Χωρίς τίτλο...

Στο κατώφλι της εφηβείας της, τα βράδια συνήθιζε να εγκαταλείπει το κρεβάτι της και να καβαλάει το περβάζι του παραθύρου που έβλεπε στην αυλή. Εψαχνε το φεγγάρι, ανάμεσα στις απειλητικές πολυκατοικίες και συνήθως, αφού του έστηνε καρτέρι αρκετή ώρα, η προσχεδιασμένη συνάντηση πραγματοποιόταν.

Τραβούσε σε μάκρος, όσο πιό πολύ μπορούσε, αυτή τη λυτρωτική παρουσία, αντίδοτο της οικογενειακής μοναξιάς της. Σχεδόν έτρεφε αισθήματα ευγνωμοσύνης γι' αυτό. Το φεγγάρι γινόταν ο χώρος κι' ο χρόνος της. Και πάνω στο περβάζι, ταξίδευε...

Τοποθετούσε ένα τρανζιστοράκι (το μέγεθος του γινόταν σταδιακά αντιστρόφως ανάλογο με την ηλικία της), δίπλα στα ξυπόλητα της πόδια, και άκουγε "νέο κύμα". Εύκολα βούρκωνε με τις μουσικές, δεν ήξερε καν γιατί, μάλλον θα ήτανε θλίψη, καλά κρυμμένη στα σεντόνια της, που τις νύχτες της επέτρεπε να τη συντροφεύει, χωρίς να ντρέπεται. Και πάνω στο περβάζι, ταξίδευε...

Το φεγγάρι, η μουσική κι' αυτή, φτιάχναν το κόσμο ομορφότερο, για λίγο.

Αυτή, απομόνωνε επιλεκτικά τα όμορφα της μέρας. Μπορούσε ακόμα και να προσποιηθεί, πως αυτή η φιγούρα πάνω στο παράθυρο, ήταν το κέντρο του κόσμου. Και το αντικείμενο του πόθου όλων των αγοριών στη γειτονιά.

Επλαθε ηδονικά την ίδια και την ίδια ιστορία, είναι άρωστη βαριά, πεθαίνει, και πονάνε όλοι τόσο πολύ γι' αυτό! Η μαμά της ειδικά, κλαίει πιό πολύ απ' όλους, και της μιλάει τρυφερά πάνω απ' το κρεβάτι που αφήνει τη τελευταία της πνοή, και τη παρακαλάει να μη φύγει, που τόσο την αγαπάει...

Μα κι' ο μπαμπάς της όμως, πώς δεν το είχε καταλάβει τόσο καιρό, της χαϊδεύει γλυκά τα μαλλιά, και μέχρι και φιλί στο μέτωπο της δίνει...

Και κείνος , ο Διονύσης, με τα γαλάζια μάτια, και κείνος μπαίνει στο δωμάτιο όλος απελπισία, και με το βλέμμα του τη λούζει με "σ' αγαπώ"...

Και χαμογέλαγε ευχαριστημένη. Την είχανε νταντέψει!

Κάποιες φορές, γυρνούσε το κεφάλι και αποτολμούσε να κοιτάξει το δωμάτιο, με βλέμα δανεικό απ' το φεγγάρι, που κάτεχε τη τέχνη να φιλτράρει τ' άσχημα, τα φτωχά, τα χαλασμένα του δωματίου της, να τους απλώνει τούλια ασημιά, να φαίνονται πως λάμπουν, να μη ντρέπεται πιά γι' αυτά...

Κι' άλλες βραδιές, που το φεγγάρι δεν ερχόταν, η το παράθυρο έμενε κλειστό απο το κρύο, με το τρανζίστορ κολλημένο στο αυτί, κουλουριασμένη κάτω απ' τις κουβέρτες, έπαιζε ρόλο πρωταγωνιστικό στο "Θέατρο της Τετάρτης", ή νανουριζότανε γλυκά απ' τη φωνή του Νίκου Τζόγια που διάβαζε μυθιστορήματα, στη "Ραδιοφωνική Βιβλιοθήκη", ή, αφηνόταν να τρομάξει με τις "Αστυνομικές Ιστορίες" του Νίκου Φώσκολου, για νάχει να το πεί στη μαμά της αύριο, κι' αυτή... να τη νταντέψει!

