4 Νοε 2009

Η μπαλάντα της τραγικής στιγμής.



Και πώς συμπυκνώνεται λοιπόν, μέσα σε μιά τραγική στιγμή, η απόγνωση, σε απόφαση; Και πώς, μέσα σε δευτερόλεπτα , γίνεται η απόφαση λάθος χωρίς ανατροπή, ή, λύση χωρίς τη χαρά της ανακούφισης;
Χρόνια τώρα, προσπαθώ να το καταννοήσω... Χωρίς αποτέλεσμα.... Ισως γιατί, είμαι ο άνθρωπος της "δεύτερης ευκαιρίας"...Ισως γιατί, αρνούμαι την παραίτηση... Ισως γιατί, φοβάμαι πολύ το θάνατο...Που φοράει το πρόσωπο της απόλυτης παραίτησης...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Πρώτα ακούστηκε μιά γλάστρα να σπάει. Με δύναμη. Μιά πολύ μεγάλη γλάστρα. Ο γδούπος πνίγηκε σχεδόν μέσα στούς θάμνους και στο νωπό φθινοπωρινό χώμα. Νύχτα υγρή και σκοτεινή, ώρα προχωρημένη, δύο, τρείς τα ξημερώματα. Δεν φυσούσε. Δεν έκανε κρύο. Δεν είχε φεγγάρι. Μιά νύχτα που κοιμότανε για τα καλά ήταν, αυτή τη νύχτα διάλεξε, αρχές Νοέμβρη, χρόνια πρίν, να φτύσει το κόσμο κατάμουτρα και να παραιτηθεί.
Απ' το μπαλκόνι μου, βαριεστημένα έριξα μιά ματιά, να δώ ποιά γλάστρα έσπασε, όλες στη θέση τους, ίχνος αέρα, κανένα ρολό δεν σηκώθηκε, το κιούπι μόνο με τη δράκαινα, κάτω, στη είσοδο της πολυκατοικίας, έλειπε... Διέκρινα κάποια κομάτια του σπασμένα, εδώ κι' εκεί διασκορπισμένα ανάμεσα στις λεμονιές του κήπου και στα λιγούστρα....
Εμεινα εκεί λίγα λεπτά, απόρησα, έψαχνε το βλέμμα στα ψηλά, πώς έσπασε το κιούπι, μά πώς έσπασε; Τα μάτια συνηθίσαν το σκοτάδι, η νύχτα όμως έμοιαζε να ψυχοραγεί, ανεξήγητα, αδιόρατα κι' αναίτια, η νύχτα μύρισε θάνατο και παραίτηση.
Κάτω και λίγο δεξιά απ' το μπαλκόνι μου, μισοκρυμμένο απ' τις φυλλωσιές υπήρχε ένα σώμα. Δυό πόδια διέκρινα, γυμνά, χωρίς ρούχο, χωρίς παπούτσια, χωρίς κίνηση. Θυμάμαι πολύ καλά τούς χτύπους της καρδιάς μου που νόμιζα, πως θα σηκώνανε τη γειτονιά στο πόδι. Θυμάμαι καλά, το τρέμουλο στα πόδια και στα χέρια, κρύωσα πάρα πολύ ξαφνικά, ο φόβος ήταν, δεν ήταν η υγρασία, ο τρόμος ήταν, που η νύχτα αυτή έφερε στο κατώφλι μου το θάνατο, τόσο επιθετικά, τόσο αποτρόπαια, τόσο παράλογα...
Τηλέφωνα. 166. Κουδούνια στους συγκάτοικους. Αστυνομία. Αναγνώριση.
Ηταν γυναίκα. Γύρω στα 40. Μου ήταν άγνωστη. Φορούσε μόνο ένα αθλητικό φανελάκι και τη κυλότα της. Τα μαύρα της μαλιά αντανακλούσαν κόκκινες στάλες απο αίμα. Το σώμα άθικτο σχεδόν. Η έκφραση της παραίτησης στο πρόσωπο και στα μισανοιγμένα μάτια. Εκανε τη διαδρομή της πτώσης απ' το κλιμακοστάσιο τού τέταρτου ορόφου. Το παράθυρο ήταν ανοιχτό. Στις σκάλες κάτω απ' το παράθυρο, μιά σαγιονάρα. Η άλλη βρέθηκε δίπλα της, στο τσιμέντο, έξω απ' τα παρτέρια. Στο διαμέρισμα δίπλα απ' το δικό μου, έμενε η αδερφή της. Που όμως έλειπε εκείνες τις μέρες. Είχε κλειδιά. Και είχε αποφασίσει. Να φτύσει κατάμουτρα το κόσμο και να παραιτηθεί. Σίγουρα η ίδια, πίστευε πως ήξερε το γιατί. Και μάλλον δε την ένοιαζε να πάει παραπέρα. Πα-ραί-τη-ση. Τελεία.
Αστυνομία. Ερωτήσεις. Υποθέσεις. Κουτσομπολιά. "Ερωτική απογοήτευση."" Είχε ψυχολογικά" και τέτοια. Και στο μυαλό μου μέσα ένα τεράστιο ερωτηματικό...Πώς συμπυκνώνεται μέσα σε μιά απειροελάχιστη, τραγική στιγμή όλη η απόγνωση και γίνεται απόφαση; Αγρυπνη νύχτες ολόκληρες, ν' αναλογίζομαι αυτά τα πόδια, τα γυμνά, να δρασκελίζουν το περβάζι τόσο αποφασιστικά, τόσο σίγουρα, ν' αδειάζει σαράντα χρόνια ζωή μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα στο χώμα, να πνίγει όλα τ' αύριο που της ανήκαν, μέσα στο ίδιο της το αίμα, να απαγορεύει στα "μετά" να υπάρξουν, τόσο αμετάκλητα, τόσο ανεπίστρεπτα, τόσο καθοριστικά.
Χρόνια τώρα, παλεύω να καταννοήσω τούς αυτόχειρες και την έννοια "παραίτηση". Αλλά, δεν μπορώ. Απο κείνη τη νύχτα του Νοέμβρη, όσες προσπάθειες έκανα να συμφιλιωθώ με το θάνατο ήταν μάταιες. Εχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως, δεν είναι η ιδέα του θανάτου που με τρομάζει. Είναι αυτή, η ολική παραίτηση που ζωγραφίζεται στα πρόσωπα των πεθαμένων. Είναι αυτή, η παντοδυναμία μιάς τραγικής στιγμής, που μπορεί τα πάντα ν' αλλάξει, αλλά ερήμην των ίδιων των νεκρών. Είναι αυτή, η παντοδυναμία της απόφασης, εκείνα τα συγκλονιστικά λεπτά, ή δευτερόλεπτα που ο άνθρωπος έχει τον απόλυτο έλεγχο της ύπαρξής του στα χέρια του. Η, νομίζει πως τον έχει. Και, αντί να το γιορτάσει, το ξερνάει. Το φτύνει. Το αρνείται.
Κάποιες φορές, λέω μέσα μου, ο θάνατος μπορεί και νάναι γιορτή. Οταν δεν είναι αποτέλεσμα ένός εκούσιου "στιγμιαίου λάθους". Οταν μας επιλέγει. Και δεν τον επιλέγουμε. Οπως, δεν επιλέγουμε το να γεννηθούμε. Οταν μας συναντάει αναπόφευκτα, και δεν τρέχουμε να τον συναντήσουμε. Οταν, κυρίως, του δίνουμε την ευκαιρία να μας παλέψει...
Κι' άν, τελικά, η ζωή μας δεν είναι τίποτα περισσότερο απο εικόνες και στιγμές, ωραία, ή άσχημα βιωμένες, ποιός και πώς αποφασίζει να "κάψει" τα φιλμς τών "προσεχώς", να σκίσει τίς επόμενες σελίδες ενός βιβλίου μισοδιαβασμένου, να εγκαταλείψει πρόωρα τα θρανία της αέναης μάθησης και ημιμαθής και παραιτημένος να τσακίζει πάνω στα τσιμέντα ένα τσουβάλι ελπίδες και στιγμές αγέννητες ακόμη;
Στοίχιωσε μέσα μου αυτή η αυτοχειρία. Στοίχιωσε κι' η στιγμή. Πήρε τη μορφή εκείνης της πεσμένης στα σκαλιά του κλιμακοστασίου σαγιονάρας, πού'μοιαζε ν' αντιστάθηκε στο επερχόμενο. Πού'μοιαζε να μη παραιτήθηκε, σα να αρνήθηκε ν' ακολουθήσει τη πτώση. Σα να διεκδίκησε τη δική της ζωή. Σα να προστάτευσε τ' ανθρώπινα κύτταρα που κουβάλαγε πάνω της απ' τον εκούσιο θάνατο. Σα να μην τον συναποφάσισε...
Σα να φώναξε "Μή"......

