25 Νοε 2009

Μικρόκοσμος...



Οταν το γκρί με κυριεύει, πάω για χόρτα...
Η καλύτερη ψυχοθεραπεία, μακράν...
Τραβάω σε χωμάτινα μονοπάτια, αυτά τα χιλιοπατημένα, με το χώμα τ' άνυδρο,  το σκληρό, αυτά που πλαισιώνονται απο ελιές και κυπαρίσια, απο μυγδαλιές αυθάδικες και γκορτσιές αιωνόβιες...
Τραβάω όπου οι μυρουδιές με πάνε, όπου ο αέρας μοσχοβολάει χορτάρι, όπου το χορτάρι μοσχοβολάει βροχή...
Τα πόδια μου έχουν τη δική τους πυξίδα, ούτε που ασχολούμαι με προσανατολισμούς... Τα κοτσύφια και οι φλώροι παραδίδονται σε μιά άνοιξη ιμιτασιόν, χωρίς σκεπτικισμό, να προλάβουν τα τελευταία τους γλέντια νοιάζονται μόνο, κι' εγώ αποτελώ απλά το ντεκόρ στα λημέρια τους... Ποιός νοιάζεται για μιά τρελλή που μαζεύει χόρτα με τις ώρες;
Πέτρες αρχαίες, σαν φυτρωμένες μέσα απ' το χώμα, παντού, τείχη παλιά βρίσκονταν εδώ, και εργαστήρια κεραμικής, το μαρτυρήσαν τα μικροσκοπικά αρωματοδοχεία που βρέθηκαν στην περιοχή.
Χαϊδεύω τους πέτρινους όγκους, το σταθερό, το αναλλοίωτο, το διαχρονικό, το μόνο στέρεο έδαφος που μπορώ να πατήσω χωρίς να βουλιάξω...Χώνω τα δάχτυλα στα βρύα και στις λειχήνες, πέτρες φιλόξενες για τα ταπεινά και τα μεγάλα του κόσμου αυτού, χώνω τα δάχτυλα στο χνούδι της γής, αδιαφορούν τα βρύα, δεν ανατριχιάζουν, αδιαφορούν οι τετραγωνισμένοι βράχοι, μόνο τον ιδρώτα μου δέχονται... Ποιός νοιάζεται για μιά τρελλή που συνομιλεί μυστικά με τις πέτρες;
Τα θυμάρια και τα βάτα αγκαλιάζουν τον δικό τους μικρόκοσμο μ' αληθινή στοργή. Φτιάχνουν σπίτι για τα σαλιγκάρια και πίστες χορού για τις μέλισσες. Κρύβουν καλά τις μυρμηγκοφωλιές και το πήγαινέλα των σαφράδων, που ετοιμάζουν τα κονάκια τους για τον μακρύ, χειμωνιάτικο ύπνο... Παρατηρούν καχύποπτα τα δάχτυλα που τσιμπολογάνε την πιπεράτη ευωδιά του θυμαριού και της ρίγανης και με παροτρύνουν να τους αδειάσω τη γωνιά.... Ποιός νοιάζεται για μιά τρελλή που χώνει τα χέρια της μέσα στ' αγκάθια για ν' αδράξει μυρουδιές;
Τραβάω...τραβάω....κι' όλο κάτω κοιτάω. Ενας ήλιος ντροπαλός, διστακτικός κι' απρόθυμος, τυλίγει με τούλια τη πλάτη μου κι' όλο βιάζεται να φύγει...Το χώμα μυρίζει βροχή ξεχασμένη απο μέρες εκεί, με λίγο πιότερη προσοχή αποκαλύπτει τις γνώριμες, αδρές οσμές του πικραμύγδαλου και της αγριολεβάντας.
