Είμαι μπερδεμένη, θυμωμένη, απογοητευμένη και περνάω και κρίση πανικού. Είμαι θλιμένη. Ενίοτε, κι'απελπισμένη... Τα μηνύματα των ειδήσεων, έχουν κάνει επιστήμη το πώς θα τροφοδοτήσουν καλύτερα τα πιό επώδυνα συναισθήματά μας. Κι'εγώ "μασάω". Αλλά και να μή "μάσαγα", τί θ'άλλαζε; Μιά φάλαινα στη Κεφαλλονιά, νεκρή, με μιά σφαίρα στο κεφάλι! Κι'άν δε ¨μάσαγα", τι θ'άλλαζε; Το υλικό της παιδικής πρνογραφίας, ασύλληπτο. Προσπαθώ να μη σκέφτομαι, να μη φαντάζομαι, αυτό που εντέχνως με αφήνουν να εννοήσω. Πώς γίνεται να "φτιάχνεσαι" με νήπια και ζώα; Δε τα καταφέρνω, και "χαλιέμαι" αφόρητα! Αλλά, κι'άν δε "μάσαγα", τί θ'άλλαζε; Το ορυκτέλαιο μου επιτίθεται απο παντού. Ντού απο παντού ο οχτρός! Να κόψω και τα ταβερνάκια; Και τις γουρουνιές στις καντίνες; Και τα σουβλάκια; Και τις σοκολάτες; Με τη σωστή δόση καχυποψίας καθημερινά, "δοξα σοι ο Θεός", τη σκαπουλάραμε! Αλλά, κι'αν δε "μάσαγα", τί θ'άλλαζε; Ευτυχώς, "μασάω"! Και αρνούμαι. 1) Να συνηθίσω τη βία στον άνθρωπο. 2)Τη βία στα ζώα. 3)Να προετοιμαστώ για τον καρκίνο μου. 4)Να αδιαφορήσω για τον καρκίνο των συνανθρώπων μου. 5)Να δεχτώ ότι οι 60000 νεκροί στη Κίνα, είναι αριθμός ασήμαντος σε σχέση με το πληθυσμό τους. 6)Να αποδεχτώ συγκαταβατικά τη δυστυχία των ανθρώπων στη Μιανμάρ. 7)Να πάρω απόφαση ότι τα 2/3 των συμπολιτών μου,(μαζί μ'αυτούς κι εγώ)θα πεθάνουν φτωχοί. 8)Να μάθω να "θάβω" τα συναισθήματά μου, γιατί μόνο οι "δυνατοί" επιβιώνουν. 9)Να συνθλίψω την όποια υποψία ονειροπόλησης, στα μάτια των παιδιών μου και 10)Να αντιμετωπίζω "ψύχραιμα" την οποιαδήποτε κακοποίηση της φύσης. Γιαυτό, γουστάρω να "μασάω". Για να κρατήσω λίγη απο την αθωότητα που μας κλέβουν καθημερινά. Γιαυτό μ'αρέσει να με "κράζουν" όταν κλαίω στο "πακέτο"!Για να κρατάω ζωντανά αισθήματα που προσπαθούν να με κάνουν να ξεχάσω. Και, ναί, καθόλου δε με πειράζει που μπορώ και νοιώθω θλίψη βαθύτατη για τον ανθρώπινο πόνο. Και οργή για το άδικο. Και αηδία, για την υποκρισία. Και συγκίνηση, γιά ότι όμορφο υπάρχει ακόμα, κι'αντιστέκεται.Δε με πειράζει, κι'ούτε ντρέπομαι που βουρκώνω στη δυστυχία των άλλων, και ξεκατινιάζομαι στις κηδείες και στούς παντός είδους αποχωρισμούς! Οσοι Παυλόπουλοι κι'αν επιστρατευτούν, με σκοπο , να με συνηθίσουν στην αναλγησία, με τη γνωστή μέθοδο "η επανάληψις είναι μήτηρ της μαθήσεως", κι'όσοι αρματωμένοι τεχνοκράτες και να ξεπηδάνε απο τα κανάλια και το ραδιόφωνο καθημερινά, εγώ περήφανα θα τούς φωνάζω "Αέεερααα", με σημαία τον παρωχημένο κι'ανόητο ρομαντισμό μου, και όπλο, τον αθεράπευτο συναισθηματισμό μου. - Εμείς μασάμε, ρεεεε!
