16 Οκτ 2008

Ανοιχτή επιστολή

Αγαπητοί φίλοι, φίλες και γνωστοί,
αγαπητοί πρώην συνάδελφοι, συγγενείς και όχι μόνο,
επειδή, εδώ και έξι συναπτά έτη, το μυαλό, η καρδιά και η ματιά μου έχουν εκπαιδευτεί δεόντως να αντιλαμβάνονται, να επεξεργάζονται και να ερμηνεύουν εκείνο το αδιόρατο απαξιωτικό βλέμα που στις περισσότερες των περιπτώσεων καλύπτεται (ή έτσι πιστεύετε τουλάχιστον) απο αμήχανη συγκαταβατικότητα, ή και, ακόμα χειρότερα, απο επίπλαστη φυσικότητα έως και ενθουσιώδη αποδοχή, και επειδή τα ερωτήματα δεν εκφέρονται ευθέως, αλλά διακρίνονται να σέρνονται πίσω απ' τη πλάτη μου συνομωτικά, προτίθεμαι μέσω αυτής της επιστολής, να προσπαθήσω να καλύψω τις όποιες απορίες σας (για τις οποίες φυσικά δεν κατηγορώ κανέναν) και να σας απαλλάξω απο την επίπονη διαδικασία να αναλύετε και να συμπεραίνετε ερήμην μου (πράγμα για το οποίο φυσικά και σας κατηγορώ, αλλά μη το παίρνετε και κατάκαρδα)...
Στην ταραχώδη ερωτική μου ζωή, ουδέποτε διεκδίκησα το τίτλο της "καλής κοπέλας". Οπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη, που λένε! Οπου περίεργα, και επικίνδυνα, όπου μύριζε η αδρεναλίνη και η τρέλα, εγώ, μάσκα, βατραχοπέδιλα και βουτιά χωρίς αναπνευστήρα! Δεν υπήρξα καλή σύζυγος, ούτε υπόδειγμα μητέρας. Υπήρξα όμως άνθρωπος γεμάτος συναισθήματα και πάθος, πάθος αυτοκαταστροφικό μερικές φορές, που απεγνωσμένα έβραζε μέσα μου κι' έψαχνε αποδέκτη, ένα δοχείο συγκοινωνούν, να μεταφερθεί, να μεταγγιστεί, να καταλαγιάσει...
"Δοχεία" υπήρξαν πολλά. Αλλά δεν ήταν συγκοινωνούντα. Κι' έτσι, κάποια στιγμή γινόταν η έκρηξη. Και δεν έμενε τίποτα όρθιο.
Χρόνια ολόκληρα, αναρωτιόμουν με αγωνία, τί δε πήγαινε καλά στις αναζητήσεις μου. Επιστράτευσα τόμους ολόκληρους απο βιβλία ψυχολογίας ή συναφή του τύπου: " Πώς να", ή του τύπου: "Γιατί να", ή : "Ετσι θα". Τίποτα! Πέρασα και τη πόρτα του ψυχολόγου, τον οποίο πλήρωνα για να δίνω εγώ τις απαντήσεις στα ερωτήματά μου και μετά απο μικρό χρονικό διάστημα, να έχω ξεχάσει γιατί πήγα.
Ερωτεύτηκα. Χώρισα. Ξαναερωτεύτηκα. Ξαναχώρισα. Δεν κρίνω εκ του αποτελέσματος τις σχέσεις μου, πέρασα όμορφες στιγμές, άσχημες στιγμές, κέρδισα, έχασα, πέταξα στα σύννεφα αρκετές φορές, ξέσκισα τις σάρκες μου άλλες τόσες.
Πέρασα μέσα απο το λαβύρινθο του μυαλού ανθρώπων της κουλτούρας, άνθισε η σκέψη μου, αρθρώθηκε διαφορετικός ο λόγος μου, πλούτισε το πνεύμα μου, αλλά...εκείνη η φλόγα που σιγόκαιγε στα βάθη της καρδιάς μου δεν έλεγε να σβύσει.
Γνώρισα τη γοητεία του αντισυμβατισμού, απογειώθηκα σε σχέσεις έντονες και "διαφορετικές", ένοιωσα την υπέρβαση, έζησα τη παιδικότητά μου, "έκλεψα" στιγμές απο ταινίες του κινηματογράφου, αλλά....η φλόγα εκεί, με τσουρούφλιζε ακόμη.
