Αληθινές Κυριακές

Υπέροχο πράγμα οι Κυριακές!

Απ'όλες όμως τις Κυριακές, πιό υπέροχες είναι οι αληθινές Κυριακές!

Εδώ και πολλά χρόνια, έχω συνδέσει τις Κυριακές με όλα αυτά τα συναισθήματα που βίωνα από μικρό παιδάκι, όταν πολύ συχνά, κάθε βδομάδα σχεδόν, τα κυριακάτικα πρωϊνά, μαζί με τούς γονείς μου, καβαλάγαμε το λεωφορείο της γραμμής (πλατεία Κάνινγγος-Χαλάνδρι), και μετά απο μιά θαυμαστή και γεμάτη ενδιαφέροντα διαδρομή, καταλήγαμε στο σπίτι της γιαγιάς, στο Χαλάνδρι. Η διαδρομή ήταν θαυμαστή , γιατί περνούσαμε από τις φυλακές Αβέρωφ, τις οποίες συχνά είχα επισκεφτεί για να δώ τον θείο μου που "παραθέριζε" επί 10 χρόνια εκεί, και οι οποίες κατα την εξήγηση της μαμάς, ήταν το σπίτι του θείου του Λουκά!

Επανειλλημένα, άρχιζα να ξεφωνίζω με χαρά, την ώρα που το λεωφορείο πέρναγε απο μπροστά, μη μπορώντας να κρύψω την περηφάνεια μου που είχα θείο με τόσο μεγάλο κι'επιβλητικό σπίτι, "μαμά, μπαμπά, το σπίτι του θείου του Λουκά, το σπίτι του θείου του Λουκά!", θέλοντας να κάνω τόση φασαρία, που αν ήταν δυνατό, όλοι οι επιβάτες να προλάβαιναν να δούν κι'αυτοί πόσο πλούσιο θείο είχα... Τράβηγμα απ'το χέρι, φυσικά, τσιμπηματάκι στο μπράτσο, μπας και το βουλώσω, "σσσσσ, σταμάτα παιδί μου, μη φωνάζεις!"

κι'ένα τεράστιο "γιατί" στα "κρεμασμένα" μούτρα μου, να αιωρείται αναπάντητο, μέχρι και αρκετά χρόνια μετά.

Στο Χαλάνδρι, το σπίτι της γιαγιάς ήταν ένα άλλόκοτο θαύμα για μένα.

Σπίτι διώροφο, νεοκλασσικό, με πανύψηλες μπαλκονόπορτες, γαλλικά παντζούρια, πολυκαιρισμένα, αλλά επιβλητικά, σκάλα ξύλινη με όμορφη κουπαστή, και σκαλοπάτια που τρίζαν σε κάθε πάτημα.

Ταβάνια τόσο ψηλά, που ένοιωθα ακόμα μικρότερη απ'όσο ήμουν, τζάκι στο σαλόνι, τεράστιο στα μάτια μου, μέ πράσινα γυαλιστερά πλακάκια επενδεδυμένο, και πάνω απ'όλα, ο κήπος!

Ο κήπος ήταν το μεγαλύτερο θαύμα που μου χάριζε η γιαγιά, σχεδόν κάθε Κυριακή, θαύμα που δε χόρτασα ποτέ, μιά αίσθηση μαγική ενός χώρου που με καλούσε να τον ανακαλύπτω ξανά και ξανά, πάντα με την ίδια έξαψη, με την ίδια ανυπομονησία!

Με το που πλησιάζαμε, το Πολύδροσο, το δικό μου παραμύθι άρχιζε!

Το σπίτι της γιαγιάς, ήταν το παλάτι μου.

Η ξύλινη σκάλα, αποκτούσε διαστάσεις εξωπραγματικές, καθώς με τη φαντασία μου, τουαλέττα με ουρά, σερνότανε αργά κι'επιβλητικά στα σκαλοπάτια, καθώς τ'ανέβαινα.

Τα πράσινα πλακάκια στο τζάκι, ήταν φτιαγμένα απο σμαράγδια, γι'αυτό και λάμπανε τόσο πολύ.

Κι'ο κήπος....

