόητες κι'ανούσιες ερωτήσεις, πιστεύοντας ότι απασχολώ τη σκέψη της αλλού, να μη προλάβει να επεξεργαστεί
την αντίδρασή μου, να μη μπορέσει να μαντέψει τη φρίκη που ένοιωθα, να μην αναγκαστεί να μου δώσει εξηγήσεις.
Επρεπε να κάθομαι ακριβώς απέναντί της, ήμουν υποχρεωμένη να την περιεργάζομαι, όσο αυτή ετοίμαζε τα σύνεργα του καλωπισμού μου, μη χέσω.
Παρατηρώντας πιό προσεκτικά, είδα τη φίστουλα στο πάνω αριστερό μέρος του στέρνου, δεν είχα ξαναδεί τέτοιο πράγμα, δεν ήμουν κάν σίγουρη τί είναι, δεν είχα καμία πρόθεση να ρωτήσω.
-Βάλτε μου τα ποδαράκια εδώ.
Είπε και μ'έβαλε να στηρίξω τα πόδια μου πάνω στα γόνατά της.
Δεν ήθελα να μεταφέρω το βάρος των ποδιών μου πάνω της, δεν ήθελα να της προσθέσω κούραση παραπάνω απ'αυτή που μου μαρτυρούσαν οι κινήσεις της, δεν ήθελα το πεντικιούρ ρε γαμώτο, ήθελα μόνο να τη πληρώσω και να της πώ ότι μετάνοιωσα, δε το θέλω το γαμημένο το πεντικιούρ, ούτε το μανικιούρ θέλω, να πάει στο διάλο ο γάμος, κι'άμα τους αρέσουνε τα νύχια μου, χέστηκα...
-Εχεις αδυνατίσει, έ;
Ηταν αυτό που ψέλισα, τελικά.
-Ναί, έχω χάσει 10 κιλά. Είχα χάσει περισσότερα, αλλά τώρα έχω πάρει κανα δυό.
-Να κοιτάξεις να τα ξαναπάρεις. Μιά χαρά ήσουν πέρσυ.
-Ναί, άμα ανοίξει η όρεξή μου, σίγουρα θα τα ξαναπάρω.
Είπε.
Τότε πρόσεξα τα νύχια των χεριών της.
Ηταν μελανά, σχεδόν μαύρα, ανασηκωμένα από τη ρίζα, παραμορφωμένα, έτοιμα σχεδόν ν'αποκολληθούν απο τ'ακροδάχτυλά της.
Θυμήθηκα, τα χεράκια της, πέρσυ το καλοκαίρι. Τα είχε βαμμένα κόκκινα, και στολισμένα με κάτι χρωματιστά λουλουδάκια από πάνω. Τί πάθαν τα νυχάκια σου; Ηθελα να ρωτήσω.
Δε ρώτησα.
Λές και παρακολουθούσε το βλέμμα μου, σήκωσε αργά το κεφάλι της:
- Τον Αύγουστο γίνομαι κουμπάρα. Λέτε να έχουν φτιάξει τα νύχια μου μέχρι τότε;
-Ναί, αλήθεια, τί πάθαν τα νύχια σου;
(Με απολύτως φυσιολογική χροιά φωνής, εγώ, η ανόητη).
΄-Είναι φυσιολογική αντίδραση, λόγω της μεταμόσχευσης.
Σιωπή. Δε τολμώ να ρωτήσω.
-Εκανα μεταμόσχευση μυελού, πριν από 6 μήνες.
Δε μπορώ να ξεφύγω. Δε μπορώ να μη βουρκώσω. Δε μπορώ να κρυφτώ.
