6 Οκτ 2008

Tear me off!


Οσα χρόνια κι' άν περάσουν, μάλλον ποτέ δε θάμαι έτοιμη γι' αυτή την ανάρτηση.

Κι' αφού ποτέ δε θάμαι πραγματικά έτοιμη, ας προχωρήσω στο ξεβράκωμα μιά ώρα αρχύτερα.

Ετσι κι' αλλιώς, δεν κουμαντάρονται οι ενοχές, ούτε με κουρελιασμένες συγνώμες, ούτε με νυχτερινές αγρύπνιες, ούτε καν με εξομολογήσεις βουτηγμένες στη ντροπή. Δεν κουμαντάρονται οι άτιμες, παρα μόνο γίνονται κάθε φορά και σαφέστερες, πιό αδυσώπητες, πιό σαρκοβόρες, αρνούμενες την οποιαδήποτε συγκατάβαση που έστω και λίγο θα με βόλευε.

Οποτε επιχείρησα να αποτραβήξω απο πάνω μου τον αόρατο ογκόλιθο που με συνθλίβει, αυτός γινόταν καθρέφτης και μου πέταγε στη μούρη το είδωλό μου, καγχάζοντας χαιρέκακα.

Οποτε επιχείρησα να πλύνω αυτό το πρόσωπο απο τα τραγικά του λάθη, η μουτζούρα άπλωνε όλο και πιό πολύ, ένας φαντομάς έμενε εκεί αποτυπωμένος στο κάτοπτρο, μιά ψυχή ανταριασμένη και άβουλη, μιά ψυχοφθόρα ανάμνηση του "τότε" μου εαυτού, που δυστυχώς ακόμα αναγνωρίζω...

Και με τα χέρια σταυρωμένα, περίμενα τη κάθαρση.

Που δεν έρχεται ποτέ. Γιατί η σάρκα της ψυχής είναι φτιαγμένη απο ζυμάρι μαλακό. Οτι χαράζεται και μείνει να στεγνώσει, να ψηθεί, γίνεται σφραγίδα ανεξίτηλη, γίνεται μνήμη και συνείδηση, κι' ακόμα πιό πολύ, γίνεται βίωμα και μέλλον και παρόν, και το χειρότερο απ' όλα, γίνεται χρόνος που δεν γυρίζει πίσω. Θάνατος δηλαδή.

Είκοσι χρόνια πριν, έπρεπε να πολεμήσω τον εχθρό, τον "τότε" μου εαυτό, και διάλεξα για όπλα την ανωριμότητα, την ανασφάλεια, την παρόρμηση.

Είκοσι χρόνια πριν, διοχέτευα τις συνέπειες αυτού του εκρηκτικού μίγματος στους πιό βολικούς κι' αδύναμους αποδέκτες της δυστυχίας μου: Τα παιδιά μου.

Η ζωή μου τότε, παράπαιε ανάμεσα σε κρίσεις αμφισβήτησης για τις επιλογές μου, σε μάχες αμφίροπες με τον καθωσπρεπισμό μου, και σε στιγμές απόλυτης παράδοσης στα πάθη που με μειωμένες αντιστάσεις παραδινόμουν.

Για χρόνια ολόκληρα, άφηνα τον κουρνιαχτό της ψυχής μου να κατακάθεται βαρύς πάνω στις πρόσφορες ψυχές των αγοριών μου, και ξέσκιζα μετά τις σάρκες μου γεμάτη ενοχές,προετοιμάζοντας ταυτόχρονα το δρόμο μου για την επόμενη κρίση.

Ημουνα ταύρος, ζεμένος στο αγώγι, με μάτια κλειστά και θυμό που τρεφόταν απ' τ' αδιέξοδα.

Και τάκανα όλα λίμπα.

Τίς νύχτες που κοιμόντουσαν τ' αγόρια μου, με μάτια που ανώφελα κλαίγανε, ψιθύριζα ανούσιες συγνώμες στα όνειρά τους, και χάραζα στα μάγουλά τους χάδια ντροπής, χάδια πικρά, νοτισμένα απο τη γεύση της τρυφερότητας και της αγάπης πούνιωθα, όμως χάδια τραχιά γεμάτα απόγνωση, άγνωρα χάδια, χαμένα στη διαδρομή απο το ξύπνιο στον ύπνο. Ανώφελα. Και για μένα και γι' αυτούς.

Κι' έτσι, πρόχειρα αδειάζοντας το τσουβάλι των ενοχών για λίγες μέρες, έκανα χώρο για να χωρέσει το έγκλημα των επόμενων ημερών, ακόμα χειρότερο, ενισχυμένο απο την ψευδαίσθηση της προσωρινής ηρεμίας, λές και κάθε φορά, γένναγε η ψυχή μου ακόμα πιό πολύ απελπισία, ακόμα πιό πολλά αδιέξοδα, λές και οι τοίχοι γύρω μου ψηλώνανε ανα μέτρο, και ο αέρας λιγόστευε όλο και πιό πολύ.

Συγχωρείστε μου σας παρακαλώ, το ζοφερό των εικόνων που μεταφέρω. Δεν αποβλέπω σε εντυπωσιασμό. Η αλήθεια είναι ότι η πραγματικότητα είναι περισσότερο εντυπωσιακή απο την περιγραφή. Και το ζοφερό των εικόνων που κουβαλάω εδώ και είκοσι χρόνια μές στο κεφάλι μου, είναι πολύ χειρότερο απο αυτό που αποτολμώ να μοιραστώ.

