Ακιτανία.

Το λαχείο μου δεν κέρδισε ούτε τον λήγοντα.

Κάποια δικαστική τρικλοποδιά μου επιφυλάσσει τη ζοφερή προοπτική ενός "χρέους" αρκετών χιλιάδων ευρώ.

Και, τη στιγμή αυτή που σας γράφω, αγαπημένοι μου, φοράω ένα δαχτυλίδι στο χέρι, και σας ορκίζομαι, είναι ότι μου απέμεινε απο κοσμήματα, αφού πριν λίγες μέρες με "νοικοκύρεψαν" κανονικά, παίρνοντας την κασετίνα με ότι πολύτιμο φύλαγα εκεί μέσα, και λέγοντας πολύτιμο, το εννοώ κυριολεκτικά, αφού όλα τα κοσμήματά μου ήταν κειμήλια που είχαν φτάσει ως εμένα απο γιαγιάδες, θείες και μαμά, αλλά και δώρα αξιόλογα, δοσμένα με αγάπη στις γεννήσεις των παιδιών μου, στον γάμο μου, απο χέρια που κατέθεταν αγάπη σε χρυσό ή σε πέτρες πολύτιμες, ακόμα και οι τρείς βαφτιστικοί σταυροί των γυιών μου, ούτε συζήτηση ότι θα υπήρχε ποτέ προοπτική να τους φορέσουν, όμως ήσαν δικοί τους, τους ανήκαν, και σε μένα ανήκαν τα αισθήματα και τα πρόσωπα απο τα οποία προέρχονταν ο χρυσός, τα διαμάντια, η τέχνη που έλαμπε πάνω στα κοσμήματα αυτά. Εξ'άλλου, τί άλλο απο αξία συναισθηματική θα μπορούσε να έχει ένα κόσμημα για μιά γυναίκα που δεν φοράει σχεδόν ποτέ στη ζωή της κοσμήματα; Με πόνεσε όχι η απώλεια, αλλά η "βεβήλωση". Δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή το κόστος μεταφρασμένο σε ευρώ, σκέφτηκα πρόσωπα λυπημένα, αγαπημένα πρόσωπα που έκλεισαν σε μπριγιάν και λευκόχρυσο κομάτια της ψυχής τους, έδεσαν λόγια και συμβουλές με χρυσές αλυσίδες, και ζύγισαν σε καράτια την εκτίμηση, την αγάπη, την στοργή, την εμπιστοσύνη τους. Και κάποιος, κάποιοι, τα ευτέλισαν... Ισως, δεν τα εκτίμησα ποτέ αρκετά, πάντα έλεγα πως τα κοσμήματα είναι το "παραπάνω", το "περιττό" σε μιά ανθρώπινη παρουσία, ίσως , κάποιος άγραφος νόμος μου έδειξε αυστηρά το δάχτυλο και με τιμώρησε που δεν κατάφερα ποτέ να μαγευτώ απο τους ιριδισμούς ενός σμαραγδιού! "Εχεις κοσμήματα κυρία μου για να τ'απαξιώνεις κλεισμένα στην κασετίνα μέσα στο συρτάρι; Και ποιά νομίζεις ότι είσαι;"

Είμαι απλώς μία που αγαπούσα την αύρα των κοσμημάτων μου. Που εκτιμούσα την υπέροχη δουλειά των πιό παλιών απ' αυτά. Που προτιμούσα να τα νοιώθω να λάμπουν μέσα μου, όχι στον λαιμό και στα δάχτυλά μου.

Τέλος.

Είμαι, παρ΄όλα αυτά, μιά πριγκηπέσσα! Μιά πριγκηπέσσα χωρίς κοσμήματα! Κέρδισα χρυσάφι σε εικόνες και στιγμές. Συνέλεξα στις αποθήκες της μνήμης μου φορτία εξίσου πολύτιμα και μοναδικά απο την Ακιτανία κι' άν μπορούσα στ' αλήθεια, θα μάζευα με άπειρη προσήλωση τα χιλιοπατημένα απ' τον Μεσαίωνα πέτρινα βοτσαλάκια που περπάτησα στα στενά του Μπερζεράκ και του Μπεϊνάκ, θα έτριβα με προσοχή στις χούφτες μου τα βρύα και τις λειχήνες των πέτρινων σπιτιών του Μπραντόμ και του Μονπαζιέ, θα κουβαλούσα αγόγγυστα στις πλάτες μου κάποιο ξεχαρβαλωμένο παραθυρόφυλλο του περασμένου αιώνα, απ' αυτά που κρέμονταν σχεδόν χαριτωμένα στα παράθυρα των παλιών σπιτιών του Περιγκέ, κι' αφού βάφτισα για μιά εβδομάδα τον εαυτό μου Πριγκηπέσσα Ιζαμπώ-χωρίς κοσμήματα, βαφτίζω "κοσμήματα" τις εμπειρίες μου απο τον πανέμορφο αυτό τόπο και με δάχτυλα γυμνά και αστόλιστο μπούστο, στολίζω το άλμπουμ της ζωής μου με ζωγραφιές του 14ου, 15ου, 16ου αιώνα και με ανάσα ζεστή ακόμα απο την έξαψη της ανακάλυψης, δίνω ζωή στην κοιμισμένη φαντασία μου, την κάνω κύκνο, σαν αυτούς που με μάγεψαν στα αχνίζοντα παγωμένα νερά του Ντορντόν, και την αφήνω να χαράζει υδάτινους δρόμους προς το μέλλον, προς το παρελθόν, κι' εγώ, η Πριγκηπέσσα Ιζαμπώ-χωρίς κοσμήματα, εδραιωμένη σταθερά στο παρόν, απολαμβάνω κρουασάν σοκολάτας και ζεστό καφέ στα παράκτια πάρκα της Λιμέϊγ και της Λαλίντ.

