Ενα τετραγωνικό χιλιόμετρο Παράδεισος...

Εκεί λοιπόν, οι άνθρωποι περιφέρονται μ' αυτό το αποχαυνωμένο χαμόγελο ευτυχίας στα πρόσωπα, ευτυχία, απ' αυτήν, τη γνήσια, την πρωτογενή, την αφτιασίδωτη, αυτήν που "χτίζεται" απο χρώματα και ευωδιές κι' απο άμμο "πούδρα" ολόλευκη, κι' απο νερά φιλόξενα και ζεστά κι' απο ίσκιους διάφανους και φυλλωσιές που αναπνέουν αβίαστα κι' απο βυθούς υποσχόμενους εκπλήξεις, κι' απο ημεράδα και γλύκα στις κόρες των ματιών ανθρώπων μελαμψών με κελαρυστή ομιλία κι' εσωτερική ευγένεια....

Εκεί, ξυπνούν λοιπόν οι άνθρωποι χωρίς να ονειρεύονται... Απλά και μόνο γιατί ξυπνούν μές στ' όνειρο, εκεί παύουν να προσδοκούν το μερτικό τους στον Παράδεισο, απλά και μόνο γιατί τους παραδίδεται ο Παράδεισος απλόχερα, απλά και μόνο γιατί είτε το θέλουν είτε όχι, "μπολιάζονται" με ηρεμία κι' αντί να μιλούν, ψιθυρίζουν, κι' αντί να γελούν γουργουρίζουν σαν περιστέρια, κι' αντί να σκέπτονται, δέχονται, κι' αντί ν' αναζητούν το ερέθισμα των αισθήσεων, βουλιάζουν στις αισθήσεις τους σαν πρώτη φορά να τις αναγνωρίζουν και να τις συναντούν και να ενώνονται μαζί τους....

Ενα άγγιγμα ψυχής η Kuda Huraa, ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο Παράδεισος, δημιουργημένο απο κοράλλια κι' απ' το αέναο πάρε-δώσε του πλαγκτόν με τα ψάρια, των ψαριών με τις αποικίες των κοραλλιών, των κοραλλιών με την άμμο, της άμμου με τα καβούρια και τα ολοζώντανα κοχύλια, ένα πάρε-δώσε με φόντο το τυρκουάζ, το πράσινο, το γαλάζιο, το λευκό και το χρυσό-πορτοκαλί του ήλιου...

Ενας τόπος που μαλακώνει τη ψυχή, έτσι όπως

μόνο η αίσθηση της πληρότητας το καταφέρνει...

Οπου όλα είναι απαλά σαν χλιαρή κομπρέσσα με άρωμα μέντας. Οπου, οι νύχτες δεν είναι παρα ένα διάλειμμα για να κοιμηθεί το φώς και τα μεσημέρια συμπεριφέρονται ευγενικά στο σώμα και στα μάτια προσφέροντας σκιές που ζωγραφίζουν μακρόστενες φιγούρες στην άμμο, κι' όπου τα δειλινά μοιάζουν ν' απομυζούν το μεδούλι της ψυχής απολαυστικά και το εναποθέτουν τρυφερά στο μαβί και στο πορτοκαλί, να ποτιστεί με χρώμα, ν' ανθίσει, να ζωντανέψει, να μεταλλαχτεί...

Εκεί λοιπόν, οι ανθρώπινες κατασκευές επιλέγουν τη φινέτσα της λιτότητας για να εκφραστούν, τα φυσικά στοιχεία γίνονται χρήσιμα και λειτουργικά, απεκδύονται την περιττή πολυτέλεια και φανερώνουν τον πλούτο της καλόγουστης απλότητας και την ομορφιά της διακριτικότητας....

  Δεν κραυγάζει τίποτα, όλα είναι έκπληξη μα και χρησιμότητα μαζί. Τίποτα δεν περισσεύει, μα και τίποτα δεν είναι αναμενόμενα συνηθισμένο...Ολα υπάρχουν για να υπενθυμίζουν πως πάντα αυτή, η μικρή διαφορά της λεπτομέρειας, μπορεί ν' αποτελεί την έκπληξη, κι' η έκπληξη ένα ακόμα ευτυχισμένο χαμόγελο στα χείλη των ανθρώπων...

Φτάνουν να γίνονται αυτονόητες οι ανέσεις  χωρίς να χορταίνονται... Η φύση διδάσκει τους ανθρώπους όλα τα ξεχασμένα. Τους μαθαίνει την αληθινή έννοια της "καλημέρας" που προδιαθέτει για μιά πραγματικά καλή μέρα, αιχμαλωτίζει τ' αφηρημένα βλέμματα με φούξια και λαμπερό πράσινο, αφυπνίζει το κοιμισμένο ένστικτο της εξερεύνησης και την χαμένη περιπέτεια της ανακάλυψης. Οι άκρες των δαχτύλων γίνονται απαλές κι' ευαίσθητες στ'αγγίγματα, κι' ο ωκεανός που απλώνεται γύρω απ' τις ατόλες σηματοδοτεί την αίσθηση της φυγής αλλά συγχρόνως και τη βεβαιότητα πως πάντα υπάρχει αυτό το "παραπέρα" που έχουμε ξεχάσει να αναζητούμε με πείσμα...