12 σχόλια:
Δεν πολυκατάλαβα έτσι όπως τα έγραψες τι ακριβώς θέλεις να πεις. Εγώ νομίζω ότι όταν δε μασάω από αυτά που μου πλασάρουν, τότε μπορώ να αρνηθώ αυτά τα δέκα που ανέφερες και άλλα τόσα. Γιατί μασάω σημαίνει δέχομαι τον ψεύτικο συναισθηματισμό που μου προσφέρουν σαν προ'ι'όν κατανάλωσης. Και μου τον προσφέρουν στο πιάτο και μου λένε (μάλλον με διατάζουν): ορίστε, τώρα κλάψτε με την ψυχή σας, λυπυθείτε όσο πιο πολύ μπορείτε, αφήστε το δάκρυ να τρέξει ποτάμι, κλάψτε μωρέ!! Και είναι ψεύτικος ο συναισθηματισμός αυτός. Ψεύτικος και πλαστός. Το αναφέρεις και εσύ σε ένα σημείο. Δε θυμάμαι πότε έπαψα να βλέπω ειδήσεις και να περιφρονώ όλους αυτούς τους "δημοσιογράφους". Και δε χρειάζομαι να μασάω για να μπορώ να προβληματίζομαι, να σκέφτομαι, να θυμώνω, να χαίρομαι, να λυπάμαι και να με απασχολούν όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο. Αυτά τα ολίγα αγαπητή βιολίστρια!
Αυτό που μάλλον δε κατάλαβες αγαπητέ βλάκα;(κάπως μούρχεται αυτό το "βλάκα" βρε παιδάκι μου), είναι το ότι "κλείνοντας" διακόπτες, γίνεται αυτό που ακριβώς το σύστημα επιδιώκει. Να αποστασιοποιούμαστε απο το συναίσθημά μας. Γιατί το συναίσθημα είναι η φλόγα στο φυτίλι που λέγεται ανθρώπινος εγκέφαλος, κι'άν η φλόγα δε πυροδοτήσει το φυτίλι, δε θα συμβεί τίποτα... Εχεις δεί να συμβαίνουν ανατροπές, μόνο με τη ψυχρή λογική; Αν δε "μπουχτήσουμε" από θυμό, ο θυμός μας θα είναι κατευθυνόμενος. Αν η περιφρόνηση δε γίνει αηδία, θα καταλήξουμε να αδιαφορήσουμε για όσα συμβαίνουν γύρω μας και να ξεπερνάμε καταστάσεις, μ'ένα σήκωμα των ώμων...
Αυτό που θέλω να πώ, και ίσως δε κατάφερα να το εκφράσω καλά, (ίσως γιατί συνήθως γράφω φορτισμένη), είναι πώς δεν πρεσβεύω, ότι πρέπει να "μασάμε" σ'αυτά που μας σερβίρουν γενικά, αλλά ότι πρέπει να αφήνουμε την ουσία των πραγμάτων να μας πληγώνει τόσο όσο πρέπει για να λεγόμαστε ανθρωποι και μάλιστα άνθρωποι ΖΩΝΤΑΝΟΙ!
δηλαδή βλάκα μου (άλλαχτο ρε πουλάκι μου),μάλλα λόγια, πρέπει να μασάς , να μασάς και να ξαναμασάς, καλέ μου.
Γιατί όποιος δε μασάει και κοιτάει τον κώλο του μοναχά,είναι άξιος συνοδοιπόρος του σερίφη Μπούς και των ομοίων του ,σε ανατολή και δύση.
δ
Άσχετο…..
….. αλλά κολλάει στους 60.000 χιλιάδες νεκρούς.
