28 Ιουλ 2008

Αληθινές Κυριακές


Υπέροχο πράγμα οι Κυριακές!

Απ'όλες όμως τις Κυριακές, πιό υπέροχες είναι οι αληθινές Κυριακές!

Εδώ και πολλά χρόνια, έχω συνδέσει τις Κυριακές με όλα αυτά τα συναισθήματα που βίωνα από μικρό παιδάκι, όταν πολύ συχνά, κάθε βδομάδα σχεδόν, τα κυριακάτικα πρωϊνά, μαζί με τούς γονείς μου, καβαλάγαμε το λεωφορείο της γραμμής (πλατεία Κάνινγγος-Χαλάνδρι), και μετά απο μιά θαυμαστή και γεμάτη ενδιαφέροντα διαδρομή, καταλήγαμε στο σπίτι της γιαγιάς, στο Χαλάνδρι. Η διαδρομή ήταν θαυμαστή , γιατί περνούσαμε από τις φυλακές Αβέρωφ, τις οποίες συχνά είχα επισκεφτεί για να δώ τον θείο μου που "παραθέριζε" επί 10 χρόνια εκεί, και οι οποίες κατα την εξήγηση της μαμάς, ήταν το σπίτι του θείου του Λουκά!

Επανειλλημένα, άρχιζα να ξεφωνίζω με χαρά, την ώρα που το λεωφορείο πέρναγε απο μπροστά, μη μπορώντας να κρύψω την περηφάνεια μου που είχα θείο με τόσο μεγάλο κι'επιβλητικό σπίτι, "μαμά, μπαμπά, το σπίτι του θείου του Λουκά, το σπίτι του θείου του Λουκά!", θέλοντας να κάνω τόση φασαρία, που αν ήταν δυνατό, όλοι οι επιβάτες να προλάβαιναν να δούν κι'αυτοί πόσο πλούσιο θείο είχα... Τράβηγμα απ'το χέρι, φυσικά, τσιμπηματάκι στο μπράτσο, μπας και το βουλώσω, "σσσσσ, σταμάτα παιδί μου, μη φωνάζεις!"

κι'ένα τεράστιο "γιατί" στα "κρεμασμένα" μούτρα μου, να αιωρείται αναπάντητο, μέχρι και αρκετά χρόνια μετά.

Στο Χαλάνδρι, το σπίτι της γιαγιάς ήταν ένα άλλόκοτο θαύμα για μένα.

Σπίτι διώροφο, νεοκλασσικό, με πανύψηλες μπαλκονόπορτες, γαλλικά παντζούρια, πολυκαιρισμένα, αλλά επιβλητικά, σκάλα ξύλινη με όμορφη κουπαστή, και σκαλοπάτια που τρίζαν σε κάθε πάτημα.

Ταβάνια τόσο ψηλά, που ένοιωθα ακόμα μικρότερη απ'όσο ήμουν, τζάκι στο σαλόνι, τεράστιο στα μάτια μου, μέ πράσινα γυαλιστερά πλακάκια επενδεδυμένο, και πάνω απ'όλα, ο κήπος!

Ο κήπος ήταν το μεγαλύτερο θαύμα που μου χάριζε η γιαγιά, σχεδόν κάθε Κυριακή, θαύμα που δε χόρτασα ποτέ, μιά αίσθηση μαγική ενός χώρου που με καλούσε να τον ανακαλύπτω ξανά και ξανά, πάντα με την ίδια έξαψη, με την ίδια ανυπομονησία!

Με το που πλησιάζαμε, το Πολύδροσο, το δικό μου παραμύθι άρχιζε!

Το σπίτι της γιαγιάς, ήταν το παλάτι μου.

Η ξύλινη σκάλα, αποκτούσε διαστάσεις εξωπραγματικές, καθώς με τη φαντασία μου, τουαλέττα με ουρά, σερνότανε αργά κι'επιβλητικά στα σκαλοπάτια, καθώς τ'ανέβαινα.

Τα πράσινα πλακάκια στο τζάκι, ήταν φτιαγμένα απο σμαράγδια, γι'αυτό και λάμπανε τόσο πολύ.

Κι'ο κήπος....