-Τί συμβαίνει Δέσποινα; Πές μου, αν θέλεις.
Και δε τη κοιτάω. Κοιτάω τα νυχοπόδαρά μου.
-Εκανα μεταμόσχευση μυελού, απο την αδερφή μου.
.................
-Για τη νόσο του Χόσκινς, ξέρετε.
-Α! Ναί.
-Δεν είδατε τα σημάδια στο δέρμα μου;
-Α! Ναί!
Παντού, τα χεράκια της, τα μπράτσα της, τα πόδια της και κυρίως ο λαιμός της, ήταν γεμάτα με κάτι κιτρινόμαυρα σημάδια, σα μελανιές, πολυκαιρισμένες.
Και όταν τόλμησα να τη κοιτάξω καταπρόσωπο, είδα τα ίδια σημάδια κι'εκεί. Και κάτω απ'τα μάτια. Αυτό που το νόμισα για κύκλους.
-Αλλά το χειρότερο είναι τα νύχια μου. Θα φύγουν όλα, μου είπαν στο νοσοκομείο.
-Ησουν στο νοσοκομείο;
-Μα βέβαια, κάνω και χημειοθεραπεία. Νά εδώ είναι η φίστουλα.
Μα βέβαια. Η φίστουλα. Ο καρκίνος μπροστά μου. Διασκεδάζει τη κυριαρχία του πάνω σ'ένα κοριτσάκι 24 χρονών!
-Εντάξει Δεσποινάκι, χέστα τα νύχια. Θα ξαναβγούν.
Τρέμει ελαφρά η φωνή μου. Θα γίνω ρεζίλι. Θα με δεί βουρκωμένη. Θα τη κάνω να νοιώσει άσχημα.
-Ναι, αλλά πώς θα γίνω κουμπάρα; Μ'αυτά τα νύχια;
-Τα μαλάκια σου, όμως, είναι πολύ όμορφα έτσι κοντά!
-Είναι τα καινούργια που βγαίνουν. Τα μακριά, ήταν περούκα.
Τα μαλάκια της... Ομορφα και κοντά, κατάμαυρα και στιλπνά, τα μόνα ανέγγιχτα...
-Πές μου για τη μεταμόσχευση. Πέτυχε, έτσι;
-Υπάρχουν πολλές πιθανότητες, αυτή τη φορά. Τις προηγούμενες δεν έγινε τίποτα. Τώρα έχω ελπίδες, γιατί αντέδρασε ο οργανισμός μου.
Να κάτι καλό, κάτι ελπιδοφόρο.
-Αντέδρασε;
-Τα σημάδια που βλέπετε είναι αντίδραση του οργανισμού στα καινούργια κύταρα. Και τα νύχια που φεύγουν. Και οι πόνοι.
-Πονάς Δέσποινα;
-Τώρα λιγότερο. Εκεί, γύρω στο Πάσχα δεν άντεχα τούς πόνους. Δε μπορούσα να σηκωθώ απ'το κρεβάτι, να δουλέψω, να φάω.. Γι'αυτό έχασα τα κιλά.
Και πόνους!
-Τώρα όμως, είσαι καλύτερα, δεν είσαι;
-Μα ναι, πολύ καλύτερα! Κι'άν πετύχει η μεταμόσχευση, θα είμαι ακόμα καλύτερα!
Αυτό το αν. Αυτό το αν! Αγωνία, και αβεβαιότητα, και προσδοκία, κι'ελπίδα, και μόνο 24 χρονών!