Είκοσι χρόνια είναι πολλά. Κανονικά έπρεπε να έχω βρεί νωρίτερα ένα τρόπο για να εξευτελίσω δημόσια αυτή τη πλευρά του εαυτού μου. Είκοσι χρόνια, ψάχνω με αγωνία τα μάτια των παιδιών μου, ν' ανασύρω απ' το βλέμμα τους τη τιμωρία, την απόρριψη, την απόλυτη απαξίωση. Ακόμα, δεν τάχω βρεί. Αναρωτιέμαι, πόσο καλά κρυμένες μένουν οι τραυματικές εμπειρίες στο μυαλό; Αραγε, όσο πιό τραυματικές είναι, τόσο πιό καλά παραμένουν σκεπασμένες στα σκοτάδια τους; Προσπαθώ να δώ σημάδια διαταραγμένης συμπεριφοράς στο λόγο τους, στις κινήσεις τους, στις ιδιοτροπίες τους. Μερικές φορές,νομίζω πως διακρίνω σημάδια πληγών επουλωμένων, και με μέτρο τη ζέστη της αγκαλιάς τους αναθαρεύω προσωρινά και αφήνομαι για λίγο στην απόλαυση της ανακούφισης. Αλλοτε πάλι, έντρομη προσπαθώ ν' αποκρυπτογραφήσω σκιές και σκούρα χρώματα στον ήχο των φωνών τους, στο θυμό τους, στην απομόνωσή τους και ο ογκόλιθος στο στήθος μου τα καταφέρνει να με χτίσει ολόκληρη μέσα του.

Απο το επώδυνο διαζύγιό μου και μετά, η υγιής πλευρά του εαυτού μου λές κι' έτσι μαγικά αναδύθηκε και άνθισε όψιμα, μέσα σε χείμαρους αγάπης και τρυφερότητας, ανάμεσα σε βουρκωμένες συγνώμες και απολογητικές αναδρομές, ψάχνοντας εναγώνια να περιμαζέψει τα σπασμένα κομάτια του "τότε" μου, τα βρώμικα κουρέλια της ψυχής που θάθελα πολύ να είχα αφήσει πίσω... Ηθελα να εξαφανίσω τα ίχνη, και όμορφα και τακτικά να τα κλειδώσω σε μπαούλα με τριπλά λουκέτα, να τα πετάξω στα βάθη της θάλασσας, να τα πάρει το αλάτι και η άμμος, να τα εξαγνίσει το σκοτάδι και ο χρόνος. Σαν να μην είχαν υπάρξει ποτέ...

Τα λάθη μου ελαχιστοποιήθηκαν. Τουλάχιστον αυτά που έβλαπταν αυτούς. Τα λάθη μου ελαχιστοποιήθηκαν και οι ενοχές πολλαπλασιάστηκαν. Ετσι, με πρόοδο γεωμετρική, κάθε προσπάθεια επανόρθωσης του ανεπανόρθωτου κατέληγε να τροφοδοτεί τα ενοχικά μου συμπλέγματα όλο και περισσότερο. Εφτασε σιγά-σιγά το κατακάθι της πικρίας να γίνεται ολοένα και παχύτερο, αδιαπέραστο και πιό δηλητηριώδες. Οσο πιό μακρινές γίνονταν οι είκόνες, τόσο πιό κοφτερές διατηρούνταν στο μυαλό μου. Αδιέξοδο συναίσθημα. Αδιαπραγμάτευτη πραγματικότητα το γεγονός, που όσο κι' άν χρονικά ανήκε στο παρελθόν, τόσο πεισματικά επέμενε να μου υπενθυμίζει το τελεσίδικο των συνεπειών του. Κατάσταση μη αναστρέψιμη. Χρόνος μη αναστρέψιμος. Ενα μανίκι γυρισμένο ανάποδα, που όσο κι' άν πάλευα να το γυρίσω απ' τη καλή, ανάποδα ήταν, ανάποδα θα έμενε.

Η προστασία μου περιορίζεται πιά στο να μου είναι αδύνατο να δώ οτιδήποτε έχει να κάνει με βία ενάντια σε παιδιά. Με ξεσκίζει. Είτε είναι βία σωματική, είτε λεκτική. Με ξεσκίζει ακόμα κι' η εικόνα μιάς μάνας που δίνει ένα χαστούκι στο παιδί της, ενός πατέρα που του φωνάζει άγρια. Δεν είναι λίγες οι φορές που όντας μάρτυρας σε τέτοια περιστατικά, με περιλούζει κρύος ιδρώτας και μούρχεται μιά τάση εμετού. Δεν χρήζω ψυχανάλυσης. Οχι. Ξέρω πως παραμόνεψε καλά όλος εκείνος ο θυμός ο μαζεμένος μέσα μου, κι' έγινε μιά στάλα δηλητήριο στην άκρη ενός βέλους που τόστρεψα προς τα μένα και κατα καιρούς το μπήγω ακόμα πιό βαθιά, μήπως και καταφέρω το πόνο να πονάει περισσότερο απο τις ενοχές. Αλλά μάταια...

Ξέρω επίσης κατα βάθος, πως η αγάπη, ακόμα και ανάπηρη, σκεπάζει απο μόνη της προστατευτικά και παρήγορα, τα κακοφορμισμένα τραύματα, ξεπλένει τρυφερά το αλάτι απ' τις πληγές, και δεν πονάνε τόσο. Υπάρχουν όμως πάντα εκεί. Κι' οποτε ανασηκώνω δειλά τους επιδέσμους, ακόμα και μιά σταγόνα αρμυρό νερό απο τα μάτια αν πέσει, τσούζει πολύ!

Ο βιολιστής στη στέγη τώρα πιά, είκοσι χρόνια μετά απο την εποχή που ερχόταν σε μόνιμη αναμέτρηση με τα "θέλω" του, έχει κερδίσει τη ταυτότητά του, και μιά ζωή πολύ κοντά στα όνειρα της πρώϊμης εφηβείας του, τότε που προσπαθούσε να μαντέψει την έννοια της ευτυχίας, αφού το αλφαβητάρι αυτό δεν τόχε διδαχτεί. Εχει κερδίσει τη σοφία της "αφαιρετικής" και κόβει δρόμο για ν' αγγίξει τις αληθινές επιθυμίες του, τις γνήσιες, τις αυθεντικές και πρωταρχικές, τις εντελώς δικές του.