Περπάτησα σε μονοπάτια ασφαλή, περιπατώντας τρυφερά και γνώριμα σοκκάκια, διοχέτευσα το "χύμα" της ιδιοσυγκρασίας μου χωρίς ντροπή, με αποδοχή απο τον τότε σύντροφό μου, με λύπες και χαρές στο δρόμο μας, αλλά... στα μονοπάτια αυτά, ο περιπατητής έμεινε μόνος, ο συνοδοιπόρος μάλλον βαρέθηκε τη διαδρομή στο κόσμο αυτό και "ανέκρουσε πρύμνας", επέστρεψε εκεί που ανήκε: στην απόλυτη ελευθερία τ' ουρανού. Και η φλογίτσα μέσα μου σιγόκαιγε ακόμη...
Για να μη τα πολυλογώ, καλοί μου φίλοι, γνωστοί και συγγενείς, πρώην συνάδελφοι και όχι μόνο, η ζωή, ή το κεφάλι μου, δε ξέρω, τά'φερε έτσι, που άνθρωποι, βιβλία, ψυχολόγοι, αυτοσυγκέντρωση, αυτογνωσία, αυτοδιάθεση και αυτομαστίγωση, αποδείχτηκαν μέσα ανεπαρκή για την ανίατη, όπως πίστευα, ασθένειά μου. (Την αυτοσυγκράτηση τη βγάζω έξω απ' τη λίστα, ουδέποτε διέθετα απ' αυτήν).
Ωριμάζοντας όμως, συλλέγοντας τις εμπειρίες μου και τοποθετώντας τις όμορφα όμορφα κατα σειρά στα βάθη του χρόνου, αντιλήφθηκα ότι μάλλον δεν είχα τελειώσει με τις αναζητήσεις μου. Αλλά ούτε και με εκείνη την άτιμη την αντισυμβατικότητά μου, αυτήν που κατέρριπτε όλα τα τείχη των αναστολών μου τελικά, (και πολύ καλά έκανε), είχα τελειώσει.
(Αμα το' χει το ζακόνι ο άνθρωπος!)...
Και έξι χρόνια πριν, αποφάσισα ότι κακώς γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, κακώς πέρασα τη μισή μου σχεδόν ζωή εκεί, αφού ένα μέρος των παιδικών μου αναπολήσεων δεν είχε πραγματωθεί ακόμα.
Και μάζεψα εαυτόν , εμπειρίες αποτυχημένες και μη, και τη φλογίτσα μου, και εγκαταστάθηκα στο χωριό.
Και παντρεύτηκα ξανά.
Το αντικείμενο των αποριών σας. Των αμφιβολιών σας. Των απαξιωτικών σχολίων σας.
"Παιδί" απ' το χωριό. Και κατα πολύ νεότερο. Και "μαστοράντζα"! Εγώ! Η κουλτουριάρα! Η απόγονος "καλής οικογενείας", η πολύγλωσση και "ψαγμένη", η μεγαλωμένη με όπερα και κλασσική λογοτεχνεία, ή όμορφη, η εντυπωσιακή...
Τη φλογίτσα μου όμως, δεν τη βλέπατε, ούτε τη μαντεύατε. Γιατί; Μέρος των προσόντων μου ήταν κι' αυτή!
Επειδή λοιπόν, δίκαια ή άδικα απορούσατε και απορείτε ίσως ακόμη,
Επειδή, είναι πιό εύκολο να κρίνετε μόνο την επιφάνεια,
Επειδή τα λεφτά και το "δήθεν" έχουν καταντήσει για τους περισσότερους απο σάς σημείο αναφοράς της υποτιθέμενης επιτυχίας και της "συνθετικής" ευτυχίας,
Επειδή ίσως και κάποιοι απο σάς να βαυκαλίζονται ότι έχουν διαφύγει επιτυχώς τους υφάλους της κοινωνικής υποτίμησης ΄(η έκφραση ερμηνεύεται κατα το δοκούν), κι' έχουν αγγίξει τα όρια της κοινωνικής αποδοχής, σιγοβράζοντας μές στο ζουμί τους, ανέραστοι, αγέλαστοι, αγχωτικοί, παραπληγικοί και ξενέρωτοι,
Εγώ απλά μ' αυτήν μου την επιστολή, "ξεδιπλώνω" εκείνες τις πτυχές του μυστηρίου, που δεν μπορέσατε να διακρίνετε μέσα στις 2.192 ημέρες της κοινής μου ζωής με τον άντρα μου.
-Τον διάλεξα, γιατί με διάλεξε και με διεκδίκησε με πείσμα και επιμονή.
-Επειδή, δεν πέρασε ούτε μία μέρα να μη μου ψιθυρίσει, αυθόρμητα και κυρίως απροκάλυπτα, τό πόσο μ' αγαπάει.
