12 Νοε 2008

Ζητείται όραμα!


Πάνε κι' έρχονται. Στούς δρόμους, στα γραφεία, στα σπίτια, στα καβούκια τους. Πάνε κι' έρχονται. Σε αεροπλάνα και τρένα, σε καράβια και μοτοσυκλέτες, με τα κεφάλια σκυφτά, με τα μάτια κενά χαράζουν με σάλιο διαδρομές που, χωρίς να το ξέρουν, οδηγούν πάντα στο ίδιο σημείο. Εκεί που ξεκίνησαν, εκεί που το σκοτάδι της μήτρας γίνεται απειλητικό και αδιαπέραστο. Δεν το γνωρίζουν. Νομίζουν πως προχωρούν, όμως μόνο προσχωρούν σε στρατόπεδο εχθρικό και άγνωρο, δεν είναι η μήτρα αυτή της μάνας που τους γέννησε, είναι η τελική παγίδα που ενεδρεύει ξανά και ξανά στα ίδια περάσματα τα χιλιοπατημένα μα άγνωστα, που τους καταβροχθίζει τελικά, τους αναλώνει λαίμαργα και μετά φτύνει τ' απομεινάρια τους και πρόχειρα και βιαστικά τά ραντίζει με σταγόνες ζωής ανακατεργασμένης, ανακυκλωμένης και μικρότερης αντοχής, νάχουν να πορεύονται ξανά και ξανά πάνω στα χνάρια που ήδη πέρασαν τόσες φορές, χωρίς να το ξέρουν. Και πάλι πάνε, και πάλι έρχονται, αλλάζουν μόνο μέσο μεταφοράς, αλλάζουν και λίγο το βηματισμό τους, πότε πιό γρήγορα, πότε πιό αργά, πότε σ' ευθεία, πότε σε κύκλους, πάντοτε όμως σκυφτοί, με τα μάτια κενά και μ' ένα όραμα νεκρό στη θέση της καρδιάς.

Ακούνε ιστορίες απ' τα παλιά, με το πικρό χαμόγελο να κρέμεται στις άκρες των χειλιών τους και μιά πελώρια σκιά να καλύπτει το αναιδέστατο φώς των ματιών που προσπαθεί μάταια ν' ανάψει. Δεν επιτρέπεται. Απαγορεύεται αυστηρά και το γνωρίζουν. Μπορεί όμως και όχι. Απλά, έχουν εκπαιδευτεί να το ξεχνούν. Ακούνε πάντως ιστορίες θάρρους και ανθρωπιάς και κουρασμένοι γυρνούν προς το παρελθόν το κεφάλι, μήπως και ώ του θαύματος, ανακαλύψουν το μυστικό και απροσπέλαστο μονοπάτι, εκείνο το απάτητο, εκείνο το χωρίς επιστροφές και μυστικές παγίδες που φωταγωγεί, το ξέρουν, όλα τα διπλοκλειδωμένα δωμάτια της ψυχής και αποκαλύπτει τελικά την Πηγή της Αθανασίας. Τό Οραμα.

Ενας λαός. Χίλιοι λαοί. Ενας που κάνει χίλιους. Χίλιοι που κάνουν έναν. Υπήρξαν κυνηγώντας το. Με οποιοδήποτε όνομα κι' άν του δόθηκε. Πέθαναν κυνηγώντας το. Ξανά και ξανά, μέσα στα βάθη των αιώνων έγραψαν και κατέγραψαν πράξεις και μνήμες ηρωϊκές, παράδοση και πρωτοπορεία, νίκες απρόσμενες και θυσίες ανυπέρβλητες, όλα βαφτισμένα στ' όνομά του, όλα χαραγμένα με μελάνι ανεξίτηλο στους πάπυρους της Ιστορίας, να φέγγουν, να ζωοποιούν, να οδηγούν, να τρέφουν τ' όνειρο, να χορταίνουν, να δικαιολογούν τις διαδρομές, το ταξίδι, την ύπαρξη. Το "πήγαινέλα"...

Ανθρωποι κουρασμένοι πάνε κι' έρχονται. Βλέπεις μονάχα βλέμματα άδεια και ψυχές στραγγιγμένες να πορεύονται προς το φώς που τρεμοσβύνει, χωρίς επιλογές. Κρατάνε στο χέρι το μίτο της Αριάδνης που οδηγεί ξανά και ξανά στο σημείο μηδέν. Ενας μίτος δόλωμα. Που καταλήγει στο στόμα του Μινώταυρου και κανένας Θησέας δεν έρχεται για να τούς σώσει. Στα πελάγη του κόσμου αυτού όλα τα καράβια φοράνε τα μαύρα τους πανιά. Οι καπετάνιοι τους ξεχνάνε επίτηδες να σηκώσουν στα κατάρτια τα λευκά. Η τριήρης που κουβαλάει το Οραμα στ' αμπάρια της έχει μείνει πολύ πίσω. Τόσο, που αναρωτιέμαι μήπως και τσακίστηκε ανάμεσα στις Συμπληγάδες...