Ο βιολιστής στη στέγη τώρα πιά, είκοσι χρόνια μετά, έμαθε να χαϊδεύει παιδιά που δε κοιμούνται, γιατί ίσως και να μην είναι τόσο αργά για να τους επιστρέψει με τόκο χάδια κι' αγκαλιές στραγγαλισμένες μεσα στο "Εγώ" του "τότε" του εαυτού.

Και ζώντας σε συμβίωση επώδυνη με την αυτοτιμωρία του, αφήνεται να ελπίζει στην αυτοσυγχώρεση. Η, στη γεροντική αννοια.

Μέχρι τότε, θα παραμένω ανεβασμένη στη κορυφή της στέγης, παντελώς εκτεθειμένη στη διαπόμπευση, παντελώς απομακρυσμένη απο την οποιαδήποτε ασπίδα προστασίας μου προσφέρεται, ελεύθερη να μετουσιώνω το ενοχικό μου σύμπλεγμα σε κλάμα βιολιού, είτε τ' ακούει κανείς, είτε όχι.

Γιά μιά ακόμα φορά ζητάω συγνώμη για το δακρύβρεχτο του κειμένου μου, δε θα φορτωθώ όμως και γι' αυτό με ενοχές, μιά κατάθεση ψυχής είναι και μόνο, χωρίς γιατρειά, χωρίς αποκατάσταση, μιά εξήγηση στη πιθανή παρεξήγηση της συναισθηματικής φόρτισης που σχεδόν μόνιμα με συντροφεύει. Σας την εμπιστεύομαι. Γιατί απλά, έτσι μούρθε.

Και με μία παράκληση:

Ξεσκίστε με!

58 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ένα χάδι κι ένα γλυκό φιλί μόνο και μόνο για την τόλμη 'να καταθέσεις'.

Γ.

Μαριλένα είπε...

ποτέ δεν είναι αργά για να επιστρέψεις με τόκο χάδια κι αγκαλιές.
ξερε το, που θα το ξερεις, σίγουρα.

σου φτάνει η ενοχή σου, δε χρειάζεσαι κι άλλο φορτίο.
ίσως κι αυτο, παραείναι βαρύ για την πλάτη σου (ως γνήσιος ενοχικός άνθρωπος στο λέω, οχι ως κουβέντα να γινεται)

πιστεύω (όχι νομιζω, πιστεύω, μ' όλη τη δύναμη της ψυχής μου) πως τα αγορια σου θα σε συγχωρησουν, όταν τους ζητείς συγγνωμη μέσα από την καρδιά σου.
οταν ζητήσεις συγγνώμη, κι όχι όταν τους εξηγήσεις.
τις περισσότερες φορές, οι εξηγήσεις ειναι περιττές.
μια συγγνώμη όμως, απο μεσα από την ψυχή, πέφτει σα λαδι στα τραύματα και τα κλεινει.
κι οι ουλές φαίνονται, αλλά δεν πονάνε πια.

όλοι έχουμε σφάλλει, όλοι έχουμε φερθεί καποιες φορές στα παιδιά μας άσχημα.

όμως, μη τα βαραίνεις άλλο έτσι.
αυτο πάει, τέλειωσε.
τωρα, είσαστε αλλου.
τωρα, πάτε παρακάτω.
με το να κρατάς την ψυχή σου βαριά, αυτά το αντιλαμβάνονται, οσο και να το κρύβεις.

κατέβα από τη σκεπή σου λοιπον και να ανεβάινεις μονο όταν θελεις να ανασάνεις.
τότε μονο.

cinderella είπε...

Κορίτσι μου, τα λάθη που διορθώθηκαν ανήκουν στο παρελθόν. Οι πληγές κλείνουν γρήγορα αρκεί οι αγκαλιές να μένουν ανοιχτές.
Βάλσαμο τα χάδια. Μην αυτομαστιγώνεσαι πιά. Το ίδιο θα σου πούν κι εκείνοι. Κοτζάμ άντρες. Να τους ακούς.

ο αποτέτοιος είπε...

δεν χρειάζεται. σας ξέσκισαν οι σπαραχτικές δοξαριές του βιολιού σας..

Spy είπε...

Θα μου επιτρέψετε να σας αφήσω απλώς μια σιωπή...

Κρατήστε την όσο θέλετε. Εγώ δε τη χρειάζομαι πια.

Spy είπε...

Μάλλον... το μετάνιωσα.
Θα σας πω και κάτι άλλο:

Να ξεσκιστείτε μόνη σας!
(μια χαρά το κάνετε τόσο καιρό...)

beth είπε...

αχ δε μπορω να διαβαζω τα κειμενα σου. ειναι λες και η διαθεση σου ειναι ρυθμισμενοι με την δικια μου . γραφεις αυτο που εγω θα θελα πολυ να γραψω αλλα δε μου βγηκε. Θελω να σ εκφρασω ποσο μαρεσει πως γραφεις. αν ποτε εγραφα ετσι θα εγραφα με την εννοια πως καπως ετσι θα μου βγαινε.
Τρομερος τροπος γραφης.
Πες μου εχεις συναντησει τον σιδηροπουλο??

beth είπε...

και δε χρειαζονται συγνωμες. αληθηνο κειμενο. δε ξερω που ειναι βασισμενο και δε ρωταω
κατι ασχημο σιγουρα.

