Η μπαλάντα της τραγικής στιγμής.

Και πώς συμπυκνώνεται λοιπόν, μέσα σε μιά τραγική στιγμή, η απόγνωση, σε απόφαση; Και πώς, μέσα σε δευτερόλεπτα , γίνεται η απόφαση λάθος χωρίς ανατροπή, ή, λύση χωρίς τη χαρά της ανακούφισης;
Χρόνια τώρα, προσπαθώ να το καταννοήσω... Χωρίς αποτέλεσμα.... Ισως γιατί, είμαι ο άνθρωπος της "δεύτερης ευκαιρίας"...Ισως γιατί, αρνούμαι την παραίτηση... Ισως γιατί, φοβάμαι πολύ το θάνατο...Που φοράει το πρόσωπο της απόλυτης παραίτησης...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Πρώτα ακούστηκε μιά γλάστρα να σπάει. Με δύναμη. Μιά πολύ μεγάλη γλάστρα. Ο γδούπος πνίγηκε σχεδόν μέσα στούς θάμνους και στο νωπό φθινοπωρινό χώμα. Νύχτα υγρή και σκοτεινή, ώρα προχωρημένη, δύο, τρείς τα ξημερώματα. Δεν φυσούσε. Δεν έκανε κρύο. Δεν είχε φεγγάρι. Μιά νύχτα που κοιμότανε για τα καλά ήταν, αυτή τη νύχτα διάλεξε, αρχές Νοέμβρη, χρόνια πρίν, να φτύσει το κόσμο κατάμουτρα και να παραιτηθεί.
Απ' το μπαλκόνι μου, βαριεστημένα έριξα μιά ματιά, να δώ ποιά γλάστρα έσπασε, όλες στη θέση τους, ίχνος αέρα, κανένα ρολό δεν σηκώθηκε, το κιούπι μόνο με τη δράκαινα, κάτω, στη είσοδο της πολυκατοικίας, έλειπε... Διέκρινα κάποια κομάτια του σπασμένα, εδώ κι' εκεί διασκορπισμένα ανάμεσα στις λεμονιές του κήπου και στα λιγούστρα....
Εμεινα εκεί λίγα λεπτά, απόρησα, έψαχνε το βλέμμα στα ψηλά, πώς έσπασε το κιούπι, μά πώς έσπασε; Τα μάτια συνηθίσαν το σκοτάδι, η νύχτα όμως έμοιαζε να ψυχοραγεί, ανεξήγητα, αδιόρατα κι' αναίτια, η νύχτα μύρισε θάνατο και παραίτηση.
Κάτω και λίγο δεξιά απ' το μπαλκόνι μου, μισοκρυμμένο απ' τις φυλλωσιές υπήρχε ένα σώμα. Δυό πόδια διέκρινα, γυμνά, χωρίς ρούχο, χωρίς παπούτσια, χωρίς κίνηση. Θυμάμαι πολύ καλά τούς χτύπους της καρδιάς μου που νόμιζα, πως θα σηκώνανε τη γειτονιά στο πόδι. Θυμάμαι καλά, το τρέμουλο στα πόδια και στα χέρια, κρύωσα πάρα πολύ ξαφνικά, ο φόβος ήταν, δεν ήταν η υγρασία, ο τρόμος ήταν, που η νύχτα αυτή έφερε στο κατώφλι μου το θάνατο, τόσο επιθετικά, τόσο αποτρόπαια, τόσο παράλογα...
Τηλέφωνα. 166. Κουδούνια στους συγκάτοικους. Αστυνομία. Αναγνώριση.
Ηταν γυναίκα. Γύρω στα 40. Μου ήταν άγνωστη. Φορούσε μόνο ένα αθλητικό φανελάκι και τη κυλότα της. Τα μαύρα της μαλιά αντανακλούσαν κόκκινες στάλες απο αίμα. Το σώμα άθικτο σχεδόν. Η έκφραση της παραίτησης στο πρόσωπο και στα μισανοιγμένα μάτια. Εκανε τη διαδρομή της πτώσης απ' το κλιμακοστάσιο τού τέταρτου ορόφου. Το παράθυρο ήταν ανοιχτό. Στις σκάλες κάτω απ' το παράθυρο, μιά σαγιονάρα. Η άλλη βρέθηκε δίπλα της, στο τσιμέντο, έξω απ' τα παρτέρια. Στο διαμέρισμα δίπλα απ' το δικό μου, έμενε η αδερφή της. Που όμως έλειπε εκείνες τις μέρες. Είχε κλειδιά. Και είχε αποφασίσει. Να φτύσει κατάμουτρα το κόσμο και να παραιτηθεί. Σίγουρα η ίδια, πίστευε πως ήξερε το γιατί. Και μάλλον δε την ένοιαζε να πάει παραπέρα. Πα-ραί-τη-ση. Τελεία.