Τις προάλλες αποχαιρετίσαμε το Βαγγέλη κι ήταν η πρώτη φορά που δεν στενοχωρήθηκα καθόλου. Όχι πως είμαι τόσο σκληρός ή έξω από τον ανθρώπινο πόνο _ το αντίθετο.
Ο Βαγγέλης έζησε 3 εικοσαετίες περίπου. Τις 2 καλά, με ότι αυτό το καλά συνεπάγεται. Έκανε οικογένεια παιδιά, είχε σταθερή και καλή δουλειά και μια μεγάλη παρέα για τις καλές και τις λιγότερο καλές στιγμές της καθημερινότητάς του.
Κάπου στις αρχές της τρίτης εικοσαετίας του έγινε η στραβή, έχασε τη δουλειά του, σύρθηκε στα δικαστήρια και μετά τον πήρε η κατρακύλα. Από τότε ο Βαγγέλης παραιτήθηκε σταδιακά από τα πάντα και τους πάντες. Άφησε τον εαυτό του στην τύχη του και λίγο αργότερα τον εγκατέλειψαν οι πάντες. Λάκισαν οι φίλοι, η σύζυγος, τα παιδιά κι απέμειναν μια μάνα (σταθερή αξία) και μια αδερφή που πάλευαν να τον κρατήσουν όρθιο. Μάταια.
Πλήρης αποστασιοποίηση από τα πάντα. Συντροφιά το ποτό και το τσιγάρο και μια απέραντη μοναξιά μέσα κι έξω του. Ούτε η κοπελιά που του συμπαραστάθηκε τα τελευταία χρόνια κατάφερε ν’ αλλάξει κάτι. Ο Βαγγέλης έρευε καθημερινά σ’ αυτό που τον έτρωγε από μέσα και περιέφερε το σαρκίο του αδιάφορα μόνο και μόνο επειδή αυτό του ζητούσαν να κάνει.
Παρηγοριά πάντα το τσιγάρο και το ποτό, άντε και μια τηλεόραση ανοιχτή που ποτέ δεν παρακολουθούσε. Μ’ ένα ποτήρι μπύρα ο ‘φίλος μας’ έφτιαχνε κεφάλι και δραπέτευε από ‘εμάς’.
Όπως ήταν φυσικό, με τόση εγκατάλειψη του εαυτού του από μέρους του, άρχισαν να παρουσιάζονται σωρός τα προβλήματα που άλλα αντιμετωπίζονταν κι άλλα όχι.
Η υγεία του κλονίστηκε σε σημείο που βρήκε πρόσφορο έδαφος η επάρατος κι ήρθε και φώλιασε μέσα του. Δύο θεραπείες άντεξε όλες κι όλες. Κοιμήθηκε και δεν ξαναξύπνησε κι αυτό που έκανε ήταν το καλύτερο για τον ίδιο και το περιβάλλον του.
Γλίτωσε ακρωτηριασμούς, πόνους, οδύνες, άπειρα εισιτήρια κι εξιτήρια σε νοσοκομεία και κυρίως γλίτωσε από την ελπίδα που απ’ ότι φαίνεται δεν την είχε καθόλου ανάγκη.
Δεν μας είχε πλέον ανάγκη ο Βαγγέλης γι’ αυτό και μας γύρισε την πλάτη.
Δεν άντεχε άλλη ‘ξεφτίλα’ κι ούτε ήθελε τη συμπόνια μας, γι’ αυτό έφυγε.
Καλό ταξίδι φίλε κι ας μην ήμασταν ποτέ κολλητοί _ πάντα ήσουν ο αδερφός της φίλης μου και ήμουν ο φίλος της αδερφής σου.
Θαρρώ όμως πως κάποια στιγμή σε τσάκωσα την ώρα που το αποφάσιζες και σου είπα κάντο, φύγε τώρα που ακόμα μπορείς. Φύγε ολόκληρος και μην αφήσεις να κόψουν τίποτα από πάνω σου, κι εσύ έτσι έκανες, όχι επειδή με άκουσες αλλά επειδή από καιρό το ‘χες αποφασίσει.