βιολιστης στη στεγη είπε...

beth: Οταν κάποιος γράφει ανακαλώντας και συγχρόνως βιώνοντας τα συναισθήματά του, αυτό απλά λέγεται εκφραστική δεξιότητα (δεν έχει να κάνει με τους δεξιούς, εντάξει;).
Οταν μπορεί να δημιουργεί συναισθήματα γράφοντας, τότε αυτό λέγεται συγγραφική τέχνη.
Γι' αυτό κι' εγ'ω δεν φιλοδοξώ να γίνω ποτέ συγγραφέας!
Υ.Γ. Ο Σιδηρόπουλος ήταν αδελφός μιάς κολλητής μου φίλης απ' το Γυμνάσιο. Κάθε μέρα ήμουν σπίτι τους, και έλιωνα απο καψούρα μόλις τον έβλεπα...
Εκείνος, ούτε σημασία βέβαια.. Μάλλον μικρή για τα γούστα του!
(Αλλά, κι' αν ζούσε, μάλλον τώρα θα ήμουν πολύ μεγάλη για τα γούστα του! Γάμησέ τα, κοριτσάκι!)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ανώνυμος: Σμάαακ!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Μαριλένα: "Αυτό, πάει τέλειωσε"
Ακριβώς αυτό είναι και το παράλογο των ενοχών. Μας βασανίζει το τετελεσμένο...
(Οι συγνώμες έχουν ειπωθεί. Αναρωτιέμαι όμως, μπορούν να αποκαταστήσουν τις βλάβες;)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Cinderella: Το αυτομαστίγωμα; Δουλειά μας!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Αποτέτοιος: Εσείς είστε στενοχωρημένος. Μη διαβάζετε τέτοια κείμενα.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Spy: Φαίνεται ότι μ' αρέσει. Διορθώνομαι!

Μαριλένα είπε...

μπορούν.
στο λεω και ως μητέρα
και ως κόρη.

Ανώνυμος είπε...

… και που ‘σαι … πάντα να θυμάσαι τις ‘αληθινές Κυριακές’ σου, δεν είναι φάρμακο, βάλσαμο είναι!!!

Γ.

Roadartist είπε...

Από τη στιγμή που οι συγνώμες ειπώθηκαν, και τα λάθη έγιναν από εσένα κατανοητά, όλος ο καιρός και το κάθε "τώρα" που σου χαρίζεται..μπορείς να το περνάς μαζί τους..
Οτι τους έλειψε τότε, τώρα θα το δεκτούν...περισσότερο, και να θυμάσαι κυρίως οτι ποτέ δεν είναι αργά για την αγάπη.
Η αγάπη μπορεί να νικήσει το κάθε μίσος..Μόνο όμως η αγάπη.
Η αγάπη μπορεί να αλλάξει τα πάντα στη ζωή μας..αν την νιώσουμε πραγματικά και αποβάλλουμε τα "εγώ" μας και τα πάθη μας..τότε δεν μας τρομάζει τίποτα..
Ανοιξε τη καρδιά..και την αγκαλιά σου. Το αξίζεις και εσύ ..και οι άνθρωποι σου. Αγάπα τον εαυτό σου, αξίζεις..
Μπράβο για αυτή την εξομολόγηση, είσαι πολύ δυνατή και όλα τα καλά είναι πλέον μπροστά σου.

faraona είπε...

Οι γονεις σου ζουν?
Απο τους γονεις σου χρειαζεται να αρχισεις.


Ελα απο την AΨΙΝΘΟ
εχουμε πολυ καλη παρεα εκει.
Και παμε μαλακα μαλακα στην κολαση.
Γιατι αυτο που πιστευω προσωπικα ειναι οτι ολοι μας κουβαλαμε μια κολαση μεσα μας.
Αρκει να δοθει η ευκαιρια....και τσουπ πεταγεται προς τα εξω και καμμια φορα δαγκωνει και ματωνε οτι βρει μπροστα της.
Ελα ...θα δεις.Αν θελεις.

Σε φιλω
και μην ανησυχεις
Ολα εμεις τα καταστρεφουμε κι ολα εμεις τα κτιζουμε.
Ολα στην ζωη ειναι απλα αλλα το απλο ειναι δυσκολο.
Ναι?

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
fpboy είπε...

respect που τα μοιράστηκες !
γερά.

ολα θα πανε καλα... είπε...

Καλησπέρα.
Δεν ξέρω τι ηλικία έχεις - και δε χρειάζεται να μου πεις - εγώ είμαι αναγκαστικά από την πλευρά των παιδιών,μια που μέχρι τώρα συνεχίζω να είμαι το παιδί κάποιων,μητέρα δεν έχω υπάρξει.
Εγώ δε θα σου πω μπράβο για την εξομολόγηση,αφού δεν το θέλεις κι ούτε το χρειάζεσαι,για να το μοιραστείς μαζί μας σημαίνει πως ήρθε η στιγμή για να το κάνεις.Δε μπορώ πάντως να αγνοήσω πως αυτό το "ξεβράκωμα" θέλει δύναμη και "μπαλάκια".
Ό,τι και να τους έκανες,αν το μετάνιωσες,τα παιδιά σου είναι σε θέση να το δουν,να το καταλάβουν,ακόμα κι αν δε μιλήσετε ποτέ για το θέμα.Θα έχουν νιώσει την αλλαγή σου,τη διάθεση που έχεις να σε συγχωρήσουν.
Να έχεις εμπιστοσύνη σε αυτό και ελπίδα,καμιά ΄φορά,ξέρεις,είμαστε εμείς περισσότερο αυστηροί με τον εαυτό μας αλλά σημασία δεν έχει να εξουθενώσεις τώρα τον εαυτό σου με αυτομαστίγωμα και αυτοτιμωρία,σημασία έχει να καταλάβεις και να ξανακερδίσεις τον χαμένο χρόνο,αν υποθέσουμε ότι τον εκλαμβάνεις ως τέτοιο.
Για να μπορέσεις να εξομολογηθείς κάτι που σε φέρνει σε αμηχανία,μπροστά σε αγνώστους,σημαίνει ότι δεν είσαι σκληρή,ποτέ δεν ήσουν,απλώς,όπως είπες κι εσύ,είχες ανωριμότητα ή άγνοια.
Στο πρόσωπο το δικό σου πάντως,θα μπορούσε κάθε αναγνώστης να συγχωρήσει μέσα του κάποιον που,άθελά του,τον πλήγωσε κι αυτό είναι ήδη μεγάλη προσφορά.
Λέει,ο εξομολόγος στον Σταυρόγκιν,στους Δαιμονισμένους του Ντοστογιέφσκι,αν θυμάμαι καλά:"παιδί μου,έχουν συγχωρεθεί όλα όσα μου είπατε εδώ,είμαι βέβαιος γι αυτό,επειδή υποφέρατε"...Όχι πως είσαι ο Σταυρόγκιν,απλώς τον θυμήθηκα γιατί είναι ένας ήρωας που ζει μέσα στις τύψεις και στις ενοχές.
Καλό βράδυ,βιολιστή.Το βιολί είναι μαζί με το πιάνο,από τα αγαπημένα μου μουσικά όργανα,νομίζω στο έχω ξαναπεί!