Δώστε μας ένα Οραμα ρε γαμώτο!

(Τόγραψα, με αφορμή την εκπομπή της Δευτέρας του πολύ ενδιαφέροντος ντοκυμαντέρ "Εμείς οι Ελληνες", που πραγματευόταν τον τρόπο που πολέμησαν οι πρόγονοί μας πάνω στις πλαγιές της Πίνδου και τον σχεδόν εξωπραγματικό ηρωϊσμό και ενθουσιασμό με τον οποίο κατάφεραν ν' αντισταθούν στις δυνάμεις του Αξονα.

Ο λαός του '40 και ο λαός του '08 είναι ο ίδιος. Μόνο που τότε, είχαν οραμα...)

26 σχόλια:

Spy είπε...

Κακώς φωνάζετε. Δεν υπάρχει κανείς για να σας ακούσει. Κι ακόμα κι αν υπήρχε θα σας έλεγε: "Όραμα; Τί είναι αυτό; Εμείς δεν έχουμε τέτοιο. Να το φτιάξετε μόνη σας!"

Και μπορεί ο άθλιος να είχε και δίκιο...

b|a|s|n\i/a είπε...

πάω και έρχομαι. κουρασμένα. στιγμές με άδειο μυαλό. άδεια ψυχή. άδειο βλέμμα. πάω και έρχομαι. κουρασμένα. στιγμές χαμογελώ. για το όραμα. που ονειρεύτηκα. που ονειρεύομαι. πάω και έρχομαι. κουρασμένα. χαμογελώ. για το όραμα. την έμπνευση. την αγάπη. τον έρωτα. την λεβάντα που θα φυτέψω. στο βλέμμα που θα χαμογελάσω. στην ψυχή που θα νοιώσω. στο κορμί που θα αγγίξω.
πάω και έρχομαι. κουρασμένα. χαμογελώ. το όραμα είναι μέσα μας. απλά στιγμές ξεχνάμε το χαμόγελο.

jacki είπε...

Κι εμείς θέλουμε όραμα.. Ένα μικρό αλλά όραμα.. έτσι για να έχουμε να πορευτούμε. Για να γεμίσουν τα κενά μας μάτια.
Καλό βράδυ.

Μαριλένα είπε...

όσο πιο πισω πας, τόσο βλέπεις το οραμα.
σήμερα,
ατυχήσαμε.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Spy: Ναί. Απλά κάνω πως δεν το ξέρω...

βιολιστης στη στεγη είπε...

b/a/s\n\i/a: Ναι, το προσωπικό όραμα βρίσκεται μέσα μας. Τό άλλο, το ομαδικό, το πανανθρώπινο, αυτό που κάνει τον κόσμο να γυρίζει, αυτό ζητάω...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Jacki: Και προς το παρόν πορευόμαστε με τα αποθέματα ψυχής που διαθέτει ο καθένας μας...
Καλό σου απόγευμα!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Μαριλένα: Εμείς τουλάχιστον έχουμε και κάτι να κοιτάμε πίσω μας. Τα παιδιά μας, αναρωτιέμαι, τί θα έχουν να κοιτάνε;

demetrat είπε...

επειδή απ τα πολλά οράματα κοντεύω να γίνω η Ζαν Ντ Άρκ αφ ενός, αφ ετέρου αισθάνομαι τόσο μόνη όταν με πιάνει το συγκεκριμένο κλάμμα, που ,τώρα τελευταίως βάζω μόνο στόχους.
Ο επόμενος στόχος είναι να μαζέψω κανά φράγκο και να πάω στην ξαπλουριά της μπλού λαγκούν.
δ

leondokardos είπε...

Πόσο δίκαιο έχει ο spy.
Κανείς δε πρόκειται να μας "δώσει" το όνειρο. Το φτιάχνουμε μόνοι μας,το ζεσταίνουμε μόνοι μας,το κυνηγάμε ,συχνά απελπισμένα, μόνοι. Ευτυχώς όμως το φτιάχνουμε όπως το θέλουμε.
Αλλά έτσι κιαλλιώς, το ταξίδι για την Ιθάκη δεν είναι το πιο σημαντικό, έστω κιαν δε τη φθάσουμε ποτέ...

ολα θα πανε καλα... είπε...

Kαλημέρα.Συμφωνώ με αρκετούς από πάνω,ναι,εμείς φτιάχνουμε το όραμα.Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε ένα τέτοιο κοινό,ο καθένας έχει κι από ένα δικό του κι έτσι,στην πορεία,χανόμαστε.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Demetrat: Blue Lagoon έ; Αυτό κι' άν είναι όραμα love-love!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Leontokardos: Ναί φίλε μου! Το ταξίδι είναι το πιό σημαντικό, αρκεί κάπου μακριά να σε περιμένει και μιά Ιθάκη!
Καλό απόγευμα νάχεις!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ολα θα πάνε καλά: Eτσι ακριβώς καλή μου. Πολλά προσωπικά οράματα μαζί, δυστυχώς δεν φτιάχνουν ένα μεγάλο και κοινό. Γι' αυτό και δεν γίνονται θαύματα πιά...

beth είπε...