43 σχόλια:

Spy είπε...

Οι απορίες σας είναι οι πιο καλογραμμένες που έχω διαβάσει γι αυτό το θέμα. Αλλά πιστέψτε με, υπάρχουν παραπάνω από μία απαντήσεις. Και σίγουρα δεν ξεκινάνε όλες με τη λέξη παραίτηση.

Συμφωνούμε ή διαφωνούμε, μερικές ξεκινάνε με τη λέξη "λύτρωση", άλλες με την "ανακούφιση", άλλες με τη "δειλία", άλλες με την "έλλειψη πόνου και μαρτυρίου", άλλες...
(ων ουκ εστί τέλος...)

Sunshine είπε...

Ανατρίχιασα... Πρώτη και ελπίζω τελευταία φορά ήρθα αντιμέτωπη με το θέμα όταν πριν μερικά χρόνια έμαθα ότι πήδηξε από το μπαλκόνι της μια παλιά συμμαθήτριά μου. Κορίτσι 15 χρονών... Μου κόπηκαν τα πόδια... Ποτέ δεν θα κατανοήσω το γιατί...

Η μουσική που διάλεξες είναι τρομακτική. Συναισθηματικά θυμίζει λίγο Requiem for a Dream

aKanonisti είπε...

Η αυτοκτονία είναι είδος ευθανασίας...

Ο θάνατος υπάρχει ως σκιά μέσα στα άτομα που θα την επιχειρήσουν... από την παιδική τους ηλικία....
Δεν είναι εχθρός... είναι απλά το τέλος....
Το τέλος της επιθυμίας... το τέλος των παθών....

Το τέλος αυτό δεν τα πονάει....
μόνο τους παρατηρητές επιρρεάζει αρνητικά....

