16 Δεκ 2009

Ενα τετραγωνικό χιλιόμετρο Παράδεισος...



Εκεί λοιπόν, οι άνθρωποι περιφέρονται μ' αυτό το αποχαυνωμένο χαμόγελο ευτυχίας στα πρόσωπα, ευτυχία, απ' αυτήν, τη γνήσια, την πρωτογενή, την αφτιασίδωτη, αυτήν που "χτίζεται" απο χρώματα και ευωδιές κι' απο άμμο "πούδρα" ολόλευκη, κι' απο νερά φιλόξενα και ζεστά κι' απο ίσκιους διάφανους και φυλλωσιές που αναπνέουν αβίαστα κι' απο βυθούς υποσχόμενους εκπλήξεις, κι' απο ημεράδα και γλύκα στις κόρες των ματιών ανθρώπων μελαμψών με κελαρυστή ομιλία κι' εσωτερική ευγένεια....
Εκεί, ξυπνούν λοιπόν οι άνθρωποι χωρίς να ονειρεύονται... Απλά και μόνο γιατί ξυπνούν μές στ' όνειρο, εκεί παύουν να προσδοκούν το μερτικό τους στον Παράδεισο, απλά και μόνο γιατί τους παραδίδεται ο Παράδεισος απλόχερα, απλά και μόνο γιατί είτε το θέλουν είτε όχι, "μπολιάζονται" με ηρεμία κι' αντί να μιλούν, ψιθυρίζουν, κι' αντί να γελούν γουργουρίζουν σαν περιστέρια, κι' αντί να σκέπτονται, δέχονται, κι' αντί ν' αναζητούν το ερέθισμα των αισθήσεων, βουλιάζουν στις αισθήσεις τους σαν πρώτη φορά να τις αναγνωρίζουν και να τις συναντούν και να ενώνονται μαζί τους....
Ενα άγγιγμα ψυχής η Kuda Huraa, ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο Παράδεισος, δημιουργημένο απο κοράλλια κι' απ' το αέναο πάρε-δώσε του πλαγκτόν με τα ψάρια, των ψαριών με τις αποικίες των κοραλλιών, των κοραλλιών με την άμμο, της άμμου με τα καβούρια και τα ολοζώντανα κοχύλια, ένα πάρε-δώσε με φόντο το τυρκουάζ, το πράσινο, το γαλάζιο, το λευκό και το χρυσό-πορτοκαλί του ήλιου...

Ενας τόπος που μαλακώνει τη ψυχή, έτσι όπως
μόνο η αίσθηση της πληρότητας το καταφέρνει...

Οπου όλα είναι απαλά σαν χλιαρή κομπρέσσα με άρωμα μέντας. Οπου, οι νύχτες δεν είναι παρα ένα διάλειμμα για να κοιμηθεί το φώς και τα μεσημέρια συμπεριφέρονται ευγενικά στο σώμα και στα μάτια προσφέροντας σκιές που ζωγραφίζουν μακρόστενες φιγούρες στην άμμο, κι' όπου τα δειλινά μοιάζουν ν' απομυζούν το μεδούλι της ψυχής απολαυστικά και το εναποθέτουν τρυφερά στο μαβί και στο πορτοκαλί, να ποτιστεί με χρώμα, ν' ανθίσει, να ζωντανέψει, να μεταλλαχτεί...
Εκεί λοιπόν, οι ανθρώπινες κατασκευές επιλέγουν τη φινέτσα της λιτότητας για να εκφραστούν, τα φυσικά στοιχεία γίνονται χρήσιμα και λειτουργικά, απεκδύονται την περιττή πολυτέλεια και φανερώνουν τον πλούτο της καλόγουστης απλότητας και την ομορφιά της διακριτικότητας....


