6 Νοε 2008

Νταγιού



Tη Δευτέρα της αγόρασα καινούργιο περιλαίμιο. Κόκκινο. Το παλιό την έσφιγγε στο λαιμό. Καμάρωνε σα γύφτικο σκεπάρνι.


Ολη τη μέρα μες στη χαρά. Πήδουλους και παιχνίδια με τ' άλλα μου σκυλιά. Υπερβολικά εκδηλωτική και με τους ανθρώπους, ορμούσε κι' έγλυφε με μανία όποιο χέρι επιχειρούσε να την χαϊδέψει. Ηταν το καθημερινό της "ευχαριστώ" που γλύτωσε το θάνατο μέσα στον κάδο των σκουπιδιών όπου την είχανε "τακτοποιήσει" μαζί με τ' αδερφάκια της μόλις γεννήθηκε.


Μικροσκοπική τόσο, που να χωράει κάτω απο την σιδερένια αυλόπορτα. Αδυναμία της το διπλανό κτήμα με τις εκατομύρια καινούργιες μυρουδιές. Τήν έβλεπα απο το παράθυρο της κουζίνας και μόλις της φώναζα, τάχα μου αυστηρά "Νταγιού, γρήγορα σπίτι!", πηδώντας σαν κατσικάκι ερχόταν τρέχοντας κουβαλώντας καμιά φορά καμαρωτή τους θησαυρούς που είχε ανακαλύψει: κλαριά δέντρων, άδεια κονσερβοκούτια, πλαστικά μπουκάλια, που ήταν και η αδυναμία της. Τάφερνε σπίτι και καθισμένη στο χαλάκι της πόρτας τα τσουρομαδούσε απο το μάσημα, αφού βεβαιωνόταν ότι την παρακολουθώ.


Μές στη χαρά.


Το καινούργιο της περιλαίμιο δεν είναι τίποτ' άλλο απο μιά τρύπα στη διάμετρο του λαιμού της.


Χθές τ' απόγευμα την θάψαμε χωρίς αυτό.


Κάποιος "γρήγορος" και βιαστικός αναμετρήθηκε μαζί της στον δρόμο, μπροστά στο σπίτι μου. Εχασε η Νταγιού. Ακαριαία πιστεύω. Μόνο το κεφαλάκι της ήταν χτυπημένο. "Εφυγε" μες στη χαρά. Κι' έζησε 9 μήνες μές στη χαρά.


Πού να πηγαίνουν τα χαρούμενα σκυλάκια όταν πεθαίνουν;


Πονάω πολύ σήμερα...

63 σχόλια:

Talisker είπε...

πωπω
να σου πω κατι..
το εχω ζησει
με φολα
ειχα εν υπεροχο κολευ 1,5 ετων υπεροχο
και μου το φολιασαν
εγω εφταιγα
το αφηνα να τρεχει στους μπαξεδες
πιστευα οτι επρεπε να ζει εξω
και αυτο ειχε για παιχνιδι να πνιγει τα κοτοπουλα του γειτονα
ποτε δεν με συγχωρεσα που δεν του μαθα να ζει κοντρα στη φυση
-στο σπιτι

απο τοτε δεν θελω

-λυπαμαι ειλικρινα

b|a|s|n\i/a είπε...

να βρουν άλλα χαρούμενα σκυλάκια. να τους πουν πόσο τυχερά ήταν, που έστω και λίγο, βρήκαν ανθρώπινη ζεστασιά σαν την δική σου, να τα κάνουν πιο χαρούμενα. και θα θέλει να σε βλέπει και σένα χαρούμενη.
μια αγκαλιά και ένα χαμόγελο. να απαλύνει λίγο τον πόνο. όσο.

Μαριλένα είπε...

κλαίω και κλαίω και κλαίω
γαμωτο, δεν αντέχω τέτοια πλεον.
μεγάλωσα, γέρασα, παντως δεν μπορώ πια.

όλα μας τα ζωα ειναι μαζεμενα απο το δρομο, με ιστορίες που αδυνατω να γραψω.
το πορτ μπαγκάζ με κονσερβες για τα αδέσποτα που βρισκονται στο δρομο μας.