-Επειδή, δεν πέρασε ούτε μία μέρα, που να μη θέλει να με κρατάει σφιχτή αγκαλιά την ώρα που κοιμόμαστε.
-Επειδή γελώντας μου λέει, ότι θα μου κάνει έρωτα μέχρι τα 90 μου, και δε γλυτώνω απ' αυτόν!
-Επειδή, αγαπάει και νοιάζεται τα παιδιά μου όσο και τα δικά του.
-Επειδή, δεν είναι καθόλου "κιτς".
-Επειδή δεν έχει ίχνος κόμπλεξ.
-Επειδή, δεν προσπαθεί να δείξει κάτι που δεν είναι.
-Επειδή, με αποδέχεται με τις οποιεσδήποτε επιλογές μου, χωρίς να με κριτικάρει ποτέ!
-Επειδή, με αφήνει να είμαι ο εαυτός μου.
-Επειδή, δουλεύει με πάθος μέχρι τα όρια των αντοχών του, για να μη μας λείπει τίποτε.
-Επειδή, δεν έχει διανοηθεί ποτέ να σηκώσει το χέρι του, ούτε για ένα χαστούκι, σ' αυτούς που αγαπά.
-Επειδή, είναι έτοιμος να πλακωθεί στις μπουνιές με οποιονδήποτε διανοηθεί να βλάψει αυτούς που αγαπά.
-Επειδή είναι πάντα έτοιμος να γίνει κοινωνός πραγμάτων που μου αρέσουν και μ' ευχαριστούν, ακόμα κι' αν δεν τρελαίνεται, μόνο και μόνο για να τα μοιραστεί μαζί μου.
-Επειδή, είναι έξυπνος, υπερδραστήριος, ζωντανός κι' έχει χιούμορ.
-Επειδή έχει παντρύφερη ψυχή και βάζει τις πλάτες του για οποιονδήποτε ζητήσει τη βοήθειά του.
-Επειδή, μπορεί να σταματήσει το αυτοκίνητο στο δρόμο και να μαζέψει ένα κουτάβι, για να μη το πατήσουν τ' αυτοκίνητα που έρχονται.
-Επειδή, ακόμα και στην πιό "δύσκολη", είναι πάντα πρόθυμος να βοηθήσει οικονομικά, όπου το έχουν ανάγκη.
-Επειδή, κρατάει για τον εαυτό του τα άγχη του και τις στενοχώρεις του, για να μην με επιβαρύνει. (Κι' εγώ γίνομαι Τούρκος!)
-Επειδή, μου δίνει την απόλυτη σιγουριά, ότι το Α και το Ω της ζωής του είμαι εγώ.
-Επειδή, είναι ο μοναδικός άντρας στη ζωή μου, που δεν θυμάται ποτέ να φέρει δώρο στα γενέθλιά μου, ή στην επέτειο γάμου μας, αλλά εμένα δε με νοιάζει!
-Επειδή, όταν μου λέει, πόσο μ' αγαπάει με κοιτάει στα μάτια!
-Επειδή, όταν τσακωνόμαστε, εννιά φορές στις ΄δεκα κάνει αυτός το πρώτο βήμα, γιατί ξέρει πόσο κωλοεγωίστρια είμαι!
-Επειδή, κατάφερε να σβύσει αυτή τη γαμημένη τη φλογίτσα μέσα μου, και να αφήσει μόνο τη ζεστασιά της.
-Κι, επειδή, απλά τον αγαπάω πολύ, και άμεσα, και απλά και χωρίς να χρειάζεται να το περάσω το συναίσθημα αυτό απο κρισάρα, και ν΄αναρωτηθώ : "Γιατί μου συμβαίνει εμένα αυτό, μ' αυτόν;"
Και άν οι 25 αυτοί λόγοι που με κάνουν να είμαι ευτυχισμένη μαζί του, δεν είναι αρκετοί για να καθησυχάσουν τις όποιες ενστάσεις σας, μπορώ ευκολότατα να παραθέσω άλους 2167, για κάθε μέρα της κοινής μας ζωής, έτσι ώστε να σας δώσω τη δυνατότητα να αντιληφθείτε ότι είμαστε μαζί, γιατί έτσι γουστάρουμε, και όχι γιατί δεν έχουμε καμία άλλη επιλογή.
Κι' επειδή, καλοί μου φίλοι, συγγενείς, πρώην συνάδελφοι, γνωστοί και όχι μόνο, θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρεινής μαζί σας, ανεπιφύλακτα δηλώνω ότι, δεν θα είχα καμία αντίρηση αν στον δρόμο μου λάχαινε ο άντρας που θα διέθετε το πνεύμα του Μάριου Πλωρίτη, με την εμφάνιση του Νίκου Κούρκουλου, την ηλικία του Μέμου Μπεγνή, και τα λεφτά του Τζίγγερ!
