Ανοιχτή επιστολή

Αγαπητοί φίλοι, φίλες και γνωστοί,
αγαπητοί πρώην συνάδελφοι, συγγενείς και όχι μόνο,
επειδή, εδώ και έξι συναπτά έτη, το μυαλό, η καρδιά και η ματιά μου έχουν εκπαιδευτεί δεόντως να αντιλαμβάνονται, να επεξεργάζονται και να ερμηνεύουν εκείνο το αδιόρατο απαξιωτικό βλέμα που στις περισσότερες των περιπτώσεων καλύπτεται (ή έτσι πιστεύετε τουλάχιστον) απο αμήχανη συγκαταβατικότητα, ή και, ακόμα χειρότερα, απο επίπλαστη φυσικότητα έως και ενθουσιώδη αποδοχή, και επειδή τα ερωτήματα δεν εκφέρονται ευθέως, αλλά διακρίνονται να σέρνονται πίσω απ' τη πλάτη μου συνομωτικά, προτίθεμαι μέσω αυτής της επιστολής, να προσπαθήσω να καλύψω τις όποιες απορίες σας (για τις οποίες φυσικά δεν κατηγορώ κανέναν) και να σας απαλλάξω απο την επίπονη διαδικασία να αναλύετε και να συμπεραίνετε ερήμην μου (πράγμα για το οποίο φυσικά και σας κατηγορώ, αλλά μη το παίρνετε και κατάκαρδα)...
Στην ταραχώδη ερωτική μου ζωή, ουδέποτε διεκδίκησα το τίτλο της "καλής κοπέλας". Οπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη, που λένε! Οπου περίεργα, και επικίνδυνα, όπου μύριζε η αδρεναλίνη και η τρέλα, εγώ, μάσκα, βατραχοπέδιλα και βουτιά χωρίς αναπνευστήρα! Δεν υπήρξα καλή σύζυγος, ούτε υπόδειγμα μητέρας. Υπήρξα όμως άνθρωπος γεμάτος συναισθήματα και πάθος, πάθος αυτοκαταστροφικό μερικές φορές, που απεγνωσμένα έβραζε μέσα μου κι' έψαχνε αποδέκτη, ένα δοχείο συγκοινωνούν, να μεταφερθεί, να μεταγγιστεί, να καταλαγιάσει...
"Δοχεία" υπήρξαν πολλά. Αλλά δεν ήταν συγκοινωνούντα. Κι' έτσι, κάποια στιγμή γινόταν η έκρηξη. Και δεν έμενε τίποτα όρθιο.
Χρόνια ολόκληρα, αναρωτιόμουν με αγωνία, τί δε πήγαινε καλά στις αναζητήσεις μου. Επιστράτευσα τόμους ολόκληρους απο βιβλία ψυχολογίας ή συναφή του τύπου: " Πώς να", ή του τύπου: "Γιατί να", ή : "Ετσι θα". Τίποτα! Πέρασα και τη πόρτα του ψυχολόγου, τον οποίο πλήρωνα για να δίνω εγώ τις απαντήσεις στα ερωτήματά μου και μετά απο μικρό χρονικό διάστημα, να έχω ξεχάσει γιατί πήγα.
Ερωτεύτηκα. Χώρισα. Ξαναερωτεύτηκα. Ξαναχώρισα. Δεν κρίνω εκ του αποτελέσματος τις σχέσεις μου, πέρασα όμορφες στιγμές, άσχημες στιγμές, κέρδισα, έχασα, πέταξα στα σύννεφα αρκετές φορές, ξέσκισα τις σάρκες μου άλλες τόσες.
Πέρασα μέσα απο το λαβύρινθο του μυαλού ανθρώπων της κουλτούρας, άνθισε η σκέψη μου, αρθρώθηκε διαφορετικός ο λόγος μου, πλούτισε το πνεύμα μου, αλλά...εκείνη η φλόγα που σιγόκαιγε στα βάθη της καρδιάς μου δεν έλεγε να σβύσει.
Γνώρισα τη γοητεία του αντισυμβατισμού, απογειώθηκα σε σχέσεις έντονες και "διαφορετικές", ένοιωσα την υπέρβαση, έζησα τη παιδικότητά μου, "έκλεψα" στιγμές απο ταινίες του κινηματογράφου, αλλά....η φλόγα εκεί, με τσουρούφλιζε ακόμη.