  Δεν κραυγάζει τίποτα, όλα είναι έκπληξη μα και χρησιμότητα μαζί. Τίποτα δεν περισσεύει, μα και τίποτα δεν είναι αναμενόμενα συνηθισμένο...Ολα υπάρχουν για να υπενθυμίζουν πως πάντα αυτή, η μικρή διαφορά της λεπτομέρειας, μπορεί ν' αποτελεί την έκπληξη, κι' η έκπληξη ένα ακόμα ευτυχισμένο χαμόγελο στα χείλη των ανθρώπων...
Φτάνουν να γίνονται αυτονόητες οι ανέσεις  χωρίς να χορταίνονται... Η φύση διδάσκει τους ανθρώπους όλα τα ξεχασμένα. Τους μαθαίνει την αληθινή έννοια της "καλημέρας" που προδιαθέτει για μιά πραγματικά καλή μέρα, αιχμαλωτίζει τ' αφηρημένα βλέμματα με φούξια και λαμπερό πράσινο, αφυπνίζει το κοιμισμένο ένστικτο της εξερεύνησης και την χαμένη περιπέτεια της ανακάλυψης. Οι άκρες των δαχτύλων γίνονται απαλές κι' ευαίσθητες στ'αγγίγματα, κι' ο ωκεανός που απλώνεται γύρω απ' τις ατόλες σηματοδοτεί την αίσθηση της φυγής αλλά συγχρόνως και τη βεβαιότητα πως πάντα υπάρχει αυτό το "παραπέρα" που έχουμε ξεχάσει να αναζητούμε με πείσμα...


Ο  βυθός αποκαλύπτει τη μαγεία της σιωπής, την γοητεία της έννοιας "εσωτερικότητα" και την τελειότητα ενός κόσμου που διυλίζει το φώς, απορροφά τους ήχους και κάνει κάθε κίνηση να μοιάζει χορευτική. Παρατηρώντας τα τεράστια σαλάχια ν' αποτινάζουν την άμμο απ' τη πλάτη τους και ν' αναδύονται απ' τις κρυψώνες τους με την απόλυτη παραλλαγή, νόμιζα πως έβλεπα μιά χορεύτρια να γλιστράει στη σκηνή αέρινα, κρατώντας τον μανδύα της στις άκρες των δαχτύλων και να στροβιλίζεται με απόλυτη χάρη καθώς απομακρύνεται και χάνεται στο διάφανο τυρκουάζ.
Τα  ψάρια δείχνουν ν' αδιαφορούν για τη παρουσία των ανθρώπων κοντά τους, ή μάλλον την αποδέχονται σαν κάτι φυσικό, μέρος του βυθού και τα όντα τα δίποδα με τα χρωματιστά πτερύγια στα πόδια και τις χρωματιστές προβοσκίδες... Εκεί γίνεται στ' αλήθεια καταννοητό αυτό το λησμονημένο απο τον ανθρώπινο εγωϊσμό γεγονός, πως αποτελούμε μέρος του "όλου" κι' όχι κορυφή...Εμπράκτως μου το διαβεβαίωσε και το πολύχρωμο ψάρι που περιεργάστηκε για μερικά δευτερόλεπτα επίμονα αυτό που κρυβόταν πίσω απ' το γυαλί της μάσκας μου....
Αφέθηκα στο πειρασμό να πιστέψω πως μπορώ να μεταφέρω στις αποσκευές μου τα πειστήρια της ευτυχίας. Κουβάλησα άμμο μέσα σε σακουλάκι και ξεβρασμένα κοχύλια και νεκρά κοράλλια κι' αποτυπώματα γυμνών ποδιών στο μυαλό μου, κι' αύρα θαλασσινή στις χούφτες μου και ίσκιους απο κοκοφοίνικες που πλαγιάζαν δίπλα μου προστατευτικά κι' όλη τη τρυφεράδα του τόπου αυτού, κλειδωμένη τριπλά μές στη ψυχή μου για πάντα....