Ο κήπος ήταν γεμάτος απο πεύκα πανύψηλα, ασβεστωμένοι οι κορμοί τους, θυμάμαι ακόμα σαν τώρα, τις κάμπιες να προχωράνε στις πλάκες της βεράντας κολλημένες η μία στην ουρά της άλλης, αργά -αργά, σε μιά διαδρομή χωρίς προορισμό, χωρίς κατάληξη.

Πεύκα και γεράνια, πευκοβελόνες που έκαναν τα κυριακάτικα λουστρίνια μου να γλυστράνε, μιά κούνια κρεμασμένη απο ένα χοντρό κλαδί, κι'εγώ στον αιώνιο τσακωμό με τη ξαδέρφη μου, ποιά έκανε περισσότερη ώρα κούνια και ποιανής ήταν η σειρά.

Υπήρχε και πηγάδι μες στο κήπο. Πηγάδι κανονικό, με μαγγάνι και τσίγγινο κουβά δεμένο με σκοινί, πηγάδι με νερό, φόβος και τρόμος το νερό που λαμπύριζε στα βάθη του, ένοιωθα να παραμονεύει να μ'αρπάξει έτσι κι'έσκυβα απο πάνω του! (Η ακροφοβία που δε μ'έχει εγκαταλείψει ακόμα).

Ο κήπος του παλατιού, ποτέ δεν εξερευνήθηκε εντελώς.

Η κάθε Κυριακή, ήταν σίγουρο πώς θα μου επιφύλαττε και μιά καινούργια έκπληξη, μιά νέα ανακάλυψη!

Το ξύλινο καρότσι της γιαγιάς, γινότανε μεμιάς η άμαξα που θα με περιηγούσε, εμένα τη πριγκήπισα, στούς μαγικούς κήπους της γιαγιάς.

Η ξαδέρφη μου συνήθως, σα μικρότερη, ύποχρεωνόταν απο τον αυταρχισμό μου να υποδύεται το άλογο, και να σέρνει το καροτσάκι στα δρομάκια του τεράστιου κήπου, αλλιώς η μοίρα της της επιφύλαττε το ρόλο της σκλάβας, πράγμα που συνήθως δε το προτιμούσε, γιατί τότε θα έπρεπε να κάνει οποιαδήποτε δουλειά σκαρφιζόταν το μυαλό της απαιτητικής πριγκηπέσας, από το να μου φέρνει βυσινάδες και γκαζόζες απο την κουζίνα, να με κουνάει ατελείωτη ώρα στη κούνια, μέχρι και να μου κάνει αέρα με κλαδια απο τους φοίνικες που συνυπήρχαν με τα πεύκα ειρηνικά.

Η ώρα του μεσημεριανού φαγητού, ήταν το καλύτερό μου!

Πάνω στις πλάκες της βεράντας (μαυρόασπρες τις θυμάμαι) έβγαιναν οι πάνινες σαιζλονγκ, κι'ένα τεράστιο ξύλινο τραπέζι, στρωνόταν στα γρήγορα απ'όλους.

Μαζευόμασταν όλοι εκεί, κι'αυτό ήταν το πιό ευτυχισμένο κομάτι της Κυριακής μου.

Γιαγιά και παπούς, μαμά και μπαμπάς, θεία και ξαδέρφη, η άλλη αγαπημένη μου θεία, η γυναίκα του Λουκά, που ερχόταν μόνη της λόγω τής μακριάς "παραθεριστικής" περιόδου που αυτός εκτελούσε στις φυλακές Αβέρωφ, το "δωράκι" που του αναλογούσε λόγω της εμπλοκής του στην περίφημη "υπόθεση Μπελογιάννη", καμιά φορά και κάποιοι οικογενειακοί φίλοι απο την περιοχή.

Γυάλινη καράφα με κρασί, υπέροχα γιαγιαδίστικα φαγητά, γλυκά του κουταλιού και κέϊκ, κι'όλ'αυτά συνοδευμένα από έντονες συζητήσεις , πειράγματα και καλαμπούρια, ψιλοτσακωμούς μεταξύ εμένα και της ξαδέρφης, ψεύτικα μαλώματα απο τη γιαγιά μαζί με μπόλικη δόση τρυφεράδας και κανακέματος, πράγματα παντελώς απόντα απο τη ζωή μου, τις σκληρές καθημερινές.