Περπάτησα σε μονοπάτια ασφαλή, περιπατώντας τρυφερά και γνώριμα σοκκάκια, διοχέτευσα το "χύμα" της ιδιοσυγκρασίας μου χωρίς ντροπή, με αποδοχή απο τον τότε σύντροφό μου, με λύπες και χαρές στο δρόμο μας, αλλά... στα μονοπάτια αυτά, ο περιπατητής έμεινε μόνος, ο συνοδοιπόρος μάλλον βαρέθηκε τη διαδρομή στο κόσμο αυτό και "ανέκρουσε πρύμνας", επέστρεψε εκεί που ανήκε: στην απόλυτη ελευθερία τ' ουρανού. Και η φλογίτσα μέσα μου σιγόκαιγε ακόμη...
Για να μη τα πολυλογώ, καλοί μου φίλοι, γνωστοί και συγγενείς, πρώην συνάδελφοι και όχι μόνο, η ζωή, ή το κεφάλι μου, δε ξέρω, τά'φερε έτσι, που άνθρωποι, βιβλία, ψυχολόγοι, αυτοσυγκέντρωση, αυτογνωσία, αυτοδιάθεση και αυτομαστίγωση, αποδείχτηκαν μέσα ανεπαρκή για την ανίατη, όπως πίστευα, ασθένειά μου. (Την αυτοσυγκράτηση τη βγάζω έξω απ' τη λίστα, ουδέποτε διέθετα απ' αυτήν).
Ωριμάζοντας όμως, συλλέγοντας τις εμπειρίες μου και τοποθετώντας τις όμορφα όμορφα κατα σειρά στα βάθη του χρόνου, αντιλήφθηκα ότι μάλλον δεν είχα τελειώσει με τις αναζητήσεις μου. Αλλά ούτε και με εκείνη την άτιμη την αντισυμβατικότητά μου, αυτήν που κατέρριπτε όλα τα τείχη των αναστολών μου τελικά, (και πολύ καλά έκανε), είχα τελειώσει.
(Αμα το' χει το ζακόνι ο άνθρωπος!)...
Και έξι χρόνια πριν, αποφάσισα ότι κακώς γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, κακώς πέρασα τη μισή μου σχεδόν ζωή εκεί, αφού ένα μέρος των παιδικών μου αναπολήσεων δεν είχε πραγματωθεί ακόμα.
Και μάζεψα εαυτόν , εμπειρίες αποτυχημένες και μη, και τη φλογίτσα μου, και εγκαταστάθηκα στο χωριό.
Και παντρεύτηκα ξανά.
Το αντικείμενο των αποριών σας. Των αμφιβολιών σας. Των απαξιωτικών σχολίων σας.
"Παιδί" απ' το χωριό. Και κατα πολύ νεότερο. Και "μαστοράντζα"! Εγώ! Η κουλτουριάρα! Η απόγονος "καλής οικογενείας", η πολύγλωσση και "ψαγμένη", η μεγαλωμένη με όπερα και κλασσική λογοτεχνεία, ή όμορφη, η εντυπωσιακή...
Τη φλογίτσα μου όμως, δεν τη βλέπατε, ούτε τη μαντεύατε. Γιατί; Μέρος των προσόντων μου ήταν κι' αυτή!
Επειδή λοιπόν, δίκαια ή άδικα απορούσατε και απορείτε ίσως ακόμη,
Επειδή, είναι πιό εύκολο να κρίνετε μόνο την επιφάνεια,
Επειδή τα λεφτά και το "δήθεν" έχουν καταντήσει για τους περισσότερους απο σάς σημείο αναφοράς της υποτιθέμενης επιτυχίας και της "συνθετικής" ευτυχίας,
Επειδή ίσως και κάποιοι απο σάς να βαυκαλίζονται ότι έχουν διαφύγει επιτυχώς τους υφάλους της κοινωνικής υποτίμησης ΄(η έκφραση ερμηνεύεται κατα το δοκούν), κι' έχουν αγγίξει τα όρια της κοινωνικής αποδοχής, σιγοβράζοντας μές στο ζουμί τους, ανέραστοι, αγέλαστοι, αγχωτικοί, παραπληγικοί και ξενέρωτοι,
Εγώ απλά μ' αυτήν μου την επιστολή, "ξεδιπλώνω" εκείνες τις πτυχές του μυστηρίου, που δεν μπορέσατε να διακρίνετε μέσα στις 2.192 ημέρες της κοινής μου ζωής με τον άντρα μου.
-Τον διάλεξα, γιατί με διάλεξε και με διεκδίκησε με πείσμα και επιμονή.
-Επειδή, δεν πέρασε ούτε μία μέρα να μη μου ψιθυρίσει, αυθόρμητα και κυρίως απροκάλυπτα, τό πόσο μ' αγαπάει.