Χτύπησε το τηλέφωνό μου. Μιά φίλη. Συγχισμένη γιατί δε μπόρεσε να κλείσει ραντεβού στο κομμωτήριο τη συγκεκριμένη μέρα. Ο γάμος βλέπετε! "Θ'αναγκαστώ να πάω απ'τη Παρασκευή τώρα, με τους μαλάκες και τα ραντεβού τους. Και στο γάμο θα έχουν γίνει σκατά!"
(Τα μαλιά της. Αυτά που αυτή, ακόμα έχει.)
"Και τα νύχια από τη Παρασκευή μέχρι το Σάββατο, δε θάχουν χαλάσει; Θάχουν χαλάσει!"
(Τα νύχια της. Αυτά που αυτή, ακόμα έχει.)
Εκλεισα, αφού τη παρηγόρησα, αρκούντως.
Η Δέσποινα χαμογελούσε.
-Τί έπαθε η φίλη σας;
-Δεν της κλείνανε ραντεβού για κομμωτήριο και νύχια, για το Σάββατο το πρωί, και θ'αναγκαστεί να τα φτιάξει από τη Παρασκευή, και είναι όλο νεύρα...
Η Δέσποινα χαμογελούσε ακόμα.
-Γελάς, έ;
Είπα.
Σήκωσε το κεφάλι της για λίγο, ενώ λιμάριζε ένα νύχι με προσοχή:
-Ξέρετε πώς μου φαίνονται εμένα αυτά;
Ξέρω.
-Μετά απ'όλα όσα έχω περάσει, ξέρετε πώς μου φαίνονται αυτά;
-Γελοία προβλήματα, έτσι;
-Μόνο γελοία; Ανύπαρκτα!
-Ετσι είναι, Δέσποινα.
Ετσι είναι Δέσποινα.
Που παλεύεις το καρκίνο απ' τα 24 σου, και χαίρεσαι που θα γίνεις κουμπάρα, έστω και χωρίς νύχια.
Που πηγαίνεις στη θάλασσα για μπάνιο, και κάποιοι κοιτάζουν τη φίστουλα με περιέργεια.
Που σχεδιάζεις τίς διακοπές σου, άγνωστο πώς θα τις περάσεις, με πόνο, ή χωρίς, με τα μελανά σημάδια σ'όλο σου το σώμα, με τη κούραση, με την αγωνία, με τη προσμονή, με τη προσήλωση του ακροβάτη, που προσπαθεί να ισσοροπήσει πάνω στο τεντωμένο σχοινί.
Με το χάος απο κάτω.
Ετσι είναι Δέσποινα.
Που απαγορεύεις στον εαυτό σου να ερωτευτεί.
Πόυ διστάζεις να κοιτάξεις πολύ μακριά στο μέλλον.
Που φοβάσαι σίγουρα.
Το λευκό των νοσοκομείων και το κόκκινο του αίματος.
......................................................................................................
Η Δέσποινα μάζεψε ήσυχα ήσυχα το βαλιτσάκι της, με χαιρέτησε με το γλυκό, κουρασμένο της χαμόγελο, κι'έφυγε.
Ο Μήτσος δεν έχει γυρίσει ακόμα.
Εκοψα μερικές ντομάτες απο τις καμένες, για σαλάτα.
Ηταν πεντανόστιμες.
Τα νεύρα του πρωϊνού, έμειναν μετέωρα στη κουζίνα, να μου θυμίζουν και να μου υπενθυμίζουν πόσο ανόητη είμαι.
Ο Κορινθιακός, απο το παράθυρο, μου φάνηκε πιό μπλέ από ποτέ....

