24 Σεπ 2009

Επτά χρόνια τώρα...



Επτά χρόνια τώρα, μισοξυπνάω το πρωϊ με φιλί και χάδι. Το γνώριμο κλείσιμο της πόρτας, η μυρωδιά του καφέ απ' τη κουζίνα. Το σύντομο χουχούλιασμα στο κρεβάτι. Η μουσούδα του Μήτσου κοντά στ' αυτί μου, να σηκωθώ, να του ανοίξω να βγεί. Σηκώνομαι, καφές, τσιγάρο.Πέντε απολαυστικές στιγμές μέσα σε μισή ώρα. Ανοίγω παράθυρα, βρέχει; Τί ωραία! Ανοίγω παράθυρα. Λιακάδα; Τί ωραία! Πρωϊνός προγραμματισμός. Εξωτερικές δουλειές. Κάθε Δευτέρα. Δεν τίς χωνεύω. Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, δουλειές στο σπίτι. Ωραία! Μαγείρεμα, απαραιτήτως. Διάφορες άλλες, αδιάφορες. Απουσιάζω απ' αυτές. Γίνονται μηχανικά. Κάθε Σεπτέμβρη, βράζει ο μούστος στο υπόγειο. Βγαίνω στην αυλή, με "τσακώνει" η μυρωδιά του. Μου υπενθυμίζει το καθημερινό "γύρισμα" του. Ποτίζει το δέρμα μου μ' αυτή την ξινή οσμή του. Μ' αρέσει ο ήχος που έρχεται μέσα απ' τα βαρέλια. Μιά χημική διαδικασία που λατρεύω. Ηχοι, μυρωδιές, οι ίδιοι, επτά χρόνια τώρα. Με μιά υπέροχη κανονικότητα, που δεν με πλήττει, με συναρπάζει.Η καθιερωμένη βόλτα στον κήπο. Τα γνωστά χρώματα της κάθε εποχής. Οι ίδιες ευωδιές. Κάθε μία στην ώρα της. Στην εποχή της. Οτι "φεύγει", αντικαθίσταται, ανακυκλώνεται, αναπαράγεται, χωρίς θλίψη, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς αντίσταση. Επτά χρόνια τώρα, οι εποχές παρελαύνουν ακούραστα γύρω μου, λατρεύω το φώς του ήλιου που μετατρέπει το εκθαμβωτικό, σε τρυφερό ,κάθε φθινόπωρο, λατρεύω τη σταδιακή κυριαρχία της μέρας πάνω στη νύχτα κάθε άνοιξη, περιμένω το αναμενόμενο με ανυπομονησία, δεν με διαψεύδει ποτέ η φύση. Δεν με κουράζει η υπέροχη ρουτίνα της. Διανέμω το χρόνο μου. Στην οθόνη μου τώρα. Να περιμένω μετά. Τον ήχο του αυτοκινήτου. Τα τεντωμένα αυτιά του Μήτσου και τα γεμάτα προσμονή μάτια του. Να σερβίρω το φαγητό πρίν ακόμα προλάβει ν' ανοίξει η πόρτα της κουζίνας. Χάδι, φιλί. Αλλοτε χαμόγελα. Αλλοτε σκοτούρες. Αλλοτε, νεύρα. Πάντα εκεί όμως. Στην ίδια θέση στο τραπέζι. Η καρέκλα έχει πάρει τη μορφή σου. Η "ασφάλεια" της παρουσίας σου με βρίσκει απ' αριστερά. Τρώμε, μιλάμε, πότε γελώντας, πότε με κατήφεια. Χωράνε όλα στη ρουτίνα μας. Μετά, η "ασφάλεια" κοιμάται δίπλα μου. Δεν με παίρνει ο ύπνος το μεσημέρι. Αλλά μένω εκεί, δίπλα στο κρεβάτι, η δική σου ασφάλεια, σε βρίσκει επίσης απ' αριστερά. Τηλεόραση, βλακείες, γελάω με κάποιες παλιές σειρές, μετά θα μου πείς πάλι "μα τί βλακείες κάθεσαι και βλέπεις;", γελάω όμως, μερικές φορές χαμογελάς κι' εσύ. Καφές απογευματινός. Μόνη συνήθως. Μπορεί όμως και όχι. Απογευματινές δουλειές, μόνο του κήπου, ή επισκευές, ή στο κτήμα, ή αν είμαι πολύ τυχερή, για ψώνια μαζί. Μου λείπει αυτό το "για ψώνια μαζί", αλλά επτά χρόνια τώρα κατάφεραν θαυμάσια να κάνουν την εξαίρεση συναρπαστική. Αλλιώς, στην οθόνη μου. Γράφω, διαβάζω, επικοινωνώ, δεν είμαι μόνη. Βραδιάζει λίγο-λίγο. Να ταϊσω σκυλιά και γάτες. Να ποτίσω. Να κάνω μπάνιο. Να περιμένω. Να πιούμε κρασί.  Να ρωτήσω "Θα φάς;" "Δεν πεινάω ακόμη, αργότερα" Μουρμουράω σιγανά, να μ' ακούσεις όμως. "Καλά, εσύ θα ήσουν ο πιό ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο, αν καταργούσαν τελείως το φαί..." Χαμογελάς.Να μιλήσουμε χαλαρά.
Να σ' ακούω να νευριάζεις με τις ειδήσεις. Να νευριάζεις με την ομάδα μας. Να ψάχνεις τις συγκεκριμένες ιστοσελίδες σου. Να κάνεις όνειρα. Να σε προσγειώνω. Να κάνω όνειρα, να χαμογελάς. Μετά κλειδώνουμε πόρτες. Οχι, αυτό δεν γινόταν επτά χρόνια τώρα. Μόνο μετά, που μας έκλεψαν. Θα γίνεται , στα επόμενα επτά χρόνια οπωσδήποτε. Ταινία. Μαζί.  Η, σκέτη τηλεόραση. Οι γάτες παίρνουν θέση για ύπνο. Φιλί, χάδι, αγκαλιά. Ηχοι βραδινοί απ' έξω. Σκυλιά. Η Μαριγούλα που μουγκρίζει. Μπουμπουνίζει πολύ, όταν βρέχει. Αρχισα λίγο να φοβάμαι. Αλλιώς, κουκουβάγιες που τσακώνονται, ή κλαίνε, ή ερωτεύονται. Και γρύλοι. Και φύλλα που θροϊζουν όταν φυσάει.
"Θα γυρίσεις "κουταλάκι" να κοιμηθούμε;"
Γυρίζω. Η "ασφάλεια" κοιμάται ακουμπισμένη στη πλάτη μου. Επτά χρόνια τώρα. Χτίζω τη ρουτίνα μου. Και τρέμω μη τη χάσω...