Yannis Petsas είπε...

Με κάλυψε η ΟΘΠΚ από πάνω. Όλοι κάνουμε λάθη, το θέμα είναι πως εσύ το αναγνωρίζεις. Την εκτίμησή μου γι' αυτό. Καλημέρα.

L' Aesthete Soleil είπε...

Είμαστε μαζί σου. BRAVERY!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Roadartist: Ολα σωστά, όλα απλά και τόσο δύσκολα συγχρόνως...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Faraona: Οχι, οι γονείς μου δεν ζούν. Ο πατέρας μου απλά υπήρξε μιά σκιά στη μνήμη μου, υπήρχε μόνο για τη μητέρα μου, γι' αυτήν ζούσε. Εγώ ήμουν κάτι σαν να μην υπήρχε γι' αυτόν. Καλός άνθρωπος, εντούτοις...
Της μητέρας μου της τα συγχώρησα όλα με το θάνατό της, δυόμισυ χρόνια πριν. Ισως κι' εγώ μετα θάνατον να συγχωρεθώ!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Una mamma: Η προσωπική σου ερινύα όμως ακόμα εκεί, έ;
Ξέρω καλά πως όλα απ' τους γονείς ξεκινάνε. Το έχω ψάξει κι' ερευνήσει ακόμα και με ψυχολόγους, δεν αθωώνει όμως τις δικές μου συμπεριφορές. Ισως κάποτε τα παιδιά μας, να ανατρέξουν κι' αυτά στην δική μας συμπεριφορά, για να δικαιολογήσουν τα πιθανά λάθη τους.
Ισως και όχι πάλι...
Οτι και να πείτε, πάντως, όλα βάλσαμο είναι. Αυτό να ξέρετε...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Fp boy: Aυτό το "γερά", τα λέει όλα!
Λατρεύω τουs REM, παρεμπιπτόντως!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ολα θα πάνε καλά: Αχ, γλυκειά μου! Ο Ντοστογιέφσκυ δικαιώνει τον ήρωά του! Εγώ την δικαίωση τη χρειάζομαι απο τα παιδιά μου!
Κι' εμένα μου αρέσει το πιάνο, αλλά το βιολί, είναι πιό κοντά στην ανθρώπινη φωνή. Γι' αυτό το λατρεύω!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Giannis Petsas:Γιάννη, καλησπέρα!
Η αναγνώριση είναι πάντα μιά αρχή, έτσι δεν είναι;
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Leviathan είπε...

poli siginitiko to keimeno sou kai gemato eilikrineia...bravo sou...filia kai aklo mesimeri!

ΕΥΟΙ! είπε...

αγαπημένη δεν ωφελεί να αυτομαστιγώνεσαι
δεν είσαι η ίδια πια κι αυτό έχει σημασία
όλα παίρνουν το δρόμο τους στη Ζωή
κι όλα όπως γίνονται ξε-γίνονται
δε θα μιλήσω για τους γονείς σου
ούτε για τα παιδιά σου
καθώς γονείς και παιδιά είναι το ίδιο
θα μιλήσω για εσένα που πελαγοδρομείς ακόμη σ' ένα παρελθόν ανήλιαγο και κρύο
ΕΣΥ είσαι το παιδί που τώρα μεταχειρίζεσαι σκληρά
μη καλή μου, άσε κάτω τα όπλα...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Leviathan: Σ' ευχαριστώ Σοφοκλή. Νάσαι καλά!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Αισθητιστής: Ακούγεται εγωϊστικό, και ίσως είναι, αλλά ξέρεις πόσο βοηθάει αυτό το"είμαστε μαζί σου";
Καλό βράδυ!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ευοί: Σαν χάδι είναι ο λόγος σου!
Ειδικά η τελευταία σου πρόταση...
It's killing me softly.
Ισως γιατί είναι πολύ αληθινή...
Καλό βράδυ νάχεις!

jacki είπε...

Το τσουβάλι των ενοχών γεμίζει εύκολα. Πολύ εύκολα. Και θα ορκιζόμουν ότι είσαι μικρή.
:) Σημασία έχει όμως πόσο νιώθει κανείς :)
Καληνύχτα.

ILive2LoveMe είπε...