36 σχόλια:

ο αποτέτοιος είπε...

είπα να μη σχολιάσω (και τι να πω) αλλά όχι θα το πω. κάτι τέτοια γεγονότα είναι για να μας (με) κάνουν να καταλαβαίνουμε (καταλαβαίνω) τα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων. ευχαριστώ

Nikos Lioliopoulos είπε...

Συγκλονιστικό.
Δεν έχω αλλα λόγια, ειλικρινά .

Το κείμενο σου με τσάκισε .
Δεν μπορώ όμως να πω αν με συνέτισε.
Μια μικρή στάση, και ξανά στην αιώνια ευδαιμονία μας...
πίσω στα υποτιθέμενα προβλήματα μας . Ναι υποτιθέμενα . γιατι αυτά είναι τα προβλήματα, της Δεσποινας .
ποσο θελω να παν ολα καλά για τη δεσοινα . να πετύχει η μεταμόσχευση.
να τη δεις να γελαει ξανα
να τη δει όμορφη και δυνατή σαν κοπέλα 24 χρονών
να την δεις ερωτευμένη.

scarface είπε...

δε μπορώ να πω τίποτα και εγώ, μόνο ένα "what the fuck" ψελίζω από τη στιγμή που το διάβασα.

athinovio είπε...

αδικία
είναι το μόνο που μπορώ να σκεφτώ αλλά σε ποιόν να παραπονεθείς και σε ποιόν να ρίξεις το φταίξιμο
μακάρι να πάνε καλά τα πράγματα για το κορίτσι

βιολιστης στη στεγη είπε...

Aποτέτοιος: Τα μηνύματα τα παίρνουμε. Τά μάτια μας δεν είναι πάντα ανοιχτά για να τα "δούμε", δυστυχώς...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Νίκος: Οπως τόπες! Μιά στάση, και ξανά προς τη δόξα τραβάμε. Εκτός άν συμβεί σε μάς...
Scarface: Εγώ πάντως τό μόνο που μπορώ να πώ είναι, πως αν τα καταφέρει, σίγουρα θα είναι σοφότερη από μένα, αν και νεότερη...
athinovio: Η ζωή, καλή μου, νομίζω πως απέχει μακράν από τούς δικούς μας κώδικες περί δικαίου και αδίκου. Εχει την εντελώς δική της δεοντολογία και ηθική.

ολα θα πανε καλα... είπε...

Καλησπέρα.
Ένας φίλος μου είπε να διαβάσω το κείμενο που είναι αλήθεια,συγκλονιστικό γιατί είναι αληθινό και γιατί τίποτε δεν έχει σημασία όσο η υγεία,όσο κι αν το λέμε πάντα αλλά δεν το εννοούμε.
Η αδελφή μου λέγεται Δέσποινα και είναι γεννημένη σαν χθες,23 Ιουλίου,μου έκανε λοιπόν μεγάλη εντύπωση ο τίτλος όταν πρωτοδιαβασα το κείμενο(το διάβασα 2 φορές και καθώς προχωρούσα γινόταν όλο και πιο δύσκολο).
Να ξέρετε πως υπάρχει ελπίδα.Μια πολύ κοντινή φίλη της αδελφής μου έπασχε από το ίδιο νόσημα,έχασε πολλά κιλά,έκανε χημειοθεραπείες αλλά τώρα έχουν περάσει πάνω από 5 χρόνια και είναι πολύ καλά.Πάντα υπάρχει ο φόβος της υποτροπής,σίγουρα αλλά ελπίζω πως όλα θα πάνε καλά με την κοπέλα.
Μπροστά σε τέτοια προβλήματα,τα άλλα,τα δικά μας,τα καθημερινά,φαντάζουν γελοία,πράγματι.Αλλά αυτό είναι πολύ ανθρώπινο.Πώς να καταλάβει ένα παιδί που του έσπασε το παιχνίδι πως δεν ήρθε το τέλος του κόσμου,πώς να καταλάβει ο ερωτευμένος ότι δεν χάθηκε ο κόσμος;Για τον καθένα,το δικό του πρόβλημα,είναι το μεγαλύτερο εκείνη τη στιγμή.
Θα ήθελα να σφίξω το χέρι της κοπέλας.Κάντε το εσείς για μένα κάποια στιγμή.

Ανώνυμος είπε...

Κοπέλα μου, μπήκα να σε ρωτήσω τι όνομα είναι αυτό που διάλεξες για το blog, ν’ αστειευτώ και με συγκίνησες τόσο που δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου πια το όνομα.
Ήταν από τα πιο ανθρώπινα που έχω διαβάσει σε blog, τόσο που δεν χωράει κάτι άλλο να πω... ίσως μόνο πως τα άλλα είναι όντως γελοία πράγματα... καλή τύχη σε ‘κείνο το κοριτσάκι, τη χρειάζεται.
Αν έβγαζες τη λεκτική επαλήθευση θα μπορούσα να αναρτήσω κάποιο σχόλιο... σε κάποια άλλη ανάρτηση.
Καλό βράδυ.

lenio είπε...