Γι’ αυτό χάρηκα για σένα Βαγγέλη. Έφυγες όσο πιο γρήγορα κι ανώδυνα μπορούσες κι άφησες εμάς ξοπίσω ν’ αναρωτιόμαστε τι κάναμε για σένα
Καλό ταξίδι Βαγγέλη και συμπάθα με που δεν έκανα κάτι παραπάνω. Το αντίτιμο το εισέπραξα από τη μάνα σου που έπεσε στο κόρφο μου με αναφιλητά φωνάζοντας με Βαγγέλη.
Αν μπορούσα θα σταματούσα το χρόνο είκοσι χρόνια πριν.
Γ
4 συναντήσεις
Εκεί στον αποχαιρετισμό του Βαγγέλη πήγα με σφιγμένη καρδιά. Ένιωθα άβολα κι αμήχανα που δεν μπορούσα να μοιραστώ την ανακούφισή μου για το φευγιό του. Αλίμονο, ποια μάνα και ποια αδερφή θα ‘ταν σε θέση ν’ ακούσει πως ο Βαγγέλης τα ‘χε σπάσει οριστικά με την ελπίδα και διάλεξε να πορευτεί μόνος για κάπου καλύτερα
Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι κι ένα παραπάνω εμείς οι Έλληνες με τους στενούς οικογενειακούς δεσμούς.
Το σφίξιμο όμως μεγάλωνε καθώς αναλογιζόμουν μια αναπόφευκτη συνάντηση με άτομο με το οποίο διατηρούσα στενότατη σχέση τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια κι είχα να δω από τον περασμένο Αύγουστο. Με δυο τρία e-mails η Χ κι εγώ διαχωρίσαμε τη σχέση μας και βγάλαμε ο ένας τον άλλον από τις ζωές μας. Τέλος.
Ήξερα όμως πως πέρα από τις όποιες συγκυρίες θα θεωρούσε καθήκον της να παραβρεθεί στο στερνό αντίο, όπως κι εγώ άλλωστε, κι είχα το νου μου να αποφύγω οποιαδήποτε επαφή για να μη ξυστούν περισσότερο οι κακοφορμισμένες πληγές και στάξουν πάλι πύον _ το αίμα πονάει αλλά είναι υγιέστερο από το πύον.
Την είδα ξαφνικά στα δέκα μέτρα και δεν μπορούσα να την αποφύγω. Την χαιρέτισα με δυο λόγια μασημένα ξεστρατίζοντας ταυτόχρονα και γυρνώντας σταδιακά το βλέμμα αλλού. Πρέπει να ‘μασταν κι οι δυο κακάσχημοι κι η δική μου ασχήμια καθρεφτιζόταν στο βατραχίσιο βλέμμα της, σε σημείο που δεν άντεξα κι απομακρύνθηκα αργά. Είκοσι πέντε χρόνια σ’ ένα κύκλο κλειστό.
Εκεί λοιπόν που προσπαθούσα να αναδιοργανωθώ βάζοντας σκοπό μου για τις επόμενες στιγμές να προσέχω ούτως ώστε να μην βρεθούμε κοντά μέχρι το τέλος της τελετής, τσουπ νάσου περνά από μπροστά μου άλλη μια παλιά αγαπημένη φυσιογνωμία. «Δεν τα μπορώ αυτά, δεν τα μπορώ» είπε η Μ με δυο ζάρες ανάμεσα στα φρύδια κι άλλες τόσες στο μέτωπο. Μου έδωσε το χέρι σε μια τυπική χειραψία και βιάστηκε ν’ απομακρυνθεί.
Δεν σε μπορώ άλλο, δεν σε αντέχω ήθελε να πει κι αν μπορούσε θα το ‘χε κάνει. Θυμάμαι που σε κάποια αντίστοιχη περίπτωση, καθόταν απέναντι μου στο καφέ κι ενώ έκανα κάποιες δειλές προσπάθειες να κρατήσω διάλογο μαζί της εκείνη μ’ απέφευγε αποστρέφοντας συνεχώς το βλέμμα. Έκρυβε ενοχή ή μόνο αμηχανία άραγε;
Άλλος ένας κύκλος κλειστός, ένας κύκλος με εντονότατο παλμό και διάρκεια πάνω από δέκα πέντε χρόνια. Και να σκεφτεί κανείς πως κάποτε μου ήταν αδιανόητο να μην μιλήσω μαζί της μια με δυο φορές τη μέρα.