Και με μία παράκληση:

Ξεσκίστε με!<< Εδώ θα συμφωνήσω με τον Spy. Αρκετά καλά το κάνεις μόνη σου. Αυτοτιμωρία λοιπόν. Χρεώνεσαι τι? Τι από όλα? Και για ποιο λόγο παραπάνω από ότι έκανες μέχρι τώρα? Νομίζεις πως είσαι η μόνη που νιώθει έτσι? Σταμάτα να βασανίζεις τον ευατό σου. Αγάπησε τον γλυκό άνθρωπο που έχεις μέσα σου. Και είναι αλήθεια τόοοσο γλυκός:)
Τα λάθη σου. Τα έκανες. Τα αναγνώρισες. Παιδεύτηκες. Αυτοτιμωρήθηκες. ΦΤΑΝΕΙ!
Ανήκεις στις 'μπρατσωμένες ψυχές' που λέει και η Αλκυόνη Παπαδάκη. Μετά από τέτοια πορεία αυτοτιμωρίας γλυκιά μου.
Στην εφηβεία μου 'χρέωνα' τους γονείς μου,γιατί είχαν χωρίσει από τότε που ήμουν 5-6 ετών. Γιατί μεγάλωνα με τη γιαγιά, αφού και οι δύο εργαζόντουσαν. Γιατί ο καθένας ακολούθησε τα δικά του βήματα. Γιατί ένιωθα 'μικρή' για τις δικές τους ζωές. Γιατί μου πρόσφεραν τα πάντα. Γιατί δεν άκουσα ποτέ το 'όχι' τους. Τους χρέωσα άδικα. Το κατάλαβα μετά:) Ποτέ δεν τους τα είπα. Τους τα έδειχνα κάπου κάπου και ήταν χειρότερο. Πιστεύω πως δεν έφταιγα κι εγώ...
Αργότερα κατανόησα αυτά που ήδη ήξερα. Εκείνοι ίσως να έχουν κάποιες ενοχές ακόμη και τώρα. Όμως εγώ δεν θέλουν να τις έχουν για μένα. Γιατί ήταν νέοι. Γιατί έπρεπε να ζήσουν. Γιατί ίσως στη θέση τους να έκανα κι εγώ το ίδιο πράγμα. Γιατί τους λατρεύω , για όλα αυτά που προσπάθησαν αργότερα. Γιατί κανείς δεν είναι αλάνθαστος. Γιατί νιώθω την αγάπη τους, και την ενοχή τους ,κάποιες φορές.Γιατί ακόμη και σήμερα σε αυτές τις γραμμές που γράφω ένα δάκρυ κυλάει γι αυτούς. Θα ήθελα να την ξεριζώσω από μέσα τους. Ελπίζω να το κατάφερα σε κάποιο βαθμό.
Σταμάτα να αυτοτιμωρείσε. Μέχρι εδώ!
Εμείς τα παιδιά κι εσείς τα μεγαλύτερα παιδιά, κι εκείνα τα πιο μικρά παιδιά, ξέρουμε να αγαπάμε, και να συγχωρούμε, και να συνεχίζουμε τις ζωές μας γιατί αύριο είναι μια άλλη μέρα. Με ήλιο ή με βροχή δεν έχει σημασία. Τίποτα δεν έχει περισσότερη σημασία από την αγάπη και την κατανόηση.
Μια μεγάλη αγκαλιά και τα φιλιά μου, καλό βράδυ.

patsiouri είπε...

H Ο.Θ.Π.Κ τα είπε αυτά που ήθελα να πω...
Να προσθέσω πως θα ήμουν πολύ περήφανη αν ήσουν μητέρα μου.
Και το γνωρίζεις πολύ καλά.

Τέλος, η ζωή είναι πολύ μικρή.
Δώσε στα παιδιά σου αυτό το λίνκ σε παρακαλώ.

Πρέπει να το διαβάσουν.
¨Ακου που σου λέω.
Δώσε και το τηλέφωνό μου αν θες...

patsiouri είπε...

Και πάρε κι'ένα δωράκι να σου φτιάξει το κέφι λιγάκι...
http://www.facebook.com/profile.php?id=1494313504&ref=nf

ολα θα πανε καλα... είπε...

Ωραία λοιπόν,βιολιστή,έχω να σου προτείνω κάτι.Θες να ακούσεις;

Κοντολάμπρος Ηλίας είπε...

ΗΛΙΑΣ ΚΟΝΤΟΛΑΜΠΡΟΣ

Όλοι γνωρίζουμε ότι τα ψηλά βουνά έχουν βαθιές χαράδρες.
Κι εσύ καλή μου είσαι χαρισματικός άνθρωπος, είσαι πολύ ψηλό βουνό.
Όμως αυτό δεν είναι μειονέκτημα , μάλλον προτέρημα θα τό λεγα .
Δεν είσαι ισόπεδη , δεν είσαι ρηχή.
Έχεις και βάθος και ύψος.
Όλοι είμαστε σαν ένας σορός άσπρες και μαύρες ψηφίδες
Που ανάλογα πως θα μας παίρνει η φτυαριά κάθε φορά
θα ασπρίζουμε ή θα μαυρίζουμε.
Μα και η θάλασσα γαλήνια ή φουρτουνιασμένη δεν παύει
να δίνει ζωή σ όλα τα πλάσματά της.
Και τα δικά σου τα παιδιά, σε χουνε δει σε όλες σου τις εκφάνσεις.
Σαν ουρανό με ξαστεριά σαν άγρια καταιγίδα
σαν τον αγέρα να λυσσομανάς και σαν δροσερή ευχάριστη αύρα.
Σ έχουνε δει να τρέμεις από αγωνία στο πρώτο τους πέσιμο,
στο πρώτο τους κλάμα, να τους αγγίζεις τρυφερά το γόνατο καθώς
περιποιέσαι την πρώτη τους πληγή .
Σ έχουνε δει να κλαίς γι αυτά
και το ένστικτό τους δυνάμωσε κι έγινε αλάνθαστο δεν ξεγελιέται
από συγκυριακές καταστάσεις και λάθη.
Ακόμα και την απρεπή λαθεμένη ενοχική και εκρηκτική
συμπεριφορά σου, την δικαιολογούν, την αναλύουν και τη φιλτράρουν
με τα φίλτρα της καρδιάς, των αισθημάτων, του αίματος και
των καλών αναμνήσεων, όπως η ατμόσφαιρα φιλτράρει τις
βλαβερές ακτίνες του ήλιου και δεν τις αφήνει να φτάσουν στη
Γη να την βλάψουν να την τραυματίσουν και να την καταστρέψουν. Μόνο το φως,η ζεστασιά, η θαλπορή και η αγάπη περνούν.
Να είσαι σίγουρη πως ήταν, και είναι, καλά προστατευμένα, απ` το ένστικτο
και τα αισθήματα τους για σένα, κι έτσι τα όποια λάθη σου ούτε που τα άγγιξαν.
Έγκλημα σου, τιμωρία και ποινή σου είναι οι ενοχές σου για τις ενοχές που φόρτωσες τον εαυτό σου.. φαύλος κύκλος δηλαδή .
Όμως με τα σημερινά δεδομένα, σε μια επανεξέταση, ίσως να υπήρχαν ελαφρυντικά που να αθώωναν τον ένοχο εαυτό σου. Κι αυτή σου η ανάρτηση είναι πιστεύω η επανεξέταση που λέγαμε.
Αθώος ο κατηγορούμενος λόγο πραγματικής μεταμέλειας.
2742 ……