Παίρνω μιά εξισσοροπημένη και ραφινάτη δόση πολυτέλειας, αυτή που μου χρωστάω που και που, απολαμβάνω το φουά-γκρα στον τόπο παραγωγής του, αθετώ τον όρκο που έκανα ότι δεν θα τόβαζα στο στόμα μου επειδή με αποτροπιάζει ο τρόπος παρασκευής του, αποδεικνύομαι άπιστη στα ελληνικά κρασιά που πάντα υποστήριζα ότι είναι τα καλύτερα, βρίσκομαι στο Περιγκό, το βασίλειο των γαλλικών αμπελώνων, γίνομαι μιά άθλια, άπιστη και ψεύτρα πριγκήπισα που γουργουρίζει ευτυχισμένη στη θέα του γαργαριστού μπορντώ που αδειάζει στο ποτήρι μου, και σαν πριγκηπέσσα Ιζαμπώ-έστω και χωρίς κοσμήματα, δοκιμάζω ροζέ σαμπάνια και σαλιγκάρια αρωματισμένα υπέροχα με σκόρδο και μαϊντανό, λέω όχι στα βατραχοπόδαρα, αλλά δεν αντέχω να μη δοκιμάσω πάπια με πορτοκάλι και ανακαλώντας τις προμεσαιωνικές μου συνήθειες επιτρέπω στο φιλέτο μου να αφήνει ίχνη αίματος στο τεράστιο πιάτο μου!

Δανείζομαι νοερά το καλυτερο άλογο απ' αυτά που καθημερινά συναντούσα στα πέτρινα σοκάκια του Σεντ-Συπριέν ή του Σεντ-Λεόν, και ανασηκώνοντας ελαφρά τα βαριά μου πριγκηπικά ενδύματα ιππεύω στις όχθες του Βεζέρ και του Ντρόνν, πατώντας μαλακά τα πεσμένα καφεκίτρινα φύλλα, υπέροχο βασιλικό χαλί στις οπλές του αλόγου μου, υπέροχος σιγαστήρας βημάτων στα δικά μου παπουτσωμένα πέλματα.

Πώς να σας περιγράψω, αγαπημένοι μου, την ομορφιά ενός ποταμιού που αχνίζει; Είναι ένα κόσμημα ανεκτίμητης αξίας! Τα δέντρα στις όχθες πανύψηλα, γυμνά απο φύλλα, περιβεβλημένα εντούτοις απο υπόλευκο, διάφανο σχεδόν στρώμα πάγου, το ασήμι στην πιό φίνα του μορφή, με στολίσματα δαντελωτά και μικρούς σταλακτίτες, το κοντινό ευδιάκριτο διακριτικά, το μακρινό μιά υποψία που κεντρίζει την φαντασία, μισοκαλυμμένο απο την ομίχλη, ακίνητο τοπίο σε στάση αναμονής, ολοζώντανο εντούτοις συγχρόνως απο την αέναη κίνηση των κύκνων πέρα δώθε στα νερά, απο την υπόκωφη βουή των ρευμάτων που διαψεύδει αναμφισβήτητα την φαινομενική ακινησία....

