Τρία δέντρα ήταν αυτά που αποτελούσαν άρρηκτο κομμάτι των παιδικών μου χρόνων.
Μία συκιά, μία αγγελική, και μιά γαζία.
Η συκιά, για να σκαρφαλώνω και να κρύβομαι απ'όλους κι'απ'όλα.
Η αγγελική για να αιωρούμαι με μιά αυτοσχέδια κούνια, απ' τα χοντρά κλαδιά της.
Η γαζία, για να ονειρεύομαι.
Θυμάμαι το άνοιγμα του παραθυρόφυλου κάθε πρωί, την άνοιξη και το καλοκαίρι, και το κίτρινο σα να ορμά μές στο δωμάτιο, φορτωμένο με μυρωδιά...Μ'αυτή τη συγκεκριμένη μυρωδιά, μιά μυρωδιά γλυκερή, αισθησιακή, βαριά και επιθετική, πολύτιμη εντούτοις, γιατί το σπίτι μας στη πλατεία Αμερικής, ήταν το μοναδικό απομεινάρι μιάς άλλης εποχής, με κήπο και προπαντός, κήπο με γαζία!
Μιά συκιά, μιά αγγελική και μιά γαζία, σ'ένα κήπο 50τ.μ., πνιγμένο ανάμεσα στις πολυκατοικίες, τις πρώτες πολυκατοικίες της δεκαετίας του '60.
Και μιά γαζία, ν'αντιστέκεται στην κονσερβοποίηση, με σημαία το κίτρινο, και τη μυρωδιά της!
Ισως μία από τις τελευταίες γαζίες της Αθήνας!
Γιατί, πώς εξηγείται, οι περισσότεροι κάτω των 45, να μη ξέρουν τη γαζία? Η, να μην έχουν δεί μία γαζία? Η, να μην έχουν μυρίσει μία γαζία?
Και δεν μιλάω για 20ρηδες, που η βοτανική εν πάση περιπτώσει, δεν είναι φυσικά μέσα στα άμεσα ενδιαφέροντά τους. Μιλάω και για 40ρηδες και για 45ρηδες, που ίσως και να είχαν δεί γαζία στα μικράτα τους, αλλά όλα αυτά τα χρόνια που ακολούθησαν, δεν την συνάντησαν ποτέ και πουθενά ξανά, σα να πρόκειται για είδος υπο εξαφάνιση!
Αλήθεια, πού πήγαν οι γαζίες βρε παιδιά?
"Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια."
Κ. Καβάφης
10 σχόλια:
Βαρύ nickname.Ευχομαι να ανταποκριθείτε με το καλύτερο δυνατό τρόπο σε αυτό τον ωραίο δρόμο. Χρειαζόμαστε υπερβατικά όντα, στη μπλογκόσφαιρα.
Τώρα να, μου μύρισε και μένα η γαζία της "Ιούλιαμ Κίνγ" ρε love love ,και με πήγε πίσω στο ναυτικό παλτό με τα χρυσά κουμπιά.
Άραγε ,χρέος μας δεν είναι να μάθουμε εμείς ακόμα και στους 40ρηδες ,που δέν καταδέχτηκαν ποτέ να κοιτάξουν στους ξένους κήπους για να δουν τις κίτρινες χνουδωτές μπαλίτσες:
- "Να Έλλη, να μιά γαζία".
Έτσι απ την αρχή και το αλφαβητάρι.
(βλεπω η μουχριτσα ήρθε και σε σένα)
δ
Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα Διόνυσε,βαρύ πράγματι το όνομα, αλλά κι αγαπημένη η μορφή. Οσο για την υπέρβαση... ακόμα πιό βαρύς και δύσκολος ο στόχος! Ας το προσπαθήσουμε, τουλάχιστον...
Ναί love-love, να τις δείξουμε τις χνουδωτές μπαλίτσες και στους 40ρηδες και στους 30ρηδες, αλλά να τις μυρίσουνε μπορούνε? Και πάνω απ'όλα, να θυμηθούν, μπορούνε?
Καλώς όρισες και από μένα
(45+ είμαι και είπα να μπω :))
καπετάνιε.
Άρα ξέρεις πως μυρίζει η γαζία,και υποθέσω πως θα την έχεις δείξει και στην πριγκηπέσσα σου.:)
βιολιστή
Και βέβαια να μπορουνε να θυμηθούνε,άν την έχεις μυρίσει μιά φορά, έχει καταγραφεί ,οπότε να τους ξαναθυμίσεις τις ευωδιές είναι δυνατό.
(η καυκαλίθρα μεγάλωσε, αλλα μου φαίνεται πως θα ξανθίσει γρήγορα)
δ
Καλώς σας βρήκα Καπετάνιε! Και καλά ξεμπερδέματα! Βλέπεις, εγώ εδώ και 6 χρόνια αποποιήθηκα το τίτλο της Αθηναίας, κι έχω ξεχάσει μάλλον την έννοια "επικίνδυνη" γ
ειτονιά. Μέχρι τώρα τουλάχιστον...
Demetrat, φύλαξε σπόρο γιά το φθινόπωρο. Κι εκείνο το παλιοκόλιαντρο, πήρε και ανθίζει.
Μπας και πάμε κόντρα στη φύση, ή η φύση μας πάει κόντρα, έτσι, επειδή δε μας γουστάρει?
poly omorfo to keimeno sou.
kalhspera
http://www.rwf.gr/
Πρώτα πρώτα την αντίδρασή σου για το κόψιμο του :ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ ,http://www.rwf.gr/newanak-new.php?anakinosis_id=75
Μετά.
Μην ανησυχείς,το κόλιανδρο ανθίζει πάντα στην ώρα του, όπως και ο μαιντανός,θα ξανασπείρεις, σε μιά σκιερή μεριά.
Στο μεταξύ, όσες ρίζες εχουν πετάξει βλασταράκια γιά λουλούδι, κόψτα κιέτσι θα το διατηρήσεις μέχρι να σου φυτρώσει το άλλο.
Προ παντός, μη μου συγχίζεσαι.
Η φύση επιτρέπει και παρεμβολές, αρκει να είναι ανώδυνες.
:))
δ
Η μητέρα μου είπε να γράψω αν και δεν ειμαι +45 και δε θα σταματαγε να μου στέλνει email μέχρι να εβλεπε κάποιο σχόλιο μου εδω...
Χαίρομαι που απλα βρηκες ενα μερος να εκφράζεις τις σκέψεις και τον ωραίο λόγο σου.
Δε θα εμπλακώ σε συζήτηση, απλα θα χαίρομαι μαζί σου όταν κάποιος ανακαλύπτει το blog και γράφει το κομμάτι του.
Φιλια
Ο πρεσβύτερος
Δημοσίευση σχολίου