Ξέπλυνα τις αγωνίες μου με γλυκό νερό κι' αφέθηκα ν' ανασαίνω άρωμα Παράδεισου με γεύση καρύδας. Φεύγοντας, επανέλαβα πολλές φορές στον εαυτό μου πως, αφού αξιώθηκα ν' αγγίξω ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο απο τον Κήπο της Εδέμ, πρέπει να είμαι ένας πολύ ευτυχισμένος άνθρωπος. Κι' αφού η ευτυχία δεν ορίζεται σε βάθος χρόνου, παρα μόνο σε βάθος αίσθησης και συνειδητότητας, υποσχέθηκα στο Παντοδύναμο Μέλλον να διαφυλάξω αυτό το πολύτιμο κομμάτι παρελθόντος στη μνήμη μου, τόσο αληθινό και αναλλοίωτο όσο και το κάθε συνειδητό λεπτό του παρόντος μου...
Κι' αφού μόνο η ανάμνηση της ευτυχίας αναπαράγεται, κι' όχι αυτή καθαυτή η ευτυχία, μη έχοντας κι' άλλη επιλογή, με έπεισα, χωρίς μεγάλες αντιστάσεις, πως πάντα κρυμμένα κάπου γύρω μας, μακριά ή κοντινά, βρίσκονται μονοπάτια λουσμένα στο φώς και στα χρώματα, φτάνει η μνήμη να ανακαλέσει την επιθυμία της επανάληψης, ν' ανασύρει τη γλύκα των στιγμών και να τη κάνει πρόσκληση... Και υπόσχεση....
Κι' άν μετανοιώνω για κάτι, είναι που χάραξα στην άμμο τη λέξη "τέλος", σε κρίση θλίψης για την επιστροφή, σε μιά στιγμή παρανόησης της αλήθειας, που πάντοτε διαψεύδεται απο την ίδια τη ζωή. Οπως οι ατόλλες των Μαλδίβων, οριοθετούν τα όριά τους με τον ωκεανό στεφανωμένες απο μιά μακριά γραμμή κυμάτων, παρ' όλα αυτά όμως, συνδέονται μαζί του άρρηκτα μές στο βυθό, μοιράζονται τον ίδιο ήλιο, το ίδιο φεγγάρι, τον ίδιο υποθαλάσσιο πλούτο, έτσι και οι ευτυχισμένες σελίδες της ζωής μας, υπάρχουν εκεί, στα βάθη του μυαλού, έτοιμες πάντα για να εμπλουτιστούν ακόμα περισσότερο με προσμονή κι' ελπίδα, και πίστη και όνειρα και λαχτάρα. Και γίνονται ένα με το ανείδωτο ακόμη, με το άγνωστο, με το διαφορετικό και τ' ονειρεμένο...
Και το κύμα που ξέρει πολλά περισσότερα απο μένα, θα'ρθεί και θα σβύσει το "τέλος" που αυθάδικα θέλησα να δώσω εγώ, η ανόητη. Θα περπατήσουν για λίγο τα καβούρια επάνω του, επιδεικτικά αγνοώντας τις ανθρώπινες έννοιες, κι' ύστερα η θάλασσα με χέρι τρυφερό και συγκαταβατικό χαμόγελο, θα πάρει το δικό της σφουγγάρι και θα εξαφανίσει ότι βάζει όριο στην ομορφιά... Που ξέρει να περιμένει να την εξερευνήσουμε.... Να την ανακαλύψουμε.... Και να τη ζήσουμε... Οπου... Και όποτε....

