Βρίσκεσαι σ'εκείνη την απαίσια στιγμή της ζωής σου, που οι ορμόνες σου σ'εγκαταλείπουν σταδιακά, προοδευτικά κι'αμετάκλητα.
Κοιμάσαι και ξυπνάς, υποχρεωμένη να συνθηκολογείς καθημερινά με την αίσθηση,ότι λιγοστεύεις, μικραίνεις, και τελικά, γίνεσαι αόρατη.
Το χειρότερο είναι, πως το πανηγύρι που έστηνες μέσα σου, όλα αυτά τα χρόνια, δε το επισκέπτεται πιά κανείς! Ούτε κι εσύ δε το πιστεύεις πιά!
Οι εωτερικές σου μουσικές, μοιάζουν ν'ακούγονται μονάχα απο σένα!
Αρχίζεις να πιστεύεις πως ότι ερωτεύτηκες, απλά, δεν υπήρξε!
Πως η πολύχρωμη περιπέτεια που λέγεται "ζωή μου", συρρικνώθηκε σε όνειρο βιαστικό και άπιαστο, μιάς νύχτας!
Πως όλο το μαυρόασπρο αυτού του κόσμου, πέφτει σα τέφρα πάνω σου και σε καλύπτει!
Να μη βλέπεις.
Να μην ακούς.
Να μη φαίνεσαι.
Και ξαφνικά... Ερχεται αυτό!
Και αυτό!
Kαι αυτό!
Kαι αυτό!¨
Kαι τέλος αυτό!
Μουσική και όνειρο, τέχνη και φαντασία, πάθος και φυγή, ζωή αληθινή και φαντασίωση, εκεί για μένα και γιά όλους, χρόνια εκεί, να μου θυμίζει και να μου υπενθυμίζει το εξής απλό:
Αισθάνομαι!
Αρα υπάρχω!
Πριν από 1 ημέρα
10 σχόλια:
Πρέπει οπωσδήποτε νάρθω να σε βρώ.
Μπορούμε να κάνουμε και μαραθώνιο ταινιών που αγαπάμε.
Έχουμε να ρίξουμε κλάμαααααααααααα.
Ωραίο παιχνίδι! Ε; Πάρε χαρτομάντηλα και ροβόλα!
Καταπληκτικες ολες.. Και τις εχουμε τοσες φορες δει, ειναι τοσο οικειες σαν να τα εχουμε ζησει..! :)
Nα'ρθω κι εγώ στο Μαραθώνιο???????
Θα σε ρουπώσουμε στις πολύυυυ παλιές ταινίες Πατσιουράκι! Πόσο πίσω μπορείς να πάς άραγε;
Καλά και συ ρε love love 2 ,μή το τρομάζεις το παιδί,κλαίμε και με πιό καινούριες.
δ
Αχ tango, η ίδια η ζωή.
Έχω ρίξει κλάμα με το "Πιάνο" άστα να πάνε...
ΑΥΤΟ το κλάμα αξίζει όμως, θαλασσομπερδεμένη μου!
Ναι Δημητρούλαμ',εγώ, και με τον Ε.Τ., τοκλάμα της αρκούδας έριξα!
@roadartist: Για να μας αγγίζει τόσο μιά ταινία, μπορεί έστω κι ένα μικρό της κοματάκι, να τόχουμε ζήσει...
Υ.Γ. Εγραψα και στο ποστ σου σχετικά, αλλά κι'απο δώ, σου στέλνω τα συχαρίκια για τη βράβευσή σου! Την αξίζεις!
Δημοσίευση σχολίου