Είναι η πρώτη φορά που αισθάνονται και δρούνε καθαρά εγωκεντρικά...

Γιατί σε ό,τι αφορά τους ίδιους είναι ένα τέλος λογικό και γλυκό....

Πόσο καιρό μπορεί κανείς να χάνει??
Και γιατί να περιμένει να κερδίσει???
Θα κερδίσει???
Τι έπαθλο???

Ποτέ κανείς δεν στεναχωρέθηκε γιατί έφυγε στη μέση μίας κακής ταινίας από το σινεμά...

Ο μόνος λογικός φόβος της αυτοκτονίας είναι η πιθανότητα να μην επιτύχει.....

Να σε περιμένει ο πρωταγωνιστής στην έξοδο... και να σου ζητήσει να εξηγήσεις...την απόρριψη σου...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με το δικαίωμα της ευθανασίας για τούς ανθρώπους που υποφέρουν ανώφελα σε μιά ζωή ήδη καταδικασμένη...
Μα, απόλυτα!
Ομως, παράλληλα πιστεύω, πως τίποτα μέσα σ' αυτή τη τόσο ρευστή και πολύπλευρη ζωή μας, δεν είναι τόσο τελεσίδικο...τόσο...χωρίς ανατροπή...τόσο απόλυτο, που να μην αξίζει το πείσμα, τη μάχη, ή την αποδοχή...
Δεν καταδικάζω τούς αυτόχειρες, με τίποτα...Ο απόλυτος πανικός τους με τρομάζει...Κι' αυτή η "δειλία", που κρύβει τόση δύναμη...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Μ' άρεσε που βρήκες τη μουσική τρομακτική...Μάλλον διάλεξα τη σωστή να "ντύσει" αυτό που ένοιωθα όταν το έγραφα... Μοιάζει με πένθος... Οπως και η ταινία στην οποία ακούγεται. "The fountain"...
Εύχομαι λιακάδα μου, ποτέ ξανά να μη χρειαστεί να το αντιμετωπίσεις...
15 χρόνων! Αυτό κι' άν είναι τραγικό!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Με γλύκανε η προσέγγισή σου. "Το τέλος της επιθυμίας, το τέλος των παθών..."
"Είναι η πρώτη φορά που αισθάνονται και δρούνε καθαρά εγωκεντρικά..."
Δεν έχει σημασία άν συμφωνώ...
Με γλύκανε όμως αυτή η ανθρώπινη προσέγγισή σου...

Μαριλένα είπε...

μια φίλη διαγνωσμένη με κατάθλιψη, άνοιξε το κουτι με τα αντικαταθλιπτικά και διαβασε μ' απορία, πως μια απ' τις παρενέργειες είναι, η τάση αυτοκτονίας.

φοβήθηκε και δεν τα πηρε.
ανόητο: καποιος που φοβάται την αυτοκτονία, δεν προκειται να αυτοκτονήσει ποτέ!

όμως, δες το παράλογο του πραματος, ε;


σε φιλώ βιολιστή μου

Unidentified είπε...

Όσο και να προσπαθώ να κατανοήσω και να δώσω ελαφρυντικά, μία λέξη μου έρχεται στο μυαλό.. δειλία...
Σίγουρα μπορεί να υπάρχει απόγνωση, πόνος, φρίκη.. σε μικρό ή σε μεγάλο βαθμό... Νομίζω όμως πως είναι πιο εύκολος ο στιγμιαίος πόνος και η στιγμιαία τόλμη, από το να τολμήσεις να έρθεις αντιμέτωπος με όλα όσα σε διαλύουν.. μικρά και μεγάλα...
Καλώς σε βρήκα...
Φιλιά...

aKanonisti είπε...

Καλώς τους ευτυχισμένους, επιτυχημένους... γαμάτους αναγνώστες βλογ....
Δειλός κάποιος που δεν τα κατάφερε...
και όχι κάποιος που δεν δέχεται την αποτυχία ως πιθανή εξέλιξη... στο παιχνίδι της ζωής που παίζουμε...αλλά θέλει... και χειροκροτητές.. να τον παρηγορούν....

Δεν σας ζηλεύω... σας σιχαίνομαι...
όσους είστε κοινωνικά ανάλγητοι... και τόσο κατηγορηματικοί... σε ετυμηγορίες δειλίας...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Συνταρακτική ανάρτηση...

Σοβαρό το θέμα και δεν είμαστε εδικοί γα να το αναλύσουμε. Οποιαδήποτε γνώμη θα είναι εντελώς προσωπική, ίσως αβασάνιστη και ως εκ τούτου απορριπτέα.

Μήπως τελικά σκέφτομαι, οι αυτόχειρες υπήρξαν πολύ τρυφεροί άνθρωποι που μόνο τρυφερότητα, στοργή και αγάπη δεν εισέπραξαν. Φεύγουν μ' ένα παράπονο...

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Masterpcm είπε...