Ο κήπος ήταν γεμάτος απο πεύκα πανύψηλα, ασβεστωμένοι οι κορμοί τους, θυμάμαι ακόμα σαν τώρα, τις κάμπιες να προχωράνε στις πλάκες της βεράντας κολλημένες η μία στην ουρά της άλλης, αργά -αργά, σε μιά διαδρομή χωρίς προορισμό, χωρίς κατάληξη.

Πεύκα και γεράνια, πευκοβελόνες που έκαναν τα κυριακάτικα λουστρίνια μου να γλυστράνε, μιά κούνια κρεμασμένη απο ένα χοντρό κλαδί, κι'εγώ στον αιώνιο τσακωμό με τη ξαδέρφη μου, ποιά έκανε περισσότερη ώρα κούνια και ποιανής ήταν η σειρά.

Υπήρχε και πηγάδι μες στο κήπο. Πηγάδι κανονικό, με μαγγάνι και τσίγγινο κουβά δεμένο με σκοινί, πηγάδι με νερό, φόβος και τρόμος το νερό που λαμπύριζε στα βάθη του, ένοιωθα να παραμονεύει να μ'αρπάξει έτσι κι'έσκυβα απο πάνω του! (Η ακροφοβία που δε μ'έχει εγκαταλείψει ακόμα).

Ο κήπος του παλατιού, ποτέ δεν εξερευνήθηκε εντελώς.

Η κάθε Κυριακή, ήταν σίγουρο πώς θα μου επιφύλαττε και μιά καινούργια έκπληξη, μιά νέα ανακάλυψη!

Το ξύλινο καρότσι της γιαγιάς, γινότανε μεμιάς η άμαξα που θα με περιηγούσε, εμένα τη πριγκήπισα, στούς μαγικούς κήπους της γιαγιάς.

Η ξαδέρφη μου συνήθως, σα μικρότερη, ύποχρεωνόταν απο τον αυταρχισμό μου να υποδύεται το άλογο, και να σέρνει το καροτσάκι στα δρομάκια του τεράστιου κήπου, αλλιώς η μοίρα της της επιφύλαττε το ρόλο της σκλάβας, πράγμα που συνήθως δε το προτιμούσε, γιατί τότε θα έπρεπε να κάνει οποιαδήποτε δουλειά σκαρφιζόταν το μυαλό της απαιτητικής πριγκηπέσας, από το να μου φέρνει βυσινάδες και γκαζόζες απο την κουζίνα, να με κουνάει ατελείωτη ώρα στη κούνια, μέχρι και να μου κάνει αέρα με κλαδια απο τους φοίνικες που συνυπήρχαν με τα πεύκα ειρηνικά.

Η ώρα του μεσημεριανού φαγητού, ήταν το καλύτερό μου!

Πάνω στις πλάκες της βεράντας (μαυρόασπρες τις θυμάμαι) έβγαιναν οι πάνινες σαιζλονγκ, κι'ένα τεράστιο ξύλινο τραπέζι, στρωνόταν στα γρήγορα απ'όλους.

Μαζευόμασταν όλοι εκεί, κι'αυτό ήταν το πιό ευτυχισμένο κομάτι της Κυριακής μου.

Γιαγιά και παπούς, μαμά και μπαμπάς, θεία και ξαδέρφη, η άλλη αγαπημένη μου θεία, η γυναίκα του Λουκά, που ερχόταν μόνη της λόγω τής μακριάς "παραθεριστικής" περιόδου που αυτός εκτελούσε στις φυλακές Αβέρωφ, το "δωράκι" που του αναλογούσε λόγω της εμπλοκής του στην περίφημη "υπόθεση Μπελογιάννη", καμιά φορά και κάποιοι οικογενειακοί φίλοι απο την περιοχή.

Γυάλινη καράφα με κρασί, υπέροχα γιαγιαδίστικα φαγητά, γλυκά του κουταλιού και κέϊκ, κι'όλ'αυτά συνοδευμένα από έντονες συζητήσεις , πειράγματα και καλαμπούρια, ψιλοτσακωμούς μεταξύ εμένα και της ξαδέρφης, ψεύτικα μαλώματα απο τη γιαγιά μαζί με μπόλικη δόση τρυφεράδας και κανακέματος, πράγματα παντελώς απόντα απο τη ζωή μου, τις σκληρές καθημερινές.