Ομως, φαίνεται, ότι η αρχική, η πρωταρχική, η πρωτογενής και αναμφισβήτητη ανάγκη της ψυχής μου, είχε μεταλλαχτεί σε φλόγα, είχε αναλωθεί σε μάταιες αναζητήσεις, και τελικά, έτσι απο το πουθενά , κατάφερε να σβύσει χωρίς αγωνία, έτσι ήρεμα και ήμερα, μέσα σε μιά αγκαλιά γεμάτη αποδοχή, χωρίς να χρειάζεται ν' αλλάξω τίποτα απο μένα για ν' αρέσω, χωρίς να χρειάζεται να παλέψω για να κρατήσω την αγκαλιά αυτή, χωρίς να χρειάζεται ν' ανταγωνισθώ τα πανταχού υπάρχοντα φρέσκα "πιπίνια", να σβύσει απλά, μόνο και μόνο γιατί η θέρμη της μου φτάνει. Και του φτάνει.
Κι' επειδή, ακράδαντα πιστεύω, πως στη ζωή έρχεται τελικά και σε βρίσκει αυτό που κατα βάθος πραγματικά ιεραρχείς σαν πρώτο, καταννόησα βαθια, πως επιφανής δεν ήμουν φτιαγμένη για να γίνω, πλούσια δεν ήμουν φτιαγμένη για να γίνω, αριστοκράτισσα, παρα το βαρύ φορτίο της οικογένειας, όχι, δεν τόχα, μοιραία γυναίκα που ν' απομυζά τα λεφτά των πλουσίων και τα σταγονίδια του συναισθηματικού τους κόσμου, δεν το άντεχα, μόνο αγάπη αληθινή, στα μέτρα μου ήθελα να διεκδικήσω και να δώσω, αυτό που μπορούσα, αυτό που ποθούσα, αυτό που μου έλειπε, και που κατα καιρούς το "έντυνα" με ρούχα ξένα, εκκεντρικά, και καθόλου στα μέτρα μου.
Λυπάμαι αν δεν ευόδωσα τις προσδοκίες σας.
Χαίρομαι πολύ που ευοδόθηκαν οι δικές μου.
Και που συνήθισα τα λερωμένα ρούχα του μετά τη δουλειά.
Τα προτιμώ απο ακριβές γραβάτες λερωμένες με κραγιον.
Και τα τραχειά του χέρια.
Που τα προτιμώ απο χέρια κρύα, μαλθακά, που σε αγγίζουν με τις άκρες των δαχτύλων, μήπως και κολλήσουν τη μυρουδιά σου.
Και που αφήνει τη ματιά του να χαϊδεύει τις ρυτίδες μου με αγάπη, αντί για μάτια πίσω απο πρεσβυωπικά γυαλιά, που γυαλίζουν απο λιγούρα αν κάποιο όμορφο κωλαράκι, βρεθεί στο δρόμο τους.
Κι' ακόμη, μέχρι να πεθάνω, θα του χρωστάω αιώνια ευγνωμοσύνη για εκείνο το διάστημα, πριν απο μερικά χρόνια, όταν είχα φέρει τη μητέρα μου να ζήσει μαζί μας, και που εκείνη με είχε φέρει στο σημείο να μη την αντέχω πιά στο σπίτι, όμως εκείνος, με ηρεμία και υπομονή, πάντα το ίδιο μου έλεγε: "Δεν πετάς έναν άνθρωπο απο το σπίτι, δεν γίνεται!"
Ετσι λοιπόν, και για άπειρους ακόμα λόγους, αποτινάξτε αυτό το βλέμα της τάχα μου συμπάθειας απο τα μάτια σας. Το μόνο που σας επιτρέπω είναι να με ζηλεύετε! Κι' αν όχι αυτό, τουλάχιστον, να προσπαθήσετε να με καταννοήσετε, όχι εμένα απλά, αυτό το "άλλο", το κοριτσάκι το χαμένο μες στις αναζητήσεις του, το ξοδεμένο σε άπειρες αγκαλιές, αυτό που με τα μάτια ερμητικά κλειστά έκαιγε τις φτερούγες του ξανά και ξανά στο παιχνίδισμα εκείνης της φλογίτσας.
Και μην τον αγαπήσετε. Δεν ειναι απαραίτητο. Τον αγαπάω εγώ γιά όλους!