Κι'όταν οι μεγάλοι, μετά το φαγητό, αποσύρονταν στο στρογγυλό τραπέζι για κουμ-καν, ήταν κι'αυτό μιά απόλαυση, γιατί χωρίς την προσοχή τους επικεντρωμένη σε μάς, τα μικρά, βρίσκαμε όλο το χρόνο να επιδοθούμε με μανία, στο άλλο λατρεμένο μου παιχνίδι, το σκαρφάλωμα στα δέντρα!

Η επιστροφή στο σπίτι, αργά τη νύχτα συνήθως, έκλεινε με μιά ξεχωριστή, σχεδόν απαγορευμένη για μένα, γευστική απόλαυση.

Σουβλάκι με πίτα, απο σουβλατζίδικο της πλατείας Κάνινγγος! Προσπαθώ να θυμηθώ το όνομα του σουβλατζίδικου, όμως χάνεται στα βάθη των αιώνων, και το μόνο που παραμένει ζωντανό στη μνήμη μου, είναι η φωτεινή του επιγραφή, με έντονα, πολύχρωμα γράμματα, πόλος έλξης στα μάτια και στη γλώσσα μου, και μ'ένα βλέμμα σχεδόν ικετευτικό, περίμενα την κατάφαση απο το στόμα της μητέρας μου: "εντάξει, αυτή τη Κυριακή, ας πάρουμε ένα σουβλάκι!"

Αυτή η Κυριακή που τέλειωνε με το σουβλάκι της πλατείας Κάνινγγος, ήταν και μιά από τις πολλές αληθινές μου Κυριακές!

Απο τότε, και μέχρι τώρα, αυτή η ζεστή ατμόσφαιρα στο σπίτι της γιαγιάς, με όλους τους στενούς συγγενείς και φίλους μαζεμένους, με το ανέμελο παιχνίδι στους διαδρόμους της φαντασίας μου, με αυτή τη μοναδική αίσθηση της "μεγάλης" οικογένειας που με κυνηγά μέχρι

τώρα, η Κυριακή είχε πάρει τη θέση της στο μυαλό μου, με διπλή υπόσταση.

Οι Κυριακές.

Και οι αληθινές Κυριακές!

Ακόμα και τώρα, κοτζάμ γαϊδούρα, απολαμβάνω με τρελή χαρά τα Κυριακάτικα μεσημέρια που καταφέρνω να ταιριάξω γύρω μου, όλους μου τους αγαπημένους.

Χαίρομαι να λειώνω στη κουζίνα μαγειρεύοντας απ'το πρωί, τα φαγητά που αγαπάνε.

Ευτυχισμένη μέχρι τα βάθη της ψυχής μου, εξασκώ τ'αυτί μου στους χιλιάδες διαφορετικούς ήχους που ξεπηδούν απο κάθε γωνιά του σπιτιού, και μου υπενθυμίζουν ότι βρίσκονται εδώ, κοντά μου.

Συγχωρώ την ακαταστασία.

Αδιαφορώ για τη φασαρία.

Πηγαινοέρχομαι αδιάκοπα γύρω-γύρω στο σπίτι, στο κήπο, παντού, σα να θέλω να επιβεβαιώσω τη παρουσία τους, να διαπιστώσω τη καλή τους διάθεση, να τους χαρίσω κι'εγώ μιά αληθινή Κυριακή, να τους χορτάσω...

Μπορεί να λείπει απ'αυτές τις Κυριακές η Μανταμ ντε Μποβαρύ.

Και ο μπαμπάς.

Και οι παπούδες, και οι γιαγιάδες...

Παρίστανται άλλοι, στη θέση τους όμως.

Και η χαρά αναπαράγεται.

Κρατάω θέσεις κενές για καινούργια πρόσωπα αγαπημένα.

Συχνά αντικαθιστώ τα ποτήρια που έσπασαν, μέ άλλα.

Τα γεμίζω χαρά, και τα προσφέρω.

Τσουγκρίζουμε με την ευχή: "Ετσι νάναι πάντα οι χειρότερές μας μέρες", και πίνουμε.

Κοιτάω πονηρά στα μάτια τούς γυιούς μου, και τους ψιθυρίζω το κρυφό μας κώδικα, που μόνο εμείς οι τέσσερεις γνωρίζουμε: " Αυτή είναι μιά αληθινή Κυριακή!"

Και είμαι ευτυχισμένη!

38 σχόλια:

Unknown είπε...