Γονατισμένη προσηλώνω το βλέμμα μου στις κοινωνίες των ζουζουνιών. Οι ακρίδες, με τέλεια παραλλαγή, μετατοπίζονται ενοχλημένες στις παραπέρα γειτονιές. Τα μυρμήγκια φτιάχνουν μονοπάτια μεταφορών, απόλυτα προσηλωμένα στον τελικό τους στόχο, τη φωλιά. Κάποιες αργοπορημένες πεταλούδες φορούν τη πούδρα τους στα χέρια κι' απομακρύνονται για κεί που κάτι μώβ ή κίτρινο ξεμυτίζει διστακτικά μέσα απ' το χορτάρι. Παρατηρώ τ' απαρατήρητα... Εξετάζω τ' αόρατα... Δίνω σημασία στα ασήμαντα...Θαυμάζω τ' άλογα και ταπεινά....Ποιός νοιάζεται για τον μικρόκοσμο που σέρνεται γύρω απ' τις σόλες των παπουτσιών μου, που φτερουγάει αθόρυβα αλλά επιτακτικά ανάμεσα στα πόδια μου, που χαράζει αλάνθαστες πορείες και τροχιές σε δρόμους χωρίς πεπρωμένο, χωρίς αμφισβήτηση;
Κάνει ψυχρούλα και οι σκιές λιγοστεύουν....Ανασηκώνομαι χαμογελώντας....Στρέφω το βλέμμα μου προς τα ψηλά. Ο ήλιος με κοιτάει μ' αδιαφορία....Βιάζεται. Ενα τουλπάνι απο ανάρια σύννεφα λικνίζεται πάνω στο μπλέ τ' ουρανού, διυλίζει το μεσημεριάτικο φώς, φιλτράρει τρυφερά τις φθινοπωρινές ζωγραφιές του δάσους και σφυρίζει ανέμελα... Ποιός νοιάζεται για τους ασήμαντους προβληματισμούς μιάς τρελλής που προσκυνάει τα ζούδια και προσπαθεί να γίνει μικρότερη κι' απ' το μικρότερο σκαθάρι;
Ο ήλιος, δε νοιάζεται...Το ξέρω... Τα σύννεφα δε νοιάζονται... Το ξέρω...Οι βράχοι, οι λειχήνες, τα κυκλάμινα, δε νοιάζονται... Το ξέρω... Ούτε ο ουρανός...Σιγά μη νοιάζεται....
Ασήμαντος ο μικρόκοσμος μου για τα πραγματικά μεγάλα του κόσμου αυτού.
Τόσο ασήμαντος, όσο κι' οι φόβοι μου....Κι' οι αγωνίες μου....Κι' οι θλίψεις μου....
Είμαι ένα ζούδι αθέατο και ταπεινό....Απόλυτη παραλλαγή μέσα στο ανθρωπένιο περιβάλλον....Καμιά φορά λυπάμαι... Καμιά φορά μεθάω απο χαρά...Καμιά φορά, δακρύζω....Καμιά φορά τραγουδάω...
Αλλά, ποιός νοιάζεται;
Το Σύμπαν πάντως, όχι!
Βουτάω το Σύμπαν απ' τα μαλλιά μέσα σε τσάντα που μυρίζει θυμάρι και ρίγανη, μασουλάω πιπεράτη ρόκα στο στόμα και κουβαλάω τόνους μουχρίτσα κολλημένη στα παντελόνια μου...
Φέρνω το Σύμπαν στη κουζίνα μου. Καθώς καθαρίζω τα χόρτα, νεογέννητα σαλιγκαράκια σκαρφαλώνουν στον θαυμαστο κόσμο του νεροχύτη μου....Τα επιστρέφω εκεί που ανήκουν...Στον δικό τους μικρόκοσμο...
Κι' επιστρέφω χαμογελαστή όσο ποτέ , στον δικό μου....
Είμαι σίγουρη ότι τα σαλιγκάρια δεν με θυμούνται πιά...
Οπως κι' εγώ, που ξέχασα κιόλας το γκρί μου....