αστα

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Δεν ξέρω.... θα σε γελάσω ότι κι' αν υποθέσω...
Αυτό που γνωρίζω είναι πως ΠΑΝΤΑ θα σου λείπει.
΄Εχουμε πείρα εμείς... μετράμε πολλές παρόμοιες απουσίες...

Φιλί και μεγάλη Γλαρένια αγκαλιά

Xνούδι είπε...

24 γράμματα και να μην φτάνουν να σας πω όλα όσα θέλω...

Λυπάμαι τόσο πολύ.

jacki είπε...

Αμά πια αυτοί οι βιαστικοί.. Τι να πω..τα λόγια είναι λίγα.
Σιωπώ.

Leviathan είπε...

poli krima...tetoia fatsoula!einai ekei akomi mazi sou......filia...

leondokardos είπε...

Καταλαβαίνω τη θλίψη σου. Την ίδια τύχη είχε το σκυλάκι της κόρης μου.
Επί πολύ καιρό δε μπορούσα να τη συνεφέρω. ΄Ηταν η μόνη της συντροφιά.
Λένε οτι τους καλούς ανθρώπους τους πέρνει γρήγορα κοντά του ο Θεός.΄Ισως και τα ζωάκια αυτά να τα έχουν το δικό τους καλό Θεό.

Albus Genius είπε...

Αυτούς τους ξεφτίλες που καβαλάνε ένα αμάξι ως προέκταση των γεννητικών τους οργάνων,ως άνθρωποι κυρίαρχοι απέναντι σε ζώα ούτε για φτύσιμο δεν κάνουν. Χώρια που μπορεί να εξανίσταντε που τους λέρωσε το αυτοκίνητο το αίμα. Να μην στεναχωριέσαι να αγανακτείς και να θυμώνεις και μην τους πείς ζώα. Ανθρώπους να τους πείς.

demetrat είπε...

τα χαρουμενα σκυλακια όταν πεθαίνουν,πάνε και ξαπλώνουν κάτω από μιά ανθισμένη μανόλια, στον κήπο που μεγάλωσαν,χοροπήδησαν,αγάπησαν και αγαπήθηκαν,και κοιτάνε μακρυά κάτω στο βάθος τη θάλασσα.
Τη Νταγιού είμαι σίγουρη πως θα την περιμένει ο Σπίθας.
δ

Κοντολάμπρος Ηλίας είπε...

Κάθε φορά που απ’ την πηγή σου αναβλύζουν ευαισθησίες και ανθρωπιά τέτοιου είδους εγώ βαφτίζω την ψυχή μου σ’αυτήν κι αναγεννιέται.
Σ’ευχαριστώ, να’σαι καλά.

elf είπε...

Τόσα χρόνια με οικόσιτα και αδέσποτα κι ακόμα δεν μπορώ να το αντέξω αυτό. Της άξιζε ένα ποστ. Για να τη θυμόμαστε μαζί σας.
(Πού κακό ψόφο να 'χει ο παπάρας. Μα παρατάς ένα χτυπημένο πλάσμα στο δρόμο;)

cinderella είπε...

Όχι ρε γαμώτο. Κουκλίτσα μου δεν έχω τίποτα να πω. Μόνο μια αγκαλιά...ζεστή για να απαλύνει τον πόνο...

Αntidrasex είπε...

Δεν υπάρχει κάτι να πει κανείς...
Σε συμπονώ...
Και πάω να βάλω πιπέρι στο στόμα μου... Για τον δολοφόνο...

marianaonice είπε...

Όοοχι ρε γμτ!!!!!
Δεν το πιστεύω!!
Σε μία σχεδόν μέρα δύο μαύρα μαντάτα!!
Δεν έχω λόγια καλή μου!
Το έχω ζήσει με τα γατάκια μου!!
Έχω χάσει πολλά από κάτι παπάρες που τρέχουν να προλάβουν την τύφλα τους μέσα σε κατοικημένες περιοχές με παιδιά και ζώα και από κάτι ψυχανώμαλους με φόλες!!
Θα σου λείπει για πολύ! Όμως ο χρόνος επουλώνει κάποια στιγμή και εσύ θα τη θυμάσαι ευτυχισμένη και αυτό αρκεί, γιατί την ευτυχία της την έδωσες εσύ!!
Ψυχούλες είναι κι αυτά φίλη μου! Κάπου θα κουρνιάζουν εκεί ψηλά και θα μας βλέπουν χαμογελώντας... Ναι γιατί και τα ζώα χαμογελούν, αρκεί να ξέρεις να δεις το χαμόγελό τους...
Μια αγκαλιά μεγάλη και ένα φιλί!!
:((

City Addict είπε...

