Tear me off!

Οσα χρόνια κι' άν περάσουν, μάλλον ποτέ δε θάμαι έτοιμη γι' αυτή την ανάρτηση.

Κι' αφού ποτέ δε θάμαι πραγματικά έτοιμη, ας προχωρήσω στο ξεβράκωμα μιά ώρα αρχύτερα.

Ετσι κι' αλλιώς, δεν κουμαντάρονται οι ενοχές, ούτε με κουρελιασμένες συγνώμες, ούτε με νυχτερινές αγρύπνιες, ούτε καν με εξομολογήσεις βουτηγμένες στη ντροπή. Δεν κουμαντάρονται οι άτιμες, παρα μόνο γίνονται κάθε φορά και σαφέστερες, πιό αδυσώπητες, πιό σαρκοβόρες, αρνούμενες την οποιαδήποτε συγκατάβαση που έστω και λίγο θα με βόλευε.

Οποτε επιχείρησα να αποτραβήξω απο πάνω μου τον αόρατο ογκόλιθο που με συνθλίβει, αυτός γινόταν καθρέφτης και μου πέταγε στη μούρη το είδωλό μου, καγχάζοντας χαιρέκακα.

Οποτε επιχείρησα να πλύνω αυτό το πρόσωπο απο τα τραγικά του λάθη, η μουτζούρα άπλωνε όλο και πιό πολύ, ένας φαντομάς έμενε εκεί αποτυπωμένος στο κάτοπτρο, μιά ψυχή ανταριασμένη και άβουλη, μιά ψυχοφθόρα ανάμνηση του "τότε" μου εαυτού, που δυστυχώς ακόμα αναγνωρίζω...

Και με τα χέρια σταυρωμένα, περίμενα τη κάθαρση.

Που δεν έρχεται ποτέ. Γιατί η σάρκα της ψυχής είναι φτιαγμένη απο ζυμάρι μαλακό. Οτι χαράζεται και μείνει να στεγνώσει, να ψηθεί, γίνεται σφραγίδα ανεξίτηλη, γίνεται μνήμη και συνείδηση, κι' ακόμα πιό πολύ, γίνεται βίωμα και μέλλον και παρόν, και το χειρότερο απ' όλα, γίνεται χρόνος που δεν γυρίζει πίσω. Θάνατος δηλαδή.

Είκοσι χρόνια πριν, έπρεπε να πολεμήσω τον εχθρό, τον "τότε" μου εαυτό, και διάλεξα για όπλα την ανωριμότητα, την ανασφάλεια, την παρόρμηση.

Είκοσι χρόνια πριν, διοχέτευα τις συνέπειες αυτού του εκρηκτικού μίγματος στους πιό βολικούς κι' αδύναμους αποδέκτες της δυστυχίας μου: Τα παιδιά μου.

Η ζωή μου τότε, παράπαιε ανάμεσα σε κρίσεις αμφισβήτησης για τις επιλογές μου, σε μάχες αμφίροπες με τον καθωσπρεπισμό μου, και σε στιγμές απόλυτης παράδοσης στα πάθη που με μειωμένες αντιστάσεις παραδινόμουν.

Για χρόνια ολόκληρα, άφηνα τον κουρνιαχτό της ψυχής μου να κατακάθεται βαρύς πάνω στις πρόσφορες ψυχές των αγοριών μου, και ξέσκιζα μετά τις σάρκες μου γεμάτη ενοχές,προετοιμάζοντας ταυτόχρονα το δρόμο μου για την επόμενη κρίση.

Ημουνα ταύρος, ζεμένος στο αγώγι, με μάτια κλειστά και θυμό που τρεφόταν απ' τ' αδιέξοδα.

Και τάκανα όλα λίμπα.

Τίς νύχτες που κοιμόντουσαν τ' αγόρια μου, με μάτια που ανώφελα κλαίγανε, ψιθύριζα ανούσιες συγνώμες στα όνειρά τους, και χάραζα στα μάγουλά τους χάδια ντροπής, χάδια πικρά, νοτισμένα απο τη γεύση της τρυφερότητας και της αγάπης πούνιωθα, όμως χάδια τραχιά γεμάτα απόγνωση, άγνωρα χάδια, χαμένα στη διαδρομή απο το ξύπνιο στον ύπνο. Ανώφελα. Και για μένα και γι' αυτούς.