Μια σχετικά ευχάριστη συνάντηση ήταν με τη Ρ.
Γνωριμία τριάντα ετών και μ’ ένα ανομολόγητο έρωτα από μεριάς μου _ ναι πρόλαβα κι ένιωσα κι απ’ αυτό κι ας ήμουν αλλού όπως πάντα. Ένας τεράστιος κύκλος σπασμένος σε δεκάδες κομμάτια και δυο ζωές εντελώς διαφορετικές, παράλληλες η μη που όποτε συναντιούνται αφήνουν γλυκόπικρη γεύση να σταλάξει απ’ την καρδιά στο μυαλό κι αντίστροφα.
Μου έδωσε την κάρτα της να της στείλω κάνα e-mail. Της έστειλα αλλά γύρισε πίσω με την ένδειξη άγνωστος αποδέκτης αλλά έχω και το τηλέφωνο, μα λέω να μην πάρω. Όταν ο κύκλος κλείσει δεν πρέπει να τον ξεχειλώνουμε γιατί έτσι γίνεται σπείρα. Τίποτα χειρότερο από μια κατακερματισμένη σπείρα.
Η χαριστική βολή δόθηκε από την Ε.
Ούτε καν πήγε το μυαλό μου πως θα μπορούσε να βρίσκεται εκεί, κι όταν την είδα ήταν πολύ αργά να αντιδράσω ή έστω να προσπαθήσω να την αποφύγω. Τριάντα πέντε συναπτά που έκλεισαν σχεδόν πενταετία χωρίς επικοινωνία καμιά.
Κάθισε διαγώνια απέναντι μου κι άθελά της μου έκανε μαρτύριο τον καφέ της παρηγοριάς, όχι η Ε αλλά η παρουσία της.
Φεύγοντας την αποχαιρέτησα μα δεν άντεξα και γύρισα πίσω. «Μου έλειψες αφάνταστα» της ψιθύρισα στο αφτί _ και το εννοούσα. Το είπα έτσι απλά για να ξέρει, σαν ενημέρωση μου βγήκε και σαν εξομολόγηση μαζί κι εκείνη αβίαστα αποκρίθηκε «κι εμένα» αλλά βιάστηκε να συμπληρώσει «αλλάζει όμως τίποτα; Δεν αλλάζει»!
Αυτό το ‘κι εμένα’ έφτανε, το υπόλοιπο ήταν περιττό, με χάλασε και με χάλασε πολύ γιατί δεν κατάλαβα αν είχε πίκρα, απόρριψη ή ελπίδα.
Τα έχω σπάσει με την ελπίδα κι εγώ, προ πολλού, οπότε ας κλείσουν οι κύκλοι, ας κατέβουν τα ρολά κι ας μπουν οι μπάρες στις σιδερόπορτες.
Αν δεν μπορείτε να με καταλάβετε μη με αγαπάτε, μου κάνετε κακό.
Δεν είμαστε πια εικοσάρηδες
Γ
υ/γ συγνώμη για τη φλυαρία αλλά το είχα ανάγκη. Δεν θα επαναληφθεί.
Μα συμφωνώ και με τις δυο σας, απλώς εγώ λέω ότι δε μας χρειάζεται ο ψεύτικος συναισθηματισμός, έχουμε και μπορούμε να έχουμε τα δικά μας συναισθήματα, τα οποία από μόνα τους μας κάνουν να παραμένουμε ζωντανοί άνθρωποι και δε χρειαζόμαστε κανέναν να μας υπαγορεύει πότε θα πρέπει να κάνουμε χρήση τους.