Έχω δυστυχώς χάσει κοντινό συγγενή με αυτό τον τρόπο. Αυτόχειρας που πρίν καταλήξει εκεί πήρε κι άλλη ζωή μαζί του... θυμάμαι την αόφασή του μέρες πρίν όταν την ανακοίνωσε σε δυο ανθρώπους, ο ένας ήμουν εγώ εκείνο το βράδυ, θυμάμαι επίσης πως δεν τον πιστέψαμε και πως τελικά όταν έφυγε από κοντά μας για να πάει στο σπίτι του πως τον είχαμε πείσει για το αντίθετο...
Είναι πιστεύω μια απόφαση από εκείνο το πρόσωπο που το επέλεξε, δεν εξετάζω το σεβαστή ή όχι... είναι ανώφελο, άτοπο να πάρεις θέση απέναντι σε νεκρό... άλλωστε... εκείνοι που έχουν την σκιά και τον πόνο για εκείνη την ψυχή που έφυγε έχουν το πρόβλημα στο μέλλον. Ο αυτόχειρας έλυσε τα δικά του...

logia είπε...

αυτοχειρία...
ποτέ μου δεν κατάλαβα, πώς ένας άνθρωπος μπορεί να φτάσει εκεί...
κι άς κάνουμε κάθε φορά που ακούμε κάτι ανάλογο χιλιάδες αναλύσεις για την "πουτάνα" τη ζωή...
κατά βάθος, ποτέ μου δεν κατάλαβα...

faraona είπε...

Καλό ειναι να μή φτάνει κάποιος εκει φυσικά ...οπως καλό ειναι αν φτάσει, να το κάνει μακριά απο ολους κι απο το κοινωνικό σύνολο.Με λίγα λόγια να εξαφανίζεται.Οταν το κάνει εντός του κοινωνικού γίγνεσθαι αποκλείεται να εμπεριέχει η πράξη του μόνον απελπισία.Νομίζω οτι υπερισχύει σ αυτήν ενας αρρωστος εγωισμός που οπως πάντα δεν οδηγει πουθενα.
Θλιβερή πράξη οπως και νάχει...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Μαριλένα: Το περίεργο είναι πως οι καταθλιπτικοί δεν καταλήγουν συχνά στην αυτοκτονία.
Συνήθως, αυτοί που καταλήγουν, είναι άνθρωποι "κανονικοί" και ιδιαίτερα ευαίσθητοι, αυτοί που κάποια μέρα, ακούνε ένα "κράκ" και νοιώθουν τη ψυχή τους κομμάτια...
Αυτοί που κοιτούν και βλέπουν μόνο σκοτάδι...
Και που πιστεύουν, πως πάντα σκοτάδι θα βλέπουν...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Unidentified: Εγώ, τη λέξη δειλία την βάζω μέσα σε εισαγωγικά. Πιστεύω πως θέλει μεγάλο θάρρος για να βουτήξεις στο κενό, ή να πατήσεις τη σκανδάλη τινάζοντας τα μυαλά σου στον αέρα...
Απλά, νομίζω πως οι αυτόχειρες είναι σαν να καταδικάζουν τη ζωή τους πρίν ακόμα ακούσουν την ετυμηγορία...
Και δεν συζητώ για ελαφρυντικά ή όχι, γιατί δεν είμαστε σε θέση να τούς κρίνουμε, παρα μόνο, να προσπαθήσουμε να τούς καταλάβουμε...
Πράγμα, που μάλλον δεν τούς νοιάζει, τελικά...
Καλώς ήρθες Unidentified!

demetrat είπε...

και γω τον φοβάμαι το θάνατο.
Και τον πόνο τον φοβάμαι , μάλλον λιγότερο από ό,τι αποδείχτηκε.
Γιά τους αυτόχειρες δε μου πέφτει λόγος,ο καθένας αποφασίζει τον πόνο του ή τη ζωή του ανάλογα με τα κουράγια του.
Και όχι , δεν είμαι της δεύτερης ευκαιρίας σ αυτά, για ποιούς άλλωστε, πάλι γιά τους άλλους;
Μόνο που καμμιά φορά σκέφτομαι το φίλο μου το Γιώργο που με τον τρόπο του μας ανακοίνωσε πως το έχει αποφασίσει.
Και που γιά πρώτη φορά στη ζωή μου ,αποφάσισα να γίνω καθώς πρέπει,να κρατήσω τα προσχήματα ,να μη πάω ακάλεστη στο σπίτι του, να μη τον αρπάξω απ την παμφάγα οικογένεια ,έτσι με το έτσι θέλω της φιλίας.
Το άφησα γιά την άλλη μέρα , που όμως ,ήρθε με μιά ντουφεκιά απο δίκαννο.Σκατά...
(ρε love-love με γονάτισες πρωί πρωί )
δ

βιολιστης στη στεγη είπε...

