Ζητείται όραμα!

Πάνε κι' έρχονται. Στούς δρόμους, στα γραφεία, στα σπίτια, στα καβούκια τους. Πάνε κι' έρχονται. Σε αεροπλάνα και τρένα, σε καράβια και μοτοσυκλέτες, με τα κεφάλια σκυφτά, με τα μάτια κενά χαράζουν με σάλιο διαδρομές που, χωρίς να το ξέρουν, οδηγούν πάντα στο ίδιο σημείο. Εκεί που ξεκίνησαν, εκεί που το σκοτάδι της μήτρας γίνεται απειλητικό και αδιαπέραστο. Δεν το γνωρίζουν. Νομίζουν πως προχωρούν, όμως μόνο προσχωρούν σε στρατόπεδο εχθρικό και άγνωρο, δεν είναι η μήτρα αυτή της μάνας που τους γέννησε, είναι η τελική παγίδα που ενεδρεύει ξανά και ξανά στα ίδια περάσματα τα χιλιοπατημένα μα άγνωστα, που τους καταβροχθίζει τελικά, τους αναλώνει λαίμαργα και μετά φτύνει τ' απομεινάρια τους και πρόχειρα και βιαστικά τά ραντίζει με σταγόνες ζωής ανακατεργασμένης, ανακυκλωμένης και μικρότερης αντοχής, νάχουν να πορεύονται ξανά και ξανά πάνω στα χνάρια που ήδη πέρασαν τόσες φορές, χωρίς να το ξέρουν. Και πάλι πάνε, και πάλι έρχονται, αλλάζουν μόνο μέσο μεταφοράς, αλλάζουν και λίγο το βηματισμό τους, πότε πιό γρήγορα, πότε πιό αργά, πότε σ' ευθεία, πότε σε κύκλους, πάντοτε όμως σκυφτοί, με τα μάτια κενά και μ' ένα όραμα νεκρό στη θέση της καρδιάς.

Ακούνε ιστορίες απ' τα παλιά, με το πικρό χαμόγελο να κρέμεται στις άκρες των χειλιών τους και μιά πελώρια σκιά να καλύπτει το αναιδέστατο φώς των ματιών που προσπαθεί μάταια ν' ανάψει. Δεν επιτρέπεται. Απαγορεύεται αυστηρά και το γνωρίζουν. Μπορεί όμως και όχι. Απλά, έχουν εκπαιδευτεί να το ξεχνούν. Ακούνε πάντως ιστορίες θάρρους και ανθρωπιάς και κουρασμένοι γυρνούν προς το παρελθόν το κεφάλι, μήπως και ώ του θαύματος, ανακαλύψουν το μυστικό και απροσπέλαστο μονοπάτι, εκείνο το απάτητο, εκείνο το χωρίς επιστροφές και μυστικές παγίδες που φωταγωγεί, το ξέρουν, όλα τα διπλοκλειδωμένα δωμάτια της ψυχής και αποκαλύπτει τελικά την Πηγή της Αθανασίας. Τό Οραμα.

Ενας λαός. Χίλιοι λαοί. Ενας που κάνει χίλιους. Χίλιοι που κάνουν έναν. Υπήρξαν κυνηγώντας το. Με οποιοδήποτε όνομα κι' άν του δόθηκε. Πέθαναν κυνηγώντας το. Ξανά και ξανά, μέσα στα βάθη των αιώνων έγραψαν και κατέγραψαν πράξεις και μνήμες ηρωϊκές, παράδοση και πρωτοπορεία, νίκες απρόσμενες και θυσίες ανυπέρβλητες, όλα βαφτισμένα στ' όνομά του, όλα χαραγμένα με μελάνι ανεξίτηλο στους πάπυρους της Ιστορίας, να φέγγουν, να ζωοποιούν, να οδηγούν, να τρέφουν τ' όνειρο, να χορταίνουν, να δικαιολογούν τις διαδρομές, το ταξίδι, την ύπαρξη. Το "πήγαινέλα"...

Ανθρωποι κουρασμένοι πάνε κι' έρχονται. Βλέπεις μονάχα βλέμματα άδεια και ψυχές στραγγιγμένες να πορεύονται προς το φώς που τρεμοσβύνει, χωρίς επιλογές. Κρατάνε στο χέρι το μίτο της Αριάδνης που οδηγεί ξανά και ξανά στο σημείο μηδέν. Ενας μίτος δόλωμα. Που καταλήγει στο στόμα του Μινώταυρου και κανένας Θησέας δεν έρχεται για να τούς σώσει. Στα πελάγη του κόσμου αυτού όλα τα καράβια φοράνε τα μαύρα τους πανιά. Οι καπετάνιοι τους ξεχνάνε επίτηδες να σηκώσουν στα κατάρτια τα λευκά. Η τριήρης που κουβαλάει το Οραμα στ' αμπάρια της έχει μείνει πολύ πίσω. Τόσο, που αναρωτιέμαι μήπως και τσακίστηκε ανάμεσα στις Συμπληγάδες...

Δώστε μας ένα Οραμα ρε γαμώτο!

(Τόγραψα, με αφορμή την εκπομπή της Δευτέρας του πολύ ενδιαφέροντος ντοκυμαντέρ "Εμείς οι Ελληνες", που πραγματευόταν τον τρόπο που πολέμησαν οι πρόγονοί μας πάνω στις πλαγιές της Πίνδου και τον σχεδόν εξωπραγματικό ηρωϊσμό και ενθουσιασμό με τον οποίο κατάφεραν ν' αντισταθούν στις δυνάμεις του Αξονα.

Ο λαός του '40 και ο λαός του '08 είναι ο ίδιος. Μόνο που τότε, είχαν οραμα...)