Μεσαιωνικά χωριά, υπέροχα διατηρημένα στο σήμερα, όλα συντροφευμένα απο το νερό, άλλα σκαρφαλωμένα σε λόφους, αμφιθεατρικά δεσπόζουν και προκαλούν, φωνάζουν απο μακριά τα γοτθικά καμπαναριά των καθεδρικών ναών, άλλα ξαπλωμένα σχεδόν στις πεδιάδες ζωντανεμένα απο το πράσινο της γής που ξεφαντώνει όλο το χειμώνα εκεί, σε υποδέχονται στο τέλος των τοξωτών γεφυριών και σε σαγηνεύουν με τους υπέροχους πύργους τους που επιβάλλουν έντονη την παρουσία και την αρχοντιά τους, αρχοντιά αποπνέουσα δύναμη και πλούτο άλλων εποχών, που σαλπίζουν την είσοδο των ιπποτών στα κάστρα, που παραπέμπουν στην επιβολή, στην υποταγή, στο αίμα, στο πέρασμα των αιώνων...

Η πριγκηπέσσα Ιζαμπώ-χωρίς κοσμήματα κοιμήθηκε σε νόστιμο κτίσμα του 16ου αιώνα με ψηλά ταβάνια και πέτρινα δάπεδα, απλό και γήϊνο, που έκρυβε τη πολυτέλεια επιμελώς στις αίθουσες φαγητού και στα τεράστια τζάκια των κοινόχρηστων χώρων, στις πολυκαιρισμένες εσωτερικές πόρτες και στα υπέροχα φωτιστικά οροφής, στα λινά τραπεζομάντηλα και στα κηροπήγια των τραπεζιών, και μετά σούκλεινε το μάτι πονηρά και σου αποκάλυπτε την ασφάλεια της απλότητας καθώς έκλεινες την πόρτα πίσω σου κι' έβγαινες στους εξωτερικούς του χώρους, όπου κοτούλες και κοκόρια μπερδεύονταν σχεδόν στα πόδια σου, χήνες σε παίρναν στο κατόπι επιθετικά και κατσικάκια σε ξύπναγαν το πρωϊ με τα μωρουδίστικα βελάσματά τους. Μέσα σ' ένα υπέροχο πάρκο, με φωτισμένα κυκλικά θερινά περίπτερα και πέτρινα παγκάκια, η πριγκηπέσσα Ιζαμπώ-χωρίς κοσμήματα, ανεκάλυπτε κάθε πρωϊ γνώριμα χόρτα και ζαρζαβατικά και αποκαθιστούσε την ζεστή και αναγκαία επαφή με τη μαμα-Ελλάδα αναφωνώντας χαρούμενα : -Αχ! Κοίτα! Ζοχοί! Αχ! Κοίτα! Μπρόκολα!

Η Ακιτανία μου αποκάλυψε σπήλαια τρωγλοδυτών, στη διαδρομή του χρόνου απο την προϊστορική εποχή μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα, τα όπλα τους τα εργαλεία και τα σκεύη τους, μου αρνήθηκε την είσοδο στα περίφημα σπήλαια του Μοντινιάκ-Λασκώ με τις υπέροχες προϊστορικές τοιχογραφίες, δυστυχώς το αυθεντικό είναι κλειστό εδώ και χρόνια, και το πιστό του αντίγραφο είναι ανοιχτό μόνο το καλοκαίρι, μου χάρισε μιά άποψη για τη ζωή των ανθρώπων στις σπηλιές του Σεντ-Κριστόφ εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια, μου άνοιξε τις θεόρατες σιδερένιες πόρτες του Πύργου του Μπεϊνάκ και του Καστελνώ, μ' άφησε να χαθώ στις αίθουσες με τα πελώρια μοναστηριακά τραπέζια των ιπποτών, ν' αγγίξω τα ξίφη και τους καταπέλτες, τους κρίκους που δέναν τ' άλογά τους, να περάσω τις ξύλινες τραβέρσες που ανασηκώνονταν για προστασία, να απολαύσω ευτυχισμένη την υγρασία αιώνων που απέπνεαν οι πρασινισμένοι τοίχοι.

Η Πριγκηπέσσα Ιζαμπώ-χωρίς κοσμήματα περιπλανήθηκε στους δαιδαλώδεις, περίτεχνους κήπους του Μαρκυσάκ, χάζεψε την χαριτωμένη απλότητα και φινέτσα του αρχοντικού των ιδιοκτητών του και τα μποτάκια της τραγάνισαν απολαυστικά την τεράστια ποικιλία ξερών φύλλων και κλαδιών που σηματοδοτούσαν το πέρασμα της στα μονοπάτια των κήπων.

Η Πριγκηπέσσα Ιζαμπώ-χωρίς κοσμήματα, γύρισε με κοσμήματα στον τόπο της! Στην κασετίνα του μυαλού της τοποθετήθηκαν προσεκτικά οι θησαυροί της Ακιτανίας ένας-ένας.

Και ένα πράγμα είναι το σίγουρο:

Aυτούς, δεν μπορεί κανείς να τους της κλέψει!