Δ'ωστε μας ένα όραμα, εγώ αυτό λεω..
Αλλά μήπως το όραμα το δημιουργούμε?
Μήπως λείπει η έμπνευση ?
Για το από πάνω σου σχόλιο..
Δεν αρκεί το προσωπικό όραμα, αν δεν είναι συλλογικό δεν θα ταράξει τα στάσιμα νερά, χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω το προσωπικό όραμα, αλλά από κει ξεκεινάνε όλα.

Ωραίο! κείμενο βιολιστή

ο αποτέτοιος είπε...

εγώ είμαι με τη δημητρατ.

fpboy είπε...

Οι εποχές έχουν αλλάξει....
Δεν θα μας δώσει κανένας ηγέτης το όραμα, όπως γινόταν παλιά.
Τώρα οι άνθρωποι θα δώσουν στους ηγέτες το όραμα που θέλουν.
Κάτι κινείται (στην Αθήνα τουλάχιστον),
έχε το νου σου.......

βιολιστης στη στεγη είπε...

Αποτέτοιος: Eσύ έχεις το ολόδικό σου όραμα. Πίσω απο ένα φωτισμένο (ή σκοτεινό) παράθυρο...

Unknown είπε...

ο(νει)ρα(μα)...

...λέξεις που σαν πάρουν νόημα, αποκτούν ουσία.

άλλοι το 'χουν. όσοι δεν πιστεύουν σ' αυτά, δεν θα τα αποκτήσουν ποτέ...

φιλιά βρόχινα...

Roadartist είπε...

Συμφωνω βιολίστρια..
Δεν υπάρχει Οραμα και κανεις που να μοιαζει έστω με σοφός και να πιστέψεις οτι μπορεί να το φέρει.
Η να σε εμπνευσει..
Φτωχες εποχες..

βιολιστης στη στεγη είπε...

Νεράϊδα της βροχής: Kι' όταν αποκτήσουν ουσία γίνονται φώς και προορισμός... Αυτή η ουσία νοιώθω ότι λείπει νεράϊδα μου..
Τί ωραία που παίζεις με τις λέξεις!

βιολιστης στη στεγη είπε...

fpboy: Κάτι κινείται; Στην Αθήνα; Κάποιο όραμα; Κοιτάω αλλά δεν το βλέπω. Αφουγκράζομαι, αλλά δεν ακούω... Και δεν είμαι και πολύ μακριά....

βιολιστης στη στεγη είπε...

roadartist: Το θέμα καλή μου, είναι να μη μοιάζει με σοφός. Να είναι. Αλλιώς θα είναι ένα όραμα που θα μοιάζει με όραμα. Και θα μας προδώσει γι' άλλη μιά φορά...

Κοντολάμπρος Ηλίας είπε...

Καλημέρα σε όλους
Ωραίο θέμα, σηκώνει πολύ συζήτηση.
Οι «πολυσυλλεκτικοί» μας «ηγέτες» διαβάζουν τις σκέψεις μας και τα θέλω μας σαν τις καφετζούδες και μας σερβίρουν αυτό που εμείς θέλουμε ν ακούσουμε.
Μέθοδο άλλωστε που εφαρμόζουν όλοι όσοι θέλουν να κάνουν βουτιά στις τσέπες μας, να δεις πως τους λένε….. α!... ναι…. λωποδύτες τους λένε…. λωποδύτες.
Εκείνο που ζητάμε είναι ΗΓΕΤΕΣ που το όραμά τους να είναι μια κοινωνία μέσα στην οποία να χωράμε και εμείς, ΟΛΟΙ, μαζί με τις ανάγκες μας, τις προσδοκίες μας, τα όνειρά μας. Μια κοινωνία με προοπτική να ζήσουν και τα παιδιά μας σ αυτή. Που δε θα υπονομεύουν το αύριο για τη μπάζα του σήμερα. Να έχουν όραμα ένα σπιτάκι στον παράδεισο παρά ένα παλάτι στο κέντρο του χάους και της δυστυχίας.
Καλό Σ/Κ

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ηλίας Κοντολάμπρος: Πολλή συζήτηση Ηλία, γιατί το θέμα είναι εντελώς προσωπικό, παρ΄ότι εννοώ το όραμα σαν κάτι γενικό, πανανθρώπινο, μόνο τότε λειτουργεί σαν κινητήρια δύναμη....
Καλό Σαββατοκύριακο και σε σένα. Ανυπομονώ να δώ φωτογραφία της φοράδας σου!

Σπύρος είπε...

Στο κλεισιμο τα λές όλα και συμφωνώ ...να εισαι καλα καλημέρα