52 σχόλια:

leondokardos είπε...

Ναι, όμως αυτή η τρελή που απλά μαζεύει χόρτα, ξέρει να απολαμβάνει τις ομορφιές της Φύσης, κάθε τι απο τη ζωντάνια της.
Και αφού μπορεί να λυπάται,να μεθάει απο χαρά, να δακρύζει, να τραγουδά, ε τότε ξέρει και τι θα πει ζωή.

τ2φ είπε...

καλύτερα να πας για χόρτο

lena_zip είπε...

:) Πολύ πολύ πολύ καλώς σε βρήκα.
Η επαφή με το χώμα, η μυρωδιά της χλόης, η παρατήρηση των ζουζουνιών πραγματικά αδειάζουν το μυαλό.

b|a|s|n\i/a είπε...

νοιάζονται. για αυτές τις καμιά φορά. τα χρώματά σου. νοιάζονται.
όταν το γκρι με κυριεύει. χρωματίζω.
καλησπέρα σου.

Μαριλένα είπε...

βιολιστή μου.. ένα παρόμοιο κόλπο κάνω κι εγώ
μερικες φορές -τις περισσότερες- δουλευει

πολύ σε φιλώ!

Χαρ. Αλβερτος είπε...

" ΠΑΡΑΤΗΡΩ Τ' ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΑ... ΕΞΕΤΑΖΩ Τ' ΑΟΡΑΤΑ... ΔΙΝΩ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΑ ΑΣΗMΑΝΤΑ... ΘΑΥΜΑΖΩ Τ' ΑΛΟΓΑ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑ... "!!!

ΤΟ ΦΥΛΑΣΣΩ!

fpboy είπε...

Καλησπέρα.
Καλά κάνεις και βολτάρεις.
Σίγουρα θα σου κάνει πολύ καλό

Sophia είπε...

Είναι απόλυτα μαγευτικό να σε αφήνει η φύση να βουλιάζεις μέσα της...
;-)

mamma είπε...

Από μικρό κι από τρελό!!!!

:)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Λεοντόκαρδος: Κι' επίσης, Λεοντοκαρδέ μου, ξέρει, πως η Φύση, είναι μία απ' τις ελάχιστες σταθερές αξίες που μας απομένουν για να αντλούμε χαρά...
Η, παρηγορία, έστω... :)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Trempesinas : Τζίφος! Εδώ, μόνο ζοχούς και ραδίκια βγάζει...
Να μετακόμιζα στη Καλαμάτα, λές;

βιολιστης στη στεγη είπε...

Lena-zip: Το αδειάζουν απ' τα περιττά...
Το γεμίζουν με υποψίες απ' τα ουσιώδη...
Καλώς ήρθες lena-zip!

βιολιστης στη στεγη είπε...

b/a/s/n/i/a: Ας μη νοιάζονται, καλύτερα...
Μπορεί έτσι να συνειδητοποιήσω την ασημαντότητα των προβληματισμών μου....
Στα χρώματα λέμε "ναί"!
Και στα χαμόγελα!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Μαριλένα: "Μελαγχολία τέχνας κατεργάζεται"...
Τό'χουμε, Μαριλένα μου..Τό'χουμε...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πολύ ωραίο κέιμενο.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Παντοτινός Ταξιδευτής: Αρκετά μάθαμε απ' τα "μεγαλόπνοα", Ταξιδευτή!
Καιρός ν' αρχίσουμε να μαθαίνουμε απ' τη σοφία των ασήμαντων...
Καλή σου μέρα!

βιολιστης στη στεγη είπε...

fp boy: Δεν βολτάρω...
Τσάμπα ψυχοθεραπεία κάνω...:))

βιολιστης στη στεγη είπε...

Sophia : Καλημέρα Σοφάκι!
Αυτό το βούλιαγμα, θα μπορούσε και νά'ναι η απάντηση στο ερώτημα του Καμηλιέρη: "Τί αίσθηση έχει το μαλακό;"
Εχει ΑΥΤΗ την αίσθηση! :)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Mamma : Ελπίζω μόνο, να εννοείς εμένα "μικρό" και το μικρόκοσμο τρελλό! :))

βιολιστης στη στεγη είπε...