Δηλαδή αν το σπίτι της γιαγιάς ήταν παλάτι, το σπίτι του θείου τί ήταν;

(Βρε δεν σου είχαν πει ότι περνάτε από εκεί ιγκόγκνιτο;)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Καμηλιέρης: Λές νάξερα τη λέξη ινκόγνιτο τότε;

Unknown είπε...

Αααα στο είχαν πει κι απλά δεν στο εξήγησαν, ΟΚ :p

Spy είπε...

Mα τι υπέροχο παραμύθι μας σερβίρατε νυχτιάτικα;
Kι αυτή η ευχή...
"Ετσι νάναι πάντα οι χειρότερές μας μέρες"
Aυτή είναι μια αληθινή Eυχή!

Kαλησπέρα.

ο αποτέτοιος είπε...

πανέμορφη η ιστορία αυτή! τι ωραίες και ζωντανές εικόνες μας χαρίσατε! ευχαριστούμε πολύ!

αυτό που συνεχίζετε να κάνετε και τώρα είναι πράγματι πολύ όμορφο. το να συγκεντρώνετε αγαπημένα πρόσωπα γύρω σας αδιαφορώντας για τη φασαρία και τις προετοιμασίες είναι νομίζω κάτι το οποίο σιγά σιγά το χάνουμε σαν άνθρωποι. και μπράβο που το συνεχίζετε!


ο θείος είχε πάρει και διακοποδάνειο για τις διακοπές του αυτές;
χαχαχχχααχχαχχαχχαχαχααχα!!!!

Nikos Lioliopoulos είπε...

πάντα είχα μια ανεξήγητη θλίψη τα απογεύματα της Κυριακής. Απο παιδί έως και τώρα. Πότε δεν κατάλαβα γιατί. Πάνε πολλά χρόνια τώρα που το σαββατοκύριακο είναι όπως και οι άλλες μερες , λογω της δουκείας που κάνω. αλλά η θλίψη πάντα η ίδια. δεν ξερω γιατί...
καλό βράδυ.

scarface είπε...

το σπίτι της γιαγιάς έτσι όπως το περιέγραψες μου θύμισε το "great expectations". To έχεις δει?

Για μένα η Κυριακή πάντα έχει μια ιδιαίτερη μουσική υπόκρουση.

Το σήμα της "Αθλητικής Κυριακής" από την εποχή του Διακογιάννη.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Scarface: Δεν τόχω δεί. Ομως και το σπίτι της γιαγιάς ήταν γεμάτο "μεγάλες προσδοκίες"!
Οσο κι'άν σου φαίνεται παράξενο, και σε μένα θυμίζει Κυριακές το σήμα της "Αθλητικής Κυριακής"!
Είχα μπαμπά φανατίλα. Χανουμάκι ήτανε...

ILive2LoveMe είπε...

Μακάρι οι αληθινές Κυριακές σου να λάβουν χώρο και στις καθημερινές σου! Αυτά τα σπίτια.. πάντα μας ταξίδευαν, κι ακόμη και τώρα, όπου βρεθώ και τα δω, στο νου μου τα κρατώ σαν παλάτια. Αναρωτιέμαι τι ιστορίες κρύβουν.
Τι έγινε το σπίτι της γιαγιάς? Ζει κάποιος από εσάς εκεί?
Πολλά φιλιά να έχεις μια όμορφη μέρα.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Αποτέτοιος: Ο θείος το μόνο που πήρε ήταν τα εύσημα από το Κόμμα, για τη προσφορά του!
Και μιά γερή φυματίωση που τον έστειλε στα 54 του. Βλέπεις, το συγκεκριμένο θέρετρο, είχε μάλλον υγρό κλίμα!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Spy: Μέχρι και τώρα, τα παραμύθια με γοητεύουν! Σαν τον "Λαβύρινθο του Πάνα", ας πούμε...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Νίκος Λιολιόπουλος: Πρέπει ν'ανακαλύψεις τις αληθινές Κυριακές! Και κάτι για να σβύνουν όμορφα τα Κυριακάτικα βράδυα.
Κάτι σαν το σουβλάκι μου, δηλαδή...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ilivetoloveme: Κάποτε που πέρασα απο κεί, πριν πολλά, πολλά χρόνια, είχε γίνει Λύκειο.
Δυστυχώς, δε νομίζω να υπάρχει πιά...

demetrat είπε...