48 σχόλια:

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πόσο είπαμε πουλιέται;

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Ρούφηξα την περιγραφή σου σαν το ομορφότερο παραμύθι που πρόσμενε το παιδί εντός μου.
Λούστηκα στα τυρκουάζ νερά, αφέθηκα στης λευκής άμμου τη δροσερή αγκαλιά και κρατάω βαθιά στις κυψελίδες των πνευμόνων μου την ιδιαίτερη οσμή των φυκιών, έτσι για να αναζωογονούμαι.
Σ' ευχαριστώ για το παραδεισένιο ταξίδι.
Να προλάβουμε να ξαναπάμε, πριν τον βυθίσουμε και τούτον τον Παράδεισο

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

b|a|s|n\i/a είπε...

είναι κάτι τέτοια μέρη που ευτυχώς υπάρχουν ακόμα και (μας) θυμίζουν πόσο μα πόσο κακόγουστος (και όποια άλλη λέξη) είναι ο άνθρωπος ζώντας στις πόλεις που έχει δημιουργήσει.
καλώς επέστρεψες!

kalo paidi alla... είπε...

Μετά από τέτοιο ταξίδι που μας έστειλες άντε να δουλέψω στο γραφείο...

Μαριλένα είπε...

I wanna love you and treat you right;
I wanna love you every day and every night:
We'll be together with a roof right over our heads;
We'll share the shelter of my single bed;
We'll share the same room, yeah! - for Jah provide the bread.
Is this love - is this love - is this love -
Is this love that I'm feelin'?
Is this love - is this love - is this love -
Is this love that I'm feelin'?
I wanna know - wanna know - wanna know now!
I got to know - got to know - got to know now!

o Bob τα είπε όλα, ε; :))

φιλιά Βιολιστή μου, πολλά!

aKanonisti είπε...

Μάλλον δεν είχε ραδίκια εκεί, ε????

Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Leviathan είπε...

iperoxes fotografies!!! kales giortes!!! filiaaaaaaaa polla! :)

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

αχ αμα πω οτι δεν ζηλεψα θα πω ψεμματα!!!
τι καλα!τι καλα!τι καλα!!!

πολυ χαιρομαι που πηγες εκει σε αυτον τον παραδεισο και εφερες και σε μας λιγες εικονες!!!

ελπιζω να ξεκουραστηκες και να πηρες μια μεγαλη ανασα και ενεργεια που χρειζοσουν!!!

τελεια...!
παντα να εχεις τετοιες ομορφες εικονες μεσα σου και καινουργιες να φτιαχνεις!

νεραιδενια σου φιλακια καλη μου!!!

Ανώνυμος είπε...

@
ΜΠΡΑΒΟ !

Χαίρομαι αληθινά, μαζί σου !

πολλά φιλιά :)


toumikroumozart

leondokardos είπε...

Ξέρω την υπέροχη γραφή σου βιολίστριά μου, αλλά αυτή σου την ανάρτηση τη θεωρώ το αριστούργημά σου, τουλάχιστον απο όσα έχω διαβάσει εγω.
Με ταξίδεψες πραγματικά σε Παράδεισο, αφέθηκα στις λέξεις και στις φωτογραφίες σου. ένιωσα ακόμα την ευτυχία εκείνων των ανθρώπων, μέσα στη φύση, δίπλα στη θάλασσα.
Ας μη πω τίποτα άλλο παρά ένα ευχαριστώ που με πήγες για λίγες στιγμές σ΄ένα επίγειο Παράδεισο.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Δείμος του πολίτη: Μόνο η ανάμνηση πουλιέται Δήμο!
Γιατί τα νησάκια, σε μερικά χρόνια μάλλον θα τα καταπιεί η θάλασσα...
Η ανάμνηση;
Πουλιέται μάλλον ακριβά!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Φύρδην-μίγδην: "Γλυκό παιδί του εντός σου"...
Ισως είναι ένα παραμύθι με άσχημο τέλος...
Γιατί κι' αυτός ο Παράδεισος θα εξαφανιστεί, όπως λένε, όπως και τόσοι άλλοι Παράδεισοι γύρω μας...
Σ' ευχαριστώ που "ταξίδεψες΄" μαζί μου Γλαρένια μου...

βιολιστης στη στεγη είπε...

B/a/s/n/i/a: Ναί Βασίλη...
Μας το θυμίζουν...
Και τότε οι πόλεις, ακόμα πιό άσχημες δείχνουν..
Κάτι σαν τιμωρία είναι αυτή η σύγκριση...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Καλό παιδί αλλά : Παρηγορήσου καλό μου παιδί αλλά...
Γιατί το γραφείο ίσως και νά'ναι το μέσον για λίγη γεύση Παράδεισου!
(Μη μου πείς ότι δεν σε παρηγόρησα τώρα, έ;) :)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Μαριλένα: Ποιός Μπόμπ ρωτάει;
Ο πεθαμένος, ή ο ζωντανός;
Για να μας δώσει και την απάντηση, δηλαδή! :))
Φιλιά Μαριλένα μου!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Akanonisti: Σε πληροφορώ ότι είχε!
Μέσα απ' την άμμο, ξεπετάγονταν κάτι πρασινούλια ζωηρόχρωμα... Αμμοράδικα τα βάφτισα! :))

βιολιστης στη στεγη είπε...