ΥΓ. Με φάγατε, ορίστε το άλλαξα!!!:))
Γ. φίλε μου, απορώ. Η ελπίδα όλου του κόσμου βρισκόταν κρυμμένη, όχι στο "κι'εμένα", αλλά στο" αλλάζει όμως τίποτα;" Η ελπίδα πως μπορεί να απαντούσες "αλλάζει, γιατί όχι;"
Η ελπίδα δεν αναιρεί τη πίκρα εξάλλου. Το "κι'εμένα" όμως, αναιρεί την απόρριψη.
Κι'επίσης, Γ. φίλε μου, συμφωνώ..
Αφού δε μπορείς να σε καταλάβεις, αποφάσισες να μη σε αγαπάς...
Κι' ο Βαγγέλης, το ίδιο έκανε...
Μπορεί να έχεις δίκιο, μπορεί και όχι.
Η κριτική είναι εύκολη (ίσως και άσκοπη) αλλά δυσκολεύει όταν μπαίνεις βαθιά στην ουσία των πραγμάτων. Δεν είναι μόνο η επιφάνια που μετρά.
Μερικοί άνθρωποι έχουν το χάρισμα να διαβάζουν ‘ανάμεσα στις γραμμές’.
Αυτό το έχω καταφέρει κι εγώ, ορισμένες φορές, και μόνο με άτομα που έπαιξαν σημαντικό ή πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου.
Έχει γεμίσει ο κόσμος θύματα, δεν σκοπεύω να παίξω αυτό το ρόλο, ούτε κανέναν άλλο βέβαια.
Για κάθε δράση υπάρχει ΠΑΝΤΑ αντίδραση.
Γ.
Περί μασήματος πετρελαίου και περιβάλλοντος.
Κατά καιρούς έχουμε μασήσει πράματα και θάματα, και τα έχουμε καταπιεί και τα έχουμε χωνέψει ωραιότατα.
Τον τελευταίο καιρό κάνουμε επίσης μια ωραιότατη γαργάρα, όχι μόνο εμείς αλλά ολόκληρη η υφήλιος, τα σχετικά με την εξωφρενική άνοδο των τιμών των πετρελαιοειδών, η οποία άνοδος συμπαρασύρει τα πάντα προς τα πάνω.
Είναι επίσης γνωστό, και δεν κομίζω γλαύκα στα Αθήνας, ότι το πετρέλαιο αλλά και το φυσικό αέριο, όπως και όλα τα παράγωγά τους είναι απολύτως απαραίτητα στη καθημερινότητά μας.
Δεν ξέρω και δεν έχω την κατάλληλη μόρφωση για να προτείνω λύσεις αλλά σαν ένας απλός και σκεπτόμενος άνθρωπος και μέσα από εδώ παίρνω το θάρρος να σκεφτώ ‘φωναχτά’.
Εδώ στην Ελλάδα, στο θέμα της ενέργειας, έχουμε άμεση και ασφυκτική εξάρτηση από το πετρέλαιο. Τα πάντα κινούνται και λειτουργούν με αυτό.
Την τελευταία δεκαετία ανακαλύψαμε (οι Έλληνες) το φυσικό αέριο και θέλω να πιστεύω πως γίνονται σοβαρές και υπεύθυνες προσπάθειες να ανεξαρτητοποιηθούμε σε μεγάλο βαθμό από το ‘μαύρο χρυσό’. Δυστυχώς κι αυτό το αγαθό προέρχεται από τρίτες χώρες, οι αγωγοί του περνούν από επίσης τρίτες χώρες, η δε τιμή του είναι άμεσα συνδεδεμένη με το πετρέλαιο. Δηλαδή, αν και φθηνότερο κατά κάποιο ποσοστό από το πετρέλαιο ωστόσο στην κούρσα των ανοδικών τιμών ακολουθεί κατά πόδας με αποτέλεσμα να προσφέρει απλά μια μικρή ανάσα σε ελάχιστους προς το παρόν, μιας και το δίκτυο είναι πολύ περιορισμένο.
Οπότε?
Οπότε θα έρθει κάποια στιγμή που το πετρέλαιο θα κοστίζει ακριβότερα από τη miss Dior ενώ το φυσικό αέριο κάτι παραπάνω από Adidas for men.