Κι' έτσι, πρόχειρα αδειάζοντας το τσουβάλι των ενοχών για λίγες μέρες, έκανα χώρο για να χωρέσει το έγκλημα των επόμενων ημερών, ακόμα χειρότερο, ενισχυμένο απο την ψευδαίσθηση της προσωρινής ηρεμίας, λές και κάθε φορά, γένναγε η ψυχή μου ακόμα πιό πολύ απελπισία, ακόμα πιό πολλά αδιέξοδα, λές και οι τοίχοι γύρω μου ψηλώνανε ανα μέτρο, και ο αέρας λιγόστευε όλο και πιό πολύ.

Συγχωρείστε μου σας παρακαλώ, το ζοφερό των εικόνων που μεταφέρω. Δεν αποβλέπω σε εντυπωσιασμό. Η αλήθεια είναι ότι η πραγματικότητα είναι περισσότερο εντυπωσιακή απο την περιγραφή. Και το ζοφερό των εικόνων που κουβαλάω εδώ και είκοσι χρόνια μές στο κεφάλι μου, είναι πολύ χειρότερο απο αυτό που αποτολμώ να μοιραστώ.

Είκοσι χρόνια είναι πολλά. Κανονικά έπρεπε να έχω βρεί νωρίτερα ένα τρόπο για να εξευτελίσω δημόσια αυτή τη πλευρά του εαυτού μου. Είκοσι χρόνια, ψάχνω με αγωνία τα μάτια των παιδιών μου, ν' ανασύρω απ' το βλέμμα τους τη τιμωρία, την απόρριψη, την απόλυτη απαξίωση. Ακόμα, δεν τάχω βρεί. Αναρωτιέμαι, πόσο καλά κρυμένες μένουν οι τραυματικές εμπειρίες στο μυαλό; Αραγε, όσο πιό τραυματικές είναι, τόσο πιό καλά παραμένουν σκεπασμένες στα σκοτάδια τους; Προσπαθώ να δώ σημάδια διαταραγμένης συμπεριφοράς στο λόγο τους, στις κινήσεις τους, στις ιδιοτροπίες τους. Μερικές φορές,νομίζω πως διακρίνω σημάδια πληγών επουλωμένων, και με μέτρο τη ζέστη της αγκαλιάς τους αναθαρεύω προσωρινά και αφήνομαι για λίγο στην απόλαυση της ανακούφισης. Αλλοτε πάλι, έντρομη προσπαθώ ν' αποκρυπτογραφήσω σκιές και σκούρα χρώματα στον ήχο των φωνών τους, στο θυμό τους, στην απομόνωσή τους και ο ογκόλιθος στο στήθος μου τα καταφέρνει να με χτίσει ολόκληρη μέσα του.

Απο το επώδυνο διαζύγιό μου και μετά, η υγιής πλευρά του εαυτού μου λές κι' έτσι μαγικά αναδύθηκε και άνθισε όψιμα, μέσα σε χείμαρους αγάπης και τρυφερότητας, ανάμεσα σε βουρκωμένες συγνώμες και απολογητικές αναδρομές, ψάχνοντας εναγώνια να περιμαζέψει τα σπασμένα κομάτια του "τότε" μου, τα βρώμικα κουρέλια της ψυχής που θάθελα πολύ να είχα αφήσει πίσω... Ηθελα να εξαφανίσω τα ίχνη, και όμορφα και τακτικά να τα κλειδώσω σε μπαούλα με τριπλά λουκέτα, να τα πετάξω στα βάθη της θάλασσας, να τα πάρει το αλάτι και η άμμος, να τα εξαγνίσει το σκοτάδι και ο χρόνος. Σαν να μην είχαν υπάρξει ποτέ...

Τα λάθη μου ελαχιστοποιήθηκαν. Τουλάχιστον αυτά που έβλαπταν αυτούς. Τα λάθη μου ελαχιστοποιήθηκαν και οι ενοχές πολλαπλασιάστηκαν. Ετσι, με πρόοδο γεωμετρική, κάθε προσπάθεια επανόρθωσης του ανεπανόρθωτου κατέληγε να τροφοδοτεί τα ενοχικά μου συμπλέγματα όλο και περισσότερο. Εφτασε σιγά-σιγά το κατακάθι της πικρίας να γίνεται ολοένα και παχύτερο, αδιαπέραστο και πιό δηλητηριώδες. Οσο πιό μακρινές γίνονταν οι είκόνες, τόσο πιό κοφτερές διατηρούνταν στο μυαλό μου. Αδιέξοδο συναίσθημα. Αδιαπραγμάτευτη πραγματικότητα το γεγονός, που όσο κι' άν χρονικά ανήκε στο παρελθόν, τόσο πεισματικά επέμενε να μου υπενθυμίζει το τελεσίδικο των συνεπειών του. Κατάσταση μη αναστρέψιμη. Χρόνος μη αναστρέψιμος. Ενα μανίκι γυρισμένο ανάποδα, που όσο κι' άν πάλευα να το γυρίσω απ' τη καλή, ανάποδα ήταν, ανάποδα θα έμενε.