Καρδούλα μου...
Είναι πολύ άσχημο όταν σκέφτεσαι το πόσο κακό θέλεις να πάθει ο συνάνθρωπός σου, αλλά δυστυχώς δεν μπορείς να το κοντρολάρεις. Εγώ τουλάχιστον.

Τα χαρούμενα σκυλάκια, όπως και τα καλά σκυλάκια πηγαίνουν στο σκυλοπαράδεισο, όπως μου έχει πει και το αδελφάκι μου. Που είναι γεμάτος κόκαλα και πυροσκεστικούς κρουνούς!

Σου εύχομαι με το χρόνο να την σκέφτεσαι και να χαμογελάς και όχι να συγκρατηθείς για να μη δακρύσεις.

:)

faraona είπε...

Το κακομοιρο βρε βιολιστη μου...τι κριμα!
Πολυ λυπαμαι καλη μου.
Δυστυχως αργει να περασει αυτος ο πονος.Μηπως να επαιρνες ενα αλλο μικρακι αδεσποτο?
Φιλια πολλα

ολα θα πανε καλα... είπε...

Λυπάμαι πολύ.

Unknown είπε...

της έδωσες τα χάδια σου και θα τα έχει μαζί της για ζεστασιά όπου κι αν είναι...

το χω περάσει δυο φορές αυτό...

δεν περνάει εύκολα. μα και τι περνάει εύκολα;

φιλιά βρόχινα...

Leviathan είπε...

kalimera :)

patsiouri είπε...

Θάλεια μου....

Και Μαριλένα μου....

Δε μπορώ να πω τίποτα....

Χτες έμαθα πως σύντομα θα έχουν παρέα και το Χοντρό Όνειρο...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Τa;isker: Δεν ξέρω Ταλι μου, άν πραγματικά αξίζει να καταπιέζουμε τα ένστινκτα και τη σχετική ελευθερία των ζώων προκειμένου να τα κρατάμε κοντά μας... Ειλικρεινά, δεν ξέρω τί είναι καλύτερο...Αν μιλάγανε, ίσως να το μαθαίναμε κι' αυτό...
Πολλά φιλιά.

βιολιστης στη στεγη είπε...

basdiction: Προχθές είδα για 8η φορά το "Πράσινο Μίλι"! Ωραία θα ήταν να υπήρχε μια Σκυλοποντικούπολη σαν αυτήν που θα πήγαινε ο Mr. Τζίνγκλς, στην ταινία...
Σ' ευχαριστώ...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Μαριλένα: Ξέρεις πόσο με παρηγορεί που υπάρχουν τόσοι άνθρωποι με τέτοια αισθήματα;
Νάσαι καλά Μαριλένα μου!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Φύρδην-Μίγδην: Ναι, το φαντάζομαι καλή μου. Είναι το τίμημα της χαράς που μας προσφέρουν...
Σ' ευχαριστώ για την γλαροαγκαλιά. Την χρειάζομαι...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Χνούδι: Kαι η παρουσία σου μόνο, αρκεί.
Σ' ευχαριστώ!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Jacki: Ευχαριστώ καλό μου....

βιολιστης στη στεγη είπε...