Μήπως έφτασε πλέον η στιγμή να αξιοποιηθούν εκείνα τα κοιτάσματα πετρελαίου που υπάρχουν τόσο στη Θάσο, όσο και σε άλλες περιοχές του Αιγαίου και του Ιονίου? Ως τώρα οι υπεύθυνοι έλεγαν ότι ήταν ασύμφορη η εκμετάλλευση τους, μήπως δεν είναι πια? Αν πάλι η άποψη, ότι θα ανοίξουμε μέτωπο με τους γείτονες Τούρκους είναι ξεπερασμένη και μήπως μπρος στο συμφέρον όλων, καλύτερα να τα εκμεταλλευτούμε από κοινού μπας και ανασάνει ο κοσμάκης?
Ο προβληματισμός μου δεν προέρχεται από τα 130 $ το βαρέλι που έφτασε το πετρέλαιο μέσα σε διάστημα ρεκόρ αλλά ότι προβλέπουν πως σε λιγότερο από μήνα θα φτάσει τα 150 $ ενώ μέχρι το 2010 θα ξεπεράσει τα 300 $.
Προ 5ετίας θα γελούσαμε αν μας έλεγαν πως σήμερα θα το πληρώναμε τόσο ακριβά, σήμερα όσο και να το ξορκίζουμε τρέμουμε στην ιδέα του τι μας περιμένει.
Ελληνάρες ξυπνάτε. Με μισθούς και συντάξεις πολύ κάτω από τα 1.000 € κατά μέσο όρο, μαύρες μέρες μας περιμένουν.
Η πολιτεία κοιμάται, μαζί και οι πολιτικοί που ψηφίζουμε. Τα μόνα νομοσχέδια που περνούν ομόφωνα είναι τα σχετικά με την βουλευτική αποζημίωση η οποία μάλιστα είναι 100% αφορολόγητη.
Με αφορμή λοιπόν το περιβάλλον που τόσο πολύ κόπτονται οι αρμόδιοι ας πιέσουμε καθένας με τον τρόπο του μπας και ανακουφιστούμε κάπως και από το πετρέλαιο.
Η Αιολική και Ηλιακή ενέργεια προσφέρονται ΔΩΡΕΑΝ και πλουσιοπάροχα στην Ελλάδα και σχεδόν 365 μέρες το χρόνο. Ας το φωνάξει κάποιος δυνατά, μπας και το ακούσει κανείς αρμόδιος. Έχουμε τόσο ήλιο και αέρα που δεν ξέρουμε τι να τον κάνουμε, ας τον κάνουμε ενέργεια μπας και γλιτώσουμε και το περιβάλλον μειώνοντας τις εκπομπές ρύπων.
Α ναι, μη το ξεχάσω. Μιας και δεν μας περισσεύουν τα νερά και οι καταρράκτες για υδροηλεκτρικές εγκαταστάσεις, μήπως κάποιος ειδικός θα μπορούσε να αξιοποιήσει τα τρελά νερά της Χαλκίδας?
Στα στενά του Ευρίπου χιλιάδες/ εκατομμύρια τόνοι νερού αλλάζουν κατεύθυνση 2 φορές το 24ωρο προσφέροντας απλά ένα θέαμα που θα μπορούσε όμως να προσφέρει και ενέργεια με μια σωστή εκμετάλλευση. Μήπως, λέω μήπως, κάποιος/οι φυσικός/οι θα μπορούσαν να κατασκευάσουν και να τοποθετήσουν έναν ή περισσότερους υδροστροβίλους αξιοποιώντας έτσι ΠΑΝΤΑ ΔΩΡΕΑΝ το δώρο της φύσης. Μη ξεχνάμε πως η Χαλκίδα βρίσκεται σχεδόν στο κέντρο της Ελλάδας και ένα τέτοιο έργο ίσως να ήταν αρκετό να προσφέρει ικανή ενέργεια στο Πανελλήνιο?
Γ.