patsiouri είπε...

Τα σέβη μου mr Kontolambros...

wilma είπε...

Κάτι μου λέει αγαπημένε βιολιστή ότι η πραγματικότητα είναι λιγότερο σκληρή σε σχέση με το πως την αντικρύζεις και την αντιλαμβάνεσαι. Διακρίνω ένα ανελέητο μαστίγωμα για πράγματα που μάλλον τα παραμορφωτικά γυαλιά των ενοχών σου τα έχουν κάνει πολύ χειρότερα από ότι ήταν. Νομίζω ότι ήρθε ο καιρός να συμφιλιωθείς με τον εαυτό σου και να απολαμβάνεις κι εσύ την αγάπη που προσφέρεις στα παιδιά σου.
ΚΛείνοντας να σου πω ότι ο κάθε ένας από εμάς θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στη θέση σου, οπότε εφόσον ο αναμάρτητος δικαιούται να ρίξει τον πρώτο λίθο, δεν υπάρχει κανείς εδώ που να μπορεί να σε ξεσκίσει. Και όχι μόνο εδώ, αλλά πουθενά. Τιμώρησες πολύ τον εαυτό σου και μη δηλητηριάζεις με άσχημες σκέψεις αυτό που μπορείς να χαρείς τώρα. Είσαι καλά, τα παιδιά σου είναι καλά και μπορείς να διακρίνεις με την ωριμότητα και την εμπειρία που διαθέτεις, αν χρειάζεται να τους διορθώσεις την άποψη που σχημάτισαν λόγω εσφαλμένων κινήσεων στο παρελθόν. Αλλά μην απολογείσα άλλο. Στάσου στα πόδια σου και δίδαξε.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Jacki: Ναι, μεγάλη είμαι καλή μου, αλλά εντάξει, όχι και σαν τη Πελοπόνησο!Κατα βάθος πάντως, ναί, σαν παιδάκι που ζητά το ντάντεμα κάνω! Τουλάχιστον, έχω την επίγνωση....

βιολιστης στη στεγη είπε...

I Live 2 to love me: Tο θέμα καλή μου, είναι πως την αυτοτιμωρία, δεν τη διαλέγω, ΜΕ ΔΙΑΛΕΓΕΙ! Μακάρι να τα καταφέρω να βγώ απ' αυτό το σαρκοβόρο συναίσθημα κάποια στιγμή. Το επιθυμώ, όσο τίποτα άλλο στο κόσμο.
Οπως και τις διαδικτυακές σας αγκαλιές. Που είναι πολύτιμες...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Giannis Petsas: Απλά, χαίρομαι πολύ που πέρασες. Και ο κάθε λόγος έχει την αξία του. Ανεκτίμητη πολλές φορές. ..

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ολα θα πάνε καλά: Περιμένω με μάτια κι' αυτιά ανοιχτά.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Patsiouri: Καρδούλα μου! Θάθελα πολύ και μιά κόρη! Μπορεί και να την ονόμαζα Βιολέττα.Το link που έχεις παρακάτω εννοείς;

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ηλίας Κοντολάμπρος: Ζεστά, μεστά ώριμα λόγια. Ηλία, νάσαι καλά, και σ' ευχαριστώ απο τη καρδιά μου που πέρασες και κατάθεσες το λόγο σου.
Ευτυχώς, ή δυστυχώς, δεν ψάχνω για ελαφρυντικά. Πάντα όμως, και στ' αδιέξοδα και στους απολογισμούς, ο γλυκός ο λόγος είναι βάλσαμο. Και ψεύτης θάναι όποιος πεί ότι δεν τον έχει ανάγκη..
Νάσαι καλά!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Wilma: Η πραγματικότητα καλό μου, είναι περισσότερο σκληρή απ΄ότι τη περιγράφω. Τουλάχιστον, στα μάτια τα δικά μου. Παραμορφωτικά γυαλιά; Δεν ξέρω. Και η αλήθεια είναι πως ελάχιστα γενναία είμαι, γιατί λεπτομέρειες δεν έχω τα κότσια να παραθέσω. Οπως και νάχει πάντως, δεν αλλάζει τίποτα απ' όσα έχουν γίνει. Το απο δώ κι' εμπρός έχει σημασία. Και το απ' εδώ κι' εμπρός , περιλαμβάνει σκληρή εκπαίδευση και μιά ματιά καθαρή όπως η δική σας, για την οποία και είμαι αληθινά ευγνώμων.
Οσο για το να σταθώ στα πόδια μου, Δον Κιχώτης, δεν είπαμε;

ΕΥΟΙ! είπε...