Δεν υπάρχει τίποτα πιό καθαρό και όμορφο από αυτές τις αληθινές κυριακές σου.Νάσαι καλά και να τις απολαμβάνεις πάντα με όλο το συμπούρμπουλο.
(να την έβλεπα μόνο να δαγκώνει σουβλάκι με πίττα,μιά μικρη μικρη μπουκίτσα, και μετά να σκουπιζει κατευθείαν το στομα, προσεχτικα ομως μη φυγει και το κραγιόν.)

beth είπε...

όπως και οι κατσιμηχα λένε
τις ΚΥΡΙΑΚΕΣ από παιδί τις σιχαινόμουνα..

Spy είπε...

O Λαβύρινθος του Πάνα!
Σας άρεσε ο Λαβύρινθος του Πάνα;
Eίστε το πρώτο άτομο που ακούω μετά από πολύ καιρό που όχι μόνο έχει δει την ταινία αλλά του άρεσε κιόλας.

μαγεία!
Kατά την γνώμη μου είναι από τα πιο όμορφα καλογυρισμένα παραμύθια και με μια υπέροχη μουσική υπόκρουση (την οποία εννοείται πήγα και αγόρασα την επόμενη μέρα ακριβώς).

Tι μου θυμίσατε...
(μου φαίνεται θα κάνω μια ανάρτηση)

βιολιστης στη στεγη είπε...

demetrat: Ποιό κραγιόν βρε όργιο!
Μικιό κοϊτσάκι ήμουνα! Είπαμε, τάχω τα χρονάκια μου, αλλά δεν είμαι και σα τη Πελοπόννησο!!!
Beth: Εγώ πάλι, τις Δευτέρες, όπως και άλλα 5000000 κόσμος!
Spy: Σίγουρα θα "κεντήσει" πάλι, ο λαβυρινθώδης εγκέφαλός σας, Spy!
Υ.Γ. Η μουσική του άπαιχτη, πράγματι...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Πρός όλους: Κανένα σχόλιο για τη μουσική μου ρε παιδιά; Τρείς μέρες πάλευα με τη τεχνολογία για να τα καταφέρω! Πείτε μου για το Lavinia των Veils, δεν είναι απίστευτο κομάτι;

patsiouri είπε...

το σπίτι της γιαγιάς έτσι όπως το περιέγραψες μου θύμισε το "great expectations".
Κι εμένα!!!!
Το κομματι τα σπάει.
Μπράβο βρε!

ο αποτέτοιος είπε...

άντε παραπονιάρα! με γεια τη μουσική!

τώρα να σου πω εμένα δε μου έκανε και κάτι ιδιαίτερο αυτό το τραγούδι (συγνώμη αλλά γούστα είναι αυτά τι να κάνουμε).


επίσης ήθελα να γράψω και κάτι ακομα, το οποίο το ξέχασα γιατί το ξέχασα, που θα μου πάει θα το θυμηθώ ........

βιολιστης στη στεγη είπε...

Αποτέτοιος: Σε ξελόγιασε η μουσική μου, γι'αυτό το ξέχασες!

Ανώνυμος είπε...

Κι ενώ στην αρχή ήθελα να σου γράψω πως σιχαίνομαι τις Κυριακές και τη μελαγχολία που κουβαλούν πάνω τους, το κείμενό σου, η αφήγησή σου, οι εικόνες που μου μετέφερες και οι μυρωδιές που συνόδευσαν αυτό το πόστ δεν με άφησαν να ξεδιπλώσω μια μίζερη αντίδραση. ΥΠΕΡΟΧΕΣ οι Κυριακές σου. Φύλαξέ τις ομορφιά μου δίπλα από το βάζο με το γλυκο του κουταλιού ...της γιαγιάς!!
Πολλά πολλά φιλιά!!!

cinderella είπε...

Δεν ξέρω τι πάτησα και βγήκα ως ανώνυμη. Εγώ πάντωςέγραψα το παραπάνω σχόλιο!!!

demetrat είπε...

μωρή χαμένη την μάννα σου εννοούσα!!
Ναι νομίζω πως την έγραψα στις 25.Είχαμε συναστρία;

Spy είπε...

Καλημέρα.
Ο λαβυρινθώδης εγκέφαλός μου κέντησε...
Θέλετε να δείτε το κέντημα;

βιολιστης στη στεγη είπε...

