Ο "δυνάστης" μου κι' εγώ...

 "Σιγά τα ωά", θα πείτε και δικαιολογημένα!
Παρ' όλ' αυτά, τρίτη μέρα χωρίς τσιγάρο στα δάχτυλα, χωρίς καπνό στα πνευμόνια, χωρίς την αυτόματη κίνηση του στριψίματος (και με τα μάτια κλειστά μπορώ, και οδηγώντας με το ένα χέρι μπορώ, και γράφοντας τις αναρτήσεις μου μπορώ) και σήμερα ίσως είναι η πρώτη μέρα που αρχίζει να ξεθολώνει λίιιιγο, τόσο δα λιγάκι το μυαλό, να επιχειρήσει να συγκεντρωθεί στην οθόνη, μεγάλη δοκιμασία, πιστέψτε με!
Οσο έγραφα, μέχρι τώρα, λές και ξεπηδούσαν μέσα απ' τους καπνούς οι σκέψεις! Λές, κι' άν δεν βασίλευε ομιχλώδης κατάσταση στο μισό μέτρο περιμετρικά γύρω μου, θα στέρευαν οι λέξεις μου κι' οι ιδέες... Λές και ξεπήδαγε η κάθε πρόταση που κατέθετα με το "τσάκ" του αναπτήρα μου. Λές κι' άν δεν "έλουζα" με στάχτες το πληκτρολόγιο μπροστά μου, αυτό θα πέτρωνε εκεί ακίνητο, θ' αρνιότανε να υπακούσει στις άκρες των δαχτύλων μου.
Τέτοια εξάρτηση...
Καλά! Τί κάνω τώρα; Προσπαθώ να μεταφέρω τί αισθάνεται ένας "βαρύς" καπνιστής, όταν επιχειρεί να κόψει το τσιγάρο; Γιατί; Κάποιοι θα το καταλάβουν.... Κάποιοι όχι.... Κάποιοι θα γελάσουν.... Κάποιοι θα το αμφισβητήσουν... (Εγώ, πρώτη και καλύτερη!)
Ε, λοιπόν, μιά πρόβα κάνω! Να δώ πώς είναι να γράφω και να καταγράφω χωρίς τον δυνάστη μου εδώ δίπλα! Αλλά, επειδή τον φοβάμαι ακόμα πολύ, με μέτρο ακουμπάω τα συναισθήματα, λίγο καλυμμένα και κρυφά, μη τα πάρει χαμπάρι και με φέρει τούμπα το κάθαρμα!
Και μη νομίζετε πως δεν τον πολεμάω! Δώδεκα φορές μέχρι τώρα τα χαλάσαμε, πέταξα τα πράγματά του στο δρόμο, μέχρι τασάκια έσπασα, να μη τα βλέπω μπροστά μου, έβγαζα τις φωτογραφίες μου με το αιώνιο τσιγάρο κολλημένο θαρρείς ανάμεσα στα δάχτυλα, τίς κρέμαγα με μαγνητάκια στο ψυγείο και κάθε φορά που έπεφτε το μάτι μου εκεί "φτού σου ξεφτίλα" μου πέταγα στα μούτρα, με την απόλυτη περιφρόνηση και αηδία...
Δέκατη τρίτη προσπάθεια! Αυτή η σχέση πάθους με το δυνάστη μου, πάντα νικάει μέχρι τώρα! Κατεργάζομαι καινούργιους τρόπους για να τον ξεπεράσω. Κατέβασα απ' το You Tube ότι πιό φρικιαστικό κι' αποτρόπαιο υπάρχει σχετικά με το κάπνισμα. Καθόμαστε με τον Γιώργο και τα βλέπουμε με έκφραση τρόμου στα μάτια όταν μας πιάνουν τα στερητικά! Κάτι γίνεται... Στο σπίτι κυκλοφορούμε με κράνη! Νεύρα! Μα πολλά νεύρα! Αρχίζουμε και φωνάζουμε με το παραμικρό, οι φλέβες στο λαιμό μας λές και θα σπάσουν... Ο δυνάστης γελάει.... Του τη σπάμε όμως κι' εμείς ... Μετά τη κρίση, ξεσπάμε σε γέλια.... Παλιές καραβάνες στο "κόψιμο"! Τα γνωρίζουμε καλά τα συμπτώματα της πρώτης εβδομάδας.... Μακριά απο "άραγμα" σε καναπέδες και τέτοια... Το μεσημέρι, μετά το φαί, πεζοπορία με μανία, ανηφόρες, κατηφόρες, ο χρόνος να περνάει να μη το σκέφτομαι το ρημάδι, όσο είμαι έξω είναι καλά, μετά, στο σπίτι ζόρια και πάλι....