Ο  βυθός αποκαλύπτει τη μαγεία της σιωπής, την γοητεία της έννοιας "εσωτερικότητα" και την τελειότητα ενός κόσμου που διυλίζει το φώς, απορροφά τους ήχους και κάνει κάθε κίνηση να μοιάζει χορευτική. Παρατηρώντας τα τεράστια σαλάχια ν' αποτινάζουν την άμμο απ' τη πλάτη τους και ν' αναδύονται απ' τις κρυψώνες τους με την απόλυτη παραλλαγή, νόμιζα πως έβλεπα μιά χορεύτρια να γλιστράει στη σκηνή αέρινα, κρατώντας τον μανδύα της στις άκρες των δαχτύλων και να στροβιλίζεται με απόλυτη χάρη καθώς απομακρύνεται και χάνεται στο διάφανο τυρκουάζ.

Τα  ψάρια δείχνουν ν' αδιαφορούν για τη παρουσία των ανθρώπων κοντά τους, ή μάλλον την αποδέχονται σαν κάτι φυσικό, μέρος του βυθού και τα όντα τα δίποδα με τα χρωματιστά πτερύγια στα πόδια και τις χρωματιστές προβοσκίδες... Εκεί γίνεται στ' αλήθεια καταννοητό αυτό το λησμονημένο απο τον ανθρώπινο εγωϊσμό γεγονός, πως αποτελούμε μέρος του "όλου" κι' όχι κορυφή...Εμπράκτως μου το διαβεβαίωσε και το πολύχρωμο ψάρι που περιεργάστηκε για μερικά δευτερόλεπτα επίμονα αυτό που κρυβόταν πίσω απ' το γυαλί της μάσκας μου....

Αφέθηκα στο πειρασμό να πιστέψω πως μπορώ να μεταφέρω στις αποσκευές μου τα πειστήρια της ευτυχίας. Κουβάλησα άμμο μέσα σε σακουλάκι και ξεβρασμένα κοχύλια και νεκρά κοράλλια κι' αποτυπώματα γυμνών ποδιών στο μυαλό μου, κι' αύρα θαλασσινή στις χούφτες μου και ίσκιους απο κοκοφοίνικες που πλαγιάζαν δίπλα μου προστατευτικά κι' όλη τη τρυφεράδα του τόπου αυτού, κλειδωμένη τριπλά μές στη ψυχή μου για πάντα....

Ξέπλυνα τις αγωνίες μου με γλυκό νερό κι' αφέθηκα ν' ανασαίνω άρωμα Παράδεισου με γεύση καρύδας. Φεύγοντας, επανέλαβα πολλές φορές στον εαυτό μου πως, αφού αξιώθηκα ν' αγγίξω ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο απο τον Κήπο της Εδέμ, πρέπει να είμαι ένας πολύ ευτυχισμένος άνθρωπος. Κι' αφού η ευτυχία δεν ορίζεται σε βάθος χρόνου, παρα μόνο σε βάθος αίσθησης και συνειδητότητας, υποσχέθηκα στο Παντοδύναμο Μέλλον να διαφυλάξω αυτό το πολύτιμο κομμάτι παρελθόντος στη μνήμη μου, τόσο αληθινό και αναλλοίωτο όσο και το κάθε συνειδητό λεπτό του παρόντος μου...

Κι' αφού μόνο η ανάμνηση της ευτυχίας αναπαράγεται, κι' όχι αυτή καθαυτή η ευτυχία, μη έχοντας κι' άλλη επιλογή, με έπεισα, χωρίς μεγάλες αντιστάσεις, πως πάντα κρυμμένα κάπου γύρω μας, μακριά ή κοντινά, βρίσκονται μονοπάτια λουσμένα στο φώς και στα χρώματα, φτάνει η μνήμη να ανακαλέσει την επιθυμία της επανάληψης, ν' ανασύρει τη γλύκα των στιγμών και να τη κάνει πρόσκληση... Και υπόσχεση....

Κι' άν μετανοιώνω για κάτι, είναι που χάραξα στην άμμο τη λέξη "τέλος", σε κρίση θλίψης για την επιστροφή, σε μιά στιγμή παρανόησης της αλήθειας, που πάντοτε διαψεύδεται απο την ίδια τη ζωή. Οπως οι ατόλλες των Μαλδίβων, οριοθετούν τα όριά τους με τον ωκεανό στεφανωμένες απο μιά μακριά γραμμή κυμάτων, παρ' όλα αυτά όμως, συνδέονται μαζί του άρρηκτα μές στο βυθό, μοιράζονται τον ίδιο ήλιο, το ίδιο φεγγάρι, τον ίδιο υποθαλάσσιο πλούτο, έτσι και οι ευτυχισμένες σελίδες της ζωής μας, υπάρχουν εκεί, στα βάθη του μυαλού, έτοιμες πάντα για να εμπλουτιστούν ακόμα περισσότερο με προσμονή κι' ελπίδα, και πίστη και όνειρα και λαχτάρα. Και γίνονται ένα με το ανείδωτο ακόμη, με το άγνωστο, με το διαφορετικό και τ' ονειρεμένο...

Και το κύμα που ξέρει πολλά περισσότερα απο μένα, θα'ρθεί και θα σβύσει το "τέλος" που αυθάδικα θέλησα να δώσω εγώ, η ανόητη. Θα περπατήσουν για λίγο τα καβούρια επάνω του, επιδεικτικά αγνοώντας τις ανθρώπινες έννοιες, κι' ύστερα η θάλασσα με χέρι τρυφερό και συγκαταβατικό χαμόγελο, θα πάρει το δικό της σφουγγάρι και θα εξαφανίσει ότι βάζει όριο στην ομορφιά... Που ξέρει να περιμένει να την εξερευνήσουμε.... Να την ανακαλύψουμε.... Και να τη ζήσουμε... Οπου... Και όποτε....