Με ειλικρείνια,
και αγάπη,
και εκτίμηση,
"Βιολιστής στη στέγη"



object width="425" height="344">












-


52 σχόλια:

Unknown είπε...

Και σταμάτησες να είσαι κακό κορίτσι;
Σου υπενθυμίζω πως τα καλά κορίτσια πάνε στον παράδεισο, αλλά τα κακά πάνε παντού ;)

common people είπε...

Οσους λόγους και να απαρυθμίσεις, οσο και να ευχαριστείς την τυχη σου, όσο και να καμαρώνεις για την επιλογή σου, κατι σε τρώει.
Κατι όλους μας τρώει.
Και ειναι αυτή....
Αυτή η γαμημένη ΦΛΟΓΙΤΣΑ.
Που δεν θα σβήσει ποτέ.
"This light will never go out"...
Υ.Γ. Εκπληκτικό κείμενο

Τώρα που το ξανασκέφτομαι ...
Κράτα μόνο το υστερόγραφο, αγνόησε τα υπόλοιπα.

wilma είπε...

Δεν γνωρίζω τον άντρα σου, αλλά μου νιώθω ήδη ένα αίσθημα συμπάθειας, περηφάνειας και κυρίως θαυμασμού για αυτόν.
Για τον άντρα που κατάφερε να τον λατρεύει μια γυναίκα και να αναγνωρίζει τη λατρεία της προς αυτόν. Πρέπει να είναι σπουδαίος άνθρωπος.
Αλλά βιολιστή να θυμάσαι το εξής:
κι αν δεν ήταν σπουδαίος, κι αν ήταν λίγος, κι αν ήταν κιτς ή δεν ξέρω τι άλλο θα θεωρούσες ως ελάττωμα, αν εσύ είσαι ευτυχισμένη μαζί του, αυτό αρκεί.
Μπορώ να δεχτώ τα αγαπημένα μου πρόσωπα να είναι και με τους μεγαλύτερους μαλάκες, αν περνούν καλά και είναι ευτυχισμένα.
Θέλω να πω ότι προσωπικά πιστεύω πως κακώς απαντάς στα βλέμματα απορίας και οίκτου αυτών που δεν καταλαβαίνουν, διότι τελικώς δεν σε αγαπούν. Ο άντρας σου είναι αυτός που σε κάνει ευτυχισμένη. Τελεία.


ΥΓ επίσης χαίρομαι πολύ για σένα! είναι τόσο θετική η εικόνα ενός ανθρώπου που μιλά για την αγάπη του!

Roadartist είπε...

παπαπαπ....τι ήταν παλι αυτο? .. Πραγματικα εμεινα αφωνη.
Τι θες σχολιο???????
...............κολλησα!!
Αγαπητη βιολιστρια απλα να παραμεινεις παντα οπως ακριβώς εισαι.. ενας άνθρωπος "γεμάτος συναισθήματα και πάθος, πάθος αυτοκαταστροφικό μερικές φορές, που απεγνωσμένα έβραζε μέσα μου κι' έψαχνε αποδέκτη, ένα δοχείο συγκοινωνούν, να μεταφερθεί, να μεταγγιστεί, να καταλαγιάσει..."
παω να ξαναδιαβασω όλα οσα εγραψες..

irlandos είπε...

Αυτό που ξεκίνησες ως ανοιχτή επιστολή προς όλους εκείνους που δεν καταλαβαίνουν, έγινε ένα γράμμα έμμεσης ερωτικής εξομολόγησης για τον αγαπημένο σου, γραμμένο με κόκκινο.

Όπως έγραψε κι η Wilma (με την οποία συμφωνώ πολύ συχνά), η εικόνα ενός ανθρώπου που μιλά για την αγάπη του είναι τόσο θετική!! Έχει μια υπέροχη γοητεία, θα συμπληρώσω!

Το γράμμα σου είναι ένα από τα ωραιότερα γυναικεία γράμματα αγάπης που έχω διαβάσει ποτέ. Έτσι, χωρίς φτιασίδια και περίτεχνα λόγια. Ευθύ και στον στόχο (αναμφίβολα, ξέρεις πώς να μιλάς σε έναν άντρα, χα χα).

Πάντως, χωρίς αστεία, ο άντρας σου είναι πολύ τυχερός.

Αλλά και σύ, όπως τον περιγράφεις, δεν πας πίσω ως προς την τύχη. Από την περιγραφή φαίνεται να σ' αγαπάει πολύ και ειλικρινά. Με μια ειλικρίνεια που δεν δοκιμάζεται όταν ξεχνάει γενέθλια και επέτειο γάμου (τί όμορφα που το'γραψες αυτό !).

Όσο για τους "άλλους", που δεν καταλαβαίνουν, χ*στ@%ς.

Ευχές και στους δυο σας,

Φιλικά,
Ιρλανδός

Talisker είπε...

κοιτα θα μπορουσα να σου γραψω πολλα

αλλα εσυ κανεις και λες οτι νιωθεις

οταν ειναι ετσι τα πραγματα
θεωρω τον διαλογο ασκοπο.

