Φαντάσματα.

-Δεν νοιώθω καλά....
................
-Δεν είμαι καλά μωρό μου...
(Το χαλί φεύγει κάτω απ' τα πόδια μου, ποιό χαλί, χάνεται το πάτωμα του ξενώνα, γκρεμίζεται αύτανδρο, το στρώμα που κοιμόμαστε αιωρείται επισφαλώς, απο κάτω χάος, χάος κι' απο πάνω, χωρίς στέγη είμαστε, χωρίς κεραμίδια, κι' ο ουρανός μαύρος-κατάμαυρος, στέλνει τη σκοτεινιά του στα μάτια μου, γίνονται πιό σκούρα με κόρες διεσταλμένες απο φόβο, απο άρνηση...)
-Τί νοιώθεις;
(Δεν γυρίζω το κεφάλι μου, αρνούμαι να γυρίσω το κεφάλι μου πρός το μέρος σου, μπορεί να διακρίνεις τον πανικό στα σκοτεινά μου μάτια, ο πανικός είναι μεταδοτικός, εγώ, μπορώ να έχω πανικό, όχι εσύ καλέ μου,απαγορεύεται τ' ακούς; απαγορεύεται να μην είσαι καλά, δεν έχεις αυτή τη πολυτέλεια, δεν μπορείς, τ' ακούς; δεν μπορείς να με αφήνεις μετέωρη, αδειάζω, αδειάζω, κι' αν ήσουν σε θέση να δείς τη ψυχή μου αυτή τη στιγμή, καθόλου δε θα σ' άρεσε, ένα τριαντάφυλλο μαραμένο βίαια θά'βλεπες, ένα κοτσάνι όλο αγκάθια, χωρίς χρώμα, χωρίς ευωδιά, αυτό θά'βλεπες, και μη μου μιλήσεις, κουβέντα μη μου πείς, μόνο να μου κάνεις πλάκα σου επιτρέπω, μόνο αυτό και στ' ορκίζομαι, δε θα θυμώσω αν είναι αστείο, όχι, εγώ η γκρινιάρα, δε θα θυμώσω, θα γυρίσω ολόκληρη πρός το μέρος σου και θα σ' αγκαλιάσω ζεστά, σφιχτά-σφιχτά θα σ' αγκαλιάσω κι' ακόμα μπορεί και να σου ορκιστώ πως ποτέ ξανά δε θα ξαναγκρινιάξω, ποτέ ξανά ποτέ ξανά, αλήθεια, φτάνει μόνο να μου πείς πως μου κάνεις μιάν άχαρη πλάκα, για πρώτη φορά στη ζωή σου μετράς με απονιά το βάρος της αγάπης μου, αλλά δεν πειράζει, εγώ θα γελάσω και θα κάνουμε έρωτα πιό παθιασμένα απο ποτέ, απο τη χαρά μου θα σε κάνω κοματάκια και θα σ' αφήσω να χαράξεις τ' όνομά σου στη πλάτη μου, και μόνο αμα πεθάνω αυτό θα σβύσει απ' το κορμί μου, με κοινή συναίνεση θα του επιτρέψουμε να σαπίσει μαζί με το δέρμα μου όμως, ακούς; μαζί!)

-Δε νοιώθω καλά... Νομίζω πως δε μπορώ ν' αναπνεύσω όπως πριν... Χάνω συνέχεια κιλά... Δεν ξέρω, δεν μπορώ να το εξηγήσω... Δεν τη βγάζω καθαρή μωρό μου...

(και χαμογελάς, και με χαϊδεύεις, και να πάς να γαμηθείς, που σου φωνάζω συνέχεια πως έχεις αδυνατίσει, κι' εσύ αδιαφορείς, "μισώ τους χοντρούς" μου λές, και όσο πάει πιό αδύνατος μου φαίνεσαι, "γκρινιάρα", μου λές χαμογελώντας, "τί θέλεις, να γίνω κοιλαράς;", να πάς να γαμηθείς λοιπόν, και καθόλου δε με νοιάζει άν γινόσουν ξαφνικά κοιλαράς, αφου το αγαπάκι μου και πάλι θα ήσουν, και δεν θα μού'λεγες πως δε νοιώθεις καλά, ποτέ ξανά δε μου τό'χεις ξαναπεί αυτό, όλα μέσα σου τα κρατάς, όλα τα μυρηκάζεις και τα χωνεύεις ερήμην μου, βλάκα, βλάκα, βλάκα, με ποιό δικαίωμα απουσιάζεις απο τη μοιρασιά; με ποιό δικαίωμα κρατάς συρτάρια κλειδωμένα, κοιτάζεις δρόμους μοναχικούς στο πουθενά, το αποτολμάς, κοιτάζεις δρόμους με ομίχλη και δε βλέπεις πως στο βάθος, πίσω απο το γκρί υπάρχω και σου έχω στήσει ενέδρα ζωής, θές-δε-θές, η μαμού σου είναι εκεί κρεμασμένη απο το δέντρο, άπελπις, αδύναμη, με μάτια σκοτεινά και ψυχή που αφρίζει σαν κύμα και σου κολλάω την υγρασία μου στο δέρμα, να πάρεις είδηση πως είμαι εδώ, θές-δε-θές είσαι καταδικασμένος να μ' αγαπάς παράφορα, θές-δε-θές εγώ θα σου κρατάω το χέρι μέχρι να πονέσεις και να γίνεις καλά απ' τη πολλή αγάπη...)

