Μικρόκοσμος...

Οταν το γκρί με κυριεύει, πάω για χόρτα...
Η καλύτερη ψυχοθεραπεία, μακράν...
Τραβάω σε χωμάτινα μονοπάτια, αυτά τα χιλιοπατημένα, με το χώμα τ' άνυδρο,  το σκληρό, αυτά που πλαισιώνονται απο ελιές και κυπαρίσια, απο μυγδαλιές αυθάδικες και γκορτσιές αιωνόβιες...
Τραβάω όπου οι μυρουδιές με πάνε, όπου ο αέρας μοσχοβολάει χορτάρι, όπου το χορτάρι μοσχοβολάει βροχή...
Τα πόδια μου έχουν τη δική τους πυξίδα, ούτε που ασχολούμαι με προσανατολισμούς... Τα κοτσύφια και οι φλώροι παραδίδονται σε μιά άνοιξη ιμιτασιόν, χωρίς σκεπτικισμό, να προλάβουν τα τελευταία τους γλέντια νοιάζονται μόνο, κι' εγώ αποτελώ απλά το ντεκόρ στα λημέρια τους... Ποιός νοιάζεται για μιά τρελλή που μαζεύει χόρτα με τις ώρες;
Πέτρες αρχαίες, σαν φυτρωμένες μέσα απ' το χώμα, παντού, τείχη παλιά βρίσκονταν εδώ, και εργαστήρια κεραμικής, το μαρτυρήσαν τα μικροσκοπικά αρωματοδοχεία που βρέθηκαν στην περιοχή.
Χαϊδεύω τους πέτρινους όγκους, το σταθερό, το αναλλοίωτο, το διαχρονικό, το μόνο στέρεο έδαφος που μπορώ να πατήσω χωρίς να βουλιάξω...Χώνω τα δάχτυλα στα βρύα και στις λειχήνες, πέτρες φιλόξενες για τα ταπεινά και τα μεγάλα του κόσμου αυτού, χώνω τα δάχτυλα στο χνούδι της γής, αδιαφορούν τα βρύα, δεν ανατριχιάζουν, αδιαφορούν οι τετραγωνισμένοι βράχοι, μόνο τον ιδρώτα μου δέχονται... Ποιός νοιάζεται για μιά τρελλή που συνομιλεί μυστικά με τις πέτρες;
Τα θυμάρια και τα βάτα αγκαλιάζουν τον δικό τους μικρόκοσμο μ' αληθινή στοργή. Φτιάχνουν σπίτι για τα σαλιγκάρια και πίστες χορού για τις μέλισσες. Κρύβουν καλά τις μυρμηγκοφωλιές και το πήγαινέλα των σαφράδων, που ετοιμάζουν τα κονάκια τους για τον μακρύ, χειμωνιάτικο ύπνο... Παρατηρούν καχύποπτα τα δάχτυλα που τσιμπολογάνε την πιπεράτη ευωδιά του θυμαριού και της ρίγανης και με παροτρύνουν να τους αδειάσω τη γωνιά.... Ποιός νοιάζεται για μιά τρελλή που χώνει τα χέρια της μέσα στ' αγκάθια για ν' αδράξει μυρουδιές;
Τραβάω...τραβάω....κι' όλο κάτω κοιτάω. Ενας ήλιος ντροπαλός, διστακτικός κι' απρόθυμος, τυλίγει με τούλια τη πλάτη μου κι' όλο βιάζεται να φύγει...Το χώμα μυρίζει βροχή ξεχασμένη απο μέρες εκεί, με λίγο πιότερη προσοχή αποκαλύπτει τις γνώριμες, αδρές οσμές του πικραμύγδαλου και της αγριολεβάντας.