Στις καταθεσεις ψυχης ακους και συχνα βρισκεις και πολλα κοινα...

παντως συμφωνω με ολους οσους μιλησαν πριν απο μενα.

Μαριλένα είπε...

εμένα μ' αρέσει αυτο με το κουταβι, τα παιδιά, τη μάνα σου και το χιουμορ
και μ' αρέσει που είσαι καλά
και θα ειναι σιγουρα και τα παιδιά μιας και είσαι και συ.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Επειδή αιφνιδιάστηκε με τούτο το κατεβατό,

Επειδή η ζωή σου σου ανήκει,

Επειδή δε βρίσκω το λόγο να απολογείσαι σε κανένα ξευτιλισμένο, κομπλεξικό και ...ανέραστο που αμφισβήτησε τη σχέση σου,

Θα σου ευχηθώ ΠΑΝΤΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ ΝΑ ΕΙΣΤΕ!!!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

elf είπε...

Είχα γράψει ένα αντίστοιχο κείμενο-ερωτική εξομολόγηση με τίτλο "Σλουρπ! Το απόλυτο γλύψιμο (για να μου πάρει και κανένα φουστανάκι)" ή κάπως έτσι.
:-))

Δεν ξέρω τι σε χάλασε και ποιοι. Τι σε νοιάζει, όμως, βιολιστή μου; Μου μοιάζει πως έχεις κερδίσει με μαγκιά το προνόμιο να μην απολογείσαι. Εγώ δε φανταζόμουν καθόλου πως θα ήσουν αλλιώς. Από καλά κορίτσια χορτάσαμε.

Να τον χαίρεσαι τον λεβέντη σου, να τον χαίρεσαι πραγματικά. Εγώ νομίζω πως δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα στη ζωή από το να χαίρεσαι έναν άντρα που σε χαίρεται.
Καλημέρα.

beth είπε...

εγώ...
σε ζηλεύω σε θαυμάζω και κάθε φορά που διαβάζω κείμενο σου εκτιμάω την ειλικρίνεια σου. Δε θα σχολιάσω τίποτα άλλο, σου επιβεβαιώνω απλά αυτό που είπες για ότι δεν έχω κανένα ΒΛΕΜΜΑ συμπάθειας, παρά μονό εκτιμάω και ζηλεύω εσένα "και όταν μεγαλώσω θα θελα να συμπεριφερόμουν σα και σένα"

να είσαι πολύ περήφανη για αυτό που είσαι, για τον άντρα σου και τα παιδιά σου.
άλλα τι σου λέω και γω τώρα..

Ανώνυμος είπε...

ΜΠΡΑΒΟ ΠΟΥ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΣΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΟΥ.Τι σε νοιαζει για τους αλλους?

faraona είπε...

Συμφωνω με την «μηκων».
Δεν εχω να πω τιποτα γιατι πιστευω οτι οταν το εγραψες ειχες συγκεκριμενο προσωπο η προσωπα στο νου σου που αμφισβητουν η χωνονται στη ζωη σου η κατι τετοιο τελος παντων.-

βιολιστης στη στεγη είπε...

Καμηλιέρης: Αυτό το "παντού", ωραία ακούγεται!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Common people: Δεν καμαρώνω για την επιλογή μου. Απλά, την υπερασπίζομαι.
Με το καλό το καινούργιο σου "σπίτι"! Πότε μετακομίζεις;

βιολιστης στη στεγη είπε...

Wilma: Εχεις δίκιο, αλλά βλέπεις, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να μη βλέπουν πέρα απ' τη μύτη τους. Κι' έτσι, συνήθως, βλέπουν αλλοίθωρα!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Roadartist: Είναι δύσκολα τα σχόλια σε τέτοια θέματα καλή μου αρτίστα. Και οι απαντήσεις στα σχόλια ακόμα πιό δύσκολες... Ομως, σ' ευχαριστώ!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ιρλανδός: Ερωτική επιστολή που δε θα φτάσει ως τον αποδέκτη... Εκείνος απλά εισπράττει τα συναισθήματα άμεσα...
Νάσαι καλά!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Talisker: Ποτέ δεν είναι άχρηστος ο διάλογος. Απλά είναι δύσκολο να γίνει μέσα απο σχόλια μιάς ανάρτησης. Είμαι "ανοιχτή" ακόμα και στην πιό αντίθετη άποψη, αρκεί να μου απευθύνεται ευθέως και όχι πίσω απο τη πλάτη μου. Και είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν κάποια κοινά στο τρόπο σκέψης μας. Αυτό εισπράττω απο το τρόπο που γράφεις...
Νάχεις μιά όμορφη μέρα!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Μαριλένα: Η τελευταία σου φράση είναι και η ουσία!
Καλημέρα!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Φύρδην-μίγδην: Δεν απολογούμαι καλή μου....ξεφορτώνω!
Πάντως σ' ευχαριστώ, και...μεγειά το καινούργιο μάτι!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Elf: Φουστανάκι; Δεν κατάλαβες! Ολόκληρο ταξίδι μου ετοιμάζει! Τί, έτσι τσάμπα ξεβρακώθηκα; :))
Πάντως ευχαριστώ για τις ευχές σου Eλφάκι μου!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Beth: Ακου εδώ εσύ "μικιό"! Η γνώμη σου έχει την ίδια ακριβώς βαρύτητα με οποιουδήποτε άλλου σχολιαστή, για να μη σου πώ και περισσότερη λόγω καθαρότητας και φρεσκάδας μυαλού! Ντάξ;

