Επτά χρόνια τώρα...

Επτά χρόνια τώρα, μισοξυπνάω το πρωϊ με φιλί και χάδι. Το γνώριμο κλείσιμο της πόρτας, η μυρωδιά του καφέ απ' τη κουζίνα. Το σύντομο χουχούλιασμα στο κρεβάτι. Η μουσούδα του Μήτσου κοντά στ' αυτί μου, να σηκωθώ, να του ανοίξω να βγεί. Σηκώνομαι, καφές, τσιγάρο.Πέντε απολαυστικές στιγμές μέσα σε μισή ώρα. Ανοίγω παράθυρα, βρέχει; Τί ωραία! Ανοίγω παράθυρα. Λιακάδα; Τί ωραία! Πρωϊνός προγραμματισμός. Εξωτερικές δουλειές. Κάθε Δευτέρα. Δεν τίς χωνεύω. Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, δουλειές στο σπίτι. Ωραία! Μαγείρεμα, απαραιτήτως. Διάφορες άλλες, αδιάφορες. Απουσιάζω απ' αυτές. Γίνονται μηχανικά. Κάθε Σεπτέμβρη, βράζει ο μούστος στο υπόγειο. Βγαίνω στην αυλή, με "τσακώνει" η μυρωδιά του. Μου υπενθυμίζει το καθημερινό "γύρισμα" του. Ποτίζει το δέρμα μου μ' αυτή την ξινή οσμή του. Μ' αρέσει ο ήχος που έρχεται μέσα απ' τα βαρέλια. Μιά χημική διαδικασία που λατρεύω. Ηχοι, μυρωδιές, οι ίδιοι, επτά χρόνια τώρα. Με μιά υπέροχη κανονικότητα, που δεν με πλήττει, με συναρπάζει.Η καθιερωμένη βόλτα στον κήπο. Τα γνωστά χρώματα της κάθε εποχής. Οι ίδιες ευωδιές. Κάθε μία στην ώρα της. Στην εποχή της. Οτι "φεύγει", αντικαθίσταται, ανακυκλώνεται, αναπαράγεται, χωρίς θλίψη, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς αντίσταση. Επτά χρόνια τώρα, οι εποχές παρελαύνουν ακούραστα γύρω μου, λατρεύω το φώς του ήλιου που μετατρέπει το εκθαμβωτικό, σε τρυφερό ,κάθε φθινόπωρο, λατρεύω τη σταδιακή κυριαρχία της μέρας πάνω στη νύχτα κάθε άνοιξη, περιμένω το αναμενόμενο με ανυπομονησία, δεν με διαψεύδει ποτέ η φύση. Δεν με κουράζει η υπέροχη ρουτίνα της. Διανέμω το χρόνο μου. Στην οθόνη μου τώρα. Να περιμένω μετά. Τον ήχο του αυτοκινήτου. Τα τεντωμένα αυτιά του Μήτσου και τα γεμάτα προσμονή μάτια του. Να σερβίρω το φαγητό πρίν ακόμα προλάβει ν' ανοίξει η πόρτα της κουζίνας. Χάδι, φιλί. Αλλοτε χαμόγελα. Αλλοτε σκοτούρες. Αλλοτε, νεύρα. Πάντα εκεί όμως. Στην ίδια θέση στο τραπέζι. Η καρέκλα έχει πάρει τη μορφή σου. Η "ασφάλεια" της παρουσίας σου με βρίσκει απ' αριστερά. Τρώμε, μιλάμε, πότε γελώντας, πότε με κατήφεια. Χωράνε όλα στη ρουτίνα μας. Μετά, η "ασφάλεια" κοιμάται δίπλα μου. Δεν με παίρνει ο ύπνος το μεσημέρι. Αλλά μένω εκεί, δίπλα στο κρεβάτι, η δική σου ασφάλεια, σε βρίσκει επίσης απ' αριστερά. Τηλεόραση, βλακείες, γελάω με κάποιες παλιές σειρές, μετά θα μου πείς πάλι "μα τί βλακείες κάθεσαι και βλέπεις;", γελάω όμως, μερικές φορές χαμογελάς κι' εσύ. Καφές απογευματινός. Μόνη συνήθως. Μπορεί όμως και όχι. Απογευματινές δουλειές, μόνο του κήπου, ή επισκευές, ή στο κτήμα, ή αν είμαι πολύ τυχερή, για ψώνια μαζί. Μου λείπει αυτό το "για ψώνια μαζί", αλλά επτά χρόνια τώρα κατάφεραν θαυμάσια να κάνουν την εξαίρεση συναρπαστική. Αλλιώς, στην οθόνη μου. Γράφω, διαβάζω, επικοινωνώ, δεν είμαι μόνη. Βραδιάζει λίγο-λίγο. Να ταϊσω σκυλιά και γάτες. Να ποτίσω. Να κάνω μπάνιο. Να περιμένω. Να πιούμε κρασί.  Να ρωτήσω "Θα φάς;" "Δεν πεινάω ακόμη, αργότερα" Μουρμουράω σιγανά, να μ' ακούσεις όμως. "Καλά, εσύ θα ήσουν ο πιό ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο, αν καταργούσαν τελείως το φαί..." Χαμογελάς.Να μιλήσουμε χαλαρά.
Να σ' ακούω να νευριάζεις με τις ειδήσεις. Να νευριάζεις με την ομάδα μας. Να ψάχνεις τις συγκεκριμένες ιστοσελίδες σου. Να κάνεις όνειρα. Να σε προσγειώνω. Να κάνω όνειρα, να χαμογελάς. Μετά κλειδώνουμε πόρτες. Οχι, αυτό δεν γινόταν επτά χρόνια τώρα. Μόνο μετά, που μας έκλεψαν. Θα γίνεται , στα επόμενα επτά χρόνια οπωσδήποτε. Ταινία. Μαζί.  Η, σκέτη τηλεόραση. Οι γάτες παίρνουν θέση για ύπνο. Φιλί, χάδι, αγκαλιά. Ηχοι βραδινοί απ' έξω. Σκυλιά. Η Μαριγούλα που μουγκρίζει. Μπουμπουνίζει πολύ, όταν βρέχει. Αρχισα λίγο να φοβάμαι. Αλλιώς, κουκουβάγιες που τσακώνονται, ή κλαίνε, ή ερωτεύονται. Και γρύλοι. Και φύλλα που θροϊζουν όταν φυσάει.
"Θα γυρίσεις "κουταλάκι" να κοιμηθούμε;"
Γυρίζω. Η "ασφάλεια" κοιμάται ακουμπισμένη στη πλάτη μου. Επτά χρόνια τώρα. Χτίζω τη ρουτίνα μου. Και τρέμω μη τη χάσω...