Ο μπακάλης της γειτονιάς ήταν καλός. Με το δίφραγκο στο χέρι, κάθε μεσημέρι, μετά το σχολείο, πήγαινε να εξασκήσει μιά απ' τις λίγες ελευθερίες επιλογών που της δινόντουσαν τότε. Θα διάλεγε, ποιά κονσέρβα έτοιμου φαγητού θα έτρωγε κάθε μέρα. Και όσο αυτή ταλαντευότανε ανάμεσα στο "κρέας με φασόλια" (ήταν το αγαπημένο της), ή, στο "αρνάκι με αρακά", ή στα "ντολμαδάκια γιαλαντζί", ο μπακάλης της μίλαγε με συμπάθεια κι' ενδιαφέρον, τη ρώταγε για το σχολείο, για τα μαθήματα, για τις φίλες της, για τη δουλειά του μπαμπά της

(το επίσημο ανακοινωθέν για τη δουλειά του μπαμπά της, ρετουσαρισμένο διακριτικά απ' τη μαμά, και γενικά αξιοπρεπώς συμαζεμένο, ήταν "Πλασιέ σε είδη χρυσοχοϊας"). Πάντως ο μπακάλης ήταν καλός. Τη βοηθούσε στην επιλογή του φαγητού της ημέρας, σχεδόν καθόριζε το καθημερινό της διαιτολόγιο : "Χθές έφαγες μοσχάρι με φασόλια, σήμερα καλύτερα να φάς ντολμαδάκια". Ηταν καλός ο μπακάλης. Τή ντάντευε!

Πάντα ονειρευότανε έναν μεγαλύτερο αδερφό. Ομορφο,ψηλό, δυνατό, και να τη λατρεύει.

Μπορεί και ν' άφηνε το φεγγάρι για χάρη του! Και τις μουσικές! Και το παράθυρο ακόμα! Αρκεί, να ήταν αδερφός, όμορφος, ψηλός και δυνατός και να τη λάτρευε. Ναρχότανε στο σπίτι με τους φίλους του, κι' άλλο να μη κάνανε, παρά να τη παίζουν, να τη βάζουν να χορεύει και να τραγουδάει, να γελάνε πολύ, και μετά να την παίρνουνε αγκαλιά. Και να τη νταντεύουν!

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Απο την εφηβεία και μετά, το φεγγάρι, όλο και πιό συχνά, κρυβότανε μέσα στα αγορίστικα μάτια. Εκείνη, μίλαγε ελάχιστα, με μάτια χαμηλωμένα, και κάθε τους λέξη τραγούδαγε στ' αυτιά της με τη φωνή του Γιώργου Ρωμανού. Αν σήκωνε τα μάτια να τους κοιτάξει, οι μουσικές την εγκατέλειπαν. Αν τους άφηνε να τη φιλήσουν, το φεγγάρι θύμωνε πολύ και τράβαγε στη δύση του. Βασάνιζε και βασανιζότανε, χορεύοντας σε τεντωμένο σχοινί, με τα χέρια ανοιχτά να φωνάζουν "σε θέλω", και τα μάτια κλειστά, βοηθοί στην άρνηση, σκληροί εκπαιδευτές στην πειθαρχεία. Εριχνε σα σαϊτα το βλέμα της μαγνητισμένο απο την αγορίστικη επιθυμία για μιά στιγμή, μόνο για μιά στιγμή, και μετά ξαναγυρνούσε στο χωροχρόνο της, ανέγγιχτη μα όχι παρθενική, έτοιμη να πλάσει το ζυμάρι της φαντασίας της, σ' όποιο σχήμα αγαπούσε. Τόβαζε κάτω απ' το μαξιλάρι της , και τότρωγε στα όνειρά της.