Δυστυχως τις περισσοτερες φορες θα πρεπει να ερχομαστε προσωπο με προσωπο με το αβεβαιο αυριο για να εκτιμησουμε το σημερα και οτι εχουμε.
Ευχομαι απο καρδιας η Δεσποινα να ξεπερασει το προβλημα και να πορευτει παλι στη ζωη δυνατη και αγεροχη.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ολα θα πάνε καλά: Σ'ευχαριστώ και για τη παρουσία σου εδώ, αλλά κυρίως για την αισιοδοξία που εκπέμπεις! Η Δέσποινα τη χρειάζεται!

Spyros Vlahos είπε...

Δεν μπορώ να 'πω τίποτα, θά 'ταν εξάλλυ περιττό.

Spyros Vlahos είπε...

Αν έβγαζες τη λεκτική επαλήθευση θα ήταν άνετα για όλους μας

βιολιστης στη στεγη είπε...

Γιάννη: Καλώς μούρθες!
Μου είσαι ήδη γνωστός από σχόλια σου στο humanotherapy. Θα σε "ψάξω" περισσότερο.
Οι ευχές, όταν συνοδεύονται απο συναισθηματική φόρτιση, είναι πάντα καλοδεχούμενες και ελπιδοφόρες.
Το nickname μου προέκυψε τόσο αυθόρμητα και αστραπιαία, που θα έκανε ψεύτικο ότι άλλο μπορούσα να εφεύρω.
Η λεκτική επαλήθευση έχει αρχίσει και μου τη δίνει... Πάντα μου την έδιναν οι "πόρτες".

βιολιστης στη στεγη είπε...

Λενιώ: Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου για τη σημασία του σήμερα.Πιστεύω ότι και Δέσποινα θα συμφωνεί.
Νάσαι καλά!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Σπύρος Βλάχος: Θα τη βγάλω, θα τη βγάλω και το κρίμα στο λαιμό σας!

demetrat είπε...

Λυπάμαι που θα στο πω .
Κανένας άλλος δεν συνετίζεται απ' αυτά,εκτός απ' τον ίδιο.
Οι άνθρωποι συνεχίζουν ανέμελοι να διεκδικούν, να βρίζονται, να κάνουν κακό, να αγαπιούνται , γιατί πιστεύουν πως τα δεινά είναι γιά τους άλλους.
δ

patsiouri είπε...

Εγώ φρίκαρα που αντί να κάθεται στο σπίτι της να ξεκουραστεί και να ανακτήσει τις δυνάμεις της, είναι αναγκασμένη να δουλεύει.

Μακάρι να το κάνει γιατί θέλει να ξεδώσει και όχι για να ζήσει.

Αν κουράζεται τόσο ενώ έχει ανάγκη την ξεκούραση και την αφοσίωσή της στη θεραπεία της, είμαστε όλοι κατάπτυστοι...

Ειλικρινά εύχομαι να πάνε όλα καλά.
Εχω χάσει την καλύτέρή μου φίλη στην ίδια ηλικία από την ίδια νόσο.
Το κορίτσι τουλάχιστον το αντιλήφθηκε εγκαίρως, η Στ. δεν είχε συμπτώματα...μόνο όταν ήταν αργά...

spyros1000 είπε...

ΣΚΑΤΑ........
ΨΥΧΟΠΛΑΚΩΘΗΚΑ ΓΑΜΩΤΟ...

ολα θα πανε καλα... είπε...