-Επειδή, δεν πέρασε ούτε μία μέρα, που να μη θέλει να με κρατάει σφιχτή αγκαλιά την ώρα που κοιμόμαστε.
-Επειδή γελώντας μου λέει, ότι θα μου κάνει έρωτα μέχρι τα 90 μου, και δε γλυτώνω απ' αυτόν!
-Επειδή, αγαπάει και νοιάζεται τα παιδιά μου όσο και τα δικά του.
-Επειδή, δεν είναι καθόλου "κιτς".
-Επειδή δεν έχει ίχνος κόμπλεξ.
-Επειδή, δεν προσπαθεί να δείξει κάτι που δεν είναι.
-Επειδή, με αποδέχεται με τις οποιεσδήποτε επιλογές μου, χωρίς να με κριτικάρει ποτέ!
-Επειδή, με αφήνει να είμαι ο εαυτός μου.
-Επειδή, δουλεύει με πάθος μέχρι τα όρια των αντοχών του, για να μη μας λείπει τίποτε.
-Επειδή, δεν έχει διανοηθεί ποτέ να σηκώσει το χέρι του, ούτε για ένα χαστούκι, σ' αυτούς που αγαπά.
-Επειδή, είναι έτοιμος να πλακωθεί στις μπουνιές με οποιονδήποτε διανοηθεί να βλάψει αυτούς που αγαπά.
-Επειδή είναι πάντα έτοιμος να γίνει κοινωνός πραγμάτων που μου αρέσουν και μ' ευχαριστούν, ακόμα κι' αν δεν τρελαίνεται, μόνο και μόνο για να τα μοιραστεί μαζί μου.
-Επειδή, είναι έξυπνος, υπερδραστήριος, ζωντανός κι' έχει χιούμορ.
-Επειδή έχει παντρύφερη ψυχή και βάζει τις πλάτες του για οποιονδήποτε ζητήσει τη βοήθειά του.
-Επειδή, μπορεί να σταματήσει το αυτοκίνητο στο δρόμο και να μαζέψει ένα κουτάβι, για να μη το πατήσουν τ' αυτοκίνητα που έρχονται.
-Επειδή, ακόμα και στην πιό "δύσκολη", είναι πάντα πρόθυμος να βοηθήσει οικονομικά, όπου το έχουν ανάγκη.
-Επειδή, κρατάει για τον εαυτό του τα άγχη του και τις στενοχώρεις του, για να μην με επιβαρύνει. (Κι' εγώ γίνομαι Τούρκος!)
-Επειδή, μου δίνει την απόλυτη σιγουριά, ότι το Α και το Ω της ζωής του είμαι εγώ.
-Επειδή, είναι ο μοναδικός άντρας στη ζωή μου, που δεν θυμάται ποτέ να φέρει δώρο στα γενέθλιά μου, ή στην επέτειο γάμου μας, αλλά εμένα δε με νοιάζει!
-Επειδή, όταν μου λέει, πόσο μ' αγαπάει με κοιτάει στα μάτια!
-Επειδή, όταν τσακωνόμαστε, εννιά φορές στις ΄δεκα κάνει αυτός το πρώτο βήμα, γιατί ξέρει πόσο κωλοεγωίστρια είμαι!
-Επειδή, κατάφερε να σβύσει αυτή τη γαμημένη τη φλογίτσα μέσα μου, και να αφήσει μόνο τη ζεστασιά της.
-Κι, επειδή, απλά τον αγαπάω πολύ, και άμεσα, και απλά και χωρίς να χρειάζεται να το περάσω το συναίσθημα αυτό απο κρισάρα, και ν΄αναρωτηθώ : "Γιατί μου συμβαίνει εμένα αυτό, μ' αυτόν;"
Και άν οι 25 αυτοί λόγοι που με κάνουν να είμαι ευτυχισμένη μαζί του, δεν είναι αρκετοί για να καθησυχάσουν τις όποιες ενστάσεις σας, μπορώ ευκολότατα να παραθέσω άλους 2167, για κάθε μέρα της κοινής μας ζωής, έτσι ώστε να σας δώσω τη δυνατότητα να αντιληφθείτε ότι είμαστε μαζί, γιατί έτσι γουστάρουμε, και όχι γιατί δεν έχουμε καμία άλλη επιλογή.
Κι' επειδή, καλοί μου φίλοι, συγγενείς, πρώην συνάδελφοι, γνωστοί και όχι μόνο, θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρεινής μαζί σας, ανεπιφύλακτα δηλώνω ότι, δεν θα είχα καμία αντίρηση αν στον δρόμο μου λάχαινε ο άντρας που θα διέθετε το πνεύμα του Μάριου Πλωρίτη, με την εμφάνιση του Νίκου Κούρκουλου, την ηλικία του Μέμου Μπεγνή, και τα λεφτά του Τζίγγερ!