52 σχόλια:

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

ω τι ομορφη ρουτινα μα την αληθεια!!!
ευχομαι ολοψυχα να μην τη χασεις ποτε!!!
η ρουτινα μας κουραζει τοσο πολυ καποιες φορες μα και καποιες αλλες ειναι τοσο αγαπησιαρα που μας συμπληρωνει τελεια...
κι εσυ φαινεται πως βρηκες αυτο το συμπληρωμα...
οχι οχι να μην την χασεις ποτε...!!!

κι ο μουστος...τι ομορφα που μυριζει...μεχρι εδω ηρθε η μυρωδια που περειγραψες...!

νεραιδενια σου φιλακια καλη μου!!!

b|a|s|n\i/a είπε...

εφτά λεπτά τώρα με συνεπήρε η καθημερινότητά σου τόσο μαγικά. και εύχομαι να είναι τόσο γλυκιά τόσο ασφαλής τόσο όλα αυτά που την κάνουν όμορφη και ευτυχή για χίλια επτά χρόνια ακόμα. και ακόμα επτά φορές. και χίλιες επτά ακόμα.

aKanonisti είπε...

H πιο όμορφη και τρυφερή περιγραφή της ρουτίνας....

Να τα χιλιάσετε ωρε!!!!

Talisker είπε...

Καπως ετσι δεν ειναι Βιολιστη μου η ευτυχια !
????


Φευγαλεες στιγμες πανω απο το αρωμα του καφε και ηχοι απο το τριζονι της νυχτα ..
μοιρασμενα
και ταυτοχρονα αυτονομα?
Με σεβασμο του ενος στον κοσμο του αλλου?
Κι οχι ζωντας ασφυκτικα μεσα απο τον κοσμο του αλλου?
-σαν το σαπροφυτο?

...μ αυτο το κειμενο ειναι σαν να βυθιστηκα σε μια αγκαλια ..