Στην εικόνα που έχεις διαλέξει στην ανάρτηση,είναι τυχαία τα ρωσικά γράμματα;Διαβάζω καθαρά δύο λέξεις αν δεν κάνω λάθος.Τυχαίνει να τις γνωρίζω.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Δήμητρα: Κι'όταν δίνουμε "εξετάσεις", πάντα μεταξιταστέοι μένουμε.
Πατσιούρι: Απ'ότι μου είπε της κάνει καλό να δουλεύει και να έχει μια φυσιολογική ζωή. Ελπίζω αυτή να είναι και η αλήθεια.
Σπύρος 1000: Δεν ήταν αυτός ο σκοπός Σπύρο μου...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ολα θα πάνε καλά: Η εικόνα μου έκανε "κλικ", σημασιολογικά, ένα λουλούδι ζωντανό, κι'ένα που μαραίνεται. Τα γράμματα δεν ξέρω τί λένε. Θέλεις να μου πείς;

patsiouri είπε...

Πρέπει να μιλήσουμε επειγόντως και δεν έχω mail σου, στείλε patsiouri@yahoo.com .

ATHENA είπε...

KAI ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΕΙ ΑΠΟ ΤΑ 24 ΤΟ ΔΕΣΠΟΙΝΑΚΙ, ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ ΕΦΟΣΟΝ ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΑΝ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ...

ΕΧΩ 2 ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΠΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΚΑΝ ΣΤΟΝ ΕΥΡΥΤΕΡΟ ΚΥΚΛΟ ΓΝΩΡΙΜΙΩΝ ΜΟΥ, Ο ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ Ο ΑΛΛΟς 60ΑΡΗΣ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ! ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ!

ΦΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΙΝΑ (ΚΙ ΕΓΩ ΣΕ ΘΕΛΩ ΑΛΛΑ ΑΜΑ ΣΕ ΒΡΕΙ ΤΟ ΠΑΤΣΙΟΥΡΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΝΕΙ ΘΑ ΔΕΣΕΙ Ο ΚΥΚΛΟΣ;-)

Nikos Lioliopoulos είπε...

Βιολίστρια μας, το μουσικό σου γούστο είναι φανταστικό.
Καμιά μουσική δεν θα μπορούσε να εκφράσει καλυτερα την διάθεση μου. Με "εφτιαξες". Σε ευχαριστώ

βιολιστης στη στεγη είπε...

Πατσιούρι: Μήνυμα εστάλη. Over!
Αθηνά: Χαίρομαι ν'ακούω ελπιδοφόρα μηνύματα! Το μπλογκ αποπνέει θετική ενέργεια!
Φιλιά και στις δυό σας.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Νίκος Λιολιόπουλος: Είναι κομάτια που με συγκινούν, ιδιαίτερα το My immortal, χαίρομαι που το μοιράζομαι αυτό και μαζί σου.

ολα θα πανε καλα... είπε...

@βιολιστής στη στέγη:

Το πρώτο είναι το ρήμα σπατς και σημαίνει κλαίω και το άλλο,Mπογκ,είναι ο Θεός.
Νόμιζα ότι επίτηδες τα είχες διαλέξει.

lila είπε...

Τι μπορείς να πει κανείς για την κοπέλα,μόνο περαστικά της και γρήγορα να επανέλθει στην κανονική της ζωή.Όσο για εμάς πήραμε ένα μάθημα για το ποια είναι τα σημαντικά στη ζωή.
Ευχαριστώ για την επίσκεψη στο blog μου.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ολα θα πάνε καλά:
Σάν να ήξερα το νόημά τους!
Lila: Καμιά ευχή δε πάει χαμένη!

Spy είπε...

Mέσα σε 30 σχόλια μαζέψατε όλη τη σοφία του κόσμου, όπως και την οδύνη και τον τρόμο μπροστά σε τέτοια γεγονότα. Θα είχατε επιτύχει ένα μικρό θαύμα αν όλοι εμείς αύριο ή μεθαύριο, δεν τα ξεχνάγαμε όλα αυτά και ξαναγυρνάγαμε στους κανονικούς ρυθμούς μας, με τις ανάλαφρες καλοκαιρινές μας αναρτήσεις, τα σχόλια εξ απαλών ονύχων (!) κλπ.