Αστυνομία. Ερωτήσεις. Υποθέσεις. Κουτσομπολιά. "Ερωτική απογοήτευση."" Είχε ψυχολογικά" και τέτοια. Και στο μυαλό μου μέσα ένα τεράστιο ερωτηματικό...Πώς συμπυκνώνεται μέσα σε μιά απειροελάχιστη, τραγική στιγμή όλη η απόγνωση και γίνεται απόφαση; Αγρυπνη νύχτες ολόκληρες, ν' αναλογίζομαι αυτά τα πόδια, τα γυμνά, να δρασκελίζουν το περβάζι τόσο αποφασιστικά, τόσο σίγουρα, ν' αδειάζει σαράντα χρόνια ζωή μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα στο χώμα, να πνίγει όλα τ' αύριο που της ανήκαν, μέσα στο ίδιο της το αίμα, να απαγορεύει στα "μετά" να υπάρξουν, τόσο αμετάκλητα, τόσο ανεπίστρεπτα, τόσο καθοριστικά.
Χρόνια τώρα, παλεύω να καταννοήσω τούς αυτόχειρες και την έννοια "παραίτηση". Αλλά, δεν μπορώ. Απο κείνη τη νύχτα του Νοέμβρη, όσες προσπάθειες έκανα να συμφιλιωθώ με το θάνατο ήταν μάταιες. Εχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως, δεν είναι η ιδέα του θανάτου που με τρομάζει. Είναι αυτή, η ολική παραίτηση που ζωγραφίζεται στα πρόσωπα των πεθαμένων. Είναι αυτή, η παντοδυναμία μιάς τραγικής στιγμής, που μπορεί τα πάντα ν' αλλάξει, αλλά ερήμην των ίδιων των νεκρών. Είναι αυτή, η παντοδυναμία της απόφασης, εκείνα τα συγκλονιστικά λεπτά, ή δευτερόλεπτα που ο άνθρωπος έχει τον απόλυτο έλεγχο της ύπαρξής του στα χέρια του. Η, νομίζει πως τον έχει. Και, αντί να το γιορτάσει, το ξερνάει. Το φτύνει. Το αρνείται.
Κάποιες φορές, λέω μέσα μου, ο θάνατος μπορεί και νάναι γιορτή. Οταν δεν είναι αποτέλεσμα ένός εκούσιου "στιγμιαίου λάθους". Οταν μας επιλέγει. Και δεν τον επιλέγουμε. Οπως, δεν επιλέγουμε το να γεννηθούμε. Οταν μας συναντάει αναπόφευκτα, και δεν τρέχουμε να τον συναντήσουμε. Οταν, κυρίως, του δίνουμε την ευκαιρία να μας παλέψει...
Κι' άν, τελικά, η ζωή μας δεν είναι τίποτα περισσότερο απο εικόνες και στιγμές, ωραία, ή άσχημα βιωμένες, ποιός και πώς αποφασίζει να "κάψει" τα φιλμς τών "προσεχώς", να σκίσει τίς επόμενες σελίδες ενός βιβλίου μισοδιαβασμένου, να εγκαταλείψει πρόωρα τα θρανία της αέναης μάθησης και ημιμαθής και παραιτημένος να τσακίζει πάνω στα τσιμέντα ένα τσουβάλι ελπίδες και στιγμές αγέννητες ακόμη;
Στοίχιωσε μέσα μου αυτή η αυτοχειρία. Στοίχιωσε κι' η στιγμή. Πήρε τη μορφή εκείνης της πεσμένης στα σκαλιά του κλιμακοστασίου σαγιονάρας, πού'μοιαζε ν' αντιστάθηκε στο επερχόμενο. Πού'μοιαζε να μη παραιτήθηκε, σα να αρνήθηκε ν' ακολουθήσει τη πτώση. Σα να διεκδίκησε τη δική της ζωή. Σα να προστάτευσε τ' ανθρώπινα κύτταρα που κουβάλαγε πάνω της απ' τον εκούσιο θάνατο. Σα να μην τον συναποφάσισε...
Σα να φώναξε "Μή"......