Cinderella: Οι Κυριακές, άμα δεν είναι "αληθινές", είναι πράγματι γλυκόπικρες, Cinderella μου...
Demetrat: Μήπως στις 29 καθόσουν πίσω μου στο Ηρώδειο, και μ'έβλεπες να ξεσκονίζω το κώλο μου, και τ'άσπρο μου παντελόνι!
Spy: Σιγά που δε θα το πετυχαίνατε το κέντημα!
Πατσιούρι: Επιτέλους, βρέθηκε άνθρωπος που του άρεσε το κομμάτι!
Νάσαι καλά βρε Πατσιουράκι....

demetrat είπε...

εδώ δεν πάω ξανά στην Νικόπολη μωρό μου, στο Παρώδειο θα πήγαινα!
Εξ άλλου , εγώ μιλάω για τους επίσημους ασπροντυμένους κώλους.Εσύ τι δουλειά έχεις με δάυτους , μου λές;

demetrat είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Spyros Vlahos είπε...

Εξαιρετικό το σποτάκι με το ... σπίτι του θείου

Roadartist είπε...

Με γύρισες πίσω..σε τελειως διαφορετικες ημερες και εποχες :) Πολύ όμορφο βιολιστή.. :)
Καλό βράδυ :)

lila είπε...

Θαυμάσια περιγραφή.Άλλες εποχές,άλλοι άνθρωποι,άλλες Κυριακές.Πάντως αυτό που εμένα μου έμεινε από τις δικές μου παιδικές Κυριακές όσο κι αν φανεί πεζό,μετά την δική σου περιγραφή,ήταν η μελαγχολία της επόμενης μέρας του σχολείου.

Marina είπε...

Η Αληθινή σου Κυριακή όνειρο ακούγεται στ' αυτιά μου. Μακάρι να είχα και εγώ τέτοιες τρυφερές και ξεγνοιαστες Κυριακές!
Είδες όμως που παρόλλο που ήσουνα μικρό κοριτσάκι, πόσο έντονα θυμάσαι τα χρώματα του κήπου, τις χαρές του κοινού φαγητού και το σουβλάκι της επιστροφής!!!
Μ' αρέσει που αναπαράγεις ξανά τις γλυκές στιγμές των παιδικών σου χρόνων σε άλλους τυχερούς του σήμερα.
Πολύ με συγκίνησες

βιολιστης στη στεγη είπε...

demetrat: Κι'εμένα ο κώλος μου, άσπρο παντελόνι φόραγε. Μόνο που δεν τον ξεσκόνιζα. Είχα μαξιλαράκι...
Σπυρος Βλάχος: Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια...
Roadartist: Εγώ να δείς πόσο πίσω πήγα!
Lila: Γιατί; Δεν ήσουνα διαβαστερό;
Μαρίνα: Γεύσεις, κάποια χρώματα, κι'αρώματα, δεν σβύνονται ποτέ απ'τον σκληρό, καλή μου...

ολα θα πανε καλα... είπε...

Πολλές τέτοιες Κυριακές να έχει η ζωή σας και αν το φέρει η ζωή,να γίνεις κι εσύ γιαγιά,με τη σειρά σου,και να συνεχίσει έτσι ο κύκλος των χαρούμενων Κυριακών που περιγράφεις με ζωντανά χρώματα.
Μου αρέσει που λες ότι τους μαγειρεύεις αυτά που θέλουν και ότι χαίρεσαι γι αυτό,ότι δεν βαρυγκομάς.Τελικά,μικρά πράγματα έχουν μεγάλη ουσία και σημασία στην καθημερινότητά μας και στη ζωή μας.

fpboy είπε...

Πολύ τρυφερό το ποστ σου !

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ολα θα πάνε καλά: Με τα χρόνια έχω καταλήξει, ότι ΜΟΝΟ τα μικρά κι'απλά πράγματα έχουν αξία στη ζωή μας, καλή μου. Αυτά, κι'ότι προσφέρεται δωρεάν, είναι τάκριβότερα!

βιολιστης στη στεγη είπε...

fpboy: Καλώς τον το φωτογράφο. Το ποστ βγήκε τρυφερό, γιατί νοιώθω τρυφερά.

wilma είπε...

έχεις νέα? Από την αναμονή κοντεύω να αποκτήσω την ίδια φάτσα με τους κούκλους από τις φωτογραφίες!