βιολιστης στη στεγη είπε...

Μήκων: Καλωσόρισες! Ισως να μην έπρεπε να με νοιάζει, όμως ενοχλούμαι κι' αυτή είναι η αλήθεια! Φαίνεται εξ' άλλου!
Καλό Σ.Κ. να έχεις!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Faraona: Κάτι τέτοιο ας πούμε...
Καλημερούδια!

demetrat είπε...

Καλέ;
Οχτωβριανή είστε και σεις;
Ετούτο εδώ παιδάκι μου , το νου σου εσυ αεκτζή,είναι ωδή προς Γεώργιον...
Να είστε πάντα γεροί.Και όμορφοι.
φιλιά πολλά.

Ανώνυμος είπε...

Φωτεινό μονοπάτι μου.
Στα χνάρια σου βαδίζω.

Θέλει μαστοριά ο μάστορας! (αλλά βρε παιδάκι μου μην καταθέτεις τα πάντα εδώ πέρα …)

Γ.

ο αποτέτοιος είπε...

βιολιστή, είστε και γαμώ..

(σόρυ για τη βρισιά, αλλά δεν κρατήθηκα)

Talisker είπε...

Ετσι ειναι ...εχουμε ναι..

...και κει
που εχεις σκαρφαλωσει
στη στεγη σου
..να χαζευεις τα αστερια

σαν του Μενιου το μελαγχολικο
και πεισματωμενο παιδι
θα σου πω κατι..
θα στο γραψω μαλλον εκει
να το διαβασεις

"απο πισω , καλο μου, και τον Βασιλια βρίζουν"


μα εσυ
να μην εχεις αυτια να ακουσεις
και μιλια
να απευθυνθεις

κοιτα ολοισια τη δικη σου αληθεια
αυτη που κραυγαζεις καποτε
κι αυτη που σιωπηλα
τις νυχτες κοιμιζεις στο μυαλο σου

για τους αλλους ...

-πενταρα!

..ονειρα γλυκα..
απο την καρδια μου.

Talisker είπε...

θα με τρελλανεις ?
απο σενα ακουω το Γκουανταναμο?


απιστευτο!
μικρες λατρεμενες εκπληξεις..
την Κυριακη ειναι στο Γκαγκαριν

φφ

Talisker είπε...

αυτο το "νανουρισμα"

το ειχα 3 εβδομαδες
στο μαυρο μου μπλοκ ...

ειναι φοβεροι οι στιχοι
κι εγω τωρα γινομαι γραφικη
ξερω αλλα λατρευω το low bap..

και χαιρομαι που δεν το συναντω συχνα

κι οπου το συναντω
ολοι ..εχουν κατι να πουν.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Demetrat: Οχτωβριανή; Τιν' τούτο;
Πάντως την "ωδή" τη κρατάω καλά κρυμένη!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ανώνυμος: "Μ' όποιο δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις" που έλεγε κι' η γιαγιά μου...
Και μη με μαλώνεις...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Αποτέτοιος: Ελεύθερα καλέ μου. Βελτιώνομαι!
Υ.Γ. "Το όταν βρέχει να τ' ακούς" σου το αφιερώνω...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Talisker: Νά, κάτι τέτοια διαβάζω πρωί-πρωί, και φτιάχνει η μέρα μου!
Και είναι όμορφη, βροχερή Κυριακή εδώ. Και ακούω το αγαπημένο μου "Οταν βρέχει να τ' ακούς" και "φτιάχνω τα χρώματα"...
Τους Active member τους "έκλεψα" απο τον γυιό μου, που τους λατρεύει. Και τους λάτρεψα κι' εγώ!
Είμαστε γραφικές λές;

Theogr ο κηπουρός είπε...