και οπως πολυ καλα ξερεις ειμαι κι εγω απο τους ανθρωπους που λατρευουν τη ρουτινα τους και τρεμουν μη τη χασουν

Δεν ειναι βολεμα..
οπως θα σκεφτουν οι θελοντες να λεγονται
"μαχητες και ανικανοποιητοι κυνηγοι της αληθειας και του μοτο ΖΗΣΕ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ "
(κι υστερα να αυτοικανοποιουνται αυταρκεις)

-γελαω με αυτους και την εφημερη ψαιδευσθηση της γενναιοτητας τους

Βιολιστη μου ευτυχια ειναι οπως ελεγα λοιπον συνειδητα η αντιληψη του :
"τι ειμαι και τι εχω".

-Ολα τα χεις!

(ppffffff και πολλα τετραποδα αλλα ας μην το κανουμε θεμα γιατι το ποστ με παρεσυρε:)

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Καλή, όμορφη, ευλογημένη και αγαπησιάρκη ρουτινα.
Να τις προσέχουμε τις "ασφάλειές" μας "κουταλάκι" μου.

Πάντα με χάδι και φιλί γλυκά να σε ξυπνάει,
στην αγκαλιά του τη ζεστή σφιχτά να σε κρατάει.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

demetrat είπε...

δεν υπάρχει περίπτωση.
Τέτοιες ρουτίνες δε χάνονται.
Και πούσαι, πες της ασφάλειας, όταν βρεί τι γίνεται με την ομάδα μας , να μου το πει και μένα.
φιλιά από ένα στον καθένα.
δ

mamma είπε...

Άντε ρε χαζό, με έκανες κι έβαλα τα κλάματα!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ναϊάδα : Eτσι δεν γίνεται πάντα; Κάποτε κουραζόμαστε απο τίς καταιγίδες και αποζητούμε την άπνοια... Και οι πιό γενναίοι καπετάνιοι, κάποια στιγμή απολαμβάνουν τη ρουτίνα τού λιμανιού... Και στην ασφάλεια της αγκαλιάς του μερεύουν κι' αυτοί...
:)

βιολιστης στη στεγη είπε...

b/a/s/n/i/a: Γλυκέ μου Βασίλη...Σ' ευχαριστώ...:)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Akanoniston: Πρώτη φορά μου εύχονται χίλια χρόνια ρουτίνα! Και ξέρεις κάτι ωρέ;
Μ' αρέσει! :))

βιολιστης στη στεγη είπε...

Talisker: Οπως επίσης, πολύ καλά ξέρουμε, μικρή μου Τάλι, πως οι σημαντικότερες "ζήσε τη στιγμή" στιγμές, είναι αυτές που ξεπηδούν αβίαστα απο τη καθημερινότητά μας και δεν παύουν ποτέ να μας εκπλήσσουν...
Φιλί!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Φύρδην-μίγδην : Και τίς "ασφάλειές μας" να προσέχουμε και τούς εαυτούς μας όμως, εξίσου. Ελπίζω κι' εύχομαι να είσαι καλά. Να διαβάσω μιά ανάρτηση με χαρούμενα νέα και γεμάτη με τη δική σου γλυκειά και τρυφερή ρουτίνα, αυτήν που μας έχεις συνηθίσει μέχρι τώρα....
Μέχρι τότε...
Τα μάτια σου...και τα μάτια σου!
Φιλιά Γλαρένια μου!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Demetrat: Τη ρώτησα την ασφάλεια, και ξέρεις τί μούπε;
ΦΑΣΚΕΛΟΚΟΥΚΟΥΛΩΤΑ!
Δυό φιλιά απο μάς!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Mamma : Εσύ είσαι νιόπαντρη και δεν δικαιούσαι να ομιλείς περί ρουτίνας...
(Μ' αρέσει που έκλαψες! Μ' αρέσει! Κι' εγώ έκλαψα στο "Πέθανε ΙΙ". Τί νόμισες;)

jacki είπε...

Η ομορφιά και η ευτυχία κρύβεται στα απλά.. στα καθημερινά..
Στη βροχή.. στη λιακάδα..
Εμείς θα τρυγίσουμε μάλλον το επόμενο Σαββατοκύριακο..
Εδώ ακόμα δεν είναι έτοιμα λένε.
Καλό βράδυ.

jacki είπε...

Η ομορφιά και η ευτυχία κρύβεται στα απλά.. στα καθημερινά..
Στη βροχή.. στη λιακάδα..
Εμείς θα τρυγίσουμε μάλλον το επόμενο Σαββατοκύριακο..
Εδώ ακόμα δεν είναι έτοιμα λένε.
Καλό βράδυ.

ολα θα πανε καλα... είπε...