Leviathan: Σ' ευχαριστώ Σοφοκλή μου! Δυστυχώς, οι φωτογραφίες δεν μπορούν ν' αποτυπώσουν την ομορφιά...
Τουλάχιστον οι δικές μου...
Καλές γιορτές να έχεις!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ναϊάδα : Ναϊάδα μου γλυκειά, εγώ θα ευχηθώ πρώτα να "χτίσεις" τον δικό σου μικρό Παράδεισο γύρω σου...
Πάντα θα υπάρχουν οι άλλοι, οι μακρινοί, να περιμένουν νεαρές νεράϊδες να τους ανακαλύψουν...
Φιλί!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Μικρέ μου Μότσαρτ: Σ' ευχαριστώ μικρέ μου Μότσαρτ!
Και στα δικά σου! :))

βιολιστης στη στεγη είπε...

Leontokardos: Σ' ευχαριστώ Λεοντοκαρδέ μου!
Αλήθεια...
Ούτε ξέρω πως γράφτηκε αυτή η ανάρτηση...
Ισως γιατί δεν έγραφα...
Μόνο ένοιωθα!

Μαριλένα είπε...

ο μπομπ ο μάρλεϋ βιολιστή μου
σ' αυτά τα μερη, ο ιδανικός, ε;
:)))

ξωτικό είπε...

τελικά ο παράδεισος ήταν τα λόγια και η ματιά σου !
να είσαι πάντα τυχερή ν'αγγίζεις παραδείσους !
(σιγά που δεν ζήλεψααααααααααα)
περιμένουμε κι άλλες φωτογραφίες φαντάζομαι !!

logia είπε...

παράδεισος ό,τι περιγράφεις, με έβγαλε για λίγο από τα προβλήματα που με βαραίνουν τον τελευταίο καιρό,
όμως γιατί πιστεύω, πως και δω δίπλα αν ήσουν, στο διπλανό στενό, με την ίδια διάθεση, πάλι ό,τι θα έγραφες, θα μας απογείωνε, θα μας έστελνε στον παράδεισο...

Kwlogria είπε...

Εντάξει, ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ!!! Τα σέβη μου!!! Πάντα τέτοια!!!!!

logia είπε...

πέρνα αν έχεις χρόνο από μένα, ίσως μπορείς να βοηθήσεις...

Madame de la Luna είπε...

Αχ τι μου θύμισες... Μια παραλία από ζάχαρη κάπου στο νότο της Ταϋλάνδης. Υπέροχες φωτογραφίες και τι να πω για τα λόγια σου;

Χαίρομαι που πέρασες καλά και μας ταξιδεύεις κι εμάς με τις γαλάζιες σου σκέψεις, φέρνοντας λίγο καλοκαίρι και ξενοιασιά στην κρύα νύχτα μας.

Φιλί.

ξωτικό είπε...

Πρός όλους τους φίλους και φίλες :
διαβάστε τα τελευταία σχόλια στης Νέλλης .μετά απο προτροπή του Γκιώνη σκεφτήκαμε ως μια κίνηση πίεσης (αντί να μένουμε στα λόγια)
να ανεβάσουμε όλοι όσοι συμφωνούν την ανάρτηση της
Νέλλης, ίσως απο αύριο και μέχρι και την Δευτέρα τουλάχιστον.
Κάθε άλλη σκέψη ευπρόσδεκτη.
ευχαριστώ.

lena_zip είπε...

Τι όμορφο χρώμα αυτό της θάλασσας! Κι ακόμα πιο όμορφο αυτό του βυθού!

Και γυρνάω να κοιτάξω τον δικό μας ουρανό, και μέσα από κεραίες και ηλιακούς θερμοσίφωνες, βλέπω σήμερα να είναι γαλάζιο.

Καλημέρα.

Unknown είπε...

Ταπ ταπ ταπ...
Πίσω στα τσιμέντα...

Ανώνυμος είπε...

ΤΑ ΡΈΣΤΑ ΜΟΥ ΠΑΡΑΚΑΛΩ !!!

Ανώνυμος είπε...

ξέχασα να υπογράψω πιο πάνω.

Γ

βιολιστης στη στεγη είπε...