-Την Δευτέρα πηγαίνουμε γιά αναλύσεις αίματος. (Γυρίζω τώρα το κεφάλι μου και σε κοιτάω επίμονα...) Δευτέρα πρωί, πάμε γι' αναλύσεις, ακούς; (και γαμώ το κέρατό μου, δεν έφερες καμιά αντίρηση, πρώτη φορά δε γέλασες, δεν έφερες καμιά αντίρηση, επίτηδες το κάνεις, να τρομάξω πιό πολύ, πόσο πιό πολύ να τρομάξω πιά; αφού το δωμάτιο δεν έχει πάτωμα, δεν έχει κεραμίδια, ταλαντεύομαι πάνω στο στρώμα, παίρνω φωτιά απ' τα κεριά που έχουμε αναμμένα και δε με νοιάζει, το τζάκι βάφει τα μαλιά σου κόκκινα, και τ΄αγαπάω ακόμα πιό πολύ έτσι, κάρβουνο είναι η ψυχή μου, το ξέρεις; κοιμήσου τώρα να μη μπορείς να μου μιλάς με λόγια άρρωστα, θα κουβαλήσω όνειρα παραδεισένια σε τριαξονικά φορτηγά, σαν αυτά που σ' αρέσουν, θα σ' αδικήσω στη μοιρασιά, όλα για μένα θα τα κρατήσω, να μη φοβάμαι μέχρι αύριο, να μη φοβάμαι μέχρι τη Δευτέρα, έτσι για να μάθεις βλάκα, βλάκα, βλάκα, που διασκεδάζεις με την αυτάρκειά σου, που μου δηλώνεις πως αν σ' αγαπάει ο Θεός που δεν πιστεύεις, εσύ θάσαι αυτός που θα πεθάνει πρώτος, και νομίζεις κιόλας πως θα παρακάμψεις τους νόμους της φύσης, αφού εγώ είμαι η μεγαλύτερη πανάθεμά σε, κι' έχω και τη δύναμη να διατάξω την αγάπη μου να σε κρατάει αλυσοδεμένο στα βράχια, κι' όσο εσύ θα κατατρώς καθημερνά τα συκώτια σου, εγώ επάνω σου θα κολλάω αδιάντροπα και θα στα πλάθω απ' την αρχή, μέχρι να κουραστείς να προσπαθείς, μέχρι να κουραστώ να υπάρχω...)

-Σ' αγαπώ πολύ καρδούλα μου...

.............................................

Πόσο μεγάλωσε η αγκαλιά μου, πόσο, να χωρέσει τα "όχι" που κραυγάζουν μέσα μου, τα "όχι" στις εξωφρενικές φοβίες μου που έχουν γεμίσει τον μικρό μας ξενώνα, που κάνουνε μαλάξεις στη καρδιά μου, που παραδίδουν τα μέλη μου σε τρόμο ανεξέλεγκτο, η νύχτα αυτή δεν θα ξημερώσει ποτέ, ο πανικός μου ανάβει τσιγάρο και τον μοιράζεται μαζί μου, ανακατεύω τη θράκα στη φωτιά και παρακολουθώ την αναπνοή σου, μοιάζει λίγο με αναστεναγμό, οι δικοί μου αναστεναγμοί καίγονται στις φλόγες και καταλαγιάζουν αθόρυβα μές στις στάχτες, τούς σκεπάζω καλά-καλά να μην τούς βρείς το πρωί, θα ζήσω με τα φαντάσματά μου αυτό το βράδυ, θα τα κεράσω λίγο απ' το κρασί μας, όχι, δεν έχω το κουράγιο να τα πολεμήσω, φοβάμαι πως πάντα αυτά νικάνε, πάντα αυτά με νικάνε, σήμερα δε νοιώθω δυνατή, σήμερα δε νοιώθεις δυνατός, μόνο αγάπη έχουμε για όπλο, εσύ κράτα την κρυμμένη κάτω απ' τα κλειστά σου βλέφαρα κι' εγώ αύριο το πρωί θα την ταίσω ανησυχία και φόβους, ν' αγριέψει πιό πολύ, να δυναμώσει, να θυμώσει, να γίνει αιχμηρή κι' ανελέητη και να καρφώσει στο δόξαπατρί όποιο κακόβουλο φάντασμα αποτολμήσει ν' αγγίξει το συντροφάκι μου, ποτέ ξανά δε θα με νικήσουν τα φαντάσματα των φόβων μου, νυχτερίδα θα ντυθώ και θα τους πιώ το αίμα, και να σου πώ και κάτι;

Μ' αυτό το αίμα θα σε ταίσω, εγώ η πονηρή, και χαμπάρι δεν θα πάρεις πως ήπιες την αθανασία...