Ομως, φαίνεται, ότι η αρχική, η πρωταρχική, η πρωτογενής και αναμφισβήτητη ανάγκη της ψυχής μου, είχε μεταλλαχτεί σε φλόγα, είχε αναλωθεί σε μάταιες αναζητήσεις, και τελικά, έτσι απο το πουθενά , κατάφερε να σβύσει χωρίς αγωνία, έτσι ήρεμα και ήμερα, μέσα σε μιά αγκαλιά γεμάτη αποδοχή, χωρίς να χρειάζεται ν' αλλάξω τίποτα απο μένα για ν' αρέσω, χωρίς να χρειάζεται να παλέψω για να κρατήσω την αγκαλιά αυτή, χωρίς να χρειάζεται ν' ανταγωνισθώ τα πανταχού υπάρχοντα φρέσκα "πιπίνια", να σβύσει απλά, μόνο και μόνο γιατί η θέρμη της μου φτάνει. Και του φτάνει.
Κι' επειδή, ακράδαντα πιστεύω, πως στη ζωή έρχεται τελικά και σε βρίσκει αυτό που κατα βάθος πραγματικά ιεραρχείς σαν πρώτο, καταννόησα βαθια, πως επιφανής δεν ήμουν φτιαγμένη για να γίνω, πλούσια δεν ήμουν φτιαγμένη για να γίνω, αριστοκράτισσα, παρα το βαρύ φορτίο της οικογένειας, όχι, δεν τόχα, μοιραία γυναίκα που ν' απομυζά τα λεφτά των πλουσίων και τα σταγονίδια του συναισθηματικού τους κόσμου, δεν το άντεχα, μόνο αγάπη αληθινή, στα μέτρα μου ήθελα να διεκδικήσω και να δώσω, αυτό που μπορούσα, αυτό που ποθούσα, αυτό που μου έλειπε, και που κατα καιρούς το "έντυνα" με ρούχα ξένα, εκκεντρικά, και καθόλου στα μέτρα μου.
Λυπάμαι αν δεν ευόδωσα τις προσδοκίες σας.
Χαίρομαι πολύ που ευοδόθηκαν οι δικές μου.
Και που συνήθισα τα λερωμένα ρούχα του μετά τη δουλειά.
Τα προτιμώ απο ακριβές γραβάτες λερωμένες με κραγιον.
Και τα τραχειά του χέρια.
Που τα προτιμώ απο χέρια κρύα, μαλθακά, που σε αγγίζουν με τις άκρες των δαχτύλων, μήπως και κολλήσουν τη μυρουδιά σου.
Και που αφήνει τη ματιά του να χαϊδεύει τις ρυτίδες μου με αγάπη, αντί για μάτια πίσω απο πρεσβυωπικά γυαλιά, που γυαλίζουν απο λιγούρα αν κάποιο όμορφο κωλαράκι, βρεθεί στο δρόμο τους.
Κι' ακόμη, μέχρι να πεθάνω, θα του χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη για εκείνο το διάστημα, πριν απο μερικά χρόνια, όταν είχα φέρει τη μητέρα μου να ζήσει μαζί μας, και που εκείνη με είχε φέρει στο σημείο να μη την αντέχω πιά στο σπίτι, όμως εκείνος, με ηρεμία και υπομονή, πάντα το ίδιο μου έλεγε: "Δεν πετάς έναν άνθρωπο απο το σπίτι, δεν γίνεται!"
Ετσι λοιπόν, και για άπειρους ακόμα λόγους, αποτινάξτε αυτό το βλέμα της τάχα μου συμπάθειας απο τα μάτια σας. Το μόνο που σας επιτρέπω είναι να με ζηλεύετε! Κι' αν όχι αυτό, τουλάχιστον, να προσπαθήσετε να με καταννοήσετε, όχι εμένα απλά, αυτό το "άλλο", το κοριτσάκι το χαμένο μες στις αναζητήσεις του, το ξοδεμένο σε άπειρες αγκαλιές, αυτό που με τα μάτια ερμητικά κλειστά έκαιγε τις φτερούγες του ξανά και ξανά στο παιχνίδισμα εκείνης της φλογίτσας.
Και μην τον αγαπήσετε. Δεν ειναι απαραίτητο. Τον αγαπάω εγώ γιά όλους!

Με ειλικρείνια,
και αγάπη,
και εκτίμηση,
"Βιολιστής στη στέγη"



object width="425" height="344">











-