Η στάση "κουταλάκι" για μάς ήταν "κουταλίτσα".Είναι μια πολύ ωραία στάση,πράγματι...Να ζήσετε,να εκατοστήσετε τα χρόνια σας μαζί και ήταν όμορφο και ζεστό που το μοιράστηκες μαζί μας κάτι τόσο προσωπικό.
Καλησπέρα από Αθήνα.

marianaonice είπε...

Η καθημερινότητά σου ζωγραφισμένη με υπέροχα χρώματα...
δεν σε διαψεύδει γιατί ξέρεις να αναδεικνύεις την ομορφιά της, όσο κι αν το πέρασμα του χρόνου γερνάει τη μορφή της...
Είσαι απίστευτη βιολίστριά μου!
:)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Jacki: Eτσι πιστεύω κι' εγώ, κοριτσάκι μου...Και μακάρι, όλα να μπορούσαμε να τα "κοιτάξουμε" με απλή ματιά...Απλή, καθαρή και αθώα.
Θα ήταν καλύτερη η ζωή μας...
(Μ' αρέσει το φθινόπωρο "εκεί πάνω"....)
Καλημέρα!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ολα θα πάνε καλά: Είναι απίστευτο, το πώς τα ζευγάρια "αναπτύσσουν" σχεδόν την ίδια αγαπησιάρικη ορολογία, ακόμα κι' άν δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους!
Πανανθρώπινη γλώσσα, η γλώσσα της αγάπης, έ;
Καλημέρα καλή μου!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Marianaonice: Η καθημερινότητά μας γερνάει όταν αποφασίσουμε ότι μας κούρασε....
Η, την κουράσαμε!
Φιλιά, αγωνίστρια!
(Και σ' ευχαριστώ!) :)

leondokardos είπε...

Μα πόσο όμορφη, τρυφερή η περιγραφή της ευλογημένης ρουτίνας σου. Πόσο μεγάλο είναι να βρίσκεις την ευτυχία σου σε αυτά τα απλά καθημερινά, στα χρώματα, στις μυρουδιές, στη κουβέντα.
Μη πω πολλά.Να τολμήσω μόνο να σου ευχηθώ μέσα απο τη καρδιά μου, νάσαι πάντα τόσο ευτυχησμένη και να βρίσκεις στιγμές ευτυχίας, το αξίζεις, γιατί ξέρεις να της ξεχωρίζεις και να τις εκτιμάς.

Unknown είπε...

Τώρα να γίνω κακός και να σου πω ότι δε σε λυπάμαι καθόλου που ρουτινιάζεις έτσι;

logia είπε...

όμορφη, ζεστή καθημερινότητα!!!
Να μη τη χάσεις ποτέ σου εύχομαι και όταν θα φτάσεις τα 27 χρόνια, σαν και μένα, να με θυμηθείς...
εγώ ακόμη τη ζω...
μάλλον βρήκαμε το μυστικό....
καλημέρα σου

Μαριλένα είπε...

επτά χρόνια
κι επτακόσια
κι εδω
κι αλλου

αλλα μαζί

παντα..

Madame de la Luna είπε...

Δεν θα την χάσεις, γιατί την εκτιμάς και σε γεμίζει. Σαν τα ψηλά βουνά λοιπόν! Κι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, νομίζω επιβάλλεται :) Φιλί!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Λεοντόκαρδος: Σ' ευχαριστώ Λιονταρόκαρδέ μου! Και μη νομίζεις...Μου πήρε πολλά χρόνια για να ανακαλύψω τη μαγεία του απλού...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Καμηλιέρης: Εύκολο είναι Καμηλιέρη μου...Οταν θά'χεις διασχίσει και τα 40 κύματα με την ιστιοσανίδα σου, μπορεί και να την αναζητήσεις την ρουτίνα...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Logia : 27! Τί πολλά! Τί καλά!
Προλαβαίνω, άραγε;... :)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Μαριλένα : "Εδώ κι' αλλού"...
Τόσο ρεαλιστικό!
Μου άρεσε πολύ!
Σ' ευχαριστώ κοριτσάκι μου!

Unknown είπε...

Χμφφτττ...
Νωρίτερα...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Madame de la Luna: Κι' επειδή "μυρίζομαι" διάθεση ανεβασμένη απο το μπλόγκ σου, με τη σειρά μου εύχομαι ν' απολαμβάνεις το "τώρα" σου, με όλες σου τίς αισθήσεις στο κόκκινο...
Η ρουτίνα, μπορεί και να περιμένει...

logia είπε...

ουουου προλαβαίνεις, προλαβαίνεις!!!

