O Αρης κυνηγάει τ'όνειρό του...

Ο Αρης...

Παιδί λιγομίλητο, κλειστό, μ'ένα πρόσωπο όλο χαμόγελο, μα ένα χαμόγελο που ερχόταν απ'αλλού. Απο κάπου, που μόνο αυτός ήξερε.

Ο Αρης...

Στα 10 του, το παράπονο της δασκάλας, πάντα το ίδιο: "Είναι πανέξυπνος, αλλά δεν παρακολουθεί. Συνέχεια ζωγραφίζει."

Ο Αρης...

Στα 11 του, οι ακροσελίδες των βιβλίων του σχημάτιζαν κινούμενα σχέδια. Αλλά πραγματικά κινούμενα! Ανθρωπάκια που καθώς τις ξεφύλλιζες, τα έβλεπες να ξεδιπλώνουν το βηματισμό τους και σιγά-σιγά να τρέχουν!

Ο Αρης...

Στα 12 του, το σχολείο του έκανε έκθεση με τις ζωγραφιές των παιδιών που τέλειωναν το δημοτικό, και είχε διαθέσει μιά αίθουσα ξεχωριστή, μόνο για τις ζωγραφιές του Αρη! Δεινόσαυροι και τερατάκια βγαλμένα απο την φαντασία του, σκαρφαλωμένα στούς τοίχους της σχολικής αίθουσας, και με μιά τόση δα μικρή υπογραφή, κάτω δεξιά: Α.Κ.

Στα 13 του, κάποια Χριστούγεννα, έστησε κάτω απ'το δέντρο, το δώρο του: Ενα χέρι, μιά παλάμη, πιστό αντίγραφο του χεριού του, χρωματισμένο τόσο πιστά, που έμοιαζε αληθινό, με τις φλέβες, τα νύχια, τους κόμπους των δαχτύλων κατάλληλα σκιασμένους με χρώμα, φτιαγμένο απο πηλό, και ψημένο στο φούρνο του σπιτιού!

Απο τα 13 του ο Αρης κυνήγαγε τ'όνειρό του, παίζοντας, θυμώνοντας, αντιδρώντας, σιωπώντας, γελώντας.

Το κυνήγαγε με τον εντελώς δικό του τρόπο, ακολουθώντας πάντοτε τα μονοπάτια της φαντασίας του, μην αμφισβιτώντας ποτέ την ορθότητα του ενστίνκτου του, διαφυλάττοντάς το απο τη κριτική των πολλών, κλείνοντας σχεδόν τ'αυτιά του στα οποιαδήποτε επαινετικά ή απαξιωτικά σχόλια, και ταξίδευε μονάχος του, αυτός και η κιθάρα του, σ'αυτό το "κάπου", τη πηγή του τεράστιου χαμόγελού του, που μόνο αυτός γνώριζε και αναγνώριζε.

Απο τα 16 του και μετά, τα "τέρατα" του μυαλού του, άρχισαν να παίρνουν μορφή απ'τα χέρια του.

Ενα παιδί, που ποτέ δεν στάθηκε ικανό να συγκεντρώσει τη προσοχή του πάνω απο δύο λεπτά στο ίδιο πράγμα (εκτός απο τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, τα θρίλερ, και τη μυστική ζωή των εντόμων), αυτό το παιδί, "έλειωνε" κανονικά πάνω σε μιά καρέκλα, μπροστά σ'ένα γραφείο, κι'ακούγοντας δυνατά heavy metal και hard rock, καπνίζοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, σκάλιζε με βελόνες του ραψίματος, κατσαβίδια και μικρά αυτοσχέδια καλέμια, άλλοτε ανθρώπινα κεφάλια, άλλοτε ζώα της προϊστορικής περιόδου, κι'άλλοτε φιγούρες απο κόμικς και ταινίες τρόμου.

Αν του μιλούσες την ώρα που δούλευε, δεν είχε επαφή.

Πολλές φορές τελειώνοντας ένα "γλυπτό", τέλειο κατα γενική ομολογία, το κατάστρεφε, γιατί διαπίστωνε, όπως έλεγε, ότι" δεν είχε πετύχει όπως έπρεπε την σύσπαση των μυών, στην κραυγή, ή στο γέλιο".