Γονατισμένη προσηλώνω το βλέμμα μου στις κοινωνίες των ζουζουνιών. Οι ακρίδες, με τέλεια παραλλαγή, μετατοπίζονται ενοχλημένες στις παραπέρα γειτονιές. Τα μυρμήγκια φτιάχνουν μονοπάτια μεταφορών, απόλυτα προσηλωμένα στον τελικό τους στόχο, τη φωλιά. Κάποιες αργοπορημένες πεταλούδες φορούν τη πούδρα τους στα χέρια κι' απομακρύνονται για κεί που κάτι μώβ ή κίτρινο ξεμυτίζει διστακτικά μέσα απ' το χορτάρι. Παρατηρώ τ' απαρατήρητα... Εξετάζω τ' αόρατα... Δίνω σημασία στα ασήμαντα...Θαυμάζω τ' άλογα και ταπεινά....Ποιός νοιάζεται για τον μικρόκοσμο που σέρνεται γύρω απ' τις σόλες των παπουτσιών μου, που φτερουγάει αθόρυβα αλλά επιτακτικά ανάμεσα στα πόδια μου, που χαράζει αλάνθαστες πορείες και τροχιές σε δρόμους χωρίς πεπρωμένο, χωρίς αμφισβήτηση;
Κάνει ψυχρούλα και οι σκιές λιγοστεύουν....Ανασηκώνομαι χαμογελώντας....Στρέφω το βλέμμα μου προς τα ψηλά. Ο ήλιος με κοιτάει μ' αδιαφορία....Βιάζεται. Ενα τουλπάνι απο ανάρια σύννεφα λικνίζεται πάνω στο μπλέ τ' ουρανού, διυλίζει το μεσημεριάτικο φώς, φιλτράρει τρυφερά τις φθινοπωρινές ζωγραφιές του δάσους και σφυρίζει ανέμελα... Ποιός νοιάζεται για τους ασήμαντους προβληματισμούς μιάς τρελλής που προσκυνάει τα ζούδια και προσπαθεί να γίνει μικρότερη κι' απ' το μικρότερο σκαθάρι;
Ο ήλιος, δε νοιάζεται...Το ξέρω... Τα σύννεφα δε νοιάζονται... Το ξέρω...Οι βράχοι, οι λειχήνες, τα κυκλάμινα, δε νοιάζονται... Το ξέρω... Ούτε ο ουρανός...Σιγά μη νοιάζεται....
Ασήμαντος ο μικρόκοσμος μου για τα πραγματικά μεγάλα του κόσμου αυτού.
Τόσο ασήμαντος, όσο κι' οι φόβοι μου....Κι' οι αγωνίες μου....Κι' οι θλίψεις μου....
Είμαι ένα ζούδι αθέατο και ταπεινό....Απόλυτη παραλλαγή μέσα στο ανθρωπένιο περιβάλλον....Καμιά φορά λυπάμαι... Καμιά φορά μεθάω απο χαρά...Καμιά φορά, δακρύζω....Καμιά φορά τραγουδάω...
Αλλά, ποιός νοιάζεται;
Το Σύμπαν πάντως, όχι!
Βουτάω το Σύμπαν απ' τα μαλλιά μέσα σε τσάντα που μυρίζει θυμάρι και ρίγανη, μασουλάω πιπεράτη ρόκα στο στόμα και κουβαλάω τόνους μουχρίτσα κολλημένη στα παντελόνια μου...
Φέρνω το Σύμπαν στη κουζίνα μου. Καθώς καθαρίζω τα χόρτα, νεογέννητα σαλιγκαράκια σκαρφαλώνουν στον θαυμαστο κόσμο του νεροχύτη μου....Τα επιστρέφω εκεί που ανήκουν...Στον δικό τους μικρόκοσμο...
Κι' επιστρέφω χαμογελαστή όσο ποτέ , στον δικό μου....
Είμαι σίγουρη ότι τα σαλιγκάρια δεν με θυμούνται πιά...
Οπως κι' εγώ, που ξέχασα κιόλας το γκρί μου....