Κι'όταν οι μεγάλοι, μετά το φαγητό, αποσύρονταν στο στρογγυλό τραπέζι για κουμ-καν, ήταν κι'αυτό μιά απόλαυση, γιατί χωρίς την προσοχή τους επικεντρωμένη σε μάς, τα μικρά, βρίσκαμε όλο το χρόνο να επιδοθούμε με μανία, στο άλλο λατρεμένο μου παιχνίδι, το σκαρφάλωμα στα δέντρα!

Η επιστροφή στο σπίτι, αργά τη νύχτα συνήθως, έκλεινε με μιά ξεχωριστή, σχεδόν απαγορευμένη για μένα, γευστική απόλαυση.

Σουβλάκι με πίτα, απο σουβλατζίδικο της πλατείας Κάνινγγος! Προσπαθώ να θυμηθώ το όνομα του σουβλατζίδικου, όμως χάνεται στα βάθη των αιώνων, και το μόνο που παραμένει ζωντανό στη μνήμη μου, είναι η φωτεινή του επιγραφή, με έντονα, πολύχρωμα γράμματα, πόλος έλξης στα μάτια και στη γλώσσα μου, και μ'ένα βλέμμα σχεδόν ικετευτικό, περίμενα την κατάφαση απο το στόμα της μητέρας μου: "εντάξει, αυτή τη Κυριακή, ας πάρουμε ένα σουβλάκι!"

Αυτή η Κυριακή που τέλειωνε με το σουβλάκι της πλατείας Κάνινγγος, ήταν και μιά από τις πολλές αληθινές μου Κυριακές!

Απο τότε, και μέχρι τώρα, αυτή η ζεστή ατμόσφαιρα στο σπίτι της γιαγιάς, με όλους τους στενούς συγγενείς και φίλους μαζεμένους, με το ανέμελο παιχνίδι στους διαδρόμους της φαντασίας μου, με αυτή τη μοναδική αίσθηση της "μεγάλης" οικογένειας που με κυνηγά μέχρι

τώρα, η Κυριακή είχε πάρει τη θέση της στο μυαλό μου, με διπλή υπόσταση.

Οι Κυριακές.

Και οι αληθινές Κυριακές!

Ακόμα και τώρα, κοτζάμ γαϊδούρα, απολαμβάνω με τρελή χαρά τα Κυριακάτικα μεσημέρια που καταφέρνω να ταιριάξω γύρω μου, όλους μου τους αγαπημένους.

Χαίρομαι να λειώνω στη κουζίνα μαγειρεύοντας απ'το πρωί, τα φαγητά που αγαπάνε.

Ευτυχισμένη μέχρι τα βάθη της ψυχής μου, εξασκώ τ'αυτί μου στους χιλιάδες διαφορετικούς ήχους που ξεπηδούν απο κάθε γωνιά του σπιτιού, και μου υπενθυμίζουν ότι βρίσκονται εδώ, κοντά μου.

Συγχωρώ την ακαταστασία.

Αδιαφορώ για τη φασαρία.

Πηγαινοέρχομαι αδιάκοπα γύρω-γύρω στο σπίτι, στο κήπο, παντού, σα να θέλω να επιβεβαιώσω τη παρουσία τους, να διαπιστώσω τη καλή τους διάθεση, να τους χαρίσω κι'εγώ μιά αληθινή Κυριακή, να τους χορτάσω...

Μπορεί να λείπει απ'αυτές τις Κυριακές η Μανταμ ντε Μποβαρύ.

Και ο μπαμπάς.

Και οι παπούδες, και οι γιαγιάδες...

Παρίστανται άλλοι, στη θέση τους όμως.

Και η χαρά αναπαράγεται.

Κρατάω θέσεις κενές για καινούργια πρόσωπα αγαπημένα.

Συχνά αντικαθιστώ τα ποτήρια που έσπασαν, μέ άλλα.

Τα γεμίζω χαρά, και τα προσφέρω.

Τσουγκρίζουμε με την ευχή: "Ετσι νάναι πάντα οι χειρότερές μας μέρες", και πίνουμε.

Κοιτάω πονηρά στα μάτια τούς γυιούς μου, και τους ψιθυρίζω το κρυφό μας κώδικα, που μόνο εμείς οι τέσσερεις γνωρίζουμε: " Αυτή είναι μιά αληθινή Κυριακή!"

Και είμαι ευτυχισμένη!