Μαριλένα : ΣΩΣΤΗΗΗ! :))

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ξωτικό : Δεν θέλω να κουράζω με πολλές φωτογραφίες...
Εξ' άλλου, καμιά φωτογραφία δεν μπορεί να αναπαράξει με ευκρίνεια την ατμόσφαιρα...Αυτό, το προσπαθώ περισσότερο με τις λέξεις...
Καλό βράδυ, γλυκό ξωτικό!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Logia: Διάβασα, κατάλαβα, θέλω να βοηθήσω....
Πές μου πότε θέλεις να δημοσιεύσω την ανάρτηση σου...Ισως είναι καλύτερα να γίνει συντονισμένα, μαζί με τις άλλες ενέργειες που προτείνω.
Και πολύ σ' ευχαριστώ για το γενναιόδωρο σχόλιο! :)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Κωλόγρια: Μιά βδομαδούλα εκεί και θα ξεχάσεις πώς βρίζουν κοριτσάκι μου!
Ζελέ θα γίνεις! :))

βιολιστης στη στεγη είπε...

Madame de la luna: Αυτές τις κρύες νύχτες Φεγγαροκυρά μου, βάζεις λίγο έρωτα, λίγη ζέστη καρδιάς κι' όλα αλλάζουν...
Το προσπαθούμε τουλάχιστον...:)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Lena-zip: Το βλέμμα είναι αυτό που δίνει το χρώμα Λένα...
Οταν το βλέμμα κρύβει χαρά, ακόμα και οι κεραίες και οι ηλιακοί, μπορούν να μοιάξουν όμορφοι..
Δεν είν' εύκολο πάντα, έ;

βιολιστης στη στεγη είπε...

Καμηλιέρης: Αυτό το ταπ-ταπ-ταπ, να το εκλάβω ως χτύπημα παρηγοριάς στη πλάτη; :))
To χρειάζομαι!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ανώνυμος: Ξέρεις εσύ!

Thalassenia είπε...

Ένα ταξίδι στον παράδεισο μας πήγες.
Εγώ λέω να μείνω εκεί.

Καλά να είσαι.

kelly alamanou είπε...

WOH!!!!!!

Eίναι υπέροχο να έχεις επισκεφτεί τον παράδεισο!!!η τέλος πάντων κάτι που του μοιάζει ΠΟΛΥ!

Φιλιά

βιολιστης στη στεγη είπε...

Thalassenia: Κι' εγώ λέω να'ρθώ να σου κάνω παρέα!
Θέλεις; :))

βιολιστης στη στεγη είπε...

Kelly Alamanou: Κάτι που του μοιάζει, ναί, Κέλλυ μου...
Τελικά, εμείς κρατάμε τα πινέλα, εμείς και τη παλέτα...:)

Tali είπε...

ΜΙσο

ειμαι το κιτρινο τερας της ζηλειας που κατοικει στο μυαλο της Ταλι!!

Η Ταλι ειναι λιποθυμη!

Ακομα δεν μπορω να καταλαβω γιατι!

1. Για τον τοπο που πηγες?
2. Στην ιδεα και μονο οτι αυτη η κορμαρα εισαι εσυ?

δεν ξερω ποτε θα καταφερει να σου γραψει

προφανως μολις βγει απο το γυμναστηριο οπου θα μπει για κανα μηνα απο την ωρα που θα συνελθει!

ΕΛΕΟΣ !
ΣΓΔΟΥΠ!~

Xνούδι είπε...

Γυρισες!
Σαν αναμμενη σόμπα σε κρύο σπίτι αυτη σου η περιγραφή.

Να περάσεις όμορφα με τους αγαπημένους σου τις μέρες που έρχονται.
Σε φιλω βιολιστή :)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Talisker: Μικρή μου Τάλι!
Κι' εγώ αγαπώ το βυθό!
Κάνει..."θαύματα"! :))
Y.Γ. Ηθελα να σου στείλω e-card με ευχές... Δεν έχεις e-mail. Δεν πειράζει...
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΟΜΟΡΦΗ!

βιολιστης στη στεγη είπε...

΄Χνούδι: Μελένιο μου Χνούδι!
Μιά ευχή μόνο:
ZΕΣΤΗ ΚΑΡΔΙΑ! ΠΑΝΤΑ!

MYSTELIOS είπε...

ΑΛΗΘΕΙΑ , ΤΙ ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ !!!!! Nάσαι καλά που ξέρεις και μας ταξιδεύεις , σε ευχαριστώ .....