Αυτός, που με τα βιβλία ουδέποτε τα πήγαινε καλά, είχε δημιουργήσει λίστα απο βιβλιογραφία σχετική με τα εργαλεία που είναι καταλληλότερα για γλυπτική, τα υλικά που συνήθως χρησιμοποιούνται σ'αυτού του είδους τις κατασκευές, και τίς δουλειές των διάφορων καταξιωμένων στο τομέα αυτό καλλιτεχνών, στο χώρο του κινηματογράφου και της τηλεόρασης.

Αυτός, που δίσταζε ακόμα και να απευθύνει τον λόγο σε γνωστούς κι'αγνώστους, έστελνε γράμματα, σε διάσημους δημιουργούς special effects, ζητώντας πληροφορίες για τη δουλειά τους, και απαντήσεις στις απορίες του.

Στάθηκε αδύνατο, να συσχετίσει το μεγάλο ταλέντο του, με τα λεφτά. Δεν υπήρχε περίπτωση ούτε μιά στο εκατομύριο, να του προτείνουνε μιά κατασκευή με αντίτιμο χρήματα αξιόλογα για την ηλικία του, και να την κάνει, άν δε πήγαζε απο τη δική του ανάγκη να τη δημιουργήσει. Ποτέ και με τίποτα, δεν έμεινε ευχαριστημένος απο "κατα παραγγελία" δουλειά του, τόσο που έψεγε απο πάνω τον εαυτό του, που προσπάθησε έστω και μόνο να την ολοκληρώσει.

Μόνο όταν κάθε φορά και πιό πολύ, τελειοποιούσε ένα γλυπτό, μόνο τότε, το τεράστιο χαμόγελό του, αυτό που ερχόταν απο κάπου, γέμιζε το πρόσωπό του με ικανοποίηση, και ηρεμούσε για λίγο τη ψυχή του...

Οταν ο Αρης έκανε το στρατιωτικό του, μάζευε ρίζες απ'το δάσος και σκάλιζε μορφές...

Οταν έβλεπε ένα κομάτι ξύλο πεταμένο στο δρόμο, αυτό είχε ήδη μεταμορφωθεί μές στο μυαλό του. Σε σπαθί με ξύλινη σκαλιστή λαβή, σε τοτέμ, σε ειδώλιο...

Και μέσα του, εξακολουθούσε να τρέφει τ'όνειρό του...

Δούλεψε σε εταιρεία με επιγραφές. Καλή δουλειά, καλά λεφτά, αρκετά ταξείδια.

Οχι γι'αυτόν.

Δούλεψε σε εταιρεία με μηχανήματα, σαν οδηγός σε φορτηγάκι. Καλή δουλειά (δε βαριόταν πολύ, τουλάχιστον), μέτρια λεφτά, αλλά ...

Οχι γι'αυτόν.

Συνεργάστηκε με μαγαζιά που πουλάνε τέτοια είδη. Πολύ καλά λεφτά, ζήτηση των γλυπτών του, επαινετικά σχόλια, αλλά...

Ποτέ δε ζήτησε αυτά που του χρωστάγανε, ποτέ δεν τον ικανοποίησε η αυξημένη ζήτηση του "τάδε" κοματιού, γινότανε τότε αυτό που μισούσε: το "κατα παραγγελία".

Οχι γι'αυτόν.

Στίς 31 Ιουλίου του '08, το χαμόγελο του Αρη, ερχόταν κατευθείαν μέσα απ'τη καρδιά του.

Και η καρδιά του ήταν ολόκληρη ένα χαμόγελο.

Ταξίδεψε πιά αληθινά.

Με τις αποσκευές του γεμάτες ελπίδα και τερατόμορφα γλυπτά, ξεκίνησε το κυνήγι του ονείρου του στην Αγγλία.

Η αναμονή της συνάντησής του με κάποιον "μαιτρ" του είδους, στο Λονδίνο, θα είναι γεμάτη προσδοκίες που τις έτρεφε απο παιδί υπομονετικά, πεισματικά και τυφλά.

Αν αποτύχει, ο Αρης θα έρθει αντιμέτωπος με την εύθραυστη ιδιοσυγκρασία του, με την παθιασμένη πλευρά του εαυτού του, με την άρνησή του να δεχτεί οποιονδήποτε άλλο δρόμο, πέρα απ'αυτόν που έχει διαλέξει.

Δεν ξέρω αν η αγωνία του είναι μεγαλύτερη απ'τη δική μου.

Εύχομαι, όχι.

Γιατί δεν θα τ'αντέξω να μη ξαναδώ αυτό το πρόσωπο, ολόκληρο ένα χαμόγελο.

Καλή επιτυχία, παιδάκι μου γλυκό!