Μαγκιά. Στο γράψαμε και οι προηγούμενοι, γουστάρεις; προχώρα. Και να σου πω, στην δύσκολη όλοι θα λακίσουν. Εσύ και εκείνος θα μείνετε να βγάλετε τα όποια κάστανα από την φωτιά. Μ’ αρέσουν οι ασυμβίβαστοι άνθρωποι γι΄ αυτό μου αρέσεις και συ. Κόκκινα τριαντάφυλλα από μένα για της καρδιάς σου την καρδιά.

βιολιστης στη στεγη είπε...

theogr: Λόγια απλά και σταράτα. Τα κρατάω. Και σ' ευχαριστώ και για τα λόγια και για τα κόκκινα τριαντάφυλα κηπουρέ μου!

Ανώνυμος είπε...

Δε σε μαλώνω καρδούλα μου, σε επικροτώ! αλλά, πώς να το κάνουμε … τα βλέπω λίγο διαφορετικά από σένα και θέλω να σε ‘προστατέψω’, να σε φρενάρω λιγάκι, αλλά από την άλλη είμαι σίγουρος πως κάνεις το σωστό για σένα … οπότε συμπάθα με για το θάρρος.
Καλή (βροχερή) Κυριακή. :-)

Γ.

demetrat είπε...

εννοώ επέτειο τον Οκτώβρη, τι άλλο παιδάκι μου;
Επίσης να σου πω και μη μου αρχίσεις και μενα τα νιαουρίσματα, πως ο ανώνυμος έχει απόλυτο δίκιο σ αυτό που σου είπε , και πολύ μαλακά μάλιστα.Άντε νιάρ!
δ

beth είπε...

το πιο βαθυ σκοταδι ειναι πριν την αυγη

ΕΥΟΙ! είπε...

πολύ μου αρέσουν όλα αυτά!
και μη σταματήσεις ποτέ τις ανατροπές
ΚΑΤΩ ΤΑ ΠΑΓΙΑ!
έτσι πάντα ερωτευμένη
πιωμένη και στα ψηλά σκαρφαλωμένη!
:-)

Theogr ο κηπουρός είπε...

Ξέχασα. Έχεις πρόσκληση. Εκεί να σε δω. Καλή εβδομάδα.

patsiouri είπε...

Σε ζηλεύω.
Ειλικρινά.
Να μείνετε αγκαλιασμένοι για πάντα καλή μου...
Μόνο μην αρχίσετε να ψάχνετε ποιός είναι ο πιό τυχερός...
Τζάμπα φαιά ουσία...

Α, το επόμενο που ήθελα να γράψω το έγραψε η Μαριλένα.
"εμένα μ' αρέσει αυτο με το κουταβι, τα παιδιά, τη μάνα σου και το χιουμορ"
Game over..

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ανώνυμος : Kαι "αληθινή" πάνω απ' όλα! Σμααακ!

Demetrat: "Τον αράπη κι' άν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς", που έλεγε κι' η γιαγιά μου...
Σμααακ κι' έσύ! Και... γάααβ!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Beth: Μικρή μου σοφή!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ευοί: Μ' αρέσαν οι ευχές σου! Τις κρατάω όλες!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Πατσιούρι: Σ' ευχαριστώ πατσιουράκι μου! Μη ζηλεύεις όμως. Εχω βρέξει πολλά σεντόνια με δάκρυα! Το θέμα είναι να αναλαμβάνεις πάντα την ευθύνη να πληρώνεις το τίμημα για να κερδίζεις ΖΩΗ...
(Πάλι θα μου πεί πως νιαουρίζω η Demetrat! Και ποιός την ακούει!)

Ανώνυμος είπε...

@ Βιολιστή + Demetrat
Νιααααρ? γααααβ?
Ε λοιπόν μουυυυ από μένα …. Μοσχάρι γαρ!!! :-P

Γ.

lila είπε...

Είναι ότι πιο ειλικρινές,βαθύ και ανθρώπινο έχω διαβάσει εδώ και πολύ καιρό.Να είστε πάντα καλά.

cinderella είπε...

Θέλω κι εγώ έναν τέτοιο άντρα παρακαλώ!!! :))
Να είστε μαζί, να είστε ευτυχισμένοι και να συνεχίσετε να πορεύεστε χέρι - χέρι.
Μια "γεμάτη" γυναίκα έχει γεμάτο κρεβάτι και αυτό το πιστεύω ακράδαντα!! :))

βιολιστης στη στεγη είπε...

Lila: Μιά "χορταστική" μερίδα αγάπης σερβίρησα στο τραπέζι! Αυτό είναι.
Και σ' ευχαριστώ!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Cinderella: Οτι πραγματικά χρειάζεσαι, αυτό να βρείς εύχομαι γλυκειά μου Cinderella!

Spy είπε...

Eίστε EYTYXIΣMENH!
Tελεία.