Leviathan: Καθυστερημένη καλημέρα Σοφοκλή μου! Νάσαι καλά!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Λεοντόκαρδος: Για τα παιδιά είναι ακόμα πιό δύσκολο φίλε μου! Καταλαβαίνω καλά πως νοιώθει η μικρή σου...
Καλή μέρα νάχεις!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Albus genius: Σε διαβεβαιώ πως πάρα πολύ σπάνια χρησιμοποιώ την έκφραση "ζώον" σαν βρισιά. Συνειδητά πιά...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Demetrat: Ο Σπίθας έ; Δηλαδή, ο Δαυίδ και ο Γολιάθ!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ηλίας Κοντολάμπρος: Ευχαριστώ για τα ζεστά σου λόγια Ηλία.
Να έχεις μιά όμορφη μέρα...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Elf: Τη συγκεκριμένη μέρα ούτε ένα ποστ της προκοπής δεν είχα το κουράγιο να γράψω...
Σε φιλώ πολύ.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Cinderella; Ξέρεις πόσο καλό μου κάνουν αυτές οι αγκαλιές σας;

βιολιστης στη στεγη είπε...

Αντίδραση+σέξ : Καλώς ήρθες φίλε μου. Μήπως και να βρίσουμε θα τη φέρουμε πίσω τη Νταγιού;
Σ' ευχαριστώ για την παρουσία σου...

βιολιστης στη στεγη είπε...

City addict: Κόκκαλα και πυροσκεστικούς κρουνούς, έ; Η φαντασία των παιδιών, πάντα γνωρίζει καλύτερα..
Σε καλωσορίζω και σ' ευχαριστώ!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Mariannaonice: Καλημέρα Μαριάννα μου. Πράγματι, αυτό το μουρλόσκυλο ΓΕΛΟΥΣΕ!
Πολλά ζεστά φιλιά!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Faraona: Εχω άλλα δύο στο σπίτι κι' ένα του δρόμου που είναι μόνιμος κάτοικος της γειτονιάς έδώ και τέσσερα χρόνια. Αυτός ο μάγκας πάντως ξέρει πράγματι να φυλάγεται απο τ' αυτοκίνητα! Σίγουρα κάποια στιγμή, κάποιο πεταμένο θα μου φέρουν τα παιδιά. Και δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν το αντέχω το "όχι"!
Φιλιά πολλά Φαραόνα μου!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ολα θα πάνε καλά : Το νοιώθω και μου φτάνει.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Νεράϊδα της βροχής: Xαίρομαι που σε βλέπω εδώ.
Ετσι είναι.. Και η μικρότερη απουσία αφήνει για καιρό τα χνάρια της..
Σ' ευχαριστώ πολύ καλή μου...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Πατσιούρι: Ποιό είναι το "Χοντρό Ονειρο" Πατσιουράκι;

Roadartist είπε...

Καλημέρα..μόλις μπήκα είδα οτι μου άφησες παράλληλα την ίδια στιγμή και εσύ.. Ειχαμε την ιδια στιγμη τη σκεψη η μια της αλλης..
Οπως κ αν εχει μετα απο αυτο που διαβασα....Εχω χάσει ζώα..
Ειχα και ενα σπίτι μου για 14 χρονια και εφυγε απο καρκινο..
Παρα πολυ δυσκολες στιγμες.. ήταν πραγματικά σαν να χασαμε ολοι μας ανθρωπο..
Σε φιλώ, καλή εβδομάδα.

demetrat είπε...

εβγα στο μεσαντζερ να μου ξαναστείλεις τις φωτό.
Χρυσοζεύγαρο δε λές τίποτα.
φιλια
δ

------ είπε...

τί κρίμα!!!σκασμενη θασαι καλή μου!φαντάζομαι τα παιδια στεναχώρια!!

Ανώνυμος είπε...

μακαρι ο πονος σου να καλμαρει γρηγορα....

katerina είπε...

Καλη μου, σε καταλαβαίνω.
Και ξέρω την απωλεια και ξέρω τον χαμό.
Αδειαζει η ψυχή σου να ξυπνας το πρωί και να μην μπερδευεται στα πόδια σου.
Να παρκάρεις και να μην ακους το γαυγισμα της ανυπομονησίας του να σου κάνεις χαρες.
Που γύρισες. Που θα το κάνεις χαρούμενο.

ο αποτέτοιος είπε...

24 γράμματα και να μην φτάνουν να σας πω όλα όσα θέλω...

Λυπάμαι τόσο πολύ.