Δείμος του πολίτη: Σ' ευχαριστώ Δήμο!
Καταγράφω, απλά, αυτά που έχω εξαναγκάσει σε σιωπή, μέσα μου...

aKanonisti είπε...

Ποιός νοιάζεται για μιά τρελλή που αγγίζει με βάλσαμο τις πληγές μας???

Roadartist είπε...

Καλησπέρα βιολίστρια μου..θα ήθελα πολύ να είχα την δυνατότητα όποτε μου την "δίνει" να πηγαίνω μια βόλτα σε ένα δάσος. Όποτε είμαι εκτός αθηνών το κάνω. Και εδώ περπατώ, αλλά όταν είμαι στη φύση πραγματικά αισθάνομαι άλλος άνθρωπος. Η φύση και αυτές οι ασχολίες είναι όντως απίστευτα ψυχοθεραπευτικές. Να είσαι καλά.

Ανώνυμος είπε...

@
να μην ξέρω η χαζή,
να μαζεύω χόρτα !...

μονάχα κάτι ελιές απ' την Ανάβυσσο μάζεψα πριν ένα μήνα,
-ψυχοθεραπεία και οι ελιές !-
τους άλλαζα κάθε μέρα νερό να ξεπικρίσουν
και τώρα τις έχω στην άρμη με λεμόνια, γιατί έτσι λέει η συνταγή.
η συνταγή όμως, δεν έλεγε
ΠΡΕΠΕΙ ΤΩΡΑ
ΝΑ ΤΙΣ ΒΓΑΛΩ ΑΠ ΤΗΝ ΑΡΜΗ
ή ΝΑ ΤΙΣ ΑΦΊΣΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕΣΑ ;
το μυαλό μου, λέει μάλλον να τις βγάλω...
και βλέπουμε :)


αρχιμουσικέ,
κι εγώ ζωϋφιο !
μηρμήγκι.

toumikroumozart :)

Talisker είπε...

Λενε πως στις στιγμες που ποναει η ψυχη μας
μια βολτα στη φυση ειναι το καλυτερο δωρο που μπορουμε να κανουμε στον εαυτο μας
(ασε που προσωπικα ειμαι κατα εντελως των διαφορων μεθοδων αλλης ψυχαναλυσης :)

εκει λενε
τρεχει το ματι και η σκεψη μας στο συμπαν

κι αν ειμαστε καλα μεσα μας
καταλαβαινουμε το μεγεθος του και την ασημαντοτητα του προβληματος μας μεσα στα χιλιαδες αλλα πλασματα που το κατοικουν

αν εξακολουθουμε να ποναμε
συνηθως ειμαστε ανικανοι να ξεπερασουμε το προβλημα μας
γι αυτον ακριβως το λογο!
-νομιζουμε πως ειμαστε μοναδικοι και στο τελος θα πεθανουμε απο ακρατο εγωισμο!

μια χαρα στην πρωτη ομαδα σε βλεπω και καμια μα καμια αμφιβολια βασικα δεν ειχα γι αυτο

και για να δεις ποσο προσεκτικα σε διαβαζω

-εχεις ξαναγραψει για τα χορτα ειμαι σιγουρη!!!

φιλια πολλα Βιολιστη μου!


-και εγω αμα θες να ξερεις
αυτους τους "τρελλους "που μαζευουν χορτα τους χαιρομαι

αλλωστε αν δεις καποια να μαζευει σαλιγγαρια πιο κατω θα ξερεις ποια ειναι::::))))))))))))

βιολιστης στη στεγη είπε...

Akanonisti: Με το σουρεαλισμό δεν τα καταφέρνω και πολύ καλά...
Ετσι, εφαρμόζω τη μέθοδο : "Μόνο με τρέλλα ξεπερνάς τη τρέλλα"...:))

βιολιστης στη στεγη είπε...