Η προστασία μου περιορίζεται πιά στο να μου είναι αδύνατο να δώ οτιδήποτε έχει να κάνει με βία ενάντια σε παιδιά. Με ξεσκίζει. Είτε είναι βία σωματική, είτε λεκτική. Με ξεσκίζει ακόμα κι' η εικόνα μιάς μάνας που δίνει ένα χαστούκι στο παιδί της, ενός πατέρα που του φωνάζει άγρια. Δεν είναι λίγες οι φορές που όντας μάρτυρας σε τέτοια περιστατικά, με περιλούζει κρύος ιδρώτας και μούρχεται μιά τάση εμετού. Δεν χρήζω ψυχανάλυσης. Οχι. Ξέρω πως παραμόνεψε καλά όλος εκείνος ο θυμός ο μαζεμένος μέσα μου, κι' έγινε μιά στάλα δηλητήριο στην άκρη ενός βέλους που τόστρεψα προς τα μένα και κατα καιρούς το μπήγω ακόμα πιό βαθιά, μήπως και καταφέρω το πόνο να πονάει περισσότερο απο τις ενοχές. Αλλά μάταια...

Ξέρω επίσης κατα βάθος, πως η αγάπη, ακόμα και ανάπηρη, σκεπάζει απο μόνη της προστατευτικά και παρήγορα, τα κακοφορμισμένα τραύματα, ξεπλένει τρυφερά το αλάτι απ' τις πληγές, και δεν πονάνε τόσο. Υπάρχουν όμως πάντα εκεί. Κι' οποτε ανασηκώνω δειλά τους επιδέσμους, ακόμα και μιά σταγόνα αρμυρό νερό απο τα μάτια αν πέσει, τσούζει πολύ!

Ο βιολιστής στη στέγη τώρα πιά, είκοσι χρόνια μετά απο την εποχή που ερχόταν σε μόνιμη αναμέτρηση με τα "θέλω" του, έχει κερδίσει τη ταυτότητά του, και μιά ζωή πολύ κοντά στα όνειρα της πρώϊμης εφηβείας του, τότε που προσπαθούσε να μαντέψει την έννοια της ευτυχίας, αφού το αλφαβητάρι αυτό δεν τόχε διδαχτεί. Εχει κερδίσει τη σοφία της "αφαιρετικής" και κόβει δρόμο για ν' αγγίξει τις αληθινές επιθυμίες του, τις γνήσιες, τις αυθεντικές και πρωταρχικές, τις εντελώς δικές του.

Ο βιολιστής στη στέγη τώρα πιά, είκοσι χρόνια μετά, έμαθε να χαϊδεύει παιδιά που δε κοιμούνται, γιατί ίσως και να μην είναι τόσο αργά για να τους επιστρέψει με τόκο χάδια κι' αγκαλιές στραγγαλισμένες μεσα στο "Εγώ" του "τότε" του εαυτού.

Και ζώντας σε συμβίωση επώδυνη με την αυτοτιμωρία του, αφήνεται να ελπίζει στην αυτοσυγχώρεση. Η, στη γεροντική αννοια.

Μέχρι τότε, θα παραμένω ανεβασμένη στη κορυφή της στέγης, παντελώς εκτεθειμένη στη διαπόμπευση, παντελώς απομακρυσμένη απο την οποιαδήποτε ασπίδα προστασίας μου προσφέρεται, ελεύθερη να μετουσιώνω το ενοχικό μου σύμπλεγμα σε κλάμα βιολιού, είτε τ' ακούει κανείς, είτε όχι.

Γιά μιά ακόμα φορά ζητάω συγνώμη για το δακρύβρεχτο του κειμένου μου, δε θα φορτωθώ όμως και γι' αυτό με ενοχές, μιά κατάθεση ψυχής είναι και μόνο, χωρίς γιατρειά, χωρίς αποκατάσταση, μιά εξήγηση στη πιθανή παρεξήγηση της συναισθηματικής φόρτισης που σχεδόν μόνιμα με συντροφεύει. Σας την εμπιστεύομαι. Γιατί απλά, έτσι μούρθε.

Και με μία παράκληση:

Ξεσκίστε με!