Νταγιού

Tη Δευτέρα της αγόρασα καινούργιο περιλαίμιο. Κόκκινο. Το παλιό την έσφιγγε στο λαιμό. Καμάρωνε σα γύφτικο σκεπάρνι.

Ολη τη μέρα μες στη χαρά. Πήδουλους και παιχνίδια με τ' άλλα μου σκυλιά. Υπερβολικά εκδηλωτική και με τους ανθρώπους, ορμούσε κι' έγλυφε με μανία όποιο χέρι επιχειρούσε να την χαϊδέψει. Ηταν το καθημερινό της "ευχαριστώ" που γλύτωσε το θάνατο μέσα στον κάδο των σκουπιδιών όπου την είχανε "τακτοποιήσει" μαζί με τ' αδερφάκια της μόλις γεννήθηκε.

Μικροσκοπική τόσο, που να χωράει κάτω απο την σιδερένια αυλόπορτα. Αδυναμία της το διπλανό κτήμα με τις εκατομύρια καινούργιες μυρουδιές. Τήν έβλεπα απο το παράθυρο της κουζίνας και μόλις της φώναζα, τάχα μου αυστηρά "Νταγιού, γρήγορα σπίτι!", πηδώντας σαν κατσικάκι ερχόταν τρέχοντας κουβαλώντας καμιά φορά καμαρωτή τους θησαυρούς που είχε ανακαλύψει: κλαριά δέντρων, άδεια κονσερβοκούτια, πλαστικά μπουκάλια, που ήταν και η αδυναμία της. Τάφερνε σπίτι και καθισμένη στο χαλάκι της πόρτας τα τσουρομαδούσε απο το μάσημα, αφού βεβαιωνόταν ότι την παρακολουθώ.

Μές στη χαρά.

Το καινούργιο της περιλαίμιο δεν είναι τίποτ' άλλο απο μιά τρύπα στη διάμετρο του λαιμού της.

Χθές τ' απόγευμα την θάψαμε χωρίς αυτό.

Κάποιος "γρήγορος" και βιαστικός αναμετρήθηκε μαζί της στον δρόμο, μπροστά στο σπίτι μου. Εχασε η Νταγιού. Ακαριαία πιστεύω. Μόνο το κεφαλάκι της ήταν χτυπημένο. "Εφυγε" μες στη χαρά. Κι' έζησε 9 μήνες μές στη χαρά.

Πού να πηγαίνουν τα χαρούμενα σκυλάκια όταν πεθαίνουν;

Πονάω πολύ σήμερα...