Roadartist: Εχεις τη Τέχνη, εσύ αρτίστα μου.... Κι' αυτά τ' αγγίγματα της Τέχνης, είναι εξίσου θεραπευτικά...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Μικρεμουμότσαρτ: Οι ελιές!!! Χώσε τα χέρια σου μέσα στο τσουβάλι και ανακάτεψε τες...Ισως, το καλύτερο ενεργειακό μασσάζ! Οσο για τα χόρτα....
Οταν πρωτόρθα εδώ, πριν 7 χρόνια, δεν ξεχώριζα τις τσουκνίδες απ' τους ζοχούς, καλα-καλά...
Οταν εξασκηθεί το μάτι, γίνεται κάτι μαγικό...είναι σα να σου μιλάνε...
(Είμαι σοβαρά γιατρέ μου;) :))

βιολιστης στη στεγη είπε...

Talisker: Μικρή μου, υπέροχη Τάλι, και βέβαια θυμάσαι καλά ότι έχω ξαναγράψει για τα χόρτα!
Και αποκλείεται, μα αποκλείεται λέμε, να φανταστώ μιά εστεμμένη να μαζεύει σαλιγκάρια!
Και να τα τρώει!
(Εγώ πάντως, τα τσακίζω!) :))

Ανώνυμος είπε...

@
γιατρέ μου,
δεν είπες,
τις ελιές
ΝΑ ΤΙΣ ΒΓΑΛΩ ΑΠ' ΤΗ ΓΥΑΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΜΗ ;

:)

t.m.M.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Τουμικρουμότσαρτ: Να τις βγάλεις γιατρέ μου!
Να τις βάλεις σε βάζα γυάλινα ή με λάδι και λίγο ξύδι, ή μόνο πασπαλισμένες με χοντρό αλάτι...
Εγώ, τις προτιμώ στο λαδόξυδο...
Αυτά είναι τα φυσικά συντηρητικά τους και δεν χρειάζεται να μπούνε στο ψυγείο...
Αντε! Και καλοφάγωτες!

Unknown είπε...

Πολύ όμορφο το κείμενό σου, απλές και ιδιαιτέρως ανακουφιστικές οι εικόνες του.
Διαφυγή υπέροχη
η επάνοδος με ... προβληματίζει, η κατ'επανάληψη επάνοδος.
Μπορεί πάλι εγώ να έχω συνηθίσει υπερβολικά το γκρί και χωρίς αυτό να μην μπορώ πλέον.

Καλή σου μέρα εκεί στη στέγη σου παρέα με το βιολί σου

Ανώνυμος είπε...

@
συγνώμη !

να τις ξεπλύνω, απ' το αλάτι ;
ή με τα αλάτια στο βάζο ;

(τι τα θέλω, η πανάσχετη !...)

toumikrouM.

k είπε...

πίστες χορού για τις μέλισσες... μου 'φτιαξες χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό! τα χόρτα να μου μάθεις γιατί δεν τα ξεχωρίζω. τις βόλτες όμως στη εξοχή τις γνωρίζω πολύ καλά!
Παρατηρώ τ' απαρατήρητα... Εξετάζω τ' αόρατα... Δίνω σημασία στα ασήμαντα...
ποιός νοιάζεται; εγώ όταν τον περιγράφεις έτσι τον μικρόκοσμό σου!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Meggie: Γειά σου Meggie!
Πο επάνοδοι δεν είναι τίποτ' άλλο απο μιά υπόσχεση...Για μιά νέα απόδραση...
Εξ' άλλου, αν δεν υπήρχε αυτό το "επα-", θα γινόταν η καθημερινότητα μας...Και τη καθημερινότητα μας, σπάνια την εκτιμούμε...
Εγώ πάλι, έχω τη τύχη αυτές οι μικρές αποδράσεις να είναι μέρος της καθημερινότητας μου.
Και να σου πώ κάτι;
Αρκετές φορές, νοσταλγώ τις αποδράσεις στο τσιμέντο της Αθήνας!
Επειδή, αυτό, δεν είναι μέσα στην καθημερινότητά μου!
Αβυσσος! :))

βιολιστης στη στεγη είπε...