akanonisti: Αυτοί που τα κατάφεραν...
Αυτοί που δεν τα κατάφεραν...
Αυτοί θα μπορούσαν να δώσουν απαντήσεις...
Για τούς πρώτους δεν θα μάθουμε ποτέ!
Για τούς δεύτερους, θα ήθελα πολύ να μπορούσα να μάθω πώς βλέπουν τη ζωή τους χρόνια μετά την απόπειρα...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Φύρδην-μίγδην: Συμφωνώ Γλαρένια. Δεν κρίνουμε... Το πώς νοιώθουμε καταθέτουμε...
Οσο για το παράπονο...
Νομίζω πως η αυτοκτονία περιέχει περισσότερο στοιχεία θυμού, εκδίκησης πρός τη κοινωνία και απόγνωσης, παρά παράπονο...
Νομίζω, μόνο νομίζω...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Masterpcm: Είναι φοβερό πως αυτοί που το έχουν αποφασίσει, ούτε πείθονται, ούτε μεταπείθονται απο κανέναν, ούτε κι' απο τούς πιό δικούς τους ανθρώπους...Οταν όμως αυτή η απόφαση κοινοποιείται, ίσως, κατα βάθος, η κοινοποίηση αυτή να είναι μιά έμμεση κραυγή για βοήθεια...
Που συνήθως, δεν είναι αυτή που πραγματικά έχουν ανάγκη...
Κι' έτσι, αυτοί "λυτρώνονται" και οι "γύρω", μένουν με τις ενοχές...
Μάλλον θα το γνωρίζεις καλά αυτό το συναίσθημα...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Logia: Κι' εγώ ακόμα δεν έχω καταφέρει να το καταλάβω...Η, να το δεχτώ...
Ισως γι' αυτό στοίχιωσε μέσα μου...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Faraona: Πόση ψυχική διαύγεια διαθέτει ένας αυτόχειρας για να είναι σε θέση να σκεφτεί το "κοινωνικό γίγνεσθαι"; Πιστεύω αυτό που έγραψε η Ακανόνιστη: "Είναι η πρώτη φορά στη ζωή τους που αισθάνονται και δρούν καθαρά εγωκεντρικά"...
Και μάλλον, μόνο τον στόχο μπορούν να δούν μπροστά τους...Τίποτ' άλλο...

aKanonisti είπε...

Κατεστραμένη....

Απλά η τεράστια αποτυχία της αρχικής απόπειρας αποθαρρύνει για δεύτερη ...

Η άρνηση συνεχίζεται.... ώστε να υψωθεί ένα τείχος στα περίεργα βλέμματα.....

Χαρ. Αλβερτος είπε...

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ, ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΕΡΜΗΝΕΥΟΤΑΙ, ΠΑΝΤΑ, ΔΙΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ;

ΣΚΕΦΤΗΚΕΣ ΕΣΥ ΠΟΥ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ, ΚΑΘΩΣ ΛΕΓΕΙΣ, ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΣΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΣ ΝΑ ΥΠΟΣΤΕΙΣ Ο,ΤΙ ΥΠΕΣΤΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ ΤΗΣ 30/9/09;

ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΣΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΘΕΩΡΙΕΣ!

ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΘΟΥΝ ΟΥΤΕ ΟΙ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΤΩΝ "ΕΙΔΙΚΩΝ" ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ!

Ο,ΤΙ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΚΑΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΣΤΑ ΓΡΑΦΟΜΕΝΑ ΣΟΥ, ΕΙΝΑΙ Ο ΘΑΥΜΑΣΙΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΡΑΦΗΣ ΣΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙΣ ΤΟ ΘΕΜΑ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΣΟΥ ΜΠΡΟΣΤΑ Σ' ΕΝΑ ΤΟΣΟ ΘΛΙΒΕΡΟ ΓΕΓΟΝΟΣ!

ΑΥΤΗ, ΘΕΩΡΩ, ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΞΙΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΣΟΥ!

ΝΑ 'ΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ, ΝΑ ΜΑΣ ΧΑΡΙΖΕΙΣ ΤΕΤΟΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ!

Χαρ. Αλβερτος είπε...

... ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΩ, ΘΕΛΩ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ "ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ", ΠΟΥ ΕΠΕΛΕΞΕΣ!

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ Η ΕΚΦΡΑΣΗ ΜΟΥ(ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ), ΑΛΛΑ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΒΑΣΗ ΕΝΟΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΥ ΓΙΑ ΦΙΛΜ!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Demetrat: Η αλήθεια είναι πως το σκέφτηκα αρκετά, άν θά'πρεπε ν' ανεβάσω αυτή την ανάρτηση...Το θέμα είναι βαρύ και σίγουρα δεν οδηγεί πουθενά...Τελικά αποφάσισα πως ίσως έτσι καταφέρω να ξορκίσω αυτή τη συνταρακτική ανάμνηση...Και...σας τη φόρτωσα...
:))

βιολιστης στη στεγη είπε...

Akanonisti: Πονάει...Πονούν...Πονάς...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Παντοτινός Ταξιδευτής: Οχι βέβαια Ταξιδευτή. Οι ανθρώπινες πράξεις δεν ερμηνεύονται δια της λογικής. Με το δικό μου συναίσθημα προσπαθώ να τίς ερμηνεύσω και γιά το λόγο αυτό δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρω να τίς ερμηνεύσω... Ολοι, θεωρίες καταθέτουμε, σωστές ή λάθος, δεν έχει σημασία τελικά... Σημασία έχει το ότι μοιράζονται οι απόψεις...
Οσο για τον πόνο...
Αυτόν δεν τον φοβάμαι...Τον θάνατο φοβάμαι...Τον βίαιο θάνατο...
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Δεν είμαι καλή στα σενάρια...Απλά, έχω πολλά να θυμάμαι...Ισως κάποια, να μοιάζουν με σενάρια :)
Δές τη ταινία που περιέχει τη μουσική. "The Fountain". "Βαριά" ταινία, άλλά ωραία!

Χαρ. Αλβερτος είπε...

ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ ΕΙΠΑ ΚΙ ΕΓΩ!