τα χαρουμενα σκυλακια όταν πεθαίνουν,πάνε και ξαπλώνουν κάτω από μιά ανθισμένη μανόλια, στον κήπο που μεγάλωσαν,χοροπήδησαν,αγάπησαν και αγαπήθηκαν,και κοιτάνε μακρυά κάτω στο βάθος τη θάλασσα.


(χνούδι, δημητρατ, ευχαριστώ δεν μπόρεσα να βρω κάτι να γράψω)

Σπύρος είπε...

Πάντα να δίνουμε ζεστασια στα ζωάκια που ειναι καλύτερα απο τους ανθρώπους με την αγάπη που μας έχουν και καλο ειναι να τους δίνουμε ...τελειο το καινουργιο νταγιου

Σπύρος είπε...

της ντάγιου:)

βιολιστης στη στεγη είπε...

Roadartist: Βασικά αρτίστα μου, η χθεσινή ήταν και η πρώτη μέρα που κάθησα στο p.c. μετά την Πέμπτη. Και όπως είδες...συναντηθήκαμε με άψογο συγχρονισμό!
14 χρόνια! Είχατε πολύ χρόνο για να το αγαπήσετε... Και μετά από τόσα χρόνια, ο χωρισμός είναι ακόμα πιό σκληρός....

βιολιστης στη στεγη είπε...

Νανά Τσούμα: Ευτυχώς τα παιδιά έχουν άμυνες Νανά μου...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Exofthalmi: Σ' ευχαριστώ καλή μου...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Κατερίνα: Ναί. Ετσι ακριβώς είναι Κατερίνα μου... Οπως το περιγράφεις. Νομίζω ότι την βλέπω. Γύριζα στο σπίτι και πήδαγε σαν κατσίκι απο τη χαρά της... Το γλυκό μου το μουρλόσκυλο.....

βιολιστης στη στεγη είπε...

Αποτέτοιος: Στερείστε λόγων τώρα τελευταία... Σας καταλαβαίνω...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Lockheart: Αν εννοείς το καινούργιο περιλαίμιο... απλά μιά τρύπα που χάσκει είναι πιά...

xaroylita είπε...

Ήρθα κι εγώ με χαρά, να αφήσω το σχολιάκη μου για το υπέροχο μπλογκάκι σου και μετά κατάλαβα.... Δέν έχω λόγια.. Μόνο λυπάμαι..

Καλό βράδυ..

Spy είπε...

Επειδή έχω περάσει ότι και η αγαπημένη talisker, με ένα υπέροχο χάσκυ που το είχα έντεκα χρόνια, σας λέω μόνο απλά πως σας καταλαβαίνω...

fish eye είπε...

κριμα πολυ..

τα λυπαμαι τα καημενα..απο τη μια στο σπιτι σ ενα καθημερινο θανατο, απο την αλλη εξω απιθανη η επιβιωση..

αχ δε θελω τα ζωακια δε τα θελω..στεναχωριεμαι σου λεω!!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Spy: Το ξέρω. Γι' αυτό και το μοιράζομαι...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Xaroylita: Καλοδεχούμενα τα σχόλια καλή μου Χαρουλίτα, και στις καλές και στις κακές μας στιγμές. Γι' αυτό, εξ' άλλου δεν είναι το μπλόγκινγκ; Σε καλωσορίζω και σ' ευχαριστώ!

βιολιστης στη στεγη είπε...

Αγκαλιές του φεγγαριού: Καλώς ήρθες αγκαλιά! Απο μικρό παιδάκι μεγάλωσα με ζώα, πώς να τα βγάλω τώρα απ' τη ζωή μου; Υπήρξαν εποχές μοναξιάς, που κάποιες τριχόμπαλες "γεμίζαν" τρυφερότητα την ψυχή μου. Πώς να το ξεχάσω τώρα; Απλά πληρώνω και θα πληρώνω το τίμημα...

Ανώνυμος είπε...

Η ‘Νταγιού’ είναι εκεί, μόνο που άλλαξε χρώμα. Μαύρο λουστρινάτο με κάτι υποψίες από λευκό στο λαιμό της. Αγάπησέ την κι αυτή θα σε λατρέψει.

Γ.

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ανώνυμος: Και βέβαια την αγαπάω! Οχι στη θέση της Νταγιού... Σαν Μαριγούλα την αγαπάω!