Μικρεμουμότσαρτ: Θα χύσεις μόνο το νερό, μικρέ μου Μότσαρτ, (πόσο μ' αρέσει αυτό το nickname!) και θα τις βάλεις όπως είναι σε βάζο με λάδι και ξύδι, ή, μόνο με χοντρό αλάτι(Χωρίς το νερό φυσικά)...Στη δεύτερη περίπτωση, θα είναι πιό αλμυρούτσικες...
Στοιχηματίζω πως οι ελιές σου θα γίνουν πολύ ωραίες!
Η τύχη του πρωτάρη! :))

βιολιστης στη στεγη είπε...

Kayadesigner: Βλέπεις Kaya, στη ζωή, όσο περισσότερο συνηδητοποιούμε πόσο πραγματικά ασήμαντοι σε σχέση με το Σύμπαν είμαστε, τόσο περισσότερο σεβασμό πρέπει να νοιώθουμε για ότι εμείς θεωρούμε ασήμαντο...
Και νά, που μ' αυτή την διεργασία, αρχίζουν όλα τα προβλήματά μας και παίρνουν μικρότερες διαστάσεις!
Καλό Σαββατοκύριακο να έχεις!

foteini είπε...

@
το έκανα, απ' το πρωί.
έχυσα μόνο την άρμη και τις έβαλα σε βάζο, με λάδι και ξύδι.
Όλη η διαδικασία,
μου πήρε 1 μήνα !

Υ πέ ρο χες !

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για οδηγίες :)

Thalassenia είπε...

Μόνο όσοι το έχουν κάνει μπορούν να καταλάβουν την ομορφιά και τη γαλήνη αυτών που περιγράφεις.

Καλό ξημέρωμα.

Ανώνυμος είπε...

Απόλαυσε τώρα το διάφανο γαλανό με τη λευκή άμμο και τα κοράλλια ολόγυρα. Ζήσε στην ατόλη σου αυτές τις μέρες κι ύστερα πάλι επιστρέφεις στα καθημερινά.
Το χώμα εκεί, σε περιμένει.

Γ.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Toumikroumotzart: Ημουν σίγουρη! :))

βιολιστης στη στεγη είπε...

Thalassenia: Και ίσως αυτοί που δεν έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν, είναι κι' αυτοί που θα το εκτιμήσουν περισσότερο, Θαλασσένια μου....

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ανώνυμος: Ναί! Και στην επιστροφή, να κουβαλήσω όσο περισσότερο διάφανο γαλάζιο χωράει η ψυχή μου...
Νά'χω να βάφω τις "γκρίζες"στιγμές...:)

Ανώνυμος είπε...

Καλά, βασικά γράψε λάθος.
Έπεσα μια βδομάδα έξω, μπέρδεψα τα Σάββατα.
Όπως και να ‘χει το πράμα πάντως, εσύ ζήσε αυτό που λέγαμε….
Το διάφανο γαλάζιο πιάνει παντού και βάφει τα πάντα ανεξίτηλα.
Από το ’82 είμαι έτσι βαμμένος κι ακόμα δεν ξεθώριασα …

Γ.

Διευκρίνιση: Το διάφανο γαλάζιο δεν έχει καμία σχέση με πολιτική, εθνικισμό, αθλητισμό κλπ ..

demetrat είπε...