εγώ τα συμπλήρωσα και ούτε στα μισά μιας εκατονταετίας δεν έχω φτάσει ακόμη....
όταν φτάσω θα το καταλάβετε, γιατί θα το γιορτάσω,
αλλά έχω χρόνια ακόμη και γιαυτό...

anima είπε...

Ρουτίνα;

Μπα..

Αγάπη.Αυτό είναι

Στα απλά.Τα καθημερινά.Τα εύκολα.Τα δύσκολα.Στα πριν.Στα τώρα.Στα μετά

Στο πάντα...

Ανώνυμος είπε...

H ζωή είναι για να μοιράζεται καρδιά μου για να έχει αξία... τι το καλύτερο... ρουτίνα; συνήθεια; δεν θα το έλεγα... τα πράγματα εμείς τους δίνουμε αξία ή όχι...
Να είσαι ευτυχισμένη ... αυτό λέει πολλά...

Φιλί στην επέτειο σου...

Ανώνυμος είπε...

πάρε ματόχαντρες λέμεεεεεεε.

katerina είπε...

Αγαπουλα μου, το πιο όμορφο δεν ειναι να την βρεις την ευτυχία, ναι αυτή βρίσκεται, το πιο όμορφο ειναι να την καταλάβεις και να την τραγουσησεις, έτσι όπως μας την τραγουδησες.

Γλυκοπιοτο να ναι το κρασί σου. Πιες ένα και για μένα.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Logia: Ομορφα είναι να κοιτάς πίσω...
Ακόμα πιό όμορφα, να κοιτάς μπροστά και να βλέπεις μακρύ τον δρόμο!
Πάντα έτσι, καλή μου!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Anima : Στο "όσο"...
Κέρδος είναι κι' αυτό Ψυχούλα μου...
Ε;

βιολιστης στη στεγη είπε...

Οδοιπόρος: Και η ρουτίνα που μοιράζεται Οδοιπόρε μου, γίνεται συντροφικότητα...
Νά'σαι καλά!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ανώνυμος: Ολόκληρη πλεξούδα σκόρδα στην κουζίνα, δεν την είδες; :))

βιολιστης στη στεγη είπε...

Κατερίνα: Στην υγειά σου, λοιπόν Κατερινιώ μου!
Ενα ποτήρι κόκκινο, σαν το αίμα του ταύρου! :)
Καλημέρα γλυκειά μου!

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΜΑΚΑΡΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΡΟΥΤΙΝΕΣ ΝΑ ΗΤΑΝ ΕΤΣΙ.ΕΥΧΟΜΑΙ Η ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΠΟΤΕ.ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ.

Spy είπε...

Και 42 χρόνια τώρα, νόμιζα πως η ρουτίνα είναι καταστροφική...

βιολιστης στη στεγη είπε...

ΣΚΡΟΥΤΖΑΚΟΣ : Ευχαριστώ Σκρουτζάκο!
Κουράστηκα, αλλά την πέτυχα! :))
Καλό βράδυ!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Spy : Φαίνεται ότι αυτό νομίζατε! Γι' αυτό και την ξορκίζετε με τη φαντασία σας....

Unknown είπε...

η αγαπημένη μας ρουτίνα που γυρνά και στροβιλιζόμαστε μαζί της. τυλιγόμαστε στην αύρα και τις μυρωδιές της. ένα τσακ θέλει να αλλάξει έστω και κάτι και νιώθουμε κόμπο. αν το επιλέξουμε, έχει καλώς. έτσι...για αλλαγή. μικρή κι αυτή. ή μεγαλύτερη. όταν όμως αποφασίζεται από αλλού, τότε θυμώνουμε...

...μέχρι ρουτίνα να γίνει ξανά...

φιλιά βρόχινα...

ξωτικό είπε...

τι θεϊκές μελωδίες παίζει το βιολί σου!!
φαντάζομαι πόσα δύσκολα χρόνια εξάσκησης προηγήθηκαν .

αφήνω κι εγώ τις ξωτικές μου ευχές για πολλές επταετίες χαράς.

βιολιστης στη στεγη είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
βιολιστης στη στεγη είπε...

Ξωτικό : Πολλά, ναί! Κι' ακόμα εξασκούμαι, κοριτσάκι μου!
Φιλί!

ξωτικό είπε...

xα χα χα καλόοοοο !!!!
τώρα το είδα το...κοριτσάκι μου !! ,αντε θα πιώ μια μπύρα στην υγειά σου απόψε.

nellinezi είπε...

Eυτυχία...