H Δέσποινα προφανώς είναι πιο θαρραλέα απ'όλους μας εδώ μέσα.
Kοίταξε το θάνατο κατάματα και του 'κλεισε την πόρτα στα μούτρα.
Mένει να δούμε αν θα μείνει κλειστή ακόμα για πολλά πολλά χρόνια. Πράγμα που εύχομαι...

patsiouri είπε...

Eχει κολλήσει η yahoo, δεν ξέρω αν είναι δικό μου το πρόβλημα πάντως δε στέλνει μέηλ, δες εδώ και αν θες λίνκαρέ το κι'εσύ...
http://www.choice4.tv/site/site/videoplay.php?file=http://72.55.188.117/site/flv/403.flv

ILive2LoveMe είπε...

Δάκρυσα αλήθεια. Το λέω πολλές φορές και το φωνάζω, ας είμαι ευχαριστημένοι έχοντας την υγεία μας. Το λέω σε όλους. Στους γονείς μου, στον άντρα μου, στα παιδιά μου, στους φίλους. Σε όλους όσους θέλουν ή βρίσκουν να βγάλουν παραξενιές που και που. Ανθρώπινο βρε αδερφέ, κατανοητό, κι εγώ μέσα σε όλους. Όμως...

Μια εβδομάδα πριν, ένας ξάδερφός μου μόλις 15 ετών , πέθανε από ανακοπή στον ύπνο του. Δεν είναι ο μόνος ε ? Ίσως ούτε κι ο τελευταίος. Έτσι είναι αυτά...

Όμως βρε παιδιά, ας ευχηθούμε για υγεία, ας γίνουμε λιγότερο παράξενη. Ας θελήσουμε την ευτυχία αντί του ίματζ μας πχ.
Δεν ξέρω τι να πω. Είναι μερικές φορές που τα λόγια δεν χωρούν. Όχι γιατί δεν μπορούν να ειπωθούν, αλλά γιατί οι σελίδες δεν τα αντέχουν.
Πολλά φιλιά καλή μου, να έχεις μια υπέροχη μέρα και ένα καλό Σ/Κ.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Πατσιούρι: Τό είδα. Και συγκινήθηκα, και στενοχωρήθηκα και χάρηκα συγχρόνως που αρχίζει και νοιώθει καλύτερα ο Λήο. Μακάρι να πάνε όλα καλά γι'αυτόν.
Ilivetoloveme: Νάσαι καλά. Μ'άρεσε το "οι σελίδες δεν τα αντέχουν"!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Spy: Δύσκολα τα θαύματα στους καιρούς μας...

Ανώνυμος είπε...

Μα τι έχεις πάθει καλοκαιριάτικα;
Από τη μαντάμ ντε Μποβαρύ και μετά, όσο πας και to βαραίνεις.
…. Κι ύστερα λες για μένα …..

Γ.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

δΕΝ ΕΊΝΑΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΌΤΑ (ΠΟΥ ΜΈΣΑ ΑΠΌ 4 ΑΝΑΡΤΉΣΕΙς ΣΟΥ ΈΧΩ ΔΙΑΒΆΣΕΙ) ΑΥΤΑ ΚΑΘ΄ ΥΤΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ...

ΔΕΝ ΕΝΑΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΜΟΝΑΔΙΚΑ...

μΑ ΕΙΝΑΙΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΗ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ...

ΕΙΣΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΑ!!!!!

(Διάβασα:
- Για τον ΄Αρη σου,
- Για τις αναμνήσεις της 1ης σου ανάρτησης

- Για τις Κυριακάτικες αναμνήσεις σου (έτσι με μεγάλωσαν κι' εγώ με τη σειρά μου τα πέντε παιδιά μου)
- Για τη Δέσποινα)

Φιλί αι Γλαρένιες αγκαλιές