μαρή love- love ,μπορεί να μη νοιάζονται τα σύννερφα, νοιάζεται όμως το ραδίκι το στρογγυλό που τόχεις ξαπατώσει.
Μου θύμισες τις εποχές του αγροτικού (χωρις φως-νερό-τηλέφωνο), που ανεβοκατέβαινα μιά πλαγιά κάθε μέρα ,άφηνα τα χόρτα στην εξώπορτα, και την άλλη μέρα πήγαινα γιά καινούρια...
Πάντως,είναι πραγματικά η καλύτερη ψυχοθεραπεία μακράν.
Και έχεις προσέξει πως όσο πιό θραψερό είναι το λάχανο, τόσο σε φτιάχνει; ε;

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ανώνυμος: Τί σχέση θα μπορούσε να έχει άλλωστε το "διάφανο" με τη πολιτική;

βιολιστης στη στεγη είπε...

Demetrat: Και σχετικά με το ξεπατωμα, την άλλη φορά που θα ψάχνουμε για χόρτα, δεν θα υπάρχει ούτε δείγμα, καθότι, είμαι στις μαύρες μου το τελευταίο καιρό! :))

Madame de la Luna είπε...

"Παρατηρώ τ' απαρατήρητα... Εξετάζω τ' αόρατα... Δίνω σημασία στα ασήμαντα..." Ναι, το κάνεις. Ευτυχώς για μας, που σε διαβάζουμε.

Κυκλάμινα, ανεμώνες.. Τα αγαπημένα μου. Και το σπίτι που μυρίζει σήμερα ζουμπούλια (παράξενο τόσο μέσα στην γκρίζα Αθήνα)..

Με κάτι μυρμηγκοφωλιές ξεχάστηκα κι εγώ αυτές τις μέρες, στη θάλασσα δίπλα. Εκπληκτικός μικρόκοσμος.

Κίτρινη, φωτεινή καλησπέρα, για να ξορκίσουμε το γκρι ;)

ξωτικό είπε...

Stradivarius σε άξια χέρια !!
ποιός νοιάζεται;
παίζε και μη ρωτάς !

βιολιστης στη στεγη είπε...

Madame de la luna: Διαβάζω και σκέφτομαι..
Στο μαύρο τα πιόνια σου...
Στο γκρί τα δικά μου...
Πώς, στα κομμάτια θα παίξουμε σκάκι, άν δε πατήσουμε λίγο και στα λευκά;
Μιά καλημέρα απο μένα, Φεγγαροκυρά...
Συννεφιασμένη και υγρή, αλλά τη λέω κι' ας πέσει χάμω...:)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ξωτικό : Προσπαθώ Ξωτικό!
Με λάθος νότες, μερικές φορές, αλλά εγώ...
Το βιολί μου! :))

faraona είπε...

Εσπασες τον τσαμπουκά των ψυχαναλυτών,την φάρα αυτή που οι συνειδητοποιημένοι και οι ειλικρινείς της ξέρουν οτι απέτυχαν κι οτι η επιστήμη τους μπροστα στη σοφία της φύσης ειναι ενα μηδενικό.Λίγοι απ αυτούς το δέχονται,ελάχιστοι το παραδέχονται αλλά οι ανθρωποι βρίσκουν τον δρόμο τους αποφασιστικά μόνο μεσα απο την περιπλάνηση και τον προσωπικό πόνο.Εστω κι αν η περιπλάνηση ειναι απλά μια αγκαλιά αγρια χόρτα και ο πόνος το νοιάξιμο και η αφιέρωση σε κάτι ταπεινό και κατα τα φαινόμενα ασήμαντο.
Τα φιλιά μου

βιολιστης στη στεγη είπε...

Φαραώνα: Η ζωή Αναστασία μου, πιστεύω πως πάντα μας δείχνει τον καλύτερο δρόμο για να βρίσκουμε την ψυχική μας γαλήνη...
Φτάνει, να έχουμε λίγο χρόνο να της αφιερώσουμε...
Και μάτια ανοιχτά για να τον δούμε...
(Σπάνια, αφήνω σχόλια αναπάντητα...
Νά, που δεν είδα το δικό σου, η άχρηστη! Μου μιλάς, έτσι; :))