καληνύχτα σου απόψε!

demetrat είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με το δεύτερο σχόλιο του Σπάη.
Επιτέλους, άστο αυτό πιά .
Εν τοιαύτη περιπτώσει , δεν έπρεπε να πας στα εξαμίλια να ζήσεις.Στις φιλιππίνες έπρεπε, για να αυτομαστιγώνεσαι κάθε μεγάλη παρασκευή.
Φτάνει ρε παιδάκι, μου.
Εξ άλλου οι λεβέντες σου , στόχουνε δείξει με χίλιους τρόπους.
Α παρεπιπτόντως, ψέμμα εσύ , ψέμμα και γώ.
Με πήρε τηλέφωνο η ερινύα σου , απ το δέκατο όγδοο.
Φιλιά.
δ

ολα θα πανε καλα... είπε...

Ωραία,βιολιστή.Πιάνομαι από αυτό,που έγραψες παραπάνω σε κάποιο σχόλιο,ότι θα ήθελες και μια κόρη.Είμαι μεγάλη πια για μια μητέρα,για να θέλω μια μητέρα στο πλάι μου εννοώ,όχι δε θέλω μπαμπάδες και μαμάδες,αλλά λένε πως ακόμα κι αν δεν κάνεις καλό σε έναν άνθρωπο αλλά το κάνεις αργότερα,σε άλλον,είναι ακριβώς το ίδιο,μπορεί να νομίζουμε πως σημασία έχει το πρόσωπο αλλά τα πρόσωπα και οι ιστορίες επαναλαμβάνονται - δε θα υπήρξες ούτε η μοναδική μητέρα που έκανε ή δεν έκανε κάποια πράγματα ούτε τα παιδιά σου θα ήταν τα μοναδικά στον κόσμο που έζησαν ή δεν έζησαν κάτι.Γι αυτό λοιπόν,μου ήρθε χθες η σκέψη,μια που κι εγώ έζησα λίγο φρίκη όταν ήμουν παιδί - αλλά δε θέλω να επεκταθώ - αν μπορούσες στο δικό μου πρόσωπο,να σκεφτείς τα δικά σου παιδιά και ότι φυσικά και είναι ανθρώπινα τα λάθη και ότι εντάξει,ό,τι έγινε έγινε,εγώ αυτό σκέφτηκα για κάποιους ανθρώπους και λυτρώθηκα τα τελευταία χρόνια,απελευθερώθηκα,τους είδα με άλλο μάτι,είδα ότι ήταν απλώς δύο άνθρωποι,όπως και όλοι μας άλλωστε.Από κει και μετά,άρχισα να σκέφτομαι εμένα,τους άφησα στην άκρη και δε με στοίχειωναν πια,κάποια πράγματα.
Αν λοιπόν θα μπορούσες,σκέψου με εμένα ως παιδί κι εσένα ως μητέρα,θέλω να πω....ας πάρουμε για λίγα δευτερόλεπτα αυτούς τους ρόλους,όσο κρατάει αυτό το σχόλιο, και ας πούμε πως όλα θα πάνε καλά,εγώ,αν έτσι αληθινά μου μιλούσες,μέσα απο την καρδιά σου,όλα θα σου τα συγχωρούσα.Και θα σου έλεγα να πάμε παρακάτω.
Αυτό.Αυτό ήθελα να πω.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Demetrat: Εννοείς αυτό που εννοώ;
Η τρίτη του θρανίου;
Εντωμεταξύ, έχω μοιράσει τράπουλα και περιμένω...
(Τα περί μαστιγώματος, απο κοντά...)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ολα θα πάνε καλά: Ο χρόνος που αφιέρωσες, και το "παιχνίδι" επίσης, πολύτιμα. Δουλειά χρειάζομαι.Κι' ένα μέρος της δουλειάς είναι η επεξεργασία της "τρίτης ματιάς", που προέρχεται μέσα απο τα σχόλια τα δικά σας. Εμένα τουλάχιστον, με βοηθάει.
Ευχαριστώ, άλλη μιά φορά.

demetrat είπε...

αυτό ακριβώς εννοώ, και τόπα συνθηματικά, αλλά εσύ πούυυυυυυ ζντούπ εντελώς.
Χώρια που βουτήχτηκα στο ψέμμα και γω.Στο τελος του μήνα ειπαμε, να δω τα σαββατοκυριακα.
(εγώ μαρή θέλω να σε διαβάζει!!!)
δ

Roadartist είπε...

Είμαστε όλοι εδώ και είμαστε όλοι μαζί σου. Φιλιά γλυκιά βιολίστρια μας.. ;))

Talisker είπε...

Καλο μου!

Καλο μου παιδι !

Παιδι...
εικοσι χρονια πριν ..
ησουν ενα μικρο παιδι ...


κι αυτα καποτε θα σε καταλαβουν..

Τιποτα δεν εχω να σου πω
δεν μου αρεσουν ουτε οι συμβουλες
ουτε οι νουθεσιες
ουτε οι παρηγοριες κι ολα αυτα που λεμε συχνα αθελα η απο αμηχανια...

...μονο πως σκεφτομαι



....τα συναισθηματα σου την ωρα που εγραφες αυτο το κειμενο..

και κεινο τον κομπο στο λαιμο..

-αυτο με συγκλονιζει ...

-σου αφηνω ενα φιλι ..

sotemmar είπε...

Νομίζω πως πρέπει να συγχωρήσετε τον εαυτό σας και να μη χασετε πια άλλο χρόνο,τώρα που ξέρετε τι έφταιξε.Τα παιδιά σας σάς αγαπούν.