ΕΣΥ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙΣ(ΑΠ' ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΗΛΘΑΝ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΟΥ) ΜΠΡΟΣΤΑ Σ' ΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΣ ΑΠΡΟΟΠΤΟ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΣΟΥ!
ΔΕΝ ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΙΣ ΘΕΩΡΙΕΣ!
ΕΓΩ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ, ΔΕΝ ΔΙΕΚΡΙΝΑ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ ΜΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΟΥ!

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΕΠΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ, ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΠΡΟΟΠΤΑ, ΓΕΝΝΑ Σ' ΟΠΟΙΟΥΣ ΤΟΝ ΖΟΥΝ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΑΠΟ-ΓΝΩΣΗ!
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΟΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΝΟΥΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΕΡΜΗΝΕΥΣΕΙ.
Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ!

ΕΠΟΜΕΝΩΣ, ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΝΤΑΙ ΘΕΩΡΙΕΣ ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΥ;
ΟΠΩΣ, ΕΙΝΑΙ ΔΕΙΛΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΕΓΩΙΣΜΟΣ Η ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΤΟ Η ΕΚΕΙΝΟ...!

ΣΤΗ ΖΩΗ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΛΕΙΣΤΕΣ ΟΣΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΠΟΥ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΝΕΡΓΕΙ ΑΠΕΡΙΣΚΕΠΤΑ(ΧΩΡΙΣ ΣΚΕΨΗ), ΠΑΡΟΡΜΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕΙ, "ΠΡΟ'Ι'ΟΝ" ΠΟΛΛΩΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ!

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΡΜΗΝΕΥΕΤΑΙ ΔΙΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ;

Η, ΜΗΠΩΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΧΗΜΙΚΩΝ ΕΝΩΣΕΩΝ Η ΚΑΙ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ ΕΞΙΣΩΣΕΩΝ
ΟΠΩΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΟΙ "ΕΙΔΙΚΟΙ" ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ Η ΜΗ, ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΣΕ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΑΣ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΣΟΥΝ;
ΚΑΙ ΕΝ ΠΟΛΛΟΙΣ ΤΟ ΕΧΟΥΝ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ!

ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ Η ΤΗ ΔΕΧΕΣΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, Η ΤΗΝ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙΣ,ΣΥΜΦΩΝΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ!
ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ, ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΛΟΓΟ ΥΠΑΡΞΗΣ, ΑΦΟΥ Η ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΜΑ ΤΟΥΣ Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ, ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ, ΖΩΗΣ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΤΗ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΑΣ!

ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΥΕΙΣ!

ΖΗΤΩ ΣΥΓΝΩΜΗΝ, ΑΝ ΕΓΙΝΑ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΟΣ!

ΥΓ. ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ ΝΑ ΔΩ ΤΟ ΦΙΛΜ, ΣΕ ΠΡΩΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΣΕ DVD!

Talisker είπε...

Συμφωνω με τον Spy!

κατα τα αλλα με συναρπαζουν οι αυτοχειρες γι ολο αυτο που μπορει να γινεται στο μυαλο τους

με τη διαφορα πως δεν το θεωρω φτυσιμο στην κοινωνια αλλα αυτοφτυσιμο!

με συναρπαζουν οι δημιουργικοι αυτοχειρες
αυτοι που βρισκουν διεξοδο στο θανατο γιατι τους τρελλαινει η εμπνευση , η δυναμη της σκεψης
και η ευκρινεια του αδιεξοδου που εμεις δε βλεπουμε ...

με αφηνουν αδιαφορη οι αυτοχειρες μια αποτυχημενης αγαπης
(σημαινει πολυ χαμηλη αυτοεκτιμηση καταβαθος και κακη χρονικη στιγμη )

και με συγκινουν οι απελπισμενοι

αυτοι που ο θεος τους εδωσε περισσοτερα απο οσα μπορουσαν να αντεξουν


Εχω κι εγω μια παρομοια ιστορια ..
μητερα φιλης μου..
απολυτως επιτυχημενη
απολυτως γοητευτικη
απολυτως πλουσια και ομορφη

απολυτως συν δηλαδη σε ολα τα στανταρ της επιπεδης καθημερινοτητας μας

και ηταν και απολυτως σκληρη
ως συζυγος, ερωμενη (ναι ), μητερα και επαγγελματιας

δεν αντεξε ομως την απωλεια του παιδιου της

και πολυ πολυ απλα

εβαλε το πιστολι καλοζυγισμενα στον κροταφο?

μπορει να το κρινει κανεις μας αυτο?
το μονο που μπορουμε να κανουμε ειναι να το απευχομαστε

παντως
(και σε ζαλισα Βιολιστρια μου )

πιστευω οτι ολοι ειμαστε εν δυναμει αυτοχειρες οπως και τρελλοι οπως και δολοφονοι

απλα εχουμε αμυνες και καποιες κλωστες καλα δεμενες εντος μας ειτε απο γονιδια ειτε απο το ενστικτο της επιβιωσης

μια ομως αν ξελυθει σε λαθος τοπο
και λαθος χρονο
(συνηθως ειναι θεμα τυχης ..
ο ιστος πολυ ευκολα ξηλωνεται )

κανεις μας δεν ξερει μεχρι που θα φτασουμε ..
κι αν πραγματικα το flying (με αυτο εχω συνδεσει την αυτοκτονια με πτωση )

ειναι τελικα λυτρωση!