Γειά στο στόμα σου Χρυσόστομε! Οπως τα λές είναι, μόνο που για να ταραχτούν τα νερά, χρειάζεται ενημέρωση του κόσμου, ενημέρωση σα κιαυτή που κάνεις εσύ, εδώ, τώρα. Απο άτομα με επιρροή και γενική αποδοχή. Πού είναι; Πού βόσκουν; Ποιός θ'αποφασίσει να συντονίσει το κόσμο για μιά (και όχι μόνο) ομαδική και ηχηρή διαμαρτυρία κατά της ακρίβειας; Κάνανε ένα μπουκοτάζ του κώλου κατά τη γνώμη μου, στο φρέσκο γάλα, και μάλλον για ν'αποσυμφορήσουν μαλακά-μαλακά το θόρυβο για την ακρίβεια, στάχτη στα μάτια δηλαδή, και μετά, τί;
Χρειάζονται φωνές ΔΥΝΑΤΕΣ, μπουκοτάζ βαρβάτα, να σφίξουν λίγο οι κώλοι, και άνθρωποι μπροστάρηδες, αποφασισμένοι γιά όλα.
Βλέπεις κάνα τέτοιο;
Ο μεγάλος Γκάτσος έγραψε στο τραγούδι του Χατζηδάκη "Κεμάλ":
"Με φωτιά και με μαχαίρι
πάντα ο κόσμος προχωρεί"
Αμήν...
Και εκεί που τελειώνουν οι ειδήσεις, ξεκινάει η σύγχρονη 7μη τέχνη για να ολοκληρώσει την αναισθητοποίηση...
Άσχετο - σχετικό: Χάρηκα τον Ιντιάνα Τζόουνς γιατί μετά από πολλά χρόνια είδα μια περιπέτεια χωρίς αίμα αλλά με χιούμορ...
Όταν ο Έλληνας μάθει να τρώει ψάρια τα Χριστούγεννα, κοτόπουλο το Πάσχα, αρνάκι την καθαρή Δευτέρα και λαγάνα του Ευαγγελισμού (κι όλα αυτά εκ περιτροπής και κάθε χρόνο κάτι διαφορετικό) τότε μπορεί να πέσουν οι τιμές, τουλάχιστον σε ορισμένα προϊόντα.
Επίσης όχι μόνο γάλα κάτω από ένα ευρώ αλλά και κανένα ‘επώνυμο’ φρέσκο γάλα, μέχρι να τα κάνουν κλύσμα η ΦΑΓΕ στη ΔΕΛΤΑ κι όλες οι υπόλοιπες μεταξύ τους. Άντε να πείσεις τον κάφρο Έλληνα να υπακούσει. «Εγώ θα σώσω τον κόσμο;» θα σου πει και θα πάει στη πρώτη τράπεζα για δάνειο με το οποίο θα πληρώσει μέρος απ’ όλα τα υπόλοιπα δάνεια που έχει πάρει.
Είπαμε …. Παρακμή. Ευτυχώς που προλάβαμε και κάποιες καλές εποχές για να έχουμε να θυμόμαστε.
Άκου που σου λέω … γερνάω επιτυχώς με γεμάτο παρελθόν κι αβέβαιο μέλλον.
ΟΧΙ κουφάλες, δεν θα αυτοκτονήσω. Θα εισπράττω τη σύνταξη μέχρι να τα τινάξω.
Επίσης μπορεί να κάνω και κάνα γάμο με κάνα μωρό άμα καταλάβω πως λιγοστεύουν τα ψωμιά μου, να έχει να πορεύεται κι αυτό για κάνα μισό αιώνα.
Άσχετο, μήπως προσέξατε την αυταρέσκεια του μπουχέσα, όταν μας έγλειφε η κοντή γαλλοπούλα Σαρκο-ζει για να αγοράσουμε την πραμάτεια του? Τύφλα να έχουν όλοι οι Λουδοβίκοι – μαζί κι αυτός των Ανωγείων.
Η αυτάρεσκη, περήφανη και πλήρως ικανοποιημένη μπουχέσα.
Αχ ώρες-ώρες μου λείπει κάτι σε 17 ή έστω σε Νοέμβρη.
Γ.
Δημοσίευση σχολίου