Κάθε φορά και πιό δύσκολο! Χθές, είχα και συμπτώματα αϋπνίας... Απο τις τέσσερεις το ξημέρωμα, το μάτι γαρίδα... Πολλά χρόνια σχέση, ρε γαμώτο! Τριάντα χρόνια , που να πάρει... Εχει γίνει ένα ο δυνάστης  με το δέρμα μου, με τα χείλη μου, με τη γεύση μου, με τη κάθε μου κίνηση, με όλα τα έντονα συναισθήματά μου...
Βρήκα και το κομπολόϊ απο το προηγούμενο "κόψιμο"! Απασχολεί τα χέρια μου τις ήρεμες στιγμές...Ανακάλυψα και κάτι σιχαμένες τσίχλες, που μου καίνε τον λαιμό... Τις πιπιλάω απολαυστικά όμως, όταν η γεύση μου ζητάει τσιγάρο...
Στις δέκα μέρες όλα θά'ναι καλύτερα.... Στο μήνα, έρχεται η πρώτη κρίση... Αρχίζουν και πέφτουν οι άμυνες. Αν τη ξεπεράσω, η επόμενη κρίση έρχεται στους τρείς μήνες περίπου. Αρχίζω και αμφισβητώ τους φόβους μου, αρχίζω και συνηθίζω τα ωφέλη... Εκεί μου χρειάζεται ένα γερό ταρακούνημα. Ενα χαστούκι, να συνέλθω.... Εχω φτάσει και τεσσεράμισυ μήνες χωρισμένη απ' τον δυνάστη μου....Στο τέλος πάντα με νικάει....Νά, τώρα αρχίζω και θυμώνω πραγματικά! Και η στέρηση γίνεται πολύ βασανιστική. Οσο αναδεύονται τα συναισθήματα μέσα μου, τόσο μου αναδεύει το μυαλό αυτός! Είναι νωρίς ακόμη για να με φοβηθώ... Γύρω στο μήνα πρέπει να μεθοδεύσω τις πιό επιθετικές μου στρατηγικές... Πόσο να τον μισήσω πιά; Αφού ποτέ μου δεν μπόρεσα να διατηρήσω μίσος ζωντανό , πώς θα καταφέρω να του σπάσω τα μούτρα αυτού του αγύρτη, να ξεχάσω, ρε παιδί μου, τις ψεύτικες του υποσχέσεις, αυτήν την τόσο γνώριμη κι' εκμαυλιστική του μυρωδιά, την αιώνια παρουσία του κάπου κοντά μου, την απόλαυση της πρώτης ρουφηξιάς;
Ρητορικό το ερώτημα, μη παιδεύεστε! Δικό μου και το πρόβλημα... Δώδεκα προσπάθεις αποτυχημένες, δείχνουν ήδη κάποια πράγματα...
Η, ότι δεν έχω πείσμα αρκετό....
Η, ότι έχω πολύ, πάρα πολύ!
Θα δείξει...
Συγχωρείστε μου το "αλαλούμ" της ανάρτησης! Τα εγκεφαλικά μου κύτταρα τα έχουν "παίξει" προσωρινά! Εσείς, παρακαλώ, κάντε πως δεν το καταλάβατε, χτυπήστε μου φιλικά την πλάτη, δώστε μου όποια συμβουλή γουστάρετε, με όποιο τρόπο γουστάρετε, βρίστε με ή χαϊδέψτε με, κάντε με να πιστέψω όμως, γι' αυτήν την 13η φορά, πως αξίζει το κόπο να κωλοχτυπιέμαι όπως τώρα, πως αξίζει τον κόπο να ζήσω χωρίς δυνάστη τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου, το κερατό μου, χωρίς τρύπες απο κάψιμο στα μπλουζάκια, χωρίς βρώμικα τασάκια όπου κοιτάξω γύρω μου, χωρίς τον γνωστο πανικό τύπου "Καπνό πήραμε; Χαρτάκια έχουμε; Ωχ! Τα φιλτράκια τελειώσανε...Φτού!"
Και, αλήθεια σας λέω, θα εκτιμήσω πάρα μα πάρα πολύ όσους δεν φοβηθούν να μου επιβεβαιώσουν τό πόσο "ανάπηρη" ψυχολογικά πρέπει τελικά να είμαι, άν "υποκύψω" σ' αυτή την άρρωστη αγάπης-μίσους σχέση, για 13η φορά! Μιλάμε για φοβερή αναπηρία, η βιολίστρια!
Δεν υπόσχομαι τίποτε στον εαυτό μου. Μόνο, ότι θα προσπαθήσω με όλη μου τη δύναμη να τον μισήσω αληθινά τον βρωμιάρη! 
Να τον πατήσω κάτω !
Να τον λειώσω!
(Εσείς, καλού-κακού, φυλάξτε σάλιο για να με φτύσετε, όταν σας πώ....Εντάξει;)
Ρε σείς! Τέλειωσα μιά έστω και "αλαλούμ" ανάρτηση χωρίς τσιγάρο!
Γουστάρω τρελλά!