Ομως, έτσι, μπορεί τ' αγόρια, να τη νταντεύανε...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Μεγαλώνοντας, ούτε που κατάλαβε πώς αντέστρεψε τους όρους. Ξέθαψε απ' το μπαούλο τη στολή του ιππότη, που της φοράγανε όταν ήτανε μικρή, και τη φόρεσε κατάσαρκα για πάντα. Τα βελούδα και τα φτερά γίνανε ένα με το δέρμα της, κι' ένα μικρό σπαθί παρέμενε κρυμένο στη θήκη του, να πολεμάει τους δράκους, τα φαντάσματα και τη μοναξιά της. Βούταγε τη πέννα της στα δάκρυα, μόνο όταν ήτανε μόνη, και ριχνότανε με πάθος στη πρόκληση, που την είχε βαφτίσει μάχη. Μάτωνε συχνά, αλλά είχε αποκτήσει τη στόφα του νικητή, και είχε κατακτήσει τη δόξα του δυνατού. Σαν φυσική συνέπεια, ο Δον Κιχώτης μέσα της, αφηνόταν να διαμελιστεί κατ' επανάληψη απο τους ανεμόμυλους της γεμάτης με ρομαντισμό φαντασίας της, ποτέ όμως δεν αφέθηκε να πεθάνει για τα καλά, γιατί ο κόσμος ήταν γεμάτος Δουλτσινέες, κι' αυτή έπρεπε νάναι ζωντανή για να τις προστατεύει και να τις νταντεύει.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Αφέθηκε να μεγαλώνει, αναπτύσσοντας όλο και περισσότερο τη τεχνική της φτερούγας. Που ανοίγει και μαζεύει απο κάτω της χαρές και λύπες, αγάπη και παράπονο, τα χρήσιμα, τα περιττά, θυμούς και συγχώρεσες, αποδοχή κι' απόρριψη. Τους έδινε μορφή, σαν το ζυμάρι της φαντασίας της που έπλαθε όταν ήτανε παιδί, και καθισμένη στο περβάζι ενος παράθυρου που ακόμα ψάχνει το χαμένο του φεγγάρι, ξόρκιζε τη μοναξιά των παιδικών της χρόνων με το ντάντεμά τους. Μόνο που πιά, βαθιά μέσα της ήξερε, πως έπρεπε η ίδια να νταντεύει, γιατί ο χρόνος έφευγε, το δωμάτιο είχε πετάξει προ πολλού τα τούλια του φεγγαριού, κι' ο Γιώργος Ρωμανός, δεν τραγουδούσε πιά. Μπορεί και να είχε πεθάνει.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Κάποιες φορές, προσποιείται την αδύναμη. Επιστρατεύει τη τεχνική της γκρίνιας, του θυμού, της παραίτησης. Χτυπάει τα πόδια στο πάτωμα με πείσμα, να γίνει το δικό της. Συνήθως γίνεται, αλλά δεν έχει γεύση. Ζητάει τη γεύση, τη πρωτόγνωρη, αυτή που της την είχαν αρνηθεί οι γεννήτορές της, την υποψία έστω ζητάει, ψήγματα υποταγής καταχωνιασμένα μέσα της, αναδεύονται υπομονετικά να βρούν την ευκαιρεία, να εκφραστούν, να της αλλάξουν τη μορφή. Να γίνει απο ιππότης, Δουλτσινέα, κι' ακόμα πιό πολύ. Κοριτσάκι μικρό, για να χωράει στο περβάζι του παράθυρου, να αρωσταίνει πιό συχνά, και να της φτιάχνουνε σούπες, και κείνο το φεγγάρι, η παρεούλα της, ν' αρχίσει πάλι να της μιλάει ψυθιριστά, να τη νταντέψει. Να τη νταντέψουν...