(o γδουπος απο τη γλαστρα απιστευτη εικονα ..σε ολη του την "παρανοια" οτι ο ηχος μπορει να δωσει εικονα
-απιστευτο!!!!!!!!!!)

ξωτικό είπε...

Να τους "κρίνω" ; θεός φυλάξει !
μόνο λύπη απέραντη .
να θυμηθώ έχω μόνο πως γύρω στα 15 χρόνια μου "αποφάσισα" οτι τέλειωσα με αυτήν την ιδέα
(θυμάμαι ακόμα το βιβλίο "σπιναλόγκα" του Κορνάρου αν δεν κάνω λάθος με την αφιέρωση
"αυτό το βιβλίο δεν το αφιερώνω το πετάω κατάμουτρα σε'κείνον που στέκεται στο βράχο της ακρόπολης και ..."(κόλλησε το μυαλό μου..)

και... ξαναγύρισα με άλλη σιγουριά και ήρεμη βεβαιότητα σ'αυτήν οταν σκέφτομαι πως μπορεί να ..φύγει το παιδί μου .
νομίζω πως η μόνη λέξη που δεν μου κόλλησε ποτέ είναι η "δειλία"

και νομίζω επίσης πως "οι άνθρωποι πεθαίνουν πάντα απο έλλειψη αγάπης"

mamma είπε...

Είναι υποκρισία να υποστηρίζουμε την ελευθερία του ατόμου ενώ ταυτόχρονα κατακρίνουμε την αυτοκτονία και (λόγω θρησκοληψίας) την καταδικάζουμε.

Από την άλλη όμως έχω περάσει πολλά χρόνια (τα περισσότερα στην εφηβεία μου) αναλογιζόμενη τα υπέρ και τα κατά όλων των πιθανών τρόπων αυτοκτονίας. Δεν έχει σημασία γιατί το σκεπτόμουν ούτε γιατί δεν το έκανα. Αυτό που είναι το σημαντικότερο είναι ότι από όταν γέννησα τρέμω στη σκέψη ότι το παιδί μου θα βάλει στο μυαλό του τις ίδιες ιδέες με μένα.



Δύσκολο θέμα έπιασες.

Χαρ. Αλβερτος είπε...

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ:

ΑΝΤΙ,

... ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ...

ΤΟ ΣΩΣΤΟ.

... ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ...

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Παντοτινός Ταξιδευτής: Κατάλαβα πολύ καλά τί λές Ταξιδευτή και θα συμφωνήσω μαζί σου, ειδικά στο μεγάλο θέμα της "ελεύθερης βούλησης". Που αξίζει τον σεβασμό μας, άν μή τι άλλο...
Οπως και η λέξη απο-γνωση, που απο μόνη της οριοθετεί την ψυχολογία των αυτοχείρων...Και που μας τρομάζει γιατί δεν ερμηνεύεται με την λογική...Η, γιατί ο καθένας μας μπορεί να την βιώσει διαφορετικά...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Talisker: "Πιστεύω πως όλοι είμαστε εν δυνάμει αυτόχειρες, όπως και τρελοί, όπως και δολοφόνοι"...
Σ' αυτό θα μείνω Τάλι...Γιατί εδώ μόνο βρίσκονται οι απαντήσεις...Και η καταννόηση...Και η αποδοχή...
Οσον αφορά τη μητέρα της φίλης σου...τί θα μπορούσα να πώ;
Μόνο,πως το να χάσεις παιδί, είναι ο απόλυτος ορισμός της από-γνωσης...
Ο απολύτως απόλυτος....

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ξωτικό : "Οι άνθρωποι πεθαίνουν πάντα απο έλλειψη αγάπης"...
Η, απο περίσσευμα, θα έλεγα εγώ Ξωτικό μου...
Από περίσσευμα που δεν βρίσκει πιά τον αποδέκτη του...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Mamma : Η εφηβεία...
Η εποχή των μεγάλων αμφισβητήσεων...
Ισως, λοιπόν, ίσως, η αυτοχειρία να είναι η τελική και πιό μή-αναστρέψιμη μορφή αμφισβήτησης της ίδιας της ζωής...
Ισως...

Φεγγαρολουστη είπε...

Εγω απλα θα πω πως κανενας μα κανενας δεν μπορει να ξερει τι κρυβεται μες το μυαλο του καθενος..ποιο χερι οδηγει καποιους ανθρωπους να φτασουν σε τετοιο σημειο.... Πικρο κι αβασταχτο το συναισθημα για κεινους που μενουν πισω ν αναρωτιουνται...

Εγω εχασα τον πατερα μου πριν 3 μηνες...Αυτοκτονησε. 12 ολοκληρα χρονια παλευε με τους εφιαλτες που στοιχιωναν το νου του, προσπαθησε, παλεψε, αγωνιστηκε για να ξορκισει τους φοβους του...μα η καταθλιψη τον συνετριψε.. εγινε ανημπορος και δεν το αντεξε... Δεν συμφωνω με τη πραξη του μα τον καταλαβαινω γιατι ηταν ενα καθημερινο μαρτυριο...ενα βασανο να βλεπει τη ζωη να περνα χωρις να μπορει να τη ζησει...Λυπαμαι μονο που περασε ολα αυτα τα χρονια της προσπαθειας για να καταληξει στο τελος στην παραιτηση...Ποιος να ξερει αραγε τι τον ωθησε μεχρι εκει; ποιος μπορει να τον κρινει;

Χαρ. Αλβερτος είπε...

ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ!

ΓΙΑ ΜΕΝΑ, ΟΜΩΣ, ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΤΙΜΗΤΕΑ Η ΕΚΦΡΑΣΗ "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ"!

ΚΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΒΟΥΛΗΣΗ"!

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ Π Λ Α Ι Σ Ι Ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ -ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΜΑΣ- ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ, ΚΑΙ ΜΟΝΟ Σ'ΑΥΤΟ, ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΒΟΥΛΕΥΕΙ(ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ)!

ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ, ΑΝ ΥΠΗΡΧΕ "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΒΟΥΛΗΣΗ" Η "ΖΩΗ" ΘΑ ΕΙΧΕ, ΗΔΗ, ΕΚΛΕΙΨΕΙ!

ΑΛΛΑ, ΒΕΒΑΙΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΣΟΥ!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Φεγγαρόλουστη: Φεγγαρόλουστη, δεν σε ξέρω, αλλά πραγματικά με συγκλονίζει το γεγονός ότι τόσο πρόσφατα έζησες αυτήν τη τραγική εμπειρία απο ένα τόσο δικό σου άνθρωπο... Νοιώθω περίεργα και ενοχικά μπορώ να πώ που έμμεσα "σκάλισα" αυτή τη βαθειά πληγή με την ανάρτησή μου...
"Λυπάμαι", λές, "που πέρασε όλα αυτά τα χρόνια της προσπάθειας, για να καταλήξει στη παραίτηση"...
Φαίνεται, πως ο πατέρας σου το "πάλεψε" πολύ... Προσπάθησε να δώσει στη ζωή του τη "δεύτερη ευκαιρία", αλλά δεν τα κατάφερε...
Εύχομαι καλή μου, να έρχεται χαμογελαστός και λυτρωμένος στα όνειρά σου... Και μπορεί, γιατί όχι; και να είναι...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Παντοτινός Ταξιδευτής: Η ελεύθερη ανθρώπινη βούληση! Με, ή χωρίς εισαγωγικά... Πολύ ενδιαφέρον θέμα για να το κάνεις ανάρτηση! Θα περιμένω...

Appelsinpigen είπε...

πραγματα που γραφεις τα εχω αναλογιστει κι εγω...

αλλα πολλά φορες εμεις οι "απ' εξω" δε μπορουμε να ξερουμε τα αιτια που ωθουν καποια ατομα σε τετοιες κινησεις. τι τους ωθει να μην μπορουν ν αντεξουν τη ζωη, να βιωνουν το αβασταχτο της υπαρξης . . .

οταν ημουν πιο μικρη ειχαμε στη γειτονια μια αποπειρα απο ενα αγορι 16 χρονων. ερωτικη απογοητευση. η πορεια της πτωσης του απ το μπαλκονι επιβραδυνθηκε απο μια ανοιχτη τεντα. μετα απο καιρο βγηκε απ την εντατικη, γλιτώνοντας απ του χαρου τα δοντια, με ενα μονο κινητικο προβλημα. θα πληρωνει για μια ζωη την ανωριμοτητα που εδειξε στα 16 του.

τι κριμα.

η ζωη ομως ειναι αβασταχτη και αλλες φορες.

οχι μονο λογω μιας απορριψης. τοτε ισως ειναι και πιο δυσκολο.

ο ξαδερφος μου, που ειναι ψυχίατρος, λέει ότι ασθενεις με καταθλιψη βρίσκονται για απιστευτα μεγαλα χρονικα διαστηματα καθηλωμενοι σε κρεβατια, ανημπορι να σηκωθουν εστω απο αυτα κ να ζησουν. και μολις νιωθουν καλυτερα, τοτε ειναι που αυτοκτονουν. τοτε βρισκουν το κουραγιο.

μακαρι ο καθενας απο μας στις δυσκολες στιγμες του να εχει καποιον να τον στηριξει. να του δειχνει το μεγαλειο της ανθρωπινης ζωης. την αξια του να ζει κανεις, να βλεπει τον ηλιο, να χαιρεται τη θαλασσα, να ταξιδευει...
δεν ειμαστε ομως όλοι τόσο τυχεροι στο να βρίσκουμε τέτοια ατομα κοντά μας...

ποσο δυσκολη ειναι αυτη η μοναξια . . .

βιολιστης στη στεγη είπε...

Christine the Elf: Ξέρεις τί σκέφτομαι διαβάζοντας την τελευταία σου πρόταση, Ξωτικό μου;
Πως, η πιό αβάσταχτη μορφή απόρριψης, δεν είναι αυτή που εισπράττουμε, αλλά μάλλον, αυτή που μπορεί να νοιώσει κανείς για την ίδια τη ζωή του...

Φεγγαρολουστη είπε...

Σ ευχαριστω Βιολιστη στη στεγη, νασαι καλα παντα. Ναι ετσι νιωθω και γω πως λυτρωθηκε